Showing posts with label Οικονομική κρίση. Show all posts
Showing posts with label Οικονομική κρίση. Show all posts

Κρίση ίσον κατάθλιψη, αυτοκτονίες, πορνεία, ναρκωτικά...

Τα σκληρά οικονομικά μέτρα λιτότητας και η κατακόρυφη αύξηση της ανεργίας προκαλούν κατάθλιψη σε ολοένα και περισσότερους πολίτες και ωθούν στην εξάρτηση από ουσίες, ενώ η συρρίκνωση των ιατροφαρμακευτικών δαπανών του δημοσίου περιορίζει τις δυνατότητες των ανθρώπων να έχουν ιατρική βοήθεια.

“Η εικόνα της υγείας στην Ελλάδα είναι ανησυχητική,” τονίζει ο Ντέιβιντ Στάκλερ, κοινωνιολόγος στο πανεπιστήμιο Κέιμπριτζ της Βρετανίας, ο οποίος δημοσίευσε τα αποτελέσματα της έρευνάς του στην... ιατρική επιθεώρηση Lancet. “Διαπιστώνουμε… ανησυχητικές τάσεις–διπλασιασμό των αυτοκτονιών, αύξηση των ανθρωποκτονιών, αύξηση κατά 50% των κρουσμάτων μόλυνσης με HIV και οι πολίτες αναφέρουν ότι η υγεία τους επιδεινώνεται, αλλά δεν επισκέπτονται γιατρό παρότι νιώθουν ότι θα έπρεπε,” υπογραμμίζει.

Συγκεκριμένα, διαπιστώθηκε 17% αύξηση των αυτοκτονιών από το 2007 ως το 2009, ενώ από επίσημα στοιχεία που προβλήθηκαν στο ελληνικό κοινοβούλιο προβλέπεται ακόμη μεγαλύτερη αύξηση, από 25% ως 40%.

Σημειώνεται πως το πόρισμα της μελέτης προτείνεται, από τον Μάρτιν Μακί της Σχολής Υγιεινής και Τροπικής Ιατρικής του Λονδίνου και συνεργάτη του Στάκλερ, να ληφθεί σοβαρά υπόψη από τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες που αντιμετωπίζουν κρίση χρέους. “Η περίπτωση της Ελλάδας είναι μία προειδοποίηση του τι μπορεί να συμβεί αν πραγματοποιηθούν σημαντικές περικοπές στον τομέα της υγείας εξαιτίας της ύφεσης,” τόνισε σε τηλεφωνική του συνέντευξη.

Προηγούμενη έρευνα του Μακί, του Στόκερ και άλλων επιστημόνων, που πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο, διαπίστωσε ότι τα ποσοστά αυτοκτονίας στην Ευρώπη αυξήθηκαν σημαντικά τη διετία 2008-2009 εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, της μείωσης των εισοδημάτων και της αύξησης της ανεργίας. Ελλάδα και Ιρλανδία ήταν αυτές που επλήγησαν περισσότερο.

Στην τελευταία έρευνα διαπιστώνεται επίσης μία σημαντική αύξηση στα κρούσματα μόλυνσης με HIV στην Ελλάδα κατά τα τέλη του 2010 και εκτιμάται πως τα κρούσματα του ιού του AIDS θα αυξηθούν κατά 52% φέτος.

Επίσης, αυξήθηκαν κατά 20% τα ποσοστά χρηστών ηρωίνης το 2009 ενώ συγχρόνως οι περικοπές στον προϋπολογισμό το 2009 και το 2010 οδήγησαν στην κατά 30% μείωση των κρατικών προγραμμάτων βοήθειας των τοξικομανών και παροχής υπηρεσιών πρόληψης κατά του HIV. Μάλιστα, υπάρχουν πληροφορίες ότι ορισμένοι τοξικομανείς μολύνονται σκοπίμως με τον HIV, προκειμένου να λάβουν το μηνιαίο επίδομα των 700 ευρώ και συντομότερη ένταξη στα προγράμματα υποκατάστασης για τους χρήστες.

Τέλος, λόγω της κρίσης, εντάθηκαν οι σχέσεις της Ελλάδας με τις φαρμακευτικές εταιρίες καθώς επιβλήθηκαν μεγάλες μειώσεις στις τιμές των φαρμάκων συγκριτικά με οποιαδήποτε άλλη χώρα στην Ευρώπη και με απλήρωτους λογαριασμούς να επιβαρύνουν περαιτέρω τις φαρμακευτικές εταιρίες. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πχ η ελβετική εταιρία Roche να διακόψει την προμήθεια φαρμάκων για τον καρκίνο σε ορισμένα κρατικά νοσοκομεία της Ελλάδας καθώς δεν τα έχουν πληρώσει και οι ασθενείς να κληθούν να τα προμηθευτούν από φαρμακεία.

Αρκετές φαρμακευτικές εταιρίες υποχρεώνονται να δεχτούν, αντί μετρητών χρημάτων, ελληνικά κρατικά ομόλογα για την αποπληρωμή ορισμένων υπέρογκων χρεών. Την ίδια στιγμή όπως αναφέρει η μελέτη οι περικοπές της τάξης του 40% στον προϋπολογισμό των νοσοκομείων, με άμεσο αποτέλεσμα την έλλειψη προσωπικού και φαρμάκων και το “λάδωμα” του υπάρχοντος προσωπικού προκειμένου να γλιτώσουν από τις μεγάλες ουρές και την αναμονή στα υπερφορτωμένα νοσοκομεία.

Νοσοκομεία στα οποία την ίδια στιγμή οι ασθενείς αυξάνονται κατά 24% καθώς η κρίση τους στρέφει από τα ιδιωτικά νοσοκομεία στα δημόσια. Ταυτόχρονα ένα 15% των ασθενών αποφεύγουν να πάνε στον γιατρό ή τον οδοντίατρο λόγω των συνθηκών στα δημόσια νοσοκομεία.

Αυτό όμως που είναι ανησυχητικό είναι ότι αυτή είναι η κορυφή του παγόβουνου. Όπως δήλωσε ο δόκτωρ Αλέξανδρος Κεντικελένις του πανεπιστημίου του Κέμπριτζ στο ΒΒC “πολλές από τις επιπλοκές θα αργήσουν να εκδηλωθούν. Στην μεγάλη ύφεση (του 1928) χρειάστηκαν πέντε χρόνια προκειμένου να δούμε τα συμπτώματα της κρίσης στην υγεία των Αμερικανών”.
από το antinews

Έξη λόγοι γιατί η ελληνική χρεοκοπία είναι αναπόφευκτη

Πρώτον: Η ελληνική χρεοκοπία είναι αναπόφευκτη. Δεν είναι θέμα του αν, αλλά του πως. Η χρεοκοπία της προβλέπεται στους όρους του προτεινόμενου δεύτερου πακέτου διάσωσης, βάσει των οποίων οι ιδιώτες δανειστές αναμένεται να ανταλλάξουν ή να μετακυλήσουν τα ελληνικά τους ομόλογα, δεχόμενοι απώλειες. Αυτό θα ήταν μια συντεταγμένη χρεοκοπία, μια ελεγχόμενη δηλαδή διαδικασία, με σκοπό την ελαχιστοποίηση της ζημιάς στις αγορές. Το αντίθετο θα ήταν μια άτακτη χρεοκοπία, όπου η Ελλάδα λέει «δεν πληρώνω». Και οι δυο όμως, είναι χρεοκοπίες.

Δεύτερον: Ο επενδυτές ήδη αναμένουν την ελληνική χρεοκοπία, και μάλιστα προετοιμάζονται κατάλληλα. Η χρεοκοπία της Ελλάδας δεν θα... προκαλέσει το ίδιο σοκ στις παγκόσμιες αγορές, που προκάλεσε η κατάρρευση της Lehman Brothers. Η Ελλάδα βρίσκεται σε καθοδική περιδίνηση εδώ και δυο χρόνια. Τα σπρεντς των ομολόγων της αποδεικνύουν ότι οι επενδυτές περιμένουν να χρεοκοπήσει. Και αφού οι αγορές την περιμένουν, τότε μια χρεοκοπία της χώρας αποκλείεται να προκαλέσει αρνητικές συνέπειες.

Τρίτον: Ο λόγος για τον οποίο όλοι αναμένουν μια ελληνική χρεοκοπία, είναι ότι το πρόγραμμα διάσωσης δεν πέτυχε τίποτα. Από τον Μάιο του 2010, η οικονομική κατάσταση της χώρας απλά χειροτέρεψε. Τα χρέη της είναι εκτός ελέγχου, και δεν υπάρχει καμιά ελπίδα πως η χώρα θα μπορεί να δανειστεί στις ιδιωτικές αγορές για πολλά χρόνια ακόμη. Η ΕΕ απλά ξοδεύει «καλό χρήμα» σε μια απέλπιδα προσπάθεια.

Τέταρτον: Ο βασικός λόγος της αποτυχίας του σχεδίου διάσωσης είναι ότι κανένας δεν πιστεύει στα σοβαρά ότι η Ελλάδα μπορεί να διορθώσει τα δημοσιονομικά της μέσω της εφαρμογής προγραμμάτων λιτότητας, που της επέβαλλαν οι όροι της διάσωσης.

Η χώρα ήδη έχασε όλους τους στόχους της σε σχέση με τα ελλείμματα, παρά τις περικοπές δαπανών και τις αυξήσεις φόρων. Κι αυτό, επειδή η απαιτούμενη προσαρμογή είναι πολιτικά, κοινωνικά, ακόμη και μαθηματικά αδύνατη.

Αφού η λιτότητα προκαλεί τη συρρίκνωση της οικονομίας της, γίνεται ακόμη πιο δύσκολη η μείωση του χρέους και του ελλείμματος. Είναι σαν ένας σκύλος να κυνηγά την ουρά του.

Όπως λέει ο οικονομολόγος Ken Courtis: «Επειδή συνθλίβεται το ΑΕΠ της, προκειμένου να μειώσει τη σχέση χρέους /ΑΕΠ, η Ελλάδα θα πρέπει να μειώσει το χρέος κατά 8% ετησίως. Αυτό όμως, είναι αδύνατον να γίνει. Ο μόνος τρόπος εξόδου από αυτόν τον φαύλο κύκλο είναι μια γενναία αναδιάρθρωση του χρέους, κάτι που γίνεται μέσω της χρεοκοπίας».

Πέμπτον: Η ευρωζώνη θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τα χρήματα της ελληνικής διάσωσης για έναν καλύτερο σκοπό. Θα μπορούσε να χρηματοδοτηθεί π.χ η Ισπανία ή η Ιταλία, οι κρίσεις των οποίων πραγματικά απειλούν το μέλλον της ευρωζώνης.

Τα χρήματα αυτά θα μπορούσαν επίσης να χρησιμοποιηθούν για την κεφαλαιοποίηση και στήριξη του ευρωπαϊκού τραπεζικού τομέα, ώστε να μειωθούν οι τυχόν αντίκτυποι της ελληνικής χρεοκοπίας.

Πολύ απλά, τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια που πετάγονται στην Ελλάδα, θα ήταν πολύ πιο χρήσιμα στη καταπολέμηση της κρίσης χρέους, αν χρησιμοποιούνταν σε τρόπους ανάκτησης της επενδυτικής εμπιστοσύνης προς την ευρωζώνη και το οικονομικό της σύστημα. Το ίδιο ακριβώς λέει και ο Nouriel Roubini.

Έκτον: Το πρόγραμμα διάσωσης που εφαρμόζεται σήμερα σπρώχνει την Ελλάδα σε οικονομικό και κοινωνικό χάος. Η οικονομία της βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση. Το ΑΕΠ της συνεχώς πέφτει. Οι διαδηλωτές έχουν κατασκηνώσει στους δρόμους. Η ανεργία σκαρφάλωσε στο 16%. Και δεν υπάρχει κανένα φως στην άκρη του τούνελ.

Σίγουρα οι Έλληνες τα έκαναν μπάχαλο με την οικονομία τους, και τώρα πληρώνουν το τίμημα. Την ίδια ώρα όμως, οι Έλληνες υφίστανται μεγάλα βάρη.

Η ηγεσία της ευρωζώνης έκανε τα αδύνατα δυνατά για να προστατεύσει τους δανειστές της Ελλάδας, κυρίως για να γλιτώσει τη διάσωση των τραπεζών. Αν και οι ιδιώτες επενδυτές θα υποστούν ζημιές, βάσει του δεύτερου σχεδίου διάσωσης, αν αυτό εφαρμοστεί, η Ελλάδα δεν κερδίζει καμία σημαντική μείωση του χρέους της. Όπως λέει ο Nouriel Roubini, πρόκειται για μια καθαρή κομπίνα, αφού η τελική μείωση του χρέους είναι μηδαμινή. Συνεπώς, η σημερινή στρατηγική, εκτός από ανάλγητη, δεν είναι και βιώσιμη.

