New York Times: “Η Ελλάδα, το λίκνο της δημοκρατίας, κλονίζει τον πλανήτη.”

Χθες όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την Ελλάδα καθώς το κοινοβούλιό της ψήφισε ένα διχαστικό πακέτο μέτρων λιτότητας το οποίο θα μπορούσε να έχει κρίσιμες επιπτώσεις στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ίσως προκαλεί έκπληξη που… αυτή η μικρή άκρη της χερσονήσου των Βαλκανίων συγκεντρώνει τόση προσοχή. Σκεφτόμαστε συνήθως την Ελλάδα ως την πατρίδα του Πλάτωνα και του Περικλή, με την πραγματική της σημασία να βρίσκεται βαθιά στην αρχαιότητα.

Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης χρειάζεται να... στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης. Στη δεκαετία του 1820, στη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία από την οθωμανική αυτοκρατορία, η Ελλάδα έγινε ένα πρώιμο σύμβολο δραπέτευσης από τη φυλακή της αυτοκρατορίας.

Για τους φιλέλληνες, η παλιγγενεσία της αποτελούσε τον πιο ευγενή αγώνα. “Στο μεγάλο πρωινό του κόσμου”, έγραψε ο Σέλεϊ στο ποίημα του “Ελλάς”, “το μεγαλείο της Ελευθερίας τινάχθηκε και έλαμψε! “

Η νίκη θα σήμαινε τον θρίαμβο της ελευθερίας όχι μόνο επί των Τούρκων αλλά και επί όλων των δυναστών που κρατούσαν υπόδουλους τόσο πολλούς Ευρωπαίους. Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί και Αμερικανοί έτρεξαν να πολεμήσουν υπό την γαλανόλευκη σημαία της Ελλάδας για χάρη της δημοκρατίας. Και μέσα σε μια δεκαετία, η χώρα κέρδισε την ελευθερία της.

Στη διάρκεια του 20ου αιώνα ο ριζοσπαστικός νέος συνδυασμός της συνταγματικής δημοκρατίας και του εθνικισμού που ενσάρκωσε η Ελλάδα εξαπλώθηκε στην ήπειρο και κορυφώθηκε στην “ειρήνη που τερμάτισε κάθε ειρήνη” στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τρεις αυτοκρατορίες, η οθωμανική , εκείνη των Αψβούργων και η ρωσική, κατέρρευσαν και αντικαταστάθηκαν από έθνη-κράτη. Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα άνοιξε και πάλι τον δρόμο για το μέλλον της Ευρώπης. Μόνο που τώρα ήταν η σκοτεινή πλευρά της δημοκρατίας που βγήκε στο προσκήνιο.

Σε έναν κόσμο εθνικών κρατών, εθνοτικές μειονότητες όπως ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ελλάδας και οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας ήταν μια συνταγή για διεθνή αστάθεια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, Έλληνες και Τούρκοι ηγέτες αποφάσισαν να ανταλλάξουν τους μειονοτικούς πληθυσμούς τους, εκτοπίζοντας περί τα δύο εκατομμύρια χριστιανούς και μουσουλμάνους προς χάριν της εθνικής ομοιογένειας.

Η Ελληνο – τουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη οργανωμένη μετακίνηση προσφύγων στην ιστορία μέχρι τότε και μοντέλο που οι ναζιστές και άλλοι θα το επικαλούνταν αργότερα για να εκτοπίσουν ανθρώπους στην ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ινδία. Είναι ειρωνικό, λοιπόν, που η Ελλάδα ήταν επίσης στην πρωτοπορία της αντίστασης στους ναζιστές. Τον χειμώνα του 1940-41, ήταν η πρώτη χώρα που αντεπιτέθηκε αποτελεσματικά κατά των δυνάμεων του Άξονα, ταπεινώνοντας τον Μουσολίνι στον Ελληνο – ιταλικό πόλεμο ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη επευφημούσε την Ελλάδα.

