Στήνουν το νέο κατεστημένο...

Το σχέδιο του ΔΝΤ για τον έλεγχο της ελληνικής πολιτικής και οικο­νομικής ζωής ήταν εξαρχής ένα. Άρχισε όμως να κυκλοφορεί τις τελευ­ταίες δύο εβδομάδες με περισσότερες λεπτομέρειες. Η απόρρητη έκθεση πε­ριέγραφε πώς θα αναπτυχθεί το και­νούργιο κατεστημένο, το οποίο βεβαί­ως θα ελέγχεται από τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω από τη μεθοδευ­μένη κατάρρευση της χώρας μας.

Η έκθεση αναφέρει ότι από τη μετα­πολίτευση δημιουργήθηκε μια αλυσίδα συμφερόντων μεταξύ των τραπεζών, των πολιτικών και των επιχειρηματιών που δραστηριοποιούνται (και) στα μέ­σα ενημέρωσης, κυρίως εκδότες.

Περιγράφει πώς ο κάθε «κλάδος» εξυπηρετούσε τον άλλο και...πώς και οι τρεις είναι άρρηκτα δεμένοι μεταξύ τους και επιβιώνουν χάρη στη «βοή­θεια» που παρέχει ο ένας στον άλλο.

Το ΔΝΤ λοιπόν και οι εμπνευστές της έκθεσης αναφέρουν ότι, για να μπο­ρέσει η νέα κατάσταση να αναλάβει πλήρη δράση και να απλώσει τον ιστό της, πρέπει να σπάσει η αλυσίδα. Και για να σπάσει, πρέπει πρώτα να καταρ­ρεύσει ένας από τους τρεις τομείς που περιγράψαμε πιο πάνω. Κάποιος θα πί­στευε ότι ο τομέας που συστήνεται για κατάρρευση θα ήταν ο πολιτικός, όμως οι δανειστές στοχοποιούν την «πηγή» του χρήματος, δηλαδή τις ελληνικές τράπεζες.

Αλλαγή συστήματος
Όπως ισχυρίζονται οι εμπνευστές της έκθεσης, η μετοχική σύνθεση των τραπεζών πρέπει να αλλάξει τα επό­μενα χρόνια, ώστε να αλλάξουν και τα άτομα που θα είναι επικεφαλής και θα λαμβάνουν τις αποφάσεις για νέα δά­νεια και επενδύσεις.

Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος είναι να απειληθεί η ρευστότητα των ελληνικών τραπεζών, αφού, όπως αναφέρε­ται, οι μέχρι τώρα προσπάθειες για συγχωνεύσεις και εξαγο­ρές και οι πιέσεις προς τους τραπεζίτες τον τελευταίο χρόνο δεν απέδωσαν τα ανα­μενόμενα. Κοινώς, οι Έλληνες τραπεζίτες εμφανίστηκαν ξεροκέφαλοι και επέμε­ναν στο status quo.

Όμως ένα κούρεμα της τάξης του 50%-60% σίγουρα θα έστελνε την πλειονότητα των τρα­πεζών στην ανακεφαλαιοποίηση. Οι περισσότερες δεν θα μπο­ρούν να την πραγματοποιήσουν μέσα από τους μετόχους τους. Θα στραφούν προς το κράτος για εγγυήσεις. Το ελλη­νικό κράτος είναι πτωχευμένο και έτσι το τρίτο στάδιο είναι η ένταξή τους στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότη­τας. Φαινομενικά, πρόκειται για κρατικοποίησή τους, όμως, εάν διαβάσει κά­ποιος τα ψιλά γράμματα των όρων λει­τουργίας του ΤΧΣ, θα διαπιστώσει ότι ο έλεγχος θα ασκείται από την τρόικα και τους δανειστές μας.

Με αυτόν τον τρόπο θα αλλάξει δρα­στικά και η μετοχική σύνθεση των ελληνικών τραπεζών και από εκεί και πέ­ρα ανοίγει ο δρόμος αλλαγής του πολιτικού και εκδοτικού σκηνικού.

Μάλιστα, για το πώς τα μέσα ενημέρωσης - τα οποία είναι σχεδόν όλα υπερχρε­ωμένα - μπορούν να καταρρεύσουν σαν τραπουλόχαρτα μόλις τους κοπεί η πίστωση, αναφέρεται η περίπτωση του Alter. Πετυχημένη - κατ’ αυτούς - συ­νταγή για ένα κανάλι που, όπως λένε, επηρέαζε πολύ το ελληνικό κοινό.

