Πανικός στη σκέψη ότι θα αποφασίσει το “πειραματόζωο - Έλληνας”.

Και μόνο στο άκουσμα της προαναγγελίας του δημοψηφίσματος, ολόκληρο το σάπιο πολιτικό σύστημα, έντρομο τρέχει να ανατρέψει τον κ. Παπανδρέου. Πανικόβλητο το ελληνικό πολιτικό σύστημα, αλλά και οι ντόπιοι και ξένοι νταβατζήδες του, σπεύδουν να τρομοκρατήσουν τον ελληνικό λαό και να τον κρατήσουν μακριά από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Σε καμία περίπτωση δεν θέλουν το λαό να αναμιχθεί στα πόδια τους. Το «πειραματόζωο - Έλληνας» δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να ερωτηθεί. Πρέπει να μείνει «πειραματόζωο» φοβισμένο και εύκολο αντικείμενο για εκμετάλλευση.

Μέχρι σήμερα, στην νεότερη πολιτική ιστορία της Ελλάδας, έγιναν μόνο επτά δημοψηφίσματα και μάλιστα τα δύο από αυτά, κατά τη διάρκεια της επτάχρονης δικτατορίας. Το σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα χρησιμοποίησε πάντοτε το λαό ως... «γλάστρα» μόνο κατά την ημέρα των εκλογών, κατά την οποία το μόνο που επιτυγχάνεται, είναι απλά το ανακάτεμα της τράπουλας μέσα στο ίδιο το πολιτικό σύστημα. Έτσι και σήμερα, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα (όλα τα κόμματα και τα κρατικοδίαιτα παράσιτα που κινούνται στο παρασκήνιο) ζητούν μόνο εκλογές και όχι δημοψήφισμα. Δηλαδή μόνο ανακάτωμα στην πολιτικής τράπουλας και όχι να δοθούν αρμοδιότητες στο λαό. Θέλουν δηλαδή να διατηρήσουν την αυτονομία της εξουσίας τους απέναντι στην κοινωνία.

Δυστυχώς τόσο για το λαό, όσο και για τον κ. Παπανδρέου, τώρα είναι πλέον αργά. Το σύνθημα της ανατροπής του, έχει ήδη δοθεί. Όταν ήταν δυνατός, είχε κι αυτός το λαό «γραμμένο» και ζούσε με την έπαρση της ισοβιότητας. Τώρα, έγινε και ο ίδιος καμένο χαρτί και είναι πλέον άχρηστος στην πολιτικοοικονομική ολιγαρχία του τόπου.

Και δεν είναι μόνο ότι είναι αργά, είναι και ο τρόπος που ο κ. Παπανδρέου θέλει να χρησιμοποιήσει το δημοψήφισμα. Δεν θέλει να δώσει πραγματικά αρμοδιότητες στο λαό. Αν είχε τέτοιες δημοκρατικές προθέσεις θα το είχε κάνει από την αρχή. Θέλει απλά να χρησιμοποιήσει το δημοψήφισμα για να παραμείνει ο ίδιος στην εξουσία, βάζοντας εκβιαστικά και διχαστικά διλήμματα, αντί να ζητήσει μια νηφάλια και ψύχραιμη λαϊκή τοποθέτηση. Αν η πρόθεσή του ήταν πραγματικά δημοκρατική, τότε δεν θα μπορούσε να του πει κανείς τίποτα. Όμως τώρα βρήκαν την ευκαιρία για να εξαπατήσουν το λαό, αυτοί ακριβώς που θέλουν τον λαό φιμωμένο.

Τώρα πλέον θα πρέπει αναγκαστικά να γίνουν εκλογές, γιατί απλά ο κ. Παπανδρέου είναι πολιτικά επικίνδυνος, για πολλούς και ποικίλους λόγους.
Όμως, αμέσως μετά θα πρέπει να γίνει οπωσδήποτε δημοψήφισμα.
Ο λαός πρέπει να πάρει απόφαση ο ίδιος για το μέλλον του.

από το προεδρική δημοκρατία

Εθνική λύση ή διάλυση

Βρισκόμαστε εν μέσω θύελ­λας στις διεθνείς αγορές κε­φαλαίου και κυρίως στις χρη­ματιστικές αγορές, όπου η κίνηση των χρηματιστηρίων σημειώνει διαρκώς αρνητικά ρεκόρ πιάνοντας πά­το. Τόσο στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ όσο και στην Ασία, όπου μέχρι πρόσφατα στηρίζονταν όλες οι ελπίδες «ανάκαμ­ψης» της παγκόσμιας οικονομίας.

Οι χρηματαγορές έχουν αισίως φτά­σει πολύ κοντά στο επίπεδο του φθινο­πώρου του 2008, όταν είχε ξεσπάσει το μεγάλο κραχ μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers. Από τις 26 Ιου­λίου έως σήμερα τα χρηματιστήρια έχουν χάσει πάνω από 9 τρισ. δολάρια κεφαλαιοποίησης, κυρίως από τις τρα­πεζικές μετοχές της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Μόνο μια εβδομάδα νέων αρνητι­κών ρεκόρ χωρίζει τις διεθνείς αγορές χρήματος από ένα νέο μεγάλο κραχ. Κι αυτή τη φορά όλα δείχνουν ότι θα... είναι πολύ χειρότερο από το προηγούμενο.