Και πολλοί χειροκρότησαν πάλι λίγους μήνες αργότερα όταν ένας νεαρός αριστερός αντιστασιακός ονόματι Μανώλης Γλέζος σκαρφάλωσε στην Ακρόπολη ένα βράδυ με έναν φίλο και κατέβασαν τη σημαία με την σβάστικα που οι Γερμανοί είχαν πρόσφατα υψώσει. Σχεδόν 70 χρόνια αργότερα, η ελληνική αστυνομία θα έριχνε δακρυγόνα στον κ. Γλέζο ο οποίος διαδήλωνε κατά του προγράμματος λιτότητας. Αλλά στο τέλος, η Ελλάδα υπέκυψε στη γερμανική κατοχή.

Η κυριαρχία των ναζιστών έφερε μαζί της την πολιτική κατάρρευση, την μεγάλη πείνα, και μετά την απελευθέρωση, την βύθιση της χώρας σε έναν εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις κομμουνιστικές και τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις. Μόλις λίγα χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της ιστορίας, ως μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου. Το 1947, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν χρησιμοποίησε τον κλιμακούμενο εμφύλιο στην Ελλάδα για να πείσει το Κογκρέσο να στηρίξει το Δόγμα Τρούμαν και την ειρηνική δέσμευση αμερικανικών πόρων για τον αγώνα κατά του Κομμουνισμού και την ανοικοδόμηση της Ευρώπης.

Ανυψωμένη ξαφνικά σε έναν διατλαντικό αγώνα, η Ελλάδα συμβόλιζε τώρα μια πολύ διαφορετική Ευρώπη – μία Ευρώπη που είχε αυτοκαταστραφεί, και που ο μόνος δρόμος εξόδου από την ανέχεια των μέσων της δεκαετίας του 1940 ήταν ως μικρότερος εταίρος της Ουάσινγκτον. Καθώς τα δολάρια άρχισαν να ρέουν, Αμερικανοί σύμβουλοι έλεγαν στους Έλληνες πολιτικούς τι να κάνουν και αμερικανικές βόμβες ναπάλμ έκαιγαν τα ελληνικά βουνά καθώς οι κομμουνιστές αντάρτες τρέπονταν σε φυγή.

Η πολιτική και οικονομική ένωση της Ευρώπης υποτίθεται ότι θα έβαζε τέλος στις αδυναμίες και την εξάρτηση της διχοτομημένης ηπείρου. Και εδώ η Ελλάδα έγινε σύμβολο μιας νέας φάσης στην ευρωπαϊκή ιστορία. Η πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 δεν έφερε στη χώρα μόνο την πλήρη ένταξη σε αυτό που θα γινόταν η Ευρωπαϊκή Ένωση. Προανήγγειλε επίσης (μαζί με τη μετάβαση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στη δημοκρατία την ίδια εποχή) το παγκόσμιο κύμα εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1980 και του ’90, πρώτα στη Νότια Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία και μετά στην Ανατολική Ευρώπη.

Και έδωσε στην Ευρωπαϊκή Ένωση την όρεξη για διεύρυνση και τη φιλοδοξία να εξελιχθεί από ένα μικρό κλαμπ πλούσιων δυτικοευρωπαϊκών κρατών σε φωνή για ολόκληρη την προσφάτως εκδημοκρατισμένη ήπειρο, η οποία εξαπλώθηκε κατά πολύ στο νότο και την ανατολή. Και τώρα, σήμερα, αφότου έσβησε η ευφορία της δεκαετίας του ’90 και μια νέα ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους, ο κλήρος πέφτει και πάλι στην Ελλάδα ως χώρας η οποία θα προκαλέσει τους μανδαρίνους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα θέσει το ερώτημα: “ποιο θα είναι το μέλλον της ηπείρου;”.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση υποτίθεται ότι θα ένωνε μια κατακερματισμένη Ευρώπη, ότι θα ενίσχυε τις δημοκρατικές της δυνατότητες και ότι θα μεταμόρφωνε την ήπειρο σε μια ανταγωνιστική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή. Είναι ίσως ταιριαστό που ένα από τα αρχαιότερα και πιο δημοκρατικά έθνη – κράτη της Ευρώπης βρίσκεται στην καινούργια εμπροσθοφυλακή, όσων θέτουν εν αμφιβόλω όλα αυτά τα επιτεύγματα.

