Μαύρο από τις αγορές στις αποφάσεις της 21ης Ιουλίου

Μα γιατί επιμένουν τόσο με την περίφημη υλοποίηση των αποφάσεων της Συνόδου κορυφής;

Μας λένε ότι πρέπει να κάνουμε ότι πρέπει κι ότι δεν πρέπει, ακόμη και να πάρουμε δυσάρεστα και παράλογα μέτρα προκειμένου να υλοποιηθούν και μάλιστα κατά γράμμα, οι αποφάσεις της 21ης Ιουλίου που ήταν λέει "πολύ θετικές για την Ελλάδα"(εξ ορισμού;).

Τι είναι άραγε αυτό που επιβεβαιώνει στην πράξη το ότι ήταν πράγματι θετικές αυτές οι αποφάσεις για την Ελλάδα ή για την Ευρώπη; Να σας πω τι; Απολύτως τίποτα.

Μας λένε επίσης ότι πρέπει να... κάνουμε τα πάντα για "να πείσουμε τις αγορές", να "κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους".
Μόνο που αυτά τα δύο δεν συναντιούνται καθόλου.
Γιατί;

Μα γιατί οι αγορές έχουν ήδη βγάλει στην πράξη την ετυμηγορία τους για τις αποφάσεις της 21ης Ιουλίου που είναι απόλυτα καταδικαστική.
Σας την περιγράφω με λόγια αλλά και εικόνες.

Πρώτα για την Ελλάδα.
Την ημέρα της υπογραφής στις 22/7 η τιμή της ΑΛΦΑ στο Χρηματιστήριο ήταν 3,80Ε. Πόσο είναι σήμερα; 1,77Ε δηλ. -55%! Μέσα σε λίγες εβδομάδες. Και μάλιστα μετά από μια μεγάλη συγχώνευση με την ΕUROBANK που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να έχει επιδράσει τρομερά θετικά στην τιμή της μετοχής. Η ΕΤΕ: Στις 22/7 ήταν 5,36 ευρώ. Σήμερα 3,13 ευρώ! Και για να μην πολυλογούμε ανάλογη είναι η εικόνα σε όλο το ταμπλό.

Πάμε στα σπρεντ του δεκαετούς ομολόγου τώρα. Στις 22 Ιουλίου μετά τα "αναμφισβήτητα θετικά αποτελέσματα της Συνόδου" είμασταν στις 1259μ.β. Σήμερα; Στις 1878μ.β. που αποτελεί μοναδική και σπάνια επίδοση... Όσο για το 12μηνο ας μην το συζητάμε καλύτερα, κι όπως έλεγε γνωστός αναλυτής "Για να είμαι ειλικρινής, δεν γνωρίζω περίπτωση ομολόγου να έχει φτάσει ποτέ σε αυτά τα επίπεδα. Μπορεί να υπάρχει, απλά δεν το έχω υπόψη μου."

Ας δούμε και το διάγραμμα του Γενικού Δείκτη το τελευταίο διάστημα όταν από τις 1300 περίπου μονάδες κατρακυλήσαμε στις 880...

Και για όσους πιστεύουν στις αυτόνομες πορείες την εποχή των αγορών Συγκοινωνούντων δοχείων και μια ματιά το ίδιο διάστημα στους δείκτες Γερμανίας και Γαλλίας. Έτσι για να δούμε και τι καλό έκανε η σύνοδος και στην υπόλοιπη Ευρώπη και το κοινό νόμισμα.
Του DAX:

Και του CAC:

Όχι δεν έχω κάνει λάθος, δεν πρόκειται για το ίδιο διάγραμμα σε φωτοτυπία (απαγορευμένη λέξη) αλλά ναι είναι 3 διαφορετικά διαγράμματα (και στα τρία ο "γκρεμός" αρχίζει την εβδομάδα ακριβώς μετά την σύνοδο της 21ης Ιουλίου).

