Η αρχή του ολέθρου για το πολιτικό σύστημα

Όταν ο καθένας από εμάς σκέπτεται, όταν κρίνει από τις πράξεις των πολιτικών και όχι από τα λόγια, όταν συνειδητοποιεί το μακροπρόθεσμο κοινό συμφέρον του μεγαλύτερου μέρους των Ελλήνων πολιτών και κυρίως όταν δρα ενωτικά και αποφασισμένα, τότε ναι. Επέρχεται η καταστροφή. Μόνο που η καταστροφή αφορά το πολιτικό σύστημα, και όχι τον ελληνικό λαό. Αφορά το σάπιο καθεστώς και τους υποστηρικτές του και όχι τις αρχές και τις αξίες του Ελληνικού πολιτισμού.

Ολέθριος τρόπος αντίδρασης απέναντι σε ολέθρια πολιτική, χαρακτήρισε ο κ. Σαμαράς τις πράξεις αντίθεσης στη Θεσσαλονίκη.

Οι λέξεις σε ένα δελτίο τύπου ή σε μια δήλωση, ποτέ δεν... είναι τυχαίες. Επιλέγονται προσεκτικά. Σε αυτή την περίπτωση ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πιθανός αυριανός πρωθυπουργός της χώρας, χαρακτήρισε ολέθρια την δράση-αντίδραση του λαού. Μια ματιά σε ένα λεξικό θα υπενθύμιζε στον κ. Σαμαρά ότι η λέξη ολέθριος, συνδέεται με την ολοκληρωτική καταστροφή. Με μια κατάσταση κατά την οποία αφανίζονται τα πάντα.

Δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως δεν ήξερε την σημασία της λέξης, ο κ. Σαμαράς. Αυτός τουλάχιστον έχει μεγαλώσει στην Ελλάδα. Υποθέτουμε επομένως πως γνωρίζει καλύτερα την Ελληνική γλώσσα, από τον πρωθυπουργό. . Είναι φανερό ότι σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε ολοκληρωτική καταστροφή. Δεν αφανίστηκαν τα πάντα. Κατά την άποψή μας, αυτό που συνέβη, είναι ότι, δεν έγιναν ή έγιναν μετ’ εμποδίων ή διαφορετικά από τα συνηθισμένα, οι παρελάσεις στις περισσότερες πόλεις της χώρας. Αλλά δεν ήρθε η συντέλεια του κόσμου, ούτε καν το τέλος των παρελάσεων, για να χρησιμοποιήσει κάποιος τη λέξη ολέθριος

Γιατί όμως επέλεξε να χαρακτηρίσει ολέθριο τον τρόπο αντίδρασης του λαού, ο κ. Σαμαράς; Ίσως γιατί αυτή τη φορά, ο λαός έδρασε, χωρίς έλεγχο από τα κόμματα εξουσίας. Η δράση του, είχε συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Ο λαός δεν έμεινε στα λόγια. Προχώρησε και κατέλαβε το δρόμο. Ειρηνικά μεν, αλλά αποφασισμένα. Ετερόκλητες ομάδες; Ναι. Υποκινούμενοι κάποιες ομάδες από άλλους πολιτικούς χώρους; Και αυτό θα μπορούσε να λεχθεί

Όμως ο κ. Σαμαράς, όπως και όλοι όσοι απαρτίζουν το σημερινό πολιτικό σύστημα, γνωρίζει πως πάντα γινόταν προσπάθεια από κομματικούς χώρους να κινητοποιηθούν μεγάλες ομάδες πληθυσμού. Το ερώτημα είναι γιατί τώρα πετυχαίνει, και πιο παλιά, όχι. Μήπως γιατί τώρα υπάρχουν πραγματικά προβλήματα; Μήπως γιατί έφτασε ο κόμπος στο χτένι; Ο κ. Σαμαράς, όπως επίσης όλοι οι στυλοβάτες του πολιτικού συστήματος γνωρίζουν πως όταν ετερόκλητες ομάδες, φτάσουν στο σημείο να δρουν μαζί, αυτό σημαίνει πως εκείνα που τους χωρίζουν είναι πολύ μικρότερα από εκείνα που τους ενώνουν. Οι ομάδες αρχίζουν σιγά σιγά να το συνειδητοποιούν, να ξεπερνούν τις μικρές τους αντιθέσεις και να βρίσκουν τα σημεία που τους ενώνουν μπροστά στον κοινό εχθρό: που είναι και το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Η ομάδα που το απαρτίζει είναι η μόνη ομάδα που βρίσκεται στο απυρόβλητο. Ο λαός υποφέρει και η ‘ομάδα’ ζει και βασιλεύει.

