Ράκος αποκαθημένης…

Θυμάστε μήπως εκείνον το δεληκανή υπουργό κι εκείνον το στρουμπουλό πρωθυπουργό, της προηγούμενης κυβέρνησης, που δεν ήξεραν ότι το νόμιμο δεν είναι και ηθικό; Την αλήθεια και πραγματικότητα αυτή «αγνοούν», ασφαλώς, πολύ περισσότερο οι τωρινοί στρουμπουλοί και δεληκανήδες ασύδοτοι, σε βάρος του λαού, λήσταρχοι και ξεπουλητάδες, σε βάρος της πατρίδας μας, πολυπρονομιούχοι αφεντάδες! Που φτάνουν στο σημείο, τόσο αυτοί, όσο και τα υπηρεσιακά ή τα δημοσιογραφικά τους φερέφωνα, ν’ αντιμετωπίζουν την απεγνωσμένη άμυνα του λαού απέναντι στο όργιο της κανιβαλικής τους αυθαιρεσίας με τη λάσπη της παρανομίας.

Είναι παράνομοι, λένε, για παράδειγμα, αυτοί, που, εκεί στη Βέροια, επανασυνδέουν το... ηλεκτρικό ρεύμα, στις φτωχές οικογένειες, που τους το έκοψε η ΔΕΗ, επειδή αδυνατούσαν να το πληρώσουν. Κι ακόμη ήταν παράνομοι οι έφεδροι καταδρομείς, που την 1η Οκτωβρίου πήγαν να καταθέσουν στεφάνι στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Κλπ, κλπ, κλπ… Ενώ η επίδειξη βαρβαρότητας και κτηνωδίας σε βάρος του λαού, που διαμαρτύρεται, για την καταλήστευσή του, είναι καθόλα νόμιμη…

Και ασφαλώς είναι απειράριθμα τα παραδείγματα, που, επιβεβαιώνουν, στις μέρες μας, το γεγονός ότι η νομιμότητα έχει, κατά κανόνα, ταυτιστεί με τον αμοραλισμό, το πλιάτσικο, την απανθρωπιά, την προδοσία…. Που σημαίνει ότι οι νόμοι, για παράδειγμα, που στηρίζουν το τοκογλυφικό τραπεζικό καθεστώς είναι εγκληματικοί. Γιατί, στην πραγματικότητα, οι νόμοι και οι άνθρωποι, που σπρώχνουν τους συνανθρώπους τους στην απόγνωση και την αυτοκτονία, ουσιαστικά τους δολοφονούν.

Αλλά δολοφονική, κατά κανόνα, είναι και η νομιμότητα, που στηρίζει, στο σύνολό του, το απάνθρωπο και τοκογλυφικό, στη βάση του, καπιταλιστικό καθεστώς.Οι νομοθέτες του οποίου δεν έχουν καμιά σχέση με τη λογική και τη σοφία πάνω στην οποία έχει οικοδομηθεί, δια μέσου των αιώνων, ο ελληνικός πολιτισμός. Η οποία σοφία, όπως είναι γνωστό, στην περίπτωση του Σόλωνα, έφτασε μέχρι τη λυτρωτική λύση της σεισάχθειας.

Για να μην πάμε και στο Ευαγγέλιο, που καταδικάζει απερίφραστα αυτού του είδους τη νομιμότητα. Τη νομιμότητα της πολύμορφης αρπαγής και της πολυεπίπεδης, ενορχηστρωμένης, απάτης και υποκρισίας. Ακόμη και ο προφήτης Ησαΐας, οχτακόσια χρόνια προ Χριστού, χαρακτηρίζει αυτού του είδους τη νομιμότητα ως βρώμικο κουρελόπανο («ράκος αποκαθημένης»).

Βέβαια ο Χριστός χλευάζει την απύθμενη υποκρισία των υπερασπιστών της πανάθλιας αυτής νομιμότητας. Η οποία έχει ταυτίσει την κακουργία με τη νομιμότητα κι από το άλλο μέρος την ανθρωπιά και την ευεργεσία με την παρανομία και το έγκλημα. Επισημαίνει ακόμη ο Χριστός ότι, σε κάθε περίπτωση, υπέρτατος νόμος είναι ο άνθρωπος. Και, συνεπώς, νόμιμο είναι ο, τι υπηρετεί τον άνθρωπο. Ενώ ο, τι τον υπονομεύει είναι παράνομο και εγκληματικό. Και είναι προφανές ότι, για να μη μολυνθεί το κοινωνικό σύνολο απ’ τις «επικίνδυνες» και «ολέθριες» αυτές αντιλήψεις και ιδέες του Χριστού, τον σταύρωσαν μεταξύ των κακούργων. Οι νομιμόφρονες κακούργοι της εποχής του.

