Το ΟΧΙ του λαού και το ΝΑΙ των νενέκων

Το καζάνι της λαϊκής οργής σιγοβράζει εδώ και πολύ καιρό. Μόνο αυτοί που έχουν πάρει διαζύγιο από τα αισθήματα του λαού δεν το βλέπουν.

Όσοι από τους «συγκατανευσιφάγους» βουλευτές του ΠΑΣΟΚ που λένε ναι στα δεσμά του λαού και της χώρας δεν περίμεναν την λαϊκή έκρηξη που εκδηλώθηκε την 28η Οκτωβρίου σε όλες τις πόλεις, είναι μακριά νυχτωμένοι.

Η οργή του λαού δεν κατευθύνεται μόνον εναντίον του σύγχρονου Τσολάκογλου, του ΓΑΠ, που όπως εύστοχα είπε ο... Τσίπρας, εκτελεί συμβόλαιο θανάτου για την Ελλάδα, αλλά και εναντίον όλων όσοι συμπλέουν μαζί του.

Ήταν λοιπόν ζήτημα χρόνου να γευθεί τις αποδοκιμασίες του λαού και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κύριος Παπούλιας, που όχι μόνο δεν αφουγκράζεται την οργή του λαού, αλλά ευθυγραμμίζεται πλήρως σε κάθε του δήλωση με τον ΓΑΠ και την καταστρεπτική πολιτική του. Δείχνει ότι το πασοκικό παρελθόν του είναι πιο ισχυρό από το θεσμικό του ρόλο. Όχι μόνο δεν διαπιστώνει την κραυγαλέα δυσαρμονία λαού και κυβέρνησης, αλλά συμπλέει με αυτήν.

Δεν του πέρασε από το μυαλό να παραιτηθεί, δίνοντας λύση στο πρόβλημα της δυσαρμονίας αλλά και της εξαπάτησης του λαού με το «λεφτά υπάρχουν».

Το λαϊκό ένστικτο ήταν αναπόφευκτο να τον θεωρήσει συνένοχο με την πιο μισητή κυβέρνηση όλων των εποχών.

Οι ύβρεις που ακούστηκαν εναντίον του—ασφαλώς ακραίες –δεν απευθύνονταν στο θεσμό του προέδρου αλλά στο πρόσωπό του, γιατί δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Ας μην επικαλείται ότι πολέμησε τον κατακτητή στα 15 του χρόνια, κρίνεται για το σήμερα και ως γνωστόν, τα στερνά τιμούν τα πρώτα.

Ο δικτάτορας Μεταξάς είχε τον πατριωτισμό, καίτοι γερμανόφιλος, να πει το ΟΧΙ, ενώ εσείς κύριε Πρόεδρε, λέτε με τη στάση σας ΝΑΙ. Η ιστορία θα είναι αμείλικτη στο πρόσωπό σας. Έχετε πολύ λίγο χρόνο να κάνετε το μόνο που θα σας επιτρέψει έντιμο επίλογο : την παραίτηση. Αν δεν το κάνετε, σε λίγο θα σας το ζητήσει όλη η αντιπολίτευση. Δυστυχώς, η δήλωση που κάνατε, μιλώντας για κάποιες μειοψηφίες, ενώ είχαμε εκδηλώσεις οργής πανελλαδικά, δείχνει ότι αδυνατείτε να ερμηνεύσετε τα γεγονότα ξεπερνώντας την προσωπική σας πικρία. Και αυτό δημιουργεί προϋποθέσεις για νέες και μεγαλύτερες αποδοκιμασίες, πράγμα που θα σας κάνει να μην μπορείτε να υπηρετήσετε τα θεσμικά σας καθήκοντα.

Ο λαός γιόρτασε και τίμησε όπως άξιζε το τότε ΟΧΙ λέγοντας και σήμερα ΟΧΙ. Και το είπε, όχι μόνο στη Θεσσαλονίκη, αλλά σε όλη την Ελλάδα. Ήταν φυσικό, γνήσιοι πατριώτες όπως ο Μανώλης Γλέζος, να πει τα πράγματα όπως έχουν. Ο λαός κυνήγησε παντού τους εκπροσώπους του επαίσχυντου ΝΑΙ και μετά γιόρτασε το δικό του ΟΧΙ. Ας γνωρίζουν τα δεκανίκια του ΓΑΠ ότι αυτό ήταν μόνο η αρχή. Ήταν το μουγκρητό της επερχόμενης θύελλας. Ήταν το καπάκι που άρχισε να τρέμει από τους ατμούς της οργής των Ελλήνων. Σε λίγο το καπάκι θα τιναχτεί και η λαϊκή λάβα θα είναι ανεξέλεγκτη.

Φύγετε με το καλό, όσο είναι καιρός. Παραιτηθείτε βουλευτές της ελεεινής μορφής όσο προφταίνετε, για να μπορείτε να κυκλοφορείτε στις περιοχές σας.

Θα θυμίσω τους στίχους του Κωστή Παλαμά που εξέφραζαν την ψυχική δύναμη του λαού: «η μεγαλοσύνη του έθνους δεν μετριέται με το στρέμμα, μετριέται με το πύρωμα ψυχής και με το αίμα».

Και τώρα οι Έλληνες, με πύρωμα ψυχής λένε πάλι ΟΧΙ.

Η νέα εθνική αντίσταση αρχίζει.
Του Δημήτρη Καραγκούνη
Πολιτικού μηχανικού

από το olympia

“Εκεί που αυξάνεται ο κίνδυνος, εκεί υπάρχει και η σωτηρία”

Πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Πώς θα αλλάξουν τα πράγματα; Τι θα γίνει; Οι ερωτήσεις πέφτουν βροχή, γιατί όλοι έχουν καταλάβει πως η Ελλάδα, όπως την γνωρίζαμε, έχει τελειώσει. Ευτυχώς. «Όποιος γνωρίζει δεν προβλέπει και όποιος προβλέπει δεν γνωρίζει», αλλά εγώ θα προβλέψω: Η χώρα πτώχευσε –οικονομικά, γιατί κοινωνικά και πολιτιστικά έχει πτωχεύσει εδώ και χρόνια. Πολιτικοί, μεγαλοεκδότες και μεγαλοεπιχειρηματίες πετάνε την μπάλα στην εξέδρα και προσπαθούν να παραπλανήσουν και να κερδίσουν χρόνο.

Θα είναι μια ημέρα σαν τις άλλες, αλλά θα είναι Η ημέρα. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου θα...βγουν στους δρόμους και θα περικυκλώσουν τη Βουλή. Οι αστυνομικοί θα ζητάνε οδηγίες. Στην αρχή τουλάχιστον, γιατί στη συνέχεια θα ενωθούν με τον κόσμο.

Η Μεταπολίτευση θα τελειώσει εκείνη την ημέρα. Θα απαλλαχτούμε από το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο που ξέσκισε μια πανέμορφη χώρα και ρήμαξε έναν αξιοπρεπή –κάποτε- λαό.

Και μετά; Μετά αρχίζουν τα δύσκολα. Γιατί θα πρέπει να απαλλαχτούμε και από τους εαυτούς μας.

Είμαι αισιόδοξος. Έχω πάντα στο μυαλό μου τον Χέλντερλιν: «Εκεί που αυξάνεται ο κίνδυνος, εκεί υπάρχει και η σωτηρία». Οι ποιητές δεν κάνουν ποτέ λάθος.
γράφει ο Πιτσιρίκος

από το pitsirikos

Η πράσινη συμμορία με τα Καλάνσικοφ

Οργή, απόγνωση, εξαπάτηση, αναλγησία. Οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους με την κυβέρνηση αυτή και ειδικά με τον υπουργό Οικονομίας και αντιπρόεδρο κ. Βενιζέλο. Ο οποίος θα μείνει στην ιστορία ως ο πλέον αποτυχημένος αλλά και ο πλέον σκληρός υπουργός επί των οικονομικών από την εποχή του Καποδίστρια που αναγκάστηκε να επιβάλει φόρους γιατί η χώρα ήταν διαλυμένη.

Το νέο κόλπο που σκαρφίστηκαν με την πληρωμή της έκτακτης εισφοράς μέσω της μισθοδοσίας, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα χαράτσια, θα κάνει τους Έλληνες όχι απλά φτωχότερους το 2012 αλλά θα τους εξωθήσει σε μια απίστευτη κατάσταση πείνας και ανέχειας.

Δε μιλάμε βέβαια για τα εκατομμύρια των ανέργων που... δεν έχουν δουλειά και που έτσι κι αλλιώς είναι χαμένοι από χέρι. Μιλάμε και για όσους τυχερούς θα έχουν δουλειά του χρόνου αλλά θα έχουν και το Βενιζέλο να τους παίρνει τον κόπο τους. Αν και είναι κυνικό αυτό που θα πω, αλλά ποια η διαφορά της κυβέρνησης με τους ληστές με τα Καλάσνικοφ. Και οι δύο μπαίνουν στα σπίτια μας, κλέβουν ότι βρουν, απειλούν και στο τέλος το… γλεντάνε αφού έκαναν τόσο κόπο. Αυτό κάνει και ο κ. Βενιζέλος.

Σκεφτείτε ότι με τη νέα επινόησή του κάποιοι μισθωτοί θα αναγκαστούν να πληρώσουν σε άμεσους φόρους τα 6 από τα 10 ευρώ που θα πάρουν. Η μείωση του αφορολόγητου και η κατάργηση των φοροαπαλλαγών, η επιβολή έκτακτων εισφορών και άλλων χαρατσιών θα κάνει πολλούς να τρίβουν τα μάτια τους με τα λεφτά που θα παίρνουν κάθε μήνα από τη δουλειά τους.

Από 1-1-2012 η έκτακτη εισφορά θα προκαταβάλλεται τμηματικά, μαζί με την μηνιαία παρακράτηση φόρου. Έτσι πριν τελειώσει η χρονιά, θα πληρώσουν τμηματικά και την έκτακτη εισφορά 1%-5%.

Όμως, του χρόνου το φθινόπωρο θα έρθει και το χαράτσι για τα εισοδήματα του 2011 ενώ εκείνη την περίοδο θα έλθει και το εκκαθαριστικό για το φόρο εισοδήματος. Επειδή, όμως, για την έκτακτη εισφορά του 2010 κάποιοι θα πληρώνουν ακόμη σε δόσεις, συνάγεται το συμπέρασμα ότι το 2012 θα πληρώσουμε δύο και τρία χαράτσι μαζί.