Οι της ομάδας αυτής, μοιράζονται την εξουσία ή την προοπτική της. Αυτό τους καθιστά αλληλέγγυους μεταξύ τους. Ο λαός, στράφηκε εναντίον της ομάδας αυτής. Και τότε η ομάδα επέδειξε την αλληλεγγύη που η ενότητα μπροστά στο κοινό συμφέρον επιβάλλει. Έτσι ο κ. . Σαμαράς και έτεινε χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση: Όλοι αυτοί προκαλούν τον όλεθρο και την καταστροφή. Ας τους απομονώσουμε, γιατί δρουν, ενάντια στις ‘δημοκρατικές’ μας κατακτήσεις! Αυτά ψελλίζουν οι πολιτικοί μας και αναπαράγουν τα δικά τους ΜΜ"Ε".

Έχουν δίκιο. Όταν ο καθένας από εμάς σκέπτεται, όταν κρίνει από τις πράξεις των πολιτικών και όχι από τα λόγια, όταν συνειδητοποιεί το μακροπρόθεσμο κοινό συμφέρον του μεγαλύτερου μέρους των Ελλήνων πολιτών και κυρίως όταν δρα ενωτικά και αποφασισμένα, τότε ναι. Επέρχεται η καταστροφή. Μόνο που η καταστροφή αφορά το πολιτικό σύστημα, και όχι τον ελληνικό λαό. Αφορά το σάπιο καθεστώς και τους υποστηρικτές του και όχι τις αρχές και τις αξίες του Ελληνικού πολιτισμού.

Το μόνο που κάνει ο κ. Σαμαράς με αυτές τις δηλώσεις, είναι να υπενθυμίζει στους Έλληνες πολίτες, πως είναι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα που πάσχει. Όχι ένα κόμμα. Πως είναι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα που θέλει αλλαγή. Και πως μια αλλαγή στην κυβέρνηση, δεν θα είναι παρά ίδια πολιτική με άλλα κουστούμια.
Ευχαριστούμε για την υπενθύμιση.
γράφει η Δηιδάμεια

από το economist

Αυτή την φορά η πατρίδα είσαι Εσύ

Εσύ είσαι έτοιμος; Θα αποδείξει το μικρό ποσοστό του λαού που δεν βρίσκει αποκούμπι σε κόμματα και ιδεολογίες ότι μπορεί να ορθωθεί στις διαφορετικές ημέρες που θα έρθουν; Είναι έτοιμες οι ψυχές μας για το γδάρσιμο των ευαισθησιών από πάνω τους τούτες εδώ τις μέρες που διανύουμε και να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει απέναντι στην ολική καταστροφή που έρχεται; Διότι ακόμη το τέλος δεν έχει έρθει. Άλλο ο ήχος από τα ποδοβολητά στον δρόμο κι άλλο το σπάσιμο της πόρτας του σπιτιού σου που το θεωρείς ακόμη κάστρο απροσπέλαστο. Τον εχθρό δεν μπορείς να τον αποφύγεις όταν έχει χαράξει επί χάρτου την τέλεια επίθεση εναντίον σου. Όταν έχει όλα τα όπλα να σε πολεμήσει.

Είναι ηλίθιος και συνάμα επικίνδυνος για το σύνολο όποιος αυτές τις πρωτόγνωρες ιστορικά ημέρες ακόμη θέλει να... πιστεύει ότι μπορεί το οποιοδήποτε κόμμα, το οποιοδήποτε πολιτικό ανδρείκελο- από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά το οποίο έχει το θράσος ακόμη να ζει- ότι μπορεί με την ψήφο του να πάρει ανάσα, ότι μπορεί ψευτοδημοκρατικά να ξαναβρεί αυτά που έχασε. Η Δημοκρατία της Ελευθεριότητας τους τα κατέστρεψε όλα και αυτή η ψήφος που θεωρούσες ως άνοος ότι μπορούσες να την δώσεις με ελαφρά την καρδία στο κάθε λαμόγιο που ασχολείται με την πουλημένη από το 1944 πολιτική.

Είναι τραγικό να ανέχεσαι να σου μιλούν ακόμη μέσω των Μέσων τους αυτοί που σε ξεπούλησαν. Είναι τραγικό να σε βλέπω να κατεβαίνεις σε πορείες σαν πρόβατο φωνάζοντας και ζητώντας καταβάθος έναν άλλο ποιμένα να σε βάλει σε μαντρί για να νιώσεις ασφαλής. Το σφαγείο πάντα δίπλα στο μαντρί ήταν. Εσύ όμως δεν ήθελες να το δεις και οι πράξεις σου μαρτυρούν ότι ούτε τώρα δεν θέλεις να δεις. Αλήθεια τι άλλο έχεις να πεις; Σταμάτα να λες και πράξε. Κι αν δεν μπορείς να πράξεις, σκάσε! Καταντήσαμε την πατρίδα μας έκθεση ιδεών. Όλοι μας είχαμε κάτι να γράψουμε αλλά κανένας μας δεν πήρε το φτυάρι να ανοίξει τον δρόμο όταν το χιόνι έπεφτε πρώτα ελαφρά και μετά με τους κουβάδες . Χωμένοι κάτω από το χιόνι είμαστε τώρα όλοι μας. Ρομαντικοί και πραγματιστές. Λαμόγια και τίμιοι. Ένοχοι και αθώοι. Τώρα όμως που το χάος θα επακολουθήσει οι ευαισθησίες πρέπει να μπουν στην ντουλάπα. Να κλειδωθούν εκεί διότι έχουμε μεγάλο ανήφορο.

