Η αρχή του ολέθρου για το πολιτικό σύστημα

Όταν ο καθένας από εμάς σκέπτεται, όταν κρίνει από τις πράξεις των πολιτικών και όχι από τα λόγια, όταν συνειδητοποιεί το μακροπρόθεσμο κοινό συμφέρον του μεγαλύτερου μέρους των Ελλήνων πολιτών και κυρίως όταν δρα ενωτικά και αποφασισμένα, τότε ναι. Επέρχεται η καταστροφή. Μόνο που η καταστροφή αφορά το πολιτικό σύστημα, και όχι τον ελληνικό λαό. Αφορά το σάπιο καθεστώς και τους υποστηρικτές του και όχι τις αρχές και τις αξίες του Ελληνικού πολιτισμού.

Ολέθριος τρόπος αντίδρασης απέναντι σε ολέθρια πολιτική, χαρακτήρισε ο κ. Σαμαράς τις πράξεις αντίθεσης στη Θεσσαλονίκη.

Οι λέξεις σε ένα δελτίο τύπου ή σε μια δήλωση, ποτέ δεν... είναι τυχαίες. Επιλέγονται προσεκτικά. Σε αυτή την περίπτωση ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πιθανός αυριανός πρωθυπουργός της χώρας, χαρακτήρισε ολέθρια την δράση-αντίδραση του λαού. Μια ματιά σε ένα λεξικό θα υπενθύμιζε στον κ. Σαμαρά ότι η λέξη ολέθριος, συνδέεται με την ολοκληρωτική καταστροφή. Με μια κατάσταση κατά την οποία αφανίζονται τα πάντα.

Δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως δεν ήξερε την σημασία της λέξης, ο κ. Σαμαράς. Αυτός τουλάχιστον έχει μεγαλώσει στην Ελλάδα. Υποθέτουμε επομένως πως γνωρίζει καλύτερα την Ελληνική γλώσσα, από τον πρωθυπουργό. . Είναι φανερό ότι σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε ολοκληρωτική καταστροφή. Δεν αφανίστηκαν τα πάντα. Κατά την άποψή μας, αυτό που συνέβη, είναι ότι, δεν έγιναν ή έγιναν μετ’ εμποδίων ή διαφορετικά από τα συνηθισμένα, οι παρελάσεις στις περισσότερες πόλεις της χώρας. Αλλά δεν ήρθε η συντέλεια του κόσμου, ούτε καν το τέλος των παρελάσεων, για να χρησιμοποιήσει κάποιος τη λέξη ολέθριος

Γιατί όμως επέλεξε να χαρακτηρίσει ολέθριο τον τρόπο αντίδρασης του λαού, ο κ. Σαμαράς; Ίσως γιατί αυτή τη φορά, ο λαός έδρασε, χωρίς έλεγχο από τα κόμματα εξουσίας. Η δράση του, είχε συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Ο λαός δεν έμεινε στα λόγια. Προχώρησε και κατέλαβε το δρόμο. Ειρηνικά μεν, αλλά αποφασισμένα. Ετερόκλητες ομάδες; Ναι. Υποκινούμενοι κάποιες ομάδες από άλλους πολιτικούς χώρους; Και αυτό θα μπορούσε να λεχθεί

Όμως ο κ. Σαμαράς, όπως και όλοι όσοι απαρτίζουν το σημερινό πολιτικό σύστημα, γνωρίζει πως πάντα γινόταν προσπάθεια από κομματικούς χώρους να κινητοποιηθούν μεγάλες ομάδες πληθυσμού. Το ερώτημα είναι γιατί τώρα πετυχαίνει, και πιο παλιά, όχι. Μήπως γιατί τώρα υπάρχουν πραγματικά προβλήματα; Μήπως γιατί έφτασε ο κόμπος στο χτένι; Ο κ. Σαμαράς, όπως επίσης όλοι οι στυλοβάτες του πολιτικού συστήματος γνωρίζουν πως όταν ετερόκλητες ομάδες, φτάσουν στο σημείο να δρουν μαζί, αυτό σημαίνει πως εκείνα που τους χωρίζουν είναι πολύ μικρότερα από εκείνα που τους ενώνουν. Οι ομάδες αρχίζουν σιγά σιγά να το συνειδητοποιούν, να ξεπερνούν τις μικρές τους αντιθέσεις και να βρίσκουν τα σημεία που τους ενώνουν μπροστά στον κοινό εχθρό: που είναι και το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Η ομάδα που το απαρτίζει είναι η μόνη ομάδα που βρίσκεται στο απυρόβλητο. Ο λαός υποφέρει και η ‘ομάδα’ ζει και βασιλεύει.

Οι της ομάδας αυτής, μοιράζονται την εξουσία ή την προοπτική της. Αυτό τους καθιστά αλληλέγγυους μεταξύ τους. Ο λαός, στράφηκε εναντίον της ομάδας αυτής. Και τότε η ομάδα επέδειξε την αλληλεγγύη που η ενότητα μπροστά στο κοινό συμφέρον επιβάλλει. Έτσι ο κ. . Σαμαράς και έτεινε χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση: Όλοι αυτοί προκαλούν τον όλεθρο και την καταστροφή. Ας τους απομονώσουμε, γιατί δρουν, ενάντια στις ‘δημοκρατικές’ μας κατακτήσεις! Αυτά ψελλίζουν οι πολιτικοί μας και αναπαράγουν τα δικά τους ΜΜ"Ε".

Έχουν δίκιο. Όταν ο καθένας από εμάς σκέπτεται, όταν κρίνει από τις πράξεις των πολιτικών και όχι από τα λόγια, όταν συνειδητοποιεί το μακροπρόθεσμο κοινό συμφέρον του μεγαλύτερου μέρους των Ελλήνων πολιτών και κυρίως όταν δρα ενωτικά και αποφασισμένα, τότε ναι. Επέρχεται η καταστροφή. Μόνο που η καταστροφή αφορά το πολιτικό σύστημα, και όχι τον ελληνικό λαό. Αφορά το σάπιο καθεστώς και τους υποστηρικτές του και όχι τις αρχές και τις αξίες του Ελληνικού πολιτισμού.

Το μόνο που κάνει ο κ. Σαμαράς με αυτές τις δηλώσεις, είναι να υπενθυμίζει στους Έλληνες πολίτες, πως είναι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα που πάσχει. Όχι ένα κόμμα. Πως είναι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα που θέλει αλλαγή. Και πως μια αλλαγή στην κυβέρνηση, δεν θα είναι παρά ίδια πολιτική με άλλα κουστούμια.
Ευχαριστούμε για την υπενθύμιση.
γράφει η Δηιδάμεια

από το economist

Στα χαρτιά και στον αέρα και η συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου

Στη σκιά των γεγονότων της 28ης Οκτωβρίου και με τις αποφάσεις της 27ης Οκτωβρίου να αμφισβητούνται ήδη από τους ίδιους τους αρχιτέκτονές τους, ο πρωθυπουργός ξεκινά νέο γύρο «ενημερώσεων», σε μια ύστατη προσπάθεια να πείσει πως επιτέλους ελήφθησαν οι «ιστορικές αποφάσεις» που όλοι περιμέναμε, αλλά στην ουσία βρίσκονται και αυτές στον αέρα.

Σήμερα το απόγευμα ο κ. Παπανδρέου ενημερώνει την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να εξηγήσει τι προβλέπουν οι αποφάσεις της 27ης Οκτωβρίου, ζητώντας από...
τους βουλευτές του νέα στήριξη στα επόμενα βήματα, που αναμένονται ακόμη πιο επώδυνα.

Από την πλευρά τους, οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος βρίσκονται πλέον αντιμέτωποι με την πιο σκληρή πραγματικότητα, καθώς πολλοί από αυτούς έχουν δεσμευτεί ότι δεν θα ξαναψηφίσουν «με κλειστά μάτια», ενώ είναι βέβαιο ότι θα χρειαστεί να δώσουν την ψήφο τους σε μια ακόμη δανειακή σύμβαση που θα περιλαμβάνει νέους όρους.

Πολύ περισσότερο που δεν θα γνωρίζουν τι ακριβώς είναι αυτό που θα κληθούν να στηρίξουν και μάλιστα σε συνθήκες χρεοκοπίας, αφού ήδη ο διεθνής οίκος Fitch έχει αποφανθεί πως «κούρεμα» της τάξης του 50% συνιστά ούτως ή άλλως πιστωτικό γεγονός.

Η ενημέρωση θα συνεχιστεί αύριο, με τον πρωθυπουργό να καταθέτει στο κοινοβούλιο μια συμφωνία, η εφαρμογή της οποίας εξαρτάται από το αν θα γίνει αποδεκτή από τον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος όμως παραμένει απρόθυμος.

Αυτό έχει ήδη διαφανεί, με αποτέλεσμα ο Γερμανός υπουργός των Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπε να δηλώνει απερίφραστα σε συνέντευξή του που δημοσιεύεται σήμερα στο περιοδικό «Ντερ Σπίγκελ», πως η ΕΕ επιθυμεί η συμμετοχή των ιδιωτών να είναι εθελοντική, αλλά αν αυτό δεν συμβεί, τότε θα χρειασθεί να ακολουθηθούν λιγότερο συναινετικές διαδικασίες.