Για να μη μείνουν… παραπονεμένοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες, θα πληρώσουν για το μπλοκάκι 500 ευρώ του χρόνου ενώ προβλέπεται και αύξηση της παρακράτησης από 20% σήμερα σε 25% ή 30%.

Τρία παραδείγματα για το τι μας περιμένει είναι ενδεικτικά:

* Έγγαμος με ένα παιδί και 20.000 ευρώ ετησίως:

- φόρος εισοδήματος 2011: 920 ευρω (παρακρατήθηκαν φέτος άλλα 1300)

- συνολική παρακράτηση φόρου από 1/1/12 στους μισθούς τους: 2.200 ευρώ

- Εισφορά αλληλεγγύης για εισοδήματα του 2011: 200 ευρώ

- Παρακράτηση εισφοράς στα εισοδήματα του 2012: 200 ευρώ

Σύνολο αμέσων φόρων 2012: 3.520 ευρώ. Του μένουν στην τσέπη 16.480 ευρώ. Χάνει 17,6% του εισοδήματός του.

* Έγγαμος με τρία παιδιά και 25.000 ευρώ ετησίως:

- φόρος εισοδήματος 2011: 2.500 ευρω (του παρακρατήθηκαν ελάχιστα φέτος)

- συνολική παρακράτηση φόρου από 1/1/12 στους μισθούς τους: 2.900 ευρώ

- Εισφορά αλληλεγγύης για εισοδήματα του 2011: 500 ευρώ

- Παρακράτηση εισφοράς στα εισοδήματα του 2012: 500 ευρώ

Σύνολο αμέσων φόρων 2012: 7.400 ευρώ. Του μένουν στην τσέπη 17.620, για να θρέψει πέντε στόματα. Χάνει 29,6% του εισοδήματός του.

* Έγγαμος με δύο παιδιά και 50.000 ευρώ ετησίως:

- φόρος εισοδήματος 2011: 2.220 ευρω (του παρακρατήθηκαν 10.000 φέτος)

- συνολική παρακράτηση φόρου από 1/1/12 στους μισθούς τους: 12.000 ευρώ

- Εισφορά αλληλεγγύης για εισοδήματα του 2011: 1000 ευρώ

- Παρακράτηση εισφοράς στα εισοδήματα του 2012: 1000 ευρώ

- Δόσεις εισφοράς 2010 μέσα στο 2012: 400 ευρώ

Σύνολο αμέσων φόρων 2012: 16.620 ευρώ. Του μένουν στην τσέπη 33.320. Χάνει 33,2% του εισοδήματός του.

από το antinews

Η προπαγάνδα του φόβου

“Είτε έχει ένα λόγο να πει, είτε δεν έχει, ο λαός μπορεί πάντα να συρθεί εκεί που θέλουν οι ηγέτες. Αυτό είναι εύκολο. Το μόνο που έχει να κάνει κανείς είναι να τους πει ότι οι άλλοι τούς επιτέθηκαν και να καταγγείλει τους ειρηνιστές για έλλειψη πατριωτισμού και για το ότι βάζουν την πατρίδα σε κίνδυνο. Πιάνει εξίσου καλά σε οποιαδήποτε χώρα.”
(Από την απολογία του Χέρμαν Γκαίρινγκ στη Δίκη της Νυρεμβέργης)

Η συνταγή είναι παλιά, όσο και δοκιμασμένη κι αποτελείται από τέσσερα απλά βήματα:

1. Ένα ακροατήριο τίθεται μπροστά σε μια απειλή.

2. Γίνεται μια συγκεκριμένη πρόταση για την αντιμετώπιση της απειλής .Όσο πιο τρομακτική η απειλή, τόσο πιο αναπόφευκτη – παρότι ίσως δύσκολη και δυσάρεστη, προβάλλει η πρόταση.

3. Το ακροατήριο πρέπει να... πειστεί για την αποτελεσματικότητα της πρότασης

4. Το ακροατήριο πείθεται ότι είναι ικανό να υλοποιήσει την πρόταση

Έχουν όλα αυτά καμιά σχέση με τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα; Θυμηθείτε:

Κατ΄ αρχάς το αναγκαίο ψευδές δίλημμα: Ή αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε. Στη συνέχεια η περιγραφή της απειλής: Χρεοκοπία, περιορισμός της εθνικής μας κυριαρχίας, Τιτανικός, Αργεντινή, τανκς…

Η λύση; Σαν έτοιμη από καιρό. Το Μνημόνιο, η δυσάρεστη πλην αναπόφευκτη πρόταση για την αντιμετώπιση της απειλής. Η λογική πλάνη του ψευδούς διλήμματος «η μνημόνιο η χρεοκοπία» στηρίζεται στη δημιουργία της εντύπωσης ότι οι δύο αυτές λύσεις, ακραία εναλλακτικές η μία της άλλης , αποτελούν τις μοναδικές επιλογές ενώ αποσιωπάται ότι στην πραγματικότητα υπάρχει τουλάχιστον μία ακόμη επιλογή… Έτσι ο φόβος της επαπειλούμενης ολοκληρωτικής κατάρρευσης, έγινε συντριπτικός με αποτέλεσμα οι αντιδράσεις να είναι δυσανάλογα μικρές σε σχέση με τις θυσίες που επιβλήθηκαν. Το ακροατήριο πείσθηκε εύκολα ότι μπορεί να υλοποιήσει την πρόταση…

Δεν αρκούσε όμως αυτό. Ένα ολόκληρο σύστημα πολιτικών, δημοσιογράφων, καλλιτεχνών, καθηγητών, διαμορφωτών της κοινής γνώμης, ανέλαβε να υποδαυλίσει το φόβο, να προβάλλει τη δοθείσα λύση ως τη μόνη ρεαλιστική, να λοιδορεί και ν απαξιώνει οποιαδήποτε φωνή αντίδρασης, οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική λύση. Κεκτημένα κι επιτεύγματα δεκαετιών, έπρεπε να θυσιαστούν μπροστά στο φόβο της χρεοκοπίας.

Παράλληλα, σε μια καταπληκτική επίδειξη κυνικότητας και μακιαβελισμού, έγινε προσπάθεια, οι διάφορες κοινωνικές ομάδες να στραφούν η μια εναντίον της άλλης. Ο φόβος ξυπνά τα αγελαία ένστικτα και η αγέλη αντιδρά με αγριότητα όταν η επιβίωσή της απειλείται από κάποια άλλη αγέλη. Έτσι είδαμε οι έμποροι να στρέφονται κατά των μεταφορέων, οι ιδιωτικοί κατά των δημοσίων υπάλληλων, κάθε ομάδα και κάθε συντεχνία να στοχοποιείται και να εξωθείται σε μάχη επιβίωσης. Και φυσικά όλοι εναντίον των ξένων και των μεταναστών, νόμιμων και μη.

Φυσικά, όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος, ή μάλλον κλομπ και δακρυγόνα. Με πρωτοφανή μεθοδικότητα, οι δυνάμεις ασφαλείας, χρησιμοποιήθηκαν ως στρατός κατοχής. Αρχικά διαλύονταν οι συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις, με συνεχώς αυξανόμενη χρήση βίας, ώσπου πρακτικά απαγορεύτηκαν, με την προληπτική καταστολή τους, πριν καλά καλά ξεκινήσουν. Όχι. Το εκφράζεσθαι δεν απαγορεύτηκε… Ακόμη.

Κι ο στόχος φάνηκε να επιτυγχάνεται. Ο φόβος έκανε τη δουλειά του. Τα μέτρα πέρασαν. Όμως, παρά την αρτιότητα του σχεδίου, μια σημαντική παράμετρος φαίνεται να μην έχει υπολογιστεί. Φοβάται κανείς, όταν έχει κάτι να χάσει, όταν έχει κάτι να πάθει. Αλλά μια κοινωνία, ένας λαός που σταδιακά οδηγείται στην εξαθλίωση, σύντομα δε θα έχει τίποτα να χάσει. Και τότε ο φόβος θα φύγει. Θα αντικατασταθεί από τυφλή οργή και μίσος. Κι ο φόβος θα γίνει τρόμος γι αυτούς που συνειδητά ή ασυνείδητα έφεραν τα πράγματα ως εδώ. Η περίπτωση της Αργεντινής έχει δυο όψεις…
γράφει ο Δημήτρης Κολτσής

από το antinews

«Κρύβονται» στην κυβέρνηση φοβούμενοι την οργή...

Παρενέργειες στο εσωτερικό της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ έχει το νέο πακέτο σκληρών μέτρων, που βάζει στόχο τις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων, στέλνει στην εφεδρεία 30.000 ανθρώπους, επεκτείνει χρονικά το ειδικό τέλος ακινήτων και... από έκτακτο το κάνει… μόνιμο, ενώ χαμηλώνει απελπιστικά και το αφορολόγητο.

Υπουργοί της κυβέρνησης προσπαθούν να απέχουν από το κάδρο των τελευταίων ανακοινώσεων, φοβούμενοι ότι θα συνδεθούν με τη λαίλαπα, που σαρώνει την ελληνική κοινωνία. Ακόμη και ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, αλλά και ο... υπουργός Οικονομικών Ευάγγελος Βενιζέλος επιχειρούν να κάνουν ένα αγωνιώδη επικοινωνιακό ελιγμό, καθώς η υπερπροβολή, ειδικά του τελευταίου, με τέτοιου είδους ανακοινώσεις θεωρείται ότι οδηγεί στο πολιτικό τους τέλος. Είναι χαρακτηριστικό ότι τις ανακοινώσεις το βράδυ της Τετάρτης έκανε με γραπτή του μάλιστα δήλωση ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ηλίας Μόσιαλος, ο οποίος ήταν και ο μόνος, μαζί με τον υπουργό Εργασίας Γιώργο Κουτρουμάνη, που εμφανίστηκε στα τηλεοπτικά παράθυρα.

