Λαός χωρίς πολιτική εκπροσώπηση

Υπέκυψε στις πιέσεις ο πρόεδρος της ΝΔ, Αντώνης Σαμαράς, και διέγραψε τον μαχητικό δεξιό πρόεδρο των ταξιτζήδων, Θύμιο Λυμπερόπουλο. Εχοντας ήδη δημοσίως καταδικάσει τη δράση των εργαζομένων στη ΔΕΗ και στους οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης, με τον αποκεφαλισμό του δικού της Θ. Λυμπερόπουλου η ΝΔ επισφράγισε το διαζύγιό της με τον κόσμο της εργασίας που βρίσκεται σε απόγνωση εξαιτίας της πολιτικής τής κυβέρνησης Παπανδρέου.

Δεν προκαλεί φυσικά έκπληξη η στάση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ουδέποτε η Δεξιά ισχυρίστηκε ότι... εκπροσωπεί τα συμφέροντα των εργαζομένων. Επιλέγοντας όμως ακριβώς αυτήν τη χρονική στιγμή ο Α. Σαμαράς για να επαναβεβαιώσει αυτή την αρχή -τις παραμονές, δηλαδή, της μεγαλύτερης και πιο κρίσιμης απεργίας που έχει γίνει στα 37 χρόνια της μεταπολίτευσης- προσφέρει ουσιαστική υπηρεσία στην κυβέρνηση Παπανδρέου, προσδοκώντας, φυσικά, πολιτικά ανταλλάγματα.

Το διαζύγιο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με τους εργαζομένους, τους μικρομεσαίους, τους συνταξιούχους είναι βεβαίως οριστικό και αμετάκλητο. Οι σχέσεις τους είναι και θα παραμείνουν βαθύτατα εχθρικές για πολλά, πολλά χρόνια. Η επιλογή όμως του Α. Σαμαρά να δηλώσει κι αυτός το διαζύγιο της ΝΔ με τον εργαζόμενο λαό χαλαρώνει την πολιτική πίεση στην κυβέρνηση, καθώς απογοητεύει εκείνα τα πολιτικά καθυστερημένα τμήματα των εργαζομένων που είχαν την αυταπάτη ότι η ΝΔ θα μπορούσε να δώσει λύση στα οξύτατα οικονομικά προβλήματα που τους προκάλεσε η πολιτική του Γ. Παπανδρέου. Αφενός, καθιστά τον κόσμο λιγότερο μαχητικό ενδεχομένως και, αφετέρου, δίνει πράσινο φως στην κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει όση βία θέλει για να καταστείλει τις διαμαρτυρίες εναντίον της πολιτικής της, χωρίς να φοβάται σοβαρές πολιτικές απώλειες στο επίπεδο της μετακίνησης ψηφοφόρων προς τη ΝΔ.

Τα πολιτικά κέρδη που προσδοκά ο αρχηγός της ΝΔ συνίστανται στο ότι όσο περισσότερο παραμένει στην εξουσία η κυβέρνηση Παπανδρέου τόσο περισσότερα αντιλαϊκά μέτρα θα πάρει, τόσο μεγαλύτερο τμήμα της βρόμικης δουλειάς θα φέρει σε πέρας, τόσο περισσότερο θα εξανδραποδίσει τον ελληνικό λαό. Ετσι, όταν κάποτε η ΝΔ αναρριχηθεί στην εξουσία, θα της είναι πολύ ευκολότερο να υιοθετήσει και να εφαρμόσει σκληρότερα αντιλαϊκά μέτρα, όπως κάνει ο δεξιός πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, Πέδρο Πάσους Κοέλιου.

Ο Κοέλιου σάρωσε στις πρόωρες εκλογές τον σοσιαλιστή πρωθυπουργό Ζοζέ Σόκρατες, που είχε υπογράψει το Μνημόνιο με πραξικοπηματικό τρόπο ως υπηρεσιακή (!) κυβέρνηση, και τώρα ο δεξιός Πορτογάλος πρωθυπουργός αντιγράφει την πολιτική Παπανδρέου: αύξησε τον ΦΠΑ από 13% σε 23%, "τσεκούρωσε" (δήθεν προσωρινά) τον 13ο και τον 14ο μισθό στους δημοσίους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους που βγάζουν περισσότερα από 1.000 ευρώ τον μήνα, κατάργησε επιδόματα και αργίες, περιέκοψε τις κρατικές δαπάνες για τα νοσοκομεία και τα σχολεία, έβαλε τους εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα να δουλεύουν μισή ώρα περισσότερο την ημέρα χωρίς πληρωμή κ.λπ. Κι είναι ακόμη στην αρχή ο Γολγοθάς των Πορτογάλων εργαζομένων...

Βραχυπρόθεσμα, η ΝΔ υπολογίζει ότι θα αποκομίσει οφέλη από τη στάση της κατά των εργαζομένων, όσο και αν είναι προφανές ότι η πολιτική αυτή δυσχεραίνει τον δρόμο της προς την κατάκτηση κοινοβουλευτικής αυτοδυναμίας στις εκλογές. Αυτό ελπίζει βάσιμα ότι αργά ή γρήγορα θα το ξεπεράσει, αν και καθόλου απλό δεν είναι αυτό, δεδομένου ότι η σημερινή στάση της ενθαρρύνει την ισχυροποίηση των πιέσεων πάνω στη ΝΔ για να συρθεί σε συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ, κάτι που θα διασώσει το κυβερνών κόμμα. Μακροπρόθεσμα, όμως, τα προβλήματα είναι σοβαρότερα και βαθύτερα, αν εδραιωθεί η πεποίθηση σε μεγάλα τμήματα εργαζομένων και συνταξιούχων ότι κανένα από τα δύο κόμματα εξουσίας δεν εκπροσωπεί τα συμφέροντά τους, ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΝΔ.

Αν ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού αισθανθεί ότι δεν έχει πολιτική εκπροσώπηση, τότε η πίεση αλλαγής του πολιτικού σκηνικού γίνεται αφόρητη. Η Αριστερά για την ώρα δεν φαίνεται ικανή να διεκδικήσει αυτή την εκπροσώπηση και να καταστεί αθροιστικά σχεδόν ισοδύναμη εκλογικά με τους άλλους δύο πόλους. Πιθανότατα θα σημειώσει το σύνολο των κομμάτων της το υψηλότερο ποσοστό της ιστορίας της, με μοναδική εξαίρεση το 1958, αλλά αυτό δεν αρκεί στις σημερινές συνθήκες.

Διακυβέρνηση χωρίς συναίνεση
Παραπλανητική και προσαρμοσμένη αποκλειστικά στο κομματικό συμφέρον του ΠΑΣΟΚ είναι η συζήτηση που γίνεται εδώ και πολλούς μήνες γύρω από την κομματική συναίνεση του κυβερνώντος κόμματος με τη ΝΔ για να συγκυβερνήσουν και να της φορτώσει έτσι τη μισή ευθύνη για την ολέθρια πολιτική που έχει ακολουθήσει η κυβέρνηση Παπανδρέου. Το αληθινό πείραμα που γίνεται όμως στην Ελλάδα είναι η διακυβέρνησή της χωρίς τη συναίνεση του λαού, χωρίς κοινωνικές συμμαχίες της κυβέρνησης με λαϊκές τάξεις και στρώματα του πληθυσμού. Πώς να κυβερνάται δηλαδή μια χώρα με σύσσωμο τον λαό εναντίον της ασκούμενης πολιτικής που τον καταβαραθρώνει, χωρίς παρ' όλα αυτά να ανατρέπεται η εν λόγω κυβέρνηση, έστω και αν ολόκληρη η χώρα βρίσκεται επί μήνες ασταμάτητα στους δρόμους.
γράφει ο Γιώργος Δελαστίκ

από το Έθνος

“Πού χάθηκες βρε Καραμανλή;”

Πού είσαι βρε καραμανλούγκα και δεν γυρνάς πίσω;
Αυτό είναι το ερώτημα που πλανιέται μήνες τώρα, πάνω από το γιουνανιστάν!!!
Γιατί δεν μας καταδέχεσαι και κάθεσαι στην ακρούλα σου και χαμογελάς;
Γιατί αγορίνα μου; Ε, γιατί;...