Η δήλωσή του ερμηνεύεται ως μέσο άσκησης πίεσης στις τράπεζες, αλλά αποδεικνύει επίσης ότι η Ελλάδα δεν διαπραγματεύτηκε την σημαντικότερη πτυχή του σχεδίου και δεν πέτυχε το σημαντικότερο - δηλαδή την εκ των προτέρων διασφάλιση της συμμετοχής των ιδιωτών, ώστε να μην υπάρξει πιστωτικό γεγονός.

Έτσι, η χώρα μας παραμένει πειραματόζωο σε ένα επικίνδυνο μπρα-ντε-φερ μεταξύ ΕΕ και ιδιωτών, ενώ και η νέα συμφωνία (όπως και αυτές της 25ης Μαρτίου και της 21ης Ιουλίου) φαίνεται πως επίσης είναι στα χαρτιά.

Αλλά και ο απερχόμενος επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Ζαν-Κλοντ Τρισέ, σε χθεσινή συνέντευξή του στην γερμανική εφημερίδα «Μπιλντ αμ Ζόνταγκ» (κυριακάτικη Μπιλντ), προειδοποιεί πως η κρίση χρέους δεν έχει ξεπεραστεί, παρά τις τελευταίες αποφάσεις.

Ζητά και πάλι γρήγορες κινήσεις και άμεση εφαρμογή, αλλά πρόκειται για οξύμωρο σχήμα, αφού οι Ευρωπαίοι ηγέτες αποφάσισαν για άλλη μια φορά για λογαριασμό άλλων – των ιδιωτών – και επομένως χωρίς τον ξενοδόχο.

Συγκρατημένος ο Τρισέ, απειλητικός ο Σόιμπλε (που λέει ότι η Ευρώπη έχει πολύ δρόμο μπροστά της) και στη μέση η Ελλάδα να παραπαίει σαν ακυβέρνητο καράβι σε φουρτουνιασμένο πέλαγος και ευρισκόμενη σε απόσταση αναπνοής από την κοινωνική έκρηξη.

Όλα δείχνουν πως τα γεγονότα της 28ης Οκτωβρίου ήταν απλώς η αρχή, ενώ ο κ. Παπανδρέου δεν δείχνει διατεθειμένος να αποχωριστεί την καρέκλα του – ούτε καν να αναλάβει «πολιτικές πρωτοβουλίες», όπως ασαφώς του ζητούν οι ίδιοι οι βουλευτές του.

Η σκληρή πραγματικότητα είναι πως οι Ευρωπαίοι ηγέτες συνεδρίασαν δύο φορές μέσα σε τρεις ημέρες για να λάβουν μια απόφαση που πριν στεγνώσει το μελάνι της άρχισε να αμφισβητείται.
γράφει η Σοφία Βούλτεψη

από την Ελεύθερη Ζώνη

New York Times: “Η Ελλάδα, το λίκνο της δημοκρατίας, κλονίζει τον πλανήτη.”

Χθες όλος ο κόσμος παρακολουθούσε την Ελλάδα καθώς το κοινοβούλιό της ψήφισε ένα διχαστικό πακέτο μέτρων λιτότητας το οποίο θα μπορούσε να έχει κρίσιμες επιπτώσεις στο παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ίσως προκαλεί έκπληξη που… αυτή η μικρή άκρη της χερσονήσου των Βαλκανίων συγκεντρώνει τόση προσοχή. Σκεφτόμαστε συνήθως την Ελλάδα ως την πατρίδα του Πλάτωνα και του Περικλή, με την πραγματική της σημασία να βρίσκεται βαθιά στην αρχαιότητα.

Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που για να κατανοήσεις το μέλλον της Ευρώπης χρειάζεται να... στραφείς μακριά από τις μεγάλες δυνάμεις στο κέντρο της ηπείρου και να κοιτάξεις προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. Τα τελευταία 200 χρόνια η Ελλάδα ήταν στην πρώτη γραμμή της εξέλιξης της Ευρώπης. Στη δεκαετία του 1820, στη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία από την οθωμανική αυτοκρατορία, η Ελλάδα έγινε ένα πρώιμο σύμβολο δραπέτευσης από τη φυλακή της αυτοκρατορίας.

Για τους φιλέλληνες, η παλιγγενεσία της αποτελούσε τον πιο ευγενή αγώνα. “Στο μεγάλο πρωινό του κόσμου”, έγραψε ο Σέλεϊ στο ποίημα του “Ελλάς”, “το μεγαλείο της Ελευθερίας τινάχθηκε και έλαμψε! “

Η νίκη θα σήμαινε τον θρίαμβο της ελευθερίας όχι μόνο επί των Τούρκων αλλά και επί όλων των δυναστών που κρατούσαν υπόδουλους τόσο πολλούς Ευρωπαίους. Γερμανοί, Ιταλοί, Πολωνοί και Αμερικανοί έτρεξαν να πολεμήσουν υπό την γαλανόλευκη σημαία της Ελλάδας για χάρη της δημοκρατίας. Και μέσα σε μια δεκαετία, η χώρα κέρδισε την ελευθερία της.

Στη διάρκεια του 20ου αιώνα ο ριζοσπαστικός νέος συνδυασμός της συνταγματικής δημοκρατίας και του εθνικισμού που ενσάρκωσε η Ελλάδα εξαπλώθηκε στην ήπειρο και κορυφώθηκε στην “ειρήνη που τερμάτισε κάθε ειρήνη” στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν τρεις αυτοκρατορίες, η οθωμανική , εκείνη των Αψβούργων και η ρωσική, κατέρρευσαν και αντικαταστάθηκαν από έθνη-κράτη. Μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ελλάδα άνοιξε και πάλι τον δρόμο για το μέλλον της Ευρώπης. Μόνο που τώρα ήταν η σκοτεινή πλευρά της δημοκρατίας που βγήκε στο προσκήνιο.

Σε έναν κόσμο εθνικών κρατών, εθνοτικές μειονότητες όπως ο μουσουλμανικός πληθυσμός της Ελλάδας και οι ορθόδοξοι χριστιανοί της Μικράς Ασίας ήταν μια συνταγή για διεθνή αστάθεια. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, Έλληνες και Τούρκοι ηγέτες αποφάσισαν να ανταλλάξουν τους μειονοτικούς πληθυσμούς τους, εκτοπίζοντας περί τα δύο εκατομμύρια χριστιανούς και μουσουλμάνους προς χάριν της εθνικής ομοιογένειας.

Η Ελληνο – τουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών ήταν η μεγαλύτερη οργανωμένη μετακίνηση προσφύγων στην ιστορία μέχρι τότε και μοντέλο που οι ναζιστές και άλλοι θα το επικαλούνταν αργότερα για να εκτοπίσουν ανθρώπους στην ανατολική Ευρώπη, τη Μέση Ανατολή και την Ινδία. Είναι ειρωνικό, λοιπόν, που η Ελλάδα ήταν επίσης στην πρωτοπορία της αντίστασης στους ναζιστές. Τον χειμώνα του 1940-41, ήταν η πρώτη χώρα που αντεπιτέθηκε αποτελεσματικά κατά των δυνάμεων του Άξονα, ταπεινώνοντας τον Μουσολίνι στον Ελληνο – ιταλικό πόλεμο ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη επευφημούσε την Ελλάδα.

Και πολλοί χειροκρότησαν πάλι λίγους μήνες αργότερα όταν ένας νεαρός αριστερός αντιστασιακός ονόματι Μανώλης Γλέζος σκαρφάλωσε στην Ακρόπολη ένα βράδυ με έναν φίλο και κατέβασαν τη σημαία με την σβάστικα που οι Γερμανοί είχαν πρόσφατα υψώσει. Σχεδόν 70 χρόνια αργότερα, η ελληνική αστυνομία θα έριχνε δακρυγόνα στον κ. Γλέζο ο οποίος διαδήλωνε κατά του προγράμματος λιτότητας. Αλλά στο τέλος, η Ελλάδα υπέκυψε στη γερμανική κατοχή.

Η κυριαρχία των ναζιστών έφερε μαζί της την πολιτική κατάρρευση, την μεγάλη πείνα, και μετά την απελευθέρωση, την βύθιση της χώρας σε έναν εμφύλιο πόλεμο ανάμεσα στις κομμουνιστικές και τις αντικομμουνιστικές δυνάμεις. Μόλις λίγα χρόνια μετά την ήττα του Χίτλερ, η Ελλάδα βρέθηκε ξανά στο επίκεντρο της ιστορίας, ως μέτωπο του Ψυχρού Πολέμου. Το 1947, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν χρησιμοποίησε τον κλιμακούμενο εμφύλιο στην Ελλάδα για να πείσει το Κογκρέσο να στηρίξει το Δόγμα Τρούμαν και την ειρηνική δέσμευση αμερικανικών πόρων για τον αγώνα κατά του Κομμουνισμού και την ανοικοδόμηση της Ευρώπης.

