Showing posts with label τρόμος. Show all posts
Showing posts with label τρόμος. Show all posts

Γιατί χρειαζόταν να γίνει η σύσκεψη μέσω της τηλεδιάσκεψης;

Αναρωτιόμασταν γιατί χρειαζόταν να γίνει η σύσκεψη μέσω της τηλεδιάσκεψης, ενώ θα μπορούσαν να αποφασιστούν στην Πολωνία τα μέτρα που θα πάρουν για την κάσα του Ελληνικού λαού;

Έπρεπε, λέγανε τα καθεστωτικά μέσα να διαφανεί ο δραματικά σκηνοθετημένος τρόπος της επιστροφής του ΓΑΠ από το Λονδίνο (άραγε για ξεκούραση και shopping ήταν εκεί;) να επακολουθήσει το μακρύ υπουργικό συμβούλιο και η εντολή για την τηλεδιάσκεψη της Δευτέρας. Η οποία συνέτεινε (αυτός ήταν ο σκοπός της) στην επιπλέον δραματοποίηση των εξελίξεων, προσπαθώντας να... κρατήσει αποσβολωμένους και τρομοκρατημένους τους πολίτες εν αναμονή των μέτρων της κόλασης για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους.

Και τη συνέχεια του σκηνοθετημένου έργου (made by troika and Greek Government) το είδαμε και συνεχίζουμε να το βλέπουμε να παίζεται στις μικρές οθόνες, στα καθεστωτικά ΜΜ"Ε" και στη ζωή μας.

Η τηλεδιάσκεψη από τις τρεις το μεσημέρι χθες αναβλήθηκε για τις επτά το απόγευμα. Δόθηκε η πληροφορία (από το περιβάλλον του Μπέννυ ασφαλώς) πως θα ήταν ολονύκτια και ότι θα συνεχιζόταν μέχρι και σήμερα. Παραδόξως κράτησε λιγότερο από μια ώρα.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος αναφερόμενος στην τηλεδιάσκεψη τη χαρακτήρισε «παραγωγική», «ουσιώδη» και δήλωσε ότι θα συνεχιστεί σήμερα το απόγευμα στις επτά. Από επτά σε επτά... (το επτά νάναι η ώρες σας το ξέρετε;)

Ας βάλουμε στο τραπέζι τώρα μια.... μικρή λεπτομέρεια που ξεδιαλύνει το μυστήριο των ασφυκτικών σκηνοθετημένων πιέσεων των δανειστών (που συμφωνήθηκαν προφανώς σε συνεργασία με την ελληνική κυβέρνηση των ανδρεικέλων) που επιχειρούνται τώρα και απ' ότι εκτιμούμε θα συνεχιστούν μέχρι να εξαθλιώσουν πλήρως τους Έλληνες οδηγώντας τους στην υποταγή και την παραίτηση από τον αγώνα.

Το έχουν γράψει (μάλλον το θάψανε μετά και οι αστικές - καθεστωτικές φυλλάδες): Το συγκεκριμένο κρίσιμο χρονικό διάστημα από τώρα έως και τον Μάρτιο του 2012 δεν υπάρχουν υποχρεώσεις της χώρας προς το εξωτερικό, δηλ. δεν λήγουν ομόλογα και έτσι δεν έχουν υποχρέωση πληρωμής των δανειστών μας.
Αλλά υπάρχουν ανάγκες κάλυψης των υποχρεώσεων της χώρας απέναντι σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές δαπάνες κλπ.

Αυτό το χρονικό σημείο επέλεξαν οι εκβιαστές δανειστές (παρέα με τις "ντόπιες" πολιτικές μαριονέτες) προκειμένου να μας εξωθήσουν στην υποταγή. Ώστε να φτάσουν τους μισθούς σε επίπεδα Βουλγαρίας, να κοντύνουν το κράτος, να ξεπουλήσουν τη δημόσια περιουσίας με fast truck διαδικασίες, και το κυριότερο να "ραγιαδοποιήσουν" τα όνειρα και τις ελπίδες μας.
Το έργο πιστεύουμε πως θα επιχειρηθεί να συνεχιστεί μέχρι να φτάσουμε στον πάτο του βαρελιού.
Και θα γίνει έτσι εφόσον δεν υπάρξει αντίδραση από το λαϊκό κίνημα.