Μήπως γιατί σε σχίσανε πολιτικά, όλοι αυτοί που σε θέλουν τώρα πίσω;
Μήπως γιατί γέλαγε και το παρδαλό κατσίκι με την νίλα που έπαθες με τις τελευταίες εκλογές;;
Κωστάρα, σε ερωτώ: Γιατί δεν βγαίνεις να δώσεις ένα τέλος σε όλους αυτούς, που ακόμη και σήμερα κάνουν τις αποδείξεις ...αβαβά;
Σε όλους αυτούς, που τώρα ξανανακαλύψανε τους όρους πατρίδα και θρησκεία.
Σε όλους αυτούς, που στην πλάτη σου (έφταιγες κι εσύ, λιγάκι με την χαλαρότητά σου, βέβαια..) βγάλανε λεφτά με την σέσουλα για πέντε χρόνια και αφού σε έκραξαν, όταν έχασες, τώρα σε ξαναθυμήθηκαν…
Μήπως, γιατί τελικά έχεις αρχίσει και μιλάς, με τον δικό σου τρόπο και όλοι νομίζουν ότι «βρέχει» (βλ. ΕΠΙΚΑΙΡΑ, wikileaks κ.τ.λ.)...
Χα, χα, χα, χα!!!
Σπάω πολύ πλάκα, με τα παλικάρια μας, που τώρα βλέπουν ότι το άρμα δεν τραβάει και σε ζητούν πίσω...

Υ.Γ. 1. Ξέρω, ξέρω, θα γυρίσεις, αλλά τότε πρέπει και θα είσαι καβαλάρης..., σαν τον θειό σου…
Υ.Γ. 2. Για όλους αυτούς που ακόμη και σήμερα ασχολούνται με την 6η δόση, ένα έχω να πω: μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτοίς εστί η βασιλεία των ουρανών….
Υ.Γ. 3. Ρε παιδιά, σε αυτό το Αιγαίο, δεν μας έλεγαν ότι δεν έχει πετρέλαια;
Τώρα, γιατί άρχισαν οι έρευνες;
Ρε, γαμώτο, κρίμα. Θα μπορούσαμε και εμείς να τα εκμεταλλευτούμε πριν πολλά πολλά χρόνια, αλλά δεν ξέραμε τον τρόπο τα καημένα… Κρίμα…, κρίμα…..
Υ.Γ. 4. Για τον ΜΥΣΤΗΡΙΟ: Μετά την Αλβανία, εύχομαι καλές δουλειές και στο Καζακστάν…
Υ.Γ. 5. Περιμένετε λιγάκι ακόμη… Ακολουθούν και άλλες δυνατές αποκαλύψεις, που δεν εξουσιοδοτούμε να σας τις προλάβω, δυστυχώς… Θα τις δείτε στα περίπτερα, λίαν συντόμως...
Αχ, καταραμένο internet…..πόσο γρηγορότερα από παλιά, γράφεις την ιστορία...
γράφει ο Sinnerman

από το taxalia

Αλήθεια ο κ. Σαμαράς με ποιόν θα... επαναδιαπραγματευθεί;

Ακούμε συνεχώς από τον κ. Σαμαρά ότι ο ίδιος θα προωθήσει το αίτημα της επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου. Πολύ καλά, ο ίδιος θέλει ένα άλλο μνημόνιο κι αυτό είναι ένα αίτημα που ηχεί ευχάριστα στα αυτιά όλων. Αλίμονο, ποιος ασθενής δεν θέλει ένα μαγικό φίλτρο για την δική του ασθένεια; Εμείς το θέλουμε, οι άλλοι το συζητάνε; Όχι! Αυτό είναι σαφές. Εκείνο που είναι ασαφές είναι τι θα έκανε ο κ. Σαμαράς μπροστά σε μία τέτοια κατάσταση...

Ο κ. Σαμαράς είχε πει από την αρχή το δικό του όχι στο «μνημόνιο». Είναι κάτι που πιθανότατα θα έκανε και ο κ. Παπανδρέου αν ήταν στην δική του θέση. Το δύσκολο δεν ήταν να πει κανείς το «όχι», αλλά να παρουσιάσει ένα επαρκές σχέδιο εξόδου από την κρίση. Κι η αλήθεια είναι ότι όσες φορές κι αν επιχείρησε ο κ. Σαμαράς να παρουσιάσει τα σχέδια του στους Ευρωπαίους της τρόικας ή στα αδελφικά του κόμματα στην Ευρώπη, δεν έχει τύχει και ιδιαίτερου ενθουσιασμού.

Πίσω από τις λέξεις κρύβονται σκληρές αλήθειες. Το να...επιμένει κάποιος σε επαναδιαπραγμάτευση, όταν οι άλλοι δεν το συζητούν καν, αυτό σημαίνει ότι η αμέσως επόμενη επιλογή που μένει είναι να σταματήσει να συζητά. Δηλαδή, επιστροφή στην δραχμή!

Δεν μπορούμε να πιστέψουμε κάτι τέτοιο. Ότι ένα κόμμα που είναι ταγμένο στο πλευρό της ελεύθερης αγοράς θα έκανε ποτέ μία τέτοια επιλογή. Μόνο ως προβοκάτσια θα μπορούσαμε να εκλάβουμε τέτοιου είδους σενάρια.

Το πιο πιθανό που συμβαίνει είναι ότι ο κ. Σαμαράς και το επιτελείο του ετοιμάζονται για να αναλάβουν την εξουσία, καθώς περιμένουν ότι η κυβέρνηση θα πέσει ως ώριμο φρούτο. Αν πιστέψουμε, δηλαδή, ότι οι σχετικές δηλώσεις περί επαναδιαπραγμάτευσης είναι παράγωγο της αντιπολιτευτικής στρατηγικής της Νέας Δημοκρατίας, κάτι ανάλογο, δηλαδή, με το «λεφτά υπάρχουν» του κ. Παπανδρέου, τότε θα λέγαμε ότι οι άνθρωποι δεν έχουν διδαχτεί κάτι από την πρόσφατη ιστορική πορεία της χώρας. Αν τα εννοούν, αρχίζουμε να τρομάζουμε για όσα θα συμβούν για το... καλό μας.
γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

από το capital

Διαβάστε... Γιατί κρύβεται και δεν κάνει αντιπολίτευση η ΝΔ;

Έρχεται συγκυβέρνηση

Το ερώτημα δεν είναι το εάν, αλλά το πότε, καθώς και ο τρόπος που θα την παρουσιάσουν, ώστε να μην υπάρξουν μεγάλες πολιτικές απώλειες. Αυτή τη στιγμή, ολόκληρο το σάπιο και διεφθαρμένο κρατικοδίαιτο καθεστώς επιδιώκει να διασωθεί και όπως γίνεται αντιληπτό, κανένα κόμμα μόνο του δεν μπορεί να το επιτύχει αυτό.