«Να φοβάστε!»
Το «Economist» (1.10) εκδηλώνει τον διάχυτο πανικό λέγοντας: «Να φοβά­στε! Η παγκόσμια οικονομία θα συνε­χίσει να κατευθύνεται προς μια μαύρη τρύπα, εκτός κι αν οι πολιτικοί ενεργή­σουν πιο τολμηρά». Πρόκειται για την πιο μακάβρια αποκαθήλωση της ελεύ­θερης αγοράς και της θεολογικής λογι­κής που τη θέλει να λειτουργεί πάντα ορθολογικά. Αρκεί να μην παρεμβαί­νουν το κράτος και οι πολιτικοί.

Μα, αν οι ελεύθερες και παγκοσμι-οποιημένες αγορές είναι κάτι το από­λυτα αναγκαίο και λειτουργικό, τότε γιατί όλα εξαρτώνται από το πώς θα ενεργήσουν οι πολιτικοί; Πόσα και πό­σα διδακτορικά και νόμπελ Οικονομί­ας, ή σωστότερα οικονομικής θεολο­γίας, αποδεικνύονται σήμερα σαβού­ρα, άξια μόνο για σκουπιδοτενεκέδες, καθώς οι αγορές και οι θιασώτες τους έχουν εναποθέσει όλες τις ελπίδες τους στους πολιτικούς και στην τόλμη των ενεργειών τους...

Μόνο που είναι πλέον πολύ αργά. Τα κράτη σήμερα, ακόμη και τα πιο ανε­πτυγμένα, δεν έχουν ούτε επαρκή μέ­σα ούτε την αναγκαία οικονομική επι­φάνεια για να παρέμβουν διορθωτικά στις αγορές. Δεν διαθέτουν πια ούτε τη ρευστότητα που είχαν όταν ξέσπα­σε η παγκόσμια κρίση, μια και τη διο­χέτευσαν στη στήριξη των τραπεζών και των χρηματαγορών διεθνώς. Το αποτέλεσμα ήταν να συσσωρευτούν μεγαλύτερα χρέη και να διογκωθούν ακόμη περισσότερο οι τραπεζικές «φούσκες».

Από την άλλη, η κατάργηση της εθνικής ρύθμισης οδήγησε σε μια τρομακτική υποβάθμιση της κυρίαρχης πολιτικής. Οι αγορές δεν έχουν ανά­γκη από πολιτικούς ηγέτες, αλλά από πολιτικούς διαχειριστές, ικανούς να εκτελούν εντολές και να πειθαρχούν απόλυτα στις απαιτήσεις τους. Τώρα ωρύονται για «κρίση πολιτικής ηγεσί­ας». Και δεν έχουν άδικο.

Οι πολιτικοί των αγορών δεν διαθέ­τουν ούτε ανάστημα ούτε καν ανεξαρ­τησία σκέψης και δράσης, τέτοια που θα τους βοηθούσε να λειτουργήσουν παρεμβατικά στην κρίση του δικού τους συστήματος. Πρόκειται για ένα εξαιρε­τικά ιδιότυπο είδος αργυρώνητων πο­λιτικών, που ξέρουν μόνο από ίντριγκα και διαπλοκή. Πώς να ενεργήσουν σή­μερα με τόλμη, όταν φτιάχτηκαν ευθύς εξαρχής για να ενεργούν πάντα μέσα σε εξ αρχής δεδομένα και προκαθορι­σμένα πλαίσια;

Και καθώς η παγκόσμια κρίση της οι­κονομίας και της πολιτικής του κυρίαρ­χου συστήματος θα σπρώχνει τους θια­σώτες του σε περισσότερες εκκλήσεις και ενέργειες για ακόμη πιο ισχυρές δομές «παγκόσμιας διακυβέρνησης», τότε περισσότερο θα βαθαίνει η πρω­τοφανής ύφεση, πηγαίνοντας από κραχ σε κραχ, με μεσοδιαστήματα απατηλής «ανάκαμψης». Όχι της οικονομίας, ού­τε βέβαια της κοινωνίας, αλλά των αγο­ρών και της κερδοσκοπίας, που τώρα πια έχει μεταβληθεί σε βασική κινητή­ρια δύναμή τους.

Η... πολεμική «λύση»!
Κι αυτό διότι, αν κάτι έχουν διδάξει οι παγκόσμιες ιστορικές κρίσεις, σαν αυτήν που βιώνουμε σήμερα, είναι ότι δεν μπορούν να δοθούν διεθνείς λύ­σεις. Πρέπει αναγκαστικά να δοθεί λύ­ση σε εθνικό επίπεδο. Οι παγκόσμιες κρίσεις δεν μπορούν να βρουν τη λύση τους σε διεθνές επίπεδο, εκτός αν ξε­σπάσει παγκόσμια σύρραξη με τη μια ή την άλλη μορφή. Δεν συνέβη ποτέ και δεν πρόκειται να συμβεί σήμερα. Εκτός κι αν αυτοί που την αναζητούν σήμερα, ψάχνουν την ευκαιρία για να γεννη­θούν νέες πολεμικές συρράξεις.
Ορισμένοι δεν το κρύβουν. Όπως, π.χ., ο Πολ Κρούγκμαν, ο οποίος δεν κρύβει την άποψή του ότι μόνο ένας νέος πολεμικός παροξυσμός θα μπο­ρούσε να λυτρώσει την αμερικανική και την παγκόσμια οικονομία από την κρίση. Έτσι, στα τέλη Σεπτεμβρίου, σε μια ανοιχτή ομιλία του στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης, ο Κρούγκμαν ισχυρί­στηκε ότι «αυτό που χρειαζόμαστε εί­ναι στην πραγματικότητα ένα οικονομι­κό ισοδύναμο του πολέμου». Και συνέ­χισε: «Αυτό που πραγματικά έφερε το τέλος στη Μεγάλη Ύφεση ήταν το τερά­στιο πρόγραμμα δημοσίων δαπανών, αλλιώς γνωστό ως Δεύτερος Παγκόσμι­ος Πόλεμος» («Huffington Post », 28.9).

