Ο Ελληνικός λαός θυσία στο βωμό μιας χούφτας ξένων τραπεζών

Η κυβέρνηση Παπανδρέου εκπροσωπεί τις τράπεζες και όχι τον ελληνικό λαό Επιστροφή στη φεουδαρχία, μέσω … Ελλάδας

Σε άρθρο του στο counterpunch, ο Paul Craig Roberts γράφει μεταξύ άλλων και τα εξής ενδιαφέροντα (και μάλλον έχει δίκιο):…Στις ΗΠΑ και στη Βρετανία, οι κεντρικές τράπεζες μπορούν να τυπώνουν χρήμα με το οποίο να αγοράζεται κρατικό χρέος. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει στην ευρωζώνη.

Όταν η κρίση του χρέους έπληξε τα λεγόμενα κράτη PIIGS, οι κεντρικές τους τράπεζες δεν... μπορούσαν να τυπώσουν ευρώ ώστε να αγοραστούν τα κρατικά τους ομόλογα, όπως έκανε στην Αμερική η Federal Reserve με την λεγόμενη «ποσοτική χαλάρωση».

Η μόνη τράπεζα που μπορεί να τυπώσει ευρώ είναι η ΕΚΤ, και αυτό απαγορεύεται από το καταστατικό της.
Έτσι, στην Ευρώπη, όπως και στις ΗΠΑ, η βασική προτεραιότητα της οικονομίας έγινε η διάσωση των τραπεζών, προκειμένου να μην υποστούν απώλειες στα χαρτοφυλάκιά τους.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, έγινε μια συμφωνία με την «σοσιαλιστική» της κυβέρνηση, η οποία εκπροσωπεί τις ελληνικές τράπεζες και όχι τον ελληνικό λαό. Η ΕΚΤ θα παραβίαζε το καταστατικό της, και μαζί με το ΔΝΤ θα πρόσφεραν αρκετά χρήματα στην Ελλάδα ώστε αυτή να μην κηρύξει στάση πληρωμών στα κρατικά της ομόλογα, βλάπτοντας έτσι τις ιδιωτικές τράπεζες που τα κατέχουν.

Ως αντάλλαγμα για αυτά τα δάνεια της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, και προκειμένου να αποπληρωθούν, η ελληνική κυβέρνηση θα έπρεπε να συμφωνήσει να πουλήσει σε ξένους ιδιώτες επενδυτές τα κρατικά της λαχεία, τα λιμάνια της, τα δημοτικά δίκτυα ύδρευσης, μια σειρά από νησιά, και επιπλέον θα έπρεπε να επιβάλλει και μια ανάλγητη λιτότητα στον λαό της, μειώνοντας τα μεροκάματα, κόβοντας τις κοινωνικές παροχές και τις συντάξεις, αυξάνοντας την φορολόγηση, και απολύοντας δημόσιους υπάλληλους.

Με άλλα λόγια, ο ελληνικός λαός θυσιάζεται στο βωμό μιας χούφτας ξένων ιδιωτικών τραπεζών της Γερμανίας, της Γαλλίας, και της Ολλανδίας.

Βέβαια, ο ελληνικός λαός, σε αντίθεση με την «σοσιαλιστική» του κυβέρνηση, δεν θεώρησε την παραπάνω συμφωνία ως συμφέρουσα, και για αυτό βρίσκεται συνεχώς στους δρόμους.

Ο επικεφαλής της ΕΚΤ Jean-Claude Trichet, έχει δηλώσει πως η λιτότητα που επιβλήθηκε στους Έλληνες είναι ένα πρώτο βήμα. Αν η Ελλάδα δεν αντεπεξέλθει στα συμφωνηθέντα, το επόμενο βήμα είναι για την ΕΕ να αναλάβει την εθνική κυριαρχία της χώρας, να καθορίζει τον προϋπολογισμό της, να αποφασίζει για την φορολογία, να κρίνει τις δαπάνες, και έτσι, μέσω του πλήρους ελέγχου να ξεζουμίσει τους Έλληνες ώστε να αποπληρωθούν η ΕΚΤ και το ΔΝΤ, που δάνεισαν χρήματα στην Ελλάδα για να πληρώσει τις ξένες ιδιωτικές τράπεζες!