Επομένως ολόκληρο το καθεστώς, τόσο παρασκηνιακά, όσο και με τα παπαγαλάκια του στα καθεστωτικά ΜΜ"Ε' πιέζει και προσπαθεί να πείσει ότι η συγκυβέρνηση (ή κάποιας μορφής οικουμενική κυβέρνηση) είναι η λύση για τη χώρα.

Εξάλλου, τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και η ΝΔ, σε καμία περίπτωση δεν... θέλουν να διαχειριστούν μόνοι τους αυτήν την κρίση. Και οι δύο γνωρίζουν πολύ καλά ότι η εξαθλίωση του λαού στην οποία μας οδηγούν, θα διαλύσει και τα δύο κόμματα και θα στείλει στα σπίτια τους ή στις φυλακές πολλούς από τους σημερινούς πολιτικοοικονομικούς ταγούς. Γι’ αυτό πολλοί από το ΠΑΣΟΚ, ανοιχτά πλέον ζητούν συγκυβέρνηση, ενώ ταυτόχρονα πολλοί από την Νέα Δημοκρατία, οι επονομαζόμενοι και μετριοπαθείς (βλ. σκληροί Νεοφιλελεύθεροι) θέλουν συγκυβέρνηση.

Επομένως το ερώτημα είναι το πότε. Η διαφορά είναι η εξής: Το μεν ΠΑΣΟΚ θέλει συγκυβέρνηση τώρα, που αυτό θα έχει το πάνω χέρι. Θα έχει την πρωθυπουργία και την πλειοψηφία και απλά θα επιδιώξει με δόλωμα το τυρί στη φάκα, να φορτώσει στα άλλα κόμματα το πολιτικό κόστος. Η δε Νέα Δημοκρατία, θέλει την συγκυβέρνηση μετά από εκλογές, γιατί πιστεύει ότι θα έρθει πρώτο κόμμα (αυτοδυναμία ελπίζουμε ότι δεν υπάρχει αφελής που να την πιστεύει), ώστε να έχει εκείνη το πάνω χέρι και να κατευθύνει τις εξελίξεις. Εδώ ακριβώς παίζεται το σκληρό πολιτικό πόκερ αυτή τη στιγμή. Τώρα ή μετά από εκλογές;

Η συγκυβέρνηση δεν θα είναι τίποτε άλλο παρά η μοναδική πραγματική πολιτική πράξη σε όλο αυτό το θεατρικό πολιτικό σύστημα της ψεύτικης και ανούσιας αντιπαράθεσης. Μιας πλασματικής αντιπαράθεσης, που μοναδικό πραγματικό στόχο έχει την εξουσία και την ικανοποίηση της κάθε λογής πολιτικής πελατείας, που στηρίζει τις διάφορες κομματικές ελίτ, μέσα από ψεύτικα ιδεολογικά περιτυλίγματα.

Για όσους όμως, αυτή τη στιγμή νομίζουν ότι η συγκυβέρνηση θα είναι λύση στο πρόβλημά μας, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η συγκυβέρνηση θα απελευθερώσει τους πολιτικούς από το πολιτικό κόστος και το φόβο του καταλογισμού των ευθυνών και ως εκ τούτου, θα φέρει σκληρές αντιλαϊκές αποφάσεις, σκληρή καταπίεση του λαού, δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, αρπαγή περιουσιών και πλήρη εξαθλίωση, ενώ παράλληλα θα διατηρείται η καθεστωτική ολιγαρχία αλώβητη, πράγματα που δεν μπορεί να κάνει ένα κόμμα μόνο του.

Επιτέλους, λέμε εμείς, να γίνει αυτή η συγκυβέρνηση, για να αποδειχθεί η πλήρης ανικανότητα του ισχύοντος ψευτοδημοκρατικού πολιτικού συστήματος και επιτέλους να αρχίσει να δημιουργείται γνήσια λαϊκή αντιπολίτευση που θα ανατρέψει τα πάντα.

Η σύγκρουση θα είναι σκληρή και αιματηρή, γιατί το καθεστώς θα παίξει όλη του την ύπαρξη πάνω σ’ αυτή τη συγκυβέρνηση.
από το προεδρική δημοκρατία

Γιατί κρύβεται και δεν κάνει αντιπολίτευση η ΝΔ;

Οι πάντες το έχουν από καιρό αντιληφθεί και αναρωτιούνται, γιατί η Νέα Δημοκρατία δεν κάνει ισχυρή αντιπολίτευση; Γιατί δεν προστατεύει το λαό από τη λαίλαπα του ΠΑΣΟΚ; Αντίθετα παρατηρούνται συνεχώς περιπτώσεις, μέσα κι έξω από τη Βουλή, όπου η Νέα Δημοκρατία, είτε βοηθά το ΠΑΣΟΚ ψηφίζοντας νομοσχέδια που εκείνο εισάγει, είτε ασκεί αντιπολίτευση με ανακοινώσεις χάδια, χωρίς να δεσμεύεται για τίποτα, απεναντίας δηλώνει συνεχώς ότι θα σεβαστεί τις υπογραφές και τους νόμους του ΠΑΣΟΚ.

Αν συζητήσει λοιπόν κάποιος με στελέχη της ΝΔ, θα συνειδητοποιήσει αμέσως ότι η ΝΔ δεν προτίθεται να κάνει ισχυρή αντιπολίτευση, για τους εξής λόγους:

1) Γιατί σε καμία περίπτωση δεν θέλει να αναλάβει τώρα την εξουσία.
Δεν έχει ουσιαστική πρόταση εξουσίας, ας μην κοροϊδευόμαστε. Γνωρίζει πολύ καλά πως αν αναλάβει τώρα την εξουσία, θα συντριβεί μόλις σε λίγους μήνες. Η «επαναδιαπραγμάτευση» είναι ένα σύνθημα κενό, που αφενός δεν εξαρτάται από την ίδια, αφετέρου όσο περνάει ο καιρός και το ΠΑΣΟΚ μας βάζει όλο και πιο βαθιά στην υποτέλεια και στην εξάρτηση, η «επαναδιαπραγμάτευση» δεν θα ωφελήσει αργότερα σε τίποτα.

2) Φοβάται μήπως συσπειρώσει τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ.
Προσπαθεί να αποφύγει με κάθε τρόπο την μετωπική σύγκρουση με το ΠΑΣΟΚ, γιατί γνωρίζει ότι κάτι τέτοιο θα συσπείρωνε τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ. Αφήνει λοιπόν το ΠΑΣΟΚ να καταρρεύσει από μόνο του στα μάτια των οπαδών του. Είναι η θεωρία του «ώριμου φρούτου».

3) Ο κακός δαίμονας της ΝΔ ήταν πάντα δύο πράγματα. Το ισχυρό κρατικοδίαιτο καθεστώς του ΠΑΣΟΚ και τα ισχυρά συνδικάτα του.
Τα στελέχη της ΝΔ γνωρίζουν πως αν αναλάβουν τώρα την εξουσία, δεν θα μπορέσουν (όπως οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη και Καραμανλή) να πειράξουν τίποτα από τα δύο. Επομένως αφήνουν το ΠΑΣΟΚ να διαλύσει μόνο του τον εαυτό του, ώστε να κυβερνήσουν μετά με σχετική ευκολία και

4) Η ΝΔ είναι ένα συστημικό κόμμα.
Ως τέτοιο, πρώτο στόχο βάζει την πολιτική της επιβίωση και αυτό θα το επιτύχει μόνο αν διατηρηθεί το ισχύον πολιτικό σύστημα. Για το λόγο αυτό ασκεί εξ «απαλών ονύχων» αντιπολίτευση, τέτοια που δεν υπερβαίνει τα «εσκαμμένα», τέτοια που δεν αγγίζει το ίδιο το κλαδί πάνω στο οποίο κάθεται.

