Είναι επικίνδυνοι...

Θα το πούμε δίχως περιστροφές: Ο κ. Παπανδρέου με την απόφασή του να σύρει έναν ταλαιπωρημένο λαό σε ένα αμφιλεγόμενο δημοψήφισμα προκάλεσε τεράστια ζημιά στην Ελλάδα. Ξένα επιχειρηματικά συμφέροντα που δραστηριοποιούνται στον ελληνικό χώρο ήταν πεπεισμένα ότι η κυβέρνηση έχει κρυμμένο στο συρτάρι της σχέδιο για την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Αδυνατούσαν να αντιληφθούν ότι μπορεί κάποιος να κάνει τόσο μεγάλα και παιδαριώδη λάθη...

Έτσι ή αλλιώς, η ουσία παραμένει. Η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου είναι πλέον μία επικίνδυνη κυβέρνηση. Κάθε μέρα που περνάει κάνει όλο και μεγαλύτερα λάθη. Ήθελαν να μας πείσουν ότι οι ξένοι ηγέτες ήταν ενήμεροι για το θέμα του δημοψηφίσματος. Αποδείχτηκε ότι μόνο έτσι δεν ήταν τα πράγματα. Ακόμη και ο κ. Σαρκοζί, ένας παραδοσιακός φίλος της Ελλάδας, μας έχει γυρίσει την πλάτη. Αν αυτό δεν είναι απόδειξη της ολέθριας συμπεριφοράς του κ. Παπανδρέου, τι άλλο θα πρέπει να συμβεί;

Κάποιοι ονειρεύονται ότι... πίσω από την αλλοπρόσαλλη πολιτική των τελευταίων ημερών υπάρχει ένα στρατηγικό σχέδιο. Προσωπικά το μόνο που μπορώ να διακρίνω είναι πανικός. Μπορεί και να κάνω λάθος και να έχουν δίκιο εκείνοι που υποστηρίζουν ότι πρόκειται για μία τελευταία προσπάθεια του πολιτικού συστήματος να παραμείνει στην εξουσία μέσω της... δραχμής!

Αδυνατώ να πιστέψω ότι υπάρχουν τόσο επιπόλαιοι άνθρωποι που δεν αντιλαμβάνονται ούτε καν τα στοιχειώδη. Ότι η επιστροφή στη δραχμή ανοίγει την Κερκόπορτα στους εχθρούς της πατρίδας και ότι πολλά δεινά θα μας περιμένουν στη συνέχεια. Ούτε και τολμάει να περάσει από την άκρη της σκέψης μου ότι είναι δυνατόν εμείς, εδώ που συζητάμε, να γνωρίζουμε περισσότερα και να βλέπουμε περισσότερα από τους ηγέτες μας. Οπότε, θα τολμήσουμε να ρωτήσουμε: Τι είχατε στο μυαλό σας, κύριε Παπανδρέου, όταν μιλούσατε στον ελληνικό λαό για δημοψήφισμα;

Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ έχουν ιστορική ευθύνη να μην αφήσουν τη χώρα να κυλήσει στο χάος που την σπρώχνουν οι επίγονοι της μεταπολίτευσης. Την ώρα του απολογισμού δεν θα επιτρέπεται σε κάποιον να πει ότι δεν γνώριζε. Όλοι γνωρίζουν...
γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

από το capital

Η αρχή του ολέθρου για το πολιτικό σύστημα

Όταν ο καθένας από εμάς σκέπτεται, όταν κρίνει από τις πράξεις των πολιτικών και όχι από τα λόγια, όταν συνειδητοποιεί το μακροπρόθεσμο κοινό συμφέρον του μεγαλύτερου μέρους των Ελλήνων πολιτών και κυρίως όταν δρα ενωτικά και αποφασισμένα, τότε ναι. Επέρχεται η καταστροφή. Μόνο που η καταστροφή αφορά το πολιτικό σύστημα, και όχι τον ελληνικό λαό. Αφορά το σάπιο καθεστώς και τους υποστηρικτές του και όχι τις αρχές και τις αξίες του Ελληνικού πολιτισμού.

Ολέθριος τρόπος αντίδρασης απέναντι σε ολέθρια πολιτική, χαρακτήρισε ο κ. Σαμαράς τις πράξεις αντίθεσης στη Θεσσαλονίκη.

Οι λέξεις σε ένα δελτίο τύπου ή σε μια δήλωση, ποτέ δεν... είναι τυχαίες. Επιλέγονται προσεκτικά. Σε αυτή την περίπτωση ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και πιθανός αυριανός πρωθυπουργός της χώρας, χαρακτήρισε ολέθρια την δράση-αντίδραση του λαού. Μια ματιά σε ένα λεξικό θα υπενθύμιζε στον κ. Σαμαρά ότι η λέξη ολέθριος, συνδέεται με την ολοκληρωτική καταστροφή. Με μια κατάσταση κατά την οποία αφανίζονται τα πάντα.

Δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως δεν ήξερε την σημασία της λέξης, ο κ. Σαμαράς. Αυτός τουλάχιστον έχει μεγαλώσει στην Ελλάδα. Υποθέτουμε επομένως πως γνωρίζει καλύτερα την Ελληνική γλώσσα, από τον πρωθυπουργό. . Είναι φανερό ότι σε καμία περίπτωση δεν υπήρξε ολοκληρωτική καταστροφή. Δεν αφανίστηκαν τα πάντα. Κατά την άποψή μας, αυτό που συνέβη, είναι ότι, δεν έγιναν ή έγιναν μετ’ εμποδίων ή διαφορετικά από τα συνηθισμένα, οι παρελάσεις στις περισσότερες πόλεις της χώρας. Αλλά δεν ήρθε η συντέλεια του κόσμου, ούτε καν το τέλος των παρελάσεων, για να χρησιμοποιήσει κάποιος τη λέξη ολέθριος

Γιατί όμως επέλεξε να χαρακτηρίσει ολέθριο τον τρόπο αντίδρασης του λαού, ο κ. Σαμαράς; Ίσως γιατί αυτή τη φορά, ο λαός έδρασε, χωρίς έλεγχο από τα κόμματα εξουσίας. Η δράση του, είχε συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Ο λαός δεν έμεινε στα λόγια. Προχώρησε και κατέλαβε το δρόμο. Ειρηνικά μεν, αλλά αποφασισμένα. Ετερόκλητες ομάδες; Ναι. Υποκινούμενοι κάποιες ομάδες από άλλους πολιτικούς χώρους; Και αυτό θα μπορούσε να λεχθεί

Όμως ο κ. Σαμαράς, όπως και όλοι όσοι απαρτίζουν το σημερινό πολιτικό σύστημα, γνωρίζει πως πάντα γινόταν προσπάθεια από κομματικούς χώρους να κινητοποιηθούν μεγάλες ομάδες πληθυσμού. Το ερώτημα είναι γιατί τώρα πετυχαίνει, και πιο παλιά, όχι. Μήπως γιατί τώρα υπάρχουν πραγματικά προβλήματα; Μήπως γιατί έφτασε ο κόμπος στο χτένι; Ο κ. Σαμαράς, όπως επίσης όλοι οι στυλοβάτες του πολιτικού συστήματος γνωρίζουν πως όταν ετερόκλητες ομάδες, φτάσουν στο σημείο να δρουν μαζί, αυτό σημαίνει πως εκείνα που τους χωρίζουν είναι πολύ μικρότερα από εκείνα που τους ενώνουν. Οι ομάδες αρχίζουν σιγά σιγά να το συνειδητοποιούν, να ξεπερνούν τις μικρές τους αντιθέσεις και να βρίσκουν τα σημεία που τους ενώνουν μπροστά στον κοινό εχθρό: που είναι και το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Η ομάδα που το απαρτίζει είναι η μόνη ομάδα που βρίσκεται στο απυρόβλητο. Ο λαός υποφέρει και η ‘ομάδα’ ζει και βασιλεύει.

Οι της ομάδας αυτής, μοιράζονται την εξουσία ή την προοπτική της. Αυτό τους καθιστά αλληλέγγυους μεταξύ τους. Ο λαός, στράφηκε εναντίον της ομάδας αυτής. Και τότε η ομάδα επέδειξε την αλληλεγγύη που η ενότητα μπροστά στο κοινό συμφέρον επιβάλλει. Έτσι ο κ. . Σαμαράς και έτεινε χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση: Όλοι αυτοί προκαλούν τον όλεθρο και την καταστροφή. Ας τους απομονώσουμε, γιατί δρουν, ενάντια στις ‘δημοκρατικές’ μας κατακτήσεις! Αυτά ψελλίζουν οι πολιτικοί μας και αναπαράγουν τα δικά τους ΜΜ"Ε".

Έχουν δίκιο. Όταν ο καθένας από εμάς σκέπτεται, όταν κρίνει από τις πράξεις των πολιτικών και όχι από τα λόγια, όταν συνειδητοποιεί το μακροπρόθεσμο κοινό συμφέρον του μεγαλύτερου μέρους των Ελλήνων πολιτών και κυρίως όταν δρα ενωτικά και αποφασισμένα, τότε ναι. Επέρχεται η καταστροφή. Μόνο που η καταστροφή αφορά το πολιτικό σύστημα, και όχι τον ελληνικό λαό. Αφορά το σάπιο καθεστώς και τους υποστηρικτές του και όχι τις αρχές και τις αξίες του Ελληνικού πολιτισμού.

