Η πραγματικότητα των αριθμών είναι υπεράνω του στρουθοκαμηλισμού

Θα ήθελα να υπενθυμίσω την πάγια άποψη αυτής της στήλης σχετικά με το πρόβλημα του χρέους της Ελλάδος:

- Δεν πιστεύω ότι το χρέος της Ελλάδος είναι διαχειρίσιμο
- Δεν πιστεύω ότι υπάρχει η πιθανότητα να το πληρώσουμε
- Τα περί πώλησης €50 δισ. περιουσιακών στοιχείων είναι όνειρα
- Δεν εκτιμώ ότι είμαστε βιώσιμοι
- Δεν εκτιμώ ότι το πιστεύουν αυτό οι Γερμανοί (και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι)
- Ο μόνος τρόπος να σωθούμε είναι αν μας διαγράψουν ένα πολύ μεγάλο μέρος του χρέους μας (κοινώς κούρεμα ομολογιούχων), κατά προτίμηση 50%+.

Και μπορεί αυτά τα λόγια να... τα είπα στις 22 Φεβρουαρίου 2011, αλλά την ίδια άποψη έχω από το 2008-2009.

Οτιδήποτε έχω γράψει τον τελευταίο χρόνο σε αυτό το βήμα είναι στενά συνδεδεμένο με την πιο πάνω παρατήρηση. Άποψη θα αλλάξω μόνο αν παρουσιαστεί κάποιο σχέδιο, που με το φτωχό μου το μυαλό, θα έχει κάποιο νόημα και θα διαπιστώσω ότι τα μαθηματικά επαληθεύονται. Μέχρι τότε αγαπητέ αναγνώστη, άποψη δεν αλλάζω.

Όπως σας έχω πει, όταν ένα κράτος είναι ταμειακά μη βιώσιμο, τη χασούρα την παίρνουν οι ομολογιούχοι και όταν μια τράπεζα είναι μη βιώσιμη, τη χασούρα την παίρνουν οι μέτοχοι. Δεν μπορώ να είμαι πιο ξεκάθαρους σε αυτό και δεν έχω τίποτα να προσθέσω.

Για να λυθεί το πρόβλημα χρέους της Ελλάδος, απαιτείται αναγνώριση και διαγραφή των προβληματικών παγίων και ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος με το λογαριασμό να πληρωθεί από τους μετόχους και τους πιστωτές.

Αυτή είναι η βασική συνταγή της αγοράς και του συστήματος που ζούμε. Και αν ακόμα δεν το έχετε παρατηρήσει, οι τραπεζικές μετοχές έχουν σχεδόν μηδενίσει και τα ομόλογα αποτιμώνται με έκπτωση πάνω από 50%.

Τώρα αυτό που ορισμένοι βλέπουν σαν καταστροφή (το κούρεμα κτλ), εγώ το βλέπω σαν τη λύση για την σωτηρία της Ελλάδος. Αντιλαμβάνομαι ότι η πλύση εγκεφάλου που έχει γίνει κυρίως από την πολιτική ηγεσία, σχετικά με τις επιπτώσεις ενός πιστωτικού γεγονότος, έχει θορυβήσει, έως και πανικοβάλει κάποιους, αλλά εγώ δεν συμμερίζομαι την καταστροφολογία που φέρεται να συνεπάγεται ένα τέτοιο γεγονός. Θεωρώ ότι είναι ένας πόνος γέννας, όπου θα μας δοθεί η ευκαιρία να αρχίσουμε από την αρχή. Επίσης δεν εκτιμώ ότι θα δούμε δραχμές, παρά μόνο σε μουσείο ή αν αποφασίσει η Γερμανία να αυτοκτονήσει.

