Showing posts with label περικοπές. Show all posts
Showing posts with label περικοπές. Show all posts

Μέτρα – σφαγείο επειδή απέτυχαν σε όλα, αλλά επιμένουν!

Σε πραγματικό σφαγείο, που όλοι οι γνωρίζοντες από οικονομία εκτιμούν ότι και πάλι δεν θα οδηγήσει πουθενά, εξελίχθηκε το θρίλερ της αποχώρησης της τρόικας από την Αθήνα στις 2 Σεπτεμβρίου – με αποκλειστική ευθύνη της κυβέρνησης.

Το αποτέλεσμα ενός βιαστικού, αντιαναπτυξιακού και κακοσχεδιασμένου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, μιας πρωτοφανούς απραξίας και της επί δύο χρόνια συστηματικής απροθυμίας να συγκρουστεί το ΠΑΣΟΚ με την πηγή της αιμορραγίας, δηλαδή τις ζημιογόνες ΔΕΚΟ, οδηγεί σήμερα στην ληξιαρχική πράξη θανάτου της Ελλάδας.

Πρόκειται για τα... αποτελέσματα της ανυπαρξίας απονομής δικαιοσύνης, της ατιμωρησίας, της προσπάθειας του ίδιου πολιτικού συστήματος που κατέστρεψε τη χώρα να επιβιώσει παριστάνοντας ότι τη σώζει!

Τα μέτρα που ανακοινώθηκαν χθες – από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο που όπως λέει είναι καινούργιος στην πολιτική και επομένως δεν θα απολογηθεί για το σύνολο του πολιτικού συστήματος (προφανώς γι’ αυτόν τον λόγο τοποθετήθηκε εκεί) – δίνουν την χαριστική βολή στη χώρα, χωρίς να είναι καθόλου βέβαιο – το αντίθετο μάλιστα – ότι θα την βγάλουν από την περιπέτεια.

Ο ένας μετά τον άλλον επιφανείς προσωπικότητες από το εξωτερικό – που αποδεικνύονται περισσότερο φιλέλληνες από τους κυβερνώντες – δηλώνουν πως το πρόβλημα του ελληνικού χρέους ΔΕΝ λύνεται με τον τρόπο που έχουν επιλέξει κυβέρνηση και τρόικα.

Χθες, ακριβώς χθες, ημέρα της ανακοίνωσης των νέων μέτρων, για παράδειγμα, ο Αυστριακός πρώην Επίτροπος, Φραντς Φίσλερ, είπε ξεκάθαρα ότι η Ελλάδα δεν είναι σε θέση να λύσει το πρόβλημα χρέους, όσα μέτρα και αν πάρει, μόνον με τις δικές της δυνάμεις.

«Όσους δημόσιους υπαλλήλους και αν απολύσει, όσο και αν περικόψει μισθούς και συντάξεις ή ακόμη και να μειώσει το στρατό της, η Ελλάδα δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα μόνη της», είπε ο Φίσλερ, που βλέπει ως δυνατές λύσεις την διαγραφή χρέους, την αφαίρεση των επιβαρύνσεων από τα ασφάλιστρα κινδύνου και την έκδοση ευρωομολόγων ή ένα συνδυασμό όλων αυτών.

Φυσικά, ούτε η κυβέρνηση ούτε η τρόικα λαμβάνουν υπ’ όψη τους όσα λένε οι εχέφρονες άνθρωποι. Και χθες ανακοίνωσαν νέα δεινά (προσθέτοντας σε κάθε μέτρο και την ανάλογη ωραιοποίηση περί παραγωγικότητας, αποδοτικότητας, αξιοκρατίας, διαφάνειας, αναλογικότητας και… δικαιοσύνης). Θαυμάστε τα:

Α) Το αφορολόγητο όριο τοποθετείται στις 5.000 χιλιάδες ευρώ, δηλαδή στο μέσο επίπεδο των κρατών της ευρωζώνης.

