Μας οδηγούν σε νέα εθνική τραγωδία...

«Το εκτυλισσόμενο σενάριο ΓΑΠ προωθεί εθνικές αρμοδιότητες στους "ξένους που γνωρίζουν καλύτερα" όπως γινόταν κατά τις μεγαλύτερες περιόδους της νεώτερης ιστορίας.
Το σενάριο επικράτησης του Σαμαρά μυρίζει έντονα καταστροφή τύπου 1897, 1922, 1974...
Το σενάριο της Αριστεράς μυρίζει εκτροπή τύπου 1946 και 1965.
Το σενάριο που λείπει θα ανήγαγε τους Έλληνες σε πρωταγωνιστές από κομπάρσους της ίδιας της Ιστορίας τους...»

Τι εννοεί...
Όσο εμείς ήμασταν απασχολημένοι με...τους εσωτερικούς εμφύλιους, ο Ιμπραήμ προχωρούσε και αν δεν είχε προκύψει η Ναυμαχία του Ναβαρίνου, θα φοράγαμε ακόμη φέσια και ίσως θα διδασκόμαστε τα αντικαπιταλιστικά και φιλοοθωμανικά πονήματα του κ. Κιτσίκη στα σχολεία μας.

Καθώς όμως μας ελευθέρωσαν και η εξουσία πέρασε στους κοτζαμπάσηδες, μας έστειλαν πρώτα τον Καποδίστρια, τον Όθωνα, τον Εδουάρδο Λω για να φτιάξουν κράτος κλπ. Εις μάτην όμως ο κοτζαμπασισμός ζει και βασιλεύει στον ιδιωτικό και κυρίως το δημόσιο τομέα σε βάρος της κοινωνίας των πολιτών.

Η αναδρομή...
Το 1897 μετά τη χρεοκοπία, ο Δηλιγιάννης που χρησιμοποιούσε το λαϊκίστικο λόγο με εθνικές και πατριωτικές κορώνες, οδήγησε στην κήρυξη του πολέμου στην Τουρκία. Χάσαμε, και αν δεν είχαν παρέμβει οι ξένες δυνάμεις, το ελληνικό ανεξάρτητο κράτος θα γινόταν παρελθόν. Οι ξένοι φυσικά επέβαλαν καθεστώς μειωμένης εθνικής κυριαρχίας με αυστηρό έλεγχο στα οικονομικά.

Το 1922 με σύνθημα το τέλος του πολέμου, η φιλοβασιλική συντηρητική παράταξη κέρδισε τις εκλογές και οι δυτικοί σύμμαχοι βρήκαν αφορμή να μας εγκαταλείψουν. Αντί να σταματήσει ο πόλεμος, το μέτωπο επεκτάθηκε μέχρι το Σαγγάριο και ακολούθησε η κατάρρευση με την μικρασιατική καταστροφή.

Το 1974 οι τριβές της Χούντας με τους δυτικούς συμμάχους νωρίτερα, κατά την περίοδο της έντασης στη Μέση Ανατολή, το πραξικόπημα του Σαμψών στα πλαίσια μιας «πατριωτικής» προσάρτησης οδήγησε στην κατοχή της Βόρειας Κύπρου.

Το δίδαγμα είναι πως οι κούφιες εξάρσεις δεν έχουν πάντα καλό τέλος...

Η αριστερά με την προδιάθεση να μην σέβεται δημοκρατικούς κανόνες βάσει του λενινιστικού μοντέλο της κατάληψης της εξουσίας με τη βία μας οδήγησε το ’46 στον αιματηρό εμφύλιο και το ’65 στην Χούντα...

Φαίνεται πως κατά το "κάθε λαός είχε την κυβέρνηση που του αξίζει", ισχύει και το "έχει την αριστερά που του αξίζει".

Η ιστορία της χώρας μοιάζει με θεατρική παράσταση που κάθε εποχή ανεβάζει το ίδιο έργο με διαφορετικούς πρωταγωνιστές...