Πρώτο μέλημά μας η άρνηση να πληρώσουμε τα χαράτσια που σωρηδόν επιβάλλουν στα λαϊκά στρώματα.
Άνδρωση του κινήματος αντίστασης.
Και ΕΚΛΟΓΕΣ, που θα οδηγήσουν στο γκρέμισμα ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑΟΣ που είναι με ελαφρές διαφοροποιήσεις τα ιδρυτικά μέλη του ίδιου αντιλαϊκού στρατοπέδου.
Μην αφήσετε να σας τρομοκρατήσουν με το σκηνοθετημένο σήριαλ που θα παίζεται.
Τρομοκρατήστε τους τρομοκράτες του πολιτικού συστήματος.
από τον Ακτιβιστή

Το φάντασμα της δραχμής στον δρόμο του επαναπατρισμού...

Τα σενάρια επιστροφής στην δραχμή έρχονται και φτάνουν κατά κύματα. Σαν αγριεμένη θάλασσα μας μαστιγώνει η κρίση και απειλεί να συμπαρασύρει στα βάθη της όποιο κατασκεύασμα γλύφει τις ακτές. Βρισκόμαστε στην καρδιά του χειμώνα. Οι σκοτεινές νύκτες περνούν δύσκολα και οι ώρες μέχρι να φτάσει το επόμενο ξημέρωμα μοιάζουν ατελείωτες...

Θα μπορούσε να είναι απλά και μόνο ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ένα θρίλερ, όπως τόσα και τόσα άλλα που σερβίρονται καθημερινά από τους μετρ του τρόμου. Εδώ όμως δεν μιλάμε για... την βιομηχανία της διασκέδασης, ακόμη και στην πιο αρρωστημένη της μορφή, αλλά για την ζωή εκατομμυρίων πραγματικών ανθρώπων.

Υπάρχουν σήμερα άνθρωποι που θα ήθελαν να δουν την Ελλάδα να εγκαταλείπει την ζώνη του ευρώ και να επιστρέφει στο εθνικό της νόμισμα. Άλλοι από ιδεολογική διαστροφή, άλλοι από βλακεία και άλλοι για να αγοράσουν τσάμπα ό,τι τους έχει γυαλίσει στο μάτι...

Τι πιθανότητες υπάρχουν για να επιστρέψουμε στην δραχμή; Αν εξετάσει κανείς το θέμα με ψυχρή λογική θα δει ότι οι πιθανότητες είναι λίγες. Αν στη ζυγαριά συνυπολογίσει το γεγονός ότι επί δύο ολόκληρα χρόνια η χώρα αυτή και το τραπεζικό της σύστημα δέχονται κάθε μέρα απροκάλυπτες επιθέσεις λάσπης, τότε οι πιθανότητες αυξάνονται...

Κι εδώ κρύβεται ένα μυστικό: Οι επιθέσεις λάσπης χρειάζονται οχήματα και σε αυτές τις περιπτώσεις το καλύτερο όχημα είναι τα Μέσα Ενημέρωσης...

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα εκδηλώσει την έκπληξή του για το γεγονός ότι η μαύρη προπαγάνδα κινήθηκε με τόση χαρακτηριστική άνεση στο εσωτερικό της χώρας...

Φταίει ίσως το γεγονός ότι λείπουν οι παραδοσιακοί εκδότες. Ίσως ότι ο δημοσιογραφικός κόσμος δεν διανύει την καλύτερη φάση της ιστορικής του διαδρομής. Ίσως ότι δεν λειτούργησαν οι Θεσμοί, οι οποίοι φάνηκαν ανήμποροι να αντιδράσουν μέσα σ΄ ένα κλίμα σήψης και παρακμής. Σημασία, πάντως, έχει το αποτέλεσμα και το αποτέλεσμα δεν είναι ικανοποιητικό...

Υπάρχουν κύκλοι που πιστεύουν ότι θα κερδίσουν από την επιστροφή στην δραχμή και έχουν προετοιμαστεί για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Περισσότερα από 50 δισεκατομμύρια ευρώ έχουν φύγει από τις τράπεζες. Τα χρήματα αυτά είναι αρκετά για να αγοράσουν αξίες που στο παρελθόν δεν θα μπορούσαν να αγοραστούν ούτε με 300 δισεκατομμύρια ευρώ. Τι λέτε; Δεν είναι αυτό ένα ισχυρό κίνητρο; Κατά την άποψή μας είναι. Και δεν μπορούμε να θεωρήσουμε τυχαίο το γεγονός ότι τα σχετικά σενάρια πολλαπλασιάζονται κάθε φορά που φαίνεται ότι τα κεφάλαια αυτά δοκιμάζουν να πάρουν τον δρόμο του επαναπατρισμού...
γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
από το capital