Όπως ακριβώς κάνουν και οι ομόφρονες και ομογάλακτοι των τότε φαρισαίων σύγχρονοι νομοθέτες και νομιμόφρονες….
Που δολοφονούν και σταυρώνουν την Ελλάδα και τους Έλληνες.
γράφει ο παπά Ηλίας

από το ΥΠΕΡΒΑΣΗ

Αυτό είναι ή δεν είναι «βία»;

Να σου έχουν λεηλατήσει το μισθό. Να σου έχουν στερήσει τη σύνταξη. Να σου έχουν αυξήσει τα εισιτήρια στα λεωφορεία και τον ηλεκτρικό (που τα τρένα του κινούνται πλέον ανά μισάωρο!) κατά 40%.

Να σου λένε ότι η ανεργία σου δεν είναι δυστυχία, αλλά κάτι σαν εκδρομή στο λούνα παρκ της «εργασιακής εφεδρείας». Να σου λένε ότι στόχος τους είναι στην οικογένειά σου να υπάρχει... ένας εργαζόμενος.

Να σου λένε ότι δίπλα στα υπόλοιπα έξοδα για τη «Δημόσια και Δωρεάν» Παιδεία θα πρέπει να πληρώσεις και για τα...βιβλία - φωτοτυπίες των παιδιών.

Να σου δίνουν τα ψίχουλα των 517 ευρώ για μηνιάτικο και να σου ζητάνε - γι' αυτά τα ψίχουλα - να πληρώσεις φόρο εισοδήματος.

Να σου κόβουν το μεροκάματο στο μισό και ταυτόχρονα να σου έχουν διπλασιάσει τις τιμές στο ρεύμα, στα καύσιμα, στα τρόφιμα με απανωτές αυξήσεις στους έμμεσους φόρους.

Και μετά από όλα αυτά κι από τόσα άλλα, να έρχονται - σε σένα που σε χρεοκοπήσανε, που σε πτωχεύσανε, που σου διέλυσαν κάθε προγραμματισμό, που σου τσακίσανε τη ζωή - και να σου λένε: Με τα λεφτά που σου έχουνε απομείνει (σ.σ.: που όμως δεν έχει απομείνει τίποτα, γιατί τα πήρανε όλα!) αν δεν μας πληρώσεις το νέο τρισβάρβαρο χαράτσι που θα σου στείλουμε με το λογαριασμό της ΔΕΗ για το σπίτι που μένεις (σ.σ.: για το σπίτι που στο έχουν φορολογήσει χίλιες φορές, που το πληρώνεις τοκογλυφικά στην τράπεζα μια ζωή και που ζεις με την ελπίδα ότι κάποτε θα το ξεχρεώσουν τα... παιδιά σου) τότε εμείς οι «σοσιαλιστές», οι «αντιεξουσιαστές», «οι σωτήρες», οι «πατριώτες»:

Πρώτον, θα σου κόψουμε το ρεύμα.

Δεύτερον, θα αφήσουμε εσένα και την οικογένειά σου στο σκοτάδι.

Τρίτον, θα σου στερήσουμε ακόμα και τη θέρμανση μέσα στο χειμώνα.

Τέταρτον, θα σε υποχρεώσουμε να ζεις εσύ, τα παιδιά σου και οι γέροντες γονείς σου στο κρύο και στη νύχτα.

Πέμπτον, αφού σου κόψουμε το ρεύμα, θα στείλουμε τον απλήρωτο λογαριασμό σε όλες τις υπηρεσίες του κράτους, θα σε κυνηγήσουμε με όλους τους δυνατούς τρόπους και θα εφαρμόσουμε εις βάρος σου όλες τις διατάξεις του Κώδικα Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων.

Απευθυνόμαστε στους κάθε λογής ευαίσθητους της «δημοκρατίας».

Προς τους πάσης φύσεως εισαγγελείς που βαφτίζουν «βία» τις λαϊκές διαμαρτυρίες.

Προς τους κατηγόρους που έχουν αναλάβει εργολαβικά να καταγγέλλουν την «ανομία» των απεργιών και των εργατικών κινητοποιήσεων.

Και ρωτάμε: Αυτό είναι ή δεν είναι «βία»;

Να απειλείς τον χρεοκοπημένο, τον απολυμένο, τον άνεργο, τον κατεστραμμένο, τον λεηλατημένο (αυτόν που εσύ λεηλάτησες) εκδίδοντας χοτζέτι και λέγοντάς του ότι «ή θα τα βρεις να μου τα δώσεις ή θα σε αφήσω χωρίς καλοριφέρ και χωρίς φως μέσα στο χειμώνα», αυτό είναι ή δεν είναι «βία»;

Προφανώς, είναι παραπάνω από «βία». Είναι «πόλεμος». Αυτή τη λέξη, άλλωστε, χρησιμοποίησε ο Παπανδρέου στη Θεσσαλονίκη: «Πόλεμος».