Με άλλα λόγια, η ΕΕ και η ΕΚΤ σηματοδοτούν μια επιστροφή στην πιο ακραία μορφή φεουδαρχίας, όπου μια χούφτα ζάπλουτων προνομιούχων δέχεται κάθε είδους φροντίδα, και περιποίηση, εις βάρος όλων των άλλων.
Εδώ λοιπόν κατέληξε η οικονομική πολιτική της Δύσης: Ένα εργαλείο που χρησιμοποιούν οι πλούσιοι για να αυξήσουν τον πλούτο τους, επιβάλλοντας την εξαθλίωση στην μεγάλη πλειοψηφία του υπόλοιπου πληθυσμού.
γράφει ο PAUL CRAIG ROBERTS

από το Counterpunch το είδαμε στο antinews

Tα λαμόγια λεηλατούν πάντα

Σώζεται η τράπεζα με τα λεφτά των φορολογουμένων και κατόπιν συνεχίζει να τους πίνει το αίμα -σώζεται δηλαδή το βαμπίρ ιδίοις αναλώμασι των θυμάτων του, με τι τέρατα έχουμε μπλέξει; Κλονίζεται η Γαλλοβελγική τράπεζα Ντέξια και την αιμοδοτούν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις με ποσά ίσα με το μισό ελληνικό χρέος (πριν να το κάνει τρισμέγιστο ο Γιωργάκης) -κι ύστερα της Ευρώπης τής φταίνε οι ακαμάτηδες νότιοι, τα pigs...

Μπουκάρει στα καθ' ημάς, σαν τον Αλάριχο στα νοικοκυριά ο Μπενύτο, διαλέγει τι θα βουτήξει, βιάζει όποιον οικογενειακό προϋπολογισμό γουστάρει κι ύστερα κλαίγεται μπροστά στα θύματά του ότι τα... έσφαξε για το καλό τους ότι κάποιος τέλος πάντων έπρεπε να αναλάβει τη βρώμικη δουλειά. Δεν είθισται να βάφουν με αίμα τα χέρια τους οι Κατακτητές, όταν μπορούν να κάνουν το ίδιο για χάρη τους οι σμπίροι τους

Τι είναι οι αγορές;

Ο Τρομερός θεός Κόνανος που όλα τα σφάζει κι όλα τα μαχαιρώνει;

Τι είναι το χρήμα;

Ο Κερασφόρος θεός Κόπανος που ληστεύει όποιον γουστάρει; που κάνει τα αμετάβατα μεταβατικά και λιμοκτονεί όποιον προαιρείται;

Τι είναι το χρέος; Κισμέτ; Τι είναι το έλλειμμα; ο Καιάδας των φτωχών; η Ταρπηία Πέτρα των αδύναμων; το Βάραθρο για τα παιδιά του γείτονά μας, του συναδέλφου μας, τα δικά μας;

Τι έχει γίνει η ζωή μας; μια μαλακία που παρουσιάζεται τετράκις κάθε μήνα στα γκισέ των τραπεζών δι' υπόθεσίν της; ένα αγκομαχητό που πρέπει να πληρώνει λύτρα στη Ζήμενς για κάθε ανάσα, μια ξεφτίλα που αξίζει στους «τεμπέληδες» και στους «διεφθαρμένους»;

Τι είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση;

Μια Ιερά Συμμαχία των Τοκογλύφων με το στομάχι τους;

Ο ζωτικός χώρος των Αρίων; Η διαρκής τιμωρία των μαζών; Η «τελική λύση» για τον πολιτισμό των ανθρώπων;

Τι είναι μια κυβέρνηση που υπεξαιρεί τα λεφτά των πυροπαθών, για να πληρώσει τα κινητά του Πάγκαλου και τις γραμματείς του Βενιζέλου;

Ποιοι είναι οι κρατικοδίαιτοι διανοούμενοι που μπορούν να κατηγορούν για λαϊκισμό τον ίδιον τον λαό; Σε ποια ρεστωράν τρώνε; (όχι γιαούρτια, αυτά τα τρώνε πλέον παντού).

Ποιος είναι ο Μπαρόζο;

Ούτε μια τρίχα απ' τα μαλλάκια της γερόντισσας που έμεινε με τη σύνταξη μισή.

Να τελειώνουμε!