Τα ισπανικά και ιταλικά ομόλογα επίσης γκρεμίστηκαν στον Καιάδα της αβεβαιότητας με την Ιταλία να βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικής αλλά και άλλων κρίσεων όταν είδε τα επιτόκια δανεισμού της να φτάνουν σε επίπεδα χρεωκοπίας στο 7% μέσα σε λίγες μέρες με αποτέλεσμα να αναγκασθεί η ΕΚΤ να προχωρήσει σε χωρίς όριο αγορές Ιταλικών και Ισπανικών ομολόγων για να σώσουν την κατάσταση. (Το γιατί συνέβη αυτό μετά τις αποφάσεις της 21ης Ιουλίου εδώ)

Ας μας εξηγήσει κάποιος λοιπόν με επιχειρήματα, αριθμούς και ανάλογα διαγράμματα από που προκύπτει ότι θα έχουμε θετική αντίδραση από τις αγορές, αν υλοποιηθούν κατά γράμμα οι αποφάσεις της 21ης Ιουλίου.
Οι αγορές έχουν ήδη καταδικάσει τις αποφάσεις της συνόδου με τον πιο κραυγαλέο τρόπο.

Η λογική λέει λοιπόν πως ακόμα κι αν δεχόμασταν ότι "πρέπει να προσπαθήσουμε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των αγορών",κάθε προσπάθεια "απόλυτης και κατά γράμμα εφαρμογής" είναι βήμα προς την αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση. Και βέβαια οι αγορές άλλο που δεν θέλουν.
"Κρίση εμπιστοσύνης" λέγεται ο τρόπος που βγάζουν το ψωμί τους.

Υ.Γ. Η απόφαση των 5 κεντρικών Τραπεζών ΗΠΑ, ΕΕ, Ιαπωνίας, Ελβετίας, Αγγλίας περι "συντονισμένης παροχής ρευστότητας" ειναι ουσιαστικά μια αναγνώριση της εφιαλτικής κατάστασης που επικρατεί στο Παγκόσμιο Τραπεζικό σύστημα. Παρα τον χθεσινό ενθουσιασμό στα Χρηματστήρια πιστεύω οτι από την επόμενη εβδομάδα η συμφωνία θα ξαναδιαβαστεί με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Γι αυτό όμως θα επανέλθουμε αργότερα.
γράφει ο Γιώργος Σαρρής

από το giorgossarris

Ο καπιταλιστικός εμφύλιος ξεκίνησε

Ποτέ δεν πρέπει να απομονώνουμε τα οικονομικά γεγονότα. Οι αγορές ουδέποτε ενήργησαν ξέχωρα από τις κοινωνίες. Ουδέποτε θέλησαν απλά το κέρδος. Οι αγορές δεν είναι ρηχές, όπως κάποιοι άλλοι θέλουν να μας τις παρουσιάσουν. Πάντοτε είχαν και μια άλλη, κρυφή ατζέντα. Έναν προσανατολισμό ιμπεριαλιστικό, με στόχο (όπως και στο παρελθόν έχουμε γράψει από αυτή τη γωνιά) τη συγγραφή εκ νέου της ιστορίας.

Πολύ σωστά λοιπόν ο αναγνώστης μας θα αναρωτηθεί «που το πάνε λοιπόν οι αγορές». Για ποιο λόγο πραγματοποιούν μια τόσο περίεργη επίθεση ακόμα και στη Μέκκα του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ ή χώρες «βαστάζους» με εδώ και 60 χρόνια ξεκάθαρα κεφαλαιοκρατική οικονομία όπως η Ισπανία, η Ιταλία κι ενδεχομένως η Γαλλία;

Ένας φίλος πρόσφατα διερωτήθηκε για το κατά πόσο οι...αγορές πραγματοποιούν ένα ακατανόητο «χαρακίρι» μη γνωρίζοντας πως με τις συνεχείς υποβαθμίσεις βάζουν βόμβα στα θεμέλια του ίδιου του συστήματος που τις τροφοδοτεί. Κατά πόσο δηλαδή θα υπάρξει μια πτώση του καπιταλισμού, μετά τη γνωστή πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού στα τέλη του ’80.