Η καρδιά αυτή την φορά πρέπει να χτυπάει για τις αντοχές μας και όχι για τα συναισθήματά μας. Αυτή τη φορά ο πόλεμος δεν θα γίνει με τα όπλα ως είναι σωστό. Τώρα πρέπει να κάνουμε τις ιδέες μας και τις πράξεις μας μαχαίρια. Τόσο καλά ακονισμένα που να ματώνουν ακόμα και τον θεό. Είναι νομοτελειακό οι περισσότεροι να μην τα καταφέρουμε. Δεν είμαστε όλοι γεννημένοι για τα δύσκολα. Όμως κάποιοι είναι. Και τελικά αυτοί ήταν πάντα που έκαναν τον πλανήτη Ελλάδα να γυρίζει. Ανάμεσά μας είναι. Δίπλα μας είναι. Μέσα μας είναι. Μονάδες χαμένες στο πλήθος που αυτή την στιγμή πονάει η καρδιά τους γιατί έχουν την κατάρα και ευλογία να νιώθουν πολύ πιο γρήγορα τον κίνδυνο από την πλειοψηφία. Μονάδες έτοιμες που για πρώτη φορά πρέπει να μην δράσουν με παντιέρα το δίκαιο αλλά ούτε να γίνουν θύματα υπερβάλλοντος συναισθηματισμού.

Ο εχθρός μας ξέρει καλά. Μάς έχει μελετήσει 200 χρόνια τώρα. Ξέρει να μάς φοβίζει, ξέρει να μάς εξεφτελίζει, ξέρει να μάς βασανίζει. Αυτό που δεν ξέρει όμως είναι ότι αυτή την φορά το ΟΧΙ δεν θα το ακούσει ως ιαχή αλλά ως ψίθυρο στο αυτί του νιώθοντάς το βαθιά. Πολύ βαθιά. Όχι από λάμα που καίει αλλά από καρδιά που πάγωσε για να ανοίξει τον κλεισμένο από χιόνι δρόμο. Αυτή την φορά η πατρίδα δεν είναι κάτι για το οποίο θα πολεμήσεις.
Αυτή την φορά η πατρίδα είσαι Εσύ.

γράφει ένας απλός άνθρωπος

Είμαστε ο περίγελος της οικουμένης

Για την διαπραγματευτική δεινότητα της ελληνικής κυβέρνησης θα έχουν να πουν οι ιστορικοί του μέλλοντος. Από τον κ. Σαμαρά, όμως, ο οποίος μας έχει μιλήσει άπειρες φορές για την ανάγκη της επαναδιαπραγμάτευσης με τους Ευρωπαίους, περιμέναμε κάτι περισσότερο. Μας είπαν ότι δεν μίλησε στους συναδέλφους του Ευρωπαϊκού λαϊκού Κόμματος, επειδή δεν άνοιξε θέμα συζήτησης για την Ελλάδα! Κυρίες και κύριοι, μην έχετε ελπίδα για κάτι περισσότερο από αυτό που ήδη εισπράττουμε...

Χτες διάβαζα ότι ο Βούλγαρος υπουργός Οικονομικών έκανε δηλώσεις ότι οι συμπατριώτες του... «χαίρονται» για την ελληνική κρίση και ότι αυτή –η αναθεματισμένη η κρίση– έχει ως αποτέλεσμα να αυξάνονται οι επενδύσεις στη Βουλγαρία. Μην ακούσω κάποιον στο μέλλον να μιλήσει για "διεθνισμό"...

Αυτό έχει συμβεί! Είμαστε ο περίγελος της οικουμένης. Οι άλλοι χαίρονται με τα δεινά μας και οι γείτονές μας ακόμη περισσότερο. Ειδικά αυτό το τελευταίο χρειάζεται να το προσέξουμε ιδιαίτερα...

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, λοιπόν, που οι λύκοι μας έχουν περικυκλώσει και περιμένουν την στιγμή που θα στραβοπατήσουμε και θα είμαστε περισσότερο ευάλωτοι, οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα αδυνατούν να βρουν μία κοινή γραμμή πλεύσης. Δεν μπορούν να συνεργαστούν για να σώσουν την πατρίδα.

Ο μεν κύριος Παπανδρέου δεν ξέρει καν τι σημαίνει η λέξη «συναίνεση», ο δε κύριος Σαμαράς έχει παρασυρθεί από ένα ακραίο περιβάλλον και συμπεριφέρεται λες και είναι ο αρχηγός της Πολιτικής Άνοιξης και όχι της Νέας Δημοκρατίας...

