Showing posts with label ατομικισμός. Show all posts
Showing posts with label ατομικισμός. Show all posts

Η απάτη του χρήματος!

“Το χρήμα είναι ψεύτικο και χρησιμοποιείται για να επιτευχθεί παγκόσμιος έλεγχος;”

Μια οδυνηρή διαπίστωση με παγκόσμιες διαστάσεις, είναι, πως το κυνήγι του χρήματος έχει ξεπεράσει τα όρια της απλής επιβίωσης. Αν και μπορούμε να ζήσουμε άνετα με ένα μέτριο μισθό, εντούτοις οι νέες ανάγκες, όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί,  γα πιο μεγάλο σπίτι, για πιο μοντέρνο αυτοκίνητο, για ταξίδια και φανταστικά κομφόρ, μας έχουν οδηγήσει συνειδητά ή υποσυνείδητα στο κυνήγι του χρήματος.

Η τάση αυτή είναι που προκαλεί τον ανταγωνισμό, τον ατομικισμό, και την αποξένωση, κι έτσι όλοι νιώθουμε πως αν... κάτι δυσάρεστο μας τύχει κανένας δεν θα ενδιαφερθεί, κανείς δεν θα μας κοιτάξει. Η τάση αυτή αναπτύσσει στην ψυχή ανασφάλεια και μοναξιά γιατί οι γύρω μας πια δεν είναι ειλικρινείς φίλοι, αλλά ειλικρινείς ανταγωνιστές. Η ανασφάλεια και η ψυχολογική μοναξιά φαίνεται είναι το αντίτιμο της προσπάθειας των ανθρώπων για απόκτηση περισσότερου χρήματος απ’ όσο χρειάζονται για να έχουν μια άνετη ζωή.

Πως έφτασε όμως όλη η ανθρωπότητα να έχει εθιστεί σε αυτό το ξέφρενο κυνήγι και ποια είναι η αλήθεια σχετικά με το χρήμα; Πως γίνεται ένας ολόκληρος λαός, οι Έλληνες, να έχουν γίνει σήμερα από κυνηγοί θήτες, καθώς φαίνεται ο «λαγός» να έχει γίνει λιοντάρι, έτοιμο να μας κατασπαράξει;

Τα δέκα αναπάντητα ερωτήματα του καθηγητή Κωνσταντίνου Τοκμακίδη(*), που ακολουθούν, ίσως μας βοηθήσουν να κάνουμε σκέψεις και να ψάξουμε μόνοι μας να βρούμε τις απαντήσεις, διότι μπορεί μέσα από την έρευνα αυτή να αποδειχτεί πως ο στόχος ήμασταν μάλλον εμείς οι ίδιοι.

Πως αυτό που κυνηγούσαμε εμείς ήταν μάλλον η …ουρά μας, και πως άλλοι ήταν οι κυνηγοί, που είχαν ως στόχο τους εμάς, τον απλό λαό:
Ερωτήσεις που δεν απαντώνται
Έχετε δανείσει 100 ευρώ σε έναν με μισθό 100 ευρώ και 500 ευρώ σε κάποιον με μισθό 1000 ευρώ. Ο πρώτος σας χρωστάει το 100% του μισθού του ενώ ο δεύτερος σας χρωστάει το 50% του μισθού του. Βάσει ποιας λογικής θα κυνηγούσατε τον πρώτο που αδυνατεί να πληρώσει το χρέος του και θα αφήνατε τον δεύτερο που ΜΠΟΡΕΙ να πληρώσει; Γιατί προσπαθείτε να πάρετε τα 100 και όχι τα 500;

Αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει με το ΔΝΤ.
Είδα στο διαδίκτυο τον κατάλογο με τα χρέη όλων των χωρών της γης.
Ενδεικτικά…

Γερμανία με 5 τρις έλλειμμα έχει χρέος στο 155% του ΑΕΠ της.
Γαλλία πάλι με 5 τρις έχει χρέος στο 188% του ΑΕΠ της.
-Οι ΗΠΑ με 13 τρις έλλειμμα έχουν χρέος στο 94% του ΑΕΠ τους.
Οπότε είναι προφανές ότι δεν έχει τόση σημασία το μέγεθος του χρέους όσο το ποσοστό του επί του ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος.