Έτσι, κατά το ΔΝΤ, θα τερματιστεί η πελατειακή σχέση μεταξύ πολιτικών και εκδοτών και θα μπει μια νέα τάξη μέσων ενημέρωσης που θα κάνουν «αποστειρωτική» ενημέρωση και κυ­ρίως δεν θα κάνουν αντιπολίτευση στο κατεστημένο πίσω από τους δανει­στές.

Βεβαίως, σε δεύτερη ανάγνωση, αυ­τό που θέλουν να κάνουν τα ξένα συμφέροντα, είναι να μεταφέρουν το «μονοπώλιο» των πιέσεων και των απειλών σε αυτούς. Θέλουν δηλα­δή να κάνουν παιχνίδι με πολιτικούς και μέσα ενημέρωσης αυτοί και να κινούν τα νήματα ανάλογα με τις δικές τους ανάγκες.

Φανταζόμαστε ότι τα νέα εκδοτι­κά τζάκια που θα αναδυθούν, δεν θα έχουν πρόβλημα πίστωσης, εάν παί­ζουν το παιχνίδι των έξω…

από το Ποντίκι

“Εκεί που αυξάνεται ο κίνδυνος, εκεί υπάρχει και η σωτηρία”

Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Πώς θα αλλάξουν τα πράγματα; Τι θα γίνει; Οι ερωτήσεις πέφτουν βροχή, γιατί όλοι έχουν καταλάβει πως η Ελλάδα, όπως την γνωρίζαμε, έχει τελειώσει. Ευτυχώς. «Όποιος γνωρίζει δεν προβλέπει και όποιος προβλέπει δεν γνωρίζει», αλλά εγώ θα προβλέψω: Η χώρα πτώχευσε –οικονομικά, γιατί κοινωνικά και πολιτιστικά έχει πτωχεύσει εδώ και χρόνια. Πολιτικοί, μεγαλοεκδότες και μεγαλοεπιχειρηματίες πετάνε την μπάλα στην εξέδρα και προσπαθούν να παραπλανήσουν και να κερδίσουν χρόνο.

Θα είναι μια ημέρα σαν τις άλλες, αλλά θα είναι Η ημέρα. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου θα...βγουν στους δρόμους και θα περικυκλώσουν τη Βουλή. Οι αστυνομικοί θα ζητάνε οδηγίες. Στην αρχή τουλάχιστον, γιατί στη συνέχεια θα ενωθούν με τον κόσμο.

Η Μεταπολίτευση θα τελειώσει εκείνη την ημέρα. Θα απαλλαχτούμε από το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο που ξέσκισε μια πανέμορφη χώρα και ρήμαξε έναν αξιοπρεπή –κάποτε- λαό.

Και μετά; Μετά αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί θα πρέπει να απαλλαχτούμε και από τους εαυτούς μας.

Είμαι αισιόδοξος. Έχω πάντα στο μυαλό μου τον Χέλντερλιν: «Εκεί που αυξάνεται ο κίνδυνος, εκεί υπάρχει και η σωτηρία». Οι ποιητές δεν κάνουν ποτέ λάθος.
γράφει ο Πιτσιρίκος

από το pitsirikos

Οι ανίκανοι των Αθηνών και οι δυνάμεις του μόχθου

Οι γίγαντες της πολιτικής, οι τιτάνες της σύγχρονης θεωρητικής σκέψης, βρήκαν τη λύση για την έξοδο της χώρας από την κρίση: Ένα δημοψήφισμα. Με τέτοιους εγκεφάλους που μας κυβερνούν επί σειρά ετών, είναι θαύμα που δεν μας έχουν βρει ακόμη χειρότερα απ' όσα μας έχουν ήδη βρει. Δεν έχουν ακόμη καταλάβει ότι η χώρα οδηγείται στο γκρεμό και ότι στο τιμόνι του... Τιτανικού βρίσκονται οι ίδιοι...

Όλα πλέον είναι στον αέρα. Οι «ανίκανοι των Αθηνών» θα μείνουν στην ιστορία ως... παράδειγμα προς αποφυγή. Είναι τόσο ανίκανοι που ακόμη και σήμερα αρνούνται να εργαστούν, να σηκώσουν τα μανίκια και να δουλέψουν και σκαρφίζονται διάφορα κόλπα και αγυρτείες για να απαρνηθούν τις ιστορικές τους ευθύνες. Αυτή τη στιγμή διακυβεύεται η ύπαρξη ενός Έθνους, η εθνική ακεραιότητα μιας χώρας και αυτοί το μόνο «έξυπνο» που σκέφτηκαν ήταν το... δημοψήφισμα;

Οι μεγάλοι ηγέτες αναδύθηκαν μέσα από δύσκολες συνθήκες και επειδή οδήγησαν τους λαούς τους στη γη της επαγγελίας. Οι μεγάλοι ηγέτες γεννιούνται, δεν δημιουργούνται από τα Μέσα Ενημέρωσης και από τις γερουσίες των κομματικών μηχανισμών. Κι αυτή η χώρα στερείται αυτή τη στιγμή ενός ηγέτη. Ενός ανθρώπου που θα δώσει έμπνευση στο λαό, που θα μπορέσει να βγάλει τη χώρα από την κρίση.