Ο ίδιος λίγο νωρίτερα, κατά τη διάρκεια τηλεοπτικής εκπομπής, είπε με­ταξύ σοβαρού και αστείου: «Εάν εμείς ανακαλύψουμε ότι, ξέρετε, οι εξωγή­ινοι σχεδιάζουν να επιτεθούν στη Γη και χρειαζόμαστε μια μαζική συγκέ­ντρωση πόρων για την αντιμετώπιση της εξωγήινης απειλής και πραγματικά έπαιρναν δευτερεύουσα θέση ο πλη­θωρισμός και τα ελλείμματα του προϋ­πολογισμού, αυτή η ύφεση θα μπορού­σε να ξεπεραστεί σε 18 μήνες».

Και συνέχισε: «Και αν μετά, ξαφνικά, ανακαλύψουμε ότι κάναμε λάθος, ότι δεν υπάρχουν εξωγήινοι, θα ήμασταν καλύτερα...». Ένας άλλος παρευρισκό­μενος τον διέκοψε λέγοντας: «Δηλαδή μας λέτε ότι χρειαζόμαστε έναν Όρσον Γουέλς;». Ο Κρούγκμαν απτόητος του απάντησε: «Υπήρχε ένα επεισόδιο της “Ζώνης του Λυκόφωτος” [τηλεοπτική εκπομπή], όπου οι επιστήμονες επινό­ησαν μια ψεύτικη απειλή από εξωγήι­νους με σκοπό να πετύχουν την παγκό­σμια ειρήνη... Αυτή τη φορά τη χρεια­ζόμαστε για να πετύχουμε μια δημοσι­ονομική ενίσχυση» (CNN, 14.8).

Πολιτικό αδιέξοδο
Μπορεί όλα αυτά να είναι ένα ατυ­χέστατο και πολύ κακόγουστο αστείο, αλλά όσο επιμένει η παγκόσμια κρίση, όσο οι αγορές βιώνουν το πλήρες οικο­νομικό και πολιτικό αδιέξοδο, μπορεί ο παραλογισμός να εμφανιστεί ως η μό­νη βιώσιμη διέξοδος. Ειδικά για όσους επιμένουν ότι μόνο σε διεθνές επίπεδο μπορεί να αναζητηθεί λύση.

Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαί­νει κάτι τέτοιο. Την εποχή του Κέυνς πρυτάνευε επίσης η ίδια λογική, ότι οι­κονομική διεθνοποίηση και η αλληλε­ξάρτηση των οικονομιών αποτελεί το μοναδικό ελιξήριο για την ανάπτυξη και την ειρήνη. Στην κορύφωση όμως της παγκόσμιας κρίσης, δηλαδή το 1933, ο Κέυνς είχε αρκετή ανεξαρτη­σία σκέψης για να καταλήξει σε διαφο­ρετικό συμπέρασμα:

«Μεγάλωσα, όπως και οι περισσό­τεροι Άγγλοι, με σεβασμό στο ελεύ­θερο εμπόριο, όχι μόνο ως οικονομική θεωρία, την οποία ένα ορθολογικό και μορφωμένο πρόσωπο δεν θα μπορού­σε ποτέ να αμφισβητήσει, αλλά σχε­δόν ως μέρος του ηθικού νόμου. Θεω­ρούσα ότι διαφοροποιήσεις από αυτό αποτελούν ταυτόχρονα ηλιθιότητα και προσβολή. Σκεφτόμουν ότι οι ακλό­νητες πεποιθήσεις περί ελεύθερου εμπορίου της Αγγλίας, που διατηρού­νταν για σχεδόν εκατό χρόνια, είναι η εξήγηση τόσο απέναντι στον άνθρωπο όσο και απέναντι στα επουράνια της οικονομικής υπεροχής της...
 
Όμως δεν φαίνεται σήμερα προφα­νές ότι μια μεγάλη συγκέντρωση της εθνικής προσπάθειας για να κατακτη­θεί το εξωτερικό εμπόριο, ότι η διείσ­δυση της οικονομικής δομής μιας χώ­ρας από τους πόρους και την επιρροή των ξένων καπιταλιστών, ότι μια στενή εξάρτηση της δικής μας οικονομικής ζωής από τις διακυμάνσεις των οικονο­μικών πολιτικών των ξένων χωρών αποτελούν εγγυήσεις και διαβεβαιώσεις της διεθνούς ειρήνης. Είναι πιο εύκο­λο, υπό το πρίσμα της εμπειρίας και της διορατικότητας, να υποστηρίξει κανείς το αντίθετο.

Η προστασία των συμφερόντων μιας χώρας στο εξωτερικό, η κατάκτηση νέ­ων αγορών, η άνοδος του οικονομικού ιμπεριαλισμού, όλα αυτά μόλις και με­τά βίας μπορούν να αποφευχθούν ως αναπόσπαστο μέρος μιας κατάστασης πραγμάτων η οποία αποσκοπεί στην όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διεθνή εξειδίκευση και στη μέγιστη γεωγρα­φική διάχυση του κεφαλαίου οπουδή­ποτε κι αν βρίσκεται η έδρα της ιδιο­κτησίας του.
 
