Κατάλαβες τώρα αγανακτησμένε Έλληνα;

Κατάλαβες τώρα… γιατί σε λέγανε «εθνικιστή» όταν έλεγες πως αγαπάς την Πατρίδα σου; Για να την πουλήσουν πιο εύκολα. Γι’ αυτούς κάθε λέξη που αρχίζει από -εθν και -ελλ ήταν και είναι εμπόδιο όταν ακούγεται μέσα στο μαντρί τού «εκσυγχρονισμού» που μας μπουζούριασαν.

Κατάλαβες τώρα… γιατί σε λέγανε «ρατσιστή»; Γιατί σε πολύ λίγο δεν θα είσαι ιδιοκτήτης τής πατρίδας σου· θα είσαι ένας κάτοικος μιας χώρας που θα ανήκει στους παγκόσμιους τραπεζίτες και στους υπαλλήλους τους, οι οποίοι παριστάνουν την… κυβέρνηση.

Κατάλαβες τώρα γιατί πριονίσανε την... παιδεία και την υποβάθμισαν σε «εκπαίδευση»; Για να σε κάνουν υπαλληλάκο των 3,60. Να σε βάλουν πίσω από τον πάγκο των μπακάλικών τους που απλώσανε στη χώρα σου, να σερβίρεις καφέδες και να πηγαίνεις με το παπί πίτσες στα πάρτι τού Χριστοφοράκου.

Κατάλαβες τώρα γιατί κατέστρεψαν μεγάλες υγιείς ελληνικές βιομηχανίες (ΙΖΟΛΑ, ΠΙΤΣΟΣ, ΕΣΚΙΜΟ, ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΠΑΤΡΑΙΚΗ, AΙΓΑΙΟ, ΧΡΩΠΕΙ, ΠΥΡΚΑΛ) και έκαψαν σε διάστημα 2 μηνών μεγάλα ελληνικά πολυκαταστήματα (ΜΙΝΙΟΝ, ΚΑΤΡΑΝΤΖΟΣ ΣΠΟΡ, ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΛΑΟΥΔΑΤΟΣ); Για να βρουν άνετα χώρο, χωρίς προσπάθεια, τα δικά τους μπακάλικα που διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να μπουν στην ελληνική αγορά…

Κατάλαβες τώρα γιατί σου δίνανε τζάμπα κάρτες οι τράπεζες; Για να σου πάρουν το πατρικό σου. Δεκάρα δεν δίνανε για τις δόσεις σου. Με χαρτιά τυπωμένα σου πήραν και σου παίρνουνε το σπίτι, το χωράφι, το μαγαζί.

Κατάλαβες τώρα γιατί σε χώσανε στο χρηματιστήριο; Όταν ένας πρωθυπουργός της χώρας προέτρεπε τον απλό κόσμο να βάλει το κομπόδεμά του στο στημένο παιγνίδι τού χρηματιστηρίου, δεν εννοούσε ακριβώς τις παραγωγικές επενδύσεις, αλλά τον τζόγο. Κατάλαβες τώρα ότι κάποιοι γίνανε πάμπλουτοι σε μια νύχτα ανταλλάσσοντας τον πλούτο σου, τον ιδρώτα σου, με αέρα;

Κατάλαβες τώρα γιατί γουστάρουν τόσο την… «ελεύθερη αγορά»; Για να κλείσει ο μπακάλης τής γειτονιάς και να στέλνεις τον κόπο σου στα μεγαλομπακάλικα τής Γερμανίας. Σε βγάλανε, ψαράκι, από τη γυάλα σου και στη συνέχεια σε πέταξαν στον ωκεανό με τα σκυλόψαρα, που έχουν τους δικούς τους κανόνες… διατροφής.

Κατάλαβες τώρα γιατί αγαπάνε τους «μη νόμιμους μετανάστες» τόσο πολύ οι εκλεγμένοι «αλήτες» μας; Για να κάνουν με τη δυστυχία εκείνων κι’ εμάς δυστυχισμένους.

Κατάλαβες τώρα, ψαράκι, πόσο αξίζει η γυάλα σου; Γιατί αυτή είναι η καλύτερη γωνιά στον κόσμο – το καλύτερο οικόπεδο – και την κοστολογούν μόλις 300 δις συμπεριλαμβανομένων και των… αρχαιοτήτων.

Κατάλαβες τώρα γιατί αλλάζουν το ονοματάκι στην Εθνική σου Οδό; Θέλεις 20 ευρώ πλέον για να πας από Αθήνα στη Θεσσαλονίκη χρησιμοποιώντας την Εθνική σου Οδό, ενώ ήταν υποχρέωση τού κράτους να την κατασκευάσει και όχι να την ξεπουλήσουν στον κάθε «όμορφο» που παριστάνει τον… εργολάβο.

Κατάλαβες τώρα γιατί σου πουλάνε φθηνά τα… χαζοκούτια; Για να σε κάνουν να τρως κουτόχορτο στα λιβάδια των… σήριαλ. Για να σε πετάνε μπαλάκι από τη μεσημεριανή χαζοβιόλα στον απογευματινό πληρωμένο τελάλη της προπαγάνδας τους. Από το πρωί μέχρι το βράδυ μια θλιβερή παρέλαση υπερεκτιμημένων «τίποτα», με καμιά ειδικότητα, στον αέρα.

Κατάλαβες τώρα γιατί πρέπει το ζευγάρι να δουλεύει σε δυο δουλειές, ενώ ο παππούς θα πρέπει να δουλεύει ακόμα και στα… 70 του; Για να μεγαλώνουν τα παιδιά μόνα τους χωρίς κανένα προσανατολισμό και αρχές. Για να χαθεί η «καταραμένη» φυλή σου. Τούτο το ξέρουν πολύ καλά και γι’ αυτό προωθούν την… υπογεννητικότητα.

Κατάλαβες τώρα γιατί στη Βουλή δεν μπαίνει κανένας σοβαρός άνθρωπος; Επειδή αυτός δεν θέλει ν’ ανήκει στον θίασο των 300 που προδιαγράφουν οι κομματικές λίστες, τις οποίες συντάσσουν κυρίαρχα οι ντόπιοι τοποτηρητές της παγκοσμιοποίησης μαζί με τις «άγιες οικογένειες» τού τόπου. Έτσι, στο θέατρο που λέγεται… Βουλή, δεν θα βρείτε σήμερα σχεδόν κανέναν από τους λαμπρούς Έλληνες διανοητές και επιστήμονες, επειδή δεν είναι… θεατρίνοι.

Κατάλαβες τώρα γιατί τα κάνουν όλ’ αυτά; Επειδή είναι υπεύθυνοι για τον κάθε ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ…ΓΕΝΝΗΘΕΙ, για την κάθε ΕΛΛΗΝΙΔΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ…ΓΕΝΝΗΘΕΙ. Γιατί δεν θέλουν άλλους Έλληνες σ’ αυτόν τον τόπο. Ούτε στο γένος, ούτε στη σκέψη.

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΤΟ! Οι κύριοι αυτοί και τα όργανά τους συντελούν μια νέα μορφή γενοκτονίας στην πατρίδα σου και το ξέρουν πάρα πολύ καλά, επειδή αυτοί είναι εκείνοι που τη σχεδίασαν και την εκτελούν!
Αντί να στεναχωριέσαι για το σκοτάδι, άναψε ένα φως...