Γιατί είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις τώρα, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον.
γράφει ο Μαρκ Μαζάουερ,
Βρετανός ιστορικός και συγγραφέας,
καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ.

από το kavvathas

Να διώξουμε τα παλιόσκυλα της Βέρμαχτ!

Αυτή η αντίσταση που φάνηκε να γίνεται πράξη χθες στις 19/10/2011, με την μαζική συμμετοχή του κόσμου στην διαδήλωση κατά των «μνημονιακών» διευθετήσεων της υποταγής της χώρας μας, θα πρέπει να εξελιχθούν σε ανηλεές κυνηγητό των εγκάθετων τοποτηρητών του σκλοβογερμανικού εγχειρήματος σε βάρος της Ελλάδας. Οι κυνικοί, Οκτώβρη ξεκίνησαν και το 1940 να υποτάξουν τη χώρα μας, Οκτώβρη του 2011 οι ίδιοι Γερμανοί …ξανάρχονται, τα θρασίμια!!!

Έλληνες, και τότε οι πατεράδες μας λίγοι ήταν και φτωχοί. Αδύναμοι και πεινασμένοι, όμως... απάντησαν στις ύαινες των ΕΣ-ΕΣ και τα παλιόσκυλα της Βέρμαχτ με τρόπο που δεν μπορούν να ξεχάσουν. Αυτή τους την ντροπή φαίνεται πως θέλουν να ξεπλύνουν και λυσσομανούν τώρα που πιστεύουν ότι έχουν το πάνω χέρι!

Όμως και τότε έτσι πίστευαν! Ας τους κάνουμε και πάλι την ίδια «έκπληξη» για να μην ξανα-ξεχάσουν την Ελλάδα και τι σημαίνει Πατρίδα και Ελευθερία για τον Έλληνα με την αρχαία ψυχή τη χαλυβδωμένη από αιώνες τιμής και προκοπής. Που δεν κάθισε μέχρι προχτές στα δέντρα και τις σπηλιές επειδή δεν ανακάλυψε καλύτερο τρόπο! Που δεν άντεξε ζυγούς και προδοσίες ότι λύτρα και αν χρειάστηκε να καταβάλει σε βάρβαρους σαν και του λόγου τους. Τους βάρβαρους που το μόνο που ξέρουν είναι να λεηλατούν και να μην επιστρέφουν τα κλεμμένα ακόμα και αν το έγκλημά τους έγινε φανερό και καταδικάστηκε.

Ατυχώς , σήμερα με αυτή την «παρδαλή» πολιτική κατάσταση που μας δυναστεύει, τα «δουλικά της πιάτσας» των γιωργάκηδων, των ανδρεοβαγγελάκηδων, των αννάδων και των λοιπών «φυτών», πράσινου, γαλάζιου και λοιπού χρωματολογίου, δεν τολμούν –οι ξεφτίλες- να απαιτήσουν και να αποτρέψουν τη στημένη «δολοφονία» μας, στην οποία μας σπρώχνουν.

Έλληνες...
Έχουμε χρέος στην Πατρίδα μας, στα παιδιά μας και τα εγγόνια μας, στην Ελλάδα που οι δολοφόνοι πολιτικοί παραδίδουν στον οριστικό θάνατο, να αντιδράσουμε! Να τους κυνηγήσουμε με κάθε τρόπο. Και αυτούς και όποιον άλλο τολμήσει να απαιτήσει και πάλι από την Ελλάδα «γην και ύδωρ»!

από το ΔΗΜΟΦΑΝΤΗΣ

Στου...Όθωνα τα χρόνια!