Ποιος απ’ όλους αυτούς είναι σε θέση να εμπνεύσει τον κόσμο; Μπορεί εκείνος που έχει ζήσει όλη του τη ζωή στην πόλη να δείξει στο γεωργό πως γίνεται η σπορά; Εκείνος που δεν έχει δει στη ζωή του θάλασσα να δείξει στον ψαρά πώς να ρίχνει τα δίκτυα;

Στον πόλεμο οι μεγάλοι αρχηγοί ήταν πάντα κοντά στους στρατιώτες τους και γι’ αυτό οι άνδρες τους ήταν έτοιμοι να πέσουν γι’ αυτούς στην φωτιά. Ποιος απ΄ όλους αυτούς μας έχει πείσει ότι είναι κοντά μας; Ότι περνάει τα ίδια με εμάς; Ότι έχει τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες ανησυχίες;

Διαμαρτύρονται που ο κόσμος τους αντιμετωπίζει με έντονες αποδοκιμασίες. Προσωπικά διαφωνώ με τέτοιου είδους εκδηλώσεις. Από την άλλη, τι έχουν κάνει όλοι αυτοί για να αποδείξουν ότι εκείνοι που τους αποδοκιμάζουν έχουν άδικο; Μόλις προχτές πήραν απόφαση να κλείσουν το... χαμάμ στην Βουλή! Δεν είναι με τα καλά τους, προκαλούν συνεχώς. Σαν να μην ζουν σε αυτή την χώρα.

Αυτή είναι η μία Ελλάδα. Η Ελλάδα των ανεπάγγελτων που έχει καταλάβει εδώ και χρόνια την εξουσία. Εκείνων που θεωρούν την εξουσία κληρονομικό τους δικαίωμα. Υπάρχει, όμως, και μία άλλη Ελλάδα. Η Ελλάδα των ανθρώπων του μόχθου. Των ανθρώπων που δουλεύουν, που παράγουν. Είναι μία Ελλάδα φιμωμένη, που δεν έχει βρει ακόμη την έκφρασή της. Αλλά είναι και η μοναδική μας ελπίδα για να ατενίσουμε το μέλλον με αισιοδοξία...

Τους βλέπουμε καθημερινά δίπλα μας. Στην εργασία μας, στο σχολείο, στο δρόμο, στη γειτονιά μας. Είναι οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας. Άνθρωποι κάθε ηλικίας που δεν ζητάνε μίζα για να κάνουν τη δουλειά τους, που αγαπάνε την πατρίδα τους, που νοιάζονται για τον συνάνθρωπό τους. Αυτούς τους ανθρώπους τους είχαν πείσει μέχρι σήμερα ότι χρειαζόντουσαν διαμεσολαβητές για την εξουσία. Τώρα οι ίδιοι άνθρωποι έχουν καταλάβει ότι οι διαμεσολαβητές έχουν καθίσει στο σβέρκο τους και αρνούνται να φύγουν. Θέμα χρόνου είναι οι δυνάμεις αυτές, οι δυνάμεις του μόχθου, να βρουν την δική τους έκφραση. Με τρόπο που ίσως μας ξαφνιάσει, αλλά αυτό δεν είναι κακό. Το άλλο μοντέλο, το μοντέλο της μεταπολίτευσης, μας οδήγησε στην πλήρη χρεοκοπία. Καιρός να ανακαλύψουμε κάτι πραγματικά καινούργιο.
Αν θέλουμε να υπάρχει «επόμενη ημέρα»...
γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

από το capital

Έφθασε το τέλος της φαυλοκρατικής μεταπολιτευτικής Ελλάδας

Άρχισε να γράφεται το τελευταίο κεφάλαιο της 35ετούς ιστορίας της σημερινής εξαθλιωμένης και διεθνώς αναξιόπιστης Ελλάδας όπου το φερόμενο ως σοσιαλιστικό κόμμα παριστάνει τον διώκτη του σπάταλου και διεφθαρμένου κράτους, που το ίδιο έστησε, και το, λεγόμενο, φιλελεύθερο κόμμα αντιδρά ως προστάτης του κράτους και των κομματικών στρατών που το ίδιο συντήρησε. Οι πρώτες σελίδες του κεφαλαίου αυτού, που θυμίζουν μόνο Αφρική και καθόλου Ευρώπη ή ακόμη και Βαλκάνια, δείχνουν και τον επίλογο της ιστορίας.