Καιρό τώρα επισημαίνουμε ότι δεν υπάρχει θέμα επαναδιαπραγμάτευσης. Το μόνο ζήτημα που μπορεί να μπει σε συζήτηση είναι «εντός ή εκτός Ευρώπης». Το να πηγαίνει, λοιπόν, κάποιος στο Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα σε μία τόσο κρίσιμη περίοδο για την Ελλάδα και να περιμένει να ανοίξουν οι άλλοι την συζήτηση, είναι απορίας άξιο…

Με άλλα λόγια, τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Ο Γολγοθάς συνεχίζεται. Ίσως μέχρι να απαλλαγούμε απ’ όλες μας τις φαντασιώσεις, ότι μπορούν δήθεν κάποιοι να παίξουν τον ρόλο του Μεσσία και να μας απαλλάξουν έτσι από όσα πρέπει να κάνουμε εμείς για τον εαυτό μας...
γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

από το capital

Καταργήστε τις επιχορηγήσεις των κομμάτων...

Τα κόμματα είναι οι πιο αποτυχημένες επιχειρήσεις που λειτουργούν στην ελληνική επικράτεια. Είναι χρεοκοπημένα εδώ και χρόνια, αλλά συνεχίζουν και λειτουργούν. Στο μεταξύ οφείλουν μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στο τραπεζικό σύστημα και αυτό παρά το γεγονός ότι επιχορηγούνται με το ποσό των 48 εκατομμυρίων ευρώ τον χρόνο. Εδώ δεν μπορούν να σώσουν τα μαγαζιά τους και περιμένουμε να σώσουν την Ελλάδα;

Το πρόβλημα του πολιτικού κόσμου είναι ότι δεν πείθει τον κόσμο για την ειλικρίνεια των προθέσεών του. Πάρτε για παράδειγμα την κίνηση των τριών. Σε άλλες εποχές θα είχε γίνει χαμός. Σήμερα, η... κίνηση αυτή κινδυνεύει να περάσει απαρατήρητη. Γιατί; Διότι δεν μπορούν να πείσουν. Διότι στην πρότασή τους δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο για το τι είναι διατεθειμένοι οι ίδιοι να προσφέρουν, να θυσιάσουν, για να ξεπεράσουμε την κρίση.

Αν έλεγαν ότι οι ίδιοι ηγούνται μιας προσπάθειας εθνικής συμφιλίωσης, αλλά θα παραιτηθούν από την πολιτική για χάρη νέων και άφθαρτων προσώπων, τότε θα είχαμε στα χέρια μας μία ενδιαφέρουσα πρόταση για να εξετάσουμε. Θα μας έπειθαν με μία θυσία. Το ίδιο θα συνέβαινε αν μας έλεγαν ότι προτείνουν στο νέο πολιτικό σκηνικό να καταργηθούν οι επιχορηγήσεις των κομμάτων.

Και μπορεί η παράδοση των βουλευτικών τους ταυτοτήτων να είναι ένα θέμα που αφορά τους ίδιους προσωπικά (αν νιώθουν ότι πρέπει να το κάνουν ή όχι), αλλά το θέμα των επιχορηγήσεων είναι θέμα δημοκρατίας.

Σε μία εποχή που ο λαός καλείται να κάνει θυσίες, που κόβουν την σύνταξη του χαμηλοσυνταξιούχου, τα κόμματα συνεχίζουν και επιχορηγούνται με γενναιότητα από τον κρατικό προϋπολογισμό. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά έχουν φτιάξει τους νόμους στα μέτρα τους και δανειοδοτούνται από τις τράπεζες με μόνο ενέχυρο τις μελλοντικές εκταμιεύσεις από τον κρατικό προϋπολογισμό!

Με άλλα λόγια, παίρνουν δάνεια με ενέχυρο την κρατική ενίσχυση του 2014, του 2015 και του 2016. Και ρωτάμε: Θα υπάρχουν τότε αυτά τα κόμματα; Ποιος τραπεζίτης βάζει την υπογραφή του σε τέτοιες συμβάσεις;

Στα παλιά χρόνια τα κόμματα στηριζόντουσαν στις εισφορές των μελών και των φίλων τους. Με το πρόσχημα της διαφάνειας προστέθηκαν στα έσοδά τους και τα χρήματα του κρατικού προϋπολογισμού. Λες και μετά από αυτό σταμάτησαν οι επιχορηγήσεις από επιχειρηματίες. Όλα αυτά είναι παραμύθια! Αν θέλουν διαφάνεια ας κόψουν τώρα τις κρατικές επιχορηγήσεις και ας δημοσιοποιούν τις δωρεές που παίρνουν από ιδιώτες, όπως γίνεται και στην Αμερική. Τουλάχιστον να γνωρίζουμε από ποιους επιχειρηματίες χρηματοδοτούνται και σε ποιους οφείλουν υποχρέωση...
γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

από το capital

Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει

Και για όσους δεν κατάλαβαν, από την πολλή συναίνεση δεν ανοίγουν τα πανεπιστήμια!

Η θριαμβολογία για την συναινετική υπερψήφιση του νόμου για την παιδεία – ο οποίος είχε ξαναψηφιστεί επί Νέας Δημοκρατίας και ουδέποτε εφαρμόστηκε – ανήκει κιόλας στο παρελθόν, κείτεται ποδοπατημένη από τις καταλήψεις και τις κινητοποιήσεις στα ανά την Ελλάδα πανεπιστημιακά ιδρύματα.