από το taxalia

Όχι ρε δεν βγάζω το σκασμό

Σάββατο 3 Σεπτέμβρη, στις 18.00 στο #Syntagma #greekrevolution

Σάββατο 3 Σεπτέμβρη, στις 18.00 στο Σύνταγμα!

Πλατείες και σχολές να διώξουμε το χθες

Από τις 3 του Σεπτέμβρη, συμβολική ημέρα δημοκρατίας για τη χώρα, οι πολίτες ξαναβγαίνουμε στις πλατείες, όχι αγανακτισμένοι αυτή τη φορά, αλλά αποφασισμένοι. Αποφασισμένοι πλέον να τερματίσουμε την αυτόνομη κρατικοδίαιτη και αυταρχική ολιγαρχία που ζει από τους κόπους μας. Αποφασισμένοι να ανοίξουμε την πραγματική Δημοκρατία στο λαό, την πραγματική οικονομία στην κοινωνία. Να αποφασίζουμε εμείς για μας και όχι οι γόνοι κρατικοδίαιτων πολιτικών οικογενειών και οι πάτρωνές τους, με τα δικά μας χρήματα.

Την ίδια στιγμή, οι Πανεπιστημιακές Σχολές η... μια μετά την άλλη ξεσηκώνονται, ενάντια στην ίδια ολιγαρχία που απλώνει το μακρύ της χέρι στα Πανεπιστήμια.

Πιστεύουμε ότι όλοι μαζί ενωμένοι «λαός και φοιτητές θα διώξουμε το χθες».

Αυτό το Χθες που πήρε τη σκυτάλη από τη Χούντα το 1974, ονομάστηκε Μεταπολίτευση και επιδόθηκε στην εκμετάλλευση της Ελληνικής Κοινωνίας και την αρπαγή του πλούτου της μέχρι που την πτώχευσε και την παραδίδει σήμερα σιδηροδέσμια και εξευτελισμένη στους λαούς της Ευρώπης και στους μονεταριστές του ΔΝΤ, ως προϊόν προς εκμετάλλευση.

Και το χειρότερο είναι ότι αυτό το Χθες εξακολουθεί θρασύτατα να είναι εδώ παρόν και τώρα και να θέλει να εκμεταλλευτεί λέει τις ευκαιρίες που γεννά η κρίση.

Όλοι μαζί αυτή τη φορά, πλατείες και σχολές, σε έναν κοινό ειρηνικό αλλά ανένδοτο αγώνα, θα πρέπει να ξεπεράσουμε το αυτόνομο πολιτικό σύστημα και να το αφήσουμε πίσω μας, χωρίς καμία λαϊκή νομιμοποίηση, μέχρι την πλήρη κατάρρευσή του.

Η αρχή έχει γίνει και το ποτάμι της δημοκρατίας δεν γυρίζει πίσω.

από το προεδρική δημοκρατία

Οι Ισπανοί Αγανακτισμένοι δεν πήγαν διακοπές...

Αυτό είναι το σύνθημα που τραγουδάνε οι Ισπανοί indignados, οι «αγανακτισμένοι», που συνεχίζουν να διαμαρτύρονται από τον περασμένο Μάη, «από τον Βορρά μέχρι τον Νότο, από την Ανατολή μέχρι τη Δύση, ο αγώνας συνεχίζεται, ότι και να γίνει…».

Δυο μήνες μετά τη πρώτη τους διαμαρτυρία, οι Ισπανοί αγανακτισμένοι συνεχίζουν να κάνουν τη παρουσία τους αισθητή. Τον περασμένο μήνα, εκατοντάδες διαδηλωτές, από πολλές πόλεις, ξεκίνησαν πορεία μέχρι τη Μαδρίτη. Κουρασμένοι, αλλά χαμογελαστοί, έφτασαν στη πρωτεύουσα πριν από λίγες μέρες.

Οι πορείες ξεκίνησαν στις 19 Ιουνίου, με σκοπό να...βάλουν τέρμα «στη δικτατορία των αγορών και στη πολιτική διαφθορά». Εδώ και ένα μήνα, οι αγανακτισμένοι περπατούσαν στους δρόμους της Ισπανίας, διαδίδοντας το μήνυμά τους σε κάθε πόλη και σε κάθε χωριό που διέσχιζαν.

Πολλοί απ αυτούς είναι φοιτητές, αλλά υπάρχουν και άνεργοι, συνταξιούχοι, οικογενειάρχες με τα παιδιά τους, ανήλικοι, δάσκαλοι, ηλικιωμένοι, μεσήλικες, και έφηβοι. Όλοι τους δηλώνουν αηδιασμένοι με το στάτους κβο, και καίγονται από την επιθυμία να αλλάξουν τον κόσμο. Και το αποδεικνύουν σαφώς, περπατώντας μια απόσταση 600 χιλιομέτρων.

Οι οργανωτές εμπνεύσθηκαν τις πορείες στη διάρκεια συνέλευσης τους τον περασμένο Ιούνιο, τη περίοδο που είχαν στήσει πρόχειρες κατασκηνώσεις στα κέντρα αρκετών ισπανικών πόλεων. Χαρακτηρίζουν τις πορείες ως «μια πρωτοβουλία ειρηνικής κοινωνικής κινητοποίησης, με ρίζες στο ανοιχτό δημοκρατικό κίνημα της 15ης Μαΐου». Όπως λένε, ελπίζουν να συνεχίσουν τις διαμαρτυρίες τους ολόκληρο το καλοκαίρι.

Συνολικά, οι αγανακτισμένοι έχουν χωριστεί σε 8 διαφορετικές ομάδες πεζοπόρων, που έχουν περάσει ήδη μέσα από τριάντα πόλεις και χωριά. Τα βράδια οργάνωναν λαϊκές συνελεύσεις, προσκαλώντας τους ντόπιους να μοιραστούν μαζί τους την αγανάκτησή τους για τα τεκταινόμενα στην Ισπανία.

Φτάνοντας επιτέλους στη Μαδρίτη, τους υποδέχθηκαν χιλιάδες άλλοι αγανακτισμένοι, που συμμετείχαν από την αρχή στις κατασκηνώσεις της πλατείας La Puerta del Sol. Πρόσφεραν μάλιστα και ανακουφιστικά μασάζ στους κουρασμένους πεζοπόρους.

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, και αφού το γιόρτασαν δεόντως, οι αγανακτισμένοι πεζοπόροι έστησαν εκ νέου τα αντίσκηνά τους στη La Puerta del Sol και στο El Paseo del Prado. Τις επόμενες δυο ημέρες συμμετείχαν σε συζητήσεις, άκουγαν ομιλίες, και οργάνωναν συνελεύσεις ώστε να αποφασιστεί η πορεία δράσης τους για το ερχόμενο φθινόπωρο.

Η επόμενη μεγάλη συγκέντρωση τους έχει προγραμματιστεί για την 15η Οκτωβρίου, ελπίζοντας πως θα αποτελέσει την απαρχή μιας πανεθνικής διαμαρτυρίας. Το σλόγκαν που έχει επιλεγεί για την εν λόγω ημέρα είναι «Η Ευρώπη είναι για τους πολίτες, και όχι για τις αγορές».

Όπως λοιπόν όλα δείχνουν, οι Ισπανοί #indignados είναι έτοιμοι για έναν νέο γύρο.

S.A.-Le Monde

από το antinews

“Σκηνές” απείρου κάλλους από την Ελληνική δικαιοσύνη #greekrevolution

Επιτέλους, επιτέλους,επιτέλους!!!