Ενδεδειγμένες εγχώριες πολιτικές μπορούν συχνά να είναι πιο εύκολο να αποδώσουν, αν, για παράδειγμα, το φαινόμενο που είναι γνωστό ως “φυγή των κεφαλαίων” θα μπορούσε να απο­κλειστεί. Το διαζύγιο ανάμεσα στην ιδι­οκτησία και την πραγματική ευθύνη της διαχείρισης είναι σοβαρή υπόθεση στο εσωτερικό μιας χώρας, όταν, ως αποτέ­λεσμα των πολυμετοχικών εταιρειών, η ιδιοκτησία κατακερματίζεται μεταξύ αμέτρητων ατόμων που αγοράζουν το συμφέρον τους για σήμερα, το πωλούν αύριο και τους λείπει συνολικά τόσο η γνώση όσο και η ευθύνη απέναντι σε ό,τι προς στιγμήν τους ανήκει.
 
Όμως, όταν η ίδια αρχή εφαρμό­ζεται διεθνώς, είναι, σε περιόδους έντασης, ανυπόφορη – είμαι ανεύθυ­νος προς ό,τι μου ανήκει και εκείνοι που λειτουργούν ό,τι μου ανήκει είναι ανεύθυνοι απέναντί μου. Μπορεί να υπάρχει κάποιος χρηματοοικονομικός υπολογισμός, ο οποίος δείχνει να είναι συμφέρον ότι η αποταμιεύσεις μου θα πρέπει να επενδυθούν σε οποιαδήπο­τε περιοχή του κατοικήσιμου πλανήτη παρουσιάζει τη μεγαλύτερη οριακή απόδοση του κεφαλαίου ή το υψηλό­τερο επιτόκιο.
 
Αλλά η εμπειρία λέει ότι η συσσώ­ρευση μεγάλης απόστασης ανάμεσα στην ιδιοκτησία και τη λειτουργία της κάνει κακό στις σχέσεις μεταξύ ανθρώ­πων και είναι πιθανό ή βέβαιο ότι μα­κροπρόθεσμα θα δημιουργήσει εντά­σεις και εχθρότητες που θα μηδενίσουν τον χρηματοοικονομικό υπολογισμό... Ως εκ τούτου, γι’ αυτούς τους σοβα­ρούς λόγους, τείνω προς την πεποίθη­ση ότι, όταν η μετάβαση ολοκληρωθεί, ένας μεγαλύτερος βαθμός εθνικής αυ­τάρκειας και οικονομικής απομόνωσης μεταξύ των χωρών από ό,τι υπήρχε το 1914 μπορεί να εξυπηρετήσουν την υπόθεση της ειρήνης.
 
Σε κάθε περίπτωση η εποχή του οι­κονομικού διεθνισμού δεν ήταν ιδιαίτε­ρα επιτυχής όσον αφορά την αποφυγή του πολέμου. Και αν οι φίλοι του αντα­παντούν πώς οι ατέλειες της επιτυχίας του ποτέ δεν του έδωσαν μια δίκαιη ευ­καιρία, είναι λογικό να επισημάνει κα­νείς ότι μια μεγαλύτερη επιτυχία είναι ελάχιστα πιθανή τα επόμενα χρόνια». («The Yale Review », Vol. 22, no. 4 [June 1933], σ. 755, 58).

Να μη γίνουμε Τρίτος Κόσμος
Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και σήμερα. Δεν μπο­ρεί να υπάρξει ούτε κατά διάνοια περίπτωση μια οικονομία να βρει την έξοδο από την παγκόσμια κρίση αν δεν προτάξει τη δική της εθνική συ­γκρότηση. Ιδίως όταν πρόκειται για μια οικονο­μία σαν την Ελλάδα. Πρέπει να αντιστραφούν οι όροι λειτουργίας και ανάπτυξης της οικονομίας. Δεν μπορεί να εξαρτάται από την προσέλκυση ξένου κεφαλαίου και το άνοιγμα των αγορών της. Δεν μπορεί να αναζητά πλούτη από το εξωτερικό εμπόριο και την εξωστρέφεια των επιχειρήσεων, που αποκαλείται ανταγωνιστικότητα. Χρειάζεται επειγόντως να αναταχθεί η οικονομία με επίκε­ντρο την εσωτερική αγορά και τις εγχώριες ανά­γκες της μεγάλης πλειονότητας του πληθυσμού. Είναι απαραίτητο να κινητοποιηθούν πρώτα και κύρια οι εσωτερικές δυνάμεις παραγωγής.

Πριν αναζητήσουμε στο εξωτερικό αγορές για προϊόντα και υπηρεσίες, πρέπει πρώτα να εξα­σφαλίσουμε την ικανοποίηση των πιο ζωτικών αναγκών της εγχώριας οικονομίας και κοινωνίας. Πρέπει να σπάσει η εξάρτηση της ελληνικής οι­κονομίας από τις εισαγωγές κεφαλαίου και εμπο­ρευμάτων. Διαφορετικά η Ελλάδα θα ακολουθή­σει τον δρόμο του Τρίτου Κόσμου, που μπορεί να παρουσιάζει εξαγωγικές επιδόσεις, αλλά κοινω­νικά και πολιτικά ανήκει ακόμη στον 18ο αιώνα. Δεν μπορεί να υπάρξει κανένας άλλος τρόπος για να ξεφύγουμε από το αδιέξοδο στο οποίο έχου­με βρεθεί.