Δεν είμαστε ανδράποδα, να μας κάνουν ό,τι θέλουν τα ανδρείκελα.

Υπάρχουν λύσεις. Υπάρχουν άλλες πολιτικές.

Και καλούνται τα κόμματα ιδίως της Αριστεράς να τις διατυπώσουν, να τις προτείνουν στον λαό, να διαβουλευτούν μαζί του. Παντού! Στα σπίτια στις πλατείες, στους δρόμους, στους εργασιακούς χώρους.

Δεν είναι ώρα τώρα να σνομπάρουν οι μισοί ΣΥΝασπισμένοι τους αγανακτισμένους. Ούτε είναι τώρα η ώρα για να τιμωρεί το ΚΚΕ όσους δεν κατάλαβαν εγκαίρως ότι είχε δίκιο για το Μάαστριχτ.

Είναι βέβαιον ότι μια μέρα η Γη θα γίνει κόκκινη κι ότι ο Σοσιαλισμός θα έρθει (μάλιστα πριν από τη Δευτέρα Παρουσία), αλλά για την ώρα χάνονται δουλειές, πληθαίνει η ανεργία, κόβονται μισθοί, αφανίζεται το ασφαλιστικό, ξεχαρβαλώνονται οι γειτονιές, κλείνουν μαγαζιά, κλείνουν σπίτια, εκπίπτει η (έστω αστική) δημοκρατία, ώσπου να γίνουν οι

δεξιοί κεντρώοι, οι κεντρώοι σοσιαλιστές και οι σοσιαλιστές κομμουνιστές, θα έχουμε γυρίσει όλοι στα σπήλαια.

Δεν θέλει ο λαός έναν «καλό καπιταλισμό», θέλει προμάχους να τον βοηθήσουν να βγει απ' την παγίδα.

Αυτό είναι το πρόταγμα της ανάγκης κι όχι το «τις πταίει» -υπάρχει καιρός γι' αυτό. Αργότερα. Το επείγον είναι η σωτηρία του λαού.

Σήμερα ο λαός, παρά την τρομοκρατία και τη μαύρη προπαγάνδα, δίνει στις υπάρχουσες εκδοχές της Αριστεράς ένα ποσοστό περίπου 25%...

Αν η Αριστερά βγει μπροστά με προτάσεις, πρόγραμμα, τακτική και στρατηγική ο λαός θα της δώσει μεγαλύτερο ποσοστό, γεωμετρικά μεγαλύτερο.

Βγάζοντας έτσι ενδεχομένως την Ελλάδα μπροστά στον αγώνα για την ανατροπή του συστήματος, που γεννά και ζει απ' τις κρίσεις του. Οχι μόνον σε εθνικό αλλά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Αυτή είναι σήμερα η πρόκληση της Ιστορίας, τα λοιπά είναι για όσους δεν ακούνε τη βοή των επερχομένων. Η ανάγκη σήμερα απαιτεί τη γενναιότητα της Αριστεράς που μπορεί να βγει μπροστά χωρίς να 'ναι φοβική ούτε με την υπόλοιπη Αριστερά ούτε με τον λαόν τον ίδιο.

Ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, θα βρει τον δρόμο του ακόμα κι αν η Αριστερά εθελοτυφλήσει με τον τρόπο του Οιδίποδα...
γράφει ο ΣΤΑΘΗΣ Σ.

από την enet

Η “τελική λύση”, τότε Εβραίοι, τώρα Έλληνες

Με την κωδική ονομασία «Τελική λύση» έγινε γνωστό το σχέδιο του Γ' Ράιχ για την συστηματική εξόντωση των Εβραίων. Το Γ΄Ράιχ θεωρούσε ότι οι Εβραίοι απειλούσαν την καθαρότητα του γερμανικού έθνους. Αρχικά, η πολιτική του Γ' Ράιχ ήταν να ενθαρρύνουν τους Εβραίους να εγκαταλείψουν τα εδάφη που κατείχε το Γ' Ράιχ και να μεταναστεύσουν, αργότερα άρχισε πογκρόμ διώξεων εναντίον τους.