Η Δικαιοσύνη δεν σταμάτησε να δουλεύει ούτε το καλοκαίρι.
Αφού έλυσε το πρόβλημα του χρόνου απονομής δικαίου στις διαδικασίες της.
Αφού σταμάτησε να αποφασίζει για μεγαλύτερους μισθούς για τον εαυτό της.
Αφού αποκάλυψε και συνέτριψε την διαφθορά στους κόλπους της με το παραδικαστικό.
Αφού κινήθηκε με αποφασιστικότητα για την υπόθεση Βατοπεδίου.
Αφού διαλεύκανε τα σκάνδαλα με τους χρηματισμούς (χορηγίες) των κομμάτων και των κομματικών στελεχών από τη Siεmens
Αφού επέβαλε το νόμο και... την τάξη στην οικονομική ελίτ στην Ελλάδα.
Αφού διερεύνησε τις σχέσεις του Νορβηγού τρομοκράτη Άντερς Μπρέιβικ με την ελληνική ακροδεξιά
Αφού έδειξε όλη της την επιείκεια σε 20χρονα παιδιά δίνοντάς τους 130 χρόνια κρατικής φροντίδας.
Αφού φροντίζει να εφαρμόζει τους νόμους για την ανευθυνότητα των υπουργών.
Αφού έλαβε υπ’ όψιν το κοινό περί δικαίου αίσθημα στην Ελληνική κοινωνία.
Επιχειρεί να επιβάλει τον νόμο στην πλατεία Συντάγματος, την τελευταία γωνία ανομίας στη χώρα,
Στις “αυθαίρετες” σκηνές, όσων τολμούν να σκέφτονται αυθαίρετα.

Επιχειρεί να πράξει, όπως πράττει χρόνια τώρα για όλα τα αυθαίρετα κτίσματα σε δάση και παραλίες.

Από τις 25 Μαΐου στην πλατεία Συντάγματος, σε όλες τις πλατείες της χώρας, δίνουμε μια μεγάλη μάχη νομιμότητας, ενάντια: στις αυθαιρεσίες της πολιτικής εξουσίας, στο παράνομο χρέος, που δεν θα πληρώσουμε.

Ενάντια στο παράνομο μνημόνιο, τη δανειακή σύμβαση και το μεσοπρόθεσμο, ενάντια στις παράνομες τράπεζες. Όλο αυτό το διάστημα, και πιο πριν, κανένας λειτουργός της Δικαιοσύνης δεν έπραξε τα αυτονόητα, δεν κίνησε τις απαραίτητες διαδικασίες.

Από τις 25 Μαΐου δεν μας έχουν τρομοκρατήσει οι απειλές της κυβέρνησης, δεν μας έχουν τρομοκρατήσει η αστυνομική βαρβαρότητα, τα 3.000 χημικά, δεν μας έχουν τρομοκρατήσει η μεθοδευμένη σπίλωση από την πλειοψηφία των ΜΜ"Ε". Δεν μας τρομοκρατεί ούτε το πρωτοφανές γεγονός να διακόψουν απόψε τον φωτισμό στην κεντρικότερη πλατεία της χώρας.

Μετά από δύο μήνες και τρεις μέρες, δεν τρομοκρατούμαστε. Και αυτό γιατί είμαστε αποφασισμένοι. Και το επαναλαμβάνουμε σε όλους τους τόνους, για να το καταλάβουν και όσοι κάνουν πως δεν βλέπουν και πως δεν ακούν.

Είμαστε εδώ, παραμένουμε εδώ, θα είμαστε εδώ και στις νέες μεγάλες κινητοποιήσεις του λαού. Είμαστε εδώ, με τις συνελεύσεις και τις δράσεις μας, γιατί η χρήση των δημοσίων χώρων ανήκει σε όλους.

Υ.Γ. Αυτή τη στιγμή που γράφεται αυτή η ανακοίνωση η πλατεία Συντάγματος βρίσκεται σε συσκότιση θυμίζοντας μέρες κατοχής.

Καλούμε το Λαό της Αθήνας την Παρασκευή 29 Ιουλίου από τις 7 μ.μ στην Πλατεία Συντάγματος.

ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΑΝ ΔΕΝ ΦΥΓΟΥΝ.

ΔΕΝ ΦΕΥΓΟΥΜΕ ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ.

28 Ιουλίου 2011, Λαϊκή Συνέλευση Πλατείας Συντάγματος

από τον πιτσιρίκο

Μόνη ελπίδα ο λαός #greekrevolution

Όποιος έζησε τις 45 μέρες των κινητοποιήσεων, που σφραγίστηκαν με την παρουσία εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλες τις πλατείες της Ελλάδας, και κατ’ εξοχήν στο Σύνταγμα, το ένιωσε στα μύχια του εαυτού του.

Το παλιό κομματικό σύστημα, έστω και να συνεχίζει τυπικά να υπάρχει, είναι πλέον νεκρό. Και δεν πρόκειται για μια παρόλα του αέρα. Ούτε υπάρχει πιθανότητα επιστροφής. Κι αυτό γιατί η κρίση συνεχίζεται και δυστυχώς θα συνεχιστεί· κατά συνέπεια δεν επιτρέπονται εύκολες παλινορθώσεις.

Η καρέκλα της εξουσίας, η καρέκλα του βουλευτή, μοιάζει όλο και περισσότερο με ηλεκτρική καρέκλα. Και το ίδιο ισχύει με την καρέκλα των... μεγαλοδημοσιογράφων. Όλοι τους θα το αντιληφθούν αυτό το καλοκαίρι, όταν θα δοκιμάσουν να βγουν στον «έξω κόσμο», όπως ήδη το εισπράττουν οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος. Οι μέρες της κυριαρχίας τους έχουν τελειώσει ανεπιστρεπτί.

Η αποδέσμευση λοιπόν πραγματοποιήθηκε μέσα σε ένα κύμα γενικευμένης αγανάκτησης. Όμως αυτό είναι μόνο ένα πρώτο βήμα. Διότι οι δυνάμεις του παλιού συστήματος επιστρατεύτηκαν, συχνά με νέο μανδύα και λεοντή. Το ΠΑΣΟΚ απέφυγε τη μαζική αποσκίρτηση βουλευτών από την ψηφοφορία του μεσοπρόθεσμου, ενσωματώνοντας στην κυβέρνηση το «όλον ΠΑΣΟΚ», δηλαδή και την πτέρυγα Βενιζέλου· έτσι σήμερα έχουμε μία κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και όχι πλέον ΓΑΠ. Όμως δεν έμεινε μόνο σε αυτό. Δυνάμεις από το εσωτερικό του, από το περιβόητο «βαθύ ΠΑΣΟΚ», προετοιμάζουν νέα σχήματα που θα δεσμεύσουν την αγανάκτηση του κόσμου, για να τη διοχετεύσουν σε μια νεκρανάσταση του παλιού κόσμου. Παλιοί ξεσκολισμένοι γιέσμεν του Ανδρέα πρωτοστατούν σε αντιμνημονιακές καταγγελίες στα κανάλια· άνθρωποι του Γιωργάκη –όπως ο Νίκος Κοτζιάς, πρώην ιδεολογικός καθοδηγητής της ΚΝΕ και εν συνεχεία για πολλά χρόνια, μέχρι τις πρόσφατες εκλογές, μυστικοσύμβουλος του ΓΑΠ– σχεδιάζουν «αντιμνημονιακά μέτωπα» και ξεπλένονται μέσα από τον «αριστερό» καθεστωτικό Τύπο· ο Συνασπισμός μπαίνει δυναμικά στο παιγνίδι και προβάλλεται από το ΠΑΣΟΚ, ως ο… εκπρόσωπος των αγανακτισμένων(!)· τέλος, σε αυτό το σχέδιο επιχειρείται να ενταχθούν και συμβολικές μορφές με μεγάλο ειδικό βάρος στην πρόσφατη πολιτιστική ζωή του ελληνισμού, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης. Και δίπλα τους, μαζί τους, φθαρμένοι δημοσιογράφοι, γερασμένες τηλεπερσόνες, θλιβεροί δημαγωγίσκοι, διαγκωνίζονται για μια θέση στο «μπ… τη Βουλή».