Μόνο που σ' αυτόν τον «πόλεμο» δεν υπάρχει «εξωτερικός αντίπαλος». Υπάρχει μόνο «εσωτερικός εχθρός»: Ο λαός!

Πρόκειται για εκείνον τον ανελέητο και αμείλικτο ταξικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει ενάντια στο λαό οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι καπιταλιστές.

Έναν «πόλεμο» που τον διεξάγουν για λογαριασμό της πλουτοκρατίας ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος, ο Λοβέρδος, έχοντας στο πλευρό τους τον Καρατζαφέρη του μνημονίου, τη ΝΔ του «άλλου μείγματος», την Μπακογιάννη, τους «ενσωματωμένους» στην ΕΕ.

Ο ταξικός πόλεμος, για τον οποίο το ΚΚΕ προειδοποίησε από την πρώτη στιγμή, η βαρβαρότητα που τον εξανδραποδίζει, τα διαδοχικά εγκλήματα που διαπράττονται εις βάρος του, θέτουν πλέον το λαό μπροστά στο ιστορικό δίλημμα: Ή θα διαλέξει τις «αλυσίδες» ή θα τους ανατρέψει.

Ή θα υποκύψει στη βία που του ασκούν και θα αποδεχτεί τον αφανισμό του ή θα πάρει την υπόθεση στα χέρια του, ανοίγοντας το δρόμο για μια Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας.
γράφει ο Ν. ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

από το rizospastis

Η αντίσταση στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση

Η αυθόρμητη εξέγερση της «υπο-τάξης» στη Βρετανία δηλαδή των κατεξοχήν θυμάτων της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης (εξέγερση, που σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, συμπεριλαμβανoμένων των Εργατικών, και με την ανοχή των εργατικών συνδικάτων χαρακτηρίζουν ως «εγκληματική δραστηριότητα» που πρέπει να συντριβεί με μαζικές συλλήψεις και πολύχρονες φυλακίσεις!) ανέδειξε ένα γεγονός γενικότερης σημασίας. Ότι, παρά την παραπλανητική φιλολογία της ρεφορμιστικής αριστεράς για τη δήθεν τεράστια σημασία σήμερα των ειρηνικών εκδηλώσεων τύπου πλατείας Συντάγματος στην ανατροπή τυραννικών καθεστώτων (που στην πραγματικότητα δεν επαληθεύτηκε πουθενά παρά μόνο όπου τα... συμφέροντα των ξένων και ντόπιων ελίτ συνέπιπταν με τα αιτήματα των πλατειών-Τυνησία, Αίγυπτος), οι λαοί στην απόγνωσή τους πάλι καταφεύγουν στις ιστορικές μορφές εξέγερσης.

Και αυτό, διότι ξέρουν καλά ότι οι εξεγέρσεις αυτές δεν μπορούν ποτέ να αγνοηθούν από τις ελίτ, όπως οι ειρηνικές εκδηλώσεις των πλατειών (στις οποίες προσχώρησαν τώρα ακόμη και οι «προοδευτικοί» Σιωνιστές!) που δικαιολογημένα εγκωμιάζουν οι ελίτ και τα συστημικά ΜΜ"Ε".

Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει ότι οι αυθόρμητες εξεγέρσεις θα μπορούσαν ποτέ να ανατρέψουν ένα κοινωνικό-οικονομικό σύστημα (σε αντίθεση με το πολιτικό προσωπικό του) όπως το σημερινό, εάν δεν στηρίζονται σε ένα οργανωμένο πολιτικό κίνημα με το δικό του αντισυστημικό πρόταγμα, όπως άλλωστε σαφώς δείχνει η Ιστορική εμπειρία. Εντούτοις, η ζημιά από τις εξεγέρσεις αυτές στις ελίτ είναι πολύ μεγαλύτερη από οποιαδήποτε ειρηνική εκδήλωση, διότι στη προσπάθειά τους να τις συντρίψουν εξαναγκάζονται να φανερώνουν την πραγματική φύση της «δημοκρατίας» τους, που στηρίζεται, σε τελική ανάλυση, στη φυσική βία με στόχο την αναπαραγωγή της οικονομικής βίας πάνω στην οποία θεμελιώνεται η αντιπροσωπευτική «δημοκρατία».