Εμείς ως «αναγνώστες» (εάν μείνουμε μόνο στο ρόλο αυτό) θα ζήσουμε τις νέες (αλλά τελευταίες) πολιτικές κουτοπονηριές με... την δήθεν συρρίκνωση του κράτους και τους “κομματικούς στρατούς εφεδρείας” που στήνονται ήδη με την ψεύτικη υπόσχεση «αφήστε να πάμε σε ένα χρόνο στις εκλογές και μετά θα τα βρούμε».

Ψεύτικες υποσχέσεις για να τους κρατούν «πολιτικούς αιχμαλώτους» εκμεταλλευόμενοι την αγωνία τους για μια θέση εργασίας.

Θα ζήσουμε ακόμη την δήθεν διάλυση Οργανισμών, που έτσι και αλλιώς δεν προσφέρουν τίποτε αλλά συντηρούνται μόνο για να βολεύονται οι κορυφαίοι της νομενκλατούρας στα Δ.Σ. και αμείβονται από τους φορολογούμενους για να υπηρετούν μόνο το κόμμα και τίποτε άλλο.

Θα υποστούμε μία φορά ακόμη την πλύση εγκεφάλου της δήθεν αποκρατικοποίησης ΔΕΚΟ και άλλων κρατικών επιχειρήσεων.

Ταυτόχρονα θα δεχόμαστε τον χλευασμό της ανίκανης σημερινής κυβέρνησης με την δημοσιοποίηση ονομάτων πεθαμένων φοροφυγάδων και διαλυμένων επιχειρήσεων ενώ οι κρατικές επιχειρήσεις θα συνεχίζουν να χρωστάνε δεκάδες εκατομμύρια ευρώ στο Δημόσιο, στο ΙΚΑ, στην ΔΕΗ στην ΕΥΔΑΠ. Και το κράτος-μπαταχτσής θα αδιαφορεί για τα 10 δισ. χρέη που έχει σε ιδιώτες και σε επιχειρήσεις.

Την ίδια στιγμή θα καλούμαστε σε συνεχή σφαγή, πληρώνοντας με μισθούς και συντάξεις τις τρύπες που θα ανακαλύπτουν οι δανειστές στην προσπάθεια να πείσουν τις κυβερνήσεις τους ότι θα πάρουν τα δανεικά τους πίσω.

Οι πρώτες αυτές σελίδες που άρχισαν να γράφονται από την συμφωνία των δανειστών της 21 Ιουλίου 2011 και μετά, θα κρατήσουν μέχρι τις εκλογές, όποτε και αν γίνουν.

Γιατί μέχρι τότε το πιθανότερο είναι ότι και οι δανειστές θα σεβαστούν την ανάγκη των υποψηφίων να κυβερνήσουν και να βεβαιώνουν τους ιθαγενείς ότι θα είναι κυβερνήτες της Ελλάδας του ευρώ.

Από εκεί και πέρα θα γραφούν οι μαύρες σελίδες που θα περιέχουν την ωμή αλήθεια.

Η Ελλάδα θα έχει φθάσει την ανεργία κοντά στο 20% και τους ανέργους πάνω από 1.200.000 (όπως υπολογίζουν εργαζόμενοι και εργοδότες). Ενώ με πλήρη απουσία επενδύσεων ουσίας για την απορρόφηση της ανεργίας θα πάρει την θέση της στις τριτοκοσμικές χώρες και μάλιστα σε εκείνες του Αφρικανικού μπλοκ.

Αυτό θα συμβεί γιατί στο μεταξύ η Ελλάδα θα έχει χάσει πλήρως την οικονομική της κυριαρχία για 20 χρόνια τουλάχιστον.

Οι Έλληνες πολιτικοί στο ρόλο του Νομάρχη της Ευρώπης θα δείχνουν, ακριβώς όπως και οι Αφρικανοί φύλαρχοι, ότι είναι ηγέτες στον τόπο τους αλλά τότε ούτε οι ιθαγενείς δεν θα ασχολούνται μαζί τους.

Γιατί τότε, που η Ελλάδα δεν θα ανήκει στους Έλληνες αλλά μόνο στους δανειστές της, θα καταλάβουν και οι πλέον ανόητοι και αμετανόητοι ότι τα συνθήματα περί εθνικής κυριαρχίας και αυτονομίας της Ελλάδας μέσα στην Ευρώπη, είναι για μαθητές νηπιαγωγείου και δημοτικού...

Εν τω μεταξύ οι γείτονές μας στα Βαλκάνια, που ήδη βαδίζουν σταθερά στον δρόμο της προσέλκυσης επενδύσεων και θα συνεχίζουν να αποτελούν τους ενεργειακούς τροφοδότες μας, θα δέχονται την ελληνική επιχειρηματική μετανάστευση αλλά και την μετανάστευση Ελλήνων απολυμένων.