Αποτελεί την απτή απόδειξη της απόστασης που χωρίζει την πολιτική θεωρία από την πραγματική ζωή.

Και κυρίως, αποτελεί την απόδειξη του... πολιτικού επαρχιωτισμού που ταλανίζει την Ελλάδα και κάνει μεγαλοπρεπή προβολή του εαυτού του μέσα από κούφια λόγια και επικοινωνιακές στρατηγικές.

Η προπαγάνδα εξυπηρετεί και εξυπηρετείται, τροφοδοτεί και τροφοδοτείται από τα αιώνια κλισέ: Ψηφίζουν κάτι από κοινού κάποια κόμματα στη Βουλή; Ε, τότε έχουν συμφωνήσει σε όλα. Και στο μέλλον μπορεί να συμφωνήσουν σε πολύ περισσότερα.

Δεν ψηφίζουν κάποιοι βουλευτές μια νομοθετική πρόταση του κόμματός του; Αν είναι λίγοι, διαγράφονται και η υπόθεση τελειώνει εδώ. Αν είναι πολλοί, πέφτει η κυβέρνηση.

Συμφωνούν δεν συμφωνούν, οι βουλευτές του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος πρέπει να υποκύψουν στα κελεύσματα των αποφάσεων του υπουργικού συμβουλίου και διαφόρων μελών κάποιας παρέας που ξαφνικά έγιναν υπουργοί.

Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει. Έ, αφού πετάει ο γάιδαρος, γιατί να μην πετάξει και ο ΦΠΑ;

Δεν συνέβη το ίδιο στην Κύπρο. Πέρασε απαρατήρητο, αλλά την προηγούμενη εβδομάδα, η κυπριακή Βουλή ψήφισε το πρώτο πακέτο μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης, αλλά όχι και την πρόταση του υπουργείου των Οικονομικών για την αύξηση του ΦΠΑ!

Το πρώτο πακέτο μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης ψηφίστηκε από την κυπριακή Βουλή, όχι όμως και η αύξηση του ΦΠΑ.

Προβληματίστηκε το κυπριακό υπουργείο των Οικονομικών, αλλά ως εκεί. Δήλωσε πως θα ξαναφέρει προς ψήφιση την αύξηση του ΦΠΑ και τέλος. Κανένας από τους γνωστούς ελλαδίτικους θεατρινισμούς. Κανένας από τους γνωστούς Ελλαδίτικους πολιτικούς εκβιασμούς.

Υπάρχει και καλύτερο: Η τροπολογία για την καταβολή μόνιμης συνταξιοδοτικής εισφοράς των υπαλλήλων του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα ύψους 3% αντί 2,5%, ποσοστό που είχαν συμφωνήσει οι συντεχνίες με τον υπουργό Οικονομικών, πέρασε χωρίς τις ψήφους του κυβερνώντος κόμματος, του ΑΚΕΛ.

Την ψήφισαν μόνο οι βουλευτές του ΔΗΣΥ, του ΔΗΚΟ και του ΕΥΡΩΚΟ και την καταψήφισαν οι 25 βουλευτές του ΑΚΕΛ, της ΕΔΕΚ και των Οικολόγων.

Έπεσε καμιά κυβέρνηση στην Κύπρο, επειδή οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος απέρριψαν την πρόταση του υπουργού τους και μετά πήγαν και ψήφισαν την πρόταση της αντιπολίτευσης;

Γιατί συνέβη και αυτό: Το ΔΗΚΟ κατέθεσε τροπολογία για μείωση της έκτακτης κλιμακωτής μισθολογικής εισφοράς, από τρία σε δύο χρόνια και υπέρ της τροπολογίας του (παρά την αποχώρησή του από την κυβέρνηση) ψήφισαν οι 19 βουλευτές του ΑΚΕΛ!

Από όσο γνωρίζω, στην Κύπρο δεν ξέσπασε καμιά συζήτηση περί συναίνεσης, συγκυβέρνησης (που μόλις κατέρρευσε), επανασυγκόλλησης των πρώην εταίρων, υπόγειων διαδρομών και ύποπτων συνεργασιών.

Φωνές και φανφάρες περί συναινέσεων και συγκρούσεων μόνο στο επαρχιώτικο Ελλαδίτικο πολιτικό σύστημα υπάρχουν.

Και στο μεταξύ, οι όμορφες συναινέσεις, όμορφα καίγονται…
γράφει η Σοφία Βούλτεψη

από το Ελεύθερη Ζώνη

Προφήτης, ρυθμιστής ή «λαγός»;

Δεν χρειάζεται να 'σαι ιδιοφυΐα για να αντιληφθείς ότι κάτι συμβαίνει με το κόμμα του Καρατζαφέρη, διαδραματίζει ένα περίεργο ρόλο στην Ελληνική πολιτική πραγματικότητα.