Στο δια ταύτα...
“Μερικοί άνθρωποι νομίζουν ότι δεν υπάρχει πρόβλημα μόνο και μόνο επειδή δεν έχει συμβεί ακόμη. Εάν πέσετε από το παράθυρο του 42ο ορόφου, είστε ακόμα μια χαρά καθώς περνάτε τον 27ο όροφο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχετε ένα σοβαρό πρόβλημα”. Charlie Munger

Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι η Γερμανία έχει εκπονήσει μελέτη σχετικά με τις επιπτώσεις ενός Ελληνικού default στο Γερμανικό τραπεζικό σύστημα. Θα ήταν τρομερά ανεύθυνο εκ μέρους τους αν δεν είχαν μελετήσει το θέμα διεξοδικά. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ανάλογη μελέτη έχει γίνει και στην ΕΕ και από την Ελληνική κυβέρνηση. Και αν δεν έχει γίνει τέτοια μελέτη από την Ελληνική κυβέρνηση τότε, με το συμπάθιο, αλλά είναι τρομερά ανεύθυνη. Όλα αυτά είναι φυσιολογικά, καθώς η πραγματικότητα των αριθμών συνηγορεί προς ένα default, καθώς δεν υπάρχει άλλη επιλογή.

Το αν θα γίνει όμως αυτό το default σήμερα ή τον άλλο μήνα η σε 1 χρόνο από τώρα λίγη σημασία έχει. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η αγορά το αναμένει και προετοιμάζεται για αυτό το ενδεχόμενο... να μην πω ότι το έχει ήδη προεξοφλήσει.

Το γεγονός ότι διαβάσαμε την Παρασκευή ότι η κυβέρνηση ετοιμάζεται να κάνει στάση πληρωμών στο εσωτερικό, είναι ένδειξη ότι κάτι τρέχει. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση προετοιμάζει το νομοσχέδιο σχετικά με την κρατικοποίηση των τραπεζών, αν χρειαστεί, είναι επίσης ένα άλλο δείγμα. Το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι έχουν 30 δισ. ευρώ stand-by facility έτοιμο να ανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζες είναι ακόμα ένα δείγμα προετοιμασίας προς αυτή τη κατεύθυνση. Τα σήματα δηλαδή είναι πλέον ορατά παντού. Δεν είναι ούτε φήμες ούτε εικασίες ούτε υπόγειες κουβέντες.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως δεν είναι το default κάθε αυτού, αλλά το αν έχεις προετοιμαστεί για αυτό. Είναι άλλο πράγμα να έχεις κάνει τις κατάλληλες προετοιμασίες (άσχετα αν περνάς προς τα έξω ότι είσαι μια χαρά και δεν υπάρχει πρόβλημα) και είναι άλλο πράγμα ξαφνικά να το βρεις μπροστά σου, μη έχοντας κάνει καμιά προετοιμασία.

Αν για παράδειγμα η Ελληνική κυβέρνηση ξαφνικά είδε το φως το αληθινό (βγήκε από τον βαθύ της ύπνο) και κάνει προετοιμασίες για ένα τέτοιο ενδεχόμενο τώρα, τότε δυστυχώς υπάρχει πρόβλημα.

Η επόμενη δόση από την τρόικα, αν δεν κάνω λάθος θα είναι 8 δισ. ευρώ. Σε αντίθεση όμως με τις προηγούμενες δόσεις, η έκτη δόση θα διατεθεί 100% για εσωτερικές ανάγκες και δεν θα πάει καθόλου για αποπληρωμή ομολόγων που λήγουν. Αυτό σημαίνει ότι η πίεση για να συμμορφωθεί η κυβέρνηση με τις συνταγές της τρόικας είναι μεγαλύτερη παρά ποτέ. Διότι αν σου λείψουν 8 δισ., δεν τα μαζεύεις εύκολα στο δρόμο.