Το μόνο που κάνει ο κ. Σαμαράς με αυτές τις δηλώσεις, είναι να υπενθυμίζει στους Έλληνες πολίτες, πως είναι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα που πάσχει. Όχι ένα κόμμα. Πως είναι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα που θέλει αλλαγή. Και πως μια αλλαγή στην κυβέρνηση, δεν θα είναι παρά ίδια πολιτική με άλλα κουστούμια.
Ευχαριστούμε για την υπενθύμιση.
γράφει η Δηιδάμεια

από το economist

Αυτή την φορά η πατρίδα είσαι Εσύ

Εσύ είσαι έτοιμος; Θα αποδείξει το μικρό ποσοστό του λαού που δεν βρίσκει αποκούμπι σε κόμματα και ιδεολογίες ότι μπορεί να ορθωθεί στις διαφορετικές ημέρες που θα έρθουν; Είναι έτοιμες οι ψυχές μας για το γδάρσιμο των ευαισθησιών από πάνω τους τούτες εδώ τις μέρες που διανύουμε και να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει απέναντι στην ολική καταστροφή που έρχεται; Διότι ακόμη το τέλος δεν έχει έρθει. Άλλο ο ήχος από τα ποδοβολητά στον δρόμο κι άλλο το σπάσιμο της πόρτας του σπιτιού σου που το θεωρείς ακόμη κάστρο απροσπέλαστο. Τον εχθρό δεν μπορείς να τον αποφύγεις όταν έχει χαράξει επί χάρτου την τέλεια επίθεση εναντίον σου. Όταν έχει όλα τα όπλα να σε πολεμήσει.

Είναι ηλίθιος και συνάμα επικίνδυνος για το σύνολο όποιος αυτές τις πρωτόγνωρες ιστορικά ημέρες ακόμη θέλει να... πιστεύει ότι μπορεί το οποιοδήποτε κόμμα, το οποιοδήποτε πολιτικό ανδρείκελο- από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά το οποίο έχει το θράσος ακόμη να ζει- ότι μπορεί με την ψήφο του να πάρει ανάσα, ότι μπορεί ψευτοδημοκρατικά να ξαναβρεί αυτά που έχασε. Η Δημοκρατία της Ελευθεριότητας τους τα κατέστρεψε όλα και αυτή η ψήφος που θεωρούσες ως άνοος ότι μπορούσες να την δώσεις με ελαφρά την καρδία στο κάθε λαμόγιο που ασχολείται με την πουλημένη από το 1944 πολιτική.

Είναι τραγικό να ανέχεσαι να σου μιλούν ακόμη μέσω των Μέσων τους αυτοί που σε ξεπούλησαν. Είναι τραγικό να σε βλέπω να κατεβαίνεις σε πορείες σαν πρόβατο φωνάζοντας και ζητώντας καταβάθος έναν άλλο ποιμένα να σε βάλει σε μαντρί για να νιώσεις ασφαλής. Το σφαγείο πάντα δίπλα στο μαντρί ήταν. Εσύ όμως δεν ήθελες να το δεις και οι πράξεις σου μαρτυρούν ότι ούτε τώρα δεν θέλεις να δεις. Αλήθεια τι άλλο έχεις να πεις; Σταμάτα να λες και πράξε. Κι αν δεν μπορείς να πράξεις, σκάσε! Καταντήσαμε την πατρίδα μας έκθεση ιδεών. Όλοι μας είχαμε κάτι να γράψουμε αλλά κανένας μας δεν πήρε το φτυάρι να ανοίξει τον δρόμο όταν το χιόνι έπεφτε πρώτα ελαφρά και μετά με τους κουβάδες . Χωμένοι κάτω από το χιόνι είμαστε τώρα όλοι μας. Ρομαντικοί και πραγματιστές. Λαμόγια και τίμιοι. Ένοχοι και αθώοι. Τώρα όμως που το χάος θα επακολουθήσει οι ευαισθησίες πρέπει να μπουν στην ντουλάπα. Να κλειδωθούν εκεί διότι έχουμε μεγάλο ανήφορο.

Η καρδιά αυτή την φορά πρέπει να χτυπάει για τις αντοχές μας και όχι για τα συναισθήματά μας. Αυτή τη φορά ο πόλεμος δεν θα γίνει με τα όπλα ως είναι σωστό. Τώρα πρέπει να κάνουμε τις ιδέες μας και τις πράξεις μας μαχαίρια. Τόσο καλά ακονισμένα που να ματώνουν ακόμα και τον θεό. Είναι νομοτελειακό οι περισσότεροι να μην τα καταφέρουμε. Δεν είμαστε όλοι γεννημένοι για τα δύσκολα. Όμως κάποιοι είναι. Και τελικά αυτοί ήταν πάντα που έκαναν τον πλανήτη Ελλάδα να γυρίζει. Ανάμεσά μας είναι. Δίπλα μας είναι. Μέσα μας είναι. Μονάδες χαμένες στο πλήθος που αυτή την στιγμή πονάει η καρδιά τους γιατί έχουν την κατάρα και ευλογία να νιώθουν πολύ πιο γρήγορα τον κίνδυνο από την πλειοψηφία. Μονάδες έτοιμες που για πρώτη φορά πρέπει να μην δράσουν με παντιέρα το δίκαιο αλλά ούτε να γίνουν θύματα υπερβάλλοντος συναισθηματισμού.

Ο εχθρός μας ξέρει καλά. Μάς έχει μελετήσει 200 χρόνια τώρα. Ξέρει να μάς φοβίζει, ξέρει να μάς εξεφτελίζει, ξέρει να μάς βασανίζει. Αυτό που δεν ξέρει όμως είναι ότι αυτή την φορά το ΟΧΙ δεν θα το ακούσει ως ιαχή αλλά ως ψίθυρο στο αυτί του νιώθοντάς το βαθιά. Πολύ βαθιά. Όχι από λάμα που καίει αλλά από καρδιά που πάγωσε για να ανοίξει τον κλεισμένο από χιόνι δρόμο. Αυτή την φορά η πατρίδα δεν είναι κάτι για το οποίο θα πολεμήσεις.
Αυτή την φορά η πατρίδα είσαι Εσύ.

γράφει ένας απλός άνθρωπος

Το μεγάλο πλιάτσικο, με απλά λόγια...

Ένα πλιάτσικο δισεκατομμυρίων που παραστατικά ομοιάζει με κάποιον που του κλέβουν το αυτοκίνητο και έπειτα τον αναγκάζουν να δουλεύει σαν το σκυλί, να χάσει τα ρούχα του, το σπίτι του και την υπερηφάνεια του για να ξαναποκτήσει μετά από δέκα χρόνια το ίδιο ακριβώς αυτοκίνητο.

Ο Γιώργος Παπανδρέου παρέλαβε από τον Κώστα Καραμανλή ενα χρέος της τάξεως του 110 – 120% του ΑΕΠ.

Αυτό το χρέος περιλάμβανε την αποπληρωμή των αθλιοτήτων του καθεστώτος Σημίτη:

• Το Γερμανικό πλιάτσικο, Siemens,C4i, ΟΤΕ, Thyssenkrupp (υποβρύχια που γέρνουν), ΜΑΝ, ΟΣΕ, Daimler-Benz, Hoechtief κλπ.
• Τα περιβόητα Ολυμπιακά έργα. Τις υπερτιμολογήσεις, το εξωφρενικό κόστος των έργων, την εισφοροδιαφυγή των εργολάβων με την μαύρη εργασία λαθρομεταναστών, τα κτίρια φαντάσματα που κόστισαν δεκάδες δις και δεν απέφεραν ούτε Ευρώ.
• Την μεγάλη ληστεία των ασφαλιστικών ταμείων μέσω του χρηματιστηρίου. Το κράτος δανειζόταν για να κλείσει τις τρύπες της ληστείας του μόχθου μέσω υπουργικών αποφάσεων.
• Την αποπληρωμή των μαγειρεμένων δανείων για την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ. Την απώλεια ΑΕΠ της υποτιμημένης δραχμής, με τους λεόντειους όρους που εισήλθαμε στο νέο νόμισμα.
• Τις συνέπειες της παγκόσμιας κρίσης από την κατάρρευση της Lehman Brothers που επηρέασε ολόκληρο τον πλανήτη.

…και όμως, δεν μειώθηκαν μισθοί ή συντάξεις, το κοινωνικό κράτος λειτουργούσε με τα όποια τρωτά. Οι πληρωμές γινόντουσαν στην ώρα τους, η αυτοδιοίκηση ήταν πραγματική και όχι διακοσμητική. Μα κυρίως, η Ελλάδα έκανε ανεξάρτητα γεωπολιτικά ανοίγματα προς όλες τις κατευθύνσεις έχοντας αλώβητη την Εθνική κυριαρχία. Βρισκόταν σε θέση να αποφασίζει αυτόνομα και να επηρεάζει αποφάσεις μέσω των δομών των οργανισμών με τους οποίους συμμετείχε.