Για όλα αυτά, η Ελλάδα θα πρέπει να πάψει να πληρώνει τα χρέη της, και να εξαναγκαστεί μια αναδιάρθρωση, που θα της επιστρέψει να επανέλθει σε μια υγιή οικονομική κατάσταση.

Αν χρειαστεί, καλά θα κάνει να φύγει από την ευρωζώνη, και να αποκτήσει και πάλι ένα δικό της νόμισμα, που θα της δίνει το δικαίωμα να τυπώνει χρήμα, να πληρώνει τους λογαριασμούς της, και να τονώνει την οικονομία της.

Μια τέτοια λύση θα ήταν οδυνηρή για όλους. Οι Έλληνες θα πρέπει να προχωρήσουν σε βαθιές μεταρρυθμίσεις. Η δε ΕΕ θα πρέπει να δράσει άμεσα, για να στηρίξει τις τράπεζες, και να προστατεύσει την Ισπανία και την Ιταλία από τη μεταδοτικότητα της κρίσης.

Όπως όταν τραβάμε απότομα το χανζαπλάστ, έτσι και σε αυτή τη περίπτωση ο πόνος θα είναι οξύς, αλλά στιγμιαίος, και στη συνέχεια θα μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά.
Τουλάχιστον μέχρι την επόμενη κρίση.
γράφει ο Michael Schuman
από το TIME το είδαμε στο antinews

Η «Νέα Τάξη Πραγμάτων» ξεπροβάλλει – Θα διαρκέσει; – (Μέρος Γ’)

Τα γεγονότα αποκαλύπτουν πως ο λαός μας έχει πέσει θύμα καιροσκόπων, τυχοδιωκτών, και υπερφίαλων «στοχαστών».

Αν και είναι σοφό να παραμένει κανείς προσγειωμένος και να κοιτάζει απλά τη δουλειά του φροντίζοντας να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις του σαν άνθρωπος και σαν πολίτης, χωρίς περιττές φιλοσοφικές περιπλανήσεις που δεν οδηγούν πουθενά, οι περιστάσεις κάνουν εντούτοις και τον ποιο συνετό άνθρωπο κάποτε να παραφρονεί. Όταν χαθεί η εμπιστοσύνη στους θεσμούς, τότε λογικό είναι να επιχειρήσει ο κάθε νοικοκύρης να πάρει τα πράγματα στα χέρια του. Να κάνει και να ασχοληθεί με πράγματα που κάτω από διαφορετικές συνθήκες ούτε που θα τα άγγιζε…Αυτό έχει συμβεί και σήμερα. Η ανασφάλεια και το φυσικό ένστικτο αυτοσυντήρησης μας κάνουν όλους να αναζητούμε διεξόδους. Αυτό δεν είναι τυχαίο…

Όλα δείχνουν πως κάτι συμβαίνει γύρω μας και ο καθένας έχει την υποχρέωση, πρωτίστως απέναντι στον εαυτό του και στη σφαίρα επιρροής και ευθύνης του, να καταλάβει τι συμβαίνει και να λάβει τα μέτρα του. Αυτό συμβαίνει κυρίως διότι έχει αποδειχτεί, δυστυχώς, πως οι θεσμικοί «φύλακες» έχουν εγκαταλείψει τα πόστα τους και επιδίδονται με περισσό ζήλο στο …πλιάτσικο. Άρα δεν μας μένει παρά να ανασκουμπωθούμε και να δούμε ο καθένας τι θα κάνουμε.

Δεν είναι λογικό όμως, προτού αρχίσουμε να …τρέχουμε, να κάνουμε πρώτα μια αξιολόγηση της κατάστασης;

Στη σειρά αυτών των άρθρων επιχειρώ να παρουσιάσω τα δεδομένα, που φανερώνουν, πως η προοπτική της “Εθνικής Ανεξαρτησίας – Λαϊκής Κυριαρχίας και Κοινωνικής Απελευθέρωσης” που έγινε σημαία της Μεταπολίτευσης, δεν ήταν παρά μια αυταπάτη. Τα γεγονότα αποκαλύπτουν, πως ο λαός μας έχει πέσει θύμα καιροσκόπων, τυχοδιωκτών, και υπερφίαλων «στοχαστών».

Αυτό που θεωρήθηκε αρχικά προοδευτισμός κατέληξε να γίνει τελικά μια καταστροφική δίνη, που βλέπουμε αυτές τις ημέρες να ολοκληρώνεται με μια ολική απαλλοτρίωση.

Επειδή αναζητούμε όμως διέξοδο, και είμαστε στη διαδικασία αξιολόγησης της κατάστασης, πρέπει να επιχειρήσουμε να δούμε τα πράγματα ποιο σφαιρικά. Θα ήταν λάθος, εφόσον ζούμε σήμερα μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, να περιορίσουμε το οπτικό μας πεδίο μέσα στα ελληνικά σύνορα. Αυτό θα οδηγούσε σίγουρα σε λάθος συμπεράσματα.

Τι φανερώνει το γενικό πλαίσιο; Δεν δείχνει πως τα προβλήματα είναι σχεδόν κοινά, όσο κι αν κάποιοι καταφέρνουν να καμουφλάρουν την πραγματική εικόνα, όπως λ.χ. η Αμερική, η Γερμανία, η Αγγλία και η Γαλλία, με το τεράστιο εξωτερικό χρέος;

Αν τα προβλήματα είναι άρα κοινά, τότε θα πρέπει να υπάρχουν και κοινές αιτίες που οδήγησαν σε αυτά. Και από την άλλη, θα πρέπει να αναζητηθούν και κοινές λύσεις.

Σχετικά με το πρώτο, έχουν γίνει αναλύσεις επί αναλύσεων και οι αιτίες των κοινών προβλημάτων είναι λίγο πολύ γνωστές. Το φλέγον ζήτημα όμως είναι, οι κοινές λύσεις!

Είναι όμως ρεαλιστικό να πιστεύουμε ότι μπορεί να υπάρξει διεθνής συνεργασία για να εξευρεθούν κοινές λύσεις;

Εδώ οι χρηματιστηριακοί κερδοσκόποι έχουν καταφέρει να κρατούν το παγκόσμιο πολιτικοοικονομικό σύστημα σε έναν σφιχτό κλοιό, και κανείς δεν μπορεί (φαινομενικά) να τους αντισταθεί, πως μπορούμε να περιμένουμε άρα διέξοδο; Και από ποιους; Από τις εθνικές κυβερνήσεις; Από την Ευρωπαϊκή Ένωση; Ή μήπως από την Κίνα με την τεράστια φούσκα των ακινήτων που ετοιμάζεται επίσης να εκραγεί; Και είναι τα προβλήματα μόνο οικονομικά;

Ας ξεκινήσουμε την έρευνά μας από την Ελλάδα.

Οι Παπανδρέου και οι Έλληνες
Για την γενιά του Πολυτεχνείου, που συσπειρώθηκε γύρω από έναν πυρήνα ανανέωσης και αλλαγής του πολιτικού σκηνικού, μετά την πτώση της χούντας, ο σύγχρονος Έλληνας φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος λέει τα εξής: «Με την υπεροψία ενός νικητή που δεν ενδιαφέρθηκε να σκεφτεί τη νίκη του, εξαργύρωσε βιαστικά το επίτευγμα, με τα σύμβολα και τα προνόμια της εξουσίας. Χωρίς στοιχειώδη εφόδια η γενιά τούτη η οποία κυβερνά ως σήμερα, ακολούθησε με ασύνειδη μακαριότητα το δρόμο του λαϊκισμού, υποδαύλισε ένα πνεύμα εμφυλίου πολέμου και οδήγησε τον τόπο στη σημερινή κατάντια. Ήταν ίσως το μόνο που μπορούσε να κάνει με μια σκέψη βγαλμένη από την ιδεολογική παράνοια.»

Στο προηγούμενο άρθρο έγινε αναφορά στο πρόσωπο του Ανδρέα Παπανδρέου και στο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ) το οποίο ίδρυσε, εισβάλλοντας ως «μεταρρυθμιστής» μέσα στο πολιτικό «κατεστημένο», όπως αυτός το είχε ονομάσει.

Πολλοί έχουν ασχοληθεί με το πρόσωπο «Ανδρέας Παπανδρέου» και τον χαρισματικό ηγέτη, κανείς όμως δεν τόλμησε να αγγίξει την «προίκα» που αυτός έφερε μαζί του από την δεύτερη πατρίδα του την Αμερική, την οποία πιστά υπηρέτησε -μάλιστα ως εθελοντής- στον Β’ ΠΠ.

Το όνομα «Παπανδρέου» έμελε να παίξει σημαντικό διαχρονικό ρόλο στις πολιτικοοικονομικές εξελίξεις στον τόπο μας. «Παιχνίδια της Ιστορίας» τα χαρακτηρίζει ο πρώην βουλευτής, ευρωβουλευτής και υπουργός Γιώργος Ρωμαίος σε άρθρο του στο ΒΗΜΑ, στο οποίο αναφέρει επίσης τα εξής:

“Τον Ιούλιο του 1944, στο ξενοδοχείο «MountWashi– ngton» του Νιου Χαµσάιρ, συγκεντρώθηκαν 700 αντιπρόσωποι από 44 χώρες του αντιχιτλερικού συνασπισμού µε σκοπό να διαμορφώσουν νομισματικούς κανόνες για τον μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κόσμο. Στις 22 Ιουλίου υπογράφηκε η ιστορική συμφωνία, γνωστή ως Συμφωνία του Μπρέτον Γουντς.

Με τη συμφωνία εκείνη «ανακηρύχθηκε» το δολάριο παγκόσμιο νόμισμα και ιδρύθηκαν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και η Παγκόσμια Τράπεζα µε σκοπό «να παίξουν αποφασιστικό ρόλο στη διεθνή οικονομία μετά την αποκατάσταση των εκ του πολέμου ζημιών και την επάνοδο του κόσμου στην ομαλότητα».[…]

Το επείγον πρόβλημα μετά την απελευθέρωση, δεν θα ήταν η νομισματική σταθεροποίηση και ο τρόπος μελλοντικού δανεισμού, αλλά τα είδη πρώτης ανάγκης… Σήμερα, το πρόβλημά µας είναι πρόβλημα δανεισμού και η τύχη της χώρας «παίζεται» στην Ευρώπη, αλλά και στο ∆ΝΤ, το οποίο ιδρύθηκε µε την υπογραφή του Γεωργίου Παπανδρέου, παππού. Και όχι μόνον… Ο Ανδρέας Παπανδρέου μετείχε στη διάσκεψη ως εμπειρογνώμων της ελληνικής αντιπροσωπείας!

Σε ηλικία 26 ετών τότε, ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν βοηθός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και υπηρετούσε ως εθελοντής στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ.”


Άρα αρκετά νωρίς μπήκε «στα πράγματα» ο μετέπειτα χαρισματικός ηγέτης του Σοσιαλιστικού Κινήματος, ο «σωτήρας» των αδικημένων της χώρας.

Είχαν να κάνουν όμως πράγματι τα σχέδιά του με τα συμφέροντα του τόπου; Ήταν πατριωτικοί οι στόχοι και τα κίνητρά του που τον ωθούσαν να παλέψει για την Ελλάδα και του Έλληνες; Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, ο τρόπος με τον οποίο έγινε δεκτός στην Ελλάδα έδειξε, πως η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων είχε πιστέψει πως είχε βρει επιτέλους τον γνήσιο εκφραστή της. Τον ηγέτη της!

Τι ήταν όμως αυτό το οποίο πράγματι αντιπροσώπευε;

Προτού αναζητήσουμε την απάντηση σε αυτό το ερώτημα, καλό θα ήταν να ρίξουμε μια ματιά και σε ένα άλλο, σημαντικό, πρόσωπο της οικογένειας, στη δεύτερη σύζυγο του Ανδρέα (παντρεύτηκαν το 1951), την Μαργαρίτα Παπανδρέου, διότι μια παροιμία λέει «Πίσω από κάθε επιτυχημένο άνδρα υπάρχει πάντα μια έξυπνη γυναίκα». Οπότε, θα ήταν έλλειψη στην έρευνά μας να μη λάβουμε υπόψη και αυτόν τον παράγοντα. Εξάλλου είναι γνωστή η επιρροή που ασκεί η Μαργαρίτα στον σημερινό πρωθυπουργό, πράγμα το οποίο σημαίνει, ότι έχει ενεργό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις.