Όμως, είναι η οικονομική βία της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που έσπρωξε την Αγγλική υπο-τάξη των ανέργων, των περιθωριοποιημένων και των νέων χωρίς μέλλον στη βία και τη λεηλασία, εφόσον η οργή τους, έμμεσα αν όχι άμεσα, στρεφόταν ενάντια στην τρομερή ανισότητα που δημιουργεί η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Μια ανισότητα που έχει πάρει διαστάσεις Βικτωριανής εποχής σήμερα στη Βρετανία, με το πλουσιότερο 10% του πληθυσμού να είναι 100 φορές πλουσιότερο από το φτωχότερο 10%![1] Και αυτό γιατί, συνήθως υποσυνείδητα, αντιλαμβάνονται ότι η ανατροπή της καπιταλιστικής νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης δεν είναι θέμα ανατροπής κάποιων κακών συνωμοσιολόγων και των ολέθριων πολιτικών τους που δήθεν εκφράζουν μια νέα καπιταλιστική «στρατηγική» (όπως αποπροσανατολιστικά υποστηρίζει η ρεφορμιστική Αριστερά αλλά και πολλοί στην «ελευθεριακή»![2]), αλλά θέμα ανατροπής του ίδιου του συστήματος της οικονομίας της αγοράς, του οποίου η δυναμική (και όχι απλώς κάποιο εγκληματικό «δόγμα»!) αναπόφευκτα οδήγησε σε αυτή!

Με άλλα λόγια, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση είναι ΣΥΣΤΗΜΙΚΟ φαινόμενο και ανατρέπεται μόνο μέσα από την ανατροπή των θεσμών της και ιδιαίτερα των ανοικτών και «απελευθερωμένων» αγορών κεφαλαίου, εργασίας και εμπορευμάτων που αποτελούν αποτέλεσμα της δυναμικής της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς και επιβάλλουν σήμερα οι ελίτ είτε «ειρηνικά», μέσα από τους διεθνείς οργανισμούς που ελέγχουν (ΔΝΤ, ΕΕ κ.λπ.), είτε με τη βία (Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη), με στόχο να εντάξουν κάθε χώρα στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς.

Τα ίδια βέβαια ισχύουν, και ακόμη περισσότερο, σε σχέση με αδίστακτες κοινοβουλευτικές Χούντες σαν τη δική μας που δεν έχουν τη παραμικρή λαϊκή νομιμοποίηση για τα εξοντωτικά μέτρα που επιβάλλουν κατά των λαϊκών στρωμάτων, όπως ακόμη και το τελευταίο (εαρινό) Ευρωβαρόμετρο έδειξε, με το 90% των πολιτών να μην τα επιδοκιμάζουν, αλλά παρόλα αυτά η Χούντα να μην διανοείται να ζητήσει τη λαϊκή έγκριση με ένα πραγματικά δημοκρατικό δημοψήφισμα. Αντίθετα, η Χούντα αυτή, με τη στήριξη των συστημικών καναλιών και των ακαδημαϊκών «εν υπηρεσία» (που παριστάνουν τους ανεξάρτητους αναλυτές ενώ συγχρόνως αμείβονται πλουσιοπάροχα ως συστημικοί συμβουλάτορες παντός είδους), καθώς βέβαια και την ωμή βία των σωμάτων ασφαλείας που όλο και εντείνεται, και με την επικουρία της «Δικαιοσύνης» (που δεν διστάζει να επιβάλλει μεγαλύτερες ποινές κάθειρξης για τις στρακαστρούκες των εξεγερμένων νεολαίων από αυτές που μπορούν να επιβάλλουν τα Νορβηγικά δικαστήρια σε έναν εγκληματία κατά της ανθρωπότητας), τώρα προχωρά σε αυτό που ακόμη και διεθνείς συστημικές εφημερίδες χαρακτηρίζουν ως «ένα από τα μεγαλύτερα ξεπουλήματα στη δυτική Ιστορία»[3] και στη πλήρη υποδούλωση του Ελληνικού λαού, όπως τη χαρακτηρίζει ο γνωστός διεθνής οικονομικός αναλυτής Max Keiser.[4] Και φυσικά, στο πλαίσιο αυτό, το σύστημα δεν έχει κανένα δισταγμό να παραχωρήσει και την ψευτο-“ελευθερία” να κυβερνάς το σώμα σου παίρνοντας ναρκωτικές ουσίες, που λειτουργούν ανασταλτικά στη συμμετοχή σε συλλογικούς αγώνες αντίστασης κατά της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και σπρώχνουν τους νέους στην εξατομίκευση των προβλημάτων τους...