Μετά από μερικές ματιές στον πίνακα προκύπτουν κάποιες απορίες:
Ερώτηση 1. Πως γίνεται και ενώ το Λουξεμβούργο, η Αγγλία, η Ελβετία, το Βέλγιο, η Γαλλία, η Δανία και η Αυστρία έχουν ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ποσοστό χρέους από εμάς, αυτοί να ΜΗΝ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ σώσιμο, αλλά αντίθετα έρχονται να σώσουν εμάς;

Ερώτηση 2. Πως γίνεται το Αφγανιστάν με περίπου μισόν αιώνα συνεχείς πολέμους να έχει μόνο 23% του ΑΕΠ του χρέος, την στιγμή που ξέρουμε ότι ένας πόλεμος μερικών ημερών μπορεί να ” ξετινάξει” μία χώρα;

Ερώτηση 3. Πως γίνεται να χρωστάνε 29% το Κουβέιτ, 54% το Μπαχρέιν και τα Αραβικά εμιράτα 56% την στιγμή που είναι παγκόσμιοι προμηθευτές πετρελαίου;

Ερώτηση 4. Πως γίνεται στην Ελβετία με 271% χρέος, μία απλή καθαρίστρια σε νοσοκομείο (περίπου το 2000) να πληρώνεται με 2000 ευρώ μισθό όσα έπαιρνε την ίδια στιγμή (στα βρώμικα καρβουνο-εργοστάσια της ΔΕΗ) ένας «υψηλόμισθος» τεχνικός, ανώτερης στάθμης εκπαίδευσης, ενταγμένος στα υπερ-βαρέα/ανθυγιεινά με 25 χρόνια προϋπηρεσία;

Ερώτηση 5. Πως γίνεται η Νορβηγία με 143% χρέος να μην έχει πρόβλημα και να μην χρειάζεται σώσιμο ή περικοπές;
Ένα πραγματικό παράδειγμα από εκεί: Γνωστός μου μετακόμισε στην Νορβηγία πριν δύο χρόνια. Προσέξτε τώρα τι «έπαθε» εκεί:
α) Έπιασε δουλειά σε κουζίνα εστιατορίου σαν ανειδίκευτος και έπαιρνε 2.500 ευρώ τον μήνα μισθό!
β) Μετά τρεις μήνες στην δουλειά δήλωσε ότι ήταν «ψυχικά κουρασμένος» και του έδωσαν αμέσως άδεια 15 ημερών!
γ) Με τις επιστροφές φόρων (κάτι σαν το δικό μας δώρο) πήγε μαζί με την γυναίκα του στο Θιβέτ διακοπές.
δ) Τώρα είναι άνεργος (με την δικαιολογία ότι ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΡΕΣΕ εκεί που δούλευε!) και για δύο χρόνια παίρνει 1700 ευρώ τον μήνα!

Ερώτηση 6. Γιατί οι παγκόσμιοι δανειστές δεν ανησυχούν μήπως χάσουν τα 13, 5 τρις που χρωστάνε οι ΗΠΑ, τα 2 τρις που χρωστάει το Λουξεμβούργο, τα 9 τρις που χρωστάει η Αγγλία (κλπ, κλπ) αλλά ανησυχούν για τα 500 δις που χρωστάμε εμείς;

Ερώτηση 7. Πως γίνεται και ολόκληρος ο πληθυσμός της γης χρωστάει το 98% των χρημάτων του;

Ερώτηση 8. Ποιοι έχουν τόσα πολλά ώστε να «αντέχουν» να δανείσουν τόσο πολύ χρήμα;

Ερώτηση 9. Πού τα βρήκαν τόσα χρήματα;

Ερώτηση 10. Γιατί τα χρήματά τους δεν συμμετέχουν στο ΑΕΠ της χώρας τους;
Τελικά μήπως τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι η παγκόσμια οικονομία δεν είναι παρά μία τεράστια φούσκα, ενώ το χρήμα είναι ψεύτικο, τυπωμένο στα άδυτα των πολυεθνικών τραπεζών μόνο και μόνο για να επιτευχθεί ένας παγκόσμιος έλεγχο
(*)Aristotle University of Thessaloniki
από το Alkimos archive

Κοινωνικός αυτοχειριασμός

Επειδή καλό είναι να παραμυθιαζόμαστε, αλλά ακόμη καλύτερο να ζούμε με την αλήθεια, ας καταλάβουμε ότι οι πρώτοι που βάζουμε πλάτες για να στηριχθεί το καθεστώς αυτό, είμαστε εμείς οι ίδιοι. Δε μας αρέσει, αλλά έτσι είναι.

Κάνουν απεργία και κινητοποιούνται δυναμικά οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, αρχίζουμε οι υπόλοιποι «Αααααντε ρε το αρχίδι τον Φωτόπουλο, καλά να πάθουν». Κάνουν απεργία οι ταξιτζήδες «άαααααντε ρε, οι παλιοταρίφες, καλά να πάθουν».