Πόσοι γνωρίζουν πως η Μαργαρίτα ως πρόεδρος της Ένωσης Γυναικών πέτυχε, ως λέγεται, τη βελτίωση του νομικού και κοινωνικού κατεστημένου των Ελληνίδων; Ας σημειωθεί, πως πρόσφατες μεταρρυθμίσεις περιλαμβάνουν τη νομιμοποίηση των εκτρώσεων, τη θέσπιση του πολιτικού γάμου, τη νομιμοποίηση διαζυγίων με αμοιβαία συναίνεση, τη δυνατότητα διατήρησης του επώνυμου των γυναικών μετά το γάμο τους και την απόκτηση ίσων δικαιωμάτων με το σύζυγο στα παιδιά τους.

Το επίσημο site της ΜΚΟ (ΚΕΔΕ) στο οποίο είναι ακόμη σήμερα επίτιμος πρόεδρος, αναφέρει για την ίδια: “Ακτιβίστρια της ειρήνης και των γυναικείων δικαιωμάτων, συντονίστρια του παγκόσμιου δικτύου Women for Mutual Security, επίτιμη Πρόεδρος του Κέντρου Έρευνας και Δράσης για την Ειρήνη (ΚΕΔΕ), συντονίστρια της Ειρηνευτικής Πρωτοβουλίας Γυναικών Ελλάδας-Τουρκίας (WINPEACE) και ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Γυναικών Ελλάδας (ΕΓΕ). Επισκέπτρια Διδάκτωρ στις Ειρηνευτικές Σπουδές (Πανεπιστήμιο Oregon) και συγγραφέας των βιβλίων «Εφιάλτης στην Αθήνα» και «Επειδή Είμαστε Γυναίκες».”

Η οικογένεια Παπανδρέου δεν έχει γίνει σημείο αναφοράς μόνο για εμάς τους Έλληνες. Οι New York Times σε εκτενές άρθρο τους για την ελληνική κρίση την οποία προσπαθούν να ερμηνεύσουν μέσα από ένα συγκριτικό “ψυχογράφημα” Γιώργου και Ανδρέα Παπανδρέου, αναφέρουν χαρακτηριστικά: «Η ιστορία της οικογένειας Παπανδρέου θα μπορούσε να έχει γραφεί από τον Σοφοκλή».

Πιστεύω πως θα ήταν χρήσιμο, να επιχειρήσει κάποιος να κάνει ορισμένους συσχετισμούς και να βρει τον κοινό παρονομαστή στη δράση και τα ενδιαφέροντα του Ανδρέα, της Μαργαρίτας και του Γιώργου Παπανδρέου, του σημερινού πρωθυπουργού, διότι αυτός ο κοινός παρονομαστής είναι που θα μας χρησιμεύσει ως «μίτος», για να βρούμε διέξοδο από τον λαβύρινθο στον οποίο μας έχει οδηγήσει αυτή η οικογένεια.
(…συνεχίζεται στο επόμενο: «Μια παγκόσμια οργάνωση με κοινωνικό πρόσωπο»)
από το Alkimos archive
Δείτε και... Η Νέα Τάξη Πραγμάτων ξεπροβάλλει… Θα διαρκέσει; – (Μέρος Α’) και Η «Νέα Τάξη Πραγμάτων» ξεπροβάλλει… Θα διαρκέσει; – (Μέρος Β’) και Η «Νέα Τάξη Πραγμάτων» ξεπροβάλλει – Θα διαρκέσει; – (Μέρος Δ’)

Η «Νέα Τάξη Πραγμάτων» ξεπροβάλλει… Θα διαρκέσει; – (Μέρος Β’)

“Οι μόνοι ζωντανοί οργανισμοί σε αυτό τον πλανήτη που δεν μπορούν να υπερηφανεύονται για το παρών τους, είναι οι άνθρωποι.”

Πρόσφατα πληροφορηθήκαμε, πως τα πουλιά μαθαίνουν μέσα από την εμπειρία τους την τέχνη της κατασκευής φωλιών και δεν καταφεύγουν μόνο στο εκ γενετής ένστικτό τους. Αυτή η ανακάλυψη, που προέκυψε από μια νέα σκωτσέζικη επιστημονική έρευνα, έρχεται να προσθέσει ένα ακόμα «συν» στις ικανότητες άλλων πλασμάτων πέρα από τον άνθρωπο, ενώ ανατρέπει την καθιερωμένη αντίληψη μεταξύ των επιστημόνων ότι η κατασκευή φωλιάς είναι αποκλειστικά μια έμφυτη ικανότητα.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον δρα Πάτρικ Γουόλς του πανεπιστημίου του Εδιμβούργου, που...δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό ζωολογίας «Behavioural Processes», σύμφωνα με το BBC, βιντεοσκόπησαν και μελέτησαν, στην Μποτσουάνα της Αφρικής, τη συμπεριφορά ενός είδους πολύχρωμης «υφάντρας», που διακρίνεται για την κατασκευή πολλών και πολύπλοκων φωλιών, δεκάδων μέσα σε μία μόνο χρονιά.

Οι ερευνητές ανέφεραν ότι η μελέτη αποκάλυψε «ένα ξεκάθαρο ρόλο για την εμπειρία». Κάθε ξεχωριστό πουλί χρησιμοποιούσε ελαφρώς διαφοροποιημένη τεχνική από την μία φωλιά στην επόμενη, ανάλογα με την εμπειρία που είχε αποκομίσει στο μεταξύ. Άλλες φορές ξεκινούσε από δεξιά προς τα αριστερά και άλλες αντίστροφα, ενώ όσο περνούσε ο χρόνος και συσσωρευόταν η «οικοδομική» μάθηση, τα πουλιά έριχναν στο έδαφος όλο και λιγότερα «οικοδομικά υλικά» (π.χ. χορταράκια). «Αν τα πουλιά ακολουθούσαν κάποια γενετική προδιαγραφή για το χτίσιμο των φωλιών τους, τότε θα ανέμενε κανείς ότι όλα θα έχτιζαν τη φωλιά τους πάντα με τον ίδιο τρόπο. Όμως αυτό δεν συμβαίνει», δήλωσε ο δρ Γουόλς.

«Ακόμα και για τα πουλιά, η πρακτική τελειοποιεί την τεχνική τους», πρόσθεσε.

Είναι θλιβερό να σκέπτεται κανείς, πως οι μόνοι ζωντανοί οργανισμοί σε αυτό τον πλανήτη που δεν μπορούν να υπερηφανεύονται για το παρών τους, είναι οι άνθρωποι. Τα πάντα γύρω μας φωνάζουν πως ο άνθρωπος απέτυχε!

Όχι μόνο δεν έμαθε από το παρελθόν, αλλά αντίθετα κοντεύει να διαλύσει τα πάντα. Αντί για εξέλιξη και βελτίωση βλέπουμε να επικρατεί, γενικά, μια κατάσταση «εντροπίας», δηλαδή παρακμής… σε όλους τους τομείς.

Και δεν χρειάζεται να πάμε μακριά, αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας. Τι έχει συμβεί με την πατρίδα μας; Το λίκνο των επιστημών και της τέχνης; Το λίκνο της δημοκρατίας, της ισότητας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας;

Μπορούμε οι σημερινοί Έλληνες να είμαστε υπερήφανοι για τα σύγχρονα επιτεύγματά μας;

Τι συνέβη; Τι πήγε στραβά και αντί ο άνθρωπος να βελτιώσει την ζωή του την έχει μετατρέψει αντίθετα σε κόλαση, αναφερόμενοι πάντα στη μεγάλη πλειονότητα;

Η απάντηση ίσως βρίσκεται σε μια αρχαία δήλωση, η οποία έλεγε: «…άνθρωπος εξουσιάζει άνθρωπον προς βλάβην αυτού».

Θα ήταν μήπως λάθος να αποδώσουμε την ευθύνη για την κατάντια αυτή στους κυβερνώντες;

Ας ανατρέξουμε πάλι σε μια αρχαία ρήση (εφόσον υποτίθεται πως πρέπει να μαθαίνουμε από την πείρα του παρελθόντος): «…η καταδυναστεία παραλογίζει τον σοφόν».

Μια διαχρονική αλήθεια!
Πως είναι δυνατόν κάποιος να βελτιωθεί κάτω από συνθήκες καταδυνάστευσης, τυραννίας, εκμετάλλευσης; Και πως είναι επίσης δυνατόν να βελτιωθεί ο δυνάστης, ο τύραννος ο εκμεταλλευτής; Δεν οδηγεί αυτό σε έναν φαύλο κύκλο;

Δεν προκαλούν οι συνθήκες αυτές μια εκατέρωθεν παρακμιακή κατάσταση;

Εμφανίζεται ο …σωτήρας.
Σε μια εποχή, όπου η πολιτική ζωή στη χώρα μας είχε κυριολεκτικά εκτραπεί, όπου ο λαός προσπαθούσε ακόμη να συνέλθει από τις συνέπειες ενός πολέμου, μιας σκληρής κατοχής και ενός καταστροφικού εμφυλίου, στα τέλη του 60’, τότε εμφανίστηκε ένας «σωτήρας».

Αυτός ήταν ο διαπρεπής καθηγητής του Μπέρκλεϊ και δηµόσιος διανοούµενος, o συγγραφέας του «Πατερναλιστικού καπιταλισµού», ο επαναπατρισθείς πρόεδρος του Κέντρου Οικονομικών Ερευνών, ο αναπληρωτής υπουργός Συντονισµού της Κυβέρνησης Γεωργίου Παπανδρέου, αλλά και ο δις φυλακισθείς και διωχθείς επί δικτατορίας Μεταξά και συνταγματαρχών. Το όνομά αυτού, Ανδρέας Γ. Παπανδρέου.

Ήταν αυτός που ίδρυσε το ΠΑΚ το 1968 και επέστρεψε στην Ελλάδα µε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το 1974, κάνοντας το απολύτως µη αναμενόμενο.

Αρνούμενος την ευθεία αποδοχή της κληρονομιάς της Ένωσης Κέντρου, προχώρησε στην ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, ενός πολιτικού σχηματισμού µε πολύσηµο, ακριβέστερα πολυτροπικό, παρελθόν. Τα βασικά του στελέχη είχαν αναδειχθεί στη διάρκεια του «Ανενδότου», του 114 και του αντιδικτατορικού αγώνα, ενώ δεν έλειπαν και τα στελέχη της Ένωσης Κέντρου.

Επαγγέλθηκε την ανατροπή των απότοκων της «αρχής της µη εναλλαγής» του μετεμφυλιακού κράτους σε πρόταση εξουσίας µε πρόταγµα την κοινωνική δικαιοσύνη, την ενσωμάτωση των αποκλεισμένων και την οικοδόμηση του κοινωνικού κράτους.

Είναι ενδιαφέρον να σημειώσουμε, πως ο συγκεκριμένος «σωτήρας», με τους ευγενείς αυτούς στόχους, είχε πολλούς διακεκριμένους υποστηρικτές σε Ευρώπη και Αμερική. Όταν για παράδειγμα είχε συλληφθεί και φυλακιστεί από τη Χούντα των συνταγματαρχών, εμφανίστηκε στην έγκριτη «Ουάσιγκτον Ποστ» µια δήλωση διαμαρτυρίας, υπογεγραμμένη από περίπου 500 αμερικανούς καθηγητές.

Στον κύκλο των φίλων του στην Αμερική περιλαμβάνονταν ισχυρές φυσιογνωμίες του κατεστημένου του Δημοκρατικού Κόμματος, όπως ο Καρλ Κέισεν, ο πρώην ειδικός βοηθός του προέδρου Κένεντι στην Ουάσινγκτον σε θέματα εθνικής ασφαλείας, ο οποίος, ως νέος οικονοµολόγος, είχε βοηθήσει τον Ανδρέα να αναπτύξει την πρότασή του για τη δημιουργία του Κέντρου Οικονομικών Ερευνών (αργότερα ΚΕΠΕ)· ο Εντµουντ Μπράουν, ο δημοφιλής πρώην κυβερνήτης της Καλιφόρνιας, του οποίου ο Ανδρέας ήταν οικονομικός σύμβουλος όταν ήταν πρόεδρος του Οικονομικού Τμήματος του Πανεπιστημίου του Μπέρκλεϊ· ο Ουόλτερ Χέλερ, µε τον οποίο ο Ανδρέας μοιραζόταν το γραφείο του στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότας και ο οποίος είχε ηγηθεί του ισχυρού Συμβουλίου Οικονομικών Συμβούλων υπό τον Κένεντι· και ο Τζον Κένεθ Γκαλµπρέιθ, ο μέντορας του Ανδρέα στο Χάρβαρντ, ο οποίος είχε υπηρετήσει ως πρεσβευτής του Κένεντι στην Ινδία και μόλις είχε εκλεγεί πρόεδρος της ισχυρής προοδευτικής «δεξαμενής σκέψης» και οργάνωσης λόµπι: «Αμερικανοί για Δημοκρατική Δράση».