Ανυψωμένη ξαφνικά σε έναν διατλαντικό αγώνα, η Ελλάδα συμβόλιζε τώρα μια πολύ διαφορετική Ευρώπη – μία Ευρώπη που είχε αυτοκαταστραφεί, και που ο μόνος δρόμος εξόδου από την ανέχεια των μέσων της δεκαετίας του 1940 ήταν ως μικρότερος εταίρος της Ουάσινγκτον. Καθώς τα δολάρια άρχισαν να ρέουν, Αμερικανοί σύμβουλοι έλεγαν στους Έλληνες πολιτικούς τι να κάνουν και αμερικανικές βόμβες ναπάλμ έκαιγαν τα ελληνικά βουνά καθώς οι κομμουνιστές αντάρτες τρέπονταν σε φυγή.

Η πολιτική και οικονομική ένωση της Ευρώπης υποτίθεται ότι θα έβαζε τέλος στις αδυναμίες και την εξάρτηση της διχοτομημένης ηπείρου. Και εδώ η Ελλάδα έγινε σύμβολο μιας νέας φάσης στην ευρωπαϊκή ιστορία. Η πτώση της στρατιωτικής δικτατορίας το 1974 δεν έφερε στη χώρα μόνο την πλήρη ένταξη σε αυτό που θα γινόταν η Ευρωπαϊκή Ένωση. Προανήγγειλε επίσης (μαζί με τη μετάβαση της Ισπανίας και της Πορτογαλίας στη δημοκρατία την ίδια εποχή) το παγκόσμιο κύμα εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1980 και του ’90, πρώτα στη Νότια Αμερική και τη Νοτιοανατολική Ασία και μετά στην Ανατολική Ευρώπη.

Και έδωσε στην Ευρωπαϊκή Ένωση την όρεξη για διεύρυνση και τη φιλοδοξία να εξελιχθεί από ένα μικρό κλαμπ πλούσιων δυτικοευρωπαϊκών κρατών σε φωνή για ολόκληρη την προσφάτως εκδημοκρατισμένη ήπειρο, η οποία εξαπλώθηκε κατά πολύ στο νότο και την ανατολή. Και τώρα, σήμερα, αφότου έσβησε η ευφορία της δεκαετίας του ’90 και μια νέα ταπεινοφροσύνη χαρακτηρίζει τους Ευρωπαίους, ο κλήρος πέφτει και πάλι στην Ελλάδα ως χώρας η οποία θα προκαλέσει τους μανδαρίνους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και θα θέσει το ερώτημα: “ποιο θα είναι το μέλλον της ηπείρου;”.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση υποτίθεται ότι θα ένωνε μια κατακερματισμένη Ευρώπη, ότι θα ενίσχυε τις δημοκρατικές της δυνατότητες και ότι θα μεταμόρφωνε την ήπειρο σε μια ανταγωνιστική δύναμη στην παγκόσμια σκηνή. Είναι ίσως ταιριαστό που ένα από τα αρχαιότερα και πιο δημοκρατικά έθνη – κράτη της Ευρώπης βρίσκεται στην καινούργια εμπροσθοφυλακή, όσων θέτουν εν αμφιβόλω όλα αυτά τα επιτεύγματα.

Γιατί είμαστε όλοι μικρές δυνάμεις τώρα, και για άλλη μια φορά η Ελλάδα πολεμάει στην πρώτη γραμμή του αγώνα για το μέλλον.
γράφει ο Μαρκ Μαζάουερ,
Βρετανός ιστορικός και συγγραφέας,
καθηγητής Ιστορίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια των ΗΠΑ.

από το kavvathas

“Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη…”

Το αίτημα του διαχρονικού ελληνικού εθνικού κινήματος είναι η Ελευθερία. Ούτε η αναζήτηση χαμηλότοκων δανεικών, ούτε η πτώση των spreads, ούτε η αποφυγή του «πιστωτικού γεγονότος», που θα ενεργοποιήσει τα στοιχήματα αιφνίδιου οικονομικού θανάτου, που καλούνται ευσχήμως CDS. Τίποτα από όλα αυτά. Το εθνεγερτικό σύνθημα του Λαού μας ήταν «Ελευθερία ή θάνατος» κι όχι «Ό,τι έχετε ευχαρίστηση»…

Ο Λεωνίδας του Αναξανδρίδα στις Θερμοπύλες είπε, «Μολών λαβέ» κι όχι «ελάτε κι άμα μας δώσετε την έκτη δόση, τα δίνουμε».

Οι αγωνιζόμενοι Έλληνες, από την δρομαία έφοδο στο Μαραθώνα ως τις εθνικές εξορμήσεις της δεκαετίας 1912-1922, από την αντίσταση κατά του Άξονα ως τον... Ενωτικό Αγώνα της ΕΟΚΑ και την ηρωϊκή αντίσταση στην Κερύνεια, το αεροδρόμιο της Λευκωσίας και τον Άγιο Ιλαρίωνα, έδιναν τη Μάχη για την Ελευθερία. Εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή κυριαρχία. Αυτά ήταν, είναι και θα είναι το άλφα και το ωμέγα της ύπαρξης μας, το κίνητρο αλλά και ο σκοπός μας. Όλα τα άλλα έπονται κι όλα τα άλλα πάνω σε αυτά στηρίζονται. Παιδεία, οικονομία, υγεία, έχουν ως προϋπόθεση την Ελευθερία.

Τα ηρωικά λόγια σίγουρα δεν πληρώνουν μισθούς και συντάξεις. Οι ιστορικές αναδρομές σε στιγμές μεγαλείου και αυτοθυσίας είναι βέβαιο πως δεν περιορίζουν το έλλειμμα και το χρέος. Όμως στον αγώνα που πρέπει να δώσουμε, γιατί ακόμη δεν τον δώσαμε, δεν δίνει κανένα αγώνα ο ιδεοληπτικός τουρίστας του Μαξίμου, ούτε ο αντ’ αυτού φαφλατάς προφέσορας, πρέπει να ξέρουμε ποιο είναι το διακύβευμα.

Λοιπόν, αδέρφια, το διακύβευμα δεν είναι απλά η ποιότητα ζωής μας, η τυχόν κατάρρευση τραπεζών κι ασφαλιστικών ταμείων. Δεν κινδυνεύουμε απλά από την φτώχεια και την χρεοκοπία. Κινδυνεύουμε από κάτι χειρότερο: την σκλαβιά.

Στην ουσία σήμερα κινδυνεύουν γι’ άλλη μια φορά τα αποτελέσματα της Ελληνικής Επανάστασης. Πελεκούν το δέντρο της ελληνικής Ελευθερίας, αναστημένο με το αίμα των πατέρων και των παππούδων μας.

Όταν γίνει κατανοητό αυτό, όταν συνειδητοποιήσουμε τον αληθινό κίνδυνο, τότε θα μπορούμε να δώσουμε τον αγώνα για την οικονομία και για όλα αλλά φυσικά με εθνική ηγεσία και όχι με τους οσποδάρους της Τρόικας.

Η παρούσα κυβέρνηση οδηγεί την Πατρίδα σε ένα οικονομικό 1922. Οδηγεί τους Έλληνες σε μια καταστροφή, με βαθιές ρίζες στο 1981, που δεν θα πλήξει πια έναν γεωγραφικό πυλώνα του Ελληνισμού, όπως ήταν η Μικρά Ασία αλλά τα ίδια τα θεμέλια του ελλαδικού κράτους.

Ο προφέσορ Ξερόλας, δεινός στις γλωσσικές περικοκλάδες, μπορεί να μιλάει επτά ώρες για την αξία της σιωπής, πειστικός στους αδαείς και μικρόνοες και μετά να γυρίσει την τραγιάσκα του ανάποδα, να κάτσει από την άλλή μεριά του τραπεζιού και να πει στον εαυτό του τα ακριβώς αντίθετα, εξίσου πειστικά, για όσους έχουν πέσει με το κεφάλι από το μουλάρι ή πίστεψαν ότι «λεφτά υπάρχουν».

Στις απλές ερωτήσεις, «πέστε μας, έναν, μόνον έναν στόχο που εξαγγείλατε και τον πιάσατε» ή «γιατί, παρά τα μέτρα, έχετε υστέρηση εσόδων και ακόμη μεγαλύτερο έλλειμμα;», θ΄ ακούσετε ως απάντηση σχοινοτενείς θεωρίες για την επίδραση της αυξήσεως του πληθυσμού των μελιγκρών επί της κινεζικής οικονομίας και πως το κάνουν οι λιβελούλες αλλά για την ταμπακέρα, μόκο και τουμπεκί ψιλοκομμένο και νεοφιλεύθερο. Κι ύστερα θα μας μοστράρουν πάλι κουμπούρια στο τραπέζι, απειλές και όψιμο πατριωτισμό για να μας «σώσουν», όπως κάνουν κάθε τρεις μήνες.