Β) Το νέο μισθολόγιο - βαθμολόγιο θα είναι πραγματικά, ενιαίο, αξιοκρατικό, διαφανές και δίκαιο δίνοντας ταυτόχρονα κίνητρα για αύξηση της παραγωγικότητας και της αποδοτικότητας της δημόσιας διοίκησης και των στελεχών της.

Γ) Δεν επέρχεται καμία μείωση στις συντάξεις ύψους μέχρι 1.200 ευρώ. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτό θα περικοπεί το 20% του ποσού που υπερβαίνει τα 1.200 ευρώ, ώστε να διασφαλίζεται η αναλογικότητα και η εσωτερική δικαιοσύνη του συστήματος.

Ειδικά για τους συνταξιούχους κάτω των 55 ετών και ωσότου αυτοί φτάσουν στην ηλικία των 55 ετών, θα περικοπεί κατά 40% το τμήμα της σύνταξης που υπερβαίνει τα 1.000 ευρώ.

Δ) Ο θεσμός της εργασιακής εφεδρείας θα εφαρμοστεί με στόχο έως το τέλος του 2011 να υπαχθούν σε αυτή 30.000 εργαζόμενοι στο Δημόσιο και στον ευρύτερο Δημόσιο τομέα με την εφαρμογή αξιοκρατικών και διαφανών κριτηρίων υπό τον έλεγχο του ΑΣΕΠ ώστε να εντοπιστεί το πραγματικά πλεονάζον προσωπικό. Αυτό αφορά δηλαδή συνολικά το 3% περίπου των εργαζομένων στο Δημόσιο και στον ευρύτερο Δημόσιο τομέα.

Ε) Η Κυβερνητική επιτροπή έλαβε επίσης μια σειρά αποφάσεων για την προώθηση των διαρθρωτικών αλλαγών και κυρίως των ιδιωτικοποιήσεων, του ανοίγματος των επαγγελμάτων και της αγοράς εργασίας και την αναδιάρθρωση των φορέων του ευρύτερου Δημόσιου τομέα.

ΣΤ) Το εθνικό φορολογικό σύστημα που θα ψηφιστεί μέχρι το τέλος Οκτωβρίου θα δώσει οριστικό τέλος σε μια σειρά από αδικίες και ανισότητες που κυριαρχούν εδώ και δεκαετίες και οι οποίες υπονομεύουν την κοινωνική και αναπτυξιακή συνοχή της χώρας.

Δηλαδή, μια σειρά μέτρα που οδηγούν σε πλήρη εξόντωση τον ελληνικό λαό, αλλά και ισοπέδωση κάθε οικονομικής δραστηριότητας στη χώρα – και επομένως κάθε προοπτική για ανάκαμψη της οικονομίας.

Και το χειρότερο όλων: Ενώ οι περικοπές μισθών, συντάξεων και αφορολογήτου και οι απολύσεις δια της μεθόδου της εφεδρείας εξειδικεύθηκαν χθες απόλυτα, όλα τα άλλα – και κυρίως οι αποκρατικοποιήσεις και η αναδιάρθρωση των φορέων του ευρύτερου Δημοσίου - τα οποία έπρεπε να είχαν γίνει από καιρό (ώστε να αποφύγουμε τα σημερινά νέα μέτρα), συμπυκνώνονται σε μια παράγραφο γεμάτη από «θα».
γράφει η Σοφία Βούλτεψη

Επιστροφή ολοταχώς στο '50-'60

Οριστικό τέλος για την βιομηχανική Ελλάδα του 1950-1980. Η Ευρώπη την αφαιρεί από το βιομηχανικό της χάρτη και η ελληνική μεταποίηση επιστρέφει ολοταχώς στο μοντέλο της μικρομεσαίας οικογενειακής επιχείρησης. Με μια διαφορά από τότε. Στους 100 εργαζόμενους, οι 30-40 θα είναι μετανάστες ή λαθρομετανάστες.