Λίγο αργότερα, ο τότε πρόεδρος της Αμερικής Τζόνσον ειρωνεύτηκε πως η ασφάλεια του Ανδρέα ήταν «το πρώτο ζήτημα στην ιστορία της δημοκρατίας, στο οποίο φαινόταν να συμφωνούν όλοι οι αμερικανοί οικονομολόγοι».

Στην Ευρώπη, η υποστήριξη στον Ανδρέα προήρχετο κυρίως από ισχυρούς πολιτικούς των Σκανδιναβικών χωρών.

Πως έγινε δεκτός ο Ανδρέας στην Ελλάδα και ποιο είναι το έργο το οποίο επιτέλεσε το ΠΑΣΟΚ σε μια μακρά περίοδο διακυβέρνησης;

Κατάφερε να φέρει στην Ελλάδα την κοινωνική δικαιοσύνη, την ενσωμάτωση των αποκλεισμένων με την οικοδόμηση του κοινωνικού κράτους, να κάνει δηλαδή την Ελλάδα «Σκανδιναβία»;

Αν όχι, τι και ποιος τους εμπόδισε;

Μπορεί να κοιτάξει το «κοινωνικό» ΠΑΣΟΚ πίσω σήμερα και να ισχυριστεί ότι βελτίωσε την Ελλάδα, πως διδάχτηκε από το παρελθόν, όπως το έκανε αυτό η «υφάντρα» της Μποτσουάνας;

Πως βλέπουν οι …«σωσμένοι» Έλληνες σήμερα τα πράγματα;

Τα γεγονότα δυστυχώς αποδεικνύουν, πως άλλα ήταν αυτά που επιδιώχθηκαν, που καμιά σχέση δεν είχαν με την ευημερία του ντόπιου πληθυσμού. Τα σχέδια αυτά ήταν διεθνιστικά και βρίσκονται ακόμη σε εξέλιξη.

Από την σκοπιά βέβαια των σχεδιαστών, θα μπορούσε κάποιος να πει, πως ναι! Τα σχέδια εξελίχτηκαν με επιτυχία, και τώρα βαίνουν μάλιστα προς ένα αποκορύφωμα. Προς την ολοκλήρωσή τους!

Ποιοι είναι όμως οι σχεδιαστές και ποιοι θα είναι οι ωφελημένοι με βάση αυτά τα σχέδια; Θα είναι ο λαός ή μήπως κάποια ολιγαρχία; Υπάρχει υγιής βάση που να μας κάνει να πιστεύουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια διεθνή μεταρρύθμιση με επίκεντρο τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κοινωνική δικαιοσύνη;

Με τις απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα θα ασχοληθούμε στο επόμενο άρθρο.
…συνεχίζεται.
από το Alkimos archive
Διαβάστε το... Η Νέα Τάξη Πραγμάτων ξεπροβάλλει… Θα διαρκέσει; – Μέρος Α’, το Μέρος Γ’ και το Μέρος Δ’.

Η Νέα Τάξη Πραγμάτων ξεπροβάλλει… Θα διαρκέσει; – (Μέρος Α’)

Μια καλά σχεδιασμένη πορεία η οποία δείχνει να φτάνει στην ολοκλήρωσή της.

Αν κάνει κάποιος μια σχετικά γρήγορη έρευνα –πράγμα πολύ εύκολο σήμερα- θα διαπιστώσει, πως από άκρο σε άκρο στον πλανήτη όλοι μιλούν για την Νέα Τάξη Πραγμάτων, που είναι ίσως ποιο γνωστή με τους αγγλικούς όρους: New Order.

Πως γίνεται αυτό που κάποτε προκαλούσε το ειρωνικό μειδίαμα σε ορισμένους να αποτελεί σήμερα κεντρικό θέμα συζητήσεων σε όλους σχεδόν τους κύκλους, παγκόσμια;

Η εξήγηση είναι απλή: Διότι αποτελεί μια πραγματικότητα!

Μια εφιαλτική πραγματικότητα που συλλήφθηκε σαν ιδέα σε κάποια αρρωστημένα μυαλά μεταξύ των ναζιστών του Γ’ Ράιχ, και κατέληξε να γίνει στόχος της σημερινής ελίτ.

Έχουν γραφτεί και έχουν ειπωθεί τόσα πολλά γύρω από...αυτό το θέμα, που θα ήταν σίγουρα βαρετό να επαναλάβω εδώ κάποιο σχετικό ιστορικό και τις λεπτομέρειες που σχετίζονται με την γέννηση και την εξάπλωση αυτής της ιδέας. Αυτό που σίγουρα θα ενδιαφέρει τους αναγνώστες θα είναι μάλλον το δια ταύτα. Το τι περιλαμβάνει δηλαδή αυτή η Νέα Τάξη και σε ποιο βαθμό μπορεί να μας αφορά.

Θα μπορούσα να περιγράψω αυτό το δια ταύτα ως εξής:

Εγκαθίδρυση μιας Διεθνούς Διακυβέρνησης, δηλαδή συγκέντρωση Εξουσίας στα χέρια μιας μικρής ολιγαρχίας που θα κυβερνάει όλο τον Κόσμο. Αυτό σημαίνει:
  • Κατάργηση της Εθνικής Κυριαρχίας Λαών, Εθνών και Κρατών και τη μεταβίβαση της στη «Διεθνή Διακυβέρνηση» (World Government). Αυτό σημαίνει την κατάργηση της Δημοκρατίας μέσα από την κατάργηση της ουσιαστικής έννοιας του Κυρίαρχου Λαού.
  • Κατάργηση της οντολογικής υπόστασης του ανθρώπου που προσδιορίζεται από την ελευθερία βούλησης και την μετατροπή του σε άτομο που προσδιορίζεται από “πολιτική ορθότητα”, από στερεότυπα που κατασκευάζει και προωθεί δηλαδή η Διεθνής ολιγαρχική Εξουσία.
Επειδή κανένας λαός και κανένας άνθρωπος δεν θα αυτοχειριαζόταν, επιλέχτηκε για την επιτυχή εφαρμογή αυτού του σχεδίου η παλιά μέθοδος της Δημαγωγίας και της Σοφιστίας, με εφαρμογές που επιτρέπει η σύγχρονη τεχνολογία.

Τελικός στόχος: Η μεταφορά του Κρατικού Πλούτου και η Δήμευση μέρους του Ιδιωτικού, για μεταφορά του σε ξένα κέντρα αποφάσεων (γιατί άραγε αυτή η ξαφνική στροφή προς τον χρυσό;).

Τα μέσα:
  1. Κατάργηση του κυριαρχικού δικαιώματος των Κρατών να Δημιουργούν (τυπώνουν) Χρήμα, με συνέπεια τα κράτη να δανείζονται και να χρωστούν αυτά που θα τύπωναν τσάμπα χωρίς να τα χρωστούν σε κανένα. Για τον σκοπό αυτό απαιτούνται οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις. Αν αυτό δεν μπορεί να γίνει με ειρηνικά μέσα, τότε ενεργοποιείται το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και το ΝΑΤΟ και επιβάλλεται δια της βίας.
  2. ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΚΑΙ ΣΟΦΙΣΤΙΑ, ΜΕ ΥΦΟΣ ΣΟΒΑΡΟΦΑΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΗΤΑΣ που δήθεν δεν επιδέχεται αντιρρήσεις, προς ένα Λαό που δεν μπορεί να έχει –στο σύνολο- ως γνωστικό αντικείμενο την Γεωπολιτική και την Οικονομία, που θα αναγγέλλουν, ότι αυτά που γίνονται είναι …η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ. Για τον σκοπό αυτό έχουν ενεργοποιηθεί τα ΜΜ"Ε", το Χόλιγουντ, καθώς και διάφοροι …«στοχαστές».
Μήπως όλα αυτά ακούγονται κάπως γνωστά σ’ εμάς που ζούμε σ’ αυτή τη γωνιά του πλανήτη; Μήπως περιγράφουν λίγο πολύ αυτά που βιώνουμε τα τελευταία –τουλάχιστον- δύο χρόνια; Είναι μήπως σύμπτωση; (Βλέπε εδώ)

Αν κάποιοι εξακολουθούν να έχουν ερωτηματικά και αμφιβολίες, ας ρίξουν μια ματιά σε αυτά που έγραφε ο ΔΟΛ στο «έγκριτο» ΒΗΜΑ τον Απρίλιο του 2009:

«Οι ΗΠΑ του Ομπάμα, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ του Μπους, αλλάζουν πολιτική: αντιμετωπίζουν ήδη πρακτικές παγκόσμιας διακυβέρνησης. Με τους άλλους. Σίγουρα, τόσο για το περιβάλλον όσο και για τις φυσικές καταστροφές, την αντιμετώπιση πάντα πιθανών πανδημιών, καθώς και για μια αποδεκτή ανάπτυξη, σαφές είναι ότι επιβάλλεται η ατομική συμβολή κάθε πολίτη και κάθε χώρας. Αλλά χωρίς παγκόσμιες λύσεις δεν θα υπάρξει σωτηρία.

Η παγκοσμιοποίηση έχει συντελεστεί.

Δεν είναι μόνο κάτι το απαράδεκτο, κι ας περιλαμβάνει και τα απαράδεκτα που ζούμε με την κρίση. Γιατί είναι συνάμα ο μονόδρομος (μάλιστα!) της επιβίωσης όλων. Η παγκοσμιοποίηση δεν είναι μία, δεξιά και καταδικαστέα. Μπορεί, αν το θελήσουμε, να είναι πολυπολιτισμική, προοδευτική και συνεπώς θετική και σωτήρια με τους όρους μιας δημοκρατικής παγκόσμιας συλλογικής διακυβέρνησης για ό,τι είναι αναγκαίο.

Οι “εθνικές λύσεις” είναι κίνδυνος. Τις προπαγανδίζουν οι εξίσου καθυστερημένες αριστερά και δεξιά. Όμως, οδηγούν στα χειρότερα. Κυρίως όλους εμάς τους μικρούς που δεν έχουμε καν πειστικούς “συνοριοφύλακες”!»

Και για τους ποιο δύσπιστους, ας δούμε κάποιες σκέψεις από την προεκλογική διακήρυξη του ΠΑΣΟΚ:

«Αποβλέπουμε στη διαμόρφωση ενός πολυμερούς συστήματος παγκόσμιας διακυβέρνησης, δημοκρατικά νομιμοποιημένου, με κέντρο έναν αναβαθμισμένο Ο.Η.Ε. Οι μονομερείς επεμβάσεις διαιωνίζουν το πρόβλημα, τροφοδοτούν τη βία, υπονομεύουν την ειρηνική συνύπαρξη των πολιτισμών.» (Βλέπε εδώ - περίπου στη μέση, κάτω από τον υπότιτλο: «Η Ελλάδα στο διεθνές στερέωμα»)

Ήταν αυτή μια πρόσφατη στροφή στους πολιτικούς στόχους του ΠΑΣΟΚ; Τα πράγματα δείχνουν πως όχι.

Ένας από τους τομείς του Κινήματος από το 2005, ήταν Η «Επιτροπή Παγκόσμιας Προοδευτικής Διακυβέρνησης & Διεθνούς Αλληλεγγύης», με συντονιστή τον επίτιμο διδάκτορα του ΑΠΘ Σωτήρη Μουσούρη, ο οποίος είχε διατελέσει επίσης αναπληρωτής Γ.Γ. του ΟΗΕ (βλέπε εδώ).

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Μήπως δεν φανερώνουν μια καλά σχεδιασμένη πορεία η οποία δείχνει να φτάνει στην ολοκλήρωσή της;

Υπάρχει κάποιος που εξακολουθεί να έχει αμφιβολίες;

Τότε ας παρακολουθήσει με προσοχή τα όσα έχει να μας πει ένας από τους κορυφαίους παράγοντες της παγκόσμιας ελίτ:



Συνεχίζετε...
από το Alkimos archive
Εδώ Η «Νέα Τάξη Πραγμάτων» ξεπροβάλλει… Θα διαρκέσει; – Μέρος Β’, το Μέρος Γ’ και το Μέρος Δ’.

Συμπεράσματα για το ελληνικό πρόβλημα

Αναζητώντας μια εξήγηση με αντικειμενικά κριτήρια χωρίς προκαταλήψεις και δογματικές αγκυλώσεις.