Και είναι βέβαιο πως, εάν γίνουν σύντομα εκλογές, θα υπάρξουν τέτοια σχήματα που θα κατορθώσουν για ένα διάστημα να υποκλέψουν την εμπιστοσύνη και την ψήφο των αγανακτισμένων Ελλήνων.

Ωστόσο, το όνειρο της νεκρανάστασης της μεταπολίτευσης θα μείνει, δυστυχώς γι’ αυτούς και ευτυχώς για τον ελληνικό λαό, ένα άπιαστο όνειρο, μια φενάκη. Γιατί μπροστά μας δεν έχουμε μια μεταπολίτευση, ούτε πίσω μας μια χούντα. Πίσω μας έχουμε τον εκφυλισμό και το σάπισμα της κομματοκρατίας και μπροστά μας τα τάρταρα της βαθύτερης κρίσης του νεώτερου ελληνισμού. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να υπάρξει νέο ΠΑΣΟΚ και νέος Ανδρέας. Σήμερα, όπως και στη διάρκεια της Κατοχής, θα δημιουργηθούν δύο μέτωπα. Από τη μια πλευρά οι καθεστωτικές δυνάμεις, που αργά ή γρήγορα θα συσπειρωθούν, έστω και απομαζικοποιημένες –όπως έχει γίνει ήδη με το ΠΑΣΟΚ, την Ντόρα και τον Καρατζαφέρη, όπως έχει γίνει με τα κανάλια, με επικεφαλής το δωσιλογικό ΣΚΑΪ, όπως έχει γίνει με τον εσμό των καλοθρεμμένων διανοουμένων που συγκροτεί μέτωπα μνημονιακής λογικής.

Από την άλλη θα συγκροτηθεί ένα πλατύ λαϊκό μέτωπο. Όπως αυτό που σφυρηλατήθηκε στις πλατείες. Η αδυναμία του βρίσκεται στο ότι η φθορά των προηγούμενων δεκαετιών όχι μόνο έχει διαβρώσει τις κάθε είδους ελίτ και ηγεσίες, αλλά και το ίδιο το λαϊκό σώμα, με αποτέλεσμα ο λαός να βγαίνει σήμερα στις πλατείες απογυμνωμένος από ηγεσίες, απογυμνωμένος από διανοουμένους, απογυμνωμένος από οποιοδήποτε στήριγμα. Γι’ αυτό και η περίδος τελείωσε με μια σχετική επιστροφή των καθεστωτικών δυνάμεων, με την επιστροφή των αριστεριστών στις πλατείες, με την επιστροφή των μπάχαλων, με την επιστροφή των ΜΑΤ, με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου.

Γι’ αυτό και πρόσκαιρα ο λαός μπορεί να υποστηρίξει και μεταβατικά σχήματα, πολύ σύντομα όμως θα υποχρεωθεί να αναδείξει από μέσα του νέες δυνάμεις άφθαρτες, που να αρμόζουν και να προσπαθούν να ανταποκριθούν στις προκλήσεις της εποχής. Στις προκλήσεις μιας κυριολεκτικής τιτανομαχίας.

Έχουμε μπει λοιπόν σε μια τρίτη περίοδο. Εάν κατά τη διάρκειά της θα ανακαταληφθούν οι πλατείες, ή θα εφευρεθούν νέες μέθοδοι πάλης, αυτό θα γίνει από ένα λαϊκό σώμα περισσότερο οργανωμένο, περισσότερο συνειδητό, ικανότερο να αποφύγει κάθε είδους παγίδες. Γι’ αυτό είναι ανάγκη η ιδεολογική ηγεμονία των πατριωτικών ιδεών, εκείνη που έφερε και πάλι την ελληνική σημαία να ανεμίζει στις πλατείες, να αρχίζει να μετασχηματίζεται, το ταχύτερο δυνατό, και σε πολιτική παρουσία.

Και αυτό δεν είναι εύκολο. Γιατί έχουμε απέναντί μας δυνάμεις που ξέρουν να ελέγχουν το πολιτικό παιγνίδι και τα τερτίπια του. Και εμείς βρισκόμαστε στις πλατείες γυμνοί, «όπως μας γέννησε η Γαλλική Επανάσταση /όπως μας γέννησες μάνα μου Ισπανία» (Μ. Κατσαρός, Κατά Σαδδουκαίων). Ακόμα και για μας του Άρδην και της Ρήξης, που περάσαμε τις δύο τελευταίες δεκαετίες μέσα στον άνυδρο τόπο της εκσυγχρονιστικής μεταπολίτευσης, δεν είναι απλό και αυτονόητο. Για χρόνια είχαμε ταμπουρωθεί σε έναν ρόλο κατ’ εξοχήν ιδεολογικό, προσπαθώντας να κρατήσουμε αναμμένο ένα καντηλάκι, όταν τριγύρω μας περνούσαν δεκάδες «άρματα δρεπανηφόρα», και σήμερα πρέπει μαζί με τον λαό να μετασχηματισθούμε σε μια κατεύθυνση πολιτική. Γι’ αυτό και βρεθήκαμε και στη Σπίθα και τις πλατείες με τους αγανακτισμένους. Γι’ αυτό σήμερα είμαστε αποφασισμένοι να πάμε πιο πέρα από εκεί, γιατί η πυρκαγιά έχει ανάψει. Μαζί με όλους όσοι θέλουν να είμαστε περισσότερο ετοιμοπόλεμοι, στη νέα φάση που αρχίζει!

από το Άρδην – Ρήξη

Στο #Synagma, σήμερα, αύριο και κάθε μέρα #greekrevolution

Ξεκίνησα να σπουδάζω με τα λεφτά του μπαμπά μου πριν δεκαπέντε χρόνια. Όχι ακριβώς αυτό που ήθελα, αλλά περίπου αυτό. Έτσι νόμιζα. Για ένα χρόνο μου έστελνε λεφτά κι εγώ έβγαινα έξω και τα έπινα με φίλους, δεν διάβαζα, παρά «γνώριζα τον κόσμο». Μετά έπιασα δουλειά. Εκεί που στους συμφοιτητές μου έδιναν 100-150 χιλιάρικα για να βγάζουν το μήνα οι γονείς τους, εμένα μου έδιναν 50, γιατί για τα υπόλοιπα έξοδά μου δούλευα. Είχα αποφασίσει ότι αφού δεν διαβάζω όσο πρέπει, δεν είναι σωστό να ξοδεύω όσα ξοδεύουν οι άλλοι, δεν είναι σωστό να μου στέλνουν λεφτά κι εγώ να τα κάνω κρασιά και μπύρες. Κάποια χρόνια μετά, ξεκίνησα να διαβάζω ξανά, σταμάτησα να δουλεύω, έπαιρνα κανονικά λεφτά για δυο χρόνια από τον πατέρα μου, πέρασα σχεδόν όλα τα μαθήματα της σχολής.