Λοιπόν, ακούστε, ωμά και για να μην το πηγαίνουμε γύρω – γύρω. Τούτοι δω, εκτός από φαλιρημένοι πολιτικά, είναι και αδίστακτοι. Έχουν βρώμικο μάτι. Τους είδατε πως χειροκροτούσανε τον ΓΑΠ και τον προφέσορα; Την χώρα την έχουν βγάλει στη διατίμηση, είναι πρωταθλητές της αποτυχίας κι έχουν πιάσει αράχνες από την αβελτηρία. Είναι εργώδεις μόνο για το κακό. Τριάντα χρόνια υπονομεύανε και καταστρέφανε την παραγωγική βάση της χώρας, έκαναν κοινωνική πολιτική με δανεικά, προσλαμβάνανε στρατιές, έβαζαν μπουρλότο στους θεσμούς, ξεφτίλιζαν τις έννοιες των ιδεών, αποδομούσαν την εθνική ταυτότητα. Τώρα δε μερικοί στέλνουν κι επιστολές στο Λαό και λένε «δεν είμαστε εμείς, είμαστε άλλοι»! Ποιος θ’ αγοράσει αυτές τις χάντρες κι αυτά τα σπασμένα καθρεφτάκια;

Ομοψυχία; Ναι, αλλά με ποιον. Έχω ομοψυχία με τους απολυμένους και τους άνεργους ιδιώτες αλλά και με τους κατασυκοφαντημένους δημοσίους υπαλλήλους. Μιλούν όλοι οι νεοφιλεύθεροι ψευτογιάπηδες, που δεν έχουν βγάλει ούτε ένα ευρώ στην ελεύθερη αγορά, λες κι η χώρα ήταν στον αυτόματο, λες και δεν υπάρχουν αξιόλογοι, εργατικοί, υπεύθυνοι άνθρωποι στις δημόσιες υπηρεσίες. Η κατασυκοφάντηση ολόκληρων κατηγοριών εργαζομένων από κατά κανόνα ανεπάγγελτα κωλόπαιδα του Κολωνακίου, είναι μια δόλια μέθοδος τεμαχισμού της κοινωνίας, που διευκολύνει, στρέφοντας τον ένα ενάντια στον άλλο, την κοινωνική ανθρωποφαγία της μνημονιακής υποτέλειας.

Είμαι αλληλέγγυος με τους υποψηφίους εφέδρους, που τα «πουλάκια» λένε ότι επιλέγονται με καθαρά κομματικά κριτήρια. Έχω ομοψυχία με τα θύματα της γενοκτονίας της παραγωγικής βάσης της χώρας, με τους βιοτέχνες και τους εμπόρους. Είμαι αλληλέγγυος με τους εργαζόμενους στην ζώνη στο Πέραμα, όπου πια δεν βαράει ούτε σφυρί. Είμαι αλληλέγγυος με τους αγρότες που αν τους γυρίσεις ανάποδα θα πέσουν μόνο απλήρωτοι λογαριασμοί και τα κλειδιά του χρεωμένου τρακτέρ.

Με αυτούς ναι, είμαι αλληλέγγυος, γιατί αυτοί, ως σύνολο, δημόσιοι κι ιδιωτικοί, ελεύθεροι επαγγελματίες, επιστήμονες και χειρώνακτες, είναι ο Λαός. Κι η Κεντροδεξιά είναι λαϊκή κι οφείλει να είναι λαϊκή. Γιατί λαϊκό δεν σημαίνει ευτελές, ούτε χυδαίο. Είναι ό,τι προέρχεται από το Λαό, ό,τι του ανήκει, τον σέβεται και τον υπηρετεί. Κι η δύναμη της Πατρίδας είναι οι Άνθρωποι της. Έχουν όνομα, καταγωγή, τιμή, αξιοπρέπεια. Και θέλουν φρόνημα, κίνητρο. Και το βαθύτερο κίνητρο είναι η Ελευθερία. Δώστο τους ως στόχο, δώσε και το παράδειγμα σου και μετά σου δίνουν και την ψυχή τους. Θα θυσιαστούν αρκεί να πεισθούν ότι υπάρχει όραμα, σκοπός και σχέδιο.

Για τους πολλούς υπάρχουν όλα. Στους πολλούς ανήκω και μ’ αυτούς έχω ομοψυχία. Με ψεύτες, κερδοσκόπους, συκοφάντες κι ανθρωποφάγους δεν έχω τίποτα κοινό.

Αν δεν αντιληφθούμε το διακύβευμα, αν πλησιάσουμε τα ζητήματα μόνο με την υπολογιστική μηχανή, με ελιγμούς, χειρισμούς και την προπαίδεια, όσο εμείς θα λογαριάζουμε, η οργή του Λαού θα προσπεράσει τους πάντες και τα πάντα. Το Έθνος δεν είναι εταιρεία. Θέλει πολιτική κι όχι απλά λογιστική.

Την νομιμοφροσύνη του Λαού την γεννά η παραδειγματική ηγεσία, αυτή που λέει την αλήθεια κι υπερασπίζεται την Ελευθερία και την ευημερία των πολιτών και – εξίσου σημαντικό – αυτή που τιμωρεί. Η ατιμωρησία των υπευθύνων γι’ αυτό που ζούμε και θα ζήσουμε, θα πυροδοτήσει ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Μια συμφορά, κάτι απρόβλεπτο μπορεί να σε κάνει φτωχότερο. Αυτό, με σχέδιο, πίστη, καρτερία και τολμηρή ηγεσία, μπορείς να το αντέξεις. Αν όμως γίνεις φτωχός και ταυτόχρονα νοιώθεις προδομένος και σκλάβος, τότε είσαι ζώσα εκρηκτική ύλη.

Η χώρα χρειάζεται εναλλακτική επιλογή. Άλλο δρόμο, άλλο ήθος, άλλη ηγεσία. Συντεταγμένη διέξοδο προς το μέλλον. Αυτή δεν μπορούν να τη δώσουν αυτοί που δεν το πιστεύουν, οι συκοφάντες κι εκβιαστές του Λαού, ούτε όμως και τα απολιθώματα μιας προκατακλυσμιαίας αριστεράς.

«Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη», λέει το τραγούδι, «ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από θάνατο». Η ζωή, λοιπόν, γιατί αυτή θέλουμε, απαιτεί Ελευθερία. Και τώρα που το σκέφτομαι, ο σωστός τρόπος για να τραγουδάς τον Εθνικό Ύμνο, είναι σε στάση προσοχής αλλά με την γροθιά υψωμένη και το κεφάλι σκυμμένο, φόρο τιμής στους ταπεινούς. Αυτοί είναι ο Λαός και ο Στρατός, αυτοί είναι ο κορμός της μεγάλης παράταξης, που έχει το χρέος να αλλάξει στ’ αλήθεια την Πατρίδα.
γράφει ο ο Φαήλος Κρανιδιώτης

από το antinews

Το άλλοθι που ψάχνουν οι τραπεζίτες δεν υπάρχει στην κοινωνία

Ο ένας μετά τον άλλον βγαίνουν οι Έλληνες τραπεζίτες και εξορκίζουν ένα μεγαλύτερο “κούρεμα” του ελληνικού χρέους.

Μη την αιτιολογία ό,τι κάτι τέτοιο θα οδηγούσε στην κατάρρευση του τραπεζικού μας συστήματος.

Εν μέρει έχουν δίκιο!

Όμως, ποιός ευθύνεται για τη κατάσταση στην οποία βρίσκονται σήμερα οι τράπεζες μας;

Οι τραπεζίτες είναι αμέτοχοι και άμοιροι ευθυνών;

Που πήγαν τα θηριώδη κέρδη μιας... δεκαετίας;

Θα απολογηθεί κανένας για τα προκλητικά θαλασσοδάνεια σε εκδοτικούς ομίλους;

Yποψιάζομαι ο,τι κατά βάθος εύχονται να έρθει το μεγαλύτερο “κούρεμα” για το οποίο τάχαμου διαμαρτύρονται!

Θα είναι το άλλοθι της αποτυχίας τους!

Δεν θα φταίνε αυτοί, θα φταίει το κράτος!

Δεν αποκλείεται μάλιστα το κράτος να αισθάνεται και υποχρεωμένο, αν τους κρατικοποιήσει!

Χώρια που δεν αποκλείω το ενδεχόμενο ακόμα και να τους αφήσει να διοικούν τις κρατικοποιημένες τράπεζες τους!

Γιατί, δείχνει να ενδιαφέρεται κανένας που οι κρατικοί μας τραπεζίτες οδήγησαν την μετοχή της Εθνικής κάτω από τα 2 ευρώ, του ΤΤ κάτω από τα 50 λεπτά και της ΑΤΕ κάτω από τα 30 λεπτά;

Αλήθεια ο πολυπράγμων, κατά τα άλλα, Κεντρικός μας Τραπεζίτης, τι λέει για όλα αυτά;

Κατά τα άλλα, τώρα που οι παραλήδες αυτής της χώρας αντιλαμβάνονται ότι την μεγαλύτερη σούβλα στην ψησταριά οι Γερμανοί την ετοιμάζουν για αυτούς, είναι ευκαιρία να γίνει σοβαρή συζήτηση για το τι πρέπει να γίνει και η χώρα να μην παράγει ελλείμματα αλλά και να μην ισοπεδωθεί η κοινωνία.

Απαιτείται μια κυβέρνηση ισορροπημένη η οποία και τις συντεχνίες θα βάλει στην θέση τους και όπου πρέπει να γίνουν διορθωτικές κινήσεις αλλά και με την τρόικα να διαπραγματευθεί και να μην έχουμε το φαινόμενο να είμαστε υποχρεωμένοι με εκβιασμούς να εφαρμόζουμε τα πάντα.

Απαιτείται μια νέα κυβέρνηση που θα ισομοιράσει το κόστος της προσαρμογής στα νέα δεδομένα σε όλους.

Τώρα είναι η στιγμή που όλοι αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα των καταστάσεων.