Ο κ. Βενιζέλος προτίμησε αυτή τη φορά να μην φορτωθεί ο ίδιος το βάρος των ανακοινώσεων, ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου παρέμεινε για μία ακόμη ημέρα εκτός προβολέων. Ουσιαστικά δεν έχει εμφανιστεί ούτε μία φορά μετά τη ΔΕΘ – προ 12 ημερών περίπου – ενώ ειδικά μετά την αναβολή του ταξιδιού του στη Νέα Υόρκη – το περασμένο Σάββατο – δίνει σημάδια ζωής με το σταγονόμετρο.

Στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ οι αναταράξεις συνεχίζονται με τις πληροφορίες για μία δεξαμενή έξι με οκτώ βουλευτών, να εξετάζουν το ενδεχόμενο να παραιτηθούν για να μην ψηφίσουν τα νέα μέτρα. Το Μέγαρο Μαξίμου αισιοδοξεί ωστόσο ότι οι τυχόν απώλειες θα περιοριστούν, εάν δεν μηδενιστούν τελικά.

Άλλα στελέχη πάντως – ακόμη και υπουργοί – επιμένουν στην ανάγκη να πάει η χώρα σε εκλογές, μόλις λάβει την έκτη δόση και αποφύγει προς το παρόν τη χρεοκοπία. Εκτιμούν ότι επειδή και το 2012 θα είναι χρονιά σκληρών αποφάσεων και επώδυνων μέτρων, η πολιτική ευθύνη πρέπει να μοιραστεί ή σε κάθε περίπτωση να αποφασίσει ο ελληνικός λαός για την τύχη του.

από το Πρώτο Θέμα

Αν το Λονδίνο ήταν η καλοκαιρινή Αθήνα του 2003…

Επιστρέψτε για λίγο νοερά στο ελληνικό καλοκαίρι του 2003. Το τελευταίο προ-Ολυμπιακό. «Δείτε» την Αθήνα και τα προάστιά της να καίγονται –κυριολεκτικά και μεταφορικά– με τα «βίαια επεισόδια» (μετά νεκρών) να φιλοξενούνται στα πρωτοσέλιδα όλου του πλανήτη.

Φανταστείτε τώρα την αντίδραση της διεθνούς κοινότητας. Όχι μόνο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, αλλά όλων όσων συνδέονται αμέσως ή εμμέσως με την ασφάλεια της διοργάνωσης –εταιριών, συμβούλων, μεσαζόντων, υπηρεσιών τεχνογνωσίας. Πριν καν σβήσει το τελευταίο αποκαΐδι, οι έξτρα συμβάσεις που θα...υπογράφονταν σε χρόνο dt υπό την απειλή της αφαίρεσης των Αγώνων, θα εκτόξευαν το κόστος αυτής της ασφάλειας στο άπειρο.

Επιστροφή στο Λονδίνο του σήμερα, τώρα. Τα τριήμερα βίαια επεισόδια ήταν πράγματι «πρώτο θέμα» σε όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης (ή μάλλον, δεύτερο, αφού προηγήθηκε το Αυγουστιάτικο τσουνάμι των αγορών που έπληξε την παγκόσμια Οικονομία), ωστόσο η κάλυψή τους ελάχιστα τα συνέδεσε με το γεγονός ότι σε ένα χρόνο από τώρα η βρετανική πρωτεύουσα φιλοξενεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όσο κι αν ψάξει κανείς δεν θα πέσει πάνω σε υστερικές κραυγές για την ασφάλειά τους, δεν θα βρει απειλές για ακύρωσή τους, δεν θα δει απεσταλμένους εταιριών με συμπληρωματικές συμβάσεις ανά χείρας –μέχρι στιγμής, τουλάχιστον.

Ακόμη κι οι εκπρόσωποι της ΔΟΕ (μεταξύ αυτών ο γνώριμός μας Ντένις Όσβαλντ) επισκεπτόμενοι το Λονδίνο εν μέσω χάους περιορίσθηκαν σε δηλώσεις του τύπου «η ασφάλεια παραμένει βασική προτεραιότητα» –με την ηχηρή (και ξένη προς εμάς) επισήμανση «ωστόσο την έχουν αναλάβει οι τοπικές αρχές»...

Γιατί αυτή η διαφορά; Έχει να κάνει με την καλύτερη οργάνωση των βρετανικών αρχών; Με την αποτελεσματικότητα της εκεί αστυνομίας –η οποία, ωστόσο, αμφισβητείται από τους ίδιους τους Βρετανούς; Με την πυγμή («ο νόμος θα πέσει πάνω σας») του Ντέιβιντ Κάμερον;

Ή μήπως με τα ελάχιστα περιθώρια που «δίνει» το Λονδίνο στους ενδιαφερόμενους κατασκευαστές-προμηθευτές-μεσάζοντες να σπεύσουν προς άγραν έξτρα, πανάκριβων, συμβάσεων Ολυμπιακής ασφάλειας;

Για να το αντιστρέψουμε, αρκεί να θυμηθούμε ότι στη δική μας διοργάνωση το εν λόγω κόστος ξεπέρασε κατά πέντε φορές εκείνο της Ολυμπιάδας του Σίδνεϊ. Επισήμως, ανήλθε στο 1,022 δισ. ευρώ μόνο σε ό,τι αφορά τα μέσα και το ανθρώπινο δυναμικό του υπουργείου Δημοσίας Τάξης –χωρίς να προσμετρηθούν αμοιβές και προμήθειες των δεκάδων φορέων, οργανισμών και συμβούλων που πήραν μέρος στο security party. Έξι χρόνια μετά δε, ακόμη δεν έχει λυθεί το... μυστήριο του πανάκριβου συστήματος C4I, που το πληρώσαμε πάνω από 200 εκατ. ευρώ αλλά δεν το χρησιμοποιήσαμε γιατί ήταν ελλιπές –και άρα μη λειτουργικό.

Πριν βιαστούμε να κατηγορήσουμε «τους ξένους» για τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά εις βάρος μας, ας θυμηθούμε σκηνές από το δικό μας προ-Ολυμπιακό διάστημα. Κι ας αναρωτηθούμε εάν έφταιγε μόνο το γεγονός ότι οι «δικοί μας» Αγώνες ήταν οι πρώτοι μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 για το υπέρογκο κόστος της ασφάλειας «που μαζί με τις υποδομές οδήγησαν σε εκρηκτική άνοδο τις δαπάνες και ανέβασαν το εθνικό έλλειμμα στο 5,3%», κατά το πρόσφατο τεύχος του Forbes.

Τουλάχιστον, από κάποιες συγκρίσεις ας βγουν και συμπεράσματα.
Της Μαρίνας Μάνη

από το capital

Ύμνος εις την οργή

Η μεγαλύτερη οργή κρύβεται στην σιωπή. Κάθεται σε μία πολυθρόνα έχοντας κλείσει τις βαριές κουρτίνες αφήνοντας έξω το καλοκαίρι. Σηκώνεται κάθε πρωί και καθώς χτενίζει με βία τα μαλλιά της βλέπει στην βούρτσα τις λευκές τρίχες, απόδειξη ότι χρόνο πολύ ακόμα δεν έχει να ορθωθεί ως πρέπει. Φτιάχνει καφέ χτυπώντας καλά το καφεκούτι υπολογίζοντας την αυριανή δόση και ανάβει τσιγάρο κοιτώντας τον απέναντι τοίχο που πάνω του χιλιάδες φορές έχει οργανώσει την Τελευταία της Έξοδο. Διαβάζει εφημερίδες σφίγγοντας κάθε φορά το στόμα στις φασιστικές δηλώσεις των καταδικαστών της και κλείνει την χούφτα της σε γροθιά κάθε φορά που βλέπει σε φωτογραφίες τα γελαστά γλοιώδη πρόσωπα των δημίων της.

Βγαίνει στον δρόμο με τα προπέρσινα ρούχα της και... σκύβει το κεφάλι κάθε φορά που βλέπει το είδωλό της στο τζάμι των βιτρινών μην αντέχοντας να αντικρίζει αυτή την κατάντια να περπατά σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Αποφεύγει τους δρόμους που μπορεί να δει παλιούς γνωστούς αναγκάζοντάς την να τους πει κάτι αισιόδοξο για ό,τι συμβαίνει, αλλά και να τους ομολογήσει τι έχει βαθιά κρυμμένο μέσα της . Επιστρέφει στο σπίτι κόβοντας μία ντομάτα με τόση λύσσα που την πολτοποιεί, βγάζοντας ένα γραμμάριο από Αυτό που κουβαλά, πάνω στο γεύμα της.

Τα βράδια ανοίγει τα παράθυρα παρακαλώντας να έχει φεγγάρι και στριφογυρνά σαν δαιμονισμένη σε ένα σπίτι ξυπόλυτη κάνοντας ακόμα ένα δικαστήριο με τον εαυτό της. Κατήγορος, κατηγορούμενος, πρόεδρος και ένορκοι μόνο αυτή. Μία οργή στο πιο σκληρό δικαστήριο του κόσμου. Και την ώρα της καταδικαστικής ετυμηγορίας βαδίζει προς την ντουλάπα ξετρυπώνοντας το κρυμμένο σκουριασμένο κουτί. Μάρτυρες υπεράσπισης μια διμοιρία ανδρείες αναμνήσεις. Και καθώς απλώνει φωτογραφίες στο τραπέζι της κουζίνας και παρατάσσει πρόσωπα και σκέψεις άλλων εποχών γραμμένες πάνω σε μικρά χαρτάκια- τότε που σιωπή δεν γνώριζε τι θα πει- θυμάται ποια είναι. Είναι αυτή που από ιερά κόκαλα γεννήθηκε και κάθε μέρα μέσα στην σιωπή της δεν αγανακτεί αλλά περιμένει. Βασανιστικά και αργά αναμένει την ημέρα που τα σκοτεινά θα γεμίσουν φως καθώς θα τραβήξει τις κουρτίνες και το σπαθί της θα κατέβει από την φινετσάτη βιτρίνα του σαλονιού και θα ξαναμπεί στο χέρι της.

γράφει ένας απλός άνθρωπος

Οι Ισπανοί Αγανακτισμένοι δεν πήγαν διακοπές...