Τότε ήρθε η στιγμή για να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου σε...
αυτό που σπούδαζα. Δούλεψα για ένα χρόνο πριν την Ολυμπιάδα σε ένα τεχνικό γραφείο στην Αθήνα, χωρίς ΙΚΑ όπως και σε όλες τις άλλες δουλειές που έκανα τα προηγούμενα χρόνια, καθώς δεν υπήρχε ούτε έλεγχος, ούτε και δυνατότητα να βρεις δουλειά αν ζητούσες ένσημα. Όσοι το ζήτησαν δεν έπαιρναν τη δουλειά κι όσοι το απαίτησαν μέσω επιθεώρησης εργασίας στιγματίστηκαν και δεν μπορούσαν μετά να βρουν καμία δουλειά. Όσο κράτησε η δουλειά στο τεχνικό γραφείο, κάτι άρχισε να μην πηγαίνει καλά. Ο πολιτικός μηχανικός που ήθελα να γίνω δεν έμοιαζε με αυτό που σπούδαζα. Έτρεχα στην πολεοδομία και παρακαλούσα υπαλλήλους, έπαιρνα τηλέφωνα σε μαστόρους για να εξασφαλίσω καλύτερη τιμή και έκπτωση, ζητούσα από άλλους να κάνουν τη στατική μελέτη για κάποια κατοικία και σε γενικές γραμμές ένιωθα περισσότερο σαν ένας διεκπεραιωτής παρά σαν μηχανικός.

Σχεδόν σε όλες τις δουλειές που έπιασα αυτό το διάστημα πήγα χωρίς συστάσεις. Έπαιρνα το σαρκίο μου, έλεγα αυτός είμαι, αυτό μπορώ να κάνω. Πήγα και σε δουλειές χωρίς να τις ξέρω, τις έμαθα όμως και έγινα καλός σε αυτές. Σε όλες τις δουλειές ήθελαν να με κρατήσουν. Σε όσες απολύθηκα ο λόγος ήταν είτε ότι δεν πήγαινε καλά το μαγαζί είτε γιατί δεν δέχτηκα μείωση μισθού. Δεν χρησιμοποίησα ποτέ πολιτικό μέσο για καμία δουλειά. Σήμερα είναι γνωστό πως το ρουσφέτι έχει μετατεθεί από το Δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα. Τα γραφεία των βουλευτάδων είναι γεμάτα βιογραφικά για δουλειές τα οποία θα «προωθήσει» ο βουλευτής στο γνωστό του – δηλαδή σε αυτόν που βοήθησε να πάρει την επιδότηση ή τη μπίζνα με το δημόσιο.

Μετά πήγα φαντάρος. Είδα πως δεν διάβαζα να περάσω εκείνα τα λίγα μαθήματα της σχολής που μου είχαν μείνει και αποφάσισα πως δεν αξίζει να χάνω άλλο χρόνο, έπρεπε να τελειώνω και με το φανταρικό. Ενώ η καταγωγή μου ήταν από τον Πύργο, από τη μια άκρη του βορρά, την Κομοτηνή, με έστειλαν στην άλλη, στο Αμύνταιο. Το δέχτηκα στωικά, παρόλο που άλλοι έπαιρναν μεταθέσεις στην Αθήνα ή στην Πάτρα. Ο πατέρας μου, καθώς κι ένας φίλος μου που η γυναίκα του ήταν γραμματέας σε γραφείο υπουργού (είναι από αυτούς που τώρα κόπτονται για τον εκσυγχρονισμό) μού έλεγαν απλά να ζητήσουν μια ευνοϊκότερη μετάθεση και θα την είχα. Τους το απέκλεισα κατηγορηματικά και δεν τόλμησαν να το κάνουν.

Γυρίζοντας από το στρατό τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Παρόλα αυτά βρήκα δουλειά σε ένα έργο στην Πάτρα. Πήγα σε μια συνέντευξη που ένας γνωστός βαρέθηκε να πάει ενώ είχε ήδη κανονίσει να πάρει τη δουλειά και με πήραν. Δεν είχα πτυχίο, μόνο την εμπειρία του τεχνικού γραφείου. Το αφεντικό, μηχανικός στην Αθήνα, είχε πει πως θα αναλάμβαναν δυο εργοδηγοί τα δύο εργοτάξια που θα έπρεπε να ελέγχω παράλληλα, το ένα στην Πάτρα και το άλλο στο Αίγιο. «Θα είστε τρία άτομα και θα πάρετε 8000 ευρώ ο καθένας, είτε τελειώσετε το έργο αύριο, είτε σε ένα χρόνο». Τα τρία άτομα έγιναν δύο, γιατί είδε πως ήμασταν καλοί και τα βγάζαμε πέρα. Τα 8000 δεν έγιναν ποτέ παραπάνω όμως, παρόλο που βγάζαμε δουλειά για τρία άτομα. Είχα σχεδόν τον απόλυτο έλεγχο, την επαφή με τους μαστόρους και τα συνεργεία, την ευθύνη για τα πάντα. Εκεί ήρθα και σε επαφή με τη λεγόμενη μίζα. Μου προτάθηκε να δηλώνω περισσότερες ώρες εργασίας κάποιου εργολάβου και να μοιραζόμαστε τα χρήματα της επιπλέον αμοιβής. Υπολόγισα ότι αν έλεγα ναι, θα έβγαζα περίπου 8000 ευρώ, δηλαδή τα διπλάσια από όσα θα έπαιρνα για τη δουλειά που είχα συμφωνήσει να κάνω έτσι κι αλλιώς. Φυσικά αρνήθηκα, θεωρήθηκα «νέος», «υπερβολικός» κτλ κτλ. Δεν έφαγα κανενός τα λεφτά παρόλο που είχα αδικηθεί από τον εργοδότη μου όπως ανέφερα παραπάνω. Τελείωσε το έργο και ήμουν άνεργος. Είχα δει το άλλο πρόσωπο της ίδιας δουλειάς. Μίζα, μαστόρια, λαμογιά. Μου προτάθηκε να συνεχίσω σε επόμενο έργο, σε άλλη πόλη. Είπα όχι. Ήθελα να δοκιμάσω κάτι μόνος μου, με άλλες συνθήκες, με δικούς μου όρους.

Η αγάπη μου για τα βιβλία και τα περιοδικά ήταν δεδομένη. Ήξερα πως ήταν δύσκολο να ζήσω από αυτό. Αποφάσισα να το κάνω παράλληλα με τα του μηχανικού. Πήρα μια επιδότηση σαν νέος επιχειρηματίας της τάξεως των 9000 ευρώ. Για δύο μήνες έβαφα, έτριβα, δούλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ για να ετοιμάσω το κτήριο που θα στεγαζόταν ο εκδοτικός, και που θα δούλευα μαζί με μια φίλη και συμφοιτήτρια όσο μπορούσα και στα μηχανικά. Τα χρήματα της επιδότησης ίσα που έφτασαν για να ξεκινήσω και για το ΤΕΒΕ της πρώτης χρονιάς. Ήταν μια βοήθεια. Δεν χρειάστηκε μέσο για την επιδότηση, είχα όλα τα τυπικά προσόντα και ήθελαν να μοιράσουν τότε τα λεφτά για να φανεί απορρόφηση του προγράμματος, αλλά και για να μειωθούν και οι θέσεις ανεργίας. Με ενθουσιασμό άρχισα να δουλεύω και με άλλο τόσο ενθουσιασμό αναζητούσαμε να κάνουμε κι άλλα πράγματα με τη συνάδελφο μηχανικό. Θέλαμε να τα κάνουμε όμορφα και σωστά.