Είναι κοινή και πάνδημη η διαπίστωση ότι η χώρα μας, εκτός από την οικονομική, αντιμετωπίζει πλέον και βαθιά πολιτική κρίση, η οποία τους τελευταίους μήνες έχει μετεξελιχθεί σε επικίνδυνο κυβερνητικό κενό. Η απουσία ισχυρής πολιτικής διεύθυνσης στη διακυβέρνηση του τόπου επισημαίνεται σήμερα ακόμη και από τους ίδιους τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος. Δεκατέσσερις από αυτούς, με δηλώσεις τους στο σημερινό φύλλο της εφημερίδας μας, επισημαίνουν το οξύ πρόβλημα και προτείνουν κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας. Αρκετοί μάλιστα εμφανίζονται έτοιμοι να «θυσιάσουν» τον Γιώργο Παπανδρέου και να προκρίνουν μια άλλη προσωπικότητα για την πρωθυπουργία! Χαρακτηριστικό είναι ότι ανάλογες απόψεις διατυπώνουν πλέον δημόσια ακόμη και ηγετικά στελέχη του σκληρού παπανδρεϊκού πυρήνα του ΠΑΣΟΚ, όπως ο Τηλέμαχος Χυτήρης!

Όταν το πάλαι ποτέ δεξί χέρι του Ανδρέα Παπανδρέου, αλλά... και του σημερινού πρωθυπουργού στη συνέχεια, δηλώνει ότι «η χώρα χρειάζεται συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ. και όποιον άλλον, για τουλάχιστον έξι μήνες με την παρούσα Βουλή, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα επείγοντα και να προετοιμαστούν οι εκλογές», είναι προφανές ότι παραδέχεται ανοικτά την αδυναμία του σημερινού σχήματος να κυβερνήσει. «Ας αποφασίσουν μεταξύ τους με ποιον πρωθυπουργό», συμπληρώνει ο Τηλέμαχος Χυτήρης. Και βέβαια, δεν είναι ο μόνος πράσινος βουλευτής που προτείνει κυβέρνηση συνεργασίας, χωρίς να «κολλάει» στο όνομα του πρωθυπουργού... Ανάλογες θέσεις διατυπώνουν σήμερα στην Real news πολλά στελέχη του κυβερνώντος κόμματος, αποκαλύπτοντας με τον τρόπο αυτό τη βαθιά απογοήτευσή τους για τις κάκιστες κυβερνητικές επιδόσεις του τελευταίου διαστήματος, αλλά και για την ουσιαστική «παραίτηση» του πρωθυπουργού! Είναι άλλωστε κοινό μυστικό ότι ο Γ. Παπανδρέου, μετά από εκείνη την αποτυχημένη προσπάθεια συνεννόησής του με τον Αντώνη Σαμαρά, για το ενδεχόμενο συνεργασίας των δύο παρατάξεων, παρέδωσε το τιμόνι της χώρας στον πρωθυπουργεύοντα πλέον Ευάγγελο Βενιζέλο.

Το χειρότερο, όμως, είναι ότι η ακυβερνησία, που διαπιστώνουμε όλοι στο εσωτερικό της χώρας, απασχολεί τώρα έντονα και τους δανειστές μας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση προετοιμάζει σχέδιο «ηγεμονίας», όπως το ονομάζει, για την επιβολή σκληρής επιτροπείας στη χώρα μας. Το σχέδιο αυτό, που αποκαλύπτει σήμερα ο ανταποκριτής μας στις Βρυξέλλες Θάνος Αθανασίου, εδράζεται στη διαπίστωση ότι «η ελληνική δημόσια διοίκηση δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει το οικονομικό πρόγραμμα» και ότι «τα στελέχη της δεν γνωρίζουν, δεν μπορούν να μάθουν και δεν επιθυμούν να βγουν από τον μικρόκοσμό τους, με αποτέλεσμα η γραφειοκρατία, η έλλειψη συντονισμού και η αλληλοκάλυψη να πνίγουν κάθε υγιή προσπάθεια και επομένως τη βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας». Η λύση που προτείνεται στο σκληρό αυτό σχέδιο «ηγεμονίας», που θα επιβληθεί στη χώρα μας αμέσως μετά το κούρεμα του δημοσίου χρέους μας, είναι «η εισαγωγή τεχνογνωσίας, η επιβολή της στη διοίκηση και, κυρίως, η εκχώρηση διοικητικών πράξεων σε στελέχη της... εισαγόμενης διοίκησης, για ένα διάστημα».