[1] John Hills’ Report (National Equality Panel), “An Anatomy of Economic Inequality in the UK” (2010)

[2] Bλ π.χ. Φώτη Τερζάκη, “Ο νεοφιλελευθερισμός ως έγκλημα κατά της ανθρωπότητας”, (Βιβλιοθήκη, “Ε”, 21/5/2011

[3] H. Smith, “€50bn fire sale of state assets under way amid warnings over price and openness”, Guardian, 2/8/2011

[4] RT, “Episode 167”, http://rt.com/programs/keiser-report/episode-167-selective-default/
γράφει ο ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

από το inclusivedemocracy

Ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται

Βλέπω εδώ και μήνες πολλούς, κοντά χρόνο τώρα, κάθε νύχτα, όλη νύχτα, τα πιο τρομακτικά όνειρα. Με κυνηγάνε, με σφάζουνε, με βάζουν φυλακή, χρέη, χρέη, χρέη, ενοίκια, κοινόχρηστα, ασφάλιστρα, λογαριασμοί, εξώδικα, δικηγόροι, εφοριακοί, χίλιοι δυο. Είμαι γεμάτος αίματα από το ξύλο που χω φάει, παλούκια, πριόνια, τσιγκέλια, φυλακές, κρεμάλες. Δεν μπορώ ούτε να ανασάνω από τα ασφυξιογόνα. Κάνω να πάρω ανάσα αλλά τίποτε και σκέφτομαι πάει θα πεθάνω τώρα, θα πάθω (και δεύτερο) έμφραγμα, και ίσως και καλύτερα να ξεμπερδεύω και τέτοια ηττοπαθητικά (λολ) και πάνω κει… ξυπνάω μες τον πανικό και τον ιδρώτα.

Βλέπω έγχρωμα όνειρα. Και έχουν πάντα υπόθεση. Αλλά δεν την θυμάμαι στις λεπτομέρειες όταν ξυπνάω. Κάποια λίγα και κείνα μες την ομίχλη.

Το πιο τρομακτικό μου όνειρο όμως, το... πιο πιο εφιαλτικό, ΔΕΝ έχει αίματα ούτε βία, ούτε τίποτε. Κι ούτε με αφορά εμένα άμεσα. Βλέπω που λέτε να γίνεται ειδικό δικαστήριο. Ναι ειδικό δικαστήριο. Με κατηγορούμενους, ξέρετε ποιους. Αλλά όχι πολλούς, μη φανταστείτε. Να κάνα δυο τρεις. Έτσι για νάχει και κατηγορουμένους το δικαστήριο, αλλιώς τι ειδικό δικαστήριο θα ‘τανε.

Και προεδρεύουν που λέτε στο ειδικό δικαστήριο οι γνωστοί ανώτατοι, οι διορισμένοι δηλαδή από τους ίδιους αυτούς κατηγορούμενους, δικαστές. Και πρόκειται να τους δικάσουν, τους κατηγορούμενους, πάλι με νόμους που έφτιαξαν αυτοί οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι. Εμ, άμα είναι εφιάλτης πρέπει νάναι σωστός. Να έχει και τρόμο. Αληθινό τρόμο. Όχι κινηματογραφικό και στα ψέμματα. Πως αλλιώς θα είναι σωστός ο εφιάλτης;

Είναι και οι κάμερες που λέτε εκεί, και μέχρι που κάνει ρεπορτάζ και η Πετρούλα. Φυσικά αθωώνονται παμψηφεί οι κατηγορούμενοι. Λόγω των ωραίων και δικαίων νόμων με τους οποίους δικάστηκαν, παρά την “αυστηρότητα” που επέδειξαν οι δικαστές με τα γουνάκια. Και η Πετρούλα πανηγυρίζει.

Κάπου εκεί ξυπνάω μες τον τρόμο και τον πανικό.

Κάθε που το βλέπω αυτό το όνειρο, τον μεγάλο μου δηλαδή εφιάλτη, πάει μετά, δεν με πιάνει ύπνος. Ως το πρωί γαρίδα το μάτι. Ξημερώνομαι στην καρέκλα από το φόβο μη πάω στο κρεβάτι και το ξαναδώ…

Αλλά καμμιά φορά, μια το μήνα, είμαι τυχερός. Βλέπω κι ένα χαρούμενο όνειρο. Το ίδιο πάντα: είναι λέει ένας ΚΛΗΡΩΤΟΣ εισαγγελέας που απαγγέλει κατηγορίες μπροστά σε ένα ΚΛΗΡΩΤΟ δικαστήριο. Λεγεώνα οι κατηγορούμενοι. Και οι ποινές που προτείνει, προτείνει να επεκταθούν και στις-στους συζύγους αλλά και στους γόνους των κατηγορουμένων. Εξηγεί και τους λόγους. Ωραίος κι εύγλωττος. Μου θυμίζει λίγο τον δάσκαλό μου στο δημοτικό. Εκείνον με το zundapp και το βαρύ χέρι.