Αυτή η εικόνα θα αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, τον επίλογο της φαυλοκρατικής Ελλάδας της μεταπολίτευσης. Το επόμενο κεφάλαιο θα μας κατευθύνει υποχρεωτικά σε μονόδρομο...

Βασική προϋπόθεση θα είναι να ξεχάσουμε για πάντα την Ελλάδα που ξέραμε μέχρι σήμερα.

Και για να τα βγάλουμε πέρα θα πρέπει αρχικά να προχωρήσουμε σε πραγματική πάταξη της φοροδιαφυγής προσώπων και επιχειρήσεων που ως ομάδες είναι γνωστές.

Ταυτόχρονα θα πρέπει να κάνουμε απίθανες περικοπές δαπανών στο κράτος για να επιτύχουμε πραγματικό πρωτογενές πλεόνασμα σε ποσοστό που θα επιτρέπει να συντηρήσουμε μια φτωχή Ελλάδα (αντί της απένταρης που είναι σήμερα) αλλά και με φτωχούς κατοίκους.

Φτωχούς σε σημείο που εκ των πραγμάτων δεν θα μπορούν να πληρώνουν τα δανεικά για να καλυφθούν οι πελατειακές σχέσεις των πολιτικών που θα μας κυβερνούν όπως συμβαίνει εδώ και μισό αιώνα.

Αυτό όμως προϋποθέτει ότι και οι αναγνώστες του τελευταίου κεφαλαίου της Ελλάδας του σήμερα (που θα λήξει με τις εκλογές) θα πρέπει να πάρουν διδάγματα.
Και πάντως να μην μείνουν απλώς οι αναγνώστες της ιστορίας.
γράφει ο Γιώργος Κράλογλου

από το capital

Αξίζει να διαβάσετε και... Το τέλος του Ελληνικού κράτους!

Τα λάθη των αρχηγών της ΝΔ και το λάθος Σαμαρά...

Όταν το 1990 ο κ. Μητσοτάκης έπιασε σχεδόν 48% και παρόλα αυτά εξέλεξε μόνο 150 βουλευτές, εξ αιτίας του εκλογικού νόμου του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος έβαζε εμπόδιο στην αυτοδύναμη εκλογή της Νέας Δημοκρατίας, έκανε το λάθος (το οποίο αναγνώρισε αργότερα νομίζουμε και ο ίδιος) να προτιμήσει να κυβερνήσει με μόνη την πλειοψηφία μιας επιπλέον ψήφου την οποία εξασφάλισε από την προσχώρηση στην ΝΔ του μοναδικού βουλευτή της ΔΗΑΝΑ κ. Κατσίκη.

Αντιθέτως, έπρεπε να αλλάξει τον εκλογικό νόμο και να... πάει αμέσως πάλι σε εκλογές εξασφαλίζοντας άνετη πλειοψηφία. Εξάλλου κανείς δεν θα τον κατηγορούσε αφού ο ίδιος ο λαός του είχε δώσει μόνο 150 έδρες με τις οποίες δεν μπορούσε συνταγματικά να κυβερνήσει.. Δυστυχώς όμως, για άγνωστους λόγους, προσπάθησε να κυβερνήσει με 150 + 1, απέναντι σε ένα οργισμένο ΠΑΣΟΚ, εξ αιτίας της δίωξης εναντίον του Α. Παπανδρέου και έχοντας να αντιμετωπίσει τα πανίσχυρα πράσινα συνδικάτα, αλλά και μια πράσινη οικονομική ολιγαρχία διαπλεκόμενων συμφερόντων, όπως ο ίδιος τα χαρακτήρισε και κυρίως την πολιτική ολιγαρχία των πολιτικών τζακιών και πολιτικών οικογενειών της Νέας Δημοκρατίας. Το αποτέλεσμα ήταν, να καταστεί όμηρος τόσο των διαπλεκόμενων κρατικοδίαιτων οικονομικών ολιγαρχών όσο των πολιτικών ολιγαρχών της ΝΔ, οι οποίοι αγκαλιά με τους διαπλεκόμενους οικονομικούς ολιγάρχες, έκαναν ότι ήθελαν, απογοητεύοντας τους ίδιους τους Νεοδημοκράτες τουλάχιστον.