Μετά λοιπόν τις τελευταίες εξελίξεις, η κυβέρνηση κατάφερε το εξής εξοργιστικό: Μετά από δέκα (10) χρόνια, να έχουμε ως στόχο την …επιστροφή στην εποχή Καραμανλή και αυτό να θεωρείται επιτυχία! Δηλαδή, το 2021 η Ελλάδα στοχεύει σε ένα χρέος της τάξεως του 120% του ΑΕΠ!!

Αφού πρωτίστως έχει διαλύσει τα πάντα.

Μισθοί, συντάξεις, ασφαλιστικά δικαιώματα.

Αυτονομία αποφάσεων, επιτροπεία.

Κεφαλική φορολογία με απίστευτα ποσοστά. Πληρώνουμε την βενζίνη και το πετρέλαιο στα διπλάσια επίπεδα από ότι επί Καραμανλή, συντάξεις κατέρρευσαν, η ύφεση θερίζει, η ανεργία λαμβάνει διαστάσεις μάστιγας, ο κόσμος καταστρέφεται.

Επιπλέον, η Ελλάδα είναι και με την βούλα προτεκτοράτο χωρίς δικαίωμα αύξησης αυτόνομης πολιτικής. Δεν υπάρχει στον παγκόσμιο χάρτη, οι αποφάσεις λαμβάνονται ερήμην της. Και βέβαια, με την πλήρη εκποίηση Εθνικής περιουσίας.

Καταλαβαίνετε ότι αυτό είναι μία εθνική τραγωδία που δεν προήλθε από κάποιο “λαθάκι”, αλλά βάσει σχεδίου. Κάποιοι θησαύρισαν από αυτή την εξέλιξη και είναι συγκεκριμένοι. Το ΔΝΤ και οι συνεργάτες του.

Μιλάμε για ένα πλιάτσικο δισεκατομμυρίων που για να το καταλάβετε παραστατικά ομοιάζει με κάποιον που του κλέβουν το αυτοκίνητο και έπειτα τον αναγκάζουν να δουλεύει σαν το σκυλί, να χάσει τα ρούχα του, το σπίτι του και την υπερηφάνεια του για να ξαναποκτήσει μετά από δέκα χρόνια το ίδιο ακριβώς αυτοκίνητο. Οι Έλληνες συνεργάτες του ΔΝΤ λοιπόν, πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά.

από το olympia

Για ποιά αξιοπιστία μιλάει ο Παπανδρέου;

Για αξιοπιστία μιλά ασταμάτητα ο Γ. Παπανδρέου και οι υπουργοί του. Ότι έχουμε ανακτήσει την αξιοπιστία μας στο εξωτερικό, ότι η Ελλάδα έχει πλέον «πρόσωπο» στο εξωτερικό και άλλα τέτοια τσιτάτα που ούτε οι ίδιοι δεν τα πιστεύουν.

Χαρακτηριστική είναι η έρευνα των Βιομηχάνων της Βορείου Ελλάδος που ούτε λίγο ούτε πολύ δείχνει ότι οι Έλληνες στο εξωτερικό αντιμετωπίζονται με τον χειρότερο τρόπο. Μπαταχτζήδες, αναξιόπιστους και κακοπληρωτές είναι ίσως τα λιγότερα κοσμητικά επίθετα που μας στολίζουν ενώ όσο πλησιάζει και το κούρεμα τόσο χειρότερη γίνεται η... κατάσταση.

• Η έρευνα που έγινε στους Έλληνες εξαγωγείς, την τελευταία ελπίδα της οικονομίας για ανάκαμψη δείχνει ότι πάνω από επτά στους δέκα (ποσοστό 72,8%) δηλώνουν ότι οι ξένοι προμηθευτές έχουν διαφοροποιήσει τους όρους πληρωμής. Δηλαδή:
• Πολλοί εξαγωγείς αναγκάζονται να προεξοφλούν άμεσα τις οφειλές τους προς τους ξένους (αλλά και προς τους Έλληνες) συνεργάτες τους, που δεν είναι πλέον ιδιαίτερα πρόθυμοι να προσφέρουν εκπτώσεις.
• Ερωτηθέντες αν οι δυσκολίες στις συναλλαγές τους με τους προμηθευτές οφείλονται στον πιστωτικό κίνδυνο της επιχείρησης ή της χώρας, πάνω από εννέα στους δέκα (92%) απάντησαν το δεύτερο.
• Το 82,1% διαπιστώνει γενικότερη αλλαγή της αντιμετώπισης των προμηθευτών απέναντι στην επιχείρησή τους, μετά την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης.
• Απαντώντας σε ερώτηση, σχετικά με το αν διαφοροποιήθηκαν -σε βάρος τους- οι όροι πληρωμής προς τους προμηθευτές τους την τελευταία διετία, το 72,8% των επιχειρηματιών απάντησε «ναι» για τους προμηθευτές εξωτερικού. Σε ό,τι αφορά τους προμηθευτές του εσωτερικού, το ποσοστό ήταν ακόμη υψηλότερο (75,3%).
• Σε ερώτηση αναφορικά με το αν συνεχίζουν να επιτυγχάνουν κάποιο ποσοστό έκπτωσης σε περίπτωση ολικής εξόφλησης της παραγγελίας τους, πάνω από τους μισούς (53,7%) απάντησαν «όχι» για τους προμηθευτές του εξωτερικού. Στην περίπτωση των προμηθευτών εσωτερικού, ωστόσο, σχεδόν το 70% των ερωτηθέντων απάντησε «ναι».
• Αναφορικά με το ποιες μεθόδους πληρωμής χρησιμοποιούν οι επιχειρήσεις σήμερα για την εξόφληση των προμηθευτών εξωτερικού, το 53,7% δήλωσε ότι κάνει άμεση προεξόφληση του 100% του ποσού. Ποσοστό 36%-37% δήλωσε ότι χρησιμοποιεί εξίσου τις μεθόδους προκαταβολής, ανοικτού λογαριασμού και πληρωμής έναντι φορτωτικών εγγράφων.

Θα πρέπει να είναι πολλοί περήφανοι στα οικονομικά και παραγωγικά υπουργεία μ’ αυτή την κατάσταση. Μια κατάσταση που είναι συχνή ακόμη και για τους Έλληνες τουρίστες στο εξωτερικό οι οποίοι αντιμετωπίζονται ως λαμόγια, κακοπληρωτές, αποτυχημένους, κλέφτες των χρημάτων των Ευρωπαίων και άλλα πολλά.

από το antinews

Η Ελλάδα δεν είναι χρεώγραφο...

Έχουμε φθάσει σε τέτοιο σημείο εξαθλίωσης που αν κάποια στιγμή ανακτήσουμε τα μισά απ' όσα είχαμε κατακτήσει στο πλαίσιο του αστικού κοινωνικού κράτους, θα μας φανεί σαν να είμαστε σε ανώτερου επιπέδου σοσιαλιστική δημοκρατία. Τα στοιχειώδη δικαιώματα να ανακτήσουμε, φέρ' ειπείν να δουλεύουμε περισσότεροι από ένας σε κάθε σπίτι, ή να έχουν βιβλία τα παιδιά στα σχολεία, ή να μη στερούνται τα φάρμακά τους οι πάσχοντες και θα μας φανεί ότι έπεσε ξανά η Βαστίλη, ότι πήραμε πάλι τα Χειμερινά Ανάκτορα και ότι τα παιγνίδια για τα παιδιά δεν είναι πολυτέλεια...

Κάθε είκοσι - τριάντα χρόνια τα θηρία του συστήματος βγαίνουν απ' τους Οίκους τους κι αρχίζουν τον Μεγάλο Θερισμό...

Στην πολιτική οικονομία οι θερισμοί αυτοί ονομάζονται κρίσεις. Ενίοτε καταλήγουν σε πόλεμο, όπως η κρίση του 1929-30-33 στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ενίοτε εκτονώνονται μέσα από μια γιγάντια κεφαλαιακή αναδιάταξη, όπως η κρίση του 1973, ή ανατρέπουν τη φορά της Ιστορίας, όπως επίσης η ίδια κρίση του 1973 όταν έστρεψε τις κοινωνίες προς τα δεξιά, με την εμφάνιση της Θάτσερ και των «Ρηγκανόμικς» -τη δεκαετία του 1980- πρελούδιο της συντηρητικής αντεπανάστασης των ακροδεξιών νεοφιλελεύθερων που κρατάει απ' το 1990 ώς σήμερα...

Το ίδιο και η τρέχουσα κρίση, αυτή που ξεκίνησε απ' τις ΗΠΑ το 2007-2008 χωρίς να μπορεί ουδείς σήμερα να προβλέψει αν θα εκτονωθεί πάλι με μια γιγάντια αναδιάταξη κεφαλαίων, θέσεων, εθνών και κρατών ή αν θα οδηγήσει σε πολέμους, είτε περιφερειακούς είτε ακόμα και σε μια γενικευμένη σύρραξη.