Αυτό είναι το σύνθημα που τραγουδάνε οι Ισπανοί indignados, οι «αγανακτισμένοι», που συνεχίζουν να διαμαρτύρονται από τον περασμένο Μάη, «από τον Βορρά μέχρι τον Νότο, από την Ανατολή μέχρι τη Δύση, ο αγώνας συνεχίζεται, ότι και να γίνει…».

Δυο μήνες μετά τη πρώτη τους διαμαρτυρία, οι Ισπανοί αγανακτισμένοι συνεχίζουν να κάνουν τη παρουσία τους αισθητή. Τον περασμένο μήνα, εκατοντάδες διαδηλωτές, από πολλές πόλεις, ξεκίνησαν πορεία μέχρι τη Μαδρίτη. Κουρασμένοι, αλλά χαμογελαστοί, έφτασαν στη πρωτεύουσα πριν από λίγες μέρες.

Οι πορείες ξεκίνησαν στις 19 Ιουνίου, με σκοπό να...βάλουν τέρμα «στη δικτατορία των αγορών και στη πολιτική διαφθορά». Εδώ και ένα μήνα, οι αγανακτισμένοι περπατούσαν στους δρόμους της Ισπανίας, διαδίδοντας το μήνυμά τους σε κάθε πόλη και σε κάθε χωριό που διέσχιζαν.

Πολλοί απ αυτούς είναι φοιτητές, αλλά υπάρχουν και άνεργοι, συνταξιούχοι, οικογενειάρχες με τα παιδιά τους, ανήλικοι, δάσκαλοι, ηλικιωμένοι, μεσήλικες, και έφηβοι. Όλοι τους δηλώνουν αηδιασμένοι με το στάτους κβο, και καίγονται από την επιθυμία να αλλάξουν τον κόσμο. Και το αποδεικνύουν σαφώς, περπατώντας μια απόσταση 600 χιλιομέτρων.

Οι οργανωτές εμπνεύσθηκαν τις πορείες στη διάρκεια συνέλευσης τους τον περασμένο Ιούνιο, τη περίοδο που είχαν στήσει πρόχειρες κατασκηνώσεις στα κέντρα αρκετών ισπανικών πόλεων. Χαρακτηρίζουν τις πορείες ως «μια πρωτοβουλία ειρηνικής κοινωνικής κινητοποίησης, με ρίζες στο ανοιχτό δημοκρατικό κίνημα της 15ης Μαΐου». Όπως λένε, ελπίζουν να συνεχίσουν τις διαμαρτυρίες τους ολόκληρο το καλοκαίρι.

Συνολικά, οι αγανακτισμένοι έχουν χωριστεί σε 8 διαφορετικές ομάδες πεζοπόρων, που έχουν περάσει ήδη μέσα από τριάντα πόλεις και χωριά. Τα βράδια οργάνωναν λαϊκές συνελεύσεις, προσκαλώντας τους ντόπιους να μοιραστούν μαζί τους την αγανάκτησή τους για τα τεκταινόμενα στην Ισπανία.

Φτάνοντας επιτέλους στη Μαδρίτη, τους υποδέχθηκαν χιλιάδες άλλοι αγανακτισμένοι, που συμμετείχαν από την αρχή στις κατασκηνώσεις της πλατείας La Puerta del Sol. Πρόσφεραν μάλιστα και ανακουφιστικά μασάζ στους κουρασμένους πεζοπόρους.

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, και αφού το γιόρτασαν δεόντως, οι αγανακτισμένοι πεζοπόροι έστησαν εκ νέου τα αντίσκηνά τους στη La Puerta del Sol και στο El Paseo del Prado. Τις επόμενες δυο ημέρες συμμετείχαν σε συζητήσεις, άκουγαν ομιλίες, και οργάνωναν συνελεύσεις ώστε να αποφασιστεί η πορεία δράσης τους για το ερχόμενο φθινόπωρο.

Η επόμενη μεγάλη συγκέντρωση τους έχει προγραμματιστεί για την 15η Οκτωβρίου, ελπίζοντας πως θα αποτελέσει την απαρχή μιας πανεθνικής διαμαρτυρίας. Το σλόγκαν που έχει επιλεγεί για την εν λόγω ημέρα είναι «Η Ευρώπη είναι για τους πολίτες, και όχι για τις αγορές».

Όπως λοιπόν όλα δείχνουν, οι Ισπανοί #indignados είναι έτοιμοι για έναν νέο γύρο.

S.A.-Le Monde

από το antinews

Μόνη ελπίδα ο λαός #greekrevolution

Όποιος έζησε τις 45 μέρες των κινητοποιήσεων, που σφραγίστηκαν με την παρουσία εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλες τις πλατείες της Ελλάδας, και κατ’ εξοχήν στο Σύνταγμα, το ένιωσε στα μύχια του εαυτού του.

Το παλιό κομματικό σύστημα, έστω και να συνεχίζει τυπικά να υπάρχει, είναι πλέον νεκρό. Και δεν πρόκειται για μια παρόλα του αέρα. Ούτε υπάρχει πιθανότητα επιστροφής. Κι αυτό γιατί η κρίση συνεχίζεται και δυστυχώς θα συνεχιστεί· κατά συνέπεια δεν επιτρέπονται εύκολες παλινορθώσεις.

Η καρέκλα της εξουσίας, η καρέκλα του βουλευτή, μοιάζει όλο και περισσότερο με ηλεκτρική καρέκλα. Και το ίδιο ισχύει με την καρέκλα των... μεγαλοδημοσιογράφων. Όλοι τους θα το αντιληφθούν αυτό το καλοκαίρι, όταν θα δοκιμάσουν να βγουν στον «έξω κόσμο», όπως ήδη το εισπράττουν οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος. Οι μέρες της κυριαρχίας τους έχουν τελειώσει ανεπιστρεπτί.

Η αποδέσμευση λοιπόν πραγματοποιήθηκε μέσα σε ένα κύμα γενικευμένης αγανάκτησης. Όμως αυτό είναι μόνο ένα πρώτο βήμα. Διότι οι δυνάμεις του παλιού συστήματος επιστρατεύτηκαν, συχνά με νέο μανδύα και λεοντή. Το ΠΑΣΟΚ απέφυγε τη μαζική αποσκίρτηση βουλευτών από την ψηφοφορία του μεσοπρόθεσμου, ενσωματώνοντας στην κυβέρνηση το «όλον ΠΑΣΟΚ», δηλαδή και την πτέρυγα Βενιζέλου· έτσι σήμερα έχουμε μία κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και όχι πλέον ΓΑΠ. Όμως δεν έμεινε μόνο σε αυτό. Δυνάμεις από το εσωτερικό του, από το περιβόητο «βαθύ ΠΑΣΟΚ», προετοιμάζουν νέα σχήματα που θα δεσμεύσουν την αγανάκτηση του κόσμου, για να τη διοχετεύσουν σε μια νεκρανάσταση του παλιού κόσμου. Παλιοί ξεσκολισμένοι γιέσμεν του Ανδρέα πρωτοστατούν σε αντιμνημονιακές καταγγελίες στα κανάλια· άνθρωποι του Γιωργάκη –όπως ο Νίκος Κοτζιάς, πρώην ιδεολογικός καθοδηγητής της ΚΝΕ και εν συνεχεία για πολλά χρόνια, μέχρι τις πρόσφατες εκλογές, μυστικοσύμβουλος του ΓΑΠ– σχεδιάζουν «αντιμνημονιακά μέτωπα» και ξεπλένονται μέσα από τον «αριστερό» καθεστωτικό Τύπο· ο Συνασπισμός μπαίνει δυναμικά στο παιγνίδι και προβάλλεται από το ΠΑΣΟΚ, ως ο… εκπρόσωπος των αγανακτισμένων(!)· τέλος, σε αυτό το σχέδιο επιχειρείται να ενταχθούν και συμβολικές μορφές με μεγάλο ειδικό βάρος στην πρόσφατη πολιτιστική ζωή του ελληνισμού, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης. Και δίπλα τους, μαζί τους, φθαρμένοι δημοσιογράφοι, γερασμένες τηλεπερσόνες, θλιβεροί δημαγωγίσκοι, διαγκωνίζονται για μια θέση στο «μπ… τη Βουλή».

Και είναι βέβαιο πως, εάν γίνουν σύντομα εκλογές, θα υπάρξουν τέτοια σχήματα που θα κατορθώσουν για ένα διάστημα να υποκλέψουν την εμπιστοσύνη και την ψήφο των αγανακτισμένων Ελλήνων.

Ωστόσο, το όνειρο της νεκρανάστασης της μεταπολίτευσης θα μείνει, δυστυχώς γι’ αυτούς και ευτυχώς για τον ελληνικό λαό, ένα άπιαστο όνειρο, μια φενάκη. Γιατί μπροστά μας δεν έχουμε μια μεταπολίτευση, ούτε πίσω μας μια χούντα. Πίσω μας έχουμε τον εκφυλισμό και το σάπισμα της κομματοκρατίας και μπροστά μας τα τάρταρα της βαθύτερης κρίσης του νεώτερου ελληνισμού. Υπό αυτές τις συνθήκες δεν μπορεί να υπάρξει νέο ΠΑΣΟΚ και νέος Ανδρέας. Σήμερα, όπως και στη διάρκεια της Κατοχής, θα δημιουργηθούν δύο μέτωπα. Από τη μια πλευρά οι καθεστωτικές δυνάμεις, που αργά ή γρήγορα θα συσπειρωθούν, έστω και απομαζικοποιημένες –όπως έχει γίνει ήδη με το ΠΑΣΟΚ, την Ντόρα και τον Καρατζαφέρη, όπως έχει γίνει με τα κανάλια, με επικεφαλής το δωσιλογικό ΣΚΑΪ, όπως έχει γίνει με τον εσμό των καλοθρεμμένων διανοουμένων που συγκροτεί μέτωπα μνημονιακής λογικής.

Από την άλλη θα συγκροτηθεί ένα πλατύ λαϊκό μέτωπο. Όπως αυτό που σφυρηλατήθηκε στις πλατείες. Η αδυναμία του βρίσκεται στο ότι η φθορά των προηγούμενων δεκαετιών όχι μόνο έχει διαβρώσει τις κάθε είδους ελίτ και ηγεσίες, αλλά και το ίδιο το λαϊκό σώμα, με αποτέλεσμα ο λαός να βγαίνει σήμερα στις πλατείες απογυμνωμένος από ηγεσίες, απογυμνωμένος από διανοουμένους, απογυμνωμένος από οποιοδήποτε στήριγμα. Γι’ αυτό και η περίδος τελείωσε με μια σχετική επιστροφή των καθεστωτικών δυνάμεων, με την επιστροφή των αριστεριστών στις πλατείες, με την επιστροφή των μπάχαλων, με την επιστροφή των ΜΑΤ, με την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου.