Πότε επιτέλους θα αλλάξουμε παράσταση...
Απλά οι ενδείξεις συγκλίνουν πως αυξάνονται οι πιθανότητες για μια νέα εθνική τραγωδία. Μπροστά στην οποία αυτά που σήμερα θεωρούμε δικαίως ή αδίκως κεκτημένα και αδιαπραγμάτευτα, θα μοιάζουν με «ψίχουλα».

από το capital

Αυτό είναι ή δεν είναι «βία»;

Να σου έχουν λεηλατήσει το μισθό. Να σου έχουν στερήσει τη σύνταξη. Να σου έχουν αυξήσει τα εισιτήρια στα λεωφορεία και τον ηλεκτρικό (που τα τρένα του κινούνται πλέον ανά μισάωρο!) κατά 40%.

Να σου λένε ότι η ανεργία σου δεν είναι δυστυχία, αλλά κάτι σαν εκδρομή στο λούνα παρκ της «εργασιακής εφεδρείας». Να σου λένε ότι στόχος τους είναι στην οικογένειά σου να υπάρχει... ένας εργαζόμενος.

Να σου λένε ότι δίπλα στα υπόλοιπα έξοδα για τη «Δημόσια και Δωρεάν» Παιδεία θα πρέπει να πληρώσεις και για τα...βιβλία - φωτοτυπίες των παιδιών.

Να σου δίνουν τα ψίχουλα των 517 ευρώ για μηνιάτικο και να σου ζητάνε - γι' αυτά τα ψίχουλα - να πληρώσεις φόρο εισοδήματος.

Να σου κόβουν το μεροκάματο στο μισό και ταυτόχρονα να σου έχουν διπλασιάσει τις τιμές στο ρεύμα, στα καύσιμα, στα τρόφιμα με απανωτές αυξήσεις στους έμμεσους φόρους.

Και μετά από όλα αυτά κι από τόσα άλλα, να έρχονται - σε σένα που σε χρεοκοπήσανε, που σε πτωχεύσανε, που σου διέλυσαν κάθε προγραμματισμό, που σου τσακίσανε τη ζωή - και να σου λένε: Με τα λεφτά που σου έχουνε απομείνει (σ.σ.: που όμως δεν έχει απομείνει τίποτα, γιατί τα πήρανε όλα!) αν δεν μας πληρώσεις το νέο τρισβάρβαρο χαράτσι που θα σου στείλουμε με το λογαριασμό της ΔΕΗ για το σπίτι που μένεις (σ.σ.: για το σπίτι που στο έχουν φορολογήσει χίλιες φορές, που το πληρώνεις τοκογλυφικά στην τράπεζα μια ζωή και που ζεις με την ελπίδα ότι κάποτε θα το ξεχρεώσουν τα... παιδιά σου) τότε εμείς οι «σοσιαλιστές», οι «αντιεξουσιαστές», «οι σωτήρες», οι «πατριώτες»:

Πρώτον, θα σου κόψουμε το ρεύμα.

Δεύτερον, θα αφήσουμε εσένα και την οικογένειά σου στο σκοτάδι.

Τρίτον, θα σου στερήσουμε ακόμα και τη θέρμανση μέσα στο χειμώνα.

Τέταρτον, θα σε υποχρεώσουμε να ζεις εσύ, τα παιδιά σου και οι γέροντες γονείς σου στο κρύο και στη νύχτα.

Πέμπτον, αφού σου κόψουμε το ρεύμα, θα στείλουμε τον απλήρωτο λογαριασμό σε όλες τις υπηρεσίες του κράτους, θα σε κυνηγήσουμε με όλους τους δυνατούς τρόπους και θα εφαρμόσουμε εις βάρος σου όλες τις διατάξεις του Κώδικα Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων.

Απευθυνόμαστε στους κάθε λογής ευαίσθητους της «δημοκρατίας».

Προς τους πάσης φύσεως εισαγγελείς που βαφτίζουν «βία» τις λαϊκές διαμαρτυρίες.