Αυτόκλητοι σωτήρες
Την εποχή του Μεσοπολέμου, κατά τη διάρ­κεια της Μεγάλης Ύφεσης, όσο κι αν προσπάθη­σε το κυρίαρχο σύστημα να ακολουθήσει τις διο­ρατικές παρατηρήσεις του Κέυνς, δεν μπόρεσε.
Το Νιου Ντιλ στις ΗΠΑ και ο φασισμός ή ο ναζι­σμός στην Ευρώπη ήταν οι δυο ακραίες εκδοχές του καπιταλιστικού οικουμενισμού ή της παγκο­σμιοποίησης της εποχής εκείνης.

Οι λαοί, στην προσπάθειά τους να βρουν τον δικό τους δρόμο μέσα από το αδιέξοδο, δοκίμα­σαν τη λύση των Λαϊκών Μετώπων. Αν και η περί­οδος των Λαϊκών Μετώπων είναι η μόνη που έφε­ρε αποτελέσματα στην αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος του λαού, απέτυχε ως προς τον τε­λικό σκοπό της. Κι αυτό επειδή τα Λαϊκά Μέτω­πα έμειναν σε μια συμφωνία κορυφής, χωρίς να υπολογίζουν την αληθινή δυναμική των λαϊκών μαζών.
Τότε ήταν συνηθισμένο αυτόκλητες πρωτοπο­ρίες, ηγέτες και ηγετίσκοι να μιλούν για τη μάζα, να ξέρουν καλύτερα από αυτήν και να την κα­λούν να τους ακολουθήσει τυφλά. Η λογική αυτή έφερε τον εκφυλισμό σε ό,τι πιο ελπιδοφόρο για τους λαούς γέννησε εκείνη η εποχή.

Αδυναμία διεξόδου
Σήμερα τα πράγματα είναι τελείως διαφορε­τικά. Το κυρίαρχο σύστημα αδυνατεί να δώσει έστω και προσωρινή λύση στο αδιέξοδο όχι μό­νο της Ελλάδας, αλλά και παγκοσμίως. Οι αγορές δεν επιτρέπουν κανενός είδους ευελιξία ή τόλμη. Μόνο επιδείνωση της καταστροφής μπορεί να υποσχεθεί. Η λύση ενός αληθινού, αυθεντι­κού Λαϊκού Μετώπου μπορεί να υπάρξει σήμερα μόνο με τον λαό κυρίαρχο στη δική του οργάνω­ση. Χωρίς συμφωνίες κορυφής, πολιτικές συνι­στώσες και συνισταμένες. Μόνο με όρους αλη­θινής μαζικής αυτοοργάνωσης σε κάθε γειτονιά και χώρο δουλειάς. Χωρίς πιστοποιητικά κοινωνι­κών φρονημάτων ή δηλώσεις μετανοίας.


Η ώρα της δράσης έχει φτάσει...
Τα τονίζουμε όλα αυτά γιατί η ώρα των οικονομικοπολιτικών αναλύσεων τελείωσε. Το Eurogroup επίσημα πια μεθοδεύει την επίσημη πτώχευση της χώρας. Ο κ. Βενιζέλος ουσιαστικά το ανακοίνωσε με τη συνέντευξη που έδωσε την Τρίτη. Πώς αντι­μετωπίζει ένας λαός αυτό το άμεσο ενδεχόμενο της επίσημης πτώχευσης; Έχει κανείς απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα;
Οι κυρίαρχες δυνάμεις επιδιώκουν να σπείρουν τον πανικό και την απόγνωση. Δεν θα δ ιστάσουν στο αμέσως επόμενο διάστημα να αναστείλουν ή να κα­θυστερήσουν για ένα διάστημα πληρωμές μισθών και συντάξεων για να πανικοβάλουν τον κόσμο και να τον κάνουν να παρακαλεί για την επέμβαση της τρόικας, να παρακαλεί για την 6η δόση κ.ο.κ.

Κοινωνική συνοχή
Πώς θα αντιμετωπίσει ο λαός αυτές τις ασκή­σεις πανικού και χτυπήματος του ηθικού του; Υπάρχει κάποια δύναμη που να δίνει σαφή απάντη­ση; Οι ηγεσίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης πολιτεύονται με σκοπό να καρπωθούν τη δυσαρέ­σκεια του κόσμου στις επόμενες εκλογές. Σκασίλα τους για τα υπόλοιπα. Άλλοι πάλι ονειρεύονται ψη­φοδέλτια και πολιτικά μέτωπα που θα τους ανοί­ξουν την πόρτα του Κοινοβουλίου.

Υπάρχει λοιπόν τρόπος να αντιμετωπίσει ο λαός την επερχόμενη πτώχευση; Μονάχα ένας: να κρα­τήσει την ψυχραιμία του και να οργανωθεί στις γει­τονιές, να αποκαταστήσει και να περιφρουρήσει την κοινωνική του συνοχή, να μην επιτρέψει να τον πανικοβάλουν και να τον μετατρέψουν σε ζώο με αγελαία ένστικτα κοινωνικού κανιβαλισμού. Αυτό προέχει σήμερα. Και η μόνη δύναμη που μπορεί να το πετύχει σήμερα αυτό είναι το Ενιαίο Παλλαϊ­κό Μέτωπο, που απλώνεται γοργά σε όλες τις γει­τονιές, σε κάθε χωριό και πόλη της Ελλάδας. Μια νέα δύναμη έχει γεννηθεί και μαζί της η ελπίδα ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε.
γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ

από το dimitriskazakis

Πανικός στην ανήμπορη κυβέρνηση από τις δραματικές εξελίξεις

Έκτακτη συνέντευξη τύπου στις 1μ.μ. δίνει ο Ευ. Βενιζέλος κάτω από την πίεση των δραματικών εξελίξεων για την οικονομία. Ο κίνδυνος (για άλλους σίγουρο) στάσης πληρωμών, η αναβολή της εκταμίευσης και οι πιέσεις της τρόικας για άλλα μέτρα παρά όλα όσα έχουν ληφθεί, έχει οδηγήσει την κυβέρνηση σε πανικό.