Με μια απλή αλλά προσεκτική παρατήρηση των όσων κατά καιρούς λέει ο Γιώργος Καρατζαφέρης σαν Πυθία καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά.

Τα τελευταία δύο χρόνια και ιδιαίτερα μετά την... υπογραφή του μνημονίου οι προτάσεις του Καρατζαφέρη πέφτουν σαν κεραυνοί εν αιθρία προκαλώντας έκπληξη στους πολίτες αλλά μετά λίγο καιρό οι προτάσεις αυτές γίνονται δεκτές και υλοποιούνται απ’ την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και επιπλέον στηρίζονται απ’ τη ΝΔ και το νεοσυσταθέν ΔΗ.ΣΥ.

Το όλο σκηνικό μας δίνει την εντύπωση ότι τους σέρνει απ’ τη «μύτη».
Το πολιτικό σύστημα λειτουργεί σαν εντολολήπτης του Καρατζαφέρη και φυσικά θα οδηγηθούν οι κομματικές δυνάμεις σε συγκυβέρνηση όπως «προστάζει» ο Καρατζαφέρης.

Αυτό θα είχε ήδη γίνει αλλά η ΝΔ το θέλει μετά τις εκλογές γιατί πιστεύει ότι θα είναι πρώτο κόμμα και θα έχει το πάνω χέρι.
Η εφαρμογή του καταστροφικού μνημονίου και του ξεπουλήματος της χώρας μέσω του μεσοπρόθεσμου μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, πρωτεύει η εξουσιαστική «καρέκλα».
Το να εξουσιάζεις έχει σημασία έστω και αν πρόκειται για κατεστραμμένη χώρα.

Εδώ μπαίνει και το ερώτημα.
Οι πολιτικές προτάσεις που σαν πυροτεχνήματα παρουσιάζονται είναι προϊόντα πολιτικής επεξεργασίας του κόμματος ΛΑΟΣ και των στελεχών του ή είναι δοτές προτάσεις του συστήματος και ο Καρατζαφέρης και το κόμμα του απλώς τις παρουσιάζουν;

Μήπως αυτά που δεν τολμούν να πουν τα κόμματα εξουσίας φοβούμενα το λεγόμενο πολιτικό κόστος τα λέει ο Καρατζαφέρης σαν εκφωνητής;
Μήπως οι προτάσεις Καρατζαφέρη έχουν χαλκευτεί στα χαλκεία του συστήματος και το ΛΑΟΣ χρησιμοποιείται σαν «λαγός» που προλειαίνει το κλίμα για να υλοποιηθούν αργότερα σαν ύστατες λύσεις;
Φυσικά αποδεικτικά στοιχεία του τι ακριβώς συμβαίνει δεν υπάρχουν και ούτε θα μπορούσαν ποτέ να υπάρξουν, αυτές οι δουλειές γίνονται πάντα κάτω απ’ το τραπέζι, αν φυσικά γίνονται.

Όμως ο περίεργος «έρωτας» ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και το ΛΑΟΣ είναι δυσεξήγητος.
Αποκορύφωμα των όσων περιγράφω αποτελεί η παλαιότερη πρόταση του Καρατζαφέρη για επαναπατρισμό των καταθέσεων των Ελλήνων στην Ελβετία και αλλού χωρίς προϋποθέσεις και φορολόγηση.
Η πρόταση αυτή όταν έγινε δημιούργησε οξύτατες αντιδράσεις με σκεπτικά ότι τα χρήματα ήταν «μαύρα», ή προϊόντα φοροδιαφυγής ή προϊόντα εγκληματικών πράξεων και φυσικά δεν μπορούσε το Ελληνικό κράτος να τα νομιμοποιήσει.

Τελικά πληροφορηθήκαμε ότι η κυβέρνηση προσανατολίζεται με τις προτάσεις Καρατζαφέρη για τον επαναπατρισμό των κεφαλαίων νομιμοποιώντας τα και μάλιστα αφορολόγητα (ή για τους τύπους με μηδαμινή φορολόγηση) αν χρησιμοποιηθούν σε κάποιους τομείς της οικονομίας.
Οι ενστάσεις για νομιμοποίηση παράνομου χρήματος πάνε περίπατο.
Δεν είναι περίεργο αυτή την πρόταση Καρατζαφέρη που τόσο πολύ επικρίθηκε σήμερα να σκέφτονται να την πραγματοποιήσουν;
Απλά ρωτάω δεν είναι περίεργο;

Αν αναρωτηθεί κανείς ποιοι έχουν αυτές τις καταθέσεις μπορεί να οδηγηθεί το συμπέρασμα ότι ο Καρατζαφέρης και το ΛΑΟΣ λειτούργησαν σαν «λαγοί» δίνοντας την ευκαιρία στο οικονομικοπολιτικό σύστημα να νομιμοποιήσει τα όσα παράνομα και κλεμμένα έχει σε καταθέσεις στην Ελβετία και αλλού.
Εγώ απλά ρωτάω, δεν είναι περίεργο;;;
γράφει ο Κλεισθένης

από το Ιδεοχώρος

Ψήνεται συγκυβέρνηση...