Σχεδιάσαμε το πρώτο σπίτι. Όλα ήταν μια χαρά, αλλά ο ιδιοκτήτης στο τέλος έκανε την παρανομία του. Το υπόγειο το μετέτρεψε σε μικρό διαμέρισμα. Μετά έμαθα πως και στον πρώτο όροφο που είχαμε σχεδιάσει ένα όμορφο μπαλκόνι που έβλεπε τη θάλασσα μεγάλωσε το σαλόνι πέρα από τα προβλεπόμενα τετραγωνικά. Δεν πήγα να το δω τελειωμένο. Δεν ήταν το σπίτι που είχαμε σχεδιάσει εμείς. Να τον καταγγείλω; Δεν θα υπήρχε περίπτωση να ξαναβρώ καμία δουλειά. Όποτε έπρεπε να πάω στην πολεοδομία δεν μπορούσα να κοιμηθώ την προηγούμενη νύχτα. Όλα καθυστερούσαν, αλλά είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα δώσω φακελάκι σε κανέναν και για κανέναν λόγο. Είναι γνωστές οι ιστορίες για τη διαφθορά στην πολεοδομία της Πάτρας, αλλά δεν έμπλεξα. Στη δεύτερη άδεια που έπρεπε να βγάλουμε δεν άντεχα ξανά αυτή την ψυχοφθόρο διαδικασία. Αποφασίσαμε να μειώσουμε τα κέρδη μας (τα μειωμένα, γιατί όλοι ξέρουμε πως οι παρόλο που πληρώναμε φόρο για την ελάχιστη αμοιβή, η ελάχιστη αμοιβή ήταν μικρότερη του τυπικού και οι εκπτώσεις μετά την Ολυμπιάδα ήταν κανόνας) και αφού κάναμε τα σχέδια και τις μελέτες, δώσαμε σε ένα άλλο γραφείο τη διεκπεραίωση και δεν ξαναπατήσαμε στην πολεοδομία. Ο ρόλος του μηχανικού, όλο και ξεμάκραινε. Για να μπορέσουμε να σταθούμε κάναμε και τοπογραφικά και αποτυπώσεις παλιών σπιτιών για όσους ετοίμαζαν φάκελο για δάνειο ανακαίνισης σπιτιού ή γενικά για δάνειο που έμπαινε το σπίτι υποθήκη. Στην τελευταία αποτύπωση όταν πήγαμε να μετρήσουμε, μια μεγάλη γυναίκα έβαλε τα κλάματα. «Γιατί ήρθατε; Αφού του είπα να μην το βάλει υποθήκη». Φύγαμε και μετά μας πήρε τηλέφωνο και μας ζήτησε να γυρίσουμε να μετρήσουμε. Μας κοιτούσε σαν εχθρούς. Ούτε ένα ποτήρι νερό δεν μας έδωσε, παρόλο που μας είχαν καλέσει να κάνουμε μια δουλειά και παρόλο που δεν ήμασταν υπάλληλοι κάποιας τράπεζας. Ήταν εφιαλτικό. Κανά δυο βδομάδες μετά μας πήραν τηλέφωνο από το γραφείο που έβγαζε τα δάνεια και μας ζήτησαν να πάμε να αποτυπώσουμε ένα άλλο σπίτι. Μας είπαν όμως: «Θα σας πάρει τηλέφωνο ο άντρας για να σας πει πότε θα λείπει η γυναίκα του για να κάνετε την αποτύπωση γιατί δεν πρέπει να το μάθει». Αυτή ήταν η χαριστική βολή. Αρνήθηκα να κάνω κάτι τέτοιο. Είχα ήδη δεχθεί τους εξευτελισμούς της πολεοδομίας, των πελατών που έκαναν ό,τι ήθελαν παρόλο που τα σχέδια έλεγαν άλλα, των εργολάβων που προσπαθούσαν να με δωροδοκήσουν και το ψυχρό βλέμμα της γυναίκας που έμπαινε υποθήκη το σπίτι της. Δεν ήμουν διατεθειμένος να μετρήσω ένα σπίτι στα κρυφά σαν τον κλέφτη, να γίνω συνένοχος μιας οικογενειακής απάτης. Σταμάτησα να δουλεύω σε αυτή τη δουλειά, η συνάδελφος συνέχισε σαν εργαζόμενη σε μεγάλη εταιρία όπου τα πράγματα ήταν πιο τυπικά, και συνέχισα μόνος μου με τις εκδόσεις.

Στο χώρο των εκδόσεων θέλησα όλα να είναι δίκαια. Ακόμα και να έβαζε ο συγγραφέας τα έξοδα για την έκδοση, από τις πωλήσεις του επέστρεφα όσα είχε δώσει, και μοιραζόμασταν 50-50 τα καθαρά κέρδη. Έφτιαξα κι ένα περιοδικό, κατά κοινή ομολογία καλό. Οι διαφημιστές μού έλεγαν ότι πρέπει να πω ψέματα για το τιράζ (αριθμό αντιτύπων), για τους συνδρομητές, για όλα όσα θα διευκόλυνε τη δουλειά τους για να πάρω διαφήμιση. Από το κράτος πήρα όλη κι όλη μια διαφήμιση κι αυτή ήταν από τον Δήμο Πατρέων, που όταν πήγα το περιοδικό στον υπεύθυνο μου είπε: «σοβαρά μιλάς; Βγάζουμε εμείς τέτοιο περιοδικό στην Πάτρα;», και έβαλαν μία διαφήμιση. Δεν ξαναέβαλαν παρόλο που διάφορες κωλοεφημερίδες της πόλης αλλά και περιοδικά της πλάκας τα γέμιζαν με διαφημίσεις. Δεν πειράζει, εγώ δεν ήθελα να έχω ένα περιοδικό που να στηρίζεται στο κράτος και στις γνωριμίες. Πήγα με τον σταυρό στο χέρι, μετά από δυόμισι χρόνια έκλεισα το περιοδικό, και ακόμα χρωστάω γι’ αυτό. Δούλευα άπειρες ώρες, δεν υπήρχαν αργίες και σαββατοκύριακα. Δεν με νοιάζει, έκανα ό,τι ήταν σωστό.