Όταν το 2004 ανέλαβε την εξουσία ο κ. Καραμανλής, παρότι μόνος του διέγνωσε το πρόβλημα 5-6 διαπλεκόμενων κρατικοδίαιτων οικονομικών ολιγαρχών που κυβερνούν τη χώρα (νταβατζήδες φέρεται να τους χαρακτήρισε ο ίδιος), καθώς και το οργανωμένο κρατικοδίαιτο καθεστώς (Σύστημα ΠΑΣΟΚ το χαρακτήρισε ο ίδιος), εντούτοις και παρά του ότι διακήρυττε την ανάγκη «επανίδρυσης» του κράτους, πιστός στην ιδεολογία της αποτελεσματικής διαχείρισης, δεν προσπάθησε να αλλάξει το πολιτικό σύστημα, δηλαδή τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού, αλλά συμβιβάστηκε με το ισχύον σύστημα και ως βαθιά συστημικός πολιτικός προσπάθησε να κάνει διαχείριση του Συστήματος ΠΑΣΟΚ και πολιτική κατευνασμού των κρατικοδίαιτων νταβατζήδων. Το αποτέλεσμα ήταν αφενός να καταστεί όμηρος, τόσο των κρατικοδίαιτων οικονομικών ολιγαρχών όσο και των πολιτικών ολιγαρχών της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίο πλέον ξεσάλωσαν και έκαναν ότι ήθελαν, φτάνοντας στο σημείο να απειλείται σχεδόν καθημερινά με πτώση της κυβέρνησης, κυρίως την δεύτερη τεττραετία, από τους ίδιους του τους βουλευτές, πέρα από τις απειλές του κ. Παπανδρέου για την μη εκλογή του ΠτΔ.

Μετά την αναμενόμενη εκλογική συντριβή του κ. Καραμανλή, το προς στιγμή σάστισμα των πολιτικών ολιγαρχών της ΝΔ και η αδράνειά τους, έδωσαν την ευκαιρία σε 800.000 κομματικά μέλη να εκλέξουν εκείνα αρχηγό. Ενώ όμως ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς, από την αρχή μίλησε για Νέα Μεταπολίτευση, για αλλαγή στο πολιτικό σύστημα, για κτύπημα της οικογενειοκρατίας κ.λ.π., εντούτοις, αντί να ανοίξει τη δημοκρατία στη βάση του κόμματος και να καταστήσει σημείο αναφοράς και πηγή κάθε εξουσίας το λαό της ΝΔ, παγιδεύεται έκτοτε συνεχώς μέσα στο υπάρχον σύστημα, προσπαθώντας να βρει τα λεπτά σημεία ισορροπίας μεταξύ των πολιτικών ολιγαρχών της Νέας Δημοκρατίας. Μιας ολιγαρχίας που η ίδια τον είχε πολλά χρόνια στο πολιτικό περιθώριο και φυσικά ακόμα και σήμερα δεν τον βλέπει με καλό μάτι. Εκτός αυτού, έχει να αντιμετωπίσει και τους κρατικοδίαιτους οικονομικούς ολιγάρχες οι οποίοι θέλουν, με όργανα το μνημόνιο και την κυβέρνηση Παπανδρέου, να αφαιμάξουν τελείως τον ελληνικό λαό και μετά να τον επιστρέψουν στη δραχμή για να του αρπάξουν και τα υπόλοιπα.

Δυστυχώς, όσο θα περνάει ο καιρός, προβλέπουμε ότι ο Αντώνης Σαμαράς, θα κλείνεται όλο και περισσότερο στην πολιτική περίμετρο που χαράζουν οι ολιγάρχες, μέσα και έξω από τη Νέα Δημοκρατία και όταν κάποτε θα φτάσει η στιγμή της ανάληψης της εξουσίας, θα είναι πάρα πολύ περιορισμένος για να μπορέσει να κάνει τότε αλλαγές.

Κρίμα, γιατί σήμερα είναι η μοναδική ευκαιρία για αλλαγές. Η Ελλάδα έφτασε εδώ που όλοι ξέρουμε και ο λαός ψάχνει ηγέτη να τον ακολουθήσει για να τα αλλάξει όλα και όχι έναν ακόμα διαχειριστή του συστήματος. Τα μέλη της ΝΔ, ανήμπορα να κάνουν κάτι, για την Πατρίδα, για το κόμμα, για τους εαυτούς τους, αηδιάζουν από τους διάφορους αποτυχημένους χαριτοδιπλωμένους (ούτε καν πολιτικά δυναμικούς) ολιγάρχες πολιτικών οικογενειών και διάφορους παρατρεχάμενους βλαχομπαρόκ κομματικούς κολαούζους που γυαλίζει το μάτι τους για εξουσία, χρήμα και προβολή.

Αυτή η κομματική ομάδα δεν έχει μέλλον.

Η δημοσκοπική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, δεν είναι λόγος πανηγυρισμού για την στασιμότητα της Νέας Δημοκρατίας.
Τα καμπανάκια ηχούν έντονα...

