Ζητείται Έλληνας κηπουρός στα Τίρανα...

Μας πέρασε και η Αλβανία στην ανταγωνιστικότητα. Δεν συζητάμε για Μποτσουάνα και άλλες αφρικανικές υπερδυνάμεις. Αλλά για την Αλβανία και την πΓΔΜ! Προσωπικά δεν έχω κάτι με τους ανθρώπους και τους εύχομαι ολόψυχα κάθε επιτυχία. Την συνέχεια, όμως, την αντιλαμβάνεστε. Το βλέπω ήδη! Μικρή αγγελία: «Ζητείται κηπουρός για κήπο 400 τ.μ. στα Τίρανα, κατά προτίμηση Έλληνας. Παραμονή και σίτιση δωρεάν».

Αξίζει τιμή και δόξα σε όλους αυτούς τους Έλληνες που κατάφεραν με τη σοφή τους διακυβέρνηση να κάνουν πράξη την... ισότητα στους κόλπους της Βαλκανικής χερσονήσου. Ανέβηκαν οι άλλοι, κατρακυλήσαμε εμείς και κάπου στον δρόμο συναντηθήκαμε. Το «περίεργο» είναι ότι οι «άλλοι» δεν εκτίμησαν την ευγενική μας χειρονομία...

Κάποτε ήμασταν οι ισχυροί των Βαλκανίων. Το έλεγε ο κ. Σημίτης και συμφωνούσαν μαζί του και όλοι οι άλλοι. Σαν να λέμε οι μεγάλοι μάγκες του κάτω μαχαλά. Σήμερα κοντεύουμε να γίνουμε οι καρπαζοεισπράκτορες της περιοχής. Κι αυτό είναι βαρύ, δεν αντέχεται. Μπορείς να ανεχτείς μία σφαλιάρα στην πόλη, εκεί που δεν σε ξέρει κανείς. Αλλά στη γειτονιά σου, εκεί που μεγάλωσες; Κάθε σφαλιάρα μοιάζει με ακρωτηριασμό.

Τι συζητάμε; Την αξιοπρέπειά μας την έχουν ακρωτηριάσει εδώ και πολύ καιρό. Τα όνειρά μας, επίσης. Η διολίσθηση στο βούρκο δεν έχει τέλος...

Ποιος θα βάλει ένα φρένο; Τουλάχιστον αυτό, ένα φρένο. Διότι το κόστος αυτής της κρίσης δεν θα είναι μόνο οικονομικό. Θα είναι και Εθνικό. Θα κάνουμε πολλά χρόνια να σηκώσουμε κεφάλι, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για όλους μας και για τον κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά. Εκτός κι αν πιστεύει κανείς ότι είναι εύκολο να μεταναστεύσουμε ομαδικά...

Το εντελώς απαράδεκτο σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι εξακολουθούμε και συζητάμε για ανούσια πράγματα. Εδώ και χρόνια περνά απαρατήρητο από την ελληνική κοινωνία ότι χάνουμε συνεχώς σε ανταγωνιστικότητα. Στις προηγούμενες εκθέσεις δεν είχε ιδρώσει το αυτί μας. Γιατί να πιστέψουμε ότι θα ιδρώσει τώρα;
γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

από το capital

Μία ανάλογη έκθεση είχε σταθεί τον Νοέμβριο του 2007 η αφορμή για ένα άλλο άρθρο με τίτλο «Οικονομικοί μετανάστες του μέλλοντος». Διαβάζοντάς το πάλι και πάλι, αναρωτιέμαι! Ένας πολιτικός δεν βρέθηκε ακόμη να κάνει χαρακίρι; Εδώ και χρόνια φαινότανε προς τα πού πήγαινε το πράγμα. Τώρα είναι αργά για δάκρυα...

Διαβάστε ένα απόσπασμα...