Τα πράγματα όμως δυσκόλεψαν, έπρεπε να βρω μια δουλειά για να επιζώ. Να μου δίνει φαγητό. Στην Πάτρα δεν υπήρχε τίποτα. Αναγκάστηκα να γίνω εσωτερικός μετανάστης. Ανέβηκα στην Αθήνα και με πήραν σε έναν εκδοτικό που εκτιμούσαν τη δουλειά μου από το περιοδικό που ήξεραν. Βέβαια δεν έκανα τίποτα δημιουργικό, ήμουν ουσιαστικά λίγο από όλα. Από την αποθήκη μέχρι τα τιμολόγια, από τη λιανική μέχρι τις διανομές σε κοντινά βιβλιοπωλεία. Όσα δεν μου άρεσε να κάνω στις δικές μου εκδόσεις και τα έκανα αναγκαστικά, πλέον ήταν η καθημερινότητά μου. Αλλά είχα να φάω και μου έβαζαν και ΙΚΑ. Στην αρχή έπαιζα και DJ σε κανένα μαγαζί – δουλειά που βρέθηκε κι αυτή λόγω του περιοδικού που έβγαζα – αλλά με τον καιρό δεν άντεχα άλλο σωματικά. Πριν ένα μήνα όμως χωρίς καμία προειδοποίηση με απέλυσαν. «Το μαγαζί δεν πάει καλά και δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο». Οι δικές μου εκδόσεις ίσα που βγάζουν τα έσοδα για να πληρώσω το ΤΕΒΕ και τώρα το κράτος μου ζητά και έκτακτη εισφορά επιτηδεύματος. Αν έβγαζα λεφτά για να ζήσω θα έκανα κι άλλη δουλειά; Είστε σοβαροί;

Με αυτή την δική μου ιστορία ήθελα να πω πως στα 35 χρόνια της ζωής μου, έχω δουλέψει αρκετά, όχι λιγότερο αλλά ίσως όχι και περισσότερο από άλλους. Αλλά δεν εκμεταλλεύτηκα ποτέ τις γνωριμίες μου για να φάω λεφτά του κράτους. Ο αφορισμός της συνενοχής, το διάσημο «μαζί τα φάγαμε», είναι το άλλοθι που χρησιμοποιείται αφειδώς τόσο από τους πρωτεργάτες της μάσας όσο κι από τους νεοφιλελεύθερους και τους μνημονιακούς – μερικοί από αυτούς ταυτίζονται. Δυστυχώς, και από τις δυο πλευρές, δεν γίνεται κάτι για να πληρώσει ο καθένας στο βαθμό που τελικά έφαγε, αν έφαγε. Ακόμα και οι βουλευτές μυξοκλαίγονται λέγοντας ότι αυτές τις δύσκολες ώρες θα τις περάσουμε μαζί, τα μέτρα είναι άδικα αλλά δεν γίνεται αλλιώς, κι όλα αυτά τα λαϊκίστικα παιχνίδια (τα οποία δεν βγαίνει κάποιος από τους δημοσιογραφίσκους της πλάκας να τα κράξει), αλλά η αλήθεια είναι πως δεν περνάμε τις ίδιες δυσκολίες μαζί. Όσα περισσότερα έφαγε κάποιος τόσο λιγότερες δυσκολίες περνάει τώρα. Είτε γιατί έχει καβάτζα, είτε γιατί έχει γνωριμίες, είτε γιατί βρήκε ευκαιρία να αγοράσει κοψοχρονιά (από σπίτια και οικόπεδα μέχρι το ρεύμα και το νερό).

Κατηγορούνται για τη σημερινή κατάντια οι αριστεροί γιατί είχαν πολλές απαιτήσεις, γιατί το συνδικαλιστικό ρεύμα παράσερνε με τις όποιες διεκδικήσεις τις προσπάθειες «εκσυγχρονισμού», γιατί «λαϊκίζουν» και γιατί αντιδρούν. Δυστυχώς άλλο ένα δεδομένο που κάνουν πως δεν θυμούνται, τόσο οι νεοφιλελεύθεροι όσο και οι κλέφτες, είναι πως η Αριστερά δεν κυβέρνησε αυτόν τον τόπο, πως οι συνδικαλιστές που διοικούν, βουλεύονται και βολεύονται είναι εκείνοι της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Αν η δυναμική των αριστερών ιδεών ήταν τόσο μεγάλη, τότε θα κυβερνούσαν κιόλας. Αλλά και να υπάρχει αυτή η δυναμική, γιατί οι σημερινοί σωτήρες δεν έκαναν όσα έπρεπε να κάνουν και υπέκυπταν τόσα χρόνια, ενώ τώρα τα κάνουν και κάνουν πολλά περισσότερα διαλύοντας το κοινωνικό κράτος;

Πολλοί από αυτούς που σήμερα κατηγορούν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για την κατάντια υπήρξαν μέλη κυβερνήσεων, υπήρξαν υπουργοί, υπήρξαν μέλη του κοινοβουλίου. Αν είναι δυνατόν όλοι αυτοί που συγκυβέρνησαν στα τριάντα χρόνια μετά την εκλογή του ΠΑΣΟΚ να κατηγορούν συνέχεια αυτούς που δεν κυβέρνησαν, αλλά και το λαό που αντιδρούσε. Για όσα ήθελαν να κάνουν και δεν τα έκαναν δεν φταίει η Αριστερά. Ίσως φταίει ο λαός. Γιατί ο λαός δεν τους άφηνε να τα κάνουν. Αλλά ο λαός δεν τους άφηνε να τα κάνουν γιατί άλλα του υπόσχονταν για να εκλεγούν. Δεν μπορείς να υπόσχεσαι ότι λεφτά υπάρχουν και μετά να παίρνεις έκτακτη εισφορά από κάποιον που βγάζει 600 ευρώ το μήνα. Είναι και ανήθικο, είναι και επικίνδυνο. Γι’ αυτόν τον λόγο κι ο λαός –άλλοτε δυναμικό πλήθος κι άλλοτε μάζα, άλλοτε ο σοφός λαός κι άλλοτε ο λαϊκιστής– βγαίνει και τώρα στο δρόμο. Γιατί υπάρχει τρομερή πολιτική ασυνέπεια.

Το θέμα βέβαια δεν είναι ποιος φταίει πιο πολύ. Αυτοί που μιλάνε για συνενοχή λαού και εξουσίας είναι εκείνοι που έχουν τις μεγαλύτερες ευθύνες γιατί δεν θέλουν να τις αναλάβουν. Ο αχταρμάς του Συντάγματος έχει ένα κοινό αίτημα: Να πληρώσουν αυτοί που γιγάντωσαν το έλλειμμα, που υπέγραψαν σκανδαλώδεις συμβάσεις, που προσέλαβαν αφειδώς κόσμο χωρίς κανένα ρεαλιστικό κριτήριο για να αγοράσουν ψηφαλάκια, που κάθε μέρα εκχωρούσαν μέρος της εθνικής κυριαρχίας με αντάλλαγμα δανεικά, που χειραγωγούσαν τους βλάκες να παίζουν στο χρηματιστήριο και μετά τους άφησαν ταπί και ψύχραιμους, που, που, που…

Και εδώ έρχεται η απειλή της χρεοκοπίας και της φτώχειας, της μιζέριας και της κατάντιας. Αν δεν πάρουμε το δάνειο δεν θα έχουμε να πληρώσουμε τους μισθούς. Αν αρνηθούμε το χρέος μας τότε δεν θα μας ξαναδανείσουν και δεν θα έχουμε να πληρώσουμε τις συντάξεις. Όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι γιατί ήδη υπάρχει η μιζέρια, ήδη υπάρχει η φτώχεια, ήδη το κράτος έχει κηρύξει στην ουσία στάση πληρωμών στους προμηθευτές του και στους ιδιώτες.