Εμείς όμως λέμε. Καλά όλα αυτά και από μικροπολιτικής τακτικής ορθά, αλλά εδώ δεν έχουμε σχετικά ανώδυνες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Εδώ έχουμε, εν έτει 2011, μια πατρίδα που ξεπουλιέται και έναν λαό που εξαθλιώνεται και αφανίζεται. Εδώ έχουμε ένα ΠΑΣΟΚ που τυφλωμένο από τη δίψα του για εξουσία, όχι μόνο δεν μειώνει το κρατικοδίαιτο καθεστώς του, όπως αναμένει η ΝΔ, τουναντίον το αυξάνει, μετακυλίοντας με την βία το κόστος του καθεστώτος στον λαό.

Θα πρέπει λοιπόν ο Αντώνης Σαμαράς και η ΝΔ να προσέξουν ώστε να μην υπερβούν το «σημείο χωρίς επιστροφή». Βλέπουν ότι δημοσκοπικά δεν ξεκολλάνε από το 20%. Αν συνεχίσουν έτσι, ίσως και αυτό το ποσοστό, κάποια στιγμή να αρχίσει να κάμπτεται. Ακόμα και αυτοί που τώρα τους πιστεύουν, θα τους γυρίσουν σύντομα την πλάτη.
Χρειάζεται πλέον κάτι παραπάνω.
Χρειάζεται υπέρβαση του ίδιου του πολιτικού συστήματος. Υπέρβαση από την ΝΔ του ίδιου του παλαιοκομματικού εαυτού της.

από το προεδρική δημοκρατία

Τα λάθη των αρχηγών της ΝΔ και το λάθος Σαμαρά...

Όταν το 1990 ο κ. Μητσοτάκης έπιασε σχεδόν 48% και παρόλα αυτά εξέλεξε μόνο 150 βουλευτές, εξ αιτίας του εκλογικού νόμου του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος έβαζε εμπόδιο στην αυτοδύναμη εκλογή της Νέας Δημοκρατίας, έκανε το λάθος (το οποίο αναγνώρισε αργότερα νομίζουμε και ο ίδιος) να προτιμήσει να κυβερνήσει με μόνη την πλειοψηφία μιας επιπλέον ψήφου την οποία εξασφάλισε από την προσχώρηση στην ΝΔ του μοναδικού βουλευτή της ΔΗΑΝΑ κ. Κατσίκη.

Αντιθέτως, έπρεπε να αλλάξει τον εκλογικό νόμο και να... πάει αμέσως πάλι σε εκλογές εξασφαλίζοντας άνετη πλειοψηφία. Εξάλλου κανείς δεν θα τον κατηγορούσε αφού ο ίδιος ο λαός του είχε δώσει μόνο 150 έδρες με τις οποίες δεν μπορούσε συνταγματικά να κυβερνήσει.. Δυστυχώς όμως, για άγνωστους λόγους, προσπάθησε να κυβερνήσει με 150 + 1, απέναντι σε ένα οργισμένο ΠΑΣΟΚ, εξ αιτίας της δίωξης εναντίον του Α. Παπανδρέου και έχοντας να αντιμετωπίσει τα πανίσχυρα πράσινα συνδικάτα, αλλά και μια πράσινη οικονομική ολιγαρχία διαπλεκόμενων συμφερόντων, όπως ο ίδιος τα χαρακτήρισε και κυρίως την πολιτική ολιγαρχία των πολιτικών τζακιών και πολιτικών οικογενειών της Νέας Δημοκρατίας. Το αποτέλεσμα ήταν, να καταστεί όμηρος τόσο των διαπλεκόμενων κρατικοδίαιτων οικονομικών ολιγαρχών όσο των πολιτικών ολιγαρχών της ΝΔ, οι οποίοι αγκαλιά με τους διαπλεκόμενους οικονομικούς ολιγάρχες, έκαναν ότι ήθελαν, απογοητεύοντας τους ίδιους τους Νεοδημοκράτες τουλάχιστον.

Όταν το 2004 ανέλαβε την εξουσία ο κ. Καραμανλής, παρότι μόνος του διέγνωσε το πρόβλημα 5-6 διαπλεκόμενων κρατικοδίαιτων οικονομικών ολιγαρχών που κυβερνούν τη χώρα (νταβατζήδες φέρεται να τους χαρακτήρισε ο ίδιος), καθώς και το οργανωμένο κρατικοδίαιτο καθεστώς (Σύστημα ΠΑΣΟΚ το χαρακτήρισε ο ίδιος), εντούτοις και παρά του ότι διακήρυττε την ανάγκη «επανίδρυσης» του κράτους, πιστός στην ιδεολογία της αποτελεσματικής διαχείρισης, δεν προσπάθησε να αλλάξει το πολιτικό σύστημα, δηλαδή τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού, αλλά συμβιβάστηκε με το ισχύον σύστημα και ως βαθιά συστημικός πολιτικός προσπάθησε να κάνει διαχείριση του Συστήματος ΠΑΣΟΚ και πολιτική κατευνασμού των κρατικοδίαιτων νταβατζήδων. Το αποτέλεσμα ήταν αφενός να καταστεί όμηρος, τόσο των κρατικοδίαιτων οικονομικών ολιγαρχών όσο και των πολιτικών ολιγαρχών της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίο πλέον ξεσάλωσαν και έκαναν ότι ήθελαν, φτάνοντας στο σημείο να απειλείται σχεδόν καθημερινά με πτώση της κυβέρνησης, κυρίως την δεύτερη τεττραετία, από τους ίδιους του τους βουλευτές, πέρα από τις απειλές του κ. Παπανδρέου για την μη εκλογή του ΠτΔ.

Μετά την αναμενόμενη εκλογική συντριβή του κ. Καραμανλή, το προς στιγμή σάστισμα των πολιτικών ολιγαρχών της ΝΔ και η αδράνειά τους, έδωσαν την ευκαιρία σε 800.000 κομματικά μέλη να εκλέξουν εκείνα αρχηγό. Ενώ όμως ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς, από την αρχή μίλησε για Νέα Μεταπολίτευση, για αλλαγή στο πολιτικό σύστημα, για κτύπημα της οικογενειοκρατίας κ.λ.π., εντούτοις, αντί να ανοίξει τη δημοκρατία στη βάση του κόμματος και να καταστήσει σημείο αναφοράς και πηγή κάθε εξουσίας το λαό της ΝΔ, παγιδεύεται έκτοτε συνεχώς μέσα στο υπάρχον σύστημα, προσπαθώντας να βρει τα λεπτά σημεία ισορροπίας μεταξύ των πολιτικών ολιγαρχών της Νέας Δημοκρατίας. Μιας ολιγαρχίας που η ίδια τον είχε πολλά χρόνια στο πολιτικό περιθώριο και φυσικά ακόμα και σήμερα δεν τον βλέπει με καλό μάτι. Εκτός αυτού, έχει να αντιμετωπίσει και τους κρατικοδίαιτους οικονομικούς ολιγάρχες οι οποίοι θέλουν, με όργανα το μνημόνιο και την κυβέρνηση Παπανδρέου, να αφαιμάξουν τελείως τον ελληνικό λαό και μετά να τον επιστρέψουν στη δραχμή για να του αρπάξουν και τα υπόλοιπα.