Προς τους κατηγόρους που έχουν αναλάβει εργολαβικά να καταγγέλλουν την «ανομία» των απεργιών και των εργατικών κινητοποιήσεων.

Και ρωτάμε: Αυτό είναι ή δεν είναι «βία»;

Να απειλείς τον χρεοκοπημένο, τον απολυμένο, τον άνεργο, τον κατεστραμμένο, τον λεηλατημένο (αυτόν που εσύ λεηλάτησες) εκδίδοντας χοτζέτι και λέγοντάς του ότι «ή θα τα βρεις να μου τα δώσεις ή θα σε αφήσω χωρίς καλοριφέρ και χωρίς φως μέσα στο χειμώνα», αυτό είναι ή δεν είναι «βία»;

Προφανώς, είναι παραπάνω από «βία». Είναι «πόλεμος». Αυτή τη λέξη, άλλωστε, χρησιμοποίησε ο Παπανδρέου στη Θεσσαλονίκη: «Πόλεμος».

Μόνο που σ' αυτόν τον «πόλεμο» δεν υπάρχει «εξωτερικός αντίπαλος». Υπάρχει μόνο «εσωτερικός εχθρός»: Ο λαός!

Πρόκειται για εκείνον τον ανελέητο και αμείλικτο ταξικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει ενάντια στο λαό οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι καπιταλιστές.

Έναν «πόλεμο» που τον διεξάγουν για λογαριασμό της πλουτοκρατίας ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος, ο Λοβέρδος, έχοντας στο πλευρό τους τον Καρατζαφέρη του μνημονίου, τη ΝΔ του «άλλου μείγματος», την Μπακογιάννη, τους «ενσωματωμένους» στην ΕΕ.

Ο ταξικός πόλεμος, για τον οποίο το ΚΚΕ προειδοποίησε από την πρώτη στιγμή, η βαρβαρότητα που τον εξανδραποδίζει, τα διαδοχικά εγκλήματα που διαπράττονται εις βάρος του, θέτουν πλέον το λαό μπροστά στο ιστορικό δίλημμα: Ή θα διαλέξει τις «αλυσίδες» ή θα τους ανατρέψει.

Ή θα υποκύψει στη βία που του ασκούν και θα αποδεχτεί τον αφανισμό του ή θα πάρει την υπόθεση στα χέρια του, ανοίγοντας το δρόμο για μια Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας.
γράφει ο Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

από το rizospastis

Μόνο μια εθνική κρίση θα διασώσει το καθεστώς!

Το σάπιο πολιτικοοικονομικό καθεστώς στη χώρα μας, το οποίο είναι δομημένο πάνω σε ένα συγκεκριμένο πάγιο πολιτικό σύστημα, έχει οδηγήσει κατ’ επανάληψη στην νεώτερη ιστορία κυκλικά σε κρίσεις. Παρότι όμως έχει οδηγήσει πολλές φορές σε κρίσεις τη χώρα και το λαό, εντούτοις, πάντα καταφέρνει να διασώζεται το ίδιο και να επανέρχεται μετά τις κρίσεις για να συνεχίσει στο τιμόνι της εξουσίας, οδηγώντας αργά ή γρήγορα σε νέα κρίση. Όμως, πως καταφέρνει άραγε και διασώζεται, χωρίς να επέρχονται σημαντικές αλλαγές στη δομή του;

Τρεις είναι ιστορικά οι παράγοντες που σαν από «μηχανής θεός», διέσωζαν στο παρελθόν το... πολιτικό σύστημα.

1) Το παλάτι
Όταν το πολιτικό σύστημα οδηγούσε σε κρίση και έφτανε σε αδιέξοδα, τότε επενέβαινε το παλάτι, με αποτέλεσμα να αλλάζει την λαϊκή εντολή και να δημιουργεί με τον τρόπο αυτό λαϊκές συσπειρώσεις και διχασμούς, αποσπώντας την προσοχή του λαού από τα πραγματικά προβλήματα και τους πραγματικούς υπεύθυνους, διασώζοντας έτσι πολιτικούς και πολιτικό σύστημα.