Τελευταία όλο και πυκνώνουν τα σημάδια που μαρτυρούν ότι τελικά θα πάμε σε συγκυβέρνηση. Απανωτές δηλώσεις και συνεντεύξεις διαφόρων στελεχών απ’ όλα τα κόμματα, τείνουν προς αυτή την κατεύθυνση.

Ο λόγος για τον οποίο θα γίνει συγκυβέρνηση είναι απλός. Το πολιτικό μας σύστημα δεν είναι πραγματικό αλλά είναι θεατρικό. Δηλαδή δεν εκφράζει πραγματικές πολιτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ των κομμάτων που να έχουν αφετηρία κοινωνικές συγκρούσεις. Το πολιτικό μας σύστημα έχει καταφέρει να δρα αυτόνομα, έξω και... πέρα από τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες και αντί να ασχοληθεί με την επίλυση των κοινωνικών αναγκών, που θα το πρόσδενε στην κοινωνία, το αποφεύγει, ικανοποιώντας τις διάφορες κοινωνικές ομάδες, μέσα από τα δίκτυα εκλογικής πελατείας και πολιτικής πατρωνίας, βασιζόμενο στα δανεικά. Αυτή η αυτονομία είναι ο βασικός λόγος του μη κοινωνικού ελέγχου και της ως εκ τούτου κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος, σε αγαστή συνεργασία μεταξύ πολιτικού συστήματος και των κρατικοδίαιτων οικονομικών πατρώνων του.

Όμως η θεατρική αυτή αντιπαράθεση αγγίζει τα όριά της, γιατί αρχίζουν να αναφύονται έντονα κοινωνικά προβλήματα που προοιωνίζουν λαϊκή εξέγερση. Η επίσημη χρεοκοπία είναι ήδη προ των πυλών. Μια δόση να μην δοθεί και όλα τελείωσαν. Οι θεατρικές κορώνες μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ άρχισαν να μην αποδίδουν και η μεταξύ τους αυτοαθώωση για τα πολιτικά αμαρτήματα του παρελθόντος ξεσηκώνουν την κοινωνία πιο πολύ.

Εκείνο λοιπόν που προέχει για τους παλαιοκομματικούς επαγγελματίες πολιτικούς είναι η διάσωση της οικογενειακής τους επιχείρησής. Δηλαδή η διάσωση του σάπιου και διεφθαρμένου οικογενειοκρατικού πολιτικού συστήματος που θα διασώσει και το κρατικοδίαιτο οικονομικό καθεστώς των πατρώνων τους. Και ο μόνος τελικός τρόπος διάσωσης (αν εξαιρέσουμε μια εθνική κρίση) είναι η συγκυβέρνηση.

Αυτό όμως μοιραία θα είναι και το τέλος αυτού του πολιτικού συστήματος και το ξέρουν.

από το προεδρική δημοκρατία

Αυτές είναι business!

Μπορεί να έχουν κόψει το βραδινό γιαουρτάκι από τη γιαγιά και τα φάρμακα από τον παππού, αλλά βασικά παραμένουν αντιεξουσιαστές. Γι΄ αυτό και στηρίζουν με νύχια και με δόντια τις μη κυβερνητικές οργανώσεις. Όλα κι όλα! Κόψανε από παντού, αλλά τις μη κυβερνητικές οργανώσεις δεν τις αγγίξανε. Ίσα – ίσα τις προβίβασαν και σε... «μεσιτικά γραφεία» για την προώθηση ανέργων στον δημόσιο τομέα...

Πώς το σκεφτήκανε αυτό! Η φαντασία στην εξουσία κι εδώ κυριολεκτούμε. Παίρνουν λέει τους ανέργους για να δουλέψουν στους δήμους και τους ανέργους τους πληρώνει η μη κυβερνητική οργάνωση. Η οποία, η μη κυβερνητική οργάνωση, κρατάει και κάτι για τον κόπο της. Ας πούμε, δηλαδή, ότι... κάνουμε μία μη κυβερνητική οργάνωση (παρακαλώ τον δαίμονα του τυπογραφείου να μην μου «φάει» το «μη») που ασχολείται με την καταπολέμηση του Έιτζ στην Αφρική. Κι έπειτα κάνει αυτή η οργάνωση, η μη κυβερνητική, μία σύμβαση με τον δήμο Άνω Παναγιάς να της προμηθεύσει υπαλλήλους καθαριότητας. Κι ερωτώ: Γιατί όχι και σουβλάκια για το Πανηγύρι;

Κάνουμε πως δεν ξέρουμε, κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε. Πίσω από πολλές μη κυβερνητικές οργανώσεις κρύβονται αχυράνθρωποι της εξουσίας, κρύβεται το βαθιά διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας. Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις αποτέλεσαν ένα εργαλείο απευθείας αφαίμαξης του κρατικού προϋπολογισμού από τους ίδιους τους ανθρώπους της εξουσίας. Υπήρξαν η μεγαλύτερη απόδειξη για το πόσο αδηφάγοι ήσαν και πόσο απρόσεκτοι έγιναν στην συνέχεια εκείνοι που δήθεν εκπροσωπούν τον ελληνικό λαό. Ένα πραγματικά ανεξάρτητο Δικαστικό σύστημα θα είχε ήδη αναστατώσει τον κόσμο από τις έρευνες. Λέμε τώρα...