Τα κράτος πέρυσι είχε 55 δις έσοδα και περίπου 62 δις έξοδα. Δηλαδή πρωτογενές έλλειμμα περίπου 7 δις – σε αυτά δεν βάζουμε τα τοκοχρεολύσια, τα δάνεια κτλ. Μέχρι το 2008 χωρίς τους τόκους και τα δάνεια, οι οικονομολόγοι λένε πως οι περισσότεροι προϋπολογισμοί ήταν πλεονασματικοί. Για το ότι η ΝΔ, που θέλει λιγότερο κράτος, προσέλαβε μέσα σε 5 χρόνια 150.000 νέους δημοσίους υπαλλήλους και τους πρόσθεσε στο πάρτι του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία 30 χρόνια φταίει ο λαός; Ήδη έχουν χάσει περίπου το 10% του εισοδήματός τους οι Έλληνες εργαζόμενοι. Αν πτωχεύσουμε και δεν μπορούμε να δανειστούμε λένε πως θα πρέπει να μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις κατά 25%. Σοβαρά; Οι μισθοί και οι συντάξεις είναι περίπου το 25% του ετήσιου προΰπολογισμού. Ας μην πάρουμε όπλα για να έχουμε μισθούς, ας μην πάρετε μίζες για να έχουμε μισθούς. Και τέλος πάντων, ας μειώσουμε τους μισθούς από μόνοι μας κι όχι για να πάρουμε άλλα 100 δις δάνειο!

Θα είναι καλό για τα παιδιά μας να τους κληροδοτήσουμε ένα χρέος που να πλησιάζει τα 400 δις ευρώ; Να έχουμε ξεπουλήσει σε τιμές κρίσης όλους τους εθνικούς πόρους, τις παραλίες και ό,τι άλλο μπορεί να πουληθεί; Ε, όχι λοιπόν. Αφού θέλετε να ξεκινήσουμε από την αρχή πρέπει να το κάνουμε σωστά. Να πτωχεύσουμε, να μην πάρουμε δάνειο, να δουλέψουμε και με λιγότερα λεφτά, να ξεκινήσουμε από το μηδέν και πιο κάτω, αλλά τουλάχιστον τα παιδιά μας να έχουν δική τους αυτή τη γη και τον πλούτο της. Αν θέλετε να βάλουμε τον «ελληνικό» εγωισμό και το περίφημο δαιμόνιό του να δουλέψουν, ας το κάνουμε. Αν είναι αρκετός για να βγούμε από την κρίση θα είναι αρκετός και μετά την πτώχευση.

Να κάνουμε μια γενναία αναδιανομή του πλούτου που υπάρχει. Να δημεύσουμε την περιουσία όλων όσων έφαγαν πολλά χρήματα. Να τσακίσουμε όποιον μικρό ή μεγάλο πάει να φάει χρήματα από δω και πέρα και να κάνουμε την αυτοκριτική μας όσοι παρανόμησαν λίγο ή πολύ και να σταματήσουν εδώ. Να αναμορφωθεί το δημόσιο και να μεταταχθούν όπου χρειάζονται κάποιοι. Να υπάρξει αξιολόγηση όσων δεν εργάζονται. Η Ελλάδα δεν έχει περισσότερους κατ’ αναλογία υπαλλήλους από ότι πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Τους έχει όμως σε λάθος θέσεις. Επίσης όσοι δεν εργάζονται σωστά μπορούν και τώρα να απολυθούν, αλλά δεν εφαρμόζεται ο νόμος. Γιατί να αλλάξουμε νόμους και να κάνουμε μαζικές απολύσεις αφού υπάρχουν νόμοι που αν εφαρμοστούν θα έχουν καλύτερο αποτέλεσμα;

Το προηγούμενο καλοκαίρι με φιλοξενούσαν και υπήρχαν μέρες που ζούσα με 2 ευρώ μόνο. Αλλά είχα φίλους. Η αλληλεγγύη μας θα μας βοηθήσει. Θα είναι δύσκολα αλλά θα επιζήσουμε. Θα μάθουμε να συνεργαζόμαστε αναγκαστικά. Όπως στους φτωχούς και στους νόμιμα φορολογούμενους βάζετε αναδρομικά ποσά να πληρώσουν, να βάλετε και στους πλούσιους. Φορολογήστε τις καταθέσεις τους ή εν ανάγκη πάρτε τους τη μισή περιουσία με το ζόρι για να ξεκινήσουμε από την αρχή. Οι περισσότεροι έκαναν λεφτά με δουλειές με το κράτος, άρα ας γυρίσουν τα μισά πίσω. Πώς ζητάτε από τον μεροκαματιάρη να φερθεί πατριωτικά και από τον πλούσιο δεν ζητάτε να ξεβολευτεί; Ζητήστε κι από τους Γερμανούς αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο αν θέλετε να πληρώσουμε όλοι. Είναι λαϊκισμός αυτό και δεν είναι λαϊκισμός να λέμε ότι οι Γερμανοί μας πληρώνουν τόσα χρόνια για να καθόμαστε; Μας πληρώνουν για να αγοράζουμε τα προϊόντα τους (κάποια εθελοντικά και κάποια με το ζόρι) και αφού γεμίζουν κέρδη, μετά τους χρωστάμε κιόλας. Εγώ δεν καθόμουν, οι μισοί από εσάς θα πείτε ότι δεν καθόσασταν αν σας ρωτήσουν –ιδιαίτερα οι νεοφιλελεύθεροι, γιατί αυτοί δουλεύουν- οπότε για ποιους τεμπέληδες μιλάμε; Για τους 200.000 που, ναι, έζησαν παρασιτικά; Ναι, να τους κράξουμε αυτούς, να τους βάλουμε στη θέση τους, αλλά όχι ένας ολόκληρος λαός να απολογείται για 200.000. Και μάλιστα όταν κάποιοι από αυτούς είναι «επενδυτές» και εκμεταλλευτές του χειρίστου είδους.

Βάλτε έναν κατώτατο μισθό που να μπορεί να ζήσει κάποιος και βάλτε κι έναν ανώτατο. Εν ανάγκη κάντε όλους τους μισθούς 1200 ευρώ, ακόμα και για τους διευθυντές. Και όποιος δεν θέλει ας παραιτηθεί να δουλέψει κανένας άλλος. Αλλά δεν είναι λύση να βάζεις έναν νέο να δουλεύει με μισθό ίσο με το επίδομα ανεργίας. Ούτε είναι λύση να βάζεις κάποιον να δουλεύει 10 ώρες χωρίς να πληρώνεται υπερωρίες. Το αφεντικό, αν δουλέψει παραπάνω ώρες και πάει καλά, θα αμειφθεί γι’ αυτό. Ο εργάτης γιατί να μην αμείβεται; Δεν γίνεται τόσα χρόνια μετά την κατάκτηση του 8ωρου να μας μετατρέπουν όλους σε εργάτες κινέζικου καπιταλισμού.

Νεοφιλελεύθεροι που πιστεύετε αφελώς στην αυτορύθμιση του συστήματος μέσω του ανταγωνισμού, κάνετε λάθος γιατί μιλάμε για ανθρώπους. Εμείς που πιστεύουμε στην αυτορύθμιση της κοινωνίας μέσω της αλληλεγγύης μπορεί πάλι να κάνουμε λάθος γιατί μιλάμε για ανθρώπους. Όμως είμαστε άνθρωποι. Γι’ αυτό ας επενδύσουμε στην αλληλεγγύη και όχι στον ανταγωνισμό. Δεν είμαστε ανταγωνιστές σε αυτή τη γη. Είμαστε συνοδοιπόροι.

Όχι άλλο κάρβουνο!

(το κείμενο αυτό γράφτηκε μονοκοπανιά, ίσως έχει λάθη, έχει και πράγματα που θα ήθελα να προσθέσω και να αφαιρέσω, αλλά νιώθω ότι έπρεπε να ανέβει όπως γράφτηκε τώρα αμέσως – φεύγω για το Σύνταγμα, είναι χρέος μας να αρνηθούμε αυτά που μας υποχρεώνουν να κάνουμε οι άχρηστοι)

από το Μόλις ξύπνησα…