Ταπί, αντέχεις;

Το καλοκαίρι, λένε, η πόλη αδειάζει. Αυτό δεν είναι απολύτως αληθινό. Μπορεί η κίνηση να έχει μειωθεί στους δρόμους, οι φίλοι να έχουν αναχωρήσει για κάποιο νησί και το περίπτερο της γειτονιάς να έχει κλείσει αλλά υπάρχει ζωή που συνεχίζει να ανασαίνει βαριά κάτω από την ζέστη που ξεβράζει η άσφαλτος. Και δεν αναφέρομαι σε εκείνους που λόγω των στενών οικονομικών τους δεν είναι σε θέση να χαρούν λίγες στιγμές χαλάρωσης δίπλα στη θάλασσα.

Μιλώ για αυτούς που το μάτι αποφεύγει να κοιτάξει, λες... κι έχει εκπαιδευτεί έτσι ώστε να εξαφανίζει ό,τι θα μπορούσε να βγάλει τον εγκέφαλο εκτός τροχιάς. Για αυτούς που έχουν μία εθνική ομάδα να τους εκπροσωπήσει στο αντίστοιχο παγκόσμιο κύπελλο, μα κατά τ' άλλα το γήπεδο του καθημερινού αγώνα τους για επιβίωση δεν έχει θεατές αλλά χαρτόκουτα και παγκάκια. Μιλώ για τους άστεγους.

Σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε η ΜΚΟ Κλίμακα, ο αριθμός των αστέγων στην Αθήνα έχει αυξηθεί κατά 25%. Όταν στο τέλος του 2010, υπολογίζονταν γύρω στις 20.000 μία τέτοια αύξηση δεν μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους. Εξάλλου μοιραζόμαστε το ίδιο καυσαέριο, τους ίδιους βρώμικους δρόμους και πολύ πιθανόν στο παρελθόν να μοιραζόμασταν και τον ίδιο ασφαλιστικό φορέα, μιας και το νέο προφίλ αστέγων ξεφεύγει από το κλισέ που είχε κυριαρχήσει τις περασμένες δεκαετίες. Πρόκειται για συμπολίτες μας που, ελέω οικονομικής κρίσης, έχασαν δουλειά και σπίτι και αναγκάστηκαν να στήσουν εκ νέου τη ζωή τους σε μέρη που ως τώρα είχαν συνδεθεί με ξένοιαστους περιπάτους.

Η επανένταξή τους στην κοινωνία είναι ένα από τα πιο σοβαρά προβλήματα που καλείται να λύσει το κράτος, αλλά για να γίνει αυτό θα πρέπει πρώτα να υπάρξει ευαισθητοποίηση των πολιτών. Και κάτι τέτοιο είναι σχεδόν αδύνατο να συμβεί όταν η επαφή με τους άστεγους διαρκεί μόνο όσο μια κλεφτή ματιά λίγων δευτερολέπτων. Η ταύτιση τσαλαβουτά στα ρηχά του μυαλού μας. Καθησυχαστικές σκέψεις τύπου “αυτό αποκλείεται να τύχει σε εμένα” ίσως μπορούν να σπρώχνουν μερικά μέτρα μακριά τον φόβο για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά κατά πόσο αγγίζει την πραγματικότητα; Μπορεί η ζωή να φέρει κωλοτούμπες και να ανατραπούν τα πάντα; Τέτοια ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει το SPENT, μία πρωτοβουλία του Urban Ministries of Durham στην προσπάθειά του να φέρει την κοινότητα πιο κοντά στους άστεγους και σε όσους ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας στην περιοχή. Πρόκειται για ένα online προσομοιωτή όπου ο συμμετέχων πρέπει να πάρει γρήγορες αποφάσεις οικονομικής φύσεως που αφορούν την επιβίωση του ιδίου και της οικογένειάς του.
Εσείς τι λέτε;
Θα τα καταφέρετε να βγάλετε τον μήνα;
γράφει η Λουκρητία

από το protagon

Οι ζεμπεκιές, τα περιστέρια και οι κολοτούμπες για τα 12 ναυτικά μίλια..

Μείζονα ερωτηματικά, για το πώς χειρίστηκε η κυβέρνηση Σημίτη, (με υπουργό Εξωτερικών τον σημερινό πρωθυπουργό) τα εθνικά θέματα, εγείρουν, τα όσα αναφέρει, Τούρκος διπλωμάτης σε βιβλίο που εξέδωσε με τίτλο «Η σκάλα του υπουργείου των Εξωτερικών».