Ίσως είναι ο μόνος προεκλογικός αγώνας που θα διεξαχθεί με αλήθειες προς όλους για τις θυσίες που πρέπει να γίνουν και η μοναδική περίπτωση εκλογής νέας κυβέρνησης χωρίς πανηγυρισμούς το βράδυ των εκλογών.
γράφει ο Αris. A

από το antinews

Πώς μεθοδεύουν την χρεοκοπία

Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Η ώρα της αλήθειας πλησιάζει επικίνδυνα και η κλυδωνιζόμενη κυβέρνηση παρακολουθεί αμήχανη τις διεθνείς εξελίξεις, ανήμπορη να αντιδράσει. Άλλωστε, η λέξη πατριωτισμός ήταν ανέκαθεν απαγορευμένη στο εκσυγχρονιστικό ή το νεοφιλελεύθερο λεξιλόγιο του ΠΑΣΟΚ.

Η επίσημη ελληνική χρεοκοπία αποφασίστηκε εσπευσμένα αμέσως μετά τη συμφωνία της 21ης Ιουλίου, καθώς, αντίθετα με τα προσδοκώμενα, οι αγορές αρνήθηκαν να συμμορφωθούν, οι ιδιώτες φάνηκαν απρόθυμοι να συμπράξουν σε μια αμφιβόλου αποτελέσματος αναδιάρθρωση και οι μικρές χώρες – πιστωτές ανέβηκαν στα κάγκελα απειλώντας θεούς και δαίμονες. Αντιλαμβανόμενοι οι Γερμανοί, ότι ένας ξαφνικός θάνατος της ελληνικής οικονομίας θα έθετε σε άμεσο κίνδυνο τα εθνικά τους συμφέροντα, έβγαλαν άρον – άρον από το συρτάρι το περιβόητο plan B.

Πώς θα χρεοκοπήσουμε...

Σύμφωνα με φρέσκες πληροφορίες, οι οποίες ώρα με την ώρα επιβεβαιώνονται από πρόσωπα και ΜΜΕ του εξωτερικού, η ελληνική ελεγχόμενη πτώχευση θα είναι σχετικά σύνθετη:

Καταρχήν θα διαγραφεί όλο το χρέος (σε ομόλογα). Στη συνέχεια ο EFSF θα διαθέσει κεφάλαια ίσα με το 50% των ομολόγων που θα έχουν διαγραφεί. Τα νέα ομόλογα που θα εκδοθούν, θα είναι εγγυημένα από τις χώρες της Ε.Ε. Έτσι κάθε κάτοχος ελληνικών ομολόγων, τράπεζες, ασφαλιστικά ταμεία κ.α., θα λάβει το 50% της αξίας των ομολόγων που κατέχει, αλλά σε πολύ ισχυρό ‘’χαρτί’’. Πιθανότατα αυτή η ανταλλαγή θα συνοδευτεί και με επιμήκυνση του χρόνου πληρωμής, ενώ το επιτόκιο βρίσκεται υπό διαπραγμάτευση (θα είναι όμως αρκετά χαμηλότερο από το σημερινό).

Μέχρι εδώ ήταν τα καλά νέα. Τα άσχημα νέα είναι ότι, όπως έχει καταγράψει η ιστορία, έπειτα από χρεοστάσια ακολουθούν με μαθηματική ακρίβεια δύο δυσμενείς καταστάσεις:

1. Το φαινόμενο bank run (δηλαδή η επικείμενη επίσκεψη των καταθετών στα γκισέ των τραπεζών, για τον προφανή λόγο και σε μαζικό επίπεδο)

2. Η συνεπακόλουθη κατάρρευση του εγχώριου τραπεζικού και ασφαλιστικού συστήματος

Αυτές οι δύο δυσάρεστες καταστάσεις, δεν θα ενδιέφεραν καθόλου τους κυνικούς Γερμανούς (“οι Γερμανοί είναι φίλοι μας” ), αν δεν ήταν στην κυριολεξία χεσμένοι, αναφορικά με την πορεία του κοινού μας νομίσματος. Έτσι έχουν να λάβουν υπόψη τους δύο δυσμενείς καταστάσεις για τους ίδιους:

1. Τυχόν κατάρρευση μεγάλων ελληνικών τραπεζών, που υποτίθεται ότι ελέγχονται από την ΕΚΤ και λογοδοτούν σε αυτή, θα μπορούσε να επιφέρει ένα πανευρωπαϊκό bank run (και εδώ δε μιλάμε για μικροκαταθέτες, αλλά για Funds, ταμεία και κρατικές αποταμιεύσεις)

2. Τυχόν έξοδος της Ελλάδας από τη ζώνη του Ευρώ, θα άνοιγε την όρεξη σε Ισπανία και Ιταλία και το όνειρο μιας ενιαίας Ευρώπης υπό Γερμανική εποπτεία, θα πήγαινε περίπατο και θα καθιστούσε τη Γερμανία ακόμα ένα ασήμαντοι πιόνι στη διεθνή σκακιέρα

Για να μπορέσουν οι Γερμανοί φίλοι μας να αντεπεξέλθουν αυτές τις διελκυστίνδες, αποφάσισαν να κρατήσουν την Ελλάδα εντός του Ευρώ και να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της επανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών με φρέσκα κεφάλαια από την ΕΚΤ, εγγυώμενοι ταυτόχρονα και τις καταθέσεις (τα κεφάλαια αυτά υπολογίζονται σε 20 δις). Η διαδικασία αυτή συμπεριλαμβάνει πωλήσεις βαλκανικών θυγατρικών, συγχωνεύσεις, μερικές κρατικοποιήσεις και εξυγίανση ενεργητικού.



Σύμφωνα με το Γερμανικό σχέδιο, η περικοπή του χρέους θα επιτρέψει τη δραστική μείωση του ελλείμματος έτσι ώστε μέσα στα επόμενα χρόνια με βάση μια εξοντωτική δημοσιονομική πολιτική (που θα εποπτεύεται από Γερμανούς αξιωματούχους), να καταστεί το –μειωμένο- χρέος εξυπηρετήσιμο, από τα έσοδα του προϋπολογισμού ή έστω με μικρές ενέσεις ρευστότητας από εκδόσεις εντόκων γραμματίων ή διμερή δάνεια.

Η συμφωνία αυτή, η οποία βρίσκεται ήδη σε διαπραγμάτευση με την ελληνική κυβέρνηση (όλοι γνωρίζουμε πόσο σκληρά διαπραγματεύεται η κυβέρνησή μας), προαπαιτεί την πλήρη εκχώρηση της άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής στη Γερμανία, με τρόπο που να καλύπτει τη διαφαινόμενη συνταγματική εκτροπή. Για τις επιπτώσεις που θα δημιουργήσει στο μέσο ελληνικό νοικοκυριό, πήρατε ήδη μια πρόγευση από τα πρόσφατα μέτρα που ανακοινώθηκαν.

Το μόνο παρήγορο (αν και όχι απόλυτα σίγουρο) είναι ότι μια τέτοιας σοβαρότητας συμφωνία απαιτεί, είτε αυξημένη πλειοψηφία, είτε προκήρυξη εκλογών.
γράφει ο Κακοφωνίξ

από το antinews

Ε ε ε... έρχεται...

Κάτι ετοιμάζεται. Είναι το μόνο βέβαιο. Το ερώτημα είναι αν οι σχετικές ανακοινώσεις θα γίνουν σήμερα, μετά την τηλεδιάσκεψη με Μέρκελ – Σαρκοζί ή στις επόμενες ημέρες. Χτες, πάντως, υπήρξε μεγάλη αναστάτωση στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Ο πρόεδρος ζήτησε κοντά του μόνο τους δικούς του ανθρώπους κι αυτό ίσως λέει πολλά. Τώρα αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε για ποιόν λόγο ο κ. Παπανδρέου παρέδωσε ένα τόσο ευαίσθητο υπουργείο στον κ. Μόσιαλο. Κάποιος πρέπει να βγει στα κανάλια και να πει τα μαντάτα...

Σήμερα ο κ. Παπανδρέου θα συνομιλήσει μέσω τηλεδιάσκεψης με τους δύο κορυφαίους Ευρωπαίους ηγέτες, την κυρία Μέρκελ και τον Σαρκοζί. Προφανώς δεν θα βρεθούν να... μιλήσουν για τις καλοκαιρινές τους διακοπές, αν και ο κ. Παπανδρέου θα μπορούσε να μιλάει επί ώρες για τις φετινές του αποδράσεις στα ελληνικά νησιά. Ίσως πάλι και να σφάλουμε και η ουσία της συζήτησης να είναι αυτή: Πώς θα μπορέσει να σωθεί η χώρα...

Η άποψη των Ευρωπαίων είναι ξεκάθαρη. Μένει να ακούσουμε αν ο Γιώργος έχει αφήσει πίσω του την σχολή των Παπανδρέου και αν είναι έτοιμος, για μία έστω φορά, να μιλήσει με την γλώσσα της αλήθειας.

Η ανασυγκρότηση της χώρας περνάει αναγκαστικά μέσα από την πλήρη ανασύσταση του ελληνικού κράτους και την σύγκρουση με τα κομματικά φέουδα της δεξιάς και της αριστεράς στην ελληνική κοινωνία. Χρειάζεται μία διαρκής σύγκρουση σε όλα τα επίπεδα και με κάθε δυνατό κόστος. Αυτό που δεν χρειάζεται, είναι οι κουτοπόνηρες τακτικές και οι φεουδαρχικές αντιλήψεις των συνεργατών του πρωθυπουργού.