Στο ίδιο μοντέλο, των οικογενειακών επιχειρήσεων, επιστρέφουν (με ταχύτερο ρυθμό) το εμπόριο, οι υπηρεσίες και τα τεχνικά έργα. Επίσης με μια διαφορά. Οι μεγάλες εμπορικές αλυσίδες (που τότε δεν υπήρχαν) θα συμπιέζουν τις μικρές και μεσαίες μέχρι να τις σβήσουν.

Όλα τα άλλα που ξέραμε για ανάπτυξη στελεχών και... μορφές μάνατζμεντ ας τα ξεχάσουμε. Άλλωστε και οι επιχειρηματίες ξεχνούν κάθε σχέδιο για ανάπτυξη και «επιστρατεύουν» τα παιδιά και τους συγγενείς τους, για να μπορούν να πετύχουν περικοπές και μικρές αμοιβές .

Απέναντι στην παλιομοδίτικη μορφή αυτή που θα παίρνει η ιδιωτική οικονομία από το 2012 θα ορθώνεται το κράτος-«επιχειρηματίας» με επιδοτούμενους ανέργους (αυριανούς πολιτικούς πελάτες) και σχέδια για αποκρατικοποίηση που συνεχώς θα καταρτίζονται...

Η δε Ελλάδα σε οικονομική υποτέλεια και οι πρωθυπουργοί-Νομάρχες θα προεδρεύουν και θα δέχονται εντολές προς εκτέλεση...

Αναστροφή από την πορεία αυτή αποκλείεται, κατά την άποψή μου, όσο την επιχειρηματική και ιδίως την βιομηχανική Ελλάδα συνεχίζει να μην την θέλει κανένας εντός και εκτός Ελλάδος.

Δεν την θέλει η Ευρώπη γιατί ενώ θα την ταΐζει θα χάσει και το ελληνικό κράτος που εξουσιάζει τις αναθέσεις στα μεγάλα οδικά έργα, στα μελλοντικά συγκοινωνιακά, στην άμυνα, στην ενέργεια και στις «χοντρές» προμήθειες.

Δεν την θέλει καμία (ανεξαιρέτως) πολιτική παράταξη γιατί πρέπει να κάνει κάτι γι΄ αυτήν, με συνέπεια να χάνει τα λαϊκίστικα συνθήματα και τους επαγγελματίες αριστερούς πελάτες που συντηρούν με διάφορους τρόπους τις αριστερές τάσεις.

Δεν την θέλουν οι συντεχνίες του δήθεν συνδικαλιστικού κινήματος και τα «τρωκτικά» των κομμάτων που εκλέγονται επικεφαλής γιατί πιστεύουν ότι ο ελληνικός κρατισμός «...μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς την δόξα τραβά...».

Δεν την θέλουν ούτε τα νέα «επιχειρηματικά τζάκια» που οργανώθηκαν από το 1980 και μετά και καλά κρατούν μέχρι σήμερα ως μεσάζοντες στο φαγοπότι της Ευρώπης, της Κίνας και της Ρωσίας (την τελευταία δεκαετία) και έτσι θα χάσουν την κρατικοδίαιτη ησυχία τους.

Βεβαίως το «τρένο» της ανάπτυξης δεν χάνεται σήμερα λόγω κρίσης. Άλλωστε η παγκοσμιοποίηση έχει μειώσει δραματικά τα περιθώρια ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας.

Το πρώτο τρένο ανάπτυξης χάθηκε την «σοσιαλιστική περίοδο» 1974-1980 Καραμανλή - Παπαληγούρα όταν κύριος πολιτικός στόχος ήταν να εξασφαλιστούν 30.000 προσλήψεις «των δικών τους παιδιών» στα τραπεζικά, ναυπηγικά, αεροπορικά, χημικά, συγκοινωνιακά, τουριστικά και βιομηχανικά συγκροτήματα που πέρασαν στα χέρια του κράτους για να «σωθούν» ως στρατηγικοί τομείς της οικονομίας...