Δυστυχώς, όσο θα περνάει ο καιρός, προβλέπουμε ότι ο Αντώνης Σαμαράς, θα κλείνεται όλο και περισσότερο στην πολιτική περίμετρο που χαράζουν οι ολιγάρχες, μέσα και έξω από τη Νέα Δημοκρατία και όταν κάποτε θα φτάσει η στιγμή της ανάληψης της εξουσίας, θα είναι πάρα πολύ περιορισμένος για να μπορέσει να κάνει τότε αλλαγές.

Κρίμα, γιατί σήμερα είναι η μοναδική ευκαιρία για αλλαγές. Η Ελλάδα έφτασε εδώ που όλοι ξέρουμε και ο λαός ψάχνει ηγέτη να τον ακολουθήσει για να τα αλλάξει όλα και όχι έναν ακόμα διαχειριστή του συστήματος. Τα μέλη της ΝΔ, ανήμπορα να κάνουν κάτι, για την Πατρίδα, για το κόμμα, για τους εαυτούς τους, αηδιάζουν από τους διάφορους αποτυχημένους χαριτοδιπλωμένους (ούτε καν πολιτικά δυναμικούς) ολιγάρχες πολιτικών οικογενειών και διάφορους παρατρεχάμενους βλαχομπαρόκ κομματικούς κολαούζους που γυαλίζει το μάτι τους για εξουσία, χρήμα και προβολή.

Αυτή η κομματική ομάδα δεν έχει μέλλον.

Η δημοσκοπική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, δεν είναι λόγος πανηγυρισμού για την στασιμότητα της Νέας Δημοκρατίας.
Τα καμπανάκια ηχούν έντονα...

από το προεδρική δημοκρατία

Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει

Και για όσους δεν κατάλαβαν, από την πολλή συναίνεση δεν ανοίγουν τα πανεπιστήμια!

Η θριαμβολογία για την συναινετική υπερψήφιση του νόμου για την παιδεία – ο οποίος είχε ξαναψηφιστεί επί Νέας Δημοκρατίας και ουδέποτε εφαρμόστηκε – ανήκει κιόλας στο παρελθόν, κείτεται ποδοπατημένη από τις καταλήψεις και τις κινητοποιήσεις στα ανά την Ελλάδα πανεπιστημιακά ιδρύματα.

Αποτελεί την απτή απόδειξη της απόστασης που χωρίζει την πολιτική θεωρία από την πραγματική ζωή.

Και κυρίως, αποτελεί την απόδειξη του... πολιτικού επαρχιωτισμού που ταλανίζει την Ελλάδα και κάνει μεγαλοπρεπή προβολή του εαυτού του μέσα από κούφια λόγια και επικοινωνιακές στρατηγικές.

Η προπαγάνδα εξυπηρετεί και εξυπηρετείται, τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από τα αιώνια κλισέ: Ψηφίζουν κάτι από κοινού κάποια κόμματα στη Βουλή; Ε, τότε έχουν συμφωνήσει σε όλα. Και στο μέλλον μπορεί να συμφωνήσουν σε πολύ περισσότερα.

Δεν ψηφίζουν κάποιοι βουλευτές μια νομοθετική πρόταση του κόμματός του; Αν είναι λίγοι, διαγράφονται και η υπόθεση τελειώνει εδώ. Αν είναι πολλοί, πέφτει η κυβέρνηση.

Συμφωνούν δεν συμφωνούν, οι βουλευτές του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος πρέπει να υποκύψουν στα κελεύσματα των αποφάσεων του υπουργικού συμβουλίου και διαφόρων μελών κάποιας παρέας που ξαφνικά έγιναν υπουργοί.

Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει. Έ, αφού πετάει ο γάιδαρος, γιατί να μην πετάξει και ο ΦΠΑ;

Δεν συνέβη το ίδιο στην Κύπρο. Πέρασε απαρατήρητο, αλλά την προηγούμενη εβδομάδα, η κυπριακή Βουλή ψήφισε το πρώτο πακέτο μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης, αλλά όχι και την πρόταση του υπουργείου των Οικονομικών για την αύξηση του ΦΠΑ!

Το πρώτο πακέτο μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης ψηφίστηκε από την κυπριακή Βουλή, όχι όμως και η αύξηση του ΦΠΑ.

Προβληματίστηκε το κυπριακό υπουργείο των Οικονομικών, αλλά ως εκεί. Δήλωσε πως θα ξαναφέρει προς ψήφιση την αύξηση του ΦΠΑ και τέλος. Κανένας από τους γνωστούς ελλαδίτικους θεατρινισμούς. Κανένας από τους γνωστούς Ελλαδίτικους πολιτικούς εκβιασμούς.

Υπάρχει και καλύτερο: Η τροπολογία για την καταβολή μόνιμης συνταξιοδοτικής εισφοράς των υπαλλήλων του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα ύψους 3% αντί 2,5%, ποσοστό που είχαν συμφωνήσει οι συντεχνίες με τον υπουργό Οικονομικών, πέρασε χωρίς τις ψήφους του κυβερνώντος κόμματος, του ΑΚΕΛ.

Την ψήφισαν μόνο οι βουλευτές του ΔΗΣΥ, του ΔΗΚΟ και του ΕΥΡΩΚΟ και την καταψήφισαν οι 25 βουλευτές του ΑΚΕΛ, της ΕΔΕΚ και των Οικολόγων.

Έπεσε καμιά κυβέρνηση στην Κύπρο, επειδή οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος απέρριψαν την πρόταση του υπουργού τους και μετά πήγαν και ψήφισαν την πρόταση της αντιπολίτευσης;

Γιατί συνέβη και αυτό: Το ΔΗΚΟ κατέθεσε τροπολογία για μείωση της έκτακτης κλιμακωτής μισθολογικής εισφοράς, από τρία σε δύο χρόνια και υπέρ της τροπολογίας του (παρά την αποχώρησή του από την κυβέρνηση) ψήφισαν οι 19 βουλευτές του ΑΚΕΛ!

Από όσο γνωρίζω, στην Κύπρο δεν ξέσπασε καμιά συζήτηση περί συναίνεσης, συγκυβέρνησης (που μόλις κατέρρευσε), επανασυγκόλλησης των πρώην εταίρων, υπόγειων διαδρομών και ύποπτων συνεργασιών.

Φωνές και φανφάρες περί συναινέσεων και συγκρούσεων μόνο στο επαρχιώτικο Ελλαδίτικο πολιτικό σύστημα υπάρχουν.

Και στο μεταξύ, οι όμορφες συναινέσεις, όμορφα καίγονται…
γράφει η Σοφία Βούλτεψη

από το Ελεύθερη Ζώνη

Προφήτης, ρυθμιστής ή «λαγός»;

Δεν χρειάζεται να 'σαι ιδιοφυΐα για να αντιληφθείς ότι κάτι συμβαίνει με το κόμμα του Καρατζαφέρη, διαδραματίζει ένα περίεργο ρόλο στην Ελληνική πολιτική πραγματικότητα.

Με μια απλή αλλά προσεκτική παρατήρηση των όσων κατά καιρούς λέει ο Γιώργος Καρατζαφέρης σαν Πυθία καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά.