Αν όμως η Ελληνική κυβέρνηση είχε προβλέψει πριν από 3 τουλάχιστον χρόνια, το ενδεχόμενο ότι ίσως φτάναμε σε αυτό το σημείο, τότε ίσως και να μην είχαμε φτάσει στο σημερινό αδιέξοδο. Αλλά ακόμα και αν καταλήγαμε στο σημερινό αδιέξοδο, έχοντας κάνει κάποια προσπάθεια για αναστροφή, θα είχε τουλάχιστον καλύψει κάποιο έδαφος και σήμερα θα ήταν σχετικά καλά προετοιμασμένη. Ένα είδος προετοιμασίας θα μπορούσε να είναι η λείανση των κρατικών υποχρεώσεων, έτσι ώστε να μην είναι όλες οι υποχρεώσεις μαζεμένες χρονικά... 8 δισ. είναι ένα αρκετά μεγάλο ποσό.

Αλλά για να προνοήσει κανείς, θα πρέπει να μην στρουθοκαμηλίζει.

Η Ελληνική κυβέρνηση στρουθοκαμηλίζει μέχρι σήμερα, όπως σε μεγάλο βαθμό και η ΕΕ. Αρνούνται να αποδεχτούν ότι η Ελλάδα είναι ταμειακά μη βιώσιμη και αρνούνται να δουν την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν έχουμε τις ταμειακές ροές για να μπορέσουμε να εξυπηρετήσουμε αυτό το χρέος, ακόμα και αν εφαρμόσουμε κατά γράμμα το μνημόνιο η οτιδήποτε άλλο θέλουν να εφαρμόσουμε.

Για στρουθοκαμηλισμό επίσης κατηγορώ όλους αυτούς (ονόματα δεν λέμε) που νομίζουν ότι η είδηση του Bloomberg την Παρασκευή είναι κάποια φήμη με σκοπό να πλουτίσουν οι κακοί κερδοσκόποι και να υποδουλωθεί η Ελλάδα κτλ.

Η ΕΚΤ επίσης στρουθοκαμηλίζει, διότι ενώ επέμενε ότι στην Ευρώπη κανένας δεν θα κάνει default, ξαφνικά αποδέχεται ένα κούρεμα 20%, που απλά αναγκάζει τις τράπεζες να πάρουν χασούρες, χωρίς να μας δίνει ουσιαστική ανάσα από το χρέος.

Αν κάποιος αρνείται να δει την πραγματικότητα και στρουθοκαμηλίζει, τότε δεν φταίει η πραγματικότητα, αλλά το ότι κάποιος δεν θέλει να την δει, έστω αν είναι μπροστά στη μούρη του.

Όπως έχουμε ξαναπεί, η αγορά και η πραγματικότητα των αριθμών είναι υπεράνω των πολιτικών ψευδαισθήσεων, της καλής πολιτικής θέλησης,, των Greek statistics και βέβαια, της αλαζονείας της κεντρικής τράπεζας.
γράφει ο Γ. Καισάριος

από το capital

Το κύκνειο άσμα του Παπανδρεϊσμού

Το έχουμε ξαναπεί, ορισμένες συμπτώσεις και ημερομηνίες είναι σατανικές. Όπως όταν την ημέρα του … Αγίου Μνημονίου η κυβέρνηση αποφάσιζε το ελληνικό Μνημόνιο που αποδείχθηκε μνημόσυνο για τη χώρα.

Άλλη μια ημερομηνία – σταθμός θα καταγραφεί σύντομα και θα αναδείξει την αρχή του τέλους για την κυβέρνηση.

Πρόκειται για την πασοκική 11η Σεπτεμβρίου όπου θα πάει τελικά ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη, θα... μιλήσει στους παραγωγικούς φορείς και θα δώσει την καθιερωμένη συνέντευξη τύπου. Πιθανότατα αυτό να γίνει με διαφορετικό τρόπο, αλλά δεν έχει σημασία πώς θα γίνει αλλά τι θα πει στο, πιθανότατα, κύκνειο άσμα του Γ. Παπανδρέου.

Δέκα χρόνια μετά την 11η Σεπτεμβρίου της Αμερικής ο πρωθυπουργός θα μιλήσει στις 11 του άλλου μήνα στη ΔΕΘ χωρίς ουσιαστικά να έχει να πει και πολλά. Ούτε θα μπορέσει να υποσχεθεί τίποτε, ούτε να ανακοινώσει πολιτικές που τελικά θα εφαρμόσει αλλά και ούτε να δώσει κάποιο όραμα για να ξεγελάσει τους πολίτες.