Γι’ αυτό και πρόσκαιρα ο λαός μπορεί να υποστηρίξει και μεταβατικά σχήματα, πολύ σύντομα όμως θα υποχρεωθεί να αναδείξει από μέσα του νέες δυνάμεις άφθαρτες, που να αρμόζουν και να προσπαθούν να ανταποκριθούν στις προκλήσεις της εποχής. Στις προκλήσεις μιας κυριολεκτικής τιτανομαχίας.

Έχουμε μπει λοιπόν σε μια τρίτη περίοδο. Εάν κατά τη διάρκειά της θα ανακαταληφθούν οι πλατείες, ή θα εφευρεθούν νέες μέθοδοι πάλης, αυτό θα γίνει από ένα λαϊκό σώμα περισσότερο οργανωμένο, περισσότερο συνειδητό, ικανότερο να αποφύγει κάθε είδους παγίδες. Γι’ αυτό είναι ανάγκη η ιδεολογική ηγεμονία των πατριωτικών ιδεών, εκείνη που έφερε και πάλι την ελληνική σημαία να ανεμίζει στις πλατείες, να αρχίζει να μετασχηματίζεται, το ταχύτερο δυνατό, και σε πολιτική παρουσία.

Και αυτό δεν είναι εύκολο. Γιατί έχουμε απέναντί μας δυνάμεις που ξέρουν να ελέγχουν το πολιτικό παιγνίδι και τα τερτίπια του. Και εμείς βρισκόμαστε στις πλατείες γυμνοί, «όπως μας γέννησε η Γαλλική Επανάσταση /όπως μας γέννησες μάνα μου Ισπανία» (Μ. Κατσαρός, Κατά Σαδδουκαίων). Ακόμα και για μας του Άρδην και της Ρήξης, που περάσαμε τις δύο τελευταίες δεκαετίες μέσα στον άνυδρο τόπο της εκσυγχρονιστικής μεταπολίτευσης, δεν είναι απλό και αυτονόητο. Για χρόνια είχαμε ταμπουρωθεί σε έναν ρόλο κατ’ εξοχήν ιδεολογικό, προσπαθώντας να κρατήσουμε αναμμένο ένα καντηλάκι, όταν τριγύρω μας περνούσαν δεκάδες «άρματα δρεπανηφόρα», και σήμερα πρέπει μαζί με τον λαό να μετασχηματισθούμε σε μια κατεύθυνση πολιτική. Γι’ αυτό και βρεθήκαμε και στη Σπίθα και τις πλατείες με τους αγανακτισμένους. Γι’ αυτό σήμερα είμαστε αποφασισμένοι να πάμε πιο πέρα από εκεί, γιατί η πυρκαγιά έχει ανάψει. Μαζί με όλους όσοι θέλουν να είμαστε περισσότερο ετοιμοπόλεμοι, στη νέα φάση που αρχίζει!

από το Άρδην – Ρήξη

Η παγκόσμια επανάσταση της νέας μεσαίας τάξης

Η αναδιανομή του πλούτου δεν είναι πλέον ζήτημα μεταξύ πλουσίων και φτωχών. Φτάνοντας κανείς στη Κωνσταντινούπολη, μπορεί να διαπιστώσει τις νέες οικονομικές ισορροπίες της εποχής μας. Απέραντες εκτάσεις καλυμμένες από εκατοντάδες χιλιάδες νέες κατοικίες, στις οποίες διαμένουν περισσότεροι από δέκα εκατομμύρια κάτοικοι, οι οποίοι μόλις πριν από μια- δυο γενιές ζούσαν σε καλύβες στην ανατολική πλευρά της χώρας.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο Σάο Πάολο, στη Σαγκάη, και στο Κάιρο. Ποτέ στο παρελθόν δεν υπήρχαν τόσοι άνθρωποι που να μπόρεσαν να ξεφύγουν από την φτώχεια. Σήμερα, διαθέτουν σπίτια, αυτοκίνητα, πρόσβαση στην εκπαίδευση, και διαθέσιμο εισόδημα.

Η εικόνα όμως είναι παραπλανητική. Αν επισκεφτείς κανείς... αυτές τις γειτονιές, διαισθάνεται το κλίμα αγανάκτησης και έντασης που επικρατεί. Μπορεί οι άνθρωποι αυτοί να χαρακτηρίζονται ως μεσαία τάξη, επειδή δεν είναι ούτε πλούσιοι ούτε φτωχοί, αλλά στη πραγματικότητα τα βγάζουν πέρα μετά βίας.

Η εκπληκτική σε ταχύτητα οικονομική ανάπτυξη που χαρακτήρισε και μεταμόρφωσε την Ασία, τη Μ. Ανατολή, την Αφρική, και τη Λατινική Αμερική, τα τελευταία χρόνια, δεν ήταν παντού ίδια. Οι πλούσιοι (συνήθως το 5% του πληθυσμού) κέρδισαν πολλά. Οι πολύ φτωχοί (συνήθως το 40% του πληθυσμού) επίσης κέρδισαν, αλλά όχι πολλά. Και η μεσαία τάξη, αν και αυξάνεται, δεν έχει πετύχει ούτε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, ούτε μεγαλύτερο κομμάτι της οικονομικής πίτας.

Ο συνδυασμός της φθίνουσας φτώχειας με την αυξανόμενη ανισότητα, έχει προκαλέσει ένα νέο είδος πολιτικής. Στα φτωχά κράτη του κόσμου, όπου με βάση τα δυτικά κριτήρια οι 9 στους 10 ανθρώπους παραμένουν πάμφτωχοι, η μάχη δεν είναι πλέον ένα ζήτημα μεταξύ πλουσίων και φτωχών.

Ο Χιλιανός οικονομολόγος José Gabriel Palma πρόσφατα ολοκλήρωσε μια μελέτη, η οποία περιγράφει το πώς διανέμεται το εισόδημα μέσα στα κράτη. Χρησιμοποιώντας νέα στοιχεία, μπόρεσε και διερεύνησε τις αλλαγές που έχουν προκύψει. Όπως λέει, η ανισότητα δεν είναι πια απλή. Στη Λατινική Αμερική και στην υποσαχάρια Αφρική, υπάρχει όντως περισσότερη ισότητα. Στην Ασία όμως όχι. Οι πλούσιοι πλουτίζουν, αλλά οι φτωχοί όχι. Και ελάχιστες είναι επίσης οι αλλαγές στη Μ. Ανατολή.

Ο Andy Sumner, του Center for Global Development, μελέτησε τα στοιχεία της εργασίας του Palma, και αναρωτιέται: Μήπως η μεσαία τάξη είναι οι νέοι επαναστάτες;

«Οι μεσαίες τάξεις διαθέτουν παντού το μισό της οικονομικής πίτας, και είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικές στο να το προστατεύουν… έτσι, η πολιτική άρχισε να μεταμορφώνεται σε μια μάχη για το υπόλοιπο μισό, μεταξύ του πιο πλούσιου 10% και του πιο φτωχού 40%… μια μάχη μεταξύ των πολύ πλουσίων και των πολύ φτωχών για το μερίδιο της μεσαίας τάξης».

Παλιότερα, μεγάλο μέρος του πλανήτη διέθετε την κλασική δεξιά πολιτική της ελεύθερης αγοράς όπου κυριαρχούσαν οι πλούσιοι (Κολομβία, Μεξικό, Περού, κλπ). Από την άλλη, υπήρχαν οι αριστερές κρατικιστικές οικονομίες τύπου Κούβας, Βενεζουέλας, και Λευκορωσίας.

Σήμερα όμως, στα κράτη όπου συνεχώς αυξάνονται οι αριθμοί των αποτελούντων τη μεσαία τάξη, βλέπουμε να αναδύεται ένα νέο είδος πολιτικής. Η Τουρκία, η Βραζιλία, η Χιλή, και η Πολωνία για παράδειγμα, διαθέτουν κυρίαρχα πολιτικά κόμματα που εφαρμόζουν οικονομία ελεύθερης αγοράς, αλλά και πολιτική φορολόγησης και δαπανών, με τα έσοδα να προέρχονται από τις μεσαίες και ανώτερες τάξεις.

«Η συνεχώς αυξανόμενη μεσαία τάξη δείχνει ικανή να εφαρμόσει πολιτικές αναδιανομής του εισοδήματος, την ίδια ώρα που διατηρεί την εμπιστοσύνη των επενδυτών, με απώτερο σκοπό τη συνεχιζόμενη ανάπτυξη και τη σταθερότητα των τιμών». Ένα μεγάλο πλεονέκτημα αυτής της νέας κατάστασης, είναι ότι οι φτωχοί βοηθούνται καλύτερα από ότι αν κυβερνούσαν κάποια αριστερά κόμματα. Παράλληλα, η αρπαγή μέρους της πίτας των πλουσίων, είναι πιο αποτελεσματική από το αν κυβερνούσαν κλασικά δεξιά κόμματα.

Έτσι, η αυξανόμενη σε μέγεθος αυτή μεσαία τάξη μπορεί να «κλειδώσει», παράγοντας την τόσο απαραίτητη μακροπρόθεσμη σταθερότητα που ήδη βλέπουμε στη Βραζιλία και στη Τουρκία, καθώς τα μέλη της αντιστέκονται στις «επιδρομές» εναντίον του μεριδίου τους. Και μπορεί αυτό να είναι που χρειάζεται σήμερα ο κόσμος μας.
S.A.