Πολλοί σοβαροί άνθρωποι έχουν πέσει στην μελέτη και στις αναλύσεις, προκειμένου να κατανοήσουν σε βάθος το ελληνικό πρόβλημα ή αλλιώς, το πρόβλημα που αρχίζει και διογκώνεται με αφετηρία την Ελλάδα. Η εύκολη αρχική διάγνωση της υποτιθέμενης ελληνικής αφερεγγυότητας και της διαφθοράς αρχίζει να αποδεικνύεται κάπως βιαστική και ίσως ακόμη και επιπόλαιη, διότι αντίστοιχες συνθήκες επικρατούν και σε άλλες χώρες. Η υπόθεση της Ελλάδας και οι αλυσιδωτές αρνητικές εξελίξεις εντός της Ευρωζώνης αλλά και διεθνώς, έχουν αναγκάσει διακεκριμένες προσωπικότητες να πάρουν θέση. Ποιο είναι το τελικό συμπέρασμα το οποίο αντικειμενικά εξάγεται;

Ας δούμε πρώτα επιγραμματικά τι γράφει ο διεθνής τύπος:

Financial Times: «Ελληνική διάσωση: Μια προσπάθεια σε κίνδυνο».

Wall Street Journal: «Οι προσπάθειες της Ελλάδας να καθησυχάσει αποτυγχάνουν»

Los AngelesTimes: «Η Ευρώπη φοβάται ότι η Ελλάδα οδηγείται σταθερά στη χρεοκοπία»

Reuters: «Η φορολόγηση ελληνικών ακινήτων είναι επίδεσμος και όχι μακροπρόθεσμη θεραπεία»

Bild: «Συζήτηση για την ελληνική χρεοκοπία . Η καγκελάριος επέπληξε τον Ρέτσλερ: Ο καθένας πρέπει να ζυγίζει τα λόγια του»

Spiegel on line: «Ελληνική κρίση: Κίνδυνος 350 δισ. ευρώ απειλεί να τινάξει την ευρωζώνη».

Irish Times: «Οι Ευρωπαίοι ηγέτες προσπαθούν να υποβαθμίσουν την απειλή της ελληνικής χρεοκοπίας».

Daily Mail: «Σε χάος οι αγορές καθώς η Ελλάδα παραπαίει κοντά στην άβυσσο».

Ακολουθούν κάποιες δηλώσεις προσωπικοτήτων:

Κ. Μίχαλος, πρόεδρος του ΕΒΕΑ: «Δυστυχώς η Ελλάδα ταλαιπωρείται από την ανεπάρκεια των πολιτικών που την κυβερνούν. Σύρεται με μια θηλιά στο λαιμό ένας ολόκληρος λαός και οδηγείται στα όρια της χρεοκοπίας… Ας καταλάβει επιτέλους η κυβέρνηση ότι απαιτείται η υιοθέτηση και προώθηση μιας διαφορετικής πολιτικής που θα στοχεύει στην ανάπτυξη σε περιόδους οικονομικής κρίσης η πολιτικές σκληρής λιτότητας οδηγούν σε ύφεση.»

Δ.Τσαμπούλας, καθηγητής του ΕΜΠ στον Τομέα Μεταφορών και Συγκοινωνιακής Υποδομής: «Τα μέτρα αυτά δεν οδηγούν πουθενά δεν έχουν αγγίξει, γυρίζουμε γύρω γύρω αλλά δεν έχουμε αγγίξει το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι όσες θυσίες και να υποστούμε, εμείς οι έλληνες θα βρεθούμε στην ίδια κατάσταση…. Η έκκληση μου ως ακαδημαϊκό είναι ότι θα πρέπει όλες οι δυνάμεις της χώρας να συσπειρωθούν, μυαλά η Ελλάδα έχει αλλά δεν τα χρησιμοποιεί».

Στρος Καν, πρώην πρόεδρος του ΔΝΤ: «Πρέπει να γίνει σημαντικό “κούρεμα” στο χρέος της Ελλάδος, το οποίο δεν είναι πλέον βιώσιμο και δεν υπάρχει άλλη λύση».

Άξελ Βέμπερ, πρώην μέλος του ΔΣ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και πρώην επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας της Γερμανίας (Bundesbank): «30 χρόνια θα απαιτηθούν για να λυθεί το ελληνικό πρόβλημα χρέους…Η απάντηση της Ευρώπης στην ελληνική κρίση έχει μέχρι σήμερα εστιασθεί στις άμεσες ανάγκες χρηματοδότησης και δεν προσφέρει στη χώρα μια αξιόπιστη, μακροχρόνια λύση αντιμετώπισης του αυξανόμενου χρέους».

Μπαράκ Ομπάμα, Αμερικανός πρόεδρος: «Η Ελλάδα είναι προφανώς το μεγάλο άμεσο πρόβλημα. Οι Ευρωπαίοι κάνουν κάποια βήματα για να επιβραδύνουν την κρίση, αλλά όχι για να άρουν την κρίση. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι τι θα συμβεί με την Ισπανία και την Ιταλία εάν οι αγορές συνεχίσουν να ασκούν πιέσεις σε αυτές τις πολύ μεγάλες χώρες».

Με αυτά τα λίγα και ίσως με πολύ περισσότερα από αυτά που έχουν πέσει στην αντίληψη του καθενός που ασχολείται με τα δρώμενα, μπορεί κανείς να βγάλει το εξής συμπέρασμα:

Η Ελλάδα δεν είναι μια μοναδική περίπτωση από πλευράς διαφθοράς ή από πλευράς μη παραγωγικότητας. Εξάλλου και οι χώρες με πολύ υψηλό «λούστρο» -όπως η Ιρλανδία- ή φουτουριστικές περιοχές άγριας ανάπτυξης, όπως το Ντουμπάι, βρέθηκαν σε σημείο κατάρρευσης.

Υπό την έννοια άρα μιας συγκριτικής παρουσίασης, μπορούμε να στραφούμε στον εαυτό μας από κάθε άποψη. Δεν είμαστε μοναδικοί στην αυτοπροδοτικότητα, στην διαφθορά και στην αλληλοεξόντωση στο εσωτερικό μας. Δεν έχουμε ακριβώς ιδιαίτερα …προνόμια. Αυτό που μας φέρνει στην επιφάνεια μέσα από την κρίση, είναι ότι δεν έχουμε εφεδρείες για να μπορέσουμε να σηκώσουμε την πίεση αυτών των δύσκολων καιρών. Σε αυτήν την εποχή που είναι πια ανταγωνιστικές οι αγορές των κρατικών ομολόγων, που ακριβαίνει το χρήμα, που μεγαλώνουν τα επιτόκια, σε μας εύλογα εμφανίστηκαν πιο έντονα τα προβλήματά μας.

Θα ήταν βέβαια λάθος να υπερβάλλουμε στην αυτοκριτική μας καθώς και το να χάσουμε την αυτοκριτική μας και να προβάλουμε «εικόνες εχθρού» την ώρα που μερικά πράγματα έχουν μια φυσιολογική εξήγηση έστω και αν μια φυσιολογική εξήγηση αποκαλύπτει μια παραπλάνηση ενός λαού ή άλλων παραγόντων.

Σίγουρα ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος δημιουργείται από την ίδια την διεθνή οικονομική κερδοσκοπική διαφθορά και το αντίστοιχο των στρατηγικών της, όπου βέβαια για μερικούς η Ελλάδα είναι απλώς ένα επεισόδιο σε ένα ευρύτερο πόλεμο συμφερόντων.

Από την άλλη, θα πρέπει να είμαστε αντικειμενικά ενήμεροι για την απόλυτη ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Όταν ο Υπουργός μας των Οικονομικών, ο οποίος είναι ταυτόχρονα καθηγητής συνταγματικού δικαίου, που υποδεικνύει λογικά μια συγκροτημένη προσωπικότητα, τολμά να δηλώσει ενώπιον της Βουλής πως «αν δεν υπήρχε η τρόικα θα είχαμε και πάλι εξοκείλει δημοσιονομικά», αυτό φανερώνει ΑΚΥΒΕΡΝΗΣΙΑ.

Όσο και να ακούγεται αυτό ακραίο, εντούτοις όλα δείχνουν πως αυτή είναι η θλιβερή πραγματικότητα: Η ΧΩΡΑ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ που να διαχειρίζεται τα πράγματα με γνώμονα τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Τα όσα είδαμε να συμβαίνουν τα τελευταία τουλάχιστον δύο χρόνια, έχουν αποκαλύψει, πως οι άνθρωποι που αποτελούν την κυβέρνηση δεν είναι παρά απλοί μάνατζερ, που διαχειρίζονται ξένα χαρτοφυλάκια.

Αυτό δεν είναι ένα συνομοσιωλογικό σενάριο, είναι μάλλον το γενικό συμπέρασμα που εξάγεται μέσα από όλα αυτά που έχουν στο μεταξύ αποκαλυφτεί.

Πως είναι όμως δυνατόν να συνεχίζει να βρίσκεται το πηδάλιο της χώρας σε τέτοια χέρια; Θα ρωτήσει κάποιος εύλογα.

Η απάντηση είναι αρκετά δυσάρεστη: Αυτό συμβαίνει διότι δεν φαίνεται στον ορίζοντα κάποια εναλλακτική λύση!

Τελικό συμπέρασμα: Η χώρα είναι παραδομένη στη διαχείριση ξένων συμφερόντων και αποτελεί πεδίο ξέφρενων ανταγωνισμών. Το μόνο που μας συγκρατεί ακόμα από την απόλυτη κατάρρευση είναι τα προσδοκώμενα οφέλη γι αυτά τα συγκρουόμενα συμφέροντα!
από το Alkimos archive

Η Ευρωπαϊκή κρίση και το σκληρό πόκερ της Γερμανίας

Η πληγωμένη αρκούδα του βορρά βρυχάται αλλά το τραύμα φαίνεται να είναι βαθύ!

Είναι βέβαια σημαντικό να αποκαλύπτεται η αλήθεια και να βγαίνουν στην επιφάνεια τα κακώς κείμενα, αλλά και η αλήθεια χρειάζεται όμως την ανάλογη διαχείριση. Αν πάρουμε την αλήθεια δηλαδή και την διογκώσουμε με φαντασιώσεις και αυθαίρετες υποθέσεις, τότε δεν θα μας μείνει τελικά παρά μόνο μια ακόμη …φούσκα. Από φούσκες όμως έχουμε πια χορτάσει, αυτό που χρειαζόμαστε τώρα, στην κατάσταση που έχουμε φτάσει, είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΕΣ!!!

Εφόσον καταφέραμε να αποκαλύψουμε τα «υπόγεια σχέδια» και στόχους της «ηθικής» Γερμανίας, επιφέροντας ένα γερό κτύπημα, διότι δεν είναι υπερβολή να... ισχυριστούμε πως όντως έχουμε συμβάλει δυναμικά στην αποκάλυψη του «βρώμικου» παιχνιδιού της, ας αξιοποιήσουμε τώρα σωστά αυτήν την ανακάλυψη.

Ας μην αρκεστούμε σε άναρθρες κραυγές και αφορισμούς, που φανερώνουν χαιρεκακία και παθολογική εκδικητικότητα. Ας ανοίξουμε τον «φάκελο» που έχουμε τώρα στα χέρια μας και ας εξετάσουμε με μεγάλη προσοχή όλο το φάσμα που περιλαμβάνουν τα μυστικά, υπόγεια σχέδια των Γερμανών και προπάντων, ας φροντίσουμε να διακρίνουμε τις προεκτάσεις αυτών των σχεδίων καθώς και τους συνδέσμους που έχουν αναπτυχθεί.

Ελπίζω να έχει γίνει στο μεταξύ αρκετά σαφές, τουλάχιστον στους αναγνώστες αυτού του μπλοκ, πως οι συμπατριώτες του Γκαίτε και του Σίλερ είχαν πιστέψει ότι η χώρα μας τους ανήκει δικαιωματικά. Έβλεπαν την Ελλάδα όπως βλέπει η Γαλλία τις βορειοαφρικανικές χώρες ή όπως είχε δει η «σιδηρά κυρία» της Μεγάλης Βρετανίας Μάργκαρετ Θάτσερ (σήμερα Βαρώνη), τα Νησιά Φώκλαντ. Αυτό σημαίνει άρα, πως τα σχέδια της Γερμανίας μας αφορούν άμεσα. Αν η χώρα μας αποτελούσε γι αυτούς ένα εν δυνάμει προτεκτοράτο και αν οι πολιτικοί μας διαχρονικά είχαν επιτρέψει να διαιωνίζεται αυτή η φαντασίωση, τότε αυτό σημαίνει, πως μια οποιαδήποτε αλλαγή σε αυτή τη διαχρονική «σχέση» θα επέφερε ρήξη. Και αυτό βλέπουμε να συμβαίνει ακριβώς αυτόν τον καιρό, με αποτέλεσμα να προκαλεί η λεγόμενη αδιαλλαξία της Γερμανίας, έναντι της χώρας μας, μεγάλους τριγμούς, όχι μόνο εντός της ευρωζώνης, αλλά ακόμη και στο διεθνές χρηματοοικονομικό σύστημα.