Κάπως έτσι ξεκίνησε και η αρχή του τέλους για τον Κ. Καραμανλή. Σεπτέμβριος του 2008, η παρουσία του στη ΔΕΘ, η κάλυψη των σκανδάλων και των προσώπων που πλήγωσαν τη ΝΔ και η έλλειψη ουσιαστικής πολιτικής κατεύθυνσης, έριξαν την κυβέρνηση σιγά – σιγά στα Τάρταρα. Μέχρι τότε η ΝΔ προηγούνταν στις δημοσκοπήσεις, από τότε δεν ξαναπήρε κεφάλι.

Τώρα το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο δεν προηγείται αλλά υπολείπεται κατά πολύ της ΝΔ, έχει χάσει την αξιοπιστία της, την εμπιστοσύνη των πολιτών και βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα πολύ δύσκολο πολιτικό και κοινωνικό χειμώνα.

Ο πρωθυπουργός διαμηνύει ότι δεν θα πάει σε εκλογές αλλά ποιος τον πιστεύει; Άλλωστε, τις εκλογές θα τις ζητήσει η ίδια η κοινωνία η οποία θα έλθει σύντομα προ αδιεξόδου. Όταν δε θα μπορεί να πληρώσει φόρους, όταν η ανεργία θα εκτιναχθεί ακόμη περισσότερο κι όταν χιλιάδες πολίτες δε θα μπορούν να ζήσουν με τα ψίχουλα, τότε θα πάνε αναγκαστικά σε εκλογές.

Το ζήτημα είναι τι πάει να κάνει ο Γ. Παπανδρέου στις 11 του Σεπτέμβρη στη ΔΕΘ με το λαό ξεσηκωμένο κι όλα τα μέτωπα ανοικτά.

Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι θα προσπαθήσει με χιλιοειπωμένες εκφράσεις να μιλήσει και πάλι για μεταρρυθμίσεις και για συντεχνίες που ξεβολεύονται.

Θα υποσχεθεί ρευστότητα και ποτάμια ευρώ που έρχονται για την ανάπτυξη.

Θα υποσχεθεί νέες θέσεις απασχόλησης μόλις έρθει το αναπτυξιακό πακέτο.

Και θα καταγγείλει τους ευρωπαίους εταίρους που δεν παίρνουν αποφάσεις για να σωθεί η Ελλάδα από την κρίση χρέους. Θα το παίξει και πάλι δηλαδή τίγρης όταν στην Ευρώπη είναι… γατούλα.

Κορώνες για εσωτερική κατανάλωση, αόριστες υποσχέσεις και επίθεση στη ΝΔ και τα άλλα κόμματα που δεν συναινούν με την πολιτική του. Θα έχει και μια ιδέα εκπαιδευτικού οράματος η ομιλία του έτσι ώστε να πείσει ότι χρειάζονται αλλαγές στα πανεπιστήμια. Κανείς δε διαφωνεί μ’ αυτό, με τη διάλυσή τους διαφωνεί.

Όλος ο κόσμος ελπίζει πάντως να μην ακούσει ξανά από τον πρωθυπουργό για πράσινη οικονομία, μεσογειακή διατροφή, φωτοβολταϊκά παντού, Δανίες του Νότου και άλλες τέτοιες επικοινωνιακές μπαρούφες.

Όμως, όπως όλα δείχνουν ο κόσμος βαρέθηκε από τις μεγαλοστομίες και περιμένει πλέον στη γωνία την κυβέρνηση. Με τα εκκαθαριστικά σημειώματα της εφορίας στο χέρι, τους χαμένους μισθούς και συντάξεις, ότι και να πει ο πρωθυπουργός, μάλλον την οργή του κόσμου θα φουντώσει.