Τελικά στις 20-1-1942, σε σύσκεψη ανώτατων αξιωματούχων του Γ' Ράιχ στο προάστιο Wannsee, τους ανακοινώθηκε η απόφαση της ηγεσίας της Γερμανίας με την ονομασία «Τελική λύση». Το τι έγινε στη... συνέχεια είναι γνωστό. Για να επέλθει λοιπόν η πολυπόθητη καθαρότητα του γερμανικού έθνους, το αποτέλεσμα ήταν να θανατωθούν συνολικά έξι εκατομμύρια Εβραίοι καθώς και πολλοί Ρομά, ομοφυλόφιλοι κ.λ.π.

Αφού τελικά το Γ' Ράιχ δεν κατάφερε να εξουσιάσει την Ευρώπη με την πολεμική βία, σήμερα το Δ' Ράιχ, το επιτυγχάνει με την οικονομική βία. Με μεθοδικό τρόπο έστησε την Ευρωζώνη, στην οποία, άγνωστο γιατί, όρμησαν μέσα διάφορα ευρωλιγούρια. Η Αγγλία φυσικά πανέξυπνη, έμεινε απέξω. Στη συνέχεια αφού άρπαξε όλα τα πλεονάσματα των PIGS, είτε μέσω εξαγωγών, είτε μέσω διαφθοράς των τοπικών αξιωματούχων, τελικά τους άφησε με ελλείμματα και υπερβολικά χρέη.

Σήμερα το Δ' Ράιχ, επιδιώκει την οικονομική καθαρότητα από μια Ευρωζώνη στην οποία το απόλυτο αφεντικό είναι το ίδιο. Πρώτο θύμα για υφαρπαγή της περιουσίας της και στη συνέχεια πέταγμα έξω από την Ευρωζώνη είναι η Ελλάδα, η οποία προς το παρόν ενθαρρύνεται να αποχωρήσει μόνη της, όπως και τότε με τους Εβραίους στην αρχή. Στη Συνέχεια θα ακολουθήσουν και τα άλλα PIGS. Μετά η εύκολη «γραμμή Μαζινώ» κ.λ.π.

Ένα πράγμα θα σταματούσε τώρα την Γερμανία. Μια πλήρη και καθολική στάση πληρωμών από μέρους της Ελλάδας. Ίσως όμως και να είναι πλέον αργά.

Όμως για να αποφασιστεί κάτι τέτοιο θέλει γνήσια λαϊκή και άφθαρτη ελληνική κυβέρνηση. Πιστεύει άραγε κανείς ότι το ίδιο το σάπιο καθεστώς που συναλλάχθηκε στο παρελθόν με γερμανικά συμφέροντα, μπορεί τώρα να ορθώσει ανάστημα;;;

από το προεδρική δημοκρατία

Τρενάρουν την χρεοκοπία για να σώσουν τις τράπεζες

Η Ελλάδα βρίσκεται εγκλωβισμένη σε μια οικονομική δίνη, από την οποία είναι ίσως αδύνατο να ξεφύγει. Κατέχει ένα μη διαχειρίσιμο δημόσιο χρέος (150% του ΑΕΠ, με αύξηση φέτος 10%), μια οικονομία η οποία καταρρέει (η φετινή μείωση του ΑΕΠ πάνω από 7%, έχει εκτοξεύσει την ανεργία στο 16%), ένα χρόνιο έλλειμμα του ισοζυγίου πληρωμών ( σήμερα είναι 8% του ΑΕΠ). Το παραπάνω φονικό κοκτέιλ ολοκληρώνεται με τις αφερέγγυες ελληνικές τράπεζες που χάνουν συνεχώς καταθέσεις.

Η μόνη λύση για να βγει η Ελλάδα από το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται, είναι να... δηλώσει αδυναμία πληρωμής του δημοσίου χρέους της. Όταν το κάνει, θα πρέπει να κόψει την αρχική αξία του χρέους τουλάχιστον 50%. Το τρέχον σχέδιο μείωσης της σημερινής αξίας των ομολόγων που κατέχουν ιδιώτες κατά 20 ποσοστιαίες μονάδες, αποτελεί μόνο ένα μικρό βήμα για το παραπάνω.