2) Ο στρατός
Δεύτερο παράγοντας που έχει διασώσει κατ’ επανάληψη το πολιτικό σύστημα ήταν ο στρατός, ο οποίος με την επέμβασή του ουσιαστικά έβγαζε το πολιτικό σύστημα από την «κυκλοφορία» για ένα χρονικό διάστημα, με αποτέλεσμα αυτό να μένει στο απυρόβλητο της λαϊκής οργής, να ηρωποιείται και να επιστρέφει ξανά μετά την πτώση των δικτατοριών, για να συνεχίσει νέο κύκλο κρίσης.

3) Εθνικές κρίσεις
Πόλεμοι ή εθνικές τραγωδίες συσπείρωναν πάντα το λαό γύρω από το πολιτικό σύστημα, παραμερίζοντας κάθε πολιτική αντιπαράθεση και αφήνοντας όμως έτσι το υπεύθυνο πολιτικό σύστημα στο απυρόβλητο για να συνεχίσει και πάλι το έργο του μετά το ξεπέρασμα της εθνικής κρίσης.

Σήμερα όμως, για πρώτη φορά και ενώ το ίδιο σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, μας έχει ρίξει σε μια νέα, την χειρότερη μεταπολεμική κρίση, δεν υπάρχει κανένας από τους δύο πρώτους παράγοντες (παλάτι ή στρατός) για να το σώσει. Σήμερα λοιπόν αναγκαστικά θα έρθει αντιμέτωπο με το λαό και τα πραγματικά προβλήματα και θα καταρρεύσει με πάταγο, ανοίγοντας επιτέλους το δρόμο (για πρώτη φορά) αλλαγής αυτού του συστήματος. Το καθεστώς προσπάθησε να βγει "από την κυκλοφορία" βάζοντας ως μπαμπούλα την "κακιά" τρόικα, αλλά το σχέδιο δεν αποδίδει.

Υπάρχει όμως ο τρίτος παράγοντας, δηλαδή η εθνική κρίση. Μόνο λοιπόν μια εθνική κρίση και μάλιστα ευρείας κλίμακας, θα ήταν ικανή να συσπειρώσει το λαό γύρω από το σάπιο καθεστώς και να το διασώσει.
Και οι Τούρκοι, σαν από «μηχανής θεός», έχουν αρχίσει ήδη να δείχνουν τα δόντια τους!!!

από το προεδρική δημοκρατία

Οι αντικαθεστωτικοί κατσαπλιάδες της Λιβύης και το «φοβερό» ΝΑΤΟ

Αυτό που είναι αξιοθαύμαστο για τους Λίβυους αντάρτες, είναι το πως δεν αυτοτραυματίζονται, όταν χρησιμοποιούν τα όπλα τους. Δεν υπάρχει πιο απρόσεχτη μεταχείριση και χειρισμός όπλων, από αυτήν των Αράβων ατάκτων. Ας ελπίσουμε, για χάρη της σωματικής τους ακεραιότητας, πως οι ενθουσιώδεις πυροβολισμοί στον αέρα γίνονται μόνο ενώπιον των τηλεοπτικών καμερών, και μόλις αυτές φεύγουν σταματάνε και άσκοπες μπαλωθιές.

Βέβαια, αυτοί οι πυροβολισμοί δεν είναι και τόσο άσκοποι. Έχουν κάποιο σκοπό, είτε σαν... προκαταρκτικά σε κάποια μάχη, είτε σαν πανηγυρισμοί μετά από αυτήν. Πέρα από το να φτιάχνει τη διάθεση των συμμετεχόντων, η κάθε στρατιωτική εκδήλωση και τελετουργία (εμβατήρια, στολές, ασκήσεις ακριβείας, κανονιοβολισμοί, κλπ) είναι σχεδιασμένη για να τρομάζει τον αντίπαλο. Όλοι οι πολιτισμοί ανέκαθεν, προσπαθούσαν να δημιουργήσουν για τους στρατούς τους την εντύπωση σκληρών μαχητών, κάτι που είναι απόλυτα λογικό.