Κι αν για κάτι έχω μετανιώσει είναι για ένα παλιότερο άρθρο που γράφτηκε τον Νοέμβριο του 2007 και με τίτλο «Οικονομικοί μετανάστες του μέλλοντος». Το άρθρο αναρωτιότανε πως θα ήταν τα πράγματα το 2020. Θα έπρεπε να αναφέρεται στο 2010 ή στο 2012: 

«Πως θα είναι τα πράγματα το 2020; Δεν ξέρουμε αν θα ταξιδεύουμε στον Άρη με ιδιωτικά μέσα. Ούτε αν θα κυκλοφορούμε στους δρόμους και θα μιλάμε στο τηλέφωνο με ενσωματωμένα μικροτσίπ στο αυτί μας. Αυτό που φαίνεται όμως βέβαιο, είναι πως ό,τι και να γίνει, η χώρα αυτή, η Ελλάδα μας, θα συνεχίσει να... αυτομαστιγώνεται. Διαβάστε μία επιστολή... επιστημονικής φαντασίας. Μία επιστολή του γιου που ζει στο Βουκουρέστι προς τον πατέρα του στην Αθήνα...

Βουκουρέστι, 2020

Αγαπητέ πατέρα,

Εδώ και λίγες μέρες εργάζομαι στην υπηρεσία ενός μεγάλου εμπόρου στο Βουκουρέστι. Κόπιασα πολύ να βρω αυτή τη δουλειά, αλλά τελικά όλα εξελίχθηκαν ικανοποιητικά. Μπορεί ο μισθός να μην είναι μεγάλος με βάση τα ρουμανικά στάνταρς, αλλά αρκετά μεγαλύτερος από την εργασία που άφησα στην Αθήνα. Με μία σχετική οικονομία θα μπορώ και εγώ να συνεισφέρω και στα δικά σας οικονομικά.

Πατέρα, εδώ οι άνθρωποι με δέχτηκαν με μία σχετική καχυποψία. Η αδελφή του εμπόρου, μάλιστα, είχε έρθει στην Ελλάδα όταν ήταν νέα. Τότε είχε πέσει το κομμουνιστικό καθεστώς και οι Ρουμάνοι έψαχναν για ένα καλύτερο αύριο. Μου είπε, λοιπόν, ότι δεν έχει καλές μνήμες από τη χώρα μας και αυτό με στεναχώρησε.

Κάναμε συζήτηση για λίγη ώρα και με τον έμπορα. Καλός άνθρωπος και άμεσος. Μου έκανε και λίγη κατήχηση: "Εσείς οι Έλληνες", μου είπε, "είχατε όλο τον κόσμο στα χέρια σας, αλλά δεν εκτιμήσατε την καλή σας τύχη. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς κάνατε τόσο μεγάλο κακό στον εαυτό σας".

Πατέρα, δεν ξέρω πως θα εξελιχτούν τα πράγματα εδώ, αλλά είμαι αποφασισμένος να δουλέψω και να προκόψω. Ξέρω ότι θα είναι δύσκολα, αλλά πίσω δεν γυρίζω. Ξέρω ότι σε πίκρανε το φευγιό μου, αλλά πες μου τι άλλο θα μπορούσα να κάνω! Δουλειές εκεί δεν υπάρχουν, οι μισθοί είναι χαμηλοί και τα αγαθά πανάκριβα.

Θα σου φανεί παράξενο, αλλά περπατώντας χτες στην αγορά και έχοντας το πρώτο μου βδομαδιάτικο στην τσέπη, ένιωθα σαν να ήμουνα στη γη της επαγγελίας. Κάθισα σ΄ ένα μαγαζί και παρήγγειλα φαγητό. Είχα να το κάνω από τότε που βγήκαμε μαζί έξω για να γιορτάσουμε το πτυχίο μου. Τέλος πάντων, όλα πάνε καλά. Θέλω να είσαι ευτυχισμένος και να ξέρεις ότι όταν τα πράγματα θα φτιάξουν θα ήθελα να σε πάρω μαζί μου. Μου λείπεις...

Ο αγαπημένος σου γιος

Αθανάσιος».

Χαμένοι στην απελπισία...

Τι κέφι μπορεί να έχει ένας νέος άνθρωπος όταν του λένε από παντού πως, με τα σημερινά δεδομένα,
δεν μπορεί να ελπίζει ούτε ότι θα είναι σε θέση να δημιουργήσει ένα αξιοπρεπές σπιτικό,ούτε ότι θα μπορέσει να μεγαλώσει παιδιά «χωρίς να τους λείψει τίποτα», ούτε ότι θα μπορέσει να ανέβει στη σκάλα της κοινωνικής ιεραρχίας, αλλάζοντας εισοδηματική τάξη, ούτε ότι θα καταφέρει να πραγματώσει τα άλλα όνειρά του..