Κάνουν απεργία οι εργαζόμενοι στην καθαριότητα...«άααααντε ρε τα κωλόπαιδα που παίρνουν τόσα επιδόματα, καλά να πάθουν». Κάνουν απεργία οι νοσοκομειακοί και καταλαμβάνουν το υπουργείο υγείας «άαααααααντε ρε, τους αλήτες που παίρνουν φακελάκια, καλά να πάθουν».

Κάνουν απεργία οι εφοριακοί «άαααααντε ρε τα καθίκια, που φτιάχνουν κώλο από τη μονιμότητα, καλά να πάθουν». Πάνε οι καθηγητές των ΑΕΙ να διαμαρτυρηθούν «άααααντε ρε που είναι συντεχνία και παίρνουν ένα κάρο λεφτά, καλά να πάθουν».

Κλείνουν την ΕΡΤ «άντε ρε τα τσατσόνια που ήταν τόσα χρόνια βολεμένα, καλά να πάθουν». Πάνε οι φοιτητές να διαμαρτυρηθούν «άααααντε ρε τα τσογλάνια που τρώνε τα λεφτά του μπαμπά τους και κρατάνε κλειστές τις σχολές, καλά να πάθουν».

Ε, ωραία, αν τελικά όλοι καλά να πάθουν, τότε πού είναι το πρόβλημα με τις αποφάσεις που παίρνει το καθεστώς; Προς τι η γκρίνια;

Αφού δικαίως κόβει μισθούς, προχωρά σε απολύσεις, ξεπουλάει Υγεία και Παιδεία, που είναι το πρόβλημα; Έχω αρχίσει να τρελαίνομαι. Νομίζω πλέον ότι οι Έλληνες αυτό ζητούσαν. Ένα τέτοιο καθεστώς που θα διορθώσει τις «αδικίες» που βασάνιζαν τη συνείδησή τους και γέμιζε με εφιάλτες το αίσθημα δικαίου τους.

Ξεφορτώνουν σκουπίδια στο Ελληνικό και πάνε να αντιδράσουν τρεις κι ο κούκος. Πάνε να κλείσουν τις χωματερές οι εργαζόμενοι στους Δήμους κι όταν φτάνουν τα ΜΑΤ βλέπουν όλο κι όλο 20 ανθρώπους. Κι ένα περιπολικό να πήγαινε μόνο του, θα το είχε τελειώσει το θέμα.

Οι άνεργοι και οι απολυμένοι, ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Μόνο στην κριτική είναι κι αυτοί. «Άααααντε ρε που μιλάτε κι εσείς που έχετε δουλειά», λένε για όσους έχουν ακόμη δουλειά.

Εν πάση περιπτώσει, ποια θα μπορούσε να είναι η σπίθα που θα ξεσήκωνε την πολυαναμενόμενη «εξέγερση», «επανάσταση», «ξεσηκωμό»; Καμία, φυσικά. Ο ένας βλέπει στο πρόσωπο του άλλου έναν μαλάκα και τίποτα περισσότερο.

Δικαίως θα ρωτούσε κάποιος «και τι θες να κάνουμε; Να στηρίξουμε τις παθογένειες;». Το πιθανότερο είναι ότι αυτός που θα κάνει την ερώτηση ή μόλις δεν έκοψε απόδειξη σε πελάτη ή μόλις βγήκε από κατάστημα και δέχτηκε να πληρώσει μικρότερη τιμή και να μην πάρει απόδειξη.

Αλλά φυσικά αυτό δεν είναι παθογένεια. Αυτό είναι φυσιολογικό επειδή το κάνουμε εμείς «ε και τι θες μωρέ μαλάκα να κάνουμε τώρα;». Κατά τα λοιπά, θα πάει σπίτι του, θ’ ακούσει στις ειδήσεις για τη φοροδιαφυγή και θα αγανακτήσει.

Λες και η φοροδιαφυγή είναι απρόσωπη, γίνεται μόνη της. Λες και τα χρήματα που βγαίνουν παράνομα στο εξωτερικό καλλιεργούνται στα χωράφια και δεν έχουν περάσει από τα χέρια μου και τα χέρια σου.

Εν ολίγοις, πού πάμε; Στο διάολο, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Είναι τόσο αλληλοσυγκρουόμενα τα συμφέροντα των Ελλήνων που σήμερα αγανακτούν, ώστε δεν πρόκειται να τα βρουν μεταξύ τους.