Το επόμενο τρένο χάθηκε με την «Αλλαγή» Παπανδρέου - Αρσένη από το 1980-1995, όταν στήθηκε το κόλπο του Οργανισμού Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων και προσέφερε σωτηρία στις τότε επιχειρηματικές Οικογένειες 40 περίπου βιομηχανιών που ασφαλώς έτριβαν τα χέρια τους (ορισμένοι επιχειρηματίες μάλιστα μπήκαν στον Οργανισμό και με μέσον...) αφού γλίτωναν από τα χρέη τους (αρχικά 300-500 εκατ. δρχ συνολικά) και από ότι τους περίμενε με την «Αλλαγή».

Ο ΟΑΕ ήταν «κόλπο» γιατί ποτέ δεν απαντήθηκε το ερώτημα (το είχα θέσει και τότε πολλές φορές) γιατί δεν τις κλείσανε τις 40 περίπου επιχειρήσεις αφού οι Τράπεζες δεν τις θέλανε και δεν μπορούσαν να εξυγιανθούν λόγω ανταγωνισμού.

Η απάντηση όμως δόθηκε στην πράξη.

Γιατί βολεύτηκαν άλλες 30.000 αφισοκολλητές και «δικά τους παιδιά» και γιατί κομματικοί άνεργοι διορίστηκαν «βιομήχανοι» και το ΠΑΣΟΚ τους προσέφερε την δυνατότητα να μπουν σε ιδιωτικό αυτοκίνητο με σοφέρ, να έχουν γραμματέα και να αποκτήσουν (μέσω προμηθειών) δικό τους σπίτι στα Βόρεια Προάστια.

Εάν τις είχαν κλείσει (όπως ασφαλώς και έπρεπε) θα είχαν μεν κοινωνικό πρόβλημα από τις απολύσεις 80-100.000 ατόμων που όμως σταδιακά θα απορροφούσε ο ανταγωνισμός.

Αντίθετα όμως προς αυτό οι προβληματικές του ΟΑΕ (λόγω κρατικών προτιμήσεων και επιδοτήσεων μέσω και κοινοτικών προγραμμάτων) ανταγωνίσθηκαν αθέμιτα (χωρίς να σωθούν βεβαίως) τις υγιείς επιχειρήσεις που τελικά έγιναν προβληματικές για να φθάσουν στον σημερινό αφανισμό ασφαλώς και λόγω συγκυρίας.

Μέχρι τότε όμως η ελληνική βιομηχανία (τσιμέντο, χάλυβας, ναυπηγεία, άμυνα, μεταλλουργία, χημική, πρώτες ύλες, οικοδομικά υλικά, ηλεκτρολογικά, ένδυση) υπήρχε στο βιομηχανικό χάρτη της Ευρώπης ενοχλούσε την Ευρώπη (τσιμέντο, χάλυβας, χημικά, λιπάσματα, νικέλιο, αλουμίνιο) ενώ οι τότε Οικογένειες παρέδιδαν ήδη τις διοικήσεις των επιχειρήσεών τους σε μάνατζερ.

Έτσι μπόρεσαν και οι Σύνδεσμοι Ελλήνων Βιομηχάνων (κέντρου και περιφέρειας) να μετονομασθούν σε Συνδέσμους Ελληνικών Βιομηχανιών.

Καλή ή κακή η εποχή 1950-1980, καλές ή κακές οι τότε βιομηχανίες που προσέφεραν πάνω από 1.000.000 θέσεις εργασίας γεγονός είναι ότι τώρα ξαναγυρίζουμε στο μοντέλο του 1950-1960 με τις ελληνικές μικροφάμπρικες που αν βρεις θέση να δουλέψεις καλό είναι να μάθεις και αλβανικά και πακιστανικά...
γράφει ο Γιώργος Κράλογλου
από το capital

Followers