Ομως, έτσι ή αλλοιώς κάθε κρίση, είτε εκείνη του 1929 είτε η σημερινή του 2008, προκαλεί τεράστια ανακατανομή των εισοδημάτων, πάντα εις βάρος των φτωχών -εκτός από εκείνες τις κρίσεις που οδήγησαν σε επαναστάσεις.

Ο Μεγάλος Θερισμός είναι πάντα για τους πολλούς η αφαίρεση όσων επί χρόνια και με πολλούς αγώνες έχουν κατακτήσει και η επαναφορά της ζωής τους στην αφετηρία της -στο φτου ξανά κι απ' την αρχή. Των ίδιων ή των προγόνων τους.

Η φορά του καπιταλισμού είναι να κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Οι κρίσεις επιταχύνουν τη φόρα αυτής της φοράς γεωμετρικά, στο έπακρον.

Δεδομένου ότι ο καπιταλισμός είναι οι κρίσεις του, είναι μόνον θέμα χρόνου πότε θα εκδηλώνεται κάθε φορά το τσουνάμι της φτωχοποίησης.

Όταν όμως το 1% των Αμερικανών για παράδειγμα ελέγχει το 99% του πλούτου της χώρας, τότε το φαινόμενο έχει φθάσει στο ζενίθ -χωρίς να υπάρχει ανάλογό του στην ιστορία, ούτε καν όταν έπεφτε η Ρώμη με το 10% του πληθυσμού να κατέχει το 80% του πλούτου.

Το παράλογον του πράγματος δεν είναι ανεξήγητο. Οι πλούσιοι αντιμετωπίζουν τις μάζες με την έννοια που τους δίνει ο φασισμός, δηλαδή ως χαζές. Κι έτσι πιστεύουν ότι εύκολα μπορούν να τις μανιπουλάρουν, κυρίως μέσω της προπαγάνδας που αναδεικνύει ως πρωτεύουσες τις επί μέρους αντιθέσεις.

Η αλήθεια είναι ότι «βρίσκουν» και τα κάνουν διότι μέσα στις μάζες ευδοκιμεί συχνά ο ατομισμός (δηλαδή η χαζομάρα σε προσωπικό επίπεδο), πράγμα που μπορεί να δίνει την εντύπωση ότι είναι χαζές και οι ίδιες. Μόνον ηλίθιοι θα μπορούσαν να πιστέψουν κάτι τέτοιο, διότι οι μάζες αργούν μεν, κινούνται δε. Κι όταν κινούνται κινούν τη γη. Ακριβώς οι κρίσεις, ακριβώς το ίδιο το σύστημα αναγκάζει τους πολίτες άλλοτε σε εθνικό κι άλλοτε σε διεθνές επίπεδο να χάνουν εν τέλει τις φενάκες τους και να συγκρούονται με τις αυταπάτες τους. Τότε οι μάζες γράφουν ιστορία και αυτοί που τις έγραφαν έως τότε στα παλιά τους τα παπούτσια χάνουν όχι μόνον τις περιουσίες τους αλλά και τις ζωές τους.

«Φρίκη», θα μου πείτε. Ναι, αλλά ευλογημένη απ' τους αγίους.

Όμως αν όλα αυτά στην Ιστορία έχουν επαναληφθεί το καθένα με τον τρόπο του, τυφλοί είναι οι καπιταλιστές και δεν προνοούν, δεν προβλέπουν, δεν μετριάζουν την απληστία τους; Όχι! Απλώς τους είναι αδύνατον.

Αδύνατον! Διότι πρώτον τρώγονται σαν τα σκυλιά μεταξύ τους ποιος θα φάει τα περισσότερα (και μόνον όταν κινδυνεύουν τρώνε όλοι μαζί τους ανθρώπους). Κατά δεύτερον -«μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί», συνεπώς ό,τι αρπάξουμε τώρα, την επόμενη πενταετία, δεκαετία -ποιος ζει ποιος πεθαίνει! μετά από μας το χάος, γαία πυρί μιχθήτω! Ελάχιστες είναι οι εταιρείες που ζουν περισσότερο από μια δυο γενιές, αν δεν γίνουν μονοπώλια ή κρατικοδίαιτα τέρατα. Οι καπιταλιστές είναι σαν αόμματοι ηδονοβλεψίες, βλέπουν το κέρδος και δεν βλέπουν όλα τα άλλα.

Αυτό συμβαίνει και με την παρούσα κρίση. Οι πλούσιοι πλουτίζουν απ' αυτήν κι άλλο (τρώγοντας ταυτοχρόνως ωμούς κι ορισμένους δικούς τους), ενώ ταυτοχρόνως επαναφέρουν τις μάζες σε κατάσταση κολλήγου για να βουτάνε και πάλι τον πλούτο απ' την πηγή του. Όσο για τα υπόλοιπα, ποιος νοιάζεται; Το πολύ ο Θεός ή οι οικολόγοι. Αλλά ούτε ο ένας ούτε οι άλλοι μπόρεσαν ποτέ να βλάψουν ικανοποιητικά τον θείο Σκρουτζ...

Άσε που -ουπς!- μπορεί οι εν λόγω Σκρουτζ να προκαλέσουν και κανέναν πόλεμο -οπότε τι νόημα έχει το τωρινό «μίσος και ο αλληλοσπαραγμός»;...
γράφει ο ΣΤΑΘΗΣ Σ.

από την enet

Η φωτό είναι από το Γρέκι

Κι αν δεν πληρώσουμε… μία;

Καλύτερη χρονική συγκυρία δεν μπορούσε να υπάρχει για να αναδειχθεί η αντίθεση.Όλη η Ελλάδα, έστω το 99% για να χρησιμοποιήσουμε την πολιτική ορολογία του κινήματος «Καταλάβετε την Γουόλ Στριτ», βρίσκεται με κομμένη την ανάσα καθώς συνειδητοποιεί ότι η γερμανική λύση για ένα βίαιο κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους, της τάξης του 60% που κατά πάσα πιθανότητα έχει συμφωνηθεί, θα έχει τις εξής δραματικές συνέπειες:

1. Καθεστώς οικονομικής κατοχής, με τεχνοκράτες της Γερμανίας και των Βρυξελλών να στρογγυλοκάθονται σε υπουργεία και υπηρεσίες έχοντας τον τελικό λόγο για κάθε δαπάνη και όλη την ευθύνη για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας και του εθνικού πλούτου.
2. Αποσάθρωση της μικρής μας δημοκρατίας, καθώς το γερμανικό σχέδιο για το κούρεμα του ελληνικού χρέους θα ψηφιστεί μεν από την γερμανική βουλή την Τετάρτη το απόγευμα, όπως ακριβώς πρόσταξε το συνταγματικό δικαστήριο της Καρλσρούης τον Σεπτέμβρη, αλλά ο ελληνικός λαός, τα κόμματα, ακόμη κι οι κυβερνητικοί βουλευτές θα μάθουν τις λεπτομέρειές του από Πέμπτη! Εκ των υστέρων!
3. Αφελληνισμός των ελληνικών τραπεζών, λόγω απωλειών που θα εγγράψουν από την απομείωση των ομολόγων που κατέχουν συνολικού ύψους 45-50 δις., που μετά από μια σύντομη στάση έως δύο χρόνια στα χέρια του δημοσίου θα περάσουν στα χέρια της Ντόιτσε Μπανκ.
4. Διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος καθώς τα ασφαλιστικά ταμεία, εγγράφοντας ζημιές ύψους 11 δις. ευρώ, από ομόλογα του ελληνικού δημοσίου ύψους 21 δις. ευρώ που έχουν στα χέρια τους με κάθε μορφή διατηρούν ελάχιστες ελπίδες να εξαιρεθούν του κουρέματος.
5. Η πιο βάρβαρη λιτότητα μέχρι το 2021 και στην πράξη εφ’ όρου ζωής, με ένα και μοναδικό στόχο: την δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων. Σε αυτό το βωμό θα κλείσουν σχολεία, πανεπιστήμια και νοσοκομεία.
6. Το χειρότερο απ’ όλα, μια λύση μεταβατική, όπως και αυτή του Ιουλίου καθώς μετά από ένα κούρεμα της τάξης του 50% το χρέος θα μειωθεί στο 120% του ΑΕΠ. Μα όταν ανέλαβαν να μας «σώσουν» το χρέος ήταν χαμηλότερα, στο 115%, και η οικονομία χαρακτηρίστηκε Τιτανικός, από τον τότε υπουργό Οικονομικών. Τώρα, γιατί να θεωρείται βιώσιμο το χρέος σε αυτό το ύψος; Μεταβατική είναι η λύση και για τις ευρωπαϊκές τράπεζες καθώς τα 100 δις. ευρώ που φημολογείται ότι θα δοθούν (με άγνωστο τρόπο ακόμη) για αναπλήρωση κεφαλαίου αντιστοιχούν στο ένα τρίτο των κεφαλαίων που απαιτούνται και ανέρχονται σε 300 δισ. ευρώ σύμφωνα με την πιο πρόσφατη (18 Οκτώβρη 2011) εκτίμηση του ΔΝΤ.
7. Τέλος, προλαβαίνοντας προσπάθειες να παρουσιαστεί η λύση ως μία ακόμη επιτυχία της κυβέρνησης, να μεταφέρουμε την εκτίμηση των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς της Δευτέρας, όπως γράφτηκε από τον ανταποκριτή τους στις Βρυξέλες, ο οποίος σημείωνε πως «είναι μια νίκη των πιστωτών των βόρειων χωρών με επικεφαλής τη Γερμανία οι οποίοι πίεζαν τους έλληνες ομολογιούχους να δεχτούν μια επιβάρυνση πολύ μεγαλύτερη από το δεύτερο πακέτο διάσωσης». Καθόλου τυχαίο δε, δεν είναι το γεγονός ότι τα δάνεια της Τρόικας, 65 δις. δολ. μέχρι στιγμής θα εξαιρεθούν του κουρέματος.