Επίσης, δεν είναι μόνο η αφετηρία της αγανάκτησης που διαφέρει, είναι και το ζητούμενο αυτής της αγανάκτησης. Ο ένας θέλει να πέσει το καθεστώς για να έρθει η Ν.Δ., ο άλλος για να πάρει μεγαλύτερο ποσοστό ο ΣΥΡΙΖΑ, ο τρίτος για να παραμείνει το πελατειακό Δημόσιο αλλά να έχει δικό του γνωστό στη νέα κατάσταση, ο τέταρτος επειδή του κόπηκαν οι λαμογιές και δε μπορεί να ρίξει πολλά λέλουδα στον Ρέμο.

Υπάρχουν και κάποιοι ελάχιστοι ιδεολόγοι που θέλουν να αλλάξουν την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα. Αυτοί μπορεί μεν να είναι τα καλύτερα παιδιά απ’ όλους μας, αλλά είναι οι άνθρωποι που στο τέλος θα φάνε τη μεγαλύτερη πίκρα γιατί θα ζήσουν στο πετσί τους το «Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ.
Καληνύχτα…».

Από τους Έλληνες, ακόμη και αυτή την κρίσιμη ώρα, λείπει η αλληλεγγύη και η συντροφικότητα. Ο κάθε ένας ξεχωριστά και η κάθε επαγγελματική τάξη διεκδικεί τον τίτλο του πιο μεγάλου θύματος, ενώ βλέπει όλους τους υπόλοιπους σαν τους πιο βολεμένους.

Έτσι πάμε. Την αλήθεια να λέμε. Γι’ αυτό κι ο Βενιζέλος ακούγεται κάθε μέρα να λέει για μας «άαααααντε ρε, αφού είναι μαλάκες, καλά να πάθουν».
από το ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ
Σχόλιο apneagr: Αφιερωμένο στο φίλο μου τον Αντώνη.

Πλησιάζει λοιπόν η “ημέρα της κρίσης”!

Πλησιάζει λοιπόν η “ημέρα της κρίσης”! Το λένε πλέον ξεκάθαρα τα ξένα μέσα ενημέρωσης.. Κράζουν πια ανοικτά τα «γεράκια» του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Κ.Τ. που γίνανε κοράκια και γυρνάνε γύρω από το πτώμα της Ελληνικής οικονομίας.. Το θεωρούν ως δεδομένο οι «εταίροι» μας (ή να πω καλύτερα οι εταίρες…χώρες ) στη χάραξη της οικονομικής τους πολιτικής προκειμένου να γλιτώσουν οι τράπεζες τους με τις λιγότερες δυνατές απώλειες…

Η Ελληνική χρεοκοπία είναι προ των πυλών!
Μπορεί να είναι ελεγχόμενη, συντεταγμένη, μερική, κούρεμα, ξύρισμα ή όπως αλλιώς θέλουν να την ονομάσουν, αλλά... είναι προ των πυλών! Οι μόνοι που συνεχίζουν να το αρνούνται είναι οι ντόπιοι λακέδες τους και τα Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης που θέλουν να μας πείσουν πως με 1.500.000 άνεργους, έναν (;) εργαζόμενο σε κάθε σπίτι και λιγότερα από 600€ βασικό μισθό θα «ανταποκριθούμε στις δεσμεύσεις μας έναντι των εταίρων μας»!...Λες και δεν είναι αυτό που ζούμε ήδη χρεοκοπία!

Κι εσύ καλέ μου συνάδελφε τι λες τώρα;
Ρωτώ εσένα που πριν 18 μήνες κοίταζες δύσπιστα όσους μίλαγαν για τον εφιάλτη που έρχεται. Εσένα συνάδελφε που ανησυχούσες μήπως και δεν πάρουν οι τράπεζες το πακέτο να σωθούν και να μας σώσουν, που χαμογέλαγες ειρωνικά στο άκουσμα και μόνο της περίπτωσης να μας κόψουν από το δώρο ή τα επιδόματα…Ρωτώ εσένα συνάδελφε που έλεγες πως όσοι μιλάνε για δώδεκα μισθούς που θα είναι σαν δέκα, για μειώσεις αντί αυξήσεων και για απολύσεις στο δημόσιο (άκου να δεις παλαβάδες…) κινδυνολογούν! Ρωτώ εσένα που όταν ξεκίνησε η λαίλαπα έλεγες είναι μπόρα και θα περάσει, που σκέφτηκες πως είσαι παλιός και οι μειώσεις θα πιάσουν τους νέους, πως είσαι μόνιμος και οι περικοπές προσωπικού θα πιάσουν τους αναπληρωτές, που είσαι διορισμένος με Α.Σ.Ε.Π. και η απόλυση δε θα σε αγγίξει…