Στην πραγματικότητα θα εγκατασταθεί στη χώρα σκιώδης κυβέρνηση, πάνω από την υπάρχουσα, με «πρωθυπουργό» τον Ράιχενμπαχ και με «υπουργούς» στελέχη από την Κομισιόν και από τα κράτη-μέλη. Φορολογικό σύστημα, Δικαιοσύνη, ασφαλιστικά ταμεία, εφορίες και επιτελικά γραφεία υπουργείων θα εποπτεύονται, θα υπόκεινται σε αναδρομικό εσωτερικό έλεγχο, θα αναδομούνται από τη σκιώδη κυβέρνηση Ράιχενμπαχ και τέλος, όταν αυτή κρίνει ότι έφθασε το πλήρωμα του χρόνου, θα αποδίδονται στην ελληνική διοίκηση. Και για να τα επιτύχουν όλα αυτά, οι επόπτες και οι εσωτερικοί ελεγκτές θα έχουν δικαίωμα απολύσεων και προσλήψεων, επιβολής ποινών και επιβραβεύσεων, ενώ θα δίνουν λόγο απευθείας σε ειδική σύνθεση του Eurogroup, στην οποία θα μετέχουν πλέον μόνον οι οικονομικά ισχυροί της Ευρώπης. Πρόκειται για σχέδιο-πείραμα που, αν επιτύχει, θα χρησιμοποιηθεί μελλοντικά και αλλού στην Ε.Ε., ενώ εν καιρώ μπορεί να εξελιχθεί σε κοινοτικό πρότυπο δημόσιας διοίκησης που θα αντικαταστήσει τα εθνικά.

Είναι, λοιπόν, ηλίου φαεινότερον ότι οι ισχυροί της Ευρώπης δεν προτίθενται να κουρέψουν μόνο το χρέος μας, αλλά και την εθνική μας κυριαρχία. Και μιλάμε για βαθύ και οδυνηρό κούρεμα! Η χώρα θα μετατραπεί σε νομαρχία των Βρυξελλών, για να μην πω του Βερολίνου, όπου θα λαμβάνονται πλέον όλες οι αποφάσεις. ΟΛΕΣ! Η εκλεγμένη κυβέρνησή μας θα έχει στο εξής διεκπεραιωτικό μόνο ρόλο και διακοσμητικό χαρακτήρα... Ο πρωθυπουργός μας θα αναφέρεται στον Ράιχενμπαχ, στον νέο... Όθωνα! Και βέβαια, αν κανείς θεωρεί ότι η εξέλιξη των εθνικών μας θεμάτων δεν θα επηρεαστεί δραματικά από την οικονομική και πολιτική μας αδυναμία, πλανάται πλάνην οικτράν! Τι περιμένουν, λοιπόν, οι πολιτικοί μας ταγοί; Πόσο πιο χαμηλά πρέπει να κατέβει η χώρα στη σκάλα του κακού για να αποφασίσουν να παραμερίσουν τις άκαιρες προσωπικές τους φιλοδοξίες και να συνεργασθούν; Δεν είναι προτιμότερο να προλάβουν ένα εθνικό «ατύχημα», παρά να συρθούν στο τραπέζι της συνεννόησης εκ των υστέρων, για να περιορίσουν τις συνέπειές του; Τόση ανωριμότητα; Τόση ανευθυνότητα; Τόσος πολιτικός αμοραλισμός;
γράφει ο Ν. Χατζινικολάου

από την Real

Τα κλειδιά στο γκαουλάιτερ Ράιχενμπαχ

Χέρι χέρι πηγαίνουν οι συζητήσεις για τη μείωση του ελληνικού χρέους και η εξασφάλιση της αποπληρωμής των δανείων προς την τρόικα, καθώς οι θεσμικοί δανειστές δεν έχουν καμία πρόθεση να χαρίσουν τα χρήματα των φορολογουμένων τους στο Ελληνικό Δημόσιο.