Μια ολόκληρη γενιά βρίσκεται στα όρια της απελπισίας. Μπορεί κιόλας να τα έχει ξεπεράσει. Αν και αναφέρομαι στο... σύνολο σχεδόν της ελληνικής νεολαίας, στην πιο ευάλωτη θέση βρίσκονται οι τριαντάρηδες. Είναι ήδη μεγάλοι για να μεταναστεύσουν, ή για να... αλλάξουν ριζικά τις βασικές επιλογές που έχουν κάνει στη ζωή τους (σπουδές, κλπ.) και πολύ μικροί για να έχουν μαζέψει ένα απόθεμα εργασιακής εμπειρίας, γνωριμιών και χρημάτων που θα τους προστάτευε από τις χειρότερες κακοτοπιές της κρίσης.

Δεν έχουν την πολυτέλεια να δουλεύουν αμισθί ή για ψίχουλα και ήδη αισθάνονται την ανάσα των απελπισμένων 20άρηδων που είναι πρόθυμοι για εβδομήντα ώρες την εβδομάδα, έναντι 592 ευρώ μεικτά. Οι τελευταίοι, προβληματισμένοι επίσης για το μέλλον τους, τουλάχιστον δεν έχουν ακόμη μεγάλες ανάγκες, ενώ μπορούν πάντα να ελπίζουν ότι «θα φύγουν έξω» και ότι «η ζωή είναι μπροστά τους».

Όσο για εκείνους που πλησιάζουν ή έχουν πατήσει τα δεύτερα – άντα; Αν δεν έχουν κάνει κάτι ακόμη για να πιαστούν από ένα στήριγμα, τότε αντιλαμβάνονται με δέος ότι οι επιλογές τους έχουν στενέψει ασφυκτικά.

Τα ερωτηματικά είναι κοινά και για τις τρεις ηλικιακές κατηγορίες:
τι κέφι μπορεί να έχει ένας νέος άνθρωπος όταν του λένε από παντού πως, με τα σημερινά δεδομένα, δεν μπορεί να ελπίζει ούτε ότι θα είναι σε θέση να δημιουργήσει ένα αξιοπρεπές σπιτικό, ούτε ότι θα μπορέσει να μεγαλώσει παιδιά «χωρίς να τους λείψει τίποτα», ούτε ότι θα μπορέσει να ανέβει στη σκάλα της κοινωνικής ιεραρχίας, αλλάζοντας εισοδηματική τάξη, ούτε ότι θα καταφέρει να πραγματώσει τα άλλα όνειρά του.

Το χειρότερο είναι ότι η γενιά μου – αυτή που ακούει καθημερινά ότι είναι μία χαμένη γενιά – δεν έχει εξοπλιστεί κατάλληλα για να αντιμετωπίσει τη χειρότερη οικονομική κρίση της μεταπολεμικής ιστορίας της χώρας μετά από 15 χρόνια αδιάλειπτης μεγέθυνσης του ΑΕΠ, μαθημένη στο ταπεράκι της μαμάς, τη σύνταξη του μπαμπά και τα τυχερά από τα χωράφια του παππού (εντάξει, δεν είναι όλοι τόσο τυχεροί, αλλά δεν είναι και λίγοι), ήλπιζε ίσως σε μία σίγουρη θέση στο δημόσιο,
ή σε μια «καλή μπίζνα» με ευρωπαϊκή επιδότηση και βρίσκεται σήμερα ξεβράκωτη στ’ αγγούρια.
Δυστυχώς, το κακό μας βρήκε άβγαλτους, ψαρωμένους και μαλθακούς...