Οι αραβικές μπαλωθιές είναι κι αυτές ένα είδος ψυχολογικού πολέμου. Προέρχονται από τις ίδιες ρίζες από τις οποίες προήλθε το γερμανικό βάδισμα της χήνας, οι σκωτσέζικες γκάιντες, και τα πρωσικά μυτερά κράνη.

Όλοι οι λαοί θέλουν να δείχνουν σκληροί και άγριοι μαχητές. Το πρόβλημα είναι ότι το «σκληρό» και το «άγριο» ενός λαού, θεωρείται γελοίο από έναν άλλο.

Το γερμανικό βάδισμα της χήνας αποτελεί αντικείμενο επιθεώρησης, και αναπαράγεται στα καμπαρέ της Βρετανίας. Έτσι, αν οι Άραβες αντάρτες ήξεραν πως το να πηδάνε σαν τρελοί πάνω κάτω, να ουρλιάζουν άναρθρα, και να πυροβολούν στον αέρα με τα αυτόματά τους θεωρείται γελοίο στον περισσότερο κόσμο, και δεν επιδεικνύει στρατιωτικό θάρρος, ίσως να το απέφευγαν. Όμως, είτε δεν το αντιλαμβάνονται, είτε δεν μπορούν το κόψουν.

Σε ολόκληρη τη Μ. Ανατολή, όταν οι όποιοι ένοπλοι θέλουν να απειλήσουν ή να πανηγυρίσουν, αρχίζουν να χοροπηδάνε, και να πυροβολούν στον αέρα. Το ίδιο κάνουν και οι ηγέτες τους. Ο μακαρίτης Saddam Hussein συνήθιζε να πυροβολεί με το τουφέκι του από το μπαλκόνι του παλατιού του, ενώ ο επίσης μακαρίτης Yasser Arafat εθεάθη να φορά τη θήκη του πιστολιού του (χωρίς αυτό), μέσα στην αίθουσα της γενικής συνέλευσης του ΟΗΕ το 1974.

Αυτή η επίδειξη απείθαρχης συμπεριφοράς, που στον υπόλοιπο κόσμο ταυτίζεται με άτακτη φυγή απέναντι σε μια οργανωμένη αντίσταση, με πανικό δηλαδή και όχι με θάρρος, έχει ως τελικό αποτέλεσμα το αντίθετο από αυτό που θέλουν οι Λίβυοι αντικαθεστωτικοί.

Γιατί όμως το κάνουν; Είναι τα πολιτισμικά τους στοιχεία τόσο βαθιά ριζωμένα, που ακόμη κι αν πρέπει να δείξουν μια άλλη εικόνα στις διεθνείς κάμερες, δεν μπορούν; Δεν μπορούν να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους για το δικό τους όφελος; Είναι τόσο εγωιστές και αρτηριοσκληρωτικοί που δεν μπορούν να καταλάβουν ότι δεν εντυπωσιάζονται οι άλλοι λαοί, που προσπαθούν να εντυπωσιάσουν, με τα χοροπηδητά τους;

Μήπως όμως δεν προσπαθούν να εντυπωσιάσουν κανέναν; Μήπως δεν το κάνουν για τις κάμερες; Μήπως είναι απλοί άνθρωποι, που απλά χαίρονται επειδή διώχνουν τον τύραννό τους; Ή μήπως είναι αυτό ακριβώς που δείχνουν: Ένας απείθαρχος όχλος, χωρίς καμιά εκπαίδευση, χωρίς καμιά πειθαρχία, χωρίς στρατιωτικές αρετές, παρά μόνο έναν εγγενή μεσογειακό ανδρισμό, που χρειάζεται για να μπορεί κάποιος να σημαδεύει τον ουρανό φωνάζοντας «Ο Θεός είναι μεγάλος», και πατώντας τη σκανδάλη μέχρι να αδειάσει ο γεμιστήρας… Και μετά να ζητάει σφαίρες από τον προμηθευτή του. Αν ισχύει αυτό το τελευταίο, που είναι και το πιο πιθανό, έτσι εξηγείται το γιατί χρειάστηκαν έξι ολόκληροι μήνες για να κερδίσουν τον Καντάφι, ακόμη και με τη πλήρη αεροπορική στήριξη του ΝΑΤΟ!