Απέναντι σε αυτό το ζοφερό μέλλον, συνώνυμο της χειρότερης οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής που έχει ζήσει η μεταπολεμική γενιά, υπάρχει ένα παράδειγμα που όσο η Ελλάδα βυθίζεται στο βούρκο της λιτότητας, της φτώχειας και της υπερχρέωσης αποκτά όλο και μεγαλύτερη λάμψη. Είναι το παράδειγμα της Αργεντινής.

«Υπάρχει ζωή μετά την παύση πληρωμών», τόνιζε το εντιτόριαλ των Φαϊνάνσιαλ Τάιμς την Παρασκευή, δύο μέρες μετά τις προεδρικές εκλογές που ανέδειξαν πρόεδρο την «βασίλισσα Κριστίνα» Κίρχνερ σύμφωνα με την βρετανική εφημερίδα, η οποία κέρδισε μια σαρωτική νίκη εξασφαλίζοντας το 54% των ψήφων! Η δε προεκλογική μάχη, που κορυφώθηκε την Κυριακή όταν η Ελλάδα βυθιζόταν στο πένθος, ήταν κανονική φιέστα. Κι όχι για μόνο για την Κίρχνερ. «Η αξιοσημείωτη επιρροή της οφείλεται σε μεγάλο μέρος στην οικονομική ανάκαμψη της χώρας που ξεκίνησε μετά την υποτίμηση και την παύση πληρωμών που επέβαλε η Αργεντινή σε χρέος ύψους 100 δις. δολ. το 2001», συνέχιζε το σημείωμα της σύνταξης της αγαπημένης εφημερίδας του Σίτι.

Επομένως μετά την παύση πληρωμών, δηλαδή την μονομερή αθέτηση των υποχρεώσεων απέναντι στους δανειστές μας όχι μόνο υπάρχει ζωή αλλά είναι και πολύ καλύτερη απ’ το ζυγό των δανειστών, του κάθε Ράιχ-ενμπαχ...

από το sofokleous10

Με τον Μπένι τα βάζω, με τον Μπένι τα βγάζω, τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;

Με τίτλο μυθιστόρημα ξεκινάω, μάλλον θα έπρεπε να τον κουρέψω κατά 60%.

Όπως όλοι μας γνωρίζουμε από την επίσημη προπαγάνδα περασμένων μηνών το κούρεμα, η στάση πληρωμών, η χρεοκοπία (πες την όπως θέλεις) είναι η απόλυτη καταστροφή για την χώρα.

Έτσι μέχρι τον Νοέμβριο ας ετοιμαστούμε για την νέα επιτυχία της κυβέρνησης που θα μας σώσει άλλη μια φορά δια της απόλυτης καταστροφής.

Εξ αρχής βέβαια ήταν κάτι πιο σίγουρο από το σίγουρο ότι το χρέος της Ελλάδας δεν θα... μπορούσε να είναι διαχειρίσιμο. Πολύ περισσότερο όταν στο ήδη χρέος προσθέτεις νέο χρέος δανειζόμενος.

Τι πέτυχε η Ελλάδα αποφεύγοντας να κάνει αυτό που σχεδιάζεται για τώρα πριν από 1,5 χρόνο;

Πρώτον. Κατάφερε περίπου 70 δις να τα κάνει ενυπόθηκα δάνεια με αποτέλεσμα να μην μπορεί να τα κουρέψει ή αν δεν μπορέσουμε να τα πληρώσουμε να μας πάρουν δημόσια περιουσία, Μεγάλη επιτυχία.

Δεύτερον. Καταφέραμε να βάλουμε το περίστροφο εκεί που ξέρουμε δίνοντας την ευκαιρία στις τράπεζες να οργανωθούν και να φροντίσουν να μειώσουν τους κινδύνους.

Τρίτον. Σώσαμε την Ελλάδα (να λέμε και κανένα ανέκδοτο, να ευθυμήσουμε λιγάκι).

Και για να μην ξεχνιόμαστε. Το παραμύθι και οι εκβιασμοί των περασμένων μηνών έχουν δράκο και μάλιστα με όνομα και επώνυμο.

Δεν είναι μόνο ο Γιωργάκης ο αντιεξουσιαστής και οι λοιποί υπάλληλοι της τρόικας που παριστάνουν τους υπουργούς και ενίοτε τους αντιπρόεδρους. Είναι και τα πρόβατα ή κότες που παριστάνουν τους βουλευτές.

Είναι και τα ΜΜ"Ε". Που στην πλειοψηφία τους έπαιξαν τον χειρότερο ρόλο στην παραπλάνηση των πολιτών.

Σε πολλά μπλογκ από την πρώτη στιγμή που ήρθε το μνημόνιο στην Ελλάδα είχαν επισημάνει και το αδιέξοδο του εγχειρήματος, και το γεγονός ότι τα νούμερα δεν έβγαιναν οπότε η χρεοκοπία ήταν ζήτημα χρόνου όπως και το γεγονός ότι υπάρχει μια δανειακή σύμβαση που δεν έφτασε ποτέ στην βουλή και με την οποία εκχωρούμε την εθνική μας κυριαρχία και την ασυλία που μας προσφέρει αυτή.

Όπως, επίσης, σε αυτά τα μπλογκ τονίστηκε το γεγονός της μετατροπής των ομολογιακών δανείων σε ανυπόθηκα δάνεια.

Άρα όλοι ήξεραν και μας δούλευαν.

Το κούρεμα ήταν σχεδιασμένο από την αρχή και είχε επισημοποιηθεί πέρυσι τον Μάρτιο με την τότε επιτυχία της κυβέρνησης. Απλά ο σχεδιασμός ήταν για το 2013. Απλά άλλαξαν τα δεδομένα και έρχεται πιο νωρίς.

Τι ωραία. Θα γυρίσω στο 2004. Τότε που είχα δουλειά, κανονικό μισθό και καλύτερη αγοραστική δύναμη.

Λες να ξαναδούμε και τον Ρουσόπουλο να τρέχει να κρυφτεί για να μην αναγκαστεί να βγει φωτογραφία με το νορβηγικό συγκρότημα που είχε κερδίσει τη Eurovision;

Ο Μπένι είπε ότι έχει καρδιά και σκέφτεται συνεχώς τους πολίτες. Αλήθεια λέει. Μας σκέφτεται συνεχώς υπολογίζοντας τι νέα μέτρα να μας βάλει.

Με όλα αυτά τα μέτρα η κυβέρνηση θα πετύχει έναν στόχο. Θα εκλείψουν οι κλοπές μετρητών. Που να βρει ο κλέφτης χρήματα. Πλέον θα κλέβουν κανένα ψωμάκι, καμιά κατσαρόλα με μισοβρασμένες φακές ή καμιά τηλεόραση για να βλέπουν εις διπλούν τον Μπένι (στην μία θα φτύνουν και στην άλλη θα πετάνε αυγά).

Ζούμε στην Ελλάδα του 2011. Οι μισθοί του δημοσίου είναι του 2004. Η ανεργία του 1950. Το βιοτικό επίπεδο του 1945. Τα εργασιακά δικαιώματα του 1812. Η εθνική κυριαρχία του 1786. Η αγοραστική δύναμη του 1930. Η ακρίβεια του 2012.

Ζούμε σε μια πολυχρονική Ελλάδα που θέλοντας να γίνει Δανία ξεπέρασε την Ινδία και κατέληξε πασοκονεοδημοκρατική Ελλάδα.

Το θλιβερό και συνάμα εγκληματικό (το έχω ξαναγράψει) είναι ότι αυτός ο θίασος που παριστάνει την κυβέρνηση ενώ γνώριζε ότι θα πάμε στην χρεοκοπία δεν έκαναν τίποτα για να βοηθήσουν αυτήν την έρημη χώρα.

Για να μπορέσεις να επιβιώσεις σε τέτοια κατάσταση χρειάζεται να έχεις παραγωγή. Αντί να υπάρχει μια τεράστια προσπάθεια να στηθεί μια παραγωγική βάση κάθονται και μας παρουσιάζουν τις αποτυχίες σε σώσιμο της χώρας.

Πως το είπε ο Κεφαλογιάννης στην Βασούλα; Θα σε πλακώσω στο ξύλο; Και η Βασούλα του είπε «σκάσε ρε μαλάκα»;

Πόσο δίκιο έχουν και οι δύο. Οι πολιτικοί μας (και οι μεγαλοδημοσιογράφοι – παπαγαλάκια, για να μην ξεχνιόμαστε) μάλλον πρέπει να σκάσουν και το ξύλο θα έρθει έπειτα από τις πέτρες του Γιωργάκη.