Και η 11η Σεπτεμβρίου του ΠΑΣΟΚ θα είναι το δικό του Βατερλώ, η κάθοδος προς τις έδρες της αντιπολίτευσης.
γράφει ο Αριστερός Ψάλτης

από το antinews

Πού μας πάνε;

Πέρα από κάθε πανηγυρισμό ή ανάθεμα, στην πολιτική αυτό που έχει σημασία είναι η πραγματικότητα. Όχι όπως την αντιλαμβάνεται ο κάθε κρετίνος – πάσης ιδεολογικής αποχρώσεως και προσωπικής προκαταλήψεως – αλλά όπως τη βιώνουν αυτοί τους οποίους αφορά: οι πολίτες μιας χώρας – εν προκειμένω της δικής μας, η οποία, ατυχώς για πολλούς, ακόμη εξακολουθεί να ονομάζεται... Ελλάδα. Και εξακολουθεί να είναι μια ανεξάρτητη χώρα παρά τις άπειρες προσπάθειες περί του αντιθέτου.

Η αλήθεια είναι ότι ένας σοβαρός και συγκροτημένος άνθρωπος, ιδιαίτερα όταν διατυπώνει δημοσίως μια γνώμη – ευχέρεια και δυνατότητα που δεν έχουν πολλοί, και... μάλιστα με δυνατότητα απήχησης και επηρεασμού αυτού που αποκαλούμε «κοινή γνώμη» – οφείλει συνήθως να είναι ψύχραιμος, τεκμηριωμένος, νηφάλιος και να επιχειρεί, επιτυχώς ή όχι, να αποδεικνύει με κάθε δυνατό τρόπο τον ισχυρισμό του. Δεκτόν...

1. Πώς όμως μπορείς να παραμείνεις ψύχραιμος διαβάζοντας – έστω, όχι πρώτη φορά ή, έστω, όχι σε αυτόν τον αριθμό – ότι οι νέοι των 15-24 ετών είναι άνεργοι σε ποσοστό 40,1%, ενώ οι λίγο... «μεγαλύτεροι», αυτοί των 25-34, είναι «στην άκρη» κατά 22%;

2. Πώς να παραμείνεις ψύχραιμος διαβάζοντας ότι πρώτη φορά ο μη ενεργός πληθυσμός αυτής της χώρας ξεπερνά τον ενεργό; Ότι, δηλαδή, δεν μιλάμε πια για... «τεμπέληδες», αλλά για ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα να συνεισφέρουν στην όποια κοινή προσπάθεια – και πλέον δεν μιλάμε για όσους είναι εκ των πραγμάτων ανενεργοί, τους συνταξιούχους και τα... μωρά, αλλά για επιπλέον 36.260 ανέργους από τον Απρίλιο μέχρι τον Μάιο.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία στην ανεργία βγαίνουν, κατά μέσον όρο, κάπου 18.500 άνθρωποι – με ρυθμό που επιταχύνεται.

3. Πώς να παραμείνεις ψύχραιμος διαβάζοντας ότι οι πιο ευαίσθητες περιοχές της χώρας – από εθνική σκοπιά, δεδομένου ότι η Ελλάδα ουδέποτε υπήρξε... Λουξεμβούργο και Ελβετία και σταθερά απειλείται εξ ανατολών –, όπως η Δυτική Μακεδονία (ποσοστό ανεργίας 24,9%), η Ανατολική Μακεδονία και Θράκη (ποσοστό ανεργίας 20,2%) και η Κεντρική Μακεδονία (ποσοστό ανεργίας 19,8%) βρίσκονται στη χειρότερη μοίρα;

4. Πώς να παραμείνεις ψύχραιμος διαβάζοντας ότι αυτά τα ποσοστά ήδη πλησιάζουν (και σε λίγο θα υπερβούν) εκείνα που οδήγησαν μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, μετά τον εμφύλιο, σε μαζική μετανάστευση;

Κι όμως, οφείλουμε όλοι να παραμείνουμε «ψύχραιμοι». Ιδιαιτέρως όταν διαπιστώνουμε:

● Ότι όλα όσα μας καλούν να υποστούμε δεν έχουν κανένα νόημα και ούτε θα φέρουν οποιοδήποτε θετικό αποτέλεσμα. Όπως άλλωστε μέχρι τώρα δεν είχαν.