The Globe and Mail (Canada)

από το antinews

Στο #Synagma, σήμερα, αύριο και κάθε μέρα #greekrevolution

Ξεκίνησα να σπουδάζω με τα λεφτά του μπαμπά μου πριν δεκαπέντε χρόνια. Όχι ακριβώς αυτό που ήθελα, αλλά περίπου αυτό. Έτσι νόμιζα. Για ένα χρόνο μου έστελνε λεφτά κι εγώ έβγαινα έξω και τα έπινα με φίλους, δεν διάβαζα, παρά «γνώριζα τον κόσμο». Μετά έπιασα δουλειά. Εκεί που στους συμφοιτητές μου έδιναν 100-150 χιλιάρικα για να βγάζουν το μήνα οι γονείς τους, εμένα μου έδιναν 50, γιατί για τα υπόλοιπα έξοδά μου δούλευα. Είχα αποφασίσει ότι αφού δεν διαβάζω όσο πρέπει, δεν είναι σωστό να ξοδεύω όσα ξοδεύουν οι άλλοι, δεν είναι σωστό να μου στέλνουν λεφτά κι εγώ να τα κάνω κρασιά και μπύρες. Κάποια χρόνια μετά, ξεκίνησα να διαβάζω ξανά, σταμάτησα να δουλεύω, έπαιρνα κανονικά λεφτά για δυο χρόνια από τον πατέρα μου, πέρασα σχεδόν όλα τα μαθήματα της σχολής.

Τότε ήρθε η στιγμή για να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου σε...
αυτό που σπούδαζα. Δούλεψα για ένα χρόνο πριν την Ολυμπιάδα σε ένα τεχνικό γραφείο στην Αθήνα, χωρίς ΙΚΑ όπως και σε όλες τις άλλες δουλειές που έκανα τα προηγούμενα χρόνια, καθώς δεν υπήρχε ούτε έλεγχος, ούτε και δυνατότητα να βρεις δουλειά αν ζητούσες ένσημα. Όσοι το ζήτησαν δεν έπαιρναν τη δουλειά κι όσοι το απαίτησαν μέσω επιθεώρησης εργασίας στιγματίστηκαν και δεν μπορούσαν μετά να βρουν καμία δουλειά. Όσο κράτησε η δουλειά στο τεχνικό γραφείο, κάτι άρχισε να μην πηγαίνει καλά. Ο πολιτικός μηχανικός που ήθελα να γίνω δεν έμοιαζε με αυτό που σπούδαζα. Έτρεχα στην πολεοδομία και παρακαλούσα υπαλλήλους, έπαιρνα τηλέφωνα σε μαστόρους για να εξασφαλίσω καλύτερη τιμή και έκπτωση, ζητούσα από άλλους να κάνουν τη στατική μελέτη για κάποια κατοικία και σε γενικές γραμμές ένιωθα περισσότερο σαν ένας διεκπεραιωτής παρά σαν μηχανικός.

Σχεδόν σε όλες τις δουλειές που έπιασα αυτό το διάστημα πήγα χωρίς συστάσεις. Έπαιρνα το σαρκίο μου, έλεγα αυτός είμαι, αυτό μπορώ να κάνω. Πήγα και σε δουλειές χωρίς να τις ξέρω, τις έμαθα όμως και έγινα καλός σε αυτές. Σε όλες τις δουλειές ήθελαν να με κρατήσουν. Σε όσες απολύθηκα ο λόγος ήταν είτε ότι δεν πήγαινε καλά το μαγαζί είτε γιατί δεν δέχτηκα μείωση μισθού. Δεν χρησιμοποίησα ποτέ πολιτικό μέσο για καμία δουλειά. Σήμερα είναι γνωστό πως το ρουσφέτι έχει μετατεθεί από το Δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα. Τα γραφεία των βουλευτάδων είναι γεμάτα βιογραφικά για δουλειές τα οποία θα «προωθήσει» ο βουλευτής στο γνωστό του – δηλαδή σε αυτόν που βοήθησε να πάρει την επιδότηση ή τη μπίζνα με το δημόσιο.

Μετά πήγα φαντάρος. Είδα πως δεν διάβαζα να περάσω εκείνα τα λίγα μαθήματα της σχολής που μου είχαν μείνει και αποφάσισα πως δεν αξίζει να χάνω άλλο χρόνο, έπρεπε να τελειώνω και με το φανταρικό. Ενώ η καταγωγή μου ήταν από τον Πύργο, από τη μια άκρη του βορρά, την Κομοτηνή, με έστειλαν στην άλλη, στο Αμύνταιο. Το δέχτηκα στωικά, παρόλο που άλλοι έπαιρναν μεταθέσεις στην Αθήνα ή στην Πάτρα. Ο πατέρας μου, καθώς κι ένας φίλος μου που η γυναίκα του ήταν γραμματέας σε γραφείο υπουργού (είναι από αυτούς που τώρα κόπτονται για τον εκσυγχρονισμό) μού έλεγαν απλά να ζητήσουν μια ευνοϊκότερη μετάθεση και θα την είχα. Τους το απέκλεισα κατηγορηματικά και δεν τόλμησαν να το κάνουν.

Γυρίζοντας από το στρατό τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Παρόλα αυτά βρήκα δουλειά σε ένα έργο στην Πάτρα. Πήγα σε μια συνέντευξη που ένας γνωστός βαρέθηκε να πάει ενώ είχε ήδη κανονίσει να πάρει τη δουλειά και με πήραν. Δεν είχα πτυχίο, μόνο την εμπειρία του τεχνικού γραφείου. Το αφεντικό, μηχανικός στην Αθήνα, είχε πει πως θα αναλάμβαναν δυο εργοδηγοί τα δύο εργοτάξια που θα έπρεπε να ελέγχω παράλληλα, το ένα στην Πάτρα και το άλλο στο Αίγιο. «Θα είστε τρία άτομα και θα πάρετε 8000 ευρώ ο καθένας, είτε τελειώσετε το έργο αύριο, είτε σε ένα χρόνο». Τα τρία άτομα έγιναν δύο, γιατί είδε πως ήμασταν καλοί και τα βγάζαμε πέρα. Τα 8000 δεν έγιναν ποτέ παραπάνω όμως, παρόλο που βγάζαμε δουλειά για τρία άτομα. Είχα σχεδόν τον απόλυτο έλεγχο, την επαφή με τους μαστόρους και τα συνεργεία, την ευθύνη για τα πάντα. Εκεί ήρθα και σε επαφή με τη λεγόμενη μίζα. Μου προτάθηκε να δηλώνω περισσότερες ώρες εργασίας κάποιου εργολάβου και να μοιραζόμαστε τα χρήματα της επιπλέον αμοιβής. Υπολόγισα ότι αν έλεγα ναι, θα έβγαζα περίπου 8000 ευρώ, δηλαδή τα διπλάσια από όσα θα έπαιρνα για τη δουλειά που είχα συμφωνήσει να κάνω έτσι κι αλλιώς. Φυσικά αρνήθηκα, θεωρήθηκα «νέος», «υπερβολικός» κτλ κτλ. Δεν έφαγα κανενός τα λεφτά παρόλο που είχα αδικηθεί από τον εργοδότη μου όπως ανέφερα παραπάνω. Τελείωσε το έργο και ήμουν άνεργος. Είχα δει το άλλο πρόσωπο της ίδιας δουλειάς. Μίζα, μαστόρια, λαμογιά. Μου προτάθηκε να συνεχίσω σε επόμενο έργο, σε άλλη πόλη. Είπα όχι. Ήθελα να δοκιμάσω κάτι μόνος μου, με άλλες συνθήκες, με δικούς μου όρους.

Η αγάπη μου για τα βιβλία και τα περιοδικά ήταν δεδομένη. Ήξερα πως ήταν δύσκολο να ζήσω από αυτό. Αποφάσισα να το κάνω παράλληλα με τα του μηχανικού. Πήρα μια επιδότηση σαν νέος επιχειρηματίας της τάξεως των 9000 ευρώ. Για δύο μήνες έβαφα, έτριβα, δούλευα από το πρωί μέχρι το βράδυ για να ετοιμάσω το κτήριο που θα στεγαζόταν ο εκδοτικός, και που θα δούλευα μαζί με μια φίλη και συμφοιτήτρια όσο μπορούσα και στα μηχανικά. Τα χρήματα της επιδότησης ίσα που έφτασαν για να ξεκινήσω και για το ΤΕΒΕ της πρώτης χρονιάς. Ήταν μια βοήθεια. Δεν χρειάστηκε μέσο για την επιδότηση, είχα όλα τα τυπικά προσόντα και ήθελαν να μοιράσουν τότε τα λεφτά για να φανεί απορρόφηση του προγράμματος, αλλά και για να μειωθούν και οι θέσεις ανεργίας. Με ενθουσιασμό άρχισα να δουλεύω και με άλλο τόσο ενθουσιασμό αναζητούσαμε να κάνουμε κι άλλα πράγματα με τη συνάδελφο μηχανικό. Θέλαμε να τα κάνουμε όμορφα και σωστά.