«Τα χρήματα αυτά δεν πρέπει να περιέχουν επενδυτικό ρίσκο. Δεν θα το επιτρέψουμε», δηλώνει ολλανδική πηγή του Συμβουλίου που σχετίζεται με την προετοιμασία της επερχόμενης Συνόδου. Οι Γερμανοί, οι Ολλανδοί, οι Φινλανδοί και οι Αυστριακοί φαίνεται πως σε αυτό το ζήτημα έχουν τη συναντίληψη και της Κομισιόν και προσπαθούν να...δημιουργήσουν τις πραγματικές προϋποθέσεις για να μπει «πάτος στο βαρέλι».

Δεν αστειεύονται
Σε αντίθεση όμως με τον Ευάγγελο Βενιζέλο -ο οποίος χρησιμοποίησε πρόσφατα αυτή τη φράση- οι δανειστές δεν αστειεύονται με τα λεφτά των φορολογουμένων τους και διαφωνούν κάθετα με τον Ελληνα υπουργό στο θέμα της περίφημης «κυριαρχίας». Ο Ευ. Βενιζέλος μιλούσε την Παρασκευή για την ανάγκη «η Ελλάδα να ανακτήσει την πλήρη δημοσιονομική της κυριαρχία», η οποία, όπως παραδέχθηκε, έχει περιοριστεί. «Το παιχνίδι για τη σωτηρία και την ασφάλεια της χώρας παίζεται εντός της Ελλάδας», σύμφωνα με τον υπουργό, όμως αν οι παίκτες δεν ξέρουν να σκοράρουν, οι ίδιοι και ο προπονητής θα βλέπουν στο μέλλον το ματς από τα αποδυτήρια. Η Ε.Ε. θα αναλάβει να κρατήσει τη χώρα εντός ευρώ, να εγγυηθεί μια στοιχειώδη ευημερία και προοπτική στον πολίτη, αλλά η κυβέρνηση και η δημόσια διοίκηση θα πρέπει να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι «κάποιος άλλος ξέρει καλύτερα και πρέπει να τον ακούσουν», σχολιάζει πηγή από τον εσωτερικό έλεγχο της Κομισιόν, «αργά ή γρήγορα». H τρόικα έχει προ πολλού καταλήξει στη διαπίστωση ότι η δημόσια διοίκηση δεν είναι σε θέση να εφαρμόσει το οικονομικό πρόγραμμα. Το κυριότερο αίτιο είναι ότι τα στελέχη της «δεν γνωρίζουν τη δουλειά τους, δεν μπορούν να μάθουν και δεν επιθυμούν να βγουν από τον μικρόκοσμο που έχουν φτιάξει». Το αποτέλεσμα είναι η αναποτελεσματική γραφειοκρατία, η έλλειψη συντονισμού και η αλληλοκάλυψη να πνίγουν το πρόγραμμα και συνεπώς τη βιωσιμότητα της ελληνικής οικονομίας.

Λύση από τα παλιά
Η λύση που προτάθηκε ήδη από τον περασμένο Απρίλιο, όταν επήλθε η πρώτη ρήξη Παπακωνσταντίνου - Ντε Ρόουζε και εκφράστηκε δημόσια από τον ίδιο τον πρωθυπουργό μετά τη συνάντησή του με τον Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, είναι η σύνδεση του επόμενου δανείου με την εισαγωγή τεχνογνωσίας μέσω ενός προγράμματος αυξημένου ελέγχου και επιτροπείας της ελληνικής οικονομίας και δημόσιας διοίκησης από τους ισχυρούς της ευρωζώνης. Ετσι, το Βερολίνο και οι σύμμαχοί του πιέζουν έτσι ώστε στην επόμενη δανειακή συμφωνία που θα υπογραφεί για την Ελλάδα να υιοθετηθεί και το σχέδιο επιτροπείας και εποπτείας της χώρας από τους μεγάλους της Ευρώπης.