από το προεδρική δημοκρατία

Μόνη ελπίδα ο λαός #greekrevolution

Όποιος έζησε τις 45 μέρες των κινητοποιήσεων, που σφραγίστηκαν με την παρουσία εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλες τις πλατείες της Ελλάδας, και κατ’ εξοχήν στο Σύνταγμα, το ένιωσε στα μύχια του εαυτού του.

Το παλιό κομματικό σύστημα, έστω και να συνεχίζει τυπικά να υπάρχει, είναι πλέον νεκρό. Και δεν πρόκειται για μια παρόλα του αέρα. Ούτε υπάρχει πιθανότητα επιστροφής. Κι αυτό γιατί η κρίση συνεχίζεται και δυστυχώς θα συνεχιστεί· κατά συνέπεια δεν επιτρέπονται εύκολες παλινορθώσεις.

Η καρέκλα της εξουσίας, η καρέκλα του βουλευτή, μοιάζει όλο και περισσότερο με ηλεκτρική καρέκλα. Και το ίδιο ισχύει με την καρέκλα των... μεγαλοδημοσιογράφων. Όλοι τους θα το αντιληφθούν αυτό το καλοκαίρι, όταν θα δοκιμάσουν να βγουν στον «έξω κόσμο», όπως ήδη το εισπράττουν οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος. Οι μέρες της κυριαρχίας τους έχουν τελειώσει ανεπιστρεπτί.

Η αποδέσμευση λοιπόν πραγματοποιήθηκε μέσα σε ένα κύμα γενικευμένης αγανάκτησης. Όμως αυτό είναι μόνο ένα πρώτο βήμα. Διότι οι δυνάμεις του παλιού συστήματος επιστρατεύτηκαν, συχνά με νέο μανδύα και λεοντή. Το ΠΑΣΟΚ απέφυγε τη μαζική αποσκίρτηση βουλευτών από την ψηφοφορία του μεσοπρόθεσμου, ενσωματώνοντας στην κυβέρνηση το «όλον ΠΑΣΟΚ», δηλαδή και την πτέρυγα Βενιζέλου· έτσι σήμερα έχουμε μία κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και όχι πλέον ΓΑΠ. Όμως δεν έμεινε μόνο σε αυτό. Δυνάμεις από το εσωτερικό του, από το περιβόητο «βαθύ ΠΑΣΟΚ», προετοιμάζουν νέα σχήματα που θα δεσμεύσουν την αγανάκτηση του κόσμου, για να τη διοχετεύσουν σε μια νεκρανάσταση του παλιού κόσμου. Παλιοί ξεσκολισμένοι γιέσμεν του Ανδρέα πρωτοστατούν σε αντιμνημονιακές καταγγελίες στα κανάλια· άνθρωποι του Γιωργάκη –όπως ο Νίκος Κοτζιάς, πρώην ιδεολογικός καθοδηγητής της ΚΝΕ και εν συνεχεία για πολλά χρόνια, μέχρι τις πρόσφατες εκλογές, μυστικοσύμβουλος του ΓΑΠ– σχεδιάζουν «αντιμνημονιακά μέτωπα» και ξεπλένονται μέσα από τον «αριστερό» καθεστωτικό Τύπο· ο Συνασπισμός μπαίνει δυναμικά στο παιγνίδι και προβάλλεται από το ΠΑΣΟΚ, ως ο… εκπρόσωπος των αγανακτισμένων(!)· τέλος, σε αυτό το σχέδιο επιχειρείται να ενταχθούν και συμβολικές μορφές με μεγάλο ειδικό βάρος στην πρόσφατη πολιτιστική ζωή του ελληνισμού, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης. Και δίπλα τους, μαζί τους, φθαρμένοι δημοσιογράφοι, γερασμένες τηλεπερσόνες, θλιβεροί δημαγωγίσκοι, διαγκωνίζονται για μια θέση στο «μπ… τη Βουλή».

Και είναι βέβαιο πως, εάν γίνουν σύντομα εκλογές, θα υπάρξουν τέτοια σχήματα που θα κατορθώσουν για ένα διάστημα να υποκλέψουν την εμπιστοσύνη και την ψήφο των αγανακτισμένων Ελλήνων.