Σχεδιάσαμε το πρώτο σπίτι. Όλα ήταν μια χαρά, αλλά ο ιδιοκτήτης στο τέλος έκανε την παρανομία του. Το υπόγειο το μετέτρεψε σε μικρό διαμέρισμα. Μετά έμαθα πως και στον πρώτο όροφο που είχαμε σχεδιάσει ένα όμορφο μπαλκόνι που έβλεπε τη θάλασσα μεγάλωσε το σαλόνι πέρα από τα προβλεπόμενα τετραγωνικά. Δεν πήγα να το δω τελειωμένο. Δεν ήταν το σπίτι που είχαμε σχεδιάσει εμείς. Να τον καταγγείλω; Δεν θα υπήρχε περίπτωση να ξαναβρώ καμία δουλειά. Όποτε έπρεπε να πάω στην πολεοδομία δεν μπορούσα να κοιμηθώ την προηγούμενη νύχτα. Όλα καθυστερούσαν, αλλά είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως δεν θα δώσω φακελάκι σε κανέναν και για κανέναν λόγο. Είναι γνωστές οι ιστορίες για τη διαφθορά στην πολεοδομία της Πάτρας, αλλά δεν έμπλεξα. Στη δεύτερη άδεια που έπρεπε να βγάλουμε δεν άντεχα ξανά αυτή την ψυχοφθόρο διαδικασία. Αποφασίσαμε να μειώσουμε τα κέρδη μας (τα μειωμένα, γιατί όλοι ξέρουμε πως οι παρόλο που πληρώναμε φόρο για την ελάχιστη αμοιβή, η ελάχιστη αμοιβή ήταν μικρότερη του τυπικού και οι εκπτώσεις μετά την Ολυμπιάδα ήταν κανόνας) και αφού κάναμε τα σχέδια και τις μελέτες, δώσαμε σε ένα άλλο γραφείο τη διεκπεραίωση και δεν ξαναπατήσαμε στην πολεοδομία. Ο ρόλος του μηχανικού, όλο και ξεμάκραινε. Για να μπορέσουμε να σταθούμε κάναμε και τοπογραφικά και αποτυπώσεις παλιών σπιτιών για όσους ετοίμαζαν φάκελο για δάνειο ανακαίνισης σπιτιού ή γενικά για δάνειο που έμπαινε το σπίτι υποθήκη. Στην τελευταία αποτύπωση όταν πήγαμε να μετρήσουμε, μια μεγάλη γυναίκα έβαλε τα κλάματα. «Γιατί ήρθατε; Αφού του είπα να μην το βάλει υποθήκη». Φύγαμε και μετά μας πήρε τηλέφωνο και μας ζήτησε να γυρίσουμε να μετρήσουμε. Μας κοιτούσε σαν εχθρούς. Ούτε ένα ποτήρι νερό δεν μας έδωσε, παρόλο που μας είχαν καλέσει να κάνουμε μια δουλειά και παρόλο που δεν ήμασταν υπάλληλοι κάποιας τράπεζας. Ήταν εφιαλτικό. Κανά δυο βδομάδες μετά μας πήραν τηλέφωνο από το γραφείο που έβγαζε τα δάνεια και μας ζήτησαν να πάμε να αποτυπώσουμε ένα άλλο σπίτι. Μας είπαν όμως: «Θα σας πάρει τηλέφωνο ο άντρας για να σας πει πότε θα λείπει η γυναίκα του για να κάνετε την αποτύπωση γιατί δεν πρέπει να το μάθει». Αυτή ήταν η χαριστική βολή. Αρνήθηκα να κάνω κάτι τέτοιο. Είχα ήδη δεχθεί τους εξευτελισμούς της πολεοδομίας, των πελατών που έκαναν ό,τι ήθελαν παρόλο που τα σχέδια έλεγαν άλλα, των εργολάβων που προσπαθούσαν να με δωροδοκήσουν και το ψυχρό βλέμμα της γυναίκας που έμπαινε υποθήκη το σπίτι της. Δεν ήμουν διατεθειμένος να μετρήσω ένα σπίτι στα κρυφά σαν τον κλέφτη, να γίνω συνένοχος μιας οικογενειακής απάτης. Σταμάτησα να δουλεύω σε αυτή τη δουλειά, η συνάδελφος συνέχισε σαν εργαζόμενη σε μεγάλη εταιρία όπου τα πράγματα ήταν πιο τυπικά, και συνέχισα μόνος μου με τις εκδόσεις.

Στο χώρο των εκδόσεων θέλησα όλα να είναι δίκαια. Ακόμα και να έβαζε ο συγγραφέας τα έξοδα για την έκδοση, από τις πωλήσεις του επέστρεφα όσα είχε δώσει, και μοιραζόμασταν 50-50 τα καθαρά κέρδη. Έφτιαξα κι ένα περιοδικό, κατά κοινή ομολογία καλό. Οι διαφημιστές μού έλεγαν ότι πρέπει να πω ψέματα για το τιράζ (αριθμό αντιτύπων), για τους συνδρομητές, για όλα όσα θα διευκόλυνε τη δουλειά τους για να πάρω διαφήμιση. Από το κράτος πήρα όλη κι όλη μια διαφήμιση κι αυτή ήταν από τον Δήμο Πατρέων, που όταν πήγα το περιοδικό στον υπεύθυνο μου είπε: «σοβαρά μιλάς; Βγάζουμε εμείς τέτοιο περιοδικό στην Πάτρα;», και έβαλαν μία διαφήμιση. Δεν ξαναέβαλαν παρόλο που διάφορες κωλοεφημερίδες της πόλης αλλά και περιοδικά της πλάκας τα γέμιζαν με διαφημίσεις. Δεν πειράζει, εγώ δεν ήθελα να έχω ένα περιοδικό που να στηρίζεται στο κράτος και στις γνωριμίες. Πήγα με τον σταυρό στο χέρι, μετά από δυόμισι χρόνια έκλεισα το περιοδικό, και ακόμα χρωστάω γι’ αυτό. Δούλευα άπειρες ώρες, δεν υπήρχαν αργίες και σαββατοκύριακα. Δεν με νοιάζει, έκανα ό,τι ήταν σωστό.

Τα πράγματα όμως δυσκόλεψαν, έπρεπε να βρω μια δουλειά για να επιζώ. Να μου δίνει φαγητό. Στην Πάτρα δεν υπήρχε τίποτα. Αναγκάστηκα να γίνω εσωτερικός μετανάστης. Ανέβηκα στην Αθήνα και με πήραν σε έναν εκδοτικό που εκτιμούσαν τη δουλειά μου από το περιοδικό που ήξεραν. Βέβαια δεν έκανα τίποτα δημιουργικό, ήμουν ουσιαστικά λίγο από όλα. Από την αποθήκη μέχρι τα τιμολόγια, από τη λιανική μέχρι τις διανομές σε κοντινά βιβλιοπωλεία. Όσα δεν μου άρεσε να κάνω στις δικές μου εκδόσεις και τα έκανα αναγκαστικά, πλέον ήταν η καθημερινότητά μου. Αλλά είχα να φάω και μου έβαζαν και ΙΚΑ. Στην αρχή έπαιζα και DJ σε κανένα μαγαζί – δουλειά που βρέθηκε κι αυτή λόγω του περιοδικού που έβγαζα – αλλά με τον καιρό δεν άντεχα άλλο σωματικά. Πριν ένα μήνα όμως χωρίς καμία προειδοποίηση με απέλυσαν. «Το μαγαζί δεν πάει καλά και δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο». Οι δικές μου εκδόσεις ίσα που βγάζουν τα έσοδα για να πληρώσω το ΤΕΒΕ και τώρα το κράτος μου ζητά και έκτακτη εισφορά επιτηδεύματος. Αν έβγαζα λεφτά για να ζήσω θα έκανα κι άλλη δουλειά; Είστε σοβαροί;

Με αυτή την δική μου ιστορία ήθελα να πω πως στα 35 χρόνια της ζωής μου, έχω δουλέψει αρκετά, όχι λιγότερο αλλά ίσως όχι και περισσότερο από άλλους. Αλλά δεν εκμεταλλεύτηκα ποτέ τις γνωριμίες μου για να φάω λεφτά του κράτους. Ο αφορισμός της συνενοχής, το διάσημο «μαζί τα φάγαμε», είναι το άλλοθι που χρησιμοποιείται αφειδώς τόσο από τους πρωτεργάτες της μάσας όσο κι από τους νεοφιλελεύθερους και τους μνημονιακούς – μερικοί από αυτούς ταυτίζονται. Δυστυχώς, και από τις δυο πλευρές, δεν γίνεται κάτι για να πληρώσει ο καθένας στο βαθμό που τελικά έφαγε, αν έφαγε. Ακόμα και οι βουλευτές μυξοκλαίγονται λέγοντας ότι αυτές τις δύσκολες ώρες θα τις περάσουμε μαζί, τα μέτρα είναι άδικα αλλά δεν γίνεται αλλιώς, κι όλα αυτά τα λαϊκίστικα παιχνίδια (τα οποία δεν βγαίνει κάποιος από τους δημοσιογραφίσκους της πλάκας να τα κράξει), αλλά η αλήθεια είναι πως δεν περνάμε τις ίδιες δυσκολίες μαζί. Όσα περισσότερα έφαγε κάποιος τόσο λιγότερες δυσκολίες περνάει τώρα. Είτε γιατί έχει καβάτζα, είτε γιατί έχει γνωριμίες, είτε γιατί βρήκε ευκαιρία να αγοράσει κοψοχρονιά (από σπίτια και οικόπεδα μέχρι το ρεύμα και το νερό).

Κατηγορούνται για τη σημερινή κατάντια οι αριστεροί γιατί είχαν πολλές απαιτήσεις, γιατί το συνδικαλιστικό ρεύμα παράσερνε με τις όποιες διεκδικήσεις τις προσπάθειες «εκσυγχρονισμού», γιατί «λαϊκίζουν» και γιατί αντιδρούν. Δυστυχώς άλλο ένα δεδομένο που κάνουν πως δεν θυμούνται, τόσο οι νεοφιλελεύθεροι όσο και οι κλέφτες, είναι πως η Αριστερά δεν κυβέρνησε αυτόν τον τόπο, πως οι συνδικαλιστές που διοικούν, βουλεύονται και βολεύονται είναι εκείνοι της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Αν η δυναμική των αριστερών ιδεών ήταν τόσο μεγάλη, τότε θα κυβερνούσαν κιόλας. Αλλά και να υπάρχει αυτή η δυναμική, γιατί οι σημερινοί σωτήρες δεν έκαναν όσα έπρεπε να κάνουν και υπέκυπταν τόσα χρόνια, ενώ τώρα τα κάνουν και κάνουν πολλά περισσότερα διαλύοντας το κοινωνικό κράτος;

Πολλοί από αυτούς που σήμερα κατηγορούν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για την κατάντια υπήρξαν μέλη κυβερνήσεων, υπήρξαν υπουργοί, υπήρξαν μέλη του κοινοβουλίου. Αν είναι δυνατόν όλοι αυτοί που συγκυβέρνησαν στα τριάντα χρόνια μετά την εκλογή του ΠΑΣΟΚ να κατηγορούν συνέχεια αυτούς που δεν κυβέρνησαν, αλλά και το λαό που αντιδρούσε. Για όσα ήθελαν να κάνουν και δεν τα έκαναν δεν φταίει η Αριστερά. Ίσως φταίει ο λαός. Γιατί ο λαός δεν τους άφηνε να τα κάνουν. Αλλά ο λαός δεν τους άφηνε να τα κάνουν γιατί άλλα του υπόσχονταν για να εκλεγούν. Δεν μπορείς να υπόσχεσαι ότι λεφτά υπάρχουν και μετά να παίρνεις έκτακτη εισφορά από κάποιον που βγάζει 600 ευρώ το μήνα. Είναι και ανήθικο, είναι και επικίνδυνο. Γι’ αυτόν τον λόγο κι ο λαός –άλλοτε δυναμικό πλήθος κι άλλοτε μάζα, άλλοτε ο σοφός λαός κι άλλοτε ο λαϊκιστής– βγαίνει και τώρα στο δρόμο. Γιατί υπάρχει τρομερή πολιτική ασυνέπεια.