Η κυρία Μέρκελ και ο κ. Σαρκοζί δεν έρχονται σήμερα για να διαπραγματευτούν, αλλά για να βάλουν ένα τέλος στην φαρσοκωμωδία. Το κακό είναι ότι για άλλη μία φορά ο κ. Παπανδρέου σε μία κρίσιμη ώρα για την χώρα ζήτησε καταφύγιο στην αυλή του. Σαν να πρόκειται για κάποιον κουρασμένο και κυνηγημένο και όχι για έναν ηγέτη που έχει την ικανότητα σε τόσο κρίσιμες ώρες να ενώνει κάτω από την ηγεσία του εχθρούς και φίλους.
γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

από το capital

Πορεία προς το χάος και στο βάθος πάλι η δραχμή;

Όταν ήρθε η τρόικα στα αρχικά σχέδια του μνημονίου υπολόγιζε η δημοσιονομική εξυγίανση να στηρίζεται κατά 75% στη μείωση των δαπανών και κατά 25% στην αύξηση των φόρων.

Τα «σοσιαλιστικά» αντανακλαστικά της κυβέρνησης επέβαλαν μια τροποποίηση στα χαρτιά κατά 50%-50% για να καταλήξει στην πράξη 75% από αύξηση της φορολογίας και 25% από τη μείωση των δαπανών...

Το αποτέλεσμα της μεθόδευσης είναι να αυξάνονται οι δαπάνες και να μειώνονται τα έσοδα. Όπερ, η χώρα να συνεχίζει να βυθίζεται αφού παράγει ακόμη πρωτογενή ελλείμματα...

Το πολιτικό κατεστημένο από τη δεξιά μέχρι την αριστερά, το οποίο στηρίζεται αποκλειστικά σε πελατειακές ρίζες, αρνείται να «αυτοκτονήσει», αδιαφορώντας για το ενδεχόμενο μιας πλήρους κατάρρευσης, που θα συνοδευτεί με επιστροφή στη δραχμή και θα έχει καταστρεπτικές συνέπειες.

Αφελώς, πιστεύει πως μετά τον Αρμαγεδδώνα θα καταφέρουν οι ίδιοι να είναι στα πράγματα. Αρνούνται να πειράξουν τις δαπάνες σίτισης της πελατείας στο δημόσιο πρυτανείο...

Προσωπική διαφορά...
Πάρτε για παράδειγμα το περίφημο ενιαίο μισθολόγιο με το οποίο η κυβέρνηση διαφήμιζε πως θα πετύχει τον έλεγχο των δαπανών, περικόπτοντας τα επιδόματα στο δημόσιο. Κατέληξε στις νεοελληνικές καλένδες με την προσθήκη της προσωπικής διαφοράς...

Η κυβέρνηση για άλλη μια φορά απέδειξε πως αρνείται να τα βάλει με το σκληρό πυρήνα της πελατειακής της βάσης που περιφέρεται και μισθοδοτείται από τον δημόσιο τομέα.

Στο μόνο που έχει φανεί συνεπής, τον ενάμισι χρόνο της ελληνικής χρεοκοπίας, η κυβέρνηση είναι η επιβολή νέων φόρων οι οποίοι παρά τα προσδοκώμενα δεν καταφέρνουν να αυξήσουν τα έσοδα...

Η αύξηση της φορολογίας πέραν ενός ορίου, ούτε τα έσοδα μπορεί να αυξήσει αλλά και οδυνηρές επιπτώσεις πετυχαίνει στην οικονομική δραστηριότητα. Μοιραία αυξάνει την ανεργία...

Το πολιτικό σκηνικό της χώρας φαίνεται να αδιαφορεί για το ένα εκατομμύριο ανέργους μπροστά στο ενδεχόμενο να μην θίξει ούτε το ελάχιστο από τις κατακτήσεις του ενός εκατομμυρίου των δικών του παιδιών...

Το ελληνικό κράτος συμπεριφέρεται ληστρικά προς τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών επειδή ελέγχεται με πελατειακές σχέσεις από τις συντεχνίες του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα.

Θα μπορούσε να διατηρήσει στο διηνεκές αυτή την κατάσταση αν δεν ήταν ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας αυτός που παράγει πλούτο. Η καταλήστευση του ιδιωτικού τομέα μοιραία μοιάζει με την εξόντωση της αγελάδας την οποία αρμέγουμε...

Μοιραία θα φτάναμε σε κινήσεις σαν και αυτές των εστιατόρων της άρνησης καταβολής του ληστρικού ΦΠΑ. Το πιθανότερο είναι αυτή η πράξη να βρει μιμητές και το ήδη αποτυχημένο πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης να ανατραπεί πλήρως με απροσδιόριστες προς το παρόν συνέπειες.

Μετά τις οργανωμένες από την άκρα αριστερά ομάδες άρνησης καταβολής εισιτηρίων και διοδίων ήρθε και η ώρα της άρνησης καταβολής φόρων από τους νοικοκυραίους. Αισίως βαδίζουμε προς το πλήρες χάος... Εν τω μεταξύ οι συνεχείς αποκλίσεις από τους στόχους επαναφέρουν στην επιφάνεια δηλώσεις και δημοσιεύματα περί δραχμής...

Μετά τα δεν χρωστάω δεν πληρώνω για το δημόσιο χρέος του πάντα σε εγρήγορση κρατικοδίαιτου δημοσίου τομέα και της πελατειακής κομματοκρατίας που τον υποστηρίζει, είναι θέμα χρόνου να δούμε την αντίρροπη αντίδραση...
Την αντίδραση των μόνιμων φορολογικών υποζυγίων στην εξόντωσή τους...
Είναι θέμα χρόνου να δούμε το...  
Δεν χρωστάω δεν πληρώνω. Πουλήστε και απολύστε...
Θεία δίκη...
γράφει ο Κ. Στούπας

από το capital

O μελισσοκόμος

O κυρ Αναστάσης μοχθούσε στη γη από γεννησημιού του. Ηλιοκαμένος και ρυτιδιασμένος από τον κάματο της καπνοκαλλιέργιας, λαδάς και χωραφάς, έκανε θόρυβο στη γειτονιά κάθε που έρχονταν σπίτι του με το ετοιμόρροπο τρακτέρ που τον βόλευε απίστευτα στις χίλιες γεωργικές και άλλες δουλειές του.

Μεταξύ άλλων, ήταν και μελισσοκόμος. Είχε τα μελίσσια στην ταράτσα του σπιτιού του, θέα σε όλη τη γειτονιά. Μια φορά το χρόνο, αγοράζαμε οικογενειακά απ' αυτόν το θεϊκό νέκταρ. Για χρόνια, φεύγοντας από... τη γενέτειρα, κουβάλαγα μαζί μου στη ζούλα τριμμένες ρήγανες του βουνού και το μέλι του κυρ Αναστάση. Είχα από χρόνια αποφασίσει πως ό,τι και αν πρόσφερε η Αμερική, το μέλι του κυρ Αναστάση δεν το είχε.

Μα γίνεται νάχεις αμολημένα τα μελίσσια μέσα στη γειτονιά κυρ Αναστάση, τον ρώτησα κάποτε σε ένα ταξίδι μου. "Άκου αμερικάνε", μου απαντούσε εκείνος, "εσύ στις δουλειές σου και εγώ στα μελίσσια μου. Ξέρω εγώ τι κάνω. Κουμαντάρω το μελίσσι μου όπως πρέπει".

Ο κυρ Αναστάσης έπινε συχνά και κάνα τσίπουρο, πλακωνόνταν μετά στα κοντοσούβλια και τις χωριάτικες σαλάτες, και γέμιζε η γειτονιά με τραγούδια ρεμπέτικα, ταβερνίσια και της φυλακής. Έμαθα αργότερα πως ο κυρ Αναστάσης ήταν και συναγωνιστής, είχε μάλιστα κάνει και εξορίες. Καθώς τον προσέγγισα για να τον ρωτήσω κάμποσα από εκείνη την περίοδο, τον βρήκα μάλλον απόμακρο και απαθή. "Άσε ρε Αμερικάνε, τι να λέμε τώρα", έλεγε ο κυρ Αναστάσης. "Κοιτάξτε εσείς οι νεότεροι να ανοίξετε τα μάτια σας, γιατί εμείς κοντεύουμε να κλείσουμε τα δικά μας". Μάλλον δεν θα συμπαθούσε και πολύ τους "αμερικανούς" ο κυρ Αναστάσης, είχα τελικά αποφασίσει, και έτσι δεν τον ενοχλούσα και πολύ. Συνέχιζα βέβαια να αγοράζω το μέλι του.

Κάποτε σε ένα ταξίδι μου, καθώς πήγα ξανά να τον ρωτήσω για τα μέλια του, ο κυρ Αναστάσης με τράβηξε με τρόπο κάτω από τον ίσκιο της κληματαριάς, και με κόπο ξεστόμισε την απορία του. "Να πάρω Χρηματιστήριο ρε αμερικάνε, εσύ που ξέρεις, ή να μην πάρω;" Εκείνο το "εσύ που ξέρεις" με σκότωσε. Και από που ξέρω εγώ κυρ Αναστάση, τον ρώτησα. "Ε, από Αμερική έρχεσαι", απάντησε εκείνος "Όσο νάναι, όλο και κάτι θάχεις ακουστά".