Για ορισμένους από τους κατηγορουμένους που δεν μπόρεσε να τους βρει για να τους συλλάβει αυτός ο ΚΛΗΡΩΤΟΣ εισαγγελέας, διότι την κοπάνησαν εκτός χώρας, λέει στο δικαστήριο πως έχει αμολήσει ένα ειδικό σώμα της ΝΕΑΣ αστυνομίας, κάτι μεταξύ καταδρομέων και ειδικών πρακτόρων, ανά τον πλανήτη για να τους βρει. Και υπόσχεται στο ΚΛΗΡΩΤΟ δικαστήριο, πως σε κάνα μήνα θα τους έχει όλους μαζεμένους ανεξάρτητα από το σε ποια τρύπα βρήκαν και κρύφτηκαν και σε ποια χώρα.

Το παράδοξο είναι πως στο ακροατήριο αυτού του ΚΛΗΡΩΤΟΥ δικαστηρίου, μια δυο σειρές πιο πίσω, όποτε γυρίζω να κοιτάξω βλέπω τον παππού μου τον Θεοκλή. Που ‘ναι πεθαμένος από τη δεκαετία του ’60. Και φοράει εκείνη την αρχαία ξεφτισμένη χλαίνη, που έχει λιώσει πια απάνω του, και που του την είχανε δώσει όταν πήγε φαντάρος στην Αλβανία. Αυτήν που φορούσε όταν έβγαινε καταχείμωνο να πάει στα χωράφια ή να μαζέψει τα γελάδια. Κι έχει μέχρι και το θρακιώτικο το ζωνάρι του, ζωσμένο στη μέση του. Σίγουρα εκεί θα χει και την ξύλινη την ταμπακέρα του, με τα κόκκινα τσιγαρόχαρτα μέσα, εκείνα του ελληνικού μονοπωλίου καπνού. Όπως τον θυμάμαι από μικρός. Που έστριβε εκείνα τα χοντρά τσιγάρα από τον καπνό από το χωράφι του. Κι έστριβε μετά και το μουστάκι του.

Και με κοιτάει ο πεθαμένος και χαμογελάει.

Καλή σας νύχτα.
γράφει ο Θραξ Αναρμόδιος

από το Θραξ Αναρμόδιος

Αν το Λονδίνο ήταν η καλοκαιρινή Αθήνα του 2003…

Επιστρέψτε για λίγο νοερά στο ελληνικό καλοκαίρι του 2003. Το τελευταίο προ-Ολυμπιακό. «Δείτε» την Αθήνα και τα προάστιά της να καίγονται –κυριολεκτικά και μεταφορικά– με τα «βίαια επεισόδια» (μετά νεκρών) να φιλοξενούνται στα πρωτοσέλιδα όλου του πλανήτη.

Φανταστείτε τώρα την αντίδραση της διεθνούς κοινότητας. Όχι μόνο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, αλλά όλων όσων συνδέονται αμέσως ή εμμέσως με την ασφάλεια της διοργάνωσης –εταιριών, συμβούλων, μεσαζόντων, υπηρεσιών τεχνογνωσίας. Πριν καν σβήσει το τελευταίο αποκαΐδι, οι έξτρα συμβάσεις που θα...υπογράφονταν σε χρόνο dt υπό την απειλή της αφαίρεσης των Αγώνων, θα εκτόξευαν το κόστος αυτής της ασφάλειας στο άπειρο.

Επιστροφή στο Λονδίνο του σήμερα, τώρα. Τα τριήμερα βίαια επεισόδια ήταν πράγματι «πρώτο θέμα» σε όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης (ή μάλλον, δεύτερο, αφού προηγήθηκε το Αυγουστιάτικο τσουνάμι των αγορών που έπληξε την παγκόσμια Οικονομία), ωστόσο η κάλυψή τους ελάχιστα τα συνέδεσε με το γεγονός ότι σε ένα χρόνο από τώρα η βρετανική πρωτεύουσα φιλοξενεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όσο κι αν ψάξει κανείς δεν θα πέσει πάνω σε υστερικές κραυγές για την ασφάλειά τους, δεν θα βρει απειλές για ακύρωσή τους, δεν θα δει απεσταλμένους εταιριών με συμπληρωματικές συμβάσεις ανά χείρας –μέχρι στιγμής, τουλάχιστον.