Το θέμα βέβαια δεν είναι ποιος φταίει πιο πολύ. Αυτοί που μιλάνε για συνενοχή λαού και εξουσίας είναι εκείνοι που έχουν τις μεγαλύτερες ευθύνες γιατί δεν θέλουν να τις αναλάβουν. Ο αχταρμάς του Συντάγματος έχει ένα κοινό αίτημα: Να πληρώσουν αυτοί που γιγάντωσαν το έλλειμμα, που υπέγραψαν σκανδαλώδεις συμβάσεις, που προσέλαβαν αφειδώς κόσμο χωρίς κανένα ρεαλιστικό κριτήριο για να αγοράσουν ψηφαλάκια, που κάθε μέρα εκχωρούσαν μέρος της εθνικής κυριαρχίας με αντάλλαγμα δανεικά, που χειραγωγούσαν τους βλάκες να παίζουν στο χρηματιστήριο και μετά τους άφησαν ταπί και ψύχραιμους, που, που, που…

Και εδώ έρχεται η απειλή της χρεοκοπίας και της φτώχειας, της μιζέριας και της κατάντιας. Αν δεν πάρουμε το δάνειο δεν θα έχουμε να πληρώσουμε τους μισθούς. Αν αρνηθούμε το χρέος μας τότε δεν θα μας ξαναδανείσουν και δεν θα έχουμε να πληρώσουμε τις συντάξεις. Όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι γιατί ήδη υπάρχει η μιζέρια, ήδη υπάρχει η φτώχεια, ήδη το κράτος έχει κηρύξει στην ουσία στάση πληρωμών στους προμηθευτές του και στους ιδιώτες.

Τα κράτος πέρυσι είχε 55 δις έσοδα και περίπου 62 δις έξοδα. Δηλαδή πρωτογενές έλλειμμα περίπου 7 δις – σε αυτά δεν βάζουμε τα τοκοχρεολύσια, τα δάνεια κτλ. Μέχρι το 2008 χωρίς τους τόκους και τα δάνεια, οι οικονομολόγοι λένε πως οι περισσότεροι προϋπολογισμοί ήταν πλεονασματικοί. Για το ότι η ΝΔ, που θέλει λιγότερο κράτος, προσέλαβε μέσα σε 5 χρόνια 150.000 νέους δημοσίους υπαλλήλους και τους πρόσθεσε στο πάρτι του ΠΑΣΟΚ τα τελευταία 30 χρόνια φταίει ο λαός; Ήδη έχουν χάσει περίπου το 10% του εισοδήματός τους οι Έλληνες εργαζόμενοι. Αν πτωχεύσουμε και δεν μπορούμε να δανειστούμε λένε πως θα πρέπει να μειωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις κατά 25%. Σοβαρά; Οι μισθοί και οι συντάξεις είναι περίπου το 25% του ετήσιου προΰπολογισμού. Ας μην πάρουμε όπλα για να έχουμε μισθούς, ας μην πάρετε μίζες για να έχουμε μισθούς. Και τέλος πάντων, ας μειώσουμε τους μισθούς από μόνοι μας κι όχι για να πάρουμε άλλα 100 δις δάνειο!

Θα είναι καλό για τα παιδιά μας να τους κληροδοτήσουμε ένα χρέος που να πλησιάζει τα 400 δις ευρώ; Να έχουμε ξεπουλήσει σε τιμές κρίσης όλους τους εθνικούς πόρους, τις παραλίες και ό,τι άλλο μπορεί να πουληθεί; Ε, όχι λοιπόν. Αφού θέλετε να ξεκινήσουμε από την αρχή πρέπει να το κάνουμε σωστά. Να πτωχεύσουμε, να μην πάρουμε δάνειο, να δουλέψουμε και με λιγότερα λεφτά, να ξεκινήσουμε από το μηδέν και πιο κάτω, αλλά τουλάχιστον τα παιδιά μας να έχουν δική τους αυτή τη γη και τον πλούτο της. Αν θέλετε να βάλουμε τον «ελληνικό» εγωισμό και το περίφημο δαιμόνιό του να δουλέψουν, ας το κάνουμε. Αν είναι αρκετός για να βγούμε από την κρίση θα είναι αρκετός και μετά την πτώχευση.

Να κάνουμε μια γενναία αναδιανομή του πλούτου που υπάρχει. Να δημεύσουμε την περιουσία όλων όσων έφαγαν πολλά χρήματα. Να τσακίσουμε όποιον μικρό ή μεγάλο πάει να φάει χρήματα από δω και πέρα και να κάνουμε την αυτοκριτική μας όσοι παρανόμησαν λίγο ή πολύ και να σταματήσουν εδώ. Να αναμορφωθεί το δημόσιο και να μεταταχθούν όπου χρειάζονται κάποιοι. Να υπάρξει αξιολόγηση όσων δεν εργάζονται. Η Ελλάδα δεν έχει περισσότερους κατ’ αναλογία υπαλλήλους από ότι πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Τους έχει όμως σε λάθος θέσεις. Επίσης όσοι δεν εργάζονται σωστά μπορούν και τώρα να απολυθούν, αλλά δεν εφαρμόζεται ο νόμος. Γιατί να αλλάξουμε νόμους και να κάνουμε μαζικές απολύσεις αφού υπάρχουν νόμοι που αν εφαρμοστούν θα έχουν καλύτερο αποτέλεσμα;

Το προηγούμενο καλοκαίρι με φιλοξενούσαν και υπήρχαν μέρες που ζούσα με 2 ευρώ μόνο. Αλλά είχα φίλους. Η αλληλεγγύη μας θα μας βοηθήσει. Θα είναι δύσκολα αλλά θα επιζήσουμε. Θα μάθουμε να συνεργαζόμαστε αναγκαστικά. Όπως στους φτωχούς και στους νόμιμα φορολογούμενους βάζετε αναδρομικά ποσά να πληρώσουν, να βάλετε και στους πλούσιους. Φορολογήστε τις καταθέσεις τους ή εν ανάγκη πάρτε τους τη μισή περιουσία με το ζόρι για να ξεκινήσουμε από την αρχή. Οι περισσότεροι έκαναν λεφτά με δουλειές με το κράτος, άρα ας γυρίσουν τα μισά πίσω. Πώς ζητάτε από τον μεροκαματιάρη να φερθεί πατριωτικά και από τον πλούσιο δεν ζητάτε να ξεβολευτεί; Ζητήστε κι από τους Γερμανούς αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο αν θέλετε να πληρώσουμε όλοι. Είναι λαϊκισμός αυτό και δεν είναι λαϊκισμός να λέμε ότι οι Γερμανοί μας πληρώνουν τόσα χρόνια για να καθόμαστε; Μας πληρώνουν για να αγοράζουμε τα προϊόντα τους (κάποια εθελοντικά και κάποια με το ζόρι) και αφού γεμίζουν κέρδη, μετά τους χρωστάμε κιόλας. Εγώ δεν καθόμουν, οι μισοί από εσάς θα πείτε ότι δεν καθόσασταν αν σας ρωτήσουν –ιδιαίτερα οι νεοφιλελεύθεροι, γιατί αυτοί δουλεύουν- οπότε για ποιους τεμπέληδες μιλάμε; Για τους 200.000 που, ναι, έζησαν παρασιτικά; Ναι, να τους κράξουμε αυτούς, να τους βάλουμε στη θέση τους, αλλά όχι ένας ολόκληρος λαός να απολογείται για 200.000. Και μάλιστα όταν κάποιοι από αυτούς είναι «επενδυτές» και εκμεταλλευτές του χειρίστου είδους.

Βάλτε έναν κατώτατο μισθό που να μπορεί να ζήσει κάποιος και βάλτε κι έναν ανώτατο. Εν ανάγκη κάντε όλους τους μισθούς 1200 ευρώ, ακόμα και για τους διευθυντές. Και όποιος δεν θέλει ας παραιτηθεί να δουλέψει κανένας άλλος. Αλλά δεν είναι λύση να βάζεις έναν νέο να δουλεύει με μισθό ίσο με το επίδομα ανεργίας. Ούτε είναι λύση να βάζεις κάποιον να δουλεύει 10 ώρες χωρίς να πληρώνεται υπερωρίες. Το αφεντικό, αν δουλέψει παραπάνω ώρες και πάει καλά, θα αμειφθεί γι’ αυτό. Ο εργάτης γιατί να μην αμείβεται; Δεν γίνεται τόσα χρόνια μετά την κατάκτηση του 8ωρου να μας μετατρέπουν όλους σε εργάτες κινέζικου καπιταλισμού.

Νεοφιλελεύθεροι που πιστεύετε αφελώς στην αυτορύθμιση του συστήματος μέσω του ανταγωνισμού, κάνετε λάθος γιατί μιλάμε για ανθρώπους. Εμείς που πιστεύουμε στην αυτορύθμιση της κοινωνίας μέσω της αλληλεγγύης μπορεί πάλι να κάνουμε λάθος γιατί μιλάμε για ανθρώπους. Όμως είμαστε άνθρωποι. Γι’ αυτό ας επενδύσουμε στην αλληλεγγύη και όχι στον ανταγωνισμό. Δεν είμαστε ανταγωνιστές σε αυτή τη γη. Είμαστε συνοδοιπόροι.

Όχι άλλο κάρβουνο!

(το κείμενο αυτό γράφτηκε μονοκοπανιά, ίσως έχει λάθη, έχει και πράγματα που θα ήθελα να προσθέσω και να αφαιρέσω, αλλά νιώθω ότι έπρεπε να ανέβει όπως γράφτηκε τώρα αμέσως – φεύγω για το Σύνταγμα, είναι χρέος μας να αρνηθούμε αυτά που μας υποχρεώνουν να κάνουμε οι άχρηστοι)

από το Μόλις ξύπνησα…