● Ότι ο δρόμος που διάλεξαν για μας – χωρίς εμάς – είναι εντελώς αδιέξοδος.

● Ότι η μεταξύ μας διαίρεση ωφελεί μόνον όσους – σκοπίμως η ανοήτως δεν είναι της ώρας – επέλεξαν τον δρόμο της καταστροφής και όχι της σωτηρίας.

● Ότι και όσοι είχαν «τακτοποιημένα» οικονομικά βρίσκονται στην ίδια μοίρα.

● Ότι και όσοι έπιαναν τα κριτήρια του Μάαστριχτ – π.χ. Κύπρος – βρίσκονται προ δανειακών συμβάσεων και μνημονίων.

● Ότι η ακόμη πιο σκληρή εφαρμογή των πολιτικών και οικονομικών μέτρων που επί χρόνια μας καθήλωσαν στον βόθρο θεωρείται σήμερα «λύση» στο αδιέξοδό μας...

Αν πράγματι παραμείνουμε, για ένα δευτερόλεπτο, ψύχραιμοι, αντιλαμβανόμενοι το μέγεθος της εξελισσόμενης απάτης, έχουμε μια ελπίδα να ξαναβγούμε στους δρόμους ξέροντας τουλάχιστον τι ζητάμε. Ίσως αυτό είναι το σημαντικότερο της επόμενης περιόδου...
γράφει ο Σταύρος Χριστακόπουλος

από το Ποντίκι

Ο καπιταλιστικός εμφύλιος ξεκίνησε

Ποτέ δεν πρέπει να απομονώνουμε τα οικονομικά γεγονότα. Οι αγορές ουδέποτε ενήργησαν ξέχωρα από τις κοινωνίες. Ουδέποτε θέλησαν απλά το κέρδος. Οι αγορές δεν είναι ρηχές, όπως κάποιοι άλλοι θέλουν να μας τις παρουσιάσουν. Πάντοτε είχαν και μια άλλη, κρυφή ατζέντα. Έναν προσανατολισμό ιμπεριαλιστικό, με στόχο (όπως και στο παρελθόν έχουμε γράψει από αυτή τη γωνιά) τη συγγραφή εκ νέου της ιστορίας.

Πολύ σωστά λοιπόν ο αναγνώστης μας θα αναρωτηθεί «που το πάνε λοιπόν οι αγορές». Για ποιο λόγο πραγματοποιούν μια τόσο περίεργη επίθεση ακόμα και στη Μέκκα του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ ή χώρες «βαστάζους» με εδώ και 60 χρόνια ξεκάθαρα κεφαλαιοκρατική οικονομία όπως η Ισπανία, η Ιταλία κι ενδεχομένως η Γαλλία;

Ένας φίλος πρόσφατα διερωτήθηκε για το κατά πόσο οι...αγορές πραγματοποιούν ένα ακατανόητο «χαρακίρι» μη γνωρίζοντας πως με τις συνεχείς υποβαθμίσεις βάζουν βόμβα στα θεμέλια του ίδιου του συστήματος που τις τροφοδοτεί. Κατά πόσο δηλαδή θα υπάρξει μια πτώση του καπιταλισμού, μετά τη γνωστή πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού στα τέλη του ’80.

Η πρώτη ανάγνωση λοιπόν της επίθεσης των αγορών που κάναμε στις αρχές της εβδομάδας από αυτή τη στήλη αναφέρει τη διάθεση τιθάσευσης της εξουσίας από τα οικονομικά συμφέροντα έναντι της πολιτικής. Οι συλλογικότητες, όπως δηλαδή τα κοινωνικά κινήματα ή ακόμα και τα ταλαιπωρημένα από τα δικά τους λάθη κόμματα, θεωρούνται από τα οικονομικά συμφέροντα μοχλοί ανάσχεσης της προόδου, φορείς που δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της τεχνολογικής επανάστασης που ήδη ξεκίνησε ως συνέχεια της βιομηχανικής.