Εάν η Ελλάδα φύγει από το ευρώ αφού πτωχεύσει, θα μπορεί να υποτιμήσει το νόμισμα της, τονώνοντας έτσι την ζήτηση κάτι που θα οδηγήσει σε εμπορικό πλεόνασμα. Μία τέτοια στρατηγική “πτώχευσης και υποτίμησης”, έχει αποτελέσει πρότυπο και για άλλες χώρες του κόσμου που βρέθηκαν σε ανάλογη θέση με την Ελλάδα. Ο μοναδικός λόγος που αυτή η στρατηγική δεν έχει εφαρμοστεί στην Ελλάδα είναι λόγω του εγκλωβισμού της στο ενιαίο νόμισμα.

Παράλληλα, οι αγορές γνωρίζουν πολύ καλά, ότι η Ελλάδα από την στιγμή που είναι αφερέγγυα, είναι θέμα χρόνου να οδηγηθεί σε χρεοκοπία.

Οπότε, γιατί οι ηγέτες της Γαλλίας και της Γερμανίας προσπαθούν τόσο σκληρά να εμποδίσουν ή καλύτερα να καθυστερήσουν το αναπόφευκτο;

Υπάρχουν δύο λόγοι.

Ο πρώτος έχει να κάνει με το γεγονός, ότι οι τράπεζες καθώς και άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στην Γερμανία και την Γαλλία, είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένα στο ελληνικό δημόσιο χρέος, τόσο άμεσα όσο και μέσω των πιστώσεων που έχουν επεκταθεί σε Ελληνικές και άλλες τράπεζες της Ευρωζώνης. Η αναβολή της χρεοκοπίας δίνει τη δυνατότητα στα Γαλλικά και Γερμανικά χρηματοπιστωτικά ιδρύματα χρόνο να μαζέψουν (build up) τα κεφάλαιά τους, να μειώσουν την έκθεσή τους σε ελληνικές τράπεζες μη χορηγώντας νέα πίστωση όταν λήξουν τα δάνεια, και να πουλήσουν ελληνικά ομόλογα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Ο δεύτερος και ποιο σημαντικός λόγος για τον αγώνα του γαλλογερμανικού άξονα να καθυστερήσει μία ελληνική χρεοκοπία, έχει να κάνει με τον κίνδυνο πρόκλησης και άλλων χρεοκοπιών σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης καθώς και σε τραπεζικά ιδρύματα, με κύριες εξ αυτών την Ισπανία και την Γαλλία. Ο συγκεκριμένος κίνδυνος επισημάνθηκε από την πρόσφατη υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ιταλίας από την Standard & Poor’s.

Μια χρεοκοπία από μια εκ των παραπάνω χωρών, θα επιφέρει τεράστιες καταστροφές στις τράπεζες και σε άλλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στην Γαλλία και την Γερμανία. Το Ευρωπαϊκό Ταμείο Οικονομικής Σταθερότητας, είναι αρκετά μεγάλο ώστε να καλύψει τις οικονομικές ανάγκες της Ελλάδας, όμως όχι τόσο ώστε να χρηματοδοτήσει την Ιταλία και την Ισπανία, εφόσον χάσουν την πρόσβαση τους στις ιδιωτικές αγορές. Έτσι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ευελπιστούν, ότι με το να δείξουν πως μέχρι και η Ελλάδα μπορεί να αποφύγει την χρεοκοπία, οι ιδιωτικές αγορές θα ανακτήσουν την εμπιστοσύνη τους στην βιωσιμότητα της Ιταλίας και της Ισπανίας και θα συνεχίζουν να δανείζουν τις κυβερνήσεις τους με λογικά επιτόκια και να χρηματοδοτούν τις τράπεζες τους.

Εάν επιτραπεί στην Ελλάδα να πτωχεύσει μέσα στις επόμενες εβδομάδες, οι χρηματοπιστωτικές αγορές θα λάβουν σοβαρά υπόψη τους ότι ενδέχεται να ακολουθήσουν τον δρόμο της, η Ιταλία και η Ισπανία. Μια τέτοια εξέλιξη θα μπορούσε να προκαλέσει αύξηση στα επιτόκια δανεισμού των δύο χωρών και μια άμεση αύξηση των κρατικών χρεών τους, με αποτέλεσμα να είναι αφερέγγυες. Καθυστερώντας την ελληνική χρεοκοπία για δύο χρόνια, οι Ευρωπαίοι πολιτικοί ελπίζουν, να δώσουν τον απαιτούμενο χρόνο στην Ισπανία και την Ιταλία να αποδείξουν ότι είναι οικονομικά βιώσιμες.