Χωρίς το ΝΑΤΟ βέβαια, δεν θα υπήρχαν λόγοι για πανηγυρισμούς. Αλλά ακόμη και με το ΝΑΤΟ, παραλίγο να χάσουν. Έξι ολόκληροι μήνες για να ηττηθεί ο Καντάφι. Με τη συνδρομή ενός ΝΑΤΟ που υποτίθεται θα μας έσωζε από τον Leonid Brezhnev…

Αναρωτιέμαι αν αυτές τις τελευταίες μέρες υπάρχουν συναθροίσεις παλιών στελεχών και στρατηγών της ΕΣΣΔ, που πίνουν απογοητευμένοι τον καφέ τους και που μουρμουρίζουν αναρωτώμενοι: «Αυτή ήταν τελικά η φοβερή στρατιωτική συμμαχία την οποία φοβόμασταν πριν από 20-30 χρόνια; Αυτό είναι το περίφημο ΝΑΤΟ; Που χρειάστηκε έξι μήνες για να νικήσει τον…. Καντάφι; Που να το ξέραμε!!!!».

από το National Post

μετάφραση από το antinews

Ο καπιταλιστικός εμφύλιος ξεκίνησε

Ποτέ δεν πρέπει να απομονώνουμε τα οικονομικά γεγονότα. Οι αγορές ουδέποτε ενήργησαν ξέχωρα από τις κοινωνίες. Ουδέποτε θέλησαν απλά το κέρδος. Οι αγορές δεν είναι ρηχές, όπως κάποιοι άλλοι θέλουν να μας τις παρουσιάσουν. Πάντοτε είχαν και μια άλλη, κρυφή ατζέντα. Έναν προσανατολισμό ιμπεριαλιστικό, με στόχο (όπως και στο παρελθόν έχουμε γράψει από αυτή τη γωνιά) τη συγγραφή εκ νέου της ιστορίας.

Πολύ σωστά λοιπόν ο αναγνώστης μας θα αναρωτηθεί «που το πάνε λοιπόν οι αγορές». Για ποιο λόγο πραγματοποιούν μια τόσο περίεργη επίθεση ακόμα και στη Μέκκα του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ ή χώρες «βαστάζους» με εδώ και 60 χρόνια ξεκάθαρα κεφαλαιοκρατική οικονομία όπως η Ισπανία, η Ιταλία κι ενδεχομένως η Γαλλία;

Ένας φίλος πρόσφατα διερωτήθηκε για το κατά πόσο οι...αγορές πραγματοποιούν ένα ακατανόητο «χαρακίρι» μη γνωρίζοντας πως με τις συνεχείς υποβαθμίσεις βάζουν βόμβα στα θεμέλια του ίδιου του συστήματος που τις τροφοδοτεί. Κατά πόσο δηλαδή θα υπάρξει μια πτώση του καπιταλισμού, μετά τη γνωστή πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού στα τέλη του ’80.

Η πρώτη ανάγνωση λοιπόν της επίθεσης των αγορών που κάναμε στις αρχές της εβδομάδας από αυτή τη στήλη αναφέρει τη διάθεση τιθάσευσης της εξουσίας από τα οικονομικά συμφέροντα έναντι της πολιτικής. Οι συλλογικότητες, όπως δηλαδή τα κοινωνικά κινήματα ή ακόμα και τα ταλαιπωρημένα από τα δικά τους λάθη κόμματα, θεωρούνται από τα οικονομικά συμφέροντα μοχλοί ανάσχεσης της προόδου, φορείς που δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος της τεχνολογικής επανάστασης που ήδη ξεκίνησε ως συνέχεια της βιομηχανικής.