Οσονούπω φτάνει μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ το ασφάλιστρο σπιτιού (γνωστό ως χαράτσι). Το ασφάλιστρο βλακείας το πληρώνουμε καθημερινώς.

Οι μισθοί είναι μια φούσκα που δημιουργήθηκε την δεκαετία του 2000. Ο Μπένι είναι μια φούσκα που δημιουργήθηκε την δεκαετία του ΄90.

Ενώ την φούσκα, κατά Μπένι, των μισθών την ξεφουσκώνουμε, την φούσκα των τραπεζών συνεχίζουμε να την φουσκώνουμε.

Σοσιαλιστικό κόμμα είναι αυτό που παίρνει χρήματα από μισθωτούς, συνταξιούχους και άνεργους και τα δίνει στους τραπεζίτες.
γράφει ο Μικρός Φωκίων

από το Μικρά Μεγάλα Εγκλήματα

Ποιος θα ελέγχει τις τράπεζες;

Ότι το τραπεζικό σύστημα θα κρατικοποιηθεί είναι δεδομένο. Αν το κούρεμα θα είναι άνω του 30%, τότε θα κρατικοποιηθούν όλες οι τράπεζες. Και το μέγα ερώτημα είναι ποιος θα διορίσει τις νέες διοικήσεις! Ο κ. Βενιζέλος ή ο διάδοχος του κ. Τρισέ; Οι αρχάγγελοι της διαπλοκής, οι οποίοι εσχάτως εμφανίζονται και ως αρχάγγελοι της κάθαρσης, θα ήθελαν να έχουν τον πλήρη έλεγχο του παιγνιδιού. Κι επειδή αυτό δεν γίνεται με καθεστώς ΕΚΤ, ψηφίζουν και με τα δύο χέρια επιστροφή στη δραχμή! Αυτοί ξέρουν!

Το παιγνίδι τους είναι απλό: Θέλουν τις τράπεζες να βρίσκονται υπό τον απόλυτο έλεγχο των Αθηνών, επειδή πιστεύουν ότι μπορούν να πιέσουν, να εκβιάσουν και να επηρεάσουν καταστάσεις, έτσι ώστε στο όνομα της ανάπτυξης να καταφέρουν να σβήσουν ένα μεγάλο μέρος των χρεών τους! Αφού υπερχρέωσαν τις επιχειρήσεις τους και πλούτισαν οι ίδιοι, τώρα ψάχνουν τρόπο να κερδίσουν και από την κρίση. Μονά – ζυγά τα θέλουν δικά τους, όπως κάνουν εδώ και δεκαετίες.

Μόνο που αυτά δεν μπορούν να συμβούν όσο η Ελλάδα παραμένει στην ζώνη του ευρώ. Από την στιγμή που τα χρήματα θα τα δώσει η Ευρώπη, η ΕΚΤ θα είναι αυτή που θα έχει αποφασιστικό ρόλο στον διορισμό των διοικήσεων των νέων τραπεζών και κυρίως στους κανόνες λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος. Κι επειδή αυτό το γνωρίζουν, ότι δεν μπορούν να επιβάλλουν τις τριτοκοσμικές τους αντιλήψεις στους ευρωπαίους, μεθοδεύουν συστηματικά την έξοδο από το ευρώ και την επιστροφή στην δραχμή.

Η χώρα δεν οδηγήθηκε στην καταστροφή επειδή υπήρξαν μόνο ορισμένοι επίορκοι πολιτικοί που προτίμησαν την οδό της φαυλότητας από εκείνη του πατριωτισμού. Ήταν ένα σύνολο δυνάμεων που βρέθηκαν με την ανοχή της κοινωνίας στα υψηλότερα επίπεδα της πυραμίδας. Ήταν πολιτικοί, επιχειρηματίες, συνδικαλιστές, εκδότες. Σήμερα οι δυνάμεις αυτές είναι ζαλισμένες από τις εξελίξεις, αλλά δεν φαίνονται διατεθειμένες να αφήσουν τα ηνία της χώρας από τα χέρια τους.

Στην πράξη ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία αντιλαμβάνονται τις εξελίξεις ως μία ακόμη μάχη των μηχανισμών τους. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι και οι δύο είναι μέρος του προβλήματος, ότι έχουν βαρύτατες ευθύνες για το γεγονός ότι η χώρα έφτασε στην χρεοκοπία. Θα μπορούσαν να γίνουν χρήσιμοι, έστω και τώρα, αρκεί να άφηναν κατά μέρος την στρατηγική της διαπάλης για την κατάληψη της εξουσίας και να λειτουργούσαν για μία έστω φορά ως υπηρέτες του δημόσιου συμφέροντος. Αλλά αυτό ξεπερνάει τις δυνάμεις τους...

Οι δυνάμεις της διαπλοκής είναι βαθιά ριζωμένες στην κοινωνία, στην πολιτική και επιχειρηματική ζωή και δεν θα μας κάνουν την χάρη να φύγουν από μόνες τους. Μπορεί να έχουμε δύο κόμματα εξουσίας, αλλά στην πραγματικότητα μιλάμε για ένα νόμισμα που έχει δύο όψεις. Δεν θέλουμε να είμαστε άδικοι και ισοπεδωτικοί και να υποστηρίξουμε ότι πάντα έτσι ήταν. Το σίγουρο, όμως, είναι ότι σήμερα έτσι είναι. Αν δουν ότι το παιγνίδι χάνεται και ότι δεν θα έχουν λόγο στα σημαντικά θέματα της καθημερινότητας, θα προτιμήσουν να οδηγήσουν την χώρα στην δραχμή!

Είναι κρίσιμες οι επόμενες ημέρες. Η κρατικοποίηση των τραπεζών είναι αναπόφευκτη. Ο διορισμός των νέων διοικήσεων και η διαχείριση των χρεών των μεγάλων επιχειρήσεων αποτελεί το κλειδί της ιστορίας. Όταν οι δυνάμεις της διαπλοκής καταλάβουν την πλάνη τους και γίνει πλέον στην πράξη ξεκάθαρο ότι δεν μπορούν να ελπίζουν σε διαγραφή των χρεών τους υπό καθεστώς ΕΚΤ, τότε θα επιχειρήσουν την μεγάλη ρήξη με την Ευρώπη. Θα μας γυρίσουν στην δραχμή και θα προσπαθήσουν να περάσουν στην κοινή γνώμη την προδοσία τους ως πράξη πατριωτική. Έχουν ήδη δημιουργήσει το κλίμα. Όσοι επιθυμούν τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας είναι «προδότες» και «υπηρέτες της κατοχικής κυβέρνησης». Κι όταν αντιλαμβάνεσαι ποιοι εκτοξεύσουν τέτοιες κατηγορίες και κυρίως απειλές για το μέλλον, τότε πραγματικά τρελαίνεσαι...
γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

από το capital

Μόνο μια λύση υπάρχει για την Ελλάδα: να μηδενιστεί το κοντέρ!

Είναι λίγο δύσκολο να κατανοηθεί πώς μια οικονομία, που αντιστοιχεί μόλις στο 2% του Κοινοτικού ΑΕΠ, απειλεί να τινάξει στον αέρα την Ευρωζώνη, αλλά όλως περιέργως και την παγκόσμια οικονομία.

Μήπως, τελικά η κρίση σοβούσε ήδη και η Ελλάδα ήταν η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι;

Μήπως, όντως, έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν ότι οι μεγάλες οικονομίες της ΕΕ και οι ηγέτες τους, απλώς δεν πήραν τα πράγματα στα σοβαρά, αλλά και όταν το κατάλαβαν, ενεπλάκησαν σε χρονοβόρες θεσμικές διαδικασίες, που τους έφερναν πάντα πίσω από το βηματισμό των αγορών;

Μήπως, η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε ως case study για... μια συνολική επαναδιαπραγμάτευση του παγκοσμίου χρέους και επανασχεδιασμό των χρηματοπιστωτικών θεσμών;

Ό,τι από τα ανωτέρω και αν συμβαίνει, η διαδικασία σωτηρίας της Ελλάδος βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο. Η θεραπεία όξυνε τα προβλήματα του ασθενούς, αντί να τα θεραπεύσει. Εν τω μεταξύ φαίνεται ό,τι …μολύνθηκαν …νοσηλευτές και επισκέπτες.

Η Ελλάδα έχει εγκλωβιστεί σ’ ένα φαύλο κύκλο, που μαθηματικά την οδηγεί στην καταστροφή. Είναι σχεδόν νομοτελειακό.

Η κόπωση των πρωταγωνιστών
Οι «βασικοί παίκτες» εμφανίζουν έντονα σημεία κόπωσης ή αλλάζουν οι προτεραιότητές τους.

