Υπέκυψε στις πιέσεις ο πρόεδρος της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς, και διέγραψε τον μαχητικό δεξιό πρόεδρο των ταξιτζήδων, Θύμιο Λυμπερόπουλο. Εχοντας ήδη δημοσίως καταδικάσει τη δράση των εργαζομένων στη ΔΕΗ και στους οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με τον αποκεφαλισμό του δικού της Θ. Λυμπερόπουλου η ΝΔ επισφράγισε το διαζύγιό της με τον κόσμο της εργασίας που βρίσκεται σε απόγνωση εξαιτίας της πολιτικής τής κυβέρνησης Παπανδρέου.Δεν προκαλεί φυσικά έκπληξη η στάση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ουδέποτε η Δεξιά ισχυρίστηκε ότι... εκπροσωπεί τα συμφέροντα των εργαζομένων. Επιλέγοντας όμως ακριβώς αυτήν τη χρονική στιγμή ο Α. Σαμαράς για να επαναβεβαιώσει αυτή την αρχή -τις παραμονές, δηλαδή, της μεγαλύτερης και πιο κρίσιμης απεργίας που έχει γίνει στα 37 χρόνια της μεταπολίτευσης- προσφέρει ουσιαστική υπηρεσία στην κυβέρνηση Παπανδρέου, προσδοκώντας, φυσικά, πολιτικά ανταλλάγματα.
Το διαζύγιο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με τους εργαζομένους, τους μικρομεσαίους, τους συνταξιούχους είναι βεβαίως οριστικό και αμετάκλητο. Οι σχέσεις τους είναι και θα παραμείνουν βαθύτατα εχθρικές για πολλά, πολλά χρόνια. Η επιλογή όμως του Α. Σαμαρά να δηλώσει κι αυτός το διαζύγιο της ΝΔ με τον εργαζόμενο λαό χαλαρώνει την πολιτική πίεση στην κυβέρνηση, καθώς απογοητεύει εκείνα τα πολιτικά καθυστερημένα τμήματα των εργαζομένων που είχαν την αυταπάτη ότι η ΝΔ θα μπορούσε να δώσει λύση στα οξύτατα οικονομικά προβλήματα που τους προκάλεσε η πολιτική του Γ. Παπανδρέου. Αφενός, καθιστά τον κόσμο λιγότερο μαχητικό ενδεχομένως και, αφετέρου, δίνει πράσινο φως στην κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει όση βία θέλει για να καταστείλει τις διαμαρτυρίες εναντίον της πολιτικής της, χωρίς να φοβάται σοβαρές πολιτικές απώλειες στο επίπεδο της μετακίνησης ψηφοφόρων προς τη ΝΔ.
Τα πολιτικά κέρδη που προσδοκά ο αρχηγός της ΝΔ συνίστανται στο ότι όσο περισσότερο παραμένει στην εξουσία η κυβέρνηση Παπανδρέου τόσο περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα θα πάρει, τόσο μεγαλύτερο τμήμα της βρόμικης δουλειάς θα φέρει σε πέρας, τόσο περισσότερο θα εξανδραποδίσει τον ελληνικό λαό. Ετσι, όταν κάποτε η ΝΔ αναρριχηθεί στην εξουσία, θα της είναι πολύ ευκολότερο να υιοθετήσει και να εφαρμόσει σκληρότερα αντιλαϊκά μέτρα, όπως κάνει ο δεξιός πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, Πέδρο Πάσους Κοέλιου.
Ο Κοέλιου σάρωσε στις πρόωρες εκλογές τον σοσιαλιστή πρωθυπουργό Ζοζέ Σόκρατες, που είχε υπογράψει το Μνημόνιο με πραξικοπηματικό τρόπο ως υπηρεσιακή (!) κυβέρνηση, και τώρα ο δεξιός Πορτογάλος πρωθυπουργός αντιγράφει την πολιτική Παπανδρέου: αύξησε τον ΦΠΑ από 13% σε 23%, "τσεκούρωσε" (δήθεν προσωρινά) τον 13ο και τον 14ο μισθό στους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους που βγάζουν περισσότερα από 1.000 ευρώ τον μήνα, κατάργησε επιδόματα και αργίες, περιέκοψε τις κρατικές δαπάνες για τα νοσοκομεία και τα σχολεία, έβαλε τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα να δουλεύουν μισή ώρα περισσότερο την ημέρα χωρίς πληρωμή κ.λπ. Κι είναι ακόμη στην αρχή ο Γολγοθάς των Πορτογάλων εργαζομένων...
Βραχυπρόθεσμα, η ΝΔ υπολογίζει ότι θα αποκομίσει οφέλη από τη στάση της κατά των εργαζομένων, όσο και αν είναι προφανές ότι η πολιτική αυτή δυσχεραίνει τον δρόμο της προς την κατάκτηση κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας στις εκλογές. Αυτό ελπίζει βάσιμα ότι αργά ή γρήγορα θα το ξεπεράσει, αν και καθόλου απλό δεν είναι αυτό, δεδομένου ότι η σημερινή στάση της ενθαρρύνει την ισχυροποίηση των πιέσεων πάνω στη ΝΔ για να συρθεί σε συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, κάτι που θα διασώσει το κυβερνών κόμμα. Μακροπρόθεσμα, όμως, τα προβλήματα είναι σοβαρότερα και βαθύτερα, αν εδραιωθεί η πεποίθηση σε μεγάλα τμήματα εργαζομένων και συνταξιούχων ότι κανένα από τα δύο κόμματα εξουσίας δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντά τους, ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΝΔ.
Αν ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού αισθανθεί ότι δεν έχει πολιτική εκπροσώπηση, τότε η πίεση αλλαγής του πολιτικού σκηνικού γίνεται αφόρητη. Η Αριστερά για την ώρα δεν φαίνεται ικανή να διεκδικήσει αυτή την εκπροσώπηση και να καταστεί αθροιστικά σχεδόν ισοδύναμη εκλογικά με τους άλλους δύο πόλους. Πιθανότατα θα σημειώσει το σύνολο των κομμάτων της το υψηλότερο ποσοστό της ιστορίας της, με μοναδική εξαίρεση το 1958, αλλά αυτό δεν αρκεί στις σημερινές συνθήκες.
Διακυβέρνηση χωρίς συναίνεση
Παραπλανητική και προσαρμοσμένη αποκλειστικά στο κομματικό συμφέρον του ΠΑΣΟΚ είναι η συζήτηση που γίνεται εδώ και πολλούς μήνες γύρω από την κομματική συναίνεση του κυβερνώντος κόμματος με τη ΝΔ για να συγκυβερνήσουν και να της φορτώσει έτσι τη μισή ευθύνη για την ολέθρια πολιτική που έχει ακολουθήσει η κυβέρνηση Παπανδρέου. Το αληθινό πείραμα που γίνεται όμως στην Ελλάδα είναι η διακυβέρνησή της χωρίς τη συναίνεση του λαού, χωρίς κοινωνικές συμμαχίες της κυβέρνησης με λαϊκές τάξεις και στρώματα του πληθυσμού. Πώς να κυβερνάται δηλαδή μια χώρα με σύσσωμο τον λαό εναντίον της ασκούμενης πολιτικής που τον καταβαραθρώνει, χωρίς παρ' όλα αυτά να ανατρέπεται η εν λόγω κυβέρνηση, έστω και αν ολόκληρη η χώρα βρίσκεται επί μήνες ασταμάτητα στους δρόμους.
γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ
από το Έθνος