Ο πρώην διπλωμάτης Ντενίζ Μπολούκμπασι, συμμετείχε σε 36 από τις 50 διμερείς επαφές που είχαν ξεκινήσει ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία το 2002, και σύμφωνα με την τουρκική εφημερίδα «Σαμπάχ», ο ίδιος υποστηρίζει, ότι, πρώτον η Ελλάδα, είχε αποδεχθεί να μην επεκτείνει το όριο των εθνικών της υδάτων στα 12 μίλια, σε πολλές περιοχές του Αιγαίου, και δεύτερον –ως αντάλλαγμα στην ελληνική υποχώρηση-, η Τουρκία από την πλευρά της είχε...αποδεχθεί να πάει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Σύμφωνα με τη «Σαμπάχ» και τον Μπολούκμπασι, η Τουρκία, ζήτησε από την Ελλάδα, και η δεύτερη το αποδέχθηκε να παραμείνουν τα 6 μίλια στις εξής περιοχές:

Στα νησιά, του Βόρειου Αιγαίου και στα Δωδεκάνησα, στις περιοχές, κοντά στα παράλια της Τουρκίας

Ανατολικά, βόρεια και νότια από τη Λήμνο και τη Σαμοθράκη

Βόρεια και νότια της Λέσβου, της Χίου και των Ψαρών

Βόρεια, νότια και δυτικά της Ικαρίας

Στο Ικάριο Πέλαγος, ανάμεσα Μύκονο και Ικαρία

Στο Καρπάθιο Πέλαγος, ανάμεσα Ρόδο, Κάρπαθο, Κάσο καθώς και μεταξύ Κάσου και Κρήτης

Στο Κρητικό Πέλαγος, ανάμεσα Κρήτη και Αντικύθηρα
Tο βιβλίο του Τούρκου πρώην διπλωμάτη Ντ. Μπουλούκμπασι είναι βέβαιο ότι θα δημιουργήσει αναταράξεις στο πολιτικό σκηνικό της χώρας μας, καθώς ο έμπειρος στα ελληνοτουρκικά διαπραγματευτής φρόντισε ήδη να δώσει μια πρόγευση, πικρή για εμάς, των όσων διαμείβονταν το 2002 στις κλειστές διμερείς διερευνητικές επαφές.

Η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, με υπουργό Εξωτερικών τον σημερινό πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου, φαίνεται ότι είχε απεμπολήσει το δικαίωμα της χώρας να επεκτείνει τα εθνικά χωρικά της ύδατα από τα 6 στα 12 μίλια, σε συγκεκριμένες και καθόλου τυχαίες περιοχές του Αιγαίου, χάριν μιας ασαφούς αποδοχής εκ μέρους της Άγκυρας να δεχθεί να παραπεμφθούν οι διαφορές των δύο χωρών στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Ο Τούρκος διπλωμάτης δεν μας λέει επί του παρόντος για ποια προβλήματα θα πήγαιναν οι δύο χώρες στη Χάγη, αλλά είναι γνωστό ότι η Ελλάδα αναγνωρίζει ως μόνη διαφορά το ζήτημα της υφαλοκρηπίδας. Όλα τα άλλα που θέτει στο τραπέζι η Άγκυρα κατά καιρούς είναι διεκδικήσεις και τίποτε άλλο. Γιατί λοιπόν η ελληνική κυβέρνηση δέχθηκε να εξαιρεθούν μεγάλες περιοχές του Αιγαίου από μια μελλοντική επέκταση των χωρικών μας υδάτων;

Είθε ο Τούρκος διπλωμάτης συγγραφέας να αποδειχθεί ότι δεν γράφει αλήθειες, όπως και να έχει, όμως, ο σημερινός πρωθυπουργός, ενθυμούμενος την τότε ιδιότητά του, οφείλει να διευκρινίσει το θέμα.

Διαφορετικά θα αποδειχθεί, 10 χρόνια μετά, αυτό που τότε υποψιαζόμασταν. Όταν ο κ. Παπανδρέου χόρευε ζεϊμπέκικο, χάριν της ελληνοτουρκικής φιλίας, ο ομόλογός του, μακαρίτης Ισμαήλ Τζεμ, «έκανε ταμείο» κερδίζοντας για τη χώρα του.



ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ MANΩΛΗΣ ΚΩΣΤΙΔΗΣ, ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΓΚΑΣ

από το έχω μάτια και βλέπω