• Οι διαπραγματεύσεις της Κυβέρνησης με την τρόικα έχουν μετατραπεί σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Και οι δυο πλευρές συνεχίζουν τις ατέρμονες συζητήσεις, με αβέβαια πάντα αποτελέσματα, επειδή επένδυσαν πολύ χρόνο, που δεν θέλουν να πάει χαμένος. Αρνούνται να τις εγκαταλείψουν γιατί θα είναι σαν να ομολογούν την αποτυχία τους.
• Ο Τρισέ, διανύει τις τελευταίες μέρες του στην ΕΚΤ και αποφεύγει να αναλάβει δεσμεύσεις που τον υπερβαίνουν. Και ο Σμάγκι, μάλλον θα έχει περισσότερο το μυαλό του στην Ιταλία, παρά στην Ελλάδα.
• Η Λαγκάρντ, φαίνεται ότι δεσμεύεται από τις υποσχέσεις που έδωσε στα BRICS και τις άλλες αναπτυσσόμενες χώρες που στήριξαν την εκλογή της και είναι αυστηρότερη με την Ελλάδα. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι τα δάνεια στην Ελλάδα, είναι «πεταμένα λεφτά» και κάπου άλλου θα έπιαναν τόπο.
• Ο Σαρκοζί έχει εκλογές το 2012, βρίσκεται πίσω στις δημοσκοπήσεις, ζεί με το άγχος μιας υποβάθμισης και τώρα τελευταία έχει και τη DEXIA στο κεφάλι του. Όσο περνάει ο καιρός θα ασχολείται λιγότερο με την Ελλάδα.
• Η Μέρκελ έχει να αντιμετωπίσει όχι μόνο τον λαϊκισμό που εξέθρεψαν τα φιλικά της ταμπλόϊντς, αλλά και τον καταποντισμό του κυβερνητικού της εταίρου, που για να …αναγεννηθεί χαϊδεύει τα αυτιά του εκλογικού σώματος.
• Ακόμα και ο Ομπάμα, που βοήθησε με τις παρεμβάσεις του, από τον Ιανουάριο θα λειτουργεί περισσότερο ως …υποψήφιος, παρά ως Πρόεδρος!

Παταγώδης αποτυχία της Κυβέρνησης Παπανδρέου
Παράλληλα η κρίση ανέδειξε, με τρόπο δραματικό, την πρωτοφανή ανικανότητα της Κυβέρνησης Παπανδρέου. Δεν έχει τηρήσει καμιά δέσμευσή της. Ψηφίζει νόμους που δεν εφαρμόζει. Κάνει ένα δειλό βήμα μπροστά και δέκα πίσω, ενώ πολλοί υπουργοί είναι δέσμιοι των κομματικών τους αγκυλώσεων. Αποτέλεσμα; Ο πρωθυπουργός έχει καταφέρει να ….πείσει ακόμα και τους πιο φανατικούς υποστηρικτές του, ότι χάνουν πλέον τον καιρό τους με την Ελλάδα. Αυτή η αυξανόμενη έλλειψη εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση που μοιραία αντανακλά και στη χώρα, έχει εξασθενίσει δραματικά την διαπραγματευτική μας θέση. Δικαίως θέλουν αποτελέσματα και τα θέλουν τώρα. Όμως, με την χαώδη ύφεση και την ανεργία στα ύψη, το αίτημα φαντάζει σαν mission impossible! Ο κ. Παπανδρέου όχι μόνο χρεώνεται με την αδυναμία να χειριστεί, έστω στοιχειωδώς αποτελεσματικά την ελληνική κρίση, αλλά του καταλογίζεται ότι «πήρε στο λαιμό του» και τους άλλους Ευρωπαίου ηγέτες που τον εμπιστεύτηκαν.

Τα σενάρια της καταστροφής
Δεν ξέρω αν είχε δίκιο ο Κροπότκνιν, όταν μιλούσε για «καταστροφική δημιουργία», αλλά η ΕΕ πρέπει να επινοήσει άλλα εργαλεία για να αντιμετωπίσει την κρίση. Ορισμένοι μάλιστα εγείρουν αμφιβολίες αν και κατά πόσον είναι σε θέση να την διαχειριστεί ικανοποιητικά. Τώρα τελευταία όλο και πληθαίνουν οι καταστροφολάγνοι. Όταν επικρατούν τέτοιες απόψεις, καθιστούν μάταια κάθε συντονισμένη δράση. Η χαρά των κερδοσκόπων. Πολύ φοβούμαι ότι η ΕΕ έχει εμπλακεί σε μια αργόσυρτη διαδικασία που συντηρεί την κρίση. Όπως, μου το είπε εύστοχα κάποιος, στην αρχή ήταν μια μικρή χιονόμπαλα που γλίστρησε απ’ την κορυφή και στη διαδρομή έγινε χιονοστιβάδα. Και όλοι τώρα αναλογιζόμαστε τις ζημιές που μπορεί να προκαλέσει και αναζητούμε καταφύγιο. Είναι αμφίβολο αν θα προλάβουν πλέον όλοι.

Είναι απορίας άξιον η ευκολία με την οποία διατυπώνονται ορισμένα σενάρια. Πάρτε για παράδειγμα το «κούρεμα ομολόγων κατά 50%. Ας υποθέσουμε ότι συμφωνείται: το χρέος μας θα μειωθεί στα 130 δις. Αν’ σ’ αυτά προσθέσουμε και τα 110 δις της …σωτηρίας που είναι…ανεπίδεκτα κουρέματος, θα ξαναβρεθούμε μ’ ένα χρέος της τάξεως των 240 δις ευρώ. Αν υπολογίσουμε ότι το ΑΕΠ του 2011 συρρικνώθηκε στα 220 δις, το χρέος μας θα παραμείνει πάνω από το 100% του ΑΕΠ!!! Με τη …μηχανή παραγωγή ελλειμμάτων άθικτη και τη χώρα σε βαθιά ύφεση, σε δυο χρόνια θα επανέλθουμε εκεί που ήμασταν! Χωρίς να υπολογιστεί η ζημιά που το κούρεμα θα προκαλέσει στα ασφαλιστικά μας ταμεία και το τραπεζικό σύστημα.

Όσον αφορά στο σενάριο εξόδου της χώρας μας από το ευρώ. Αντιπαρέρχομαι το βασικό πρόβλημα, ότι δεν προβλέπεται διαδικασία εξόδου και εν πάση περιπτώσει, πρέπει να συμφωνήσουμε και εμείς. Όμως, κατ’ οικονομίαν ας δεχθούμε ό,τι συμβαίνει. Το περασμένο Σάββατο η Bild, δημοσίευσε μια έκθεση του αμερικανικού Ινστιτούτου Stratfor, σύμφωνα με την οποία, με την ανακοίνωση της αποχώρησης της Ελλάδος από το ευρώ, η Ευρώπη πρέπει να έχει έτοιμο ένα ταμείο εφοδιασμένο με πάνω από 2 τρις ευρώ για να προστατεύσει τα άλλα μέλη της ευρωζώνης από τη μετάδοση της κρίσης! Υπάρχουν αυτά τα χρήματα διαθέσιμα;

Και τα σενάρια της σωτηρίας
Αυτή τη στιγμή το ισχυρότερο επιχείρημα, (your lethal weapon, όπως χαρακτηριστικά μου είπε ξένος τραπεζίτης) είναι η συμμετοχή μας στο ευρώ. Το κόστος αποβολής ή απομάκρυνσής μας είναι πάρα πολύ υψηλό. Δεν το αντέχει η ΕΕ. Άρα αυτή είναι η βάση εκκίνησης μας.

Το δεύτερο, ισχυρό μας επιχείρημα είναι ότι το σχέδιο της τρόικας είναι μια λάθος συνταγή. Δεν δουλεύει. Και μια άλλη κυβέρνηση να το εφάρμοζε, πάλι δεν θα δούλευε! Απλώς η ανικανότητα και η υστεροβουλία της Κυβέρνησης Παπανδρέου επιδείνωσε τα πράγματα. Επίσπευσε την καταστροφή. Το ότι το πρόγραμμα «δουλεύει» στην Πορτογαλία και την Ιρλανδία είναι η μισή αλήθεια διότι τα προβλήματά ήταν διαφορετικά.

Για να είναι πειστικά τα επιχειρήματα αυτά, πρέπει να έχουμε έτοιμη μια άλλη πρόταση η οποία κινείται προς άλλη κατεύθυνση. Και ανοίγει τον δρόμο προς την ανάπτυξη.

Ο αντίλογος, που μονότονα επαναλαμβάνει η Κυβέρνηση και τα εξαπτέρυγά της είναι ότι η τρόικα δεν …επιδέχεται αλλαγές. Αυτό είναι το πρόγραμμα και κόψτε το κεφάλι σας ή «σκάστε και κολυμπήστε». Το πιθανότερο είναι ότι απλώς θα σκάσουμε και δεν θα μπορούμε να κολυμπάμε άλλο. Έχουν βέβαια κάποιο δίκιο! Η τρόικα δεν συζητάει κάτι άλλο, στην παρούσα συγκυρία. Για αυτό η Ελλάδα πρέπει να μηδενίσει το κοντέρ και να προσεγγίσει τα προβλήματά της από την αρχή και από μηδενική βάση. Ο μηδενισμός του κοντέρ, γίνεται μ’ έναν μόνο τρόπο: εκλογές. Να αποκαλυφθεί η πλήρης αλήθεια στο λαό και να εξηγηθούν και οι επιλογές. Δεν υπάρχουν πολλές, αλλά να γίνουν κοινό κτήμα. Και να αναλάβει ο λαός την ευθύνη.