Τα σενάρια δίνουν και παίρνουν για το τι μπορεί να γίνει από εδώ και στο εξής. Κάποιοι μιλούν για ηρωική έξοδο της κυβέρνησης, άλλοι ότι ο Βενιζέλος θα ανακοινώσει και νέα μέτρα αφού πρώτα μας βγάλει την πίστη με την απίστευτη λογοδιάρροιά του, που ποτέ όμως δεν έχει ουσία.

Λέγεται ότι θα προσπαθήσει να καθησυχάσει τον κόσμο για...τους μισθούς και τις συντάξεις, αφήνοντας όμως ανοικτό το παράθυρο της στάσης πληρωμών θέλοντας να εκβιάσει για τα μέτρα που ανακοινώθηκαν με το προσχέδιο του προϋπολογισμού.

Καθόλου τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι λίγες ώρες μετά τη νέα απαίτηση της τρόικας για κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, ήρθε και η βόμβα Γιούνκερ για την ακύρωση του έκτακτου Γιουργκρούπ και την αναβολή της εκταμίευσης.

Οι τροικάνοι τα παίζουν όλα για όλα, ζητώντας εδώ και τώρα πλήρη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας. Ο κόσμος είναι παγωμένος και περιμένει από ώρα σε ώρα τον ουρανό να πέσει στο κεφάλι του.

Οι ευθύνες της κυβέρνησης είναι τεράστιες. Αυτό όμως που προέχει τώρα είναι να υπάρξουν οι μικρότερες δυνατές απώλειες για τον κόσμο που δυστυχώς θα πληρώσει τις αδυναμίες και ολιγωρίες.

Οι Ευρωπαίοι για πρώτη φορά εμφανίζονται αποφασισμένοι να κάνουν αυτό που σχεδίαζαν. Συντεταγμένη χρεοκοπία με κούρεμα έως και 50% των ομολόγων, πιθανή έξοδο από το ευρώ για λίγες ώρες, υποτίμηση και επαναφορά στην ευρωζώνη με ένα νόμισμα που για τους Έλληνες θα είναι το μισό σε αξία απ’ ότι σήμερα.
Μακάρι να μην επιβεβαιωθούμε.

από το antinews

Υπό το κράτος πανικού ο κ. Βενιζέλος

Ο επί των Οικονομικών Αντιπρόεδρος, μάλλον έχει στερέψει από ιδέες και επιχειρήματα. Πολύ φοβούμαι ότι βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο και λειτουργεί υπό το κράτους πανικού.

Όταν καταφεύγει σε δακρύβρεκτες δηλώσεις τύπου «ας ταπεινωθώ, αρκεί να σωθεί η χώρα», τότε δεν απέχει και πολύ από τη γνωστή ατάκα του παλιού ελληνικού σινεμά, που έγινε και διαφημιστικό σύνθημα, «για τη φουκαριάρα τη μάννα μου!»

Φαίνεται πως ο κ. Βενιζέλος έχει εξαντλήσει όλα τα πολιτικά επιχειρήματά του και καταφεύγει στο θυμικό του λαού. Επιχειρεί να μας ...συγκινίσει επειδή τάχα θυσιάζεται για το καλό μας!

Κατ’ αρχήν ουδείς ζήτησε από τον κ. Βενιζέλος να ταπεινωθεί ή να θυσιαστεί! Ο ίδιος προθυμοποιήθηκε και μάλιστα με αντάλλαγμα την Αντιπροεδρία της Κυβέρνησης.

Αν δεν αντέχει, υπάρχει πάντα ο έντιμος δρόμος της ανάληψης ευθυνών και της εξόδου.

Είναι προφανές ότι ο ίδιος έκανε μια επιλογή επειδή απέβλεπε στην επόμενη ημέρα. Ήθελε να κερδίσει πόντους στην μάχη της διαδοχής.

Η επιλογή δεν του βγήκε και ανεδείχθη η πολιτική του ανεπάρκεια.

Λίαν συντόμως, απεδείχθη χειρότερος και από τον προκάτοχό του για τον οποίον τον τελευταίο καιρό κανείς δεν έλεγε καλή κουβέντα. Για να θεωρείται ο κ. Βενιζέλος χειρότερός του, αντιλαμβάνεσθε το μέγεθος της …επιτυχίας του κ. Αντιπροέδρου.

Δεύτερον, δεν νομίζω ότι ο ελληνικός λαός θέλει πολιτικούς που να αποδέχονται την ταπείνωση και τη θυσία ως μέσον άσκησης πολιτικής! Θα προτιμούσε την υπερηφάνεια και την αποτελεσματικότητα!

Αντί, λοιπόν, ο κ. Αντιπρόεδρος να δέχεται να ….ταπεινώνεται, μήπως θα μπορούσε να κάνει σωστά τη δουλειά του; Όσο μπορεί τέλος πάντων;

Και να μην εξευτελίζεται καθημερινώς ο ίδιος και να αποδυναμώνει τη διαπραγματευτική θέση της χώρας με τις κατά συρροή γκάφες του.