Το μίσος γεννά τον τρόμο

Η Ιαπωνία τον Μάρτιο, και η Νορβηγία τον Ιούλιο του 2011, αμφότερες βίωσαν την καταστροφή. Οποιαδήποτε σύγκριση μεταξύ της μανίας της φύσης, και της παράνοιας ενός Νορβηγού, μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαίνεται ασύμβατη. Όμως, και οι δυο χώρες αντέδρασαν με έναν συνδυασμό αρετών και ελαττωμάτων, μόλις βρέθηκαν αντιμέτωπες με τον όλεθρο.

Οι κοινωνίες των χωρών αυτών αντιμετώπισαν τη μοίρα τους με έναν εκπληκτικό τρόπο, και με μια αίσθηση ενότητας, αξιοπρέπειας, και εθνικής συνοχής. Όμως, παρά την αυξημένη συνέγερση των πολιτών τους, οι αρχές ασφαλείας των δυο αυτών χωρών δεν τα πήγαν πολύ καλά. Το αποτέλεσμα θα είναι, οι λαοί των δυο χωρών, να βγουν από τη περιπέτεια που έζησαν, με ένα σαφώς πιο κριτικό πνεύμα απέναντι στις κυβερνήσεις τους. Όπως όλα έδειξαν, οι πολίτες μπόρεσαν και αναπλήρωσαν τα κενά της διοίκησης, μέσω των δικών τους πρωτοβουλιών.

Οι συγκρίσεις όμως σταματάνε εδώ. Η... καταστροφή της Fukushima θα μας θυμίζει για πάντα τη μοναδικότητα της πυρηνικής ενέργειας, που όσο αποδίδει και παραμένει φτηνή θα χρησιμοποιείται, και αν κάτι πάει στραβά, οι συνέπειες της χρήσης της θα είναι άνευ προηγουμένου.

Σε αντίθεση με τα παραπάνω, το μάθημα της Νορβηγίας είναι ότι οι λέξεις μπορούν να σκοτώσουν, και πως η ακροδεξιά ιδεολογία μπορεί να οδηγήσει στον όλεθρο. Φανταστείτε τι θα συνέβαινε αν ένας παράφρων με μια ολοκληρωτική φιλοσοφία, είχε πρόσβαση σε κάποιο πυρηνικό όπλο;

Όταν είχα επισκεφτεί για πρώτη φορά τη Νορβηγία, εντυπωσιάστηκα από το επίπεδο πολιτισμού της. Θα ήταν το ιδανικό μοντέλο κοινωνίας για μια μετά-δυτική ανθρωπότητα.

Ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία που με εντυπωσίασαν, ήταν το μετριοπαθές και περιορισμένο επίπεδο της κυβερνητικής εξουσίας. Ένα άλλο, η ισότητα των φύλων. Εντυπωσιάστηκα επίσης από την μικρή εισοδηματική ανισότητα που υπήρχε, αλλά και από την ανθρώπινη μεταχείριση των μεταναστών. Που να φανταστώ, πως αυτό το τελευταίο θα τροφοδοτούσε τη δολοφονική μανία ενός νεαρού Νορβηγού;

Οι ψυχοπαθείς μπορεί να εμφανιστούν παντού. Ακόμη και στα πιο πολιτισμένα κράτη. Η εύκολη πρόσβαση σε όπλα, όπως συμβαίνει στις ΗΠΑ, και τα χαλαρά μέτρα ασφαλείας, όπως στη Νορβηγία, ενθαρρύνουν κάποιους φύσει παραβατικούς.

Όσο πιο πολιτισμένη και ευτυχισμένη μια χώρα, τόσο πιο ακραίοι μπορούν να γίνουν οι περιθωριακοί παραβατικοί της τύποι. Έτσι, ένα μετριοπαθές πολιτικό περιβάλλον, εκτός από καλά, μπορεί να φέρει και δεινά. Είναι τρωτό. Κάποιοι βαριούνται μέχρι θανάτου, ζώντας σε ένα ευτυχισμένο και πλούσιο περιβάλλον. Και επειδή τίποτα δεν τους απειλεί άμεσα, γίνονται εμμονικοί με κάποιους φανταστικούς εχθρούς. Δημιουργούν τους δικούς τους δαίμονες.