Μια νέα κυβέρνηση, με ισχυρή νωπή εντολή και ένα ρηξικέλευθο πρόγραμμα «100 ημερών» που θα υλοποιηθεί με ρυθμούς blitzkrieg μπορεί να πείσει και τους άπιστους Θωμάδες, ότι η χώρα αντιμετωπίζει τα προβλήματά με σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Μια κυβέρνηση με αυτά τα χαρακτηριστικά, όλοι θα την αντιμετωπίσουν με σεβασμό. Μπορεί να κάνει την αρχή.

Διαφορετικά, θα παραμείνουμε όλοι εν αναμονή του μοιραίου…
γράφει ο Κώστας Ροδινός

από το antinews

Η “πλάκα” είναι οτι ο ΓΑΠ πιστεύει ότι μας… σώζει

Ο κ. Παπανδρέου, όπου σταθεί και όπου βρεθεί, επαναλαμβάνει, σχεδόν μονότονα πια, ότι αγωνίζεται για να σώσει την Ελλάδα. Δεν τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Ούτε καν η επανεκλογή του! Αυτό το τελευταίο δεν νομίζω να το πιστεύει κανένας. Απλώς το χρησιμοποιεί γιατί προσδίδει μια αίσθηση αυτοθυσίας στην αποστολή που δήθεν επιτελεί.

Αυτή η ρητορική είναι λάθος γιατί θυμίζει το στρατηγό που δεν πάει στη μάχη για να νικήσει! Γιατί, αν πραγματικά ο πρωθυπουργός πιστεύει ότι σώζει την Ελλάδα, τότε θα είχε κάθε λόγο να του αναγνωρίσουμε, όλοι εμείς, τη σωτηρία μας. Αυτό σημαίνει επιβράβευση στις εκλογές!

Αρά, είτε κάνει κάτι στραβά, δηλαδή...δεν μας σώζει, είτε το κόστος σωτηρίας είναι τόσο υψηλό που μόνο με σωτηρία δεν μοιάζει!

Προσωπικώς, διατηρώ σοβαρές επιφυλάξεις, αν πραγματικά μας …σώζει. Και δεν ισχυρίζομαι ότι έχει κάποιο σχέδιο καταστροφής για τη χώρα μας. Απλώς μπορεί να έχει εγκλωβιστεί σε μια πολιτική που στην πράξη αποδεικνύεται καταστροφική. Επιπροσθέτως, να έχει αναλάβει δεσμεύσεις από τις οποίες δεν μπορεί να απεμπλακεί. Με αποτέλεσμα να άγεται και να φέρεται από μια πολιτική η οποία πρωτίστως εξυπηρετεί τους δανειστές μας.

Για κάνω ξαφνικά αυτές τις διαπιστώσεις;

Διάβαζα χθες στους FT ένα άρθρο με τίτλο «Ρήγμα στην Ευρωζώνη για τη διάσωση της Ελλάδος», όπου μεταξύ άλλων επισημαίνεται ότι τελικά οι δανειακές ανάγκες της χώρας μας μπορεί να είναι μεγαλύτερες απ’ ότι είχαν τελικά εκτιμηθεί με την απόφαση της 21ης Ιουλίου και αυτή η διαπίστωση ίσως δημιουργήσει προβλήματα στην επικύρωση της συμφωνίας από τα Ευρωπαϊκά Κοινοβούλια, ενώ ανοίγει εκ νέου τη συζήτηση για κάποιας μορφής αναθεώρησή της.

Το ερώτημα που ανακύπτει για την ελληνική πλευρά, είναι τι έκανε από την ψήφιση της συμφωνίας και μετά; Ποιες πρωτοβουλίες ανέλαβε για να βρεθεί μπροστά από τις εξελίξεις; Πόσα από τα συμφωνηθέντα υλοποίησε; Τίποτα απολύτως! Ο μεν πρωθυπουργός απολάμβανε τις ομορφιές των ελληνικών νησιών, ο δε επί των Οικονομικών Αντιπρόεδρος «έκανε τον τζάμπα μάγκα» με την τρόικα! Τα αποτελέσματα τα είδαμε. Σήμερα, η Κυβέρνηση όχι μόνο τρέχει ασθμαίνουσα πίσω από τις εξελίξεις, αλλά καθημερινά ανακοινώνει μέτρα που δεν πείθουν κανέναν!

Κάποιος που πραγματικά ήθελε να σώσει τη χώρα, εικάζω ότι θα πολιτευόταν κάπως διαφορετικά!

Βέβαια, είναι σφόδρα πιθανό το ενδεχόμενο η αποτυχία αυτή να οφείλεται απλά και μόνο στην ανικανότητα, την παντελή έλλειψη διορατικότητας και πολιτικής αντίληψης του κ. Παπανδρέου και της Κυβέρνησής του.

Όμως, δεν είναι η πρώτη φορά που αντιδρούν έτσι!

Να υπενθυμίσω, ότι το τελευταίο τρίμηνο του 2009 πέρασε με διαβεβαιώσεις εκ μέρους του κ. Παπανδρέου για την τήρηση του προεκλογικού του προγράμματος!

Ό,τι, εν μέσω κρίσης, μοίραζε παροχές!

Ό,τι τόσο αυτός όσο και οι υπουργοί του συκοφαντούσαν διεθνώς τη χώρα!

Έκαναν τις γνωστές αλχημείες με τη Στατιστική Υπηρεσία για να παραφουσκώσουν το έλλειμμα.

Όλα αυτά προφανώς και δεν έγιναν τυχαία.

Όμως, ακόμα και το πρώτο τρίμηνο του 2010, δεν πήραν κανένα σοβαρό μέτρο!

Μόνο εκεί προς το Μάρτη, κάτι άρχισαν να ψελλίζουν και μετά από λίγο μας οδήγησαν στο Μνημόνιο!

Πολύ δε αργότερα μάθαμε από τον Ντομινίκ Στρος Κάν, ότι ο κ. Παπανδρέου είχε παρασκηνιακές διαβουλεύσεις μαζί του για την υπαγωγή μας στο ΔΝΤ προτού ακόμα εκλεγεί πρωθυπουργός!

Ύστερα άρχισε αυτό το ατελείωτο γαϊτανάκι με τις επιθεωρήσεις τις τρόικας, τις δόσεις και τη σωτηρία μας.

Είχα χάσει το λογαριασμό πόσες φορές μας έχουν σώσει μέχρι σήμερα! Μας το υπενθύμισε η κ. Β. Παπανδρέου στην διευρυμένη ΚΤΕ Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ την περασμένη εβδομάδα, όταν είπε επιγραμματικά: «έξη δόσεις και έξη φορές σώσαμε τη χώρα»!

Και το τραγικό για τη χώρα είναι πώς κάθε δόση και κάθε νέα σωτηρία, έφερνε πρόσθετα μέτρα και νέα βάρη, παρά το γεγονός ότι μας διαβεβαίωναν περί του αντιθέτου. Ποιος θα ξεχάσει εκείνη τη δήλωση του κ. Παπακωνσταντίνου το Ιούνιο του 2010 (αν θυμάμαι καλά) ότι αν χρειαστεί να πάρει νέα μέτρα, θα παραιτηθεί!

Ποιος ξεχνάει τη διαβεβαίωση του προς τον ελληνικό λαό, τον Φεβρουάριο του 2011, από το Βήμα της Βουλής μάλιστα, ότι «η ύφεση ρηχαίνει»!

Για την οικονομία της συζήτησης να δεχτώ τις διαβεβαιώσεις του κ, Παπανδρέου ότι μας σώζει.

Όμως, τι είδους σωτηρία είναι αυτή, όταν κάθε βδομάδα επιβάλλει νέα μέτρα;

Όταν κατάφερε (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) μέσα σε δυο χρόνια να αυξήσει το χρέος της χώρας κατά 70 μονάδες;

Όταν η ανεργία οδεύει, αν δεν έφτασε ήδη στο 25%;

Όταν φορολογεί τους συνταξιούχους των 400 ευρώ;

Αν αυτή είναι σωτηρία, δεν θέλω καν να σκεφτώ πως αντιλαμβάνεται στο μυαλό του την καταστροφή ο κ. Παπανδρέου…

Το ερώτημα, λοιπόν, έχει ως εξής: Αυτό που βιώνουμε σήμερα είναι απλά και μόνο αποτέλεσμα της ανικανότητάς τους;

Είναι επειδή… παραπλανήθηκαν και υιοθέτησαν μια καταστροφική για τη χώρα συνταγή;

Εκτός και εάν πραγματικά ο κ. Παπανδρέου πιστεύει ότι μας σώζει…
Οπότε τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα!
γράφει ο Κώστας Ροδινός

από το antinews

“Eureca”: Σχέδιο καταστροφής και υποδούλωσης