Τα τελευταία δύο χρόνια και ιδιαίτερα μετά την... υπογραφή του μνημονίου οι προτάσεις του Καρατζαφέρη πέφτουν σαν κεραυνοί εν αιθρία προκαλώντας έκπληξη στους πολίτες αλλά μετά λίγο καιρό οι προτάσεις αυτές γίνονται δεκτές και υλοποιούνται απ’ την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και επιπλέον στηρίζονται απ’ τη ΝΔ και το νεοσυσταθέν ΔΗ.ΣΥ.

Το όλο σκηνικό μας δίνει την εντύπωση ότι τους σέρνει απ’ τη «μύτη».
Το πολιτικό σύστημα λειτουργεί σαν εντολολήπτης του Καρατζαφέρη και φυσικά θα οδηγηθούν οι κομματικές δυνάμεις σε συγκυβέρνηση όπως «προστάζει» ο Καρατζαφέρης.

Αυτό θα είχε ήδη γίνει αλλά η ΝΔ το θέλει μετά τις εκλογές γιατί πιστεύει ότι θα είναι πρώτο κόμμα και θα έχει το πάνω χέρι.
Η εφαρμογή του καταστροφικού μνημονίου και του ξεπουλήματος της χώρας μέσω του μεσοπρόθεσμου μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, πρωτεύει η εξουσιαστική «καρέκλα».
Το να εξουσιάζεις έχει σημασία έστω και αν πρόκειται για κατεστραμμένη χώρα.

Εδώ μπαίνει και το ερώτημα.
Οι πολιτικές προτάσεις που σαν πυροτεχνήματα παρουσιάζονται είναι προϊόντα πολιτικής επεξεργασίας του κόμματος ΛΑΟΣ και των στελεχών του ή είναι δοτές προτάσεις του συστήματος και ο Καρατζαφέρης και το κόμμα του απλώς τις παρουσιάζουν;

Μήπως αυτά που δεν τολμούν να πουν τα κόμματα εξουσίας φοβούμενα το λεγόμενο πολιτικό κόστος τα λέει ο Καρατζαφέρης σαν εκφωνητής;
Μήπως οι προτάσεις Καρατζαφέρη έχουν χαλκευτεί στα χαλκεία του συστήματος και το ΛΑΟΣ χρησιμοποιείται σαν «λαγός» που προλειαίνει το κλίμα για να υλοποιηθούν αργότερα σαν ύστατες λύσεις;
Φυσικά αποδεικτικά στοιχεία του τι ακριβώς συμβαίνει δεν υπάρχουν και ούτε θα μπορούσαν ποτέ να υπάρξουν, αυτές οι δουλειές γίνονται πάντα κάτω απ’ το τραπέζι, αν φυσικά γίνονται.

Όμως ο περίεργος «έρωτας» ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ είναι δυσεξήγητος.
Αποκορύφωμα των όσων περιγράφω αποτελεί η παλαιότερη πρόταση του Καρατζαφέρη για επαναπατρισμό των καταθέσεων των Ελλήνων στην Ελβετία και αλλού χωρίς προϋποθέσεις και φορολόγηση.
Η πρόταση αυτή όταν έγινε δημιούργησε οξύτατες αντιδράσεις με σκεπτικά ότι τα χρήματα ήταν «μαύρα», ή προϊόντα φοροδιαφυγής ή προϊόντα εγκληματικών πράξεων και φυσικά δεν μπορούσε το Ελληνικό κράτος να τα νομιμοποιήσει.

Τελικά πληροφορηθήκαμε ότι η κυβέρνηση προσανατολίζεται με τις προτάσεις Καρατζαφέρη για τον επαναπατρισμό των κεφαλαίων νομιμοποιώντας τα και μάλιστα αφορολόγητα (ή για τους τύπους με μηδαμινή φορολόγηση) αν χρησιμοποιηθούν σε κάποιους τομείς της οικονομίας.
Οι ενστάσεις για νομιμοποίηση παράνομου χρήματος πάνε περίπατο.
Δεν είναι περίεργο αυτή την πρόταση Καρατζαφέρη που τόσο πολύ επικρίθηκε σήμερα να σκέφτονται να την πραγματοποιήσουν;
Απλά ρωτάω δεν είναι περίεργο;

Αν αναρωτηθεί κανείς ποιοι έχουν αυτές τις καταθέσεις μπορεί να οδηγηθεί το συμπέρασμα ότι ο Καρατζαφέρης και το ΛΑΟΣ λειτούργησαν σαν «λαγοί» δίνοντας την ευκαιρία στο οικονομικοπολιτικό σύστημα να νομιμοποιήσει τα όσα παράνομα και κλεμμένα έχει σε καταθέσεις στην Ελβετία και αλλού.
Εγώ απλά ρωτάω, δεν είναι περίεργο;;;
γράφει ο Κλεισθένης

από το Ιδεοχώρος

Ψήνεται συγκυβέρνηση...

Τελευταία όλο και πυκνώνουν τα σημάδια που μαρτυρούν ότι τελικά θα πάμε σε συγκυβέρνηση. Απανωτές δηλώσεις και συνεντεύξεις διαφόρων στελεχών απ’ όλα τα κόμματα, τείνουν προς αυτή την κατεύθυνση.

Ο λόγος για τον οποίο θα γίνει συγκυβέρνηση είναι απλός. Το πολιτικό μας σύστημα δεν είναι πραγματικό αλλά είναι θεατρικό. Δηλαδή δεν εκφράζει πραγματικές πολιτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των κομμάτων που να έχουν αφετηρία κοινωνικές συγκρούσεις. Το πολιτικό μας σύστημα έχει καταφέρει να δρα αυτόνομα, έξω και... πέρα από τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες και αντί να ασχοληθεί με την επίλυση των κοινωνικών αναγκών, που θα το πρόσδενε στην κοινωνία, το αποφεύγει, ικανοποιώντας τις διάφορες κοινωνικές ομάδες, μέσα από τα δίκτυα εκλογικής πελατείας και πολιτικής πατρωνίας, βασιζόμενο στα δανεικά. Αυτή η αυτονομία είναι ο βασικός λόγος του μη κοινωνικού ελέγχου και της ως εκ τούτου κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος, σε αγαστή συνεργασία μεταξύ πολιτικού συστήματος και των κρατικοδίαιτων οικονομικών πατρώνων του.

Όμως η θεατρική αυτή αντιπαράθεση αγγίζει τα όριά της, γιατί αρχίζουν να αναφύονται έντονα κοινωνικά προβλήματα που προοιωνίζουν λαϊκή εξέγερση. Η επίσημη χρεοκοπία είναι ήδη προ των πυλών. Μια δόση να μην δοθεί και όλα τελείωσαν. Οι θεατρικές κορώνες μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ άρχισαν να μην αποδίδουν και η μεταξύ τους αυτοαθώωση για τα πολιτικά αμαρτήματα του παρελθόντος ξεσηκώνουν την κοινωνία πιο πολύ.

Εκείνο λοιπόν που προέχει για τους παλαιοκομματικούς επαγγελματίες πολιτικούς είναι η διάσωση της οικογενειακής τους επιχείρησής. Δηλαδή η διάσωση του σάπιου και διεφθαρμένου οικογενειοκρατικού πολιτικού συστήματος που θα διασώσει και το κρατικοδίαιτο οικονομικό καθεστώς των πατρώνων τους. Και ο μόνος τελικός τρόπος διάσωσης (αν εξαιρέσουμε μια εθνική κρίση) είναι η συγκυβέρνηση.