Στην Νορβηγία μπορούσε κανείς να περπατήσει μπροστά από τα βασιλικά ανάκτορα, και να δει τον βασιλιά της χώρας να παίρνει το μετρό.

Οι Γάλλοι δεν μπορούν να ισχυριστούν το ίδιο. Απαγορεύεται ακόμη και να διασχίσουν το πεζοδρόμιο μπροστά από το προεδρικό τους μέγαρο. Και συνεχώς διαμαρτύρονται για τα όλο και περισσότερα αστυνομικά μέτρα ασφαλείας.

Μπορεί η μεγαλειώδης και πολλές φορές πομπώδης άσκηση πολιτικής εξουσίας της Γαλλίας να μην έχει καμία σχέση με την απλοϊκή αντίστοιχη της Νορβηγίας, αλλά μετά την τραγωδία που έπληξε τους Νορβηγούς, οι Γάλλοι φαίνονται ικανοποιημένοι με την αυξημένη αστυνομική παρουσία στη χώρα τους.

Οι ανοιχτές κοινωνίες απαιτούν και την αντίστοιχη ισχύ. Η έννοια της ισότητας, του σεβασμού, και της ανοχής που επικρατούν στη Νορβηγία, θα μπορούσαν κάλλιστα να συνδυαστούν και με μια πιο αυξημένη εγρήγορση σε θέματα ασφάλειας.

Η τραγωδία του Όσλο συμπίπτει και με την άνοδο του δημαγωγικού λαϊκισμού, που τελευταία κυριαρχεί στη Δύση, μέσω του αμερικανικού κινήματος Tea Party, και των ακροδεξιών ευρωπαϊκών κομμάτων. Και ο λαϊκισμός είναι άμεσο αποτέλεσμα και συνέπεια του φόβου.

Θα ήταν λάθος να αποδώσουμε τα τραγικά γεγονότα της Νορβηγίας απλά και μόνο στην ανάδυση των ακροδεξιών πολιτικών δυνάμεων, αλλά θα ήταν επίσης αφελές να μη το κάνουμε. Όλοι γνωρίζουμε πολύ καλά, πως μέσα από τον συνδυασμό του φόβου, και του μίσους, μπορούν να ξεπηδήσουν ανείπωτοι τρόμοι.
του Dominique Moisi
μετάφραση από το antinews

Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται

Βλέπω εδώ και μήνες πολλούς, κοντά χρόνο τώρα, κάθε νύχτα, όλη νύχτα, τα πιο τρομακτικά όνειρα. Με κυνηγάνε, με σφάζουνε, με βάζουν φυλακή, χρέη, χρέη, χρέη, ενοίκια, κοινόχρηστα, ασφάλιστρα, λογαριασμοί, εξώδικα, δικηγόροι, εφοριακοί, χίλιοι δυο. Είμαι γεμάτος αίματα από το ξύλο που χω φάει, παλούκια, πριόνια, τσιγκέλια, φυλακές, κρεμάλες. Δεν μπορώ ούτε να ανασάνω από τα ασφυξιογόνα. Κάνω να πάρω ανάσα αλλά τίποτε και σκέφτομαι πάει θα πεθάνω τώρα, θα πάθω (και δεύτερο) έμφραγμα, και ίσως και καλύτερα να ξεμπερδεύω και τέτοια ηττοπαθητικά (λολ) και πάνω κει… ξυπνάω μες τον πανικό και τον ιδρώτα.

Βλέπω έγχρωμα όνειρα. Και έχουν πάντα υπόθεση. Αλλά δεν την θυμάμαι στις λεπτομέρειες όταν ξυπνάω. Κάποια λίγα και κείνα μες την ομίχλη.

Το πιο τρομακτικό μου όνειρο όμως, το... πιο πιο εφιαλτικό, ΔΕΝ έχει αίματα ούτε βία, ούτε τίποτε. Κι ούτε με αφορά εμένα άμεσα. Βλέπω που λέτε να γίνεται ειδικό δικαστήριο. Ναι ειδικό δικαστήριο. Με κατηγορούμενους, ξέρετε ποιους. Αλλά όχι πολλούς, μη φανταστείτε. Να κάνα δυο τρεις. Έτσι για νάχει και κατηγορουμένους το δικαστήριο, αλλιώς τι ειδικό δικαστήριο θα ‘τανε.