Μπορεί, επί τέλους, πρώτα να μαθαίνει, μετά να καταλαβαίνει, ύστερα να σκέφτεται, στη συνέχεια να αποφασίζει και στο τέλος να μιλάει; Γιατί μέχρι τώρα ακολουθεί την αντίθετη διαδρομή…

Τέλος, όταν ένας πολιτικός ασκεί πολιτική με τέτοιους όρους, μάλλον έχει συμβιβαστεί με την ιδέα της αποτυχίας. Μαζεύει τα υπάρχοντά του για να φύγει.

Δυστυχώς για τον κ. Αντιπρόεδρο η …ταπείνωσή του όχι μόνο δεν σώζει τη χώρα, μάλλον την οδηγεί πιο κοντά στο γκρεμό.
γράφει ο ΚΡ

από το antinews

Μας στήνουν στον τοίχο, μπλοφάροντας οι ξένοι

Είναι σίγουρο ότι η Αθήνα θα αποτελέσει για τις επόμενες εβδομάδες το λιμάνι της αγωνίας. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος με κάθε τρόπο προσπάθησε να πείσει στην Ουάσιγκτον ότι οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής του περασμένου Ιουλίου θα εφαρμοστούν και ότι τα νέα σενάρια του haircut με 50% δεν υφίστανται. Όμως άνθρωποι που βρίσκονται κοντά στον πρωθυπουργό μεταφέρουν την αγωνία Παπανδρέου για μια τέτοια εξέλιξη, που οι Γερμανοί προετοιμάζουν, καθώς κανένα εχέγγυο δεν έχει ακόμα εξασφαλιστεί για μια ομαλή χρηματοδότηση της χώρας σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

Ακόμα και ο Σόρος ζήτησε από τους Ευρωπαίους να... επιταχύνουν τις διαδικασίες για την συγκρότηση του αποτελεσματικού μηχανισμού στήριξης απέναντι στον διαγραφόμενο κίνδυνο που μπορεί να φέρει αποτελέσματα χειρότερα του 2008 για την ευρωπαϊκή οικονομία και τις τράπεζές της.

Η ψηφοφορία στην ελληνική βουλή της ερχόμενης Τρίτης για το τέλος ακινήτων θα κρίνει την συνοχή της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ. Εκφράζει όμως και το μέγεθος του ρίσκου που υφίσταται αυτή την στιγμή ως προς την δυνατότητα να μπορέσει η ελληνική πλευρά να πετύχει στόχους και δεσμεύσεις, την ώρα που η περίοδος χάριτος από Ευρωπαίους και πιστωτές έχει εξαντληθεί.

Αν ανατρέξει κανείς στην περίοδο χρεοκοπίας της Lehman θα αντιληφθεί ότι πάνω στην δυναμική των γεγονότων ελάχιστος έλεγχος υπήρχε και η ζημιά έγινε αντιληπτή αφού το κακό είχε γίνει. Στο άμεσο διάστημα όλοι αυτοί που διαμηνύουν στα διεθνή μέσα, ότι η χρεοκοπία της Ελλάδος έφτασε, θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά να προκαλέσουν το τυχαίο γεγονός, που θα μας ρίξει έξω. Εξάλλου η γλώσσα των αγορών είναι μια. "False rumors and storm of fear", που σημαίνει "ψευδείς φήμες και θύελλα φόβου πτώχευσαν την Lehman" είχε πει ο αμετανόητος Ντικ Φουλντ, που ηγείτο του χρεοκοπημένου ομίλου. Την ίδια ώρα, οι προϋποθέσεις είναι ιδανικές για αυτούς που περιμένουν να πληρωθούν τα cds, καθώς όλα τα μέσα ενημέρωσης φτιάχνουν το "ιδανικό κλίμα πανικού" επαναλαμβάνοντας την δύσκολη κατάσταση των γαλλικών τραπεζών στην παρούσα φάση.

Ο,τι και να λένε οι Γερμανοί, στο πίσω μέρος του μυαλού τους είναι έτοιμοι να μας εγκαταλείψουν. Δεν θα εξετάσουμε τώρα -είναι πολύ αργά- αν έχουν δίκιο ή άδικο. Θα μπορέσουμε να πάμε χωρίς την αφορμή και το λάθος, όταν μέχρι σήμερα έχουμε δείξει τόση ανεπάρκεια να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι το θρίλερ έρχεται.
γράφει ο Παναγιώτης Μπουσμπουρέλης

από το capital

Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται

Βλέπω εδώ και μήνες πολλούς, κοντά χρόνο τώρα, κάθε νύχτα, όλη νύχτα, τα πιο τρομακτικά όνειρα. Με κυνηγάνε, με σφάζουνε, με βάζουν φυλακή, χρέη, χρέη, χρέη, ενοίκια, κοινόχρηστα, ασφάλιστρα, λογαριασμοί, εξώδικα, δικηγόροι, εφοριακοί, χίλιοι δυο. Είμαι γεμάτος αίματα από το ξύλο που χω φάει, παλούκια, πριόνια, τσιγκέλια, φυλακές, κρεμάλες. Δεν μπορώ ούτε να ανασάνω από τα ασφυξιογόνα. Κάνω να πάρω ανάσα αλλά τίποτε και σκέφτομαι πάει θα πεθάνω τώρα, θα πάθω (και δεύτερο) έμφραγμα, και ίσως και καλύτερα να ξεμπερδεύω και τέτοια ηττοπαθητικά (λολ) και πάνω κει… ξυπνάω μες τον πανικό και τον ιδρώτα.