Την ιδέα αυτή, το επονομαζόμενο και σχέδιο Overlord («σχέδιο ηγεμόνας») την είχαν υποβάλει πολύ νωρίτερα στελέχη της Γενικής Διεύθυνσης DG Budget και του εσωτερικού ελέγχου στους άμεσους προϊσταμένους τους και λίγο αργότερα υιοθετήθηκε από την κορυφή της Κομισιόν και του Συμβουλίου.

Η επιβολή της κατά τεκμήριο αρτιότερης τεχνογνωσίας στη διοίκηση μέσω των «βέλτιστων πρακτικών» ούτε καινοφανής είναι, ούτε έχει αποτύχει ποτέ, σχολιάζουν στην Κομισιόν. Σε μια πρώτη φάση, θα μπορούσε να γίνει ακόμα και εκχώρηση διοικητικών πράξεων σε στελέχη της «εισαγόμενης διοίκησης για ένα διάστημα», έως ότου τα εγχώρια στελέχη «μάθουν τη δουλειά τους», αναφέρει στέλεχος που «έχει φτύσει αίμα στα ελληνικά τελωνεία και τις εφορίες» και δεν μασάει τα λόγια του. «Βάλτε παντού εσωτερικούς ελεγκτές με πραγματικές εξουσίες και τα υπόλοιπα θα έρθουν», έλεγε το ίδιο στέλεχος μήνες πριν, αφού όμως δεν κινητοποιείται η κυβέρνηση πρέπει να το κάνει κάποιος άλλος.

Σκιώδης κυβέρνηση
Η πολιτική φόρμουλα θα είναι η σύνδεση της εισαγωγής τεχνογνωσίας με την επόμενη δανειακή σύμβαση ως προαπαιτούμενου για νέα χρηματοδότηση και κατ’ επέκταση για την παραμονή της χώρας στο κοινό νόμισμα και την Ε.Ε.

Από νομικής πλευράς, η ενίσχυση της ομάδας του Χορστ Ράιχενμπαχ θα ξεκινήσει με ένα νέο διευρυμένο mandate, ουσιαστικά μια κοινοτική πολιτική εντολή, και θα μετεξελιχθεί σε μια «τρόικα νούμερο 2».

Σε βάθος χρόνου, η εξέλιξη θα είναι η σταδιακή ενοποίηση τρόικας 1 και 2 και οι εκθέσεις αξιολόγησης που θα συντάσσουν θα είναι δεσμευτικές για τις εκταμιεύσεις.

Προσωπικό από την Ε.Ε.
Στην πράξη ο Ράιχενμπαχ θα δημιουργήσει αρχικά μια σκιώδη κυβέρνηση πάνω από την υπάρχουσα δημόσια διοίκηση με προσωπικό από την Κομισιόν και τα κράτη-μέλη. Φορολογικό σύστημα, Δικαιοσύνη, ασφαλιστικά ταμεία, εφορίες και επιτελικά γραφεία υπουργείων:

- θα εποπτεύονται από την ομάδα του Γερμανού επόπτη,

- θα υπόκεινται σε αναδρομικό εσωτερικό έλεγχο,

- θα αναδομούνται στο μοντέλο των βέλτιστων πρακτικών

- και, τέλος, θα αποδίδονται στην ελληνική διοίκηση.

Για να το πετύχουν αυτό, οι επόπτες και οι εσωτερικοί ελεγκτές θα έχουν δικαίωμα απολύσεων και προσλήψεων, επιβολής ποινών και επιβραβεύσεων και θα αναφέρονται απευθείας σε «ειδική σύνθεση του Eurogroup», στους Ολι Ρεν και Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, αλλά θα βρίσκονται και σε τακτική επαφή με τον επόμενο κεντρικό τραπεζίτη. Η συνολική ιδέα περιλαμβάνει «πατεντάρισμα» της παρέμβασης για μελλοντική χρήση και αλλού στην Ε.Ε. Στόχος είναι να δημιουργηθεί ένα κοινοτικό πρότυπο δημόσιας διοίκησης, που θα αντικαταστήσει τα εθνικά εν καιρώ.
γράφει ο ΘΑΝΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

από την real