Εφόσον, η Ιταλία και η Ισπανία καταφέρουν να είναι οικονομικά βιώσιμες στο τέλος των δύο ετών, τότε οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα είναι σε θέση να επιτρέψουν στην Ελλάδα να πτωχεύσει χωρίς να υπάρχει ο κίνδυνος της μόλυνσης. Επίσης, και η Πορτογαλία μπορεί να ακολουθήσει τον δρόμο της Ελλάδας, χρεοκοπώντας και βγαίνοντας και αυτή από την Ευρωζώνη. Όμως οι μεγαλύτερες χώρες θα είναι σε θέση να χρηματοδοτηθούν με λογικά επιτόκια, ώστε να συνεχιστεί το σύστημα της Ευρωζώνης.

Αν, όμως, η Ισπανία και η Ιταλία δεν πείσουν τις αγορές ότι είναι οικονομικά βιώσιμες, μέσα στο διάστημα των δύο ετών, τότε τα επιτόκια δανεισμού για τις κυβερνήσεις και τις τράπεζες τους θα αυξηθούν σημαντικά και θα είναι πλέον ξεκάθαρο ότι είναι αφερέγγυες. Σε αυτό το σημείο θα πτωχεύσουν. Επίσης, δεν θα μπορούν –τουλάχιστον προσωρινά- να δανειστούν, πράγμα που θα τους οδηγήσει στον πειρασμό να εγκαταλείψουν το ενιαίο νόμισμα.

Ωστόσο, ελλοχεύει ένας μεγαλύτερος και πιο άμεσος κίνδυνος, καθώς υπάρχει η πιθανότητα να μην υπάρξουν αυτά τα δύο χρόνια για την οικονομική ισχυροποίηση της Ιταλίας και της Ισπανίας.

Ως γνωστόν, το επίπεδο των ελληνικών επιτοκίων δανεισμού δείχνουν ότι οι αγορές θεωρούν πως η Ελλάδα θα πτωχεύσει πολύ σύντομα. Και ακόμα πριν γίνει η εν λόγω χρεοκοπία, είναι πιθανό να υπάρξει μία ραγδαία αύξηση των επιτόκιων δανεισμού της Ιταλίας και της Ισπανίας, οδηγώντας τις σε ένα δύσβατο οικονομικό μονοπάτι.

Έτσι, οι ηγέτες της Ευρωζώνης θα μάθουν με τον σκληρό τρόπο, ότι η προσπάθεια εμπαιγμού των αγορών είναι μια επικίνδυνη στρατηγική.
Του Martin Feldstein
(Ο Martin Feldstein είναι καθηγητής οικονομικών στο πανεπιστήμιο του Harvard, διετέλεσε πρόεδρος του Συμβουλίου Οικονομικών επί κυβερνήσεως Reagan, καθώς και πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής Οικονομικών Ερευνών των ΗΠΑ)

από το project-syndicate μετάφραση antinews

Τα σκοτεινά παιχνίδια της Deutsche Bank και το Δ' Ράιχ

Η Deutsche Bank ως ο ενορχηστρωτής της ριψοκίνδυνης γερμανικής πολιτικής.

Η Ιταλία έχει βρεθεί τον τελευταίο καιρό στο πλευρό της Ελλάδας, όχι βέβαια από πνεύμα αλτρουισμού και αλληλεγγύης αλλά λόγω των κοινών προβλημάτων που αντιμετωπίζει. Χαρακτηριστικό είναι το μένος με το οποίο αντιμετωπίζουν την γερμανική αδιαλλαξία. Σε ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε για παράδειγμα, παρατίθενται μερικά πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία όσον αφορά τον ρόλο που διαδραματίζει η Deutsche Bank στην κατάρρευση των επονομασμένων PIIGS.

Στο άρθρο αυτό διαβάζουμε ότι:

“Πριν από τρεις σχεδόν εβδομάδες η πολυεθνική Deutsche Bank ξεφορτώνονταν 7δις ευρώ σε τίτλους του ιταλικού δημοσίου πυροδοτώντας έναν διεθνές σπιράλ πωλήσεων. Σήμερα η σταθερότητα του ιταλικού χρέους εξαρτάται από τις αγορές των ιταλικών τίτλων από την ΕΚΤ, η οποία και κρατάει ήδη 22δις. Σε ανάλογη κατάσταση βρίσκονται και άλλες χώρες όπως η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Ελλάδα και η Ιρλανδία, οι οποίες γονάτισαν εξαιτίας των πωλήσεων των χρεωγράφων τους από την Deutsche Bank, και τώρα βρίσκονται υπό την προστασία (όχι χωρίς όρους) της ΕΚΤ.”