Και προεδρεύουν που λέτε στο ειδικό δικαστήριο οι γνωστοί ανώτατοι, οι διορισμένοι δηλαδή από τους ίδιους αυτούς κατηγορούμενους, δικαστές. Και πρόκειται να τους δικάσουν, τους κατηγορούμενους, πάλι με νόμους που έφτιαξαν αυτοί οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι. Εμ, άμα είναι εφιάλτης πρέπει νάναι σωστός. Να έχει και τρόμο. Αληθινό τρόμο. Όχι κινηματογραφικό και στα ψέμματα. Πως αλλιώς θα είναι σωστός ο εφιάλτης;

Είναι και οι κάμερες που λέτε εκεί, και μέχρι που κάνει ρεπορτάζ και η Πετρούλα. Φυσικά αθωώνονται παμψηφεί οι κατηγορούμενοι. Λόγω των ωραίων και δικαίων νόμων με τους οποίους δικάστηκαν, παρά την “αυστηρότητα” που επέδειξαν οι δικαστές με τα γουνάκια. Και η Πετρούλα πανηγυρίζει.

Κάπου εκεί ξυπνάω μες τον τρόμο και τον πανικό.

Κάθε που το βλέπω αυτό το όνειρο, τον μεγάλο μου δηλαδή εφιάλτη, πάει μετά, δεν με πιάνει ύπνος. Ως το πρωί γαρίδα το μάτι. Ξημερώνομαι στην καρέκλα από το φόβο μη πάω στο κρεβάτι και το ξαναδώ…

Αλλά καμμιά φορά, μια το μήνα, είμαι τυχερός. Βλέπω κι ένα χαρούμενο όνειρο. Το ίδιο πάντα: είναι λέει ένας ΚΛΗΡΩΤΟΣ εισαγγελέας που απαγγέλει κατηγορίες μπροστά σε ένα ΚΛΗΡΩΤΟ δικαστήριο. Λεγεώνα οι κατηγορούμενοι. Και οι ποινές που προτείνει, προτείνει να επεκταθούν και στις-στους συζύγους αλλά και στους γόνους των κατηγορουμένων. Εξηγεί και τους λόγους. Ωραίος κι εύγλωττος. Μου θυμίζει λίγο τον δάσκαλό μου στο δημοτικό. Εκείνον με το zundapp και το βαρύ χέρι.

Για ορισμένους από τους κατηγορουμένους που δεν μπόρεσε να τους βρει για να τους συλλάβει αυτός ο ΚΛΗΡΩΤΟΣ εισαγγελέας, διότι την κοπάνησαν εκτός χώρας, λέει στο δικαστήριο πως έχει αμολήσει ένα ειδικό σώμα της ΝΕΑΣ αστυνομίας, κάτι μεταξύ καταδρομέων και ειδικών πρακτόρων, ανά τον πλανήτη για να τους βρει. Και υπόσχεται στο ΚΛΗΡΩΤΟ δικαστήριο, πως σε κάνα μήνα θα τους έχει όλους μαζεμένους ανεξάρτητα από το σε ποια τρύπα βρήκαν και κρύφτηκαν και σε ποια χώρα.

Το παράδοξο είναι πως στο ακροατήριο αυτού του ΚΛΗΡΩΤΟΥ δικαστηρίου, μια δυο σειρές πιο πίσω, όποτε γυρίζω να κοιτάξω βλέπω τον παππού μου τον Θεοκλή. Που ‘ναι πεθαμένος από τη δεκαετία του ’60. Και φοράει εκείνη την αρχαία ξεφτισμένη χλαίνη, που έχει λιώσει πια απάνω του, και που του την είχανε δώσει όταν πήγε φαντάρος στην Αλβανία. Αυτήν που φορούσε όταν έβγαινε καταχείμωνο να πάει στα χωράφια ή να μαζέψει τα γελάδια. Κι έχει μέχρι και το θρακιώτικο το ζωνάρι του, ζωσμένο στη μέση του. Σίγουρα εκεί θα χει και την ξύλινη την ταμπακέρα του, με τα κόκκινα τσιγαρόχαρτα μέσα, εκείνα του ελληνικού μονοπωλίου καπνού. Όπως τον θυμάμαι από μικρός. Που έστριβε εκείνα τα χοντρά τσιγάρα από τον καπνό από το χωράφι του. Κι έστριβε μετά και το μουστάκι του.

Και με κοιτάει ο πεθαμένος και χαμογελάει.

Καλή σας νύχτα.
γράφει ο Θραξ Αναρμόδιος

Followers