Την ώρα που άπαντες σπεύδουν με δηλώσεις τους να στηρίξουν την ευρωζώνη, συμπεριλαμβανομένου του προέδρου της Αμερικής, Ομπάμα, ο νομπελίστας οικονομολόγος Paul Krugman, αναφέρεται ευθαρσώς στον κίνδυνο κατάρρευσης του ευρώ και στρέφεται ευθέως κατά της ΕΚΤ (βλέπε Γερμανία) λόγω της επιτοκιακής της πολιτικής.

Σε άρθρο του με τίτλο Μία άψογη καταστροφή, ο Krugman επισημαίνει πως η αγορά ισπανικών και ιταλικών ομολόγων από την ΕΚΤ έχει φέρει την τελευταία αντιμέτωπη με ηθικολόγους, όπως οι Γερμανοί, οι οποίοι είναι υπέρμαχοι της επιβολής κυρώσεων και αντιτίθενται σε περαιτέρω διασώσεις με αποτέλεσμα να αναζωπυρώνεται ο πανικός στις αγορές.

Είναι όμως δυνατόν να φανταστούμε πως οι πραγματιστές Γερμανοί θα εφάρμοζαν, σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, μια άκαμπτη «ηθικολογική πολιτική»; Κάπως υπερβατική άρα η θεώρηση Krugman.

Μόνο μια εξήγηση υπάρχει άρα για την αδιαλλαξία των Γερμανών και αυτή θα πρέπει να αναζητηθεί όχι με …ψυχαναλυτικά κριτήρια, αλλά μάλλον με οικονομικά και γεωπολιτικά (βλέπε εδώ).

Θα ήθελα να δώσω εδώ μόνο ένα στίγμα, θυμίζοντας τα όσα διαδραματίζονται αυτόν τον καιρό στην Ανατολική Μεσόγειο με πρωταγωνιστές τους Νέο-Οθωμανιστές Ερντογάν και Νταβούτογλου και προτείνοντας να γίνει η ανάλογη οικονομική και γεωπολιτική αξιολόγηση (βλέπε εδώ).

Μια ουσιαστική πάντως πραγματικότητα, κατά την γνώμη μου, είναι, πως οι εξελίξεις φανερώνουν μια αποδυνάμωση των σχεδίων του άξονα!
από το Alkimos archive

Το πρώτο βήμα επιστροφής στη “νέα δραχμή”;

Το σενάριο εξόδου από το ευρώ εμφανίζεται πλέον όλο και πιο συχνά σαν μια από τις πιθανές συνέπειες της διελκυστίνδες στην οποία έχουμε περιέλθει.

Όλα αυτά εξαιτίας της άγνοιας και της αδυναμίας του παρασιτικού πελατειακού κράτους να υπερβεί τον εαυτό του και έστω την ύστατη στιγμή, εκμεταλλευόμενο την βοήθεια των εταίρων, να αλλάξει ρότα...

Οι πολιτικοί ταγοί της πελατειακής δημοκρατίας προτίμησαν να... «μπλοφάρουν», επιδιώκοντας να πάρουν τα λεφτά, όχι με αντάλλαγμα τις μεταρρυθμίσεις, αλλά την απειλή των συνεπειών μιας ελληνικής κατάρρευσης...

Δηλαδή, σαν να απειλεί κάποιος τους γείτονες πως αν απασφαλίσει την ισχυρή βόμβα που έχει στο σπίτι του, το ωστικό κύμα που θα ακολουθήσει την έκρηξη, θα κάνει ζημιές και στα υπόλοιπα κτίρια της γειτονιάς...

Η αντίληψη της «μπλόφας» έναντι των εταίρων εμπεριεχόταν στην κούφια αερολογία της στρατηγικής της δήθεν επαναδιαπραγμάτευσης των κομμάτων της αντιπολίτευσης και φαίνεται πως υιοθετήθηκε και από την κυβέρνηση σταδιακά από την Άνοιξη και μετά.

Το Der Spiegel φαίνεται ορθά είχε αναγγείλει, τον περασμένο Ιούνιο, πως ο τότε υπουργός οικονομικών είχε ζητήσει έκθεση για τις επιπτώσεις πιθανής αποχώρησης της Ελλάδας από το ευρώ, σε μια προσπάθεια γνωστοποίησης στους εταίρους του επιχειρούμενου εκβιασμού.

Συνέπεια αυτής της αλλαγής πλεύσης ήταν το προ ημερών χαρτί της διακοπής των διαπραγματεύσεων με την τρόικα, δήθεν για να συνεχιστεί η διαπραγμάτευση σε υψηλό πολιτικό επίπεδο.

Από την μια πλευρά οι μεταρρυθμίσεις που είχαμε αναλάβει να κάνουμε είτε φαλκιδεύονταν με ρυθμίσεις που δεν άλλαζαν τίποτα, είτε δεν γίνονταν καθόλου. Ο εκβιασμός αποσκοπούσε να συνεχίσουν να μας τροφοδοτούν με τις δόσεις του δανείου και είχε σαν στόχο την διαιώνιση της ελληνικής παρασιτοκρατίας...

Μέχρι τη χρεοκοπία η παρασιτοκρατία απομυζούσε την ικανότητα της χώρας να δανείζεται από τις αγορές λόγω ευρώ. Στη συνέχεια, επιχειρήθηκε να απομυζήσει τον Ευρωπαίο φορολογούμενο, μέσω των δανείων της τρόικα, αλλά και μέσω της επιδίωξης του ευρωομολόγου χωρίς να προηγηθεί η μεταρρύθμιση πρώτα.

Φευ όμως, όλα τα ψέματα έχουν κοντά πόδια. Τα ψέματα στην οικονομία ακόμη περισσότερο καθώς έχουν να κάνουν με αριθμούς...

Σαν αποτέλεσμα, η «μπλόφα» βρήκε «τοίχο», οργή και άρνηση εκταμίευσης της έκτης δόσης. Τα «σαΐνια» της ελληνικής πολιτικής σκηνής δεν έχουν λάβει σοβαρά υπόψη τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης στην Ευρώπη και τις ενστάσεις εντός των κοινοβουλευτικών ομάδων στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια.

Κρίνοντας από τη σπουδή των βασικών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να υπερασπιστούν το ευρώ, θεώρησαν πως μπορούν να εκβιάσουν μια παράταση των καλών ημερών για τους «τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» των συντεχνιών του δημοσίου και των επαγγελματικών συντεχνιών που συνιστούν την ραχοκοκαλιά των κομματικών τους μηχανισμών και των ψηφοφόρων τους.

Έτσι φτάσαμε στο σημείο να κινδυνεύει η εκταμίευση της έκτης δόσης, αλλά και η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, καθώς έχουν αυξηθεί οι φωνές που το θέτουν πλέον ευθέως.

Τα δυο αυτά ενδεχόμενα σημαίνουν σε γενικές γραμμές και με απλά λόγια τα εξής.

Αναβολή έκτης δόσης...
Η αναβολή εκταμίευσης της έκτης δόσης σημαίνει πως το ελληνικό κράτος τους επόμενους μήνες δεν θα έχει τη δυνατότητα να καταβάλει μισθούς, συντάξεις και άλλες κρατικές δαπάνες όπως π.χ. φάρμακα, θέρμανση στα σχολεία κλπ.

Τα «σαΐνια» της κομματοκρατίας που κυβερνάνε πριν μπλοφάρουν δεν είχαν προσέξει πως μέχρι το τέλος του χρόνου δεν έχουμε σοβαρές λήξεις ελληνικών ομολόγων και έτσι η δόση προοριζόταν για άλλες ανάγκες πέραν το δανειστών...

Τώρα αναζητούνται λύσεις έκδοσης «βεβαιώσεων οφειλών», σύμφωνα με τα ρεπορτάζ του κυριακάτικου τύπου, έναντι μισθών προς συνταξιούχους και δημοσίους υπαλλήλους. Κάτι τέτοιο θα έχει διττή σημασία.


Η "νέα δραχμή"...
Κατ’ αρχήν αποτελεί το πρώτο βήμα επιστροφής στη νέα δραχμή, η έξοδος από το ευρώ προς το παρόν δεν προβλέπεται νομικά, αλλά αυτό δεν σημαίνει πολλά πράγματα, γιατί πολύ εύκολα μπορεί να μας επιβληθεί.

Αν η τρόικα και κυρίως η ΕΚΤ σταματήσουν να δίνουν ρευστότητα, η πρώτη μέσω του κράτους και η δεύτερη μέσω τραπεζών στην ελληνική οικονομία, θα έχουμε πλήρη παράλυση και φαινόμενα έλλειψης τροφίμων και καυσίμων.

Μοιραία και υπό το βάρος εκτάκτων συνθηκών, η όποια κυβέρνηση θα αποφασίσει να τυπώσει «κάτι» για να συνεχιστούν υποτυπωδώς οι συναλλαγές και στοιχειωδώς η οικονομική δραστηριότητα.

«Οι βεβαιώσεις οφειλών» του κράτους προς τους δημόσιους υπαλλήλους αποτελούν το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή.

Τι άλλο είναι το χρήμα από ένα κομμάτι χαρτί που βεβαιώνει πως ο κομιστής δικαιούται την αξία ανταλλαγής ή αποταμίευσης που αναγράφεται πάνω;...

Δεν είναι μονόδρομος...
Η εξέλιξη αυτή όμως δεν αποτελεί ακόμη ανεπίστρεπτη διαδικασία εξόδου από το ευρώ και γι’ αυτό ίσως αποδειχτεί εξέλιξη με θετικές συνέπειες.

Θα έχει θετικές συνέπειες γιατί μια σημαντική μερίδα της κοινής γνώμης με ευήκοα ώτα στο λαϊκισμό των μαγικών οικονομικών λύσεων θα βιώσει την αξία των λόγων όσων υποστηρίζουν πως σημασία έχει να συνεχίζεις να παίρνεις το μισθό που έπαιρνες και να διατηρείς τα κεκτημένα και ας είναι και σε δραχμές.

Με απλά λόγια, οι «βεβαιώσεις οφειλών» του χρεοκοπημένου δημοσίου θα έχουν μικρή ή δεν θα έχουν καμιά αξία ανταλλαγής, όπως θα συνέβαινε επί μακρόν και με μια πιθανή «νέα δραχμή» μιας παρασιτικής και χρεοκοπημένης οικονομίας...

Με αυτή την έννοια, τι αξία έχει μια άδεια ταξί ή φαρμακοποιού ή συμβολαιογράφου σε έστω περίκλειστο και προστατευμένο επάγγελμα, όταν δεν θα υπάρχει αντικείμενο προνομιακής εκμετάλλευσης...

Με απλά λόγια, συμφέρει να έχεις επαγγελματική άδεια με μικρότερα περιθώρια κέρδους λόγω ανοιχτού περιβάλλοντος και ανταγωνισμού σε μια οικονομία που θα καταφέρνει πάλι να παράγει εισοδήματα και πλούτο σε ένα νόμισμα σταθερό με ανταλλακτική αξία στο εξωτερικό...
Παρά προνόμια σε μια νεκρή οικονομία...
γράφει ο Κ. Στούπας
από το capital

Τα τρία εναλλακτικά σενάρια για την Ελλάδα και η θεραπεία-σοκ!

Τρία φαίνεται ότι είναι τα εναλλακτικά σενάρια για την μαστιζόμενη από την χειρότερη κρίση στην ιστορία της ελληνική οικονομία.

Σενάριο πρώτο – Πιθανότητα επιβεβαίωσης 75%
Να υπάρξει ένα επιθετικό haircut στα ομόλογα 50% με 60% με ταυτόχρονη κεφαλαιακή ενίσχυση των τραπεζών.
Να σημειωθεί ότι έως τώρα το haircut 21% δεν είναι επαρκές να αντιμετωπίσει το δισεπίλυτο ελληνικό πρόβλημα όλες οι ενδείξεις δείχνουν ότι το ελληνικό χρέος πρέπει να υποστεί ένα haircut 50% με 60%.
Αυτό συνεπάγεται για τις ελληνικές τράπεζες επιπλέον 10 δις ευρώ κεφαλαιακές απώλειες.
Ήδη έχουν καταγράφει 4,8 δις ευρώ κεφαλαιακές ζημίες άρα σωρευτικά 15 δις ευρώ κεφαλαιακές ζημίες.
Σε αυτή την περίπτωση οι τράπεζες υποχρεωτικά θα...στραφούν στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας με στόχο να καλύψουν τις κεφαλαιακές τους ανάγκες οι οποίες θα αυξηθούν και λόγω της Blackrock.
Οι τράπεζες θα χρειαστούν μετά βεβαιότητας το ΤΧΣ αν υπάρξει και νέο haircut.
Το σενάριο αυτό έχει πιθανότητα επιβεβαίωσης 70%. Με βάση αυτό το σενάριο το βάρος το επωμίζονται οι επενδυτές και έμμεσα οι φορολογούμενοι μέσω των χρημάτων του ΤΧΣ.
Η λύση αυτή πρέπει να συνοδευτεί με σημαντικά νέα μέτρα από την κυβέρνηση ειδικά στην διαχείριση των δημόσιων οικονομικών.