Ακόμη κι οι εκπρόσωποι της ΔΟΕ (μεταξύ αυτών ο γνώριμός μας Ντένις Όσβαλντ) επισκεπτόμενοι το Λονδίνο εν μέσω χάους περιορίσθηκαν σε δηλώσεις του τύπου «η ασφάλεια παραμένει βασική προτεραιότητα» –με την ηχηρή (και ξένη προς εμάς) επισήμανση «ωστόσο την έχουν αναλάβει οι τοπικές αρχές»...

Γιατί αυτή η διαφορά; Έχει να κάνει με την καλύτερη οργάνωση των βρετανικών αρχών; Με την αποτελεσματικότητα της εκεί αστυνομίας –η οποία, ωστόσο, αμφισβητείται από τους ίδιους τους Βρετανούς; Με την πυγμή («ο νόμος θα πέσει πάνω σας») του Ντέιβιντ Κάμερον;

Ή μήπως με τα ελάχιστα περιθώρια που «δίνει» το Λονδίνο στους ενδιαφερόμενους κατασκευαστές-προμηθευτές-μεσάζοντες να σπεύσουν προς άγραν έξτρα, πανάκριβων, συμβάσεων Ολυμπιακής ασφάλειας;

Για να το αντιστρέψουμε, αρκεί να θυμηθούμε ότι στη δική μας διοργάνωση το εν λόγω κόστος ξεπέρασε κατά πέντε φορές εκείνο της Ολυμπιάδας του Σίδνεϊ. Επισήμως, ανήλθε στο 1,022 δισ. ευρώ μόνο σε ό,τι αφορά τα μέσα και το ανθρώπινο δυναμικό του υπουργείου Δημοσίας Τάξης –χωρίς να προσμετρηθούν αμοιβές και προμήθειες των δεκάδων φορέων, οργανισμών και συμβούλων που πήραν μέρος στο security party. Έξι χρόνια μετά δε, ακόμη δεν έχει λυθεί το... μυστήριο του πανάκριβου συστήματος C4I, που το πληρώσαμε πάνω από 200 εκατ. ευρώ αλλά δεν το χρησιμοποιήσαμε γιατί ήταν ελλιπές –και άρα μη λειτουργικό.

Πριν βιαστούμε να κατηγορήσουμε «τους ξένους» για τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά εις βάρος μας, ας θυμηθούμε σκηνές από το δικό μας προ-Ολυμπιακό διάστημα. Κι ας αναρωτηθούμε εάν έφταιγε μόνο το γεγονός ότι οι «δικοί μας» Αγώνες ήταν οι πρώτοι μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 για το υπέρογκο κόστος της ασφάλειας «που μαζί με τις υποδομές οδήγησαν σε εκρηκτική άνοδο τις δαπάνες και ανέβασαν το εθνικό έλλειμμα στο 5,3%», κατά το πρόσφατο τεύχος του Forbes.

Τουλάχιστον, από κάποιες συγκρίσεις ας βγουν και συμπεράσματα.
Της Μαρίνας Μάνη

από το capital

Ποιος κυβερνά; η δημοκρατία ή η οικονομία;

Ποιο αποτελεί ισχυρότερη πηγή εξουσίας; Η λαϊκή θέληση ή το χρήμα;
Σήμερα εμείς οι ίδιοι, εδώ και τώρα και όχι κάποια ιστορικά πρόσωπα, βρισκόμαστε (και μάλιστα από τη μια στιγμή στην άλλη), μπροστά σε μια κατάσταση τέτοια όπου καλούμαστε να διαπιστώσουμε και να δοκιμάσουμε τη δύναμη ή την αδυναμία της ίδιας δημοκρατίας. Καλούμαστε να απαντήσουμε στο προαιώνιο ερώτημα. Δημοκρατία ή οικονομία; Τι από τα δύο είναι το πιο ισχυρό; Ποιο από τα δύο πρέπει να υποχωρεί έναντι του άλλου;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό έχει μεγάλη σημασία, γιατί αν υποτεθεί ότι πρέπει να υποχωρεί η Δημοκρατία (λαϊκή θέληση), τότε αυτό σημαίνει ότι... η λαϊκή θέληση είναι μια πολυτέλεια η οποία μπορεί να υπάρχει μόνο όταν οι οικονομικές συνθήκες και τα οικονομικά συμφέροντα το επιτρέπουν. Διαφορετικά θα πρέπει, είτε να αυτοπεριορίζεται είτε να περιορίζεται δια της βίας.
Εκεί που όλοι θεωρούσαμε ότι έχουμε ένα Σύνταγμα, το οποίο υποτίθεται ότι ήταν το απαραβίαστο κεντρικό κείμενο της δημοκρατίας μας, ξαφνικά βλέπουμε αυτό να υποχωρεί και να παραβιάζεται μπροστά στην ανάγκη λήψης οικονομικών μέτρων αντίθετα προς τη θέληση του λαού, τα οποία μέτρα μάλιστα σκοπεύουν μόνο προς εξασφάλιση των χρημάτων των ντόπιων και διεθνών τοκογλύφων.
Ποιος λοιπόν στην πραγματικότητα κυβερνά; Ο λαός ή τα οικονομικά συμφέροντα;