Ωστόσο, το όνειρο της νεκρανάστασης της μεταπολίτευσης θα μείνει, δυστυχώς γι’ αυτούς και ευτυχώς για τον ελληνικό λαό, ένα άπιαστο όνειρο, μια φενάκη. Γιατί μπροστά μας δεν έχουμε μια μεταπολίτευση, ούτε πίσω μας μια χούντα. Πίσω μας έχουμε τον εκφυλισμό και το σάπισμα της κομματοκρατίας και μπροστά μας τα τάρταρα της βαθύτερης κρίσης του νεώτερου ελληνισμού. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να υπάρξει νέο ΠΑΣΟΚ και νέος Ανδρέας. Σήμερα, όπως και στη διάρκεια της Κατοχής, θα δημιουργηθούν δύο μέτωπα. Από τη μια πλευρά οι καθεστωτικές δυνάμεις, που αργά ή γρήγορα θα συσπειρωθούν, έστω και απομαζικοποιημένες –όπως έχει γίνει ήδη με το ΠΑΣΟΚ, την Ντόρα και τον Καρατζαφέρη, όπως έχει γίνει με τα κανάλια, με επικεφαλής το δωσιλογικό ΣΚΑΪ, όπως έχει γίνει με τον εσμό των καλοθρεμμένων διανοουμένων που συγκροτεί μέτωπα μνημονιακής λογικής.

Από την άλλη θα συγκροτηθεί ένα πλατύ λαϊκό μέτωπο. Όπως αυτό που σφυρηλατήθηκε στις πλατείες. Η αδυναμία του βρίσκεται στο ότι η φθορά των προηγούμενων δεκαετιών όχι μόνο έχει διαβρώσει τις κάθε είδους ελίτ και ηγεσίες, αλλά και το ίδιο το λαϊκό σώμα, με αποτέλεσμα ο λαός να βγαίνει σήμερα στις πλατείες απογυμνωμένος από ηγεσίες, απογυμνωμένος από διανοουμένους, απογυμνωμένος από οποιοδήποτε στήριγμα. Γι’ αυτό και η περίδος τελείωσε με μια σχετική επιστροφή των καθεστωτικών δυνάμεων, με την επιστροφή των αριστεριστών στις πλατείες, με την επιστροφή των μπάχαλων, με την επιστροφή των ΜΑΤ, με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου.

Γι’ αυτό και πρόσκαιρα ο λαός μπορεί να υποστηρίξει και μεταβατικά σχήματα, πολύ σύντομα όμως θα υποχρεωθεί να αναδείξει από μέσα του νέες δυνάμεις άφθαρτες, που να αρμόζουν και να προσπαθούν να ανταποκριθούν στις προκλήσεις της εποχής. Στις προκλήσεις μιας κυριολεκτικής τιτανομαχίας.

Έχουμε μπει λοιπόν σε μια τρίτη περίοδο. Εάν κατά τη διάρκειά της θα ανακαταληφθούν οι πλατείες, ή θα εφευρεθούν νέες μέθοδοι πάλης, αυτό θα γίνει από ένα λαϊκό σώμα περισσότερο οργανωμένο, περισσότερο συνειδητό, ικανότερο να αποφύγει κάθε είδους παγίδες. Γι’ αυτό είναι ανάγκη η ιδεολογική ηγεμονία των πατριωτικών ιδεών, εκείνη που έφερε και πάλι την ελληνική σημαία να ανεμίζει στις πλατείες, να αρχίζει να μετασχηματίζεται, το ταχύτερο δυνατό, και σε πολιτική παρουσία.

Και αυτό δεν είναι εύκολο. Γιατί έχουμε απέναντί μας δυνάμεις που ξέρουν να ελέγχουν το πολιτικό παιγνίδι και τα τερτίπια του. Και εμείς βρισκόμαστε στις πλατείες γυμνοί, «όπως μας γέννησε η Γαλλική Επανάσταση /όπως μας γέννησες μάνα μου Ισπανία» (Μ. Κατσαρός, Κατά Σαδδουκαίων). Ακόμα και για μας του Άρδην και της Ρήξης, που περάσαμε τις δύο τελευταίες δεκαετίες μέσα στον άνυδρο τόπο της εκσυγχρονιστικής μεταπολίτευσης, δεν είναι απλό και αυτονόητο. Για χρόνια είχαμε ταμπουρωθεί σε έναν ρόλο κατ’ εξοχήν ιδεολογικό, προσπαθώντας να κρατήσουμε αναμμένο ένα καντηλάκι, όταν τριγύρω μας περνούσαν δεκάδες «άρματα δρεπανηφόρα», και σήμερα πρέπει μαζί με τον λαό να μετασχηματισθούμε σε μια κατεύθυνση πολιτική. Γι’ αυτό και βρεθήκαμε και στη Σπίθα και τις πλατείες με τους αγανακτισμένους. Γι’ αυτό σήμερα είμαστε αποφασισμένοι να πάμε πιο πέρα από εκεί, γιατί η πυρκαγιά έχει ανάψει. Μαζί με όλους όσοι θέλουν να είμαστε περισσότερο ετοιμοπόλεμοι, στη νέα φάση που αρχίζει!

από το Άρδην – Ρήξη