Tο εξωφρενικό είναι ότι δεν ιδρώνει το αυτί τους. Ότι σε εποχή κρίσης εξακολουθούν και σπαταλούν πολύτιμο χρόνο για να βρουν τρόπους να μοιράσουν κι άλλα χρήματα κι άλλα χρήματα κι άλλα χρήματα σε μη κυβερνητικές οργανώσεις. Έλεος πια! Φτάνει! Δεν χορτάσανε ακόμη; Αν είχαν σπαταλήσει τον ίδιο χρόνο για να βρουν τρόπους να αντιμετωπίσουμε την κρίση, τότε ίσως και να μην είχαμε φτάσει εδώ που φτάσαμε. Κι έπειτα μας φταίνε οι Γερμανοί που δεν μας δίνουν μερικά ακόμη δισεκατομμύρια, έτσι δίχως πρόγραμμα.

Κι έπειτα αναρωτιόμαστε γιατί έξω από το μαντρί το αρνί το τρώει ο λύκος, όπως έλεγε και ο αείμνηστος Ευάγγελος Αβέρωφ. Διότι, αγαπητοί μας φίλοι, η πολιτική είναι η μεγαλύτερη μπίζνα που έχει ποτέ στηθεί σε αυτό τον τόπο. Η χώρα μπορεί να χρεοκοπήσει, μπορεί να συρρικνωθεί, εμείς μπορεί να μην υπάρχουμε, αλλά οι μη κυβερνητικές οργανώσεις θα πέσουν τελευταίες...
Μην νομίζετε ότι το θέμα αυτό αφορά μόνο την κυβέρνηση. Διακομματικές είναι αυτές οι μπίζνες.
Είδατε να διαμαρτύρεται κάποιος;
γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

από το capital

Στήνουν κάλπες!

Την βρήκαν την λύση οι αστέρες μας. Θα λύσουν το πρόβλημα της ανεργίας με πεντάμηνες συμβάσεις στους δήμους και στις κοινότητες. Κουράστηκαν με την αναζήτηση επενδύσεων στη μακρινή και μυστήρια (από κάθε άποψη) Αραβία και επέστρεψαν σε παλιές δοκιμασμένες πρακτικές. Μυρίζουν εκλογές. Τα κανάλια της διαπλοκής άρχισαν να διαμορφώνουν το κλίμα...

Μόνο που αυτές οι εκλογές δεν είναι απαραίτητο ότι θα μοιάζουν με όλες τις προηγούμενες. Όσοι πιστεύουν ότι θα... κερδίσουν με εκβιαστικά μηνύματα, ας έχουν υπόψη τους ότι εκείνος που τα έχει ήδη χάσει όλα δεν έχει κάτι να φοβηθεί. Όσοι ονειρεύονται ότι η στρατηγική του "ώριμου φρούτου" ή αλλιώς η έκφραση του απολύτως τίποτα θα είναι αρκετή για να τους οδηγήσει στην εξουσία, ίσως βρεθούν προ δυσάρεστων καταστάσεων.

Και τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν αποτύχει οικτρά στην περίοδο της κρίσης. Περισσότερο βέβαια η κυβέρνηση. Απέτυχαν να αποδείξουν ότι τους ενδιαφέρει κάτι περισσότερο από τις καρέκλες τους. Απέτυχαν να κάνουν μία σοβαρή πρόταση εξόδου από την κρίση. Απέτυχαν να πείσουν ακόμη και τους οπαδούς τους ότι έχουν να προσφέρουν κάτι περισσότερο σε αυτή την χώρα.

Απλά καθημερινά πράγματα αντιμετωπίζονται σαν να πρόκειται για το Μεσανατολικό. Κι έτσι πορευόμαστε, δίχως όραμα. Κι ώρες - ώρες δημιουργείται η αίσθηση στο μέσο πολίτη ότι έχουμε μπλέξει στην κυριολεξία με άχρηστους. Με ανθρώπους που τους έχουμε εμπιστευτεί τις τύχες μας, αλλά δεν είναι σε θέση να κάνουν απλά, καθημερινά πράγματα.

Την βρήκε τη λύση το «τζιμάνι». Πεντάμηνες προσλήψεις στους δήμους. Αλήθεια, χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να κατεβάσει μία τόσο μεγαλόπνοη ιδέα; Αλλά αυτό σημαίνει από 100.000 ως 400.000 ψήφους. Τόσο απλά, τόσο ψυχρά. Δεν τους νοιάζει αυτή η χώρα. Δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο πέρα από τη νομή της εξουσίας. Δυστυχώς, δεν υπάρχει ελπίδα...
γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

από το capital