Σενάριο δεύτερο – πιθανότητα επιβεβαίωσης 20%
Ήδη σε ευρωπαϊκούς κύκλους έχει εξεταστεί μια λύση που επιτρέπει σε καταχρεωμένες χώρες όπως η Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ αλλά σε ένα δεύτερο ευρώ β΄ κατηγορίας.
Σε αυτό το ευρώ οι χώρες που θα ενταχθούν θα έχουν την δυνατότητα υποτίμησης έως 20% με 30%.
Η εξέλιξη αυτή όμως ενέχει τεράστιους κινδύνους για το ευρώ και την συνοχή της ΕΕ.
Μια τέτοια λύση μπορεί να διατηρεί την Ελλάδα στο ευρώ αλλά σε κάθε περίπτωση η Ευρώπη των δύο ταχυτήτων θα είναι γεγονός.
Το πολιτικό ρίσκο είναι τεράστιο.
Πιθανότητα επιβεβαίωσης 20%

Σενάριο τρίτο- πιθανότητα επιβεβαίωσης 5%
Η Ελλάδα βγαίνει για 3-4 χρόνια από την ζώνη του ευρώ και επανέρχεται στην δραχμή.
Το σενάριο αυτό στηρίζεται στην λογική ότι η Ευρώπη καθηλώνεται από τις αδύναμες χώρες. Οι αδύναμοι κρίκοι πρέπει να φύγουν ώστε η Ευρώπη να πάει μπροστά.
Το σενάριο αυτό έχει το πλεονέκτημα το βραχυχρόνιο πλεονέκτημα ότι με την μεγάλη υποτίμηση η Ελλάδα θα μπορέσει να διαχειριστεί το χρέος της.
Όμως θα έχει καταστροφικές συνέπειες για την μεσοπρόθεσμη πορεία της χώρας.
Η έλευση της δραχμής θα αποτελέσει ένα ιστορικό λάθος άνευ προηγουμένου που θα μας στιγματίσει στο μέλλον ανεξίτηλα.
Η επιστροφή στην δραχμή είναι 100000000% λάθος χωρίς καμία αμφιβολία.
γράφει ο Πέτρος Λεωτσάκος
από το bankingnews

Το φάντασμα της δραχμής στον δρόμο του επαναπατρισμού...

Τα σενάρια επιστροφής στην δραχμή έρχονται και φτάνουν κατά κύματα. Σαν αγριεμένη θάλασσα μας μαστιγώνει η κρίση και απειλεί να συμπαρασύρει στα βάθη της όποιο κατασκεύασμα γλύφει τις ακτές. Βρισκόμαστε στην καρδιά του χειμώνα. Οι σκοτεινές νύκτες περνούν δύσκολα και οι ώρες μέχρι να φτάσει το επόμενο ξημέρωμα μοιάζουν ατελείωτες...

Θα μπορούσε να είναι απλά και μόνο ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ένα θρίλερ, όπως τόσα και τόσα άλλα που σερβίρονται καθημερινά από τους μετρ του τρόμου. Εδώ όμως δεν μιλάμε για... την βιομηχανία της διασκέδασης, ακόμη και στην πιο αρρωστημένη της μορφή, αλλά για την ζωή εκατομμυρίων πραγματικών ανθρώπων.

Υπάρχουν σήμερα άνθρωποι που θα ήθελαν να δουν την Ελλάδα να εγκαταλείπει την ζώνη του ευρώ και να επιστρέφει στο εθνικό της νόμισμα. Άλλοι από ιδεολογική διαστροφή, άλλοι από βλακεία και άλλοι για να αγοράσουν τσάμπα ό,τι τους έχει γυαλίσει στο μάτι...

Τι πιθανότητες υπάρχουν για να επιστρέψουμε στην δραχμή; Αν εξετάσει κανείς το θέμα με ψυχρή λογική θα δει ότι οι πιθανότητες είναι λίγες. Αν στη ζυγαριά συνυπολογίσει το γεγονός ότι επί δύο ολόκληρα χρόνια η χώρα αυτή και το τραπεζικό της σύστημα δέχονται κάθε μέρα απροκάλυπτες επιθέσεις λάσπης, τότε οι πιθανότητες αυξάνονται...

Κι εδώ κρύβεται ένα μυστικό: Οι επιθέσεις λάσπης χρειάζονται οχήματα και σε αυτές τις περιπτώσεις το καλύτερο όχημα είναι τα Μέσα Ενημέρωσης...

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα εκδηλώσει την έκπληξή του για το γεγονός ότι η μαύρη προπαγάνδα κινήθηκε με τόση χαρακτηριστική άνεση στο εσωτερικό της χώρας...

Φταίει ίσως το γεγονός ότι λείπουν οι παραδοσιακοί εκδότες. Ίσως ότι ο δημοσιογραφικός κόσμος δεν διανύει την καλύτερη φάση της ιστορικής του διαδρομής. Ίσως ότι δεν λειτούργησαν οι Θεσμοί, οι οποίοι φάνηκαν ανήμποροι να αντιδράσουν μέσα σ΄ ένα κλίμα σήψης και παρακμής. Σημασία, πάντως, έχει το αποτέλεσμα και το αποτέλεσμα δεν είναι ικανοποιητικό...

Υπάρχουν κύκλοι που πιστεύουν ότι θα κερδίσουν από την επιστροφή στην δραχμή και έχουν προετοιμαστεί για ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Περισσότερα από 50 δισεκατομμύρια ευρώ έχουν φύγει από τις τράπεζες. Τα χρήματα αυτά είναι αρκετά για να αγοράσουν αξίες που στο παρελθόν δεν θα μπορούσαν να αγοραστούν ούτε με 300 δισεκατομμύρια ευρώ. Τι λέτε; Δεν είναι αυτό ένα ισχυρό κίνητρο; Κατά την άποψή μας είναι. Και δεν μπορούμε να θεωρήσουμε τυχαίο το γεγονός ότι τα σχετικά σενάρια πολλαπλασιάζονται κάθε φορά που φαίνεται ότι τα κεφάλαια αυτά δοκιμάζουν να πάρουν τον δρόμο του επαναπατρισμού...
γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης
από το capital

Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης, ο «μπαμπούλας» της Μεσογείου και η Παγκόσμια Κυβέρνηση

Τα σχέδια αποκαλύπτονται!

«Γερμανοί ενωθείτε! – Η έκκληση για τις Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης δεν είναι πια φαντασία, αλλά η μοναδική διέξοδος από την κρίση». Αυτά ανέφερε πριν μερικές μέρες σε ανάλυσή της η γερμανική έκδοση των Financial Times (A. Theyssen): «Οι χώρες της Ε.Ε. χρειάζονται κοινή οικονομική, δημοσιονομική και φορολογική πολιτική για να μπορεί να λειτουργήσει σωστά το ευρώ. Αυτό το δήλωσαν πρόσφατα και οι Μέρκελ και Σαρκοζί.»
…είναι πια καιρός το ευρώ να χάσει τον ειδικό καθεστώς που έχει και να γίνει αυτό που είναι όλα τα νομίσματα στο κόσμο: η νομισματική μονάδα ενός κράτους.
Η Ε.Ε. πρέπει να εξελιχθεί σε ενιαίο κράτος, σε ένα κράτος που θα λειτουργεί σαν ομοσπονδία, όπου η Γερμανία ή το Βέλγιο θα είναι απλά ομόσπονδα κρατίδια με τη βουλή τους, την κυβέρνησή τους, τις φορολογίες τους, τους νόμους τους.
Θα υπάρχει κεντρική κυβέρνηση που θα ελέγχεται από το ευρωκοινοβούλιο, το οποίο θα έχει τουλάχιστον τα ίδια δικαιώματα, εξουσίες και δυνατότητες που έχει σήμερα η γερμανική βουλή».

Ο αναλυτής καταλήγει ότι...η σύσταση ενός ευρωπαϊκού ομοσπονδιακού κράτους είναι ρεαλιστική, αρκεί να τολμήσουν οι Γερμανοί: «Η ιδέα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης δεν είναι καινούργια, αλλά δεν είναι πια ουτοπία. Τώρα συνιστά αναγκαιότητα. Ήδη μια σειρά Γερμανών πολιτικών αρχίζουν να το συζητούν. Η κ. Μέρκελ οφείλει να τολμήσει την υλοποίηση αυτής της ιδέας… Η ευρωκρίση δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μακροπρόθεσμα χωρίς τις ΗΠ της Ευρώπης. Κυρία Μέρκελ ταχθείτε επικεφαλής του κινήματος της σύστασης των ευρωπαϊκών ΗΠ. Τολμήστε και εσείς και οι Γερμανοί.»

Τα ιμπεριαλιστικά σχέδια της Γερμανίας και η σύνδεσή της με τον άξονα του κακού -όπως τον αποκάλεσε πρόσφατα το Ισραήλ αναφερόμενο στην Τουρκία και υπονοώντας καθεστώτα όπως της Συρίας, του Ιράν και της Βόρειας Κορέας- δεν αποτελούν πλέον μυστικό. Ο «άξονας» βέβαια αυτός περιλαμβάνει και άλλες δυνάμεις, οι οποίες δεν έχουν κρύψει τις διαθέσεις τους και τους στόχους τους και αυτοί δεν είναι άλλοι από τα κράτη που απαρτίζουν την επονομαζόμενη BRIC.

Το αξιοσημείωτο είναι, πως η μέχρι πρότινος υπόγεια διασύνδεση αυτών των δυνάμεων βγήκε καθαρά στην επιφάνεια, με αφορμή τον πόλεμο στην Λιβύη (βλέπε εδώ). Αυτή η κατά κάποιο τρόπο αιφνιδιαστική κίνηση από πλευράς των δυτικών δυνάμεων αποκάλυψε τους συμμάχους του «Άξονα», και τους στέρησε έτσι το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Αυτοί που πιάστηκαν κυριολεκτικά στον ύπνο ήταν οι Γερμανοί και ο δορυφόρος τους, η Τουρκία, διότι απέδειξαν πως κινούνται σε αντίθετη τροχιά από αυτή των δυτικών δυνάμεων. Οι εκ των υστέρων τροποποιήσεις και διπλωματικές προσαρμογές ήταν άνευ σημασίας, διότι δεν μπορούσαν πλέον να πείσουν κανέναν. Οι μάσκες είχαν πέσει οριστικά.

Ποιες είναι όμως οι συνέπειες;

Οι συνέπειες είναι, πως στερούμενες πλέον οι δυνάμεις αυτές το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού και της μυστικότητας γενικά, έπρεπε τώρα να παίξουν με ανοικτά χαρτιά και αυτό δεν είναι όμως σήμερα εφικτό. Οι διεθνείς συγκυρίες δεν επιτρέπουν λεονταρισμούς α λα Κάιζερ ή Χίτλερ, γι αυτό η στρατηγική δείχνει να άλλαξε και οι δυνάμεις αυτές φανερώνουν τώρα αδυναμίες και αμφιταλαντεύσεις. Οι εξυπνάδες της Μέρκελ για έλεγχο της Ευρωζώνης, οι προτάσεις της Ρωσίας για ένωση με την Ε.Ε. και οι δονκιχοτισμοί της Τουρκίας στο Αιγαίο, είναι απλά για γέλια.

Η προσωπική μου αντίληψη είναι, πως το παιχνίδι έχει χαθεί οριστικά γι αυτούς και πως οι καταστάσεις οδηγούνται σε πολύ συγκεκριμένες κατευθύνσεις, από τις οποίες δεν βλέπω να μπορεί να υπάρξει η οποιαδήποτε παρέκκλιση. Διακρίνω επίσης μια διεθνή συσπείρωση των δυνάμεων εξουσίας, διότι έχει διαπιστωθεί ένας κοινός εχθρικός παράγοντας, ο οποίος θέτει υπό αμφισβήτηση την κυριαρχία τους και αυτός ο παράγοντας όλο και ενισχύεται, σε διεθνές επίπεδο, και γίνεται μάλιστα όλο και ποιο απειλητικός.

Ο παράγοντας αυτός είναι: Οι λαϊκές μάζες. Ο απλός λαός!