Τον κατσάδιασα ελαφρώς. Τι χρηματιστήρια ακούω κυρ Αναστάση, τον φώναξα, γιατί δεν κάθεσαι στ' αυγά σου; Φούσκα είναι λόγω επικείμενης εισόδου στο ευρώ, του είχα πει. Τι δουλειά έχεις εσύ με τέτοια πράγματα; "Ξέρω γω ρε παιδί", δικαιολογήθηκε απλοϊκά εκείνος. "Μην είναι καλά για τα παιδιά. Ξέρεις πόσα έκανε ο έτσι, ο αμόρφωτος; Μπήκε μέσα με 8 εκατομμύρια και τώρα είναι στα πενήντα".

"Και δε δε μου λες ρε αμερικάνε, με ξαναρώτησε συνωμοτικά. Τι είναι αυτό το ευρώ που όλοι μελετάνε; Είναι καλό πράγμα; Να πάρω λες και εγώ μερικά για τα παιδιά;"

Δεν τον κορόιδεψα για την απλοϊκότητα του, αντίθετα ένοιωσα πως ξαφνικά είχε αναβαθμιστεί η "αμερικανική" εικόνα μου, και του εξήγησα ό,τι μπορούσα. Με άκουσε προσεκτικά, πρώτη φορά από τότε που ήμουνα παιδί. Μάλλον θα του άρεσαν όσα του εξηγούσα, τα καταλάβαινε. Στο τέλος με κάλεσε και για τσίπουρο. Ήταν μια μεγάλη ώρα. "Α ρε αμερικάνε", αναφώνησε. "Έτσι είναι; Και γιατί τότε ρε μικρέ δεν τα εξηγούν απλά και στην τηλεόραση για να τα καταλαβαίνει ο κόσμος;"

Πέρασε καιρός από τότες, και η Ευρώπη αποφάσισε πως οι Αναστάσηδες της Ελλάδας δεν μπορούσαν να έχουν τα μελίσσια τους ανοιχτά στη γειτονιά. Και έτσι μια μέρα, δια νόμου, η πολύχρονη ενασχόληση του κυρ Αναστάση πήρε ένα δραματικό τέλος. "Πού να τα πάω ρε αμερικάνε τόσα μελίσσια", αναφώνησε αγανακτισμένος. "Αφού δεν έχω ούτε γης, ούτε χωράφια. Με κλείσανε μικρέ, να το θυμάσαι, εμένα που δεν πείραξα ποτέ κανέναν".

Ακολούθησε κατακλυσμός αλλαγών και εξελίξεων. Χρεωκοπία, ελλείμματα, Μνημόνια και Μεσοπρόθεσμα, spreads και μονάδες βάσεις. Ο απλοϊκός κόσμος του κυρ Αναστάση βούλιαξε μέσα σε ένα δαίδαλο από νέους ακαταλαβίστικους όρους ενός καινούργιου και άγνωστου κόσμου Τι να καταλάβει ο κυρ Αναστάσης πια από την καινούργια Ελλάδα; Οίκοι αξιολόγησης, ασφάλιστρα κινδύνου, κερδοσκόποι, πακέτα σωτηρίας.

Το πράμα αγρίεψε. Θα είναι "εθελοντική" η χρεωκοπία η "ελεγχόμενη"; Από μπροστά ή από πίσω το κούρεμα; Θα γίνει επιμήκυνση και σταδιακό re-profiling; Θα συμμετάσχουν οι ιδιώτες ή όχι; Θα μας εγγυηθεί η Ευρωπαϊκή τράπεζα τα ομόλογα ή όχι; Θα ανακάμψει επιτέλους η αξιοπιστία της χώρας και η πιστοληπτική της ικανότητα; Τι θέση να πάρει πια ο φουκαράς ο κυρ Αναστάσης στο ζήτημα της "εθελοντικής διακράτησης ομολόγων με συμμετοχή ιδιωτών επενδυτών";

Και όπως η Ελλάδα έχει πια μουδιάσει γιατί κανείς πλέον δεν κατανοεί τίποτα, μούδιασα και εγώ όταν πληροφορήθηκα στο τηλέφωνο πως ο κυρ Αναστάσης ξαφνικά πέθανε. Το απλοϊκό και αγνό ανθρωπάκι της γειτονιάς μου, ο μάστορας μελισσοκόμος μας, δεν υπάρχει πια. Χάθηκαν για πάντα τα υπέροχα μελίσσια του.

Και ξαφνικά, έκανα και εγώ μια απλοϊκή σκέψη, κατά τα πρότυπα της τίμιας και εργατικής τάξης που αντιπροσώπευε όλη του τη ζωή ο κυρ Αναστάσης. Και καλά ρε παιδιά, ακόμα κι αν όλα αυτά γίνουν κάποτε κατανοητά, ακόμα κι αν είναι αναγκαία, τώρα που χάθηκε ο κυρ Αναστάσης και τα μελίσσια του για πάντα, στον νέο και υπέροχο κόσμο της αυριανής Ελλάδας, ποιος ρε πούστη μου θα συνεχίσει να βγάζει τέλος πάντων καλό μέλι στο Αγρίνιο;
από το καταπληκτικό Locus Publicus - Editorium

Πως η πτώχευση θα αποδειχτεί επιτυχία...περίπου

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι αναδυόμενες χώρες τα έχουν βάλει με το ΔΝΤ για το θέμα της Ελλάδος. Όταν πρωτοβγήκε η είδηση ότι η Ελλάδα θα έπαιρνε χρήματα από τον οργανισμό, πολλές χώρες βγήκαν και είπαν ότι η Ελλάδα δεν τα δικαιούται.

Το αν ήταν πρέπον η Ελλάδα να αντλήσει πολύτιμους πόρους από τον Οργανισμό δεν θα το κρίνω εγώ. Αυτό όμως που μπορώ να πω είναι ότι το γεγονός πως έχει εμπλακεί το ΔΝΤ στην όλη υπόθεση είναι μια πολιτική αποτυχία της Ευρώπης. Όχι διότι μας χρεώνουν ληστρικά επιτόκια (το αντίθετο μάλιστα), αλλά διότι θα έπρεπε η Ευρώπη να διευθετήσει το θέμα της Ελλάδος χωρίς το ΔΝΤ.

Αντιπρόσωποι του ΔΝΤ από τις... μεγαλύτερες αναδυόμενες οικονομίες έχουν αρχίσει και προειδοποιούν ότι το Ταμείο δανείζει την Ελλάδα με αβέβαιες προοπτικές. Οι αντιπρόσωποι έχουν κυριολεκτικά τρομάξει με το ρίσκο που παίρνει ο Οργανισμός δανείζοντας την Ελλάδα. Τονίζουν ότι η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα δεν φτάνει για να αποκαταστήσει τη βιωσιμότητα της χώρας.

Ο Paulo Nogueira Batista, που αντιπροσωπεύει τη Βραζιλία καθώς και οχτώ άλλες χώρες στο εκτελεστικό συμβούλιο του Οργανισμού, τονίζει ότι το σχέδιο για την Ελλάδα είναι πάρα πολύ αυστηρό και η αναδιάρθρωση που προτάθηκε πρόσφατα, με σκοπό να επιμεριστεί ο ιδιωτικός τομέας ένα μέρος της προσαρμογής της Ελλάδας, είναι πολύ μικρό. “Οι Έλληνες έχουν επιφορτιστεί πολλά βάρη, αλλά οι Ευρωπαϊκές τράπεζες πολύ λίγα”, είπε ο Batista.

Ο Arvind Virmani, που αντιπροσωπεύει την Ινδία, είπε ότι το όλο σχέδιο δίνει έμφαση στις βραχυπρόθεσμες ταμειακές ροές, αλλά αφήνει την Ελλάδα με ένα τεράστιο χρέος, που θα χρειαστεί να αντιμετωπιστεί μελλοντικά με περαιτέρω αναδιαρθρώσεις. Είπε επίσης ότι ο οργανισμός είναι πολύ επιεικής στους ευρωπαϊκούς δανειστές. Επίσης τονίζει ότι αν αυτό που έγινε στην Ελλάδα συνέβαινε σε μια άλλη χώρα αντί μιας ευρωπαϊκής, το εκτελεστικό συμβούλιο του Οργανισμού θα το είχε καταψηφίσει.

Προσωπικά δεν βρίσκω πολλά να διαφωνήσω με τους καλούς αντιπροσώπους στον καλό οργανισμό. Έτσι περίπου είναι, όπως τα λένε. Άλλωστε, έχουμε πει και πολλά από αυτά εδώ σε αυτό το βήμα.

Αλλά το γεγονός ότι έχουν ξεσηκωθεί ορισμένοι μέσα στο ΔΝΤ με όλα αυτά πού γίνονται για χάρη της Ελλάδος, υποψιάζομαι ότι μελλοντικές περιπτώσεις όπως της Ελλάδος, εντός της ΕΕ, δεν θα έχουν την ίδια μεταχείριση όπως έχει η Ελλάδα σήμερα. Για να μην κάνουμε αναφορά ότι ενδεχομένως να αλλάξει και η στάση του Οργανισμού με την Ελλάδα 180 μοίρες μελλοντικά.