Μια δεύτερη ανάγνωση της κρίσης όμως έχει να κάνει και με τον εμφύλιο πόλεμο που έχει ξεσπάσει μεταξύ του χρηματοπιστωτικού και του βιομηχανικού – παραγωγικού καπιταλισμού. Ο πρώτος, εκφράζοντας άυλες, τραπεζιτικές αξίες, επιδιώκει να αποτελέσει τη λοκομοτίβα για το πέρασμα στη νέα εποχή, πυροδοτώντας αλλαγές για τις οποίες ενδεχομένως το παλιό αξιακό οικονομικό σύστημα δεν είναι έτοιμο. Με κύριο όπλο την παγκοσμιοποίηση και με στήριξη στο κόμμα των Ρεπουμπλικάνων, οι χρηματοοικονομικοί φορείς, φέρνουν σε δύσκολη θέση την παραδοσιακή βιομηχανία και την πολιτική που τη στηρίζει.

Κι αυτό διότι πολύ απλά, οι νεοφιλελεύθεροι ζηλωτές των τραπεζών και των άυλων αξιών θεωρούν πως το internet νομοτελειακά φέρνει μετασχηματισμό. Από τη μεριά τους οι Αμερικάνοι Δημοκρατικοί πιστεύουν ακράδαντα πως η παραγωγική βιομηχανία είναι εκείνη που θα συνεχίσει να έχει να ηνία, που εάν εξαλειφθεί θα οδηγήσει στην αποδόμηση του υπάρχοντος συστήματος.

Σε αυτό το ασταθές λοιπόν περιβάλλον, σε αυτόν τον καπιταλιστικό εμφύλιο που μαίνεται σε ΗΠΑ και ολόκληρο πλανήτη, καλείται να κινηθεί η ελληνική οικονομία, έχοντας – εκ των ιστορικών συνθηκών – χάσει τόσο τη βιομηχανική, όσο και την τεχνολογική επανάσταση. Κι επειδή οι πολιτικοί παγκοσμίως έχουν περιέλθει σε αδιέξοδο, κι επειδή όταν οι πολιτικοί έρχονται σε τόσο δυσχερή θέση συνηθίζουν να μελετάνε άλλου είδους λύσεις όπως για παράδειγμα τους πολέμους, θα πρέπει εμείς στην Ελλάδα να προετοιμαζόμαστε. Θα πρέπει να διαλέξουμε το στρατόπεδο με το οποίο θα πάμε. Και το λέω αυτό, καθώς όταν μαλώνουν οι ελέφαντες, καλό είναι τα μυρμήγκια είτε να μένουν έξω είτε αν δεν γίνεται αλλιώς να πάνε με τον σωστό ελέφαντα. Ούτε ο αραβικός ξεσηκωμός με τα σαφή ισλαμικά στοιχεία δεν είναι ξέχωρος από την κρίση, ούτε η κατάσταση στη Λιβύη, ούτε η πορεία της ισλαμικής κι όχι πια κοσμικής Τουρκίας προς τους G10 ούτε η σημερινή κατάσταση στη Συρία. Μια Συρία που μετά την πτώση Άσαντ θα είναι πολύ διαφορετική ως προς τις ισορροπίες με το Ιράν και το Ισραήλ.

Κι όταν θα έλθει η ώρα της κρίσης στη Μεσόγειο, αφού η οικονομία θα φέρει αδιέξοδα που μόνο με συρράξεις θα λυθούν, τότε η Ελλάδα θα πρέπει να στραφεί στο δυτικό τόξο. Αλλιώς η σύμπραξη με τον ισλαμικό φονταμενταλισμό θα μας οδηγήσει όχι χρόνια, αλλά εκατονταετίες πίσω.
γράφει ο Δημ. Μαρκόπουλος

από το Πρώτο Θέμα