Μια δεύτερη ανάγνωση της κρίσης όμως έχει να κάνει και με τον εμφύλιο πόλεμο που έχει ξεσπάσει μεταξύ του χρηματοπιστωτικού και του βιομηχανικού – παραγωγικού καπιταλισμού. Ο πρώτος, εκφράζοντας άυλες, τραπεζιτικές αξίες, επιδιώκει να αποτελέσει τη λοκομοτίβα για το πέρασμα στη νέα εποχή, πυροδοτώντας αλλαγές για τις οποίες ενδεχομένως το παλιό αξιακό οικονομικό σύστημα δεν είναι έτοιμο. Με κύριο όπλο την παγκοσμιοποίηση και με στήριξη στο κόμμα των Ρεπουμπλικάνων, οι χρηματοοικονομικοί φορείς, φέρνουν σε δύσκολη θέση την παραδοσιακή βιομηχανία και την πολιτική που τη στηρίζει.

Κι αυτό διότι πολύ απλά, οι νεοφιλελεύθεροι ζηλωτές των τραπεζών και των άυλων αξιών θεωρούν πως το internet νομοτελειακά φέρνει μετασχηματισμό. Από τη μεριά τους οι Αμερικάνοι Δημοκρατικοί πιστεύουν ακράδαντα πως η παραγωγική βιομηχανία είναι εκείνη που θα συνεχίσει να έχει να ηνία, που εάν εξαλειφθεί θα οδηγήσει στην αποδόμηση του υπάρχοντος συστήματος.

Σε αυτό το ασταθές λοιπόν περιβάλλον, σε αυτόν τον καπιταλιστικό εμφύλιο που μαίνεται σε ΗΠΑ και ολόκληρο πλανήτη, καλείται να κινηθεί η ελληνική οικονομία, έχοντας – εκ των ιστορικών συνθηκών – χάσει τόσο τη βιομηχανική, όσο και την τεχνολογική επανάσταση. Κι επειδή οι πολιτικοί παγκοσμίως έχουν περιέλθει σε αδιέξοδο, κι επειδή όταν οι πολιτικοί έρχονται σε τόσο δυσχερή θέση συνηθίζουν να μελετάνε άλλου είδους λύσεις όπως για παράδειγμα τους πολέμους, θα πρέπει εμείς στην Ελλάδα να προετοιμαζόμαστε. Θα πρέπει να διαλέξουμε το στρατόπεδο με το οποίο θα πάμε. Και το λέω αυτό, καθώς όταν μαλώνουν οι ελέφαντες, καλό είναι τα μυρμήγκια είτε να μένουν έξω είτε αν δεν γίνεται αλλιώς να πάνε με τον σωστό ελέφαντα. Ούτε ο αραβικός ξεσηκωμός με τα σαφή ισλαμικά στοιχεία δεν είναι ξέχωρος από την κρίση, ούτε η κατάσταση στη Λιβύη, ούτε η πορεία της ισλαμικής κι όχι πια κοσμικής Τουρκίας προς τους G10 ούτε η σημερινή κατάσταση στη Συρία. Μια Συρία που μετά την πτώση Άσαντ θα είναι πολύ διαφορετική ως προς τις ισορροπίες με το Ιράν και το Ισραήλ.

Κι όταν θα έλθει η ώρα της κρίσης στη Μεσόγειο, αφού η οικονομία θα φέρει αδιέξοδα που μόνο με συρράξεις θα λυθούν, τότε η Ελλάδα θα πρέπει να στραφεί στο δυτικό τόξο. Αλλιώς η σύμπραξη με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό θα μας οδηγήσει όχι χρόνια, αλλά εκατονταετίες πίσω.
γράφει ο Δημ. Μαρκόπουλος

από το Πρώτο Θέμα