Αλλά ακόμα και αν η Ελλάδα είναι ένοχη προνομιακής μεταχείρισης, οι αναδυόμενες χώρες θα πρέπει αναγκαστικά να πάνε με τα νερά της προεδρίας του ΔΝΤ, άσχετα αν (κατά την άποψη τους) είναι άδικη η ειδική μεταχείριση της Ελλάδας.

Ο λόγος είναι διότι οι αναδυόμενες οικονομίες έχουν την ανάπτυξη που έχουν χάρη στις ανεπτυγμένες οικονομίες. Αν δεν υπήρχε η πιστωτική επέκταση (πιστωτική φούσκα) στη δύση τόσα χρόνια και αν οι κεντρικές τράπεζες δεν είχαν τόσο χαμηλά επιτόκια και αν... πολλά αν ακόμα, δεν είμαι τόσο βέβαιος ότι αυτές οι οικονομίες (οι αναδυόμενες) θα ήταν εδώ που είναι σήμερα.

Η Κίνα είναι δεδομένο ότι είναι μια από αυτές. Ακόμα και αν η Κίνα θεωρεί παράτυπα όλα αυτά που συμβαίνουν στο ΔΝΤ, ούτε μπορεί να πάει κόντρα και ούτε να φέρει αντίρρηση.

Όλοι ακούσατε ότι η Κίνα επεξεργάζεται σχέδιο βάσει του οποίου, θέλει να βοηθήσει την Ελλάδα με το θέμα του χρέους. Η ιδέα είναι να αγοράσει η Κίνα στη δευτερογενή αγορά ομόλογα με discount και στη συνέχεια η Ελλάδα να χρωστά αυτά τα λεφτά (στο επίπεδο του discount) στην Κίνα. Κάτι δηλαδή σαν τις επαναγορές που ανακοινώθηκαν πρόσφατα, από το μεγάλο Ευρωπαϊκό σχέδιο διάσωσης!!

Μπορεί πριν από 2 χρονιά να διάβαζα αυτή την είδηση και να γέλαγα (όπως γελούσα τότε με τους Ρώσους κτλ), αλλά αυτή τη φορά τα πράγματα είναι σοβαρά και ίσως πράγματι η Κίνα κάνει κάποια τέτοια ντρίμπλα.

Ο λόγος; Ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Κίνας δεν είναι η Αμερική αλλά η Ευρώπη. Οι εξαγωγείς της Κίνας στην Ευρώπη είναι περίπου 400 δισ. ευρώ. Την Κίνα ασφαλώς δεν την νοιάζει τι θα πάθει η Ελλάδα, αρκεί αυτό που θα πάθει, να μην την επηρεάσει αρνητικά. Και εδώ είναι τώρα που μπλέκονται τα πράγματα.

Αν η Ευρώπη βυθιστεί στην ύφεση, είναι σίγουρο ότι αυτές οι εξαγωγές θα συρρικνωθούν. Συρρίκνωση σημαίνει λιγότερες δουλειές στην Κίνα και λιγότερη ανάπτυξη. Συρρίκνωση εξαγωγών και μείωση των θέσεων εργασίας είναι κάτι που η πολιτική ηγεσία της Κίνας δεν θέλει να ακούσει.

Άρα αν μπορεί η Κίνα να βάλει λίγο το χεράκι της, εξυπηρετώντας την Ελλάδα (πάντα με το αζημίωτο) και να αποφύγει η Ελλάδα μια περαιτέρω εκτροχίαση, ίσως αυτό βοηθήσει την Ευρώπη οικονομικά και ίσως αυτό βοηθήσει να κρατηθούν οι εξαγωγές προς την Ευρώπη στα ίδια επίπεδα. Επίσης, ποιος ξέρει, ίσως η Κίνα βάλει και πολιτικό πόδι στην ίδια την Ευρώπη.

Το να ξοδέψει η Κίνα 70 δισ. ας πούμε, βοηθώντας στην Ελλάδα να μειώσει το χρέος της κατά 20 δισ. (ας πούμε), χωρίς παράλληλα να χάσει λεφτά, είναι έως ένα βαθμό the cost of doing business. Αν μπορεί η Κίνα να κάνει κάτι τέτοιο, χωρίς να χάσει, γιατί να μην το κάνει;

Άρα, άδικο ξε άδικο, τόσο οι ανεπτυγμένες αγορές όσο και οι αναπτυσσόμενες, είναι λίγο πολύ όλες στο ίδιο λούκι. Ποτέ στην παγκόσμια ιστορία η αλληλεξάρτηση της μιας οικονομίας από την άλλη δεν ήταν τόσο έντονη.

Τα μεγέθη όμως της Ελλάδος είναι του χεριού τόσο της Ευρώπης όσο και του ΔΝΤ. Τι θα γίνει όμως αν δούμε κάποια άλλη πιο μεγάλη οικονομία να αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα δεν ξέρω, αλλά ούτε η Ευρώπη, ούτε το ΔΝΤ, ούτε η ΗΠΑ, ούτε οι αναδυόμενες και ούτε η ίδια η Κίνα θα μπορεί να κάνει κάτι.

Να θεωρούμε επιτυχία δηλαδή, ότι είμαστε οι πρώτοι πού αντιμετωπίσαμε αυτό το πρόβλημα χρέους, διότι όταν θα είναι η σειρά άλλων, δεν θα έχουν την ίδια επιεικής αντιμετώπιση.
του Γιώργου Καισάριου

από το capital

Γι άλλη μια φορά τους την φέραμε...

Να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Σε αυτή την φάση σταθήκαμε αρκετά τυχεροί. Ο φόβος των άλλων για το κόστος της κατάρρευσης αποδείχτηκε καλός σύμβουλος για τα ελληνικά πράγματα. Σε σχέση πάντα με την πραγματική μας κατάσταση. Παρ΄ όλα αυτά, δεν πρέπει να πιστέψουμε ότι θα μπορέσουμε να παίξουμε το ίδιο χαρτί και την επόμενη φορά...

Το χειρότερο σενάριο θα ήταν να μην μας έχουν ανάγκη, να μην φοβούνται το φαινόμενο ντόμινο. Σε μία τέτοια περίπτωση θα μας είχαν προσφέρει μόνο το σχοινί για να κρεμαστούμε. Το γεγονός αυτό δημιουργεί σε κάποιους την αίσθηση ότι μπορούμε να συνεχίσουμε να ακροβατούμε επικίνδυνα και ότι στην επόμενη στροφή κάποιος θα βρεθεί και πάλι να μας σώσει. Κάνουν λάθος! Ο φόβος πιάνει μόνο όσο είναι όλοι μέσα στο σκοτάδι. Αν οι άλλοι κατορθώσουν να βγουν στο φως και εμείς παραμείνουμε στο κατώγι, το πολύ – πολύ να κλειδώσουν πίσω τους την πόρτα για να μην ακούνε τη γκρίνια μας.

Πόσες πιθανότητες, όμως, υπάρχουν για να... βγει η Ευρώπη από το λαβύρινθο. Υπό τις παρούσες συνθήκες και όσο οι ισχυροί της Ευρώπης αρνούνται να πάρουν κρίσιμες πολιτικές αποφάσεις για το μέλλον της Ένωσης, οι πιθανότητες είναι λίγες. Κι όσο περνάει ο καιρός αυτές λιγοστεύουν, καθώς ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος ενός ατυχήματος που θα κάνει τα πράγματα εξαιρετικά δύσκολα για όλους.

Και στο σημείο αυτό μπορεί κάποιος να ρωτήσει: Αν είναι να πάμε όλοι κατά το γκρεμό, ποιος ο λόγος να κάνουμε θυσίες; Η απάντηση δεν βρίσκεται στην αποπληρωμή των δανείων μας, αλλά στην πλήρη αναδιοργάνωση της χώρας, στην ανάκτηση των παραγωγικών της δυνατοτήτων και στην επένδυση στο μέλλον των παιδιών μας. Αυτά είναι απαραίτητα για την επιβίωση ενός Έθνους και ανεξάρτητα από το αν θα υπάρχει αύριο Ευρωπαϊκή Ένωση ή όχι.

Για να το πούμε και πιο απλά, αν εμείς συνεχίσουμε τον ολισθηρό δρόμο των τελευταίων ετών και επιβιώσει η ΕΕ, θα χαθούμε ως Έθνος στον απέραντο κόσμο της. Κι αυτό επειδή έχουμε χάσει την ταυτότητά μας. Αν η ΕΕ διαλυθεί, τότε κινδυνεύουμε ακόμη περισσότερο, αφού θα είμαστε εύκολη λεία για τους ισχυρότερους της περιοχής μας. Το να αναζητήσουμε, λοιπόν, τις ευκαιρίες σε αυτή την κρίση και να εκμεταλλευτούμε τον χρόνο που μας δίδεται για να κάνουμε ένα νέο ξεκίνημα είναι θέμα ζωής και θανάτου. Το να βρούμε και πάλι την ταυτότητά μας εξυπηρετεί πρώτα απ’ όλα το Έθνος μας.
γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

από το capital