Η πρώτη ανάγνωση λοιπόν της επίθεσης των αγορών που κάναμε στις αρχές της εβδομάδας από αυτή τη στήλη αναφέρει τη διάθεση τιθάσευσης της εξουσίας από τα οικονομικά συμφέροντα έναντι της πολιτικής. Οι συλλογικότητες, όπως δηλαδή τα κοινωνικά κινήματα ή ακόμα και τα ταλαιπωρημένα από τα δικά τους λάθη κόμματα, θεωρούνται από τα οικονομικά συμφέροντα μοχλοί ανάσχεσης της προόδου, φορείς που δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της τεχνολογικής επανάστασης που ήδη ξεκίνησε ως συνέχεια της βιομηχανικής.

Μια δεύτερη ανάγνωση της κρίσης όμως έχει να κάνει και με τον εμφύλιο πόλεμο που έχει ξεσπάσει μεταξύ του χρηματοπιστωτικού και του βιομηχανικού – παραγωγικού καπιταλισμού. Ο πρώτος, εκφράζοντας άυλες, τραπεζιτικές αξίες, επιδιώκει να αποτελέσει τη λοκομοτίβα για το πέρασμα στη νέα εποχή, πυροδοτώντας αλλαγές για τις οποίες ενδεχομένως το παλιό αξιακό οικονομικό σύστημα δεν είναι έτοιμο. Με κύριο όπλο την παγκοσμιοποίηση και με στήριξη στο κόμμα των Ρεπουμπλικάνων, οι χρηματοοικονομικοί φορείς, φέρνουν σε δύσκολη θέση την παραδοσιακή βιομηχανία και την πολιτική που τη στηρίζει.

Κι αυτό διότι πολύ απλά, οι νεοφιλελεύθεροι ζηλωτές των τραπεζών και των άυλων αξιών θεωρούν πως το internet νομοτελειακά φέρνει μετασχηματισμό. Από τη μεριά τους οι Αμερικάνοι Δημοκρατικοί πιστεύουν ακράδαντα πως η παραγωγική βιομηχανία είναι εκείνη που θα συνεχίσει να έχει να ηνία, που εάν εξαλειφθεί θα οδηγήσει στην αποδόμηση του υπάρχοντος συστήματος.

Σε αυτό το ασταθές λοιπόν περιβάλλον, σε αυτόν τον καπιταλιστικό εμφύλιο που μαίνεται σε ΗΠΑ και ολόκληρο πλανήτη, καλείται να κινηθεί η ελληνική οικονομία, έχοντας – εκ των ιστορικών συνθηκών – χάσει τόσο τη βιομηχανική, όσο και την τεχνολογική επανάσταση. Κι επειδή οι πολιτικοί παγκοσμίως έχουν περιέλθει σε αδιέξοδο, κι επειδή όταν οι πολιτικοί έρχονται σε τόσο δυσχερή θέση συνηθίζουν να μελετάνε άλλου είδους λύσεις όπως για παράδειγμα τους πολέμους, θα πρέπει εμείς στην Ελλάδα να προετοιμαζόμαστε. Θα πρέπει να διαλέξουμε το στρατόπεδο με το οποίο θα πάμε. Και το λέω αυτό, καθώς όταν μαλώνουν οι ελέφαντες, καλό είναι τα μυρμήγκια είτε να μένουν έξω είτε αν δεν γίνεται αλλιώς να πάνε με τον σωστό ελέφαντα. Ούτε ο αραβικός ξεσηκωμός με τα σαφή ισλαμικά στοιχεία δεν είναι ξέχωρος από την κρίση, ούτε η κατάσταση στη Λιβύη, ούτε η πορεία της ισλαμικής κι όχι πια κοσμικής Τουρκίας προς τους G10 ούτε η σημερινή κατάσταση στη Συρία. Μια Συρία που μετά την πτώση Άσαντ θα είναι πολύ διαφορετική ως προς τις ισορροπίες με το Ιράν και το Ισραήλ.

Κι όταν θα έλθει η ώρα της κρίσης στη Μεσόγειο, αφού η οικονομία θα φέρει αδιέξοδα που μόνο με συρράξεις θα λυθούν, τότε η Ελλάδα θα πρέπει να στραφεί στο δυτικό τόξο. Αλλιώς η σύμπραξη με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό θα μας οδηγήσει όχι χρόνια, αλλά εκατονταετίες πίσω.
γράφει ο Δημ. Μαρκόπουλος

από το Πρώτο Θέμα