Αυτό όμως μοιραία θα είναι και το τέλος αυτού του πολιτικού συστήματος και το ξέρουν.

από το προεδρική δημοκρατία

Μην έχετε καμιά αμφιβολία η συγκυβέρνηση πλησιάζει

Εκτός από τον Καραμανλή, οι υπερατλαντικοί αμερικανοσκοταδοσκατόψυχοι σύμμαχοί μας παρακολουθούσαν τον τότε διοικητής της ΕΥΠ, τον αρχηγός της αστυνομίας, υπουργούς και δεκάδες πολίτες!!!

Τα ΜΜ"Ε" με τους Ψυχαρο - παπαχελαδο - τρεμο - ντερμπεντέρηδες, τους Μπάμπηδες, τους Κώνστηδες και τα άλλα αγράμματα εφημεριδοτηλεοπτικά σκύβαλα αφοδεύανε λάσπη, σκάνδαλα και τρόμο στις οθόνες της τηλεοράσεως και στις σελίδες των εφημερίδων…

Η Ελλάδα καιγόταν απ’ άκρη σ’ άκρη. Το σκηνικό της κατάρρευσης απαιτούσε φωτιές και στάχτες…

Τα φανερά και κρυφά Τατουλοτζιμάνια της ΝΔ κρατούσαν απ’ τα... παπάρια τον ανήμπορο και παρατημένο πρωθυπουργό από εχθρούς, φίλους, υπουργούς, δελφίνους, βουλευτές, διορισμένους και αδιόριστους…

Η ματαιόδοξος κυρία έριχνε τα μπετά του κατά φαντασίαν της «Μητσοτάκειου Μέλαθρου»…

Και οι κάτωθεν του τραπεζίου συζητήσεις με «παράγοντες», «τραπεζίτες», «νταβατζήδες», «πολιτικούς αντιπάλους» έδιναν και έπαιρνα «δι εν υπουργείον, μιαν καλύβην εις την Εκάλην και ένα εξοχικό εις την Πάρον».

Ο μέχρι προ τινος Γιωργάκης που μετατρέπονταν αργά, αλλά σταθερά σε Γιώργο, έχοντας στην τσέπη την άνετη εκλογική πλειοψηφία που του προετοίμασαν, είχε αρχίσει, κοιμωμένης και εν μέρει συμβάλλουσας της κεντροδεξιάς παράταξης, νωρίς-νωρίς τις προκαταρκτικές συζητήσεις με το ΔΝΤ και σύμπαν το Γαλλογερμανοαμερικανικό τοκογλυφικό σκυλολόι «ίνα συντόμως τεθεί κλήρος επί των εναπομεινάντων ιματίων της πολυπάθου ημών Πατρίδος».

Και φτάσαμε εις την σήμερον… ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΠΑΤΡΙΣ, ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΩΣ ΕΧΕΙ, ΤΟ ΧΡΗΜΑ ΠΡΟΕΧΕΙ… ως λέγει παλαιόν, πλην πάντα επίκαιρο, χαρρυκλύννειον άσμάτιο.

Και φτάσαμε εις την σήμερον… Με μια υπό κατοχή Πατρίδα και με τα υπάρχοντα του Ελληνικού λαού στο σφυρί για ένα κομμάτι χρέους που ουδέποτε ελέγξαμε…
Για ένα κομμάτι χρέους που μας είπανε ότι έχουμε και που πρέπει να πουληθούμε για να ξεχρεώσουμε!!!

Πρώτος ρουφιανομεσάζων, εγγυητής των πράξεων παραχώρησης, ο μπαφογιώργος της Μαργαρίτας, το καμάρι των Τσάντ και της παγκόσμιας διακυβέρνησης και ξωπίσω του τα 151 μόμολα της σοσιαλιστικής σαρκοφάγου…

Συμβάλλοντες εις το θεάρεστο έργο της σωτηρίας της Πατρίδος τα οξυδωμένα Καρατζαφερομπακογιάννεια εξαπτέρυγα, οι επί χρήμασι εκδιδόμενοι πανεπιστημιακοί εκσυγχρονιστοσημιτικής και γκρουπουσκουλονεοαριστεροκουλτουρικής προέλευσης και σύμπαν το εξέχων δημοσιογραφικό αγλάισμα που κοσμεί τους καταλόγους pay roll της Αμερικανικής πρεσβείας και του Ιδρύματος Ford.

Και εκεί «στου ποταμού την άκρη» που λέει και το δημοτικό μας τραγούδι, ο κατά πολλούς «σωτήρας» της Πατρίδας Αντώνης Σαμαράς, που κατ’ εμέ ενώ θα «μπορούσε» δυστυχώς δε φαίνεται να το «επιθυμεί…».

Παγιδευμένος στο καλοστημένο δόκανο της «συναίνεσης» των ΜΜ"Ε" και εγκλωβισμένος στα παρωχημένα θεωρήματα των «λαμπρών παλικαριών» του κόμματός του, πιστών υπηρετών του γνωστού Νεοδημοκρατικού δόγματος «στην εξουσία να 'μαστε και μ' όποιον να 'ναι» δίνει, ανελπίστως, φιλί της ζωής στην ανθρωποφάγο κυβέρνηση του κατοχικού πρωθυπουργού και ανίκανος να συλλάβει το μέγα μήνυμα της πλήρους ανατροπής που εκπέμπει η λαϊκή οργή, οδεύει με μαθηματική ακρίβεια σε κατάκτηση μιας πρωθυπουργίας μισής, ίσως και λιγότερο της μισής, θητείας

ΚΡΙΜΑ…
γράφει ο Χάρρυ Κλυνν

από το στο μυαλό του Χάρρυ Κλυνν

Α. Σαμαράς: “Δεν θα αμφισβητήσουμε εμείς τα όσα θα χρωστά η χώρα”

Σε συνέντευξή του που παραχώρησε στην εφημερίδα «Ο Κόσμος του Επενδυτή» ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς, υπεραμύνεται της ψήφισης του νομοσχεδίου για την Παιδεία που έφερε το ΠΑΣΟΚ με την αιτιολόγηση ότι πέτυχε την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Μάλιστα πρόσθεσε ότι μπορεί να ψηφίσει στο μέλλον και άλλα νομοσχέδια του ΠΑΣΟΚ, αρκεί να έχει διάθεση το ΠΑΣΟΚ να δεχτεί κρίσιμες αλλαγές...

Όπως είπε χαρακτηριστικά «Η κοινωνία δεν ζητά πάση θυσία συναίνεση σε όλα, ούτε πάση θυσία ρήξη σε όλα. Ζητά καθαρές απόψεις, συνέπεια και ευθύνη».

Για το θέμα των σχέσεων της Ελλάδας με... τους δανειστές και για την περίπτωση της επαναδιαπραγμάτευσης λέει ότι «το κράτος έχει συνέχεια και η Ελλάδα έχει φιλότιμο. Συνεπώς δεν θα αμφισβητήσουμε εμείς τα όσα θα χρωστά η χώρα στους δανειστές της». Στο σημείο αυτό κάνει διάκριση μεταξύ του χρέους, το οποίο δεν αμφισβητεί και της πολιτικής που εφαρμόζεται και την οποία αμφισβητεί. Δηλαδή της πολιτικής του Μνημονίου και του Μεσοπροθέσμου, για τα οποία υπόσχεται επναδιαπραγμάτευση.