Είναι επομένως δικαιολογημένη η αγανάκτηση και η οργή της γενιάς μου.
Υποψιάζομαι όμως, ότι δεν είναι αυτοί που πρέπει οι αποδέκτες της οργής των συνομηλίκων μου: η φίλη που προσλήφθηκε στη ΔΕΚΟ, όπου εργαζόταν ο μπαμπάς της, από τα 22 της και τώρα έχει υποστεί μεγάλη μείωση των αποδοχών της, δεν θα πρέπει να τα βάζει με το Μνημόνιο, αλλά με τον μπαμπά της που την έβαλε εκεί και με τον εαυτό της, που ψήφιζε συγκεκριμένο κόμμα μόνο και μόνο για να την βάλει εκεί.

Η συγγενής μου που μπήκε με μέσο σε ένα άχρηστο δημόσιο φορέα, που σήμερα οδεύει προς κατάργηση, δεν θα πρέπει να οργίζεται με την Τρόικα, αλλά με το ξερό της το κεφάλι. Αν απολυθεί σήμερα, αυτή η κοπέλα δεν θα μπορέσει να επιβιώσει. Ποτέ στη ζωή της δεν έδωσε ένα βιογραφικό, ούτε έχει παλέψει για μια θέση στον ιδιωτικό τομέα...

Ο γνωστός μου που μέσα στις δυσκολίες του πρέπει να υποστηρίζει και τη μάνα του, η οποία τρέφεται από μία σύνταξη των 400 ευρώ, δεν θα πρέπει να οργίζεται με κανέναν άλλον, παρά μόνο με τη μάνα του. Η οποία επέλεξε να βγει στη σύνταξη με 15 χρόνια προϋπηρεσία ως μητέρα ανηλίκου (και τώρα διαμαρτύρεται για τη σύνταξη των 400 ευρώ!).

Το παιδί από τη γειτονιά που απολύθηκε από την καφετέρια που δούλευε και τώρα δεν μπορεί να μπει ταμείο ανεργίας, επίσης με τον εαυτό του και το αφεντικό του πρέπει αγανακτεί. Διότι ήξερε ότι η καφετέρια που δούλευε επιβίωνε τόσα χρόνια επειδή δεν έκοβε ούτε μια απόδειξη και δεν έβαζε ένσημα στον ίδιο (με αντάλλαγμα λίγο καλύτερο μεροκάματο). Και τώρα που έσφιξαν τα πράγματα, η καφετέρια έκλεισε (χρέωνε τον καφέ 4,5 ευρώ βλέπετε) και ο ίδιος έμεινε ξεκρέμαστος.

Όσο για τον κολλητό μου; Εκείνον που με σπουδές και διδακτορικό ξεσκίζεται στον ιδιωτικό τομέα, μέχρι τα άγρια μεσάνυχτα για 872 ευρώ (με τις νέες κρατήσεις 790 ευρώ); Αυτός πρέπει να τα βάλει με όλους: με το αφεντικό του που δεν τον σέβεται και αρνείται να συμβιβαστεί και το ίδιο με τη μείωση του βιοτικού επιπέδου που υφίστανται όλοι οι Έλληνες.

Με την παραδιπλανή του στο γραφείο που τα ξύνει και τσεπώνει τέσσερα χιλιάρικα, επειδή τόσα προβλέπει η άκαμπτη συλλογική σύμβαση μετά από 20 χρόνια προϋπηρεσίας και τα συναφή οικογενειακά επιδόματα.

Με τους εργατοπατέρες που έχουν πετύχει να είναι αδύνατη η απόλυση (λόγω απαγορευτικού κόστους) σε όσους τα ξύνουν και ζουν από τον ιδρώτα των συναδέλφων τους.

Με τα κόμματα και τα μίντια που τόσα χρόνια παρουσίαζαν αυτές τις στρεβλώσεις ως φιλεργατική και κοινωνική πολιτική. Και τέλος, με τους γονείς και τους παππούδες του, που του φόρτωσαν απίστευτα χρέη και ελλείμματα, τα οποία τώρα καλείται να ξεπληρώσει με φρικτές κρατήσεις στον μισθό του.

Έχει με πολλούς να οργιστεί λοιπόν η γενιά μου.
Και πολλά να αλλάξει σε αυτή τη χώρα και μάλιστα άμεσα.
Διαφορετικά, θα πρέπει να συμβιβαστεί με τη μοίρα της χαμένης γενιάς...
Σ.Αντ.

από το greece-salonika