Και συνεχίζει:

“Το δημόσιο χρέος είναι μία βρετανική επινόηση μερικών αιώνων πριν, η οποία έλαβε χώρα επίσημα υπό την αιτιολογία να μπορεί το κράτος να προμηθεύεται με δάνεια και όχι μέσω φόρων τα χρήματα που είχε ανάγκη. Στην πραγματικότητα το δημόσιο χρέος δημιουργήθηκε διότι εξυπηρετούσε τις τράπεζες ώστε να είναι σε θέση να επενδύουν ένα σημαντικό μέρος της ρευστότητάς τους σε κρατικούς τίτλους. Τίτλους που επέτρεπαν στις τράπεζες από την μία να αποσπούν σίγουρα επιτόκια, και από την άλλη να λειτουργούν ως εγγυήσεις σε περίπτωση ανάγκης. Τα τελευταία χρόνια το δημόσιο χρέος των κρατών φούσκωσε πολύ καθώς οι κυβερνήσεις είχαν ανάγκη πόρων για την σωτηρία των τραπεζών που βρέθηκαν σε κρίση εξαιτίας της φούσκας των παραγώγων. Οι τράπεζες σήμερα χωρίς ίχνος ευγνωμοσύνης, μπορούν να εκβιάζουν τις κυβερνήσεις που χρεώθηκαν εξαιτίας τους και έχουν αδράξει την ευκαιρία προκειμένου να αντικαταστήσουν τα τοξικά χαρτιά με δημόσια περιουσία. Σήμερα στην Ευρώπη, η χώρα που χρεώθηκε πιο πολύ για να σώσει τις τράπεζές της είναι η Γερμανία, η οποία οσονούπω θα βρεθεί και αυτή σε μπελάδες. Όμως οι πολυεθνικές όπως η Deutsche Bank έχουν βάλει στο στόχαστρο τις πιο αδύναμες χώρες χρησιμοποιώντας την γερμανική κυβέρνηση ως βούρδουλα.

Ορίστε γιατί επιμένουν τόσο στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας και στην “απελευθέρωση” των δημοσίων υπηρεσιών, δεδομένου του ότι κάθε δημόσια επιχείρηση διαθέτει σημαντική περιουσία σε κτήρια και γη. Η ουσία των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών που επιβάλλεται από το δίδυμο Σαρκοζί-Μέρκελ συνίσταται σε πρακτικό επίπεδο στην εξώθηση των κρατών στην παραχώρηση της δημόσιας περιουσίας και άλλων κερδοφόρων πολυεθνικών.”

Το πιο ωραίο όμως έρχεται στην συνέχεια:

“Δημοσιογραφικές έρευνες του δημοσίου γερμανικού καναλιού ARD TV τεκμηρίωσαν ότι η κυβέρνηση Μέρκελ παίρνει εντολές απευθείας από την Deutsche Bank. Απεκαλύφθη ότι ο Υπ. Οικονομικών, Schaeuble, διαχειρίστηκε την ελληνική κρίση στην βάση εγγράφων-ντιρεκτίβας επεξεργασμένων στα γραφεία της Deutsche Bank, και αυτό την στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία των ΜΜΕ και των επισήμων σχολιαστών δήλωνε ότι η Μέρκελ καθοδηγείται από τον φόβο των εκλογικών αποτελεσμάτων στa ομοσπονδιακά κρατίδια Hessen και Westfalia.

Η δουλικότητα και το κλαψούρισμα της καγκελαρίου Μέρκελ προς την Deutsche Bank έλαβαν όμως εμφατικές διαστάσεις. Η ARD TV απεκάλυψε ότι το 2008, με την ευκαιρία των εβδομηντακοστών γενεθλίων του διοικητή της Deutsche Bank, Josef Ackermann, διοργανώθηκε μία γιορτή στην καγκελαρία με έξοδα της ίδιας της καγκελαρίας, δηλ. των Γερμανών φορολογουμένων. Στην Γερμανία έγιναν τα προβλέψιμα αγανακτισμένα σχόλια για τα έξοδα (πιθανότατα τοποθετημένα ως “δημοσία δαπάνη”), όμως είναι γνωστό ότι οι πλούσιοι δεν κλέβουν εξ ανάγκης αλλά από πάθος.