Πολλοί λένε πως μπορεί η Δημοκρατία να εφευρέθηκε στην αρχαία Αθήνα, αλλά αυτό έγινε γιατί είχαν την ευκαιρία μερικές χιλιάδες Αθηναίων να διαλογίζονται και να διαβουλεύονται στην Πνύκα, αφού για τα προς το ζειν φρόντιζαν ένα εκατομμύριο δούλοι. Όταν όμως έσφιξαν τα πράγματα, η Αθηναϊκή Δημοκρατία καταλύθηκε και δεν τους έσωσε ο διάλογος και η συναπόφαση.

Η θέση αυτή δεν απαντά γιατί η δημοκρατία σώζεται μέχρι τις μέρες μας και δεν ήταν ένα παροδικό φαινόμενο. Όμως οι επικριτές απαντούν ότι η δημοκρατία σήμερα δεν έχει καμία σχέση με εκείνη την Άμεση Δημοκρατία. Η Δημοκρατία σήμερα διατηρείται μόνο με την αντιπροσωπευτική ολιγαρχική της μορφή, στην οποία κουμάντο κάνουν οι μειοψηφίες και όχι με την μορφή της γνήσιας Άμεσης Δημοκρατίας και αυτό μόνο επειδή το θέλουν τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα για να την πασάρουν ως ετικέτα, ως περιτύλιγμα και ως όπιο και εξαπάτηση των λαών προκειμένου, να προβαίνουν ήσυχα στην οικονομική τους εκμετάλλευση.

Το δικό μας πολιτικό σύστημα γνωρίζει πολύ καλά τι αξία έχει η σημερινή αντιπροσωπευτική δημοκρατία (δηλαδή μόνο ως περιτύλιγμα και εξαπάτηση), γι’ αυτό και είναι συσπειρωμένο και απόλυτα συναινετικό προς τα μέσα, ενώ αντίθετα παρουσιάζεται διαφωνών και αντιδικών προς τα έξω, προς το λαό.

Με αυτή τη λογική, "πολύ καλά κάνουν" οι επαγγελματίες πολιτικοί μας και πολύ καλά το δουλεύουν το μαγαζί τους. Δεν φοβούνται καθόλου, ούτε ανησυχούν από το φαινόμενο της πλατείας και κυρίως από το αίτημα περί Άμεσης Δημοκρατίας, κάτι που ουδέποτε εφαρμόστηκε, πλην της αρχαίας Αθήνας και ούτε μπορεί να εφαρμοστεί.

Εκείνο που φοβάται η επαγγελματική πολιτική ελίτ και προσπαθεί να το τσακίσει εν τη γενέσει του με τα ΜΑΤ κ.λ.π. είναι ότι η οικονομική κατάσταση και η αγανάκτηση του λαού μπορεί να επιφέρει αλλαγή στην πολιτική ελίτ της χώρας, μέσα από θεσμικές αλλαγές. Δηλαδή φοβάται ότι μια λαϊκή εξέγερση μπορεί να απομακρύνει τα υπάρχοντα πολιτικά πρόσωπα και κυρίως συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα από την εξουσία και να τα αντικαταστήσει με άλλα. Αυτό δηλαδή που είναι και η αιτία όλων των εμφυλίων συγκρούσεων.

Η δική μας κατεστημένη κληρονομική πολιτικοοικονομική ελίτ, όπως και κάθε βολεμένη ελίτ, δεν μπορεί να το διανοηθεί αυτό και θα πολεμήσει μέχρι τέλους, προκειμένου να αποφύγει την κατάρρευσή της και την απομάκρυνση των πολιτικών οικογενειών από την εξουσία και τα δημόσια ταμεία.

Επομένως στην επικείμενη σύγκρουση, που δεν θα αργήσει, το λαϊκό αίτημα θα πρέπει να είναι ορισμένο. Θα πρέπει να γίνουν εκείνες οι θεσμικές αλλαγές που θα σπάνε τους περιορισμούς μιας κλειστής ελίτ, ώστε να μπορούν νέες λαϊκές δυνάμεις να ανέρχονται στην εξουσία, μέσα από τη γνήσια λαϊκή βούληση και στήριξη και ταυτόχρονα να είναι συνεχής ο πλήρης λαϊκός έλεγχος των οργάνων της εξουσίας.

από το προεδρική δημοκρατία