Αντιμέτωποι οι εξουσιαστές όλων των εθνών με αυτόν τον γίγαντα που βρυχάται, δεν τους παίρνει να αναλωθούν στις μεταξύ τους αψιμαχίες. Η συσπείρωση και η κοινή αντιμετώπιση τους εχθρού είναι φυσική συνέπεια. Κάθε παρέκκλιση είναι άκρως παράλογη και επικίνδυνη και οι Γερμανοί, ο ιθύνων νους του «άξονα», που έχουν σημαία τους τον ορθολογισμό, το έχουν καταλάβει σήμερα αυτό.

Τι έχουμε άρα να περιμένουμε;

Τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από κινήσεις παραπληροφόρησης της κοινής γνώμης.

Κινήσεις αντιπερισπασμού, με τελικό στόχο την «απονεύρωση» ή το «μάντρωμα» του «θεριού»!

Δύο είναι άρα τα στρατόπεδα σήμερα: Από την μια ο λαός και από την άλλη οι διεθνής εξουσιαστές.

Όταν όμως μιλάμε για εξουσιαστές, να εξηγούμαστε. Δεν αποτελεί αυτό μια αφηρημένη έννοια η οποία ίσως αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο αυτοί να είναι κάποιοι τυχοδιώκτες, όπως είναι οι διεθνής κερδοσκόποι, οι τράπεζες ή οι Σιωνιστές. Εδώ μιλάμε για μάχη, άρα οι εξουσιαστές πρέπει να διαθέτουν συσπειρωμένες δυνάμεις καταστολής, δηλαδή στρατό.

Ποια είναι η δύναμη αυτή, η οποία μπορεί να αντιπροσωπεύσει έναν διεθνή συνασπισμό κρατών;

Είναι η ίδια δύναμη που έδωσε την εντολή για επίθεση στην Λιβύη: Ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ).

Πρόκειται για την εικονική Παγκόσμια Κυβέρνηση, που έχει γίνει αποδεκτή από όλες τις μεγάλες δυνάμεις ως παράγοντας –υποτίθεται- προώθησης της Ειρήνης και της Ασφάλειας.

Αυτή η δύναμη, με την ίδια ευκολία που πήρε την απόφαση για την ανατροπή της νόμιμης κυβέρνησης στη Λιβύη, με την ίδια ευκολία θα κηρύξει και την ανατροπή όλων των εθνικών κυβερνήσεων, προκειμένου να προχωρήσει η ανθρωπότητα σε μια ενιαία πολιτικοοικονομική διακυβέρνηση, με σκοπό την αντιμετώπιση της διεθνούς οικονομικής κρίσης.

Παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση σημαίνει όμως αυτόματα καικοινό νόμισμα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Και τι θα γίνει με τους «εχθρούς»;

Αφού οι υποτιθέμενοι διεθνής στόχοι θα αποβλέπουν στην ειρήνη και την ασφάλεια, όποιος αρνηθεί την συμμόρφωση με τους κανόνες που θα θεσπιστούν θα θεωρείτε αυτόματα «τρομοκράτης» και θα τυχαίνει της ανάλογης «μεταχείρισης». Τα στρατόπεδα… υποδοχής, για τους αντιφρονούντες, είναι ήδη έτοιμα.

Πως ακούγεται αυτό το σενάριο;

Για όσους το… ψάχνουν κάπως ποιο βαθιά, δεν αποτελεί σενάριο, αλλά ΡΕΠΟΡΤΑΖ!
Ενδεικτικά μόνο αναφέρω, πως πριν λίγους μήνες (8-10 Απριλίου 2011), στο ξενοδοχείο «Mount Washington», στο Μπρέτον Γουντς του Νιου Χαμσάιρ, στον ίδιο χώρο όπου το 1944 γεννήθηκε η μεταπολεμική παγκόσμια οικονομική τάξη, διεξήχθη το δεύτεροετήσιο συνέδριοτου «Ινστιτούτου για τη Νέα Οικονομική Σκέψη» (Institute for New Economic Thinking). Ο τίτλος του συνεδρίου ήταν «Κρίση και ανανέωση: Η διεθνής πολιτική οικονομία σε σταυροδρόμι».

Στο συνέδριο συμμετείχαν πάνω από 200 οικονομολόγοι και ηγέτες από τον διεθνή επιχειρηματικό, χρηματοοικονομικό και κυβερνητικό χώρο. Προσκεκλημένοι ομιλητές ήταν οικονομολόγοι παγκόσμιας κλάσης (Phillipe Aghion, George Akerlof, Barry Eichengreen, Niall Ferguson, Jean-Paul Fitoussi, Richard Frydman, Carmen Reinhart, Kenneth Rogoff, Jeffrey Sachs, Robert Skidelsky, Joseph Stiglitz, Larry Summers), καθώς και κορυφαίοι οικονομικοί συντάκτες και αναλυτές των «Financial Times», της «Wall Street Journal», των «Times» του Λονδίνου, του «New Yorker» κ.α.

Παρευρέθησαν ο πρώην διοικητής της Κεντρικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ Paul Volcker, ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας Gordon Brown, ο επικεφαλής της Βρετανικής Αρχής Χρηματοπιστωτικών Υπηρεσιών Adair Turner, ο εκτελεστικός διευθυντής για τη Χρηματοπιστωτική Σταθερότητα της Τράπεζας της Αγγλίας Andy Haldane, εκπρόσωποι της Παγκόσμιας Τράπεζας και κυβερνητικοί παράγοντες από την Κίνα, την Ινδία και τη Βραζιλία.
από το Alkimos archive
Διαβάστε επίσης και To Γολοντομόρ της παγκοσμιοποίησης έρχεται...

…γύφτισσα μαϊμού

Ας κάνουμε ένα απολογισμό από την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 2009 μέχρι σήμερα. Το ότι χρωστάμε τόσα δις το μάθαμε τώρα. Εμείς ο λαός! Γιατί από ότι λένε οι πολιτικοί το ήξεραν όλοι. Ο Δούκας λέει πως έστειλε και επιστολή στον Αλογοσκούφη. Και όχι μόνον αυτός. Το ήξεραν όλοι οι του ΠΑΣΟΚ,της ΝΔ, του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ του ΛΑΟΣ και πάει λέγοντας. Οι μόνοι που δεν το ήξεραν ήμασταν εμείς ο λαός. Κάτι ψηλά είπαν στο 2008,2009 αλλά μίλησαν για ήπια προσαρμογή και επειδή δεν έγινε και τίποτε το τρομερό όλα ξεχάστηκαν με το ανακοινωθέν του Ιανουαρίου του 2009 ότι δανειστήκαμε με χαμηλό επιτόκιο και σχετικά εύκολα. Άλλωστε μαθημένοι ήμασταν με την λέξη βοήθεια. Αμερικάνικη βοήθεια. Αεροπλάνα αγορασμένα με αυτή την βοήθεια. Αγροτικές ενισχύσεις «βοηθήματα» πακέτου τύπου Ντελόρ. Και ύστερα κάτι ακροβατικά με το χρηματιστήριο που εμείς οι πληβείοι δεν δώσαμε και μεγάλη σημασία. Μόνο μια λογική σκέψη κάναμε. Πως είναι δυνατόν όλοι να κερδίζουν; Ποιοι τελικά χάνουν; «Σκάσε και παίξε».

Ύστερα ήρθαν οι Ολυμπιακοί. Ο... σημερινός πρωθυπουργός «καθ’ ύλην αρμόδιος» για την ανάληψη των Ολυμπιακών, με σηκωμένα τα χέρια και χαμόγελα τεράστια στο Τόκιο. Ναι, αναλάβαμε να διοργανώσουμε τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004. Κι εμείς ο απλός λαός αναρωτιόμασταν πως θα πληρώσουμε τέτοια σπατάλη. Ή μήπως και έγινε η Ελλάδα τόσο πλούσια που δεν ξέρουμε τι να κάνουμε τόσα λεφτά που πήραμε με την είσοδό μας στην ΟΝΕ. Αλλά και πάλι τ’ αφήσαμε σ’ αυτούς που ρυθμίζαν τις τύχες μας. Γι αυτό δεν τους ψηφήσαμε;

Και η ζωή συνεχίζει χαρούμενη και το 2004 με την άνοδο στην εξουσία της ΝΔ. Θυμάμαι ρώτησα κάποτε φίλο μου συνάδελφο. «Τι οικογενειακό εισόδημα έχεις;» Διακόσιες πενήντα χιλιάδες δραχμές εγώ, διακόσιες χιλιάδες η γυναίκα μου και εκατόν είκοσι χιλιάδες μαύρα! Δήλα-δη: Και τα μαύρα εντάχθηκαν στα κανονικά εισοδήματα. Γιατί όχι; Όταν ρώτησαν τον Jeffrey και τον Παπαού για τα χρήματα που λέει ο Τσουκάτος, απάντησαν. “Δεν έχουμε τέτοιες εγγραφές”. Τι μας λες; Γράφονται στα βιβλία τώρα και τα μαύρα;

Και η ευμάρια συνεχίζεται χωρίς καμιά υποψία. ΚΑΝΕΙΣ μα κανείς Λαοκόοντας δεν χτυπάει το ραβδί του πάνω στην έτοιμη να σκάσει φούσκα. Όλοι παίζουν το πολιτικό τους παιχνίδι. Κι αυτός ο αρχηγός της αντιπολίτευσης παρ’ ότι ενημερώνεται από τον υπεύθυνο διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας για την πραγματικότητα της οικονομίας μας και μπροστά στα πολιτικά κέρδη δεν λέει τίποτε παρά μόνον «που πήγαν τα λεφτά».

Στο δια ταύτα. Όλοι, σ’ όλο τον κόσμο χρωστάμε. Που; Στις αγορές. Και οι αγορές που βρήκαν τα λεφτά; Είναι χρήματα επενδυτών, λένε. Και η FED τι ρόλο βαράει; Και όλοι αυτοί σαν τον Σόρος τι είναι; Και οι οίκοι αξιολόγησης τι είναι; (Όλα τα νεφελώδη στο πρώτο συνθετικό έχουν την λέξη ΟΙΚΟΣ. Οίκος Θεού, οίκος ναύτου, Λευκός οίκος, οίκος ευγηρίας, οίκος ανοχής). Δεν έχω καμιά μα καμιά υποχρέωση να μάθω οικονομικά και Αγγλική ορολογία οικονομικών όρων. Κι όμως βομβαρδίζομαι ανηλεώς.

Ξέρετε τελικά ποια είναι η απορία μου; Πως είναι δυνατόν να εμπιστευόμαστε να μας βγάλουν από την κρίση αυτή άτομα που άμεσα ή έμμεσα βάλαν το χέρι τους για να μπούμε στην κρίση. Πληρώνω αυτή την πλασματική ευμάρια. Ναι δεν τα φάγαμε μαζί. Πληρώνω το σλόγκαν του ΠΑΣΟΚ του 70 «Όχι στο κοκαλάκι που πετάει ο πλούσιος, αλλά σ’ ένα κομματάκια κρέας μικρό αλλά δικό μου» έγινε δίχως να το καταλάβουμε “ΝΑΙ ΣΤΟ ΚOΚΚΑΛΑΚΙ”. Μόνο που αυτό το κοκκαλάκι το πληρώνω μόνο εγώ ο λαός. Και από πάνω οι αποτυχημένοι για να μας σώσουν.

Θεωρώ πρόκληση να αντιγράψω απ’ την Ασκητική του Ν.Καζαντζάκη

-Σκάψε! Τι βλέπεις; -Ανθρώπους και πουλιά, νερά και πέτρες! 

–Σκάψε ακόμα! Τι βλέπεις; 

–Ιδέες κι ονείρατα, αστραπές και φαντάσματα. 

–Σκάψε ακόμα! Τι βλέπεις; 

Δε βλέπω τίποτα! Νύχτα βουβή, πηχτή σα θάνατος. Θάναι ο θάνατος. 

–Σκάψε ακόμα! 

–Αχ δεν μπορώ να διαπεράσω το σκοτεινό μεσότοιχο! Φωνές γρικώ και κλάματα, φτερά γρικώ στον άλλο όχτο! 

–Μην κλαις, μην κλαις! Δεν είναι στον άλλο όχτο! Οι φωνές τα κλάματα και τα φτερά είναι η καρδιά σου!

Να συνεχίσω με Γκάτσο
… και στο παζάρι με πήρες, γύφτισσα, μαϊμού
Ελλάδα, Ελλάδα, μάνα του καημού.
Πανάθεμά σας, μέχρι χτες ήμουν περήφανος «ως Έλλην». Σήμερα νιώθω κλέφτης! Κι ας με κλέψατε εσείς!
γράφει ο Αρίσταρχος

Followers