Βλέπω έγχρωμα όνειρα. Και έχουν πάντα υπόθεση. Αλλά δεν την θυμάμαι στις λεπτομέρειες όταν ξυπνάω. Κάποια λίγα και κείνα μες την ομίχλη.

Το πιο τρομακτικό μου όνειρο όμως, το... πιο πιο εφιαλτικό, ΔΕΝ έχει αίματα ούτε βία, ούτε τίποτε. Κι ούτε με αφορά εμένα άμεσα. Βλέπω που λέτε να γίνεται ειδικό δικαστήριο. Ναι ειδικό δικαστήριο. Με κατηγορούμενους, ξέρετε ποιους. Αλλά όχι πολλούς, μη φανταστείτε. Να κάνα δυο τρεις. Έτσι για νάχει και κατηγορουμένους το δικαστήριο, αλλιώς τι ειδικό δικαστήριο θα ‘τανε.

Και προεδρεύουν που λέτε στο ειδικό δικαστήριο οι γνωστοί ανώτατοι, οι διορισμένοι δηλαδή από τους ίδιους αυτούς κατηγορούμενους, δικαστές. Και πρόκειται να τους δικάσουν, τους κατηγορούμενους, πάλι με νόμους που έφτιαξαν αυτοί οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι. Εμ, άμα είναι εφιάλτης πρέπει νάναι σωστός. Να έχει και τρόμο. Αληθινό τρόμο. Όχι κινηματογραφικό και στα ψέμματα. Πως αλλιώς θα είναι σωστός ο εφιάλτης;

Είναι και οι κάμερες που λέτε εκεί, και μέχρι που κάνει ρεπορτάζ και η Πετρούλα. Φυσικά αθωώνονται παμψηφεί οι κατηγορούμενοι. Λόγω των ωραίων και δικαίων νόμων με τους οποίους δικάστηκαν, παρά την “αυστηρότητα” που επέδειξαν οι δικαστές με τα γουνάκια. Και η Πετρούλα πανηγυρίζει.

Κάπου εκεί ξυπνάω μες τον τρόμο και τον πανικό.

Κάθε που το βλέπω αυτό το όνειρο, τον μεγάλο μου δηλαδή εφιάλτη, πάει μετά, δεν με πιάνει ύπνος. Ως το πρωί γαρίδα το μάτι. Ξημερώνομαι στην καρέκλα από το φόβο μη πάω στο κρεβάτι και το ξαναδώ…

Αλλά καμμιά φορά, μια το μήνα, είμαι τυχερός. Βλέπω κι ένα χαρούμενο όνειρο. Το ίδιο πάντα: είναι λέει ένας ΚΛΗΡΩΤΟΣ εισαγγελέας που απαγγέλει κατηγορίες μπροστά σε ένα ΚΛΗΡΩΤΟ δικαστήριο. Λεγεώνα οι κατηγορούμενοι. Και οι ποινές που προτείνει, προτείνει να επεκταθούν και στις-στους συζύγους αλλά και στους γόνους των κατηγορουμένων. Εξηγεί και τους λόγους. Ωραίος κι εύγλωττος. Μου θυμίζει λίγο τον δάσκαλό μου στο δημοτικό. Εκείνον με το zundapp και το βαρύ χέρι.

Για ορισμένους από τους κατηγορουμένους που δεν μπόρεσε να τους βρει για να τους συλλάβει αυτός ο ΚΛΗΡΩΤΟΣ εισαγγελέας, διότι την κοπάνησαν εκτός χώρας, λέει στο δικαστήριο πως έχει αμολήσει ένα ειδικό σώμα της ΝΕΑΣ αστυνομίας, κάτι μεταξύ καταδρομέων και ειδικών πρακτόρων, ανά τον πλανήτη για να τους βρει. Και υπόσχεται στο ΚΛΗΡΩΤΟ δικαστήριο, πως σε κάνα μήνα θα τους έχει όλους μαζεμένους ανεξάρτητα από το σε ποια τρύπα βρήκαν και κρύφτηκαν και σε ποια χώρα.

Το παράδοξο είναι πως στο ακροατήριο αυτού του ΚΛΗΡΩΤΟΥ δικαστηρίου, μια δυο σειρές πιο πίσω, όποτε γυρίζω να κοιτάξω βλέπω τον παππού μου τον Θεοκλή. Που ‘ναι πεθαμένος από τη δεκαετία του ’60. Και φοράει εκείνη την αρχαία ξεφτισμένη χλαίνη, που έχει λιώσει πια απάνω του, και που του την είχανε δώσει όταν πήγε φαντάρος στην Αλβανία. Αυτήν που φορούσε όταν έβγαινε καταχείμωνο να πάει στα χωράφια ή να μαζέψει τα γελάδια. Κι έχει μέχρι και το θρακιώτικο το ζωνάρι του, ζωσμένο στη μέση του. Σίγουρα εκεί θα χει και την ξύλινη την ταμπακέρα του, με τα κόκκινα τσιγαρόχαρτα μέσα, εκείνα του ελληνικού μονοπωλίου καπνού. Όπως τον θυμάμαι από μικρός. Που έστριβε εκείνα τα χοντρά τσιγάρα από τον καπνό από το χωράφι του. Κι έστριβε μετά και το μουστάκι του.

Και με κοιτάει ο πεθαμένος και χαμογελάει.

Καλή σας νύχτα.
γράφει ο Θραξ Αναρμόδιος

από το Θραξ Αναρμόδιος