Ένας πρώην οικονομολόγος του ΔΝΤ, ο Simon Johnson, χαρακτήρισε σε μία συνέντευξή του τον Ackermann ως “τον πιο επικίνδυνο τραπεζίτη παγκοσμίως“, καθώς ο ισχυρισμός του να επιτύχει απόδοση τουλάχιστον 25% είναι εξαιρετικά επικίνδυνος και μπορεί να στηριχθεί μονάχα σε έξοδα των φορολογουμένων στην περίπτωση που κάτι πήγαινε στραβά. Όμως αυτό δείχνει ότι ο Ackermann έχει καταλάβει πως λειτουργεί στην πραγματικότητα ο καπιταλισμός: είναι ο φορολογούμενος η αληθινή κότα που κάνει τα χρυσά αυγά, και είναι πάντα οι φτωχοί που οφείλουν να καταθέτουν την ελεημοσύνη στους πλουσίους.”

Το άρθρο αναφέρει ότι το τείχος του Βερολίνου αγοράστηκε από την Deutsche Bank με συμφωνία μεταξύ του τότε διοικητή της, Alfred Herrhausen, και του Γκορμπατσόφ. Ο πρώτος δολοφονήθηκε το 1989, τρεις εβδομάδες μετά την πτώση του τοίχους και η Deutsche Bank δεν πλήρωσε ποτέ το τοίχος που παρόλα αυτά περιήλθε στην ιδιοκτησία της[!]. Με απλά λόγια η τράπεζα κατάφερε να εξαπατήσει ακόμη και τον Γκορμπατσόφ.

Το άρθρο αναφέρει κλείνοντας:

“Σήμερα είναι δύσκολο να βρούμε περιπτώσεις διαφθοράς στις οποίες να μην εμπλέκεται με κάποιο τρόπο η Deutsche Bank. Ακόμη και από το υγειονομικό σκάνδαλο στο Abruzzo που παρέσυρε τον κυβερνήτη Ottaviano Del Turco δεν μπορούσε να λείπει η Deutsche Bank. Οφείλουμε σε μία πτήση στο Λονδίνο του Ottaviano del Turco, το 2006, για να συναντήσει τους επικεφαλείς της Deutsche Bank, το γεγονός ότι οι αποφάσεις της ίδιας της Deutsche Bank δεν λαμβάνονται καν στην Γερμανία αλλά στο Λονδίνο.

Σε ένα πράγμα έχει δίκιο ο πρωθυπουργός David Cameron: Το Λονδίνο βρίθει από εγκληματίες. Όμως αντί να στείλει την αστυνομία να τους ξετρυπώσει από το City, την στέλνει στα προάστια για να δείρει τον κόσμο. Τίποτα το παράξενο καθώς τον περασμένο χρόνο ο Cameron ήταν ο υποψήφιος που χρηματοδοτήθηκε επισήμως από την Deutsche Bank με όρους σχεδόν ντροπιαστικούς για αυτή την υποστήριξη.”

από το Alkimos archive

Υγ: Η επιλογή της εικόνας σε αυτό το άρθρο δεν είναι τυχαία, διότι έχει σχέση με το όνομα Ackerman. Είναι ίσως μια από αυτές τις διαβολικές συμπτώσεις της ζωής (ή μήπως δεν είναι σύμπτωση;) καθώς ο πρώτος παραγωγός που ανέβασε την θρυλική ιστορία του Αλ Καπόνε στον κινηματογράφο, λεγόταν: Leonard Joseph Ackerman!

Σας συνιστούμε να διαβάσετε επίσης και το... Ποιος ο ρόλος της Deutsche Bank στις τελευταίες δραματικές εξελίξεις; (13/5/2010) καθώς επίσης και το άρθρο του Γιώργου Δελαστίκ : "Η πολιτική διακήρυξη του Δ' Ράιχ" στα Επίκαιρα για να καταλάβετε πως “δένει το γλυκό”.