Σε ότι αφορά την προσεχή ομιλία του στην ΔΕΘ. Σημειώνει ότι το μήνυμα που θα περάσει είναι «ότι η Ελλάδα μπορεί να βγει ισχυρότερη από την κρίση».

Τέλος σε ότι αφορά το θέμα των εκλογών λέει ότι «Θέλω εκλογές αλλά δεν τις εκβιάζω».

από το προεδρική δημοκρατία

Τι πολίτευμα έχει η Ελλάδα; Εναλλασσόμενη φεουδαρχία (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ) με κληρονομικό δικαίωμα

Γενικά μιλώντας, έχω πολλά προβλήματα με το πολιτικό σύστημα όπως είναι φτιαγμένο, διότι όπως σας έχω πει, δεν θεωρώ ότι στην Ελλάδα έχουμε δημοκρατία.

Πριν μερικά χρόνια με ρώτησαν τι πολίτευμα έχουμε στην Ελλάδα και απάντησα ως εξής: Πολίτευμα της Ελλάδος: Εναλλασσόμενη φεουδαρχία (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ) με κληρονομικό δικαίωμα.

H κατάσταση έχει ως εξής:
Έχεις τον Βασιλιά (σημερινός πρωθυπουργός που κάνει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι).
Η Αυλή, που εκτελεί τις επιθυμίες του βασιλιά (Βουλευτές & και λοιποί ανώτατοι αξιωματούχοι).
Έχεις τους επιστάτες, που διαχειρίζονται το φέουδο (σημερινοί δημόσιοι υπάλληλοι).
Τέλος έχεις και τους χωρικούς που δουλεύουν τη γη (Ελληνικός Λαός).
Ένας φίλος όμως με διόρθωσε... στο facebook. Ξέχασα τους γελωτοποιούς... δηλαδή τους δημοσιογράφους!!! Αν και βέβαια οι γελωτοποιοί δεν αποτελούν μέρος της κυβέρνησης (αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις), εντούτοις ήταν αναπόσπαστο μέρος της αυλής!!!

Το πρόβλημα με το όλο πολιτικό οικοδόμημα είναι ότι αυτοί που εκλέγονται (με ελάχιστες εξαιρέσεις) δεν έχουν καμία επαφή με τους ψηφοφόρους τους και καμία επαφή με τα προβλήματα της χώρας.

Ειδικά δε όσον αφορά τους βουλευτές επικρατείας. Δεν είναι τίποτα άλλο από έναν τρόπο να βάζει τον όποιο εκλεκτό θεωρεί πρέπον η εκάστοτε πολιτική κλίκα.

Πάρτε για παράδειγμα την κυρία Έλενα Παναρίτη, που προχτές είπε ότι δεν είναι Ελληνίδα αλλά Αμερικανίδα. Αφήνοντας στην άκρη τις δηλώσεις της, με ποιο δικαίωμα αυτή η κυρία μπήκε στο κοινοβούλιο; Ποιος την ξέρει και από που μας ήρθε; Η απάντηση είναι ότι μπήκε στη βουλή με το τερτίπι του ψηφοδελτίου επικρατείας.

Και ερωτώ; Ποιος την ξέρει αυτή την κυρία; Τι προϊστορία έχει στην Ελλάδα, τι αγώνα έχει κάνει και τι απόψεις έχει εκθέσει, έτσι ώστε να έχει την εμπιστοσύνη του Έλληνα ψηφοφόρου και να νομοθετεί;

Η απάντηση είναι καμία. Έγινε βουλευτής διότι προφανώς ήταν κολλητή του κυρίου πρωθυπουργού ή κάποιου άλλου μέσα στο κυβερνών κόμμα. Έχει τον τίτλο του βουλευτή, αλλά κανένας δεν την ξέρει και κανένας δεν την είχε ακουστά.

Είναι αυτή η αρρωστημένη νοοτροπία της κλίκας και του κάνω ό,τι θέλω, όπως το θέλω, με το έτσι θέλω, επειδή γουστάρω, που μας έχει φέρει σε αυτή την κατάσταση.

Και αυτό δεν ισχύει μόνο από την πλευρά της εκάστοτε κυβέρνησης, το ίδιο ισχύει και στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Το όλο σκηνικό είναι μια μεγάλη φαρσοκωμωδία, όπου εκλέγονται άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με τον κόσμο που υποτίθεται εκπροσωπούν.

Πόσους από τους βουλευτές που είναι σε αυτό το αρρωστημένο κοινοβούλιο γνωρίζετε; Πόσοι από αυτούς ξέρετε που στέκονται;, Πόσοι σας έχουν εκθέσει τις απόψεις τους για το οτιδήποτε; Πιο σημαντικό, ποιοι έχουν μίαν οποιαδήποτε άποψη, ανεξάρτητη, που, ενδεχομένως να μην συμβαδίζει με τις επίσημες προτάσεις του κόμμα που ανήκουν;

Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν τα βάζω με το βιογραφικό της κυρίας Παναρίτη (το οποίο είναι άψογο) και δεν παίρνω θέση για τις απόψεις της (τις οποίες άλλωστε δεν ξέρω), δεν είναι αυτό το θέμα μου. Ίσως να είναι και η εξυπνότερη βουλευτής που έχει το Ελληνικό κοινοβούλιο, δεν το ξέρω.

Το θέμα μου είναι ότι μπήκε στο κοινοβούλιο από το παράθυρο και χωρίς καμία αναμέτρηση. Αυτό είναι το θέμα και όχι τι βιογραφικό έχει και ακόμα λιγότερο τι δήλωσε σχετικά με το τι αισθάνεται, που ενδεχομένως να τονίσω μπορεί και να έχει παρερμηνευτεί.

Στη λίστα λοιπόν για το τι θα πρέπει να αλλάξει σε αυτή η χώρα για να γίνουμε δημοκρατία, βάλτε και μια big fat Greek συνταγματική αναθεώρηση, όπου μεταξύ άλλων θα πρέπει να γίνει διαχωρισμός μεταξύ νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, κατάργηση των βουλευτών επικρατείας αλλά και το δικαίωμα του καθενός να πολιτεύεται όπου τον συμφέρει, άσχετα αν δεν έχει πατήσει ποτέ πόδι στην περιοχή που υποτίθεται ότι καλείται να εκπροσωπήσει (μεταξύ άλλων).

Πολλοί λένε ότι πρέπει να μειωθούν οι βουλευτές από τους 300 στους 200. Και να γίνει αυτό, δεν θα αλλάξει τίποτα αν δεν αλλάξουν οι θεσμοί αυτής της δημοκρατίας και ο τρόπος που παίρνονται οι αποφάσεις.

Και αυτό ακούει εις το όνομα μιας προεδρικής δημοκρατίας, όπου ο ψηφοφόρος θα ψηφίζει ξεχωριστά για τον πρόεδρο (που θα έχει όλες τις εκτελεστικές εξουσίες – καταργούμε παντελώς τον Πρόεδρο της δημοκρατίας και τον πρωθυπουργό) και ξεχωριστά για το νομοθετικό σώμα (όπου στο ψηφοδέλτιο θα μπαίνουν κατόπιν προκριματικής διαδικασίας, ανταγωνιζόμενου άλλους του ιδίου κόμμα που θα ήθελαν να πάρουν το χρίσμα για τη θέση στο ίδιο ψηφοδέλτιο).
γράφει ο Γιώργος Καισάριος

από το capital