Τι λες τώρα; Εσύ συνάδελφε μου που δεν έκανες στάσεις, 24ωρες και 48ωρες γιατί «είναι τουφεκιές στον αέρα» και δεν κάνεις πενθήμερες γιατί «δε βγαίνεις οικονομικά», που δεν πας στη Γενική Συνέλευση του σωματείου σου γιατί «λένε όλο τα ίδια και τα ίδια», που ψάχνεις να βρεις το «κόλπο γκρόσο» μέσα από αποχή από τις εκδρομές, καθιστικές διαμαρτυρίες, λευκές απεργίες, λαμπαδηφορίες, ανακοινώσεις διαμαρτυρίας, δικηγόρους και νομοθετήματα, μέσα από οτιδήποτε άλλο εκτός από απεργία «που τη θέλει το κράτος για να κονομάει από το μισθό που δε σου δίνει τη μέρα αυτή»;

Φθάσαμε λες αρκετά μακριά; Χωθήκαμε αρκούντως βαθιά στο σκατό ή θέλει ακόμα λίγο; Έχεις ακόμα αντοχές, μικροοικονομίες, περισσεύματα ή σιγά-σιγά σώνονται κι αυτά; Δε νοιώθεις κι εσύ κάτι να σε πνίγει όταν σε ρωτά το παιδί σου «και τώρα τί;.. »

Πιστεύεις ότι ήρθε η ώρα να αντιδράσουμε ή να περιμένουμε ακόμα λίγο; Ή μήπως να μην αντιδράσουμε και να επιμείνουμε μακάριοι στον ύπνο μας μέχρι ένα ηλιόλουστο πρωινό να μας ξυπνήσουν από αυτό το κακό όνειρο τα πουλάκια;... Όμως φοβάμαι συνάδελφε, και μάλλον το καταλαβαίνεις πια κι εσύ, πως μόλις ανοίξουμε τα μάτια μας τα πουλάκια θα είναι μαύρα με νύχια γαμψά και δε θα τιτιβίζουν αλλά θα κράζουν. Θα κράζουν πάνω στα κουφάρια μας και στα κουφάρια των παιδιών μας, των παιδιών που υποχρεούμαστε να διδάξουμε, εκτός από μαθηματικά και γλώσσα και γεωγραφία, κάτι πιο αναγκαίο μα και πιο δύσκολο…: ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Και αναξιοπρεπής δεν είναι αυτός που πεινάει, είναι αυτός που το δέχεται μοιρολατρικά και δε φωνάζει γι αυτό!

Εδώ που φτάσαμε συνάδελφε υπάρχουν δυο δρόμοι : του ραγιά και του ζορμπά…Ναι, μη χαμογελάς, μη σου ακούγεται μελοδραματικό… Ή σκύβουμε το κεφάλι, κλείνεται ο καθένας στο καβούκι του κοιτώντας πώς θα τη βολέψει και βράζει και παιδιά και συναδέλφους και σχολεία και παιδαγωγούς, ή σηκώνει το κεφάλι, πιάνεται χέρι με χέρι ΜΕ ΟΛΟΥΣ τους όμοιους του και ξεκινά να παλεύει…

Και οι δυο δρόμοι διδάσκουν. Ο ένας ραγιαδισμό, υποταγή, ιδιοτέλεια και ο άλλος περηφάνια, αλληλεγγύη, ελπίδα. Και τους δυο τους έχουν διαλέξει πολλοί πριν από εμάς σε παρόμοιους, δύσκολους καιρούς. Και ανάλογα με την επιλογή τους χαρακτηρίστηκαν στις συνειδήσεις μας και στη συλλογική μνήμη.

Τι λες λοιπόν τώρα συνάδελφε; Και σε λέω ακόμα συνάδελφο γιατί έχω την κρυφή ελπίδα πως το δεύτερο δρόμο θα διαλέξεις. Θα δεις πια καθαρά πως ο μοναχικός δρόμος δεν οδηγεί πουθενά. Κι αν η συλλογική δράση δεν έχει εγγυημένο αποτέλεσμα, έχει η απραξία: Οδηγεί στο χαμό μας. Σε λέω ακόμα συνάδελφο γιατί ελπίζω πως θα βγεις απ’ το καβούκι σου και θα έρθεις να πιαστούμε μαζί στο δρόμο να διεκδικήσουμε πίσω το παρόν και το μέλλον μας, το δικό μας μα και των παιδιών μας. Των παιδιών που θα μας κοιτάνε αύριο στα μάτια και θα μας ρωτούν:
«Εσύ τι είπες τότε δάσκαλε, τότε που έπρεπε να μιλήσεις»;
γράφει ο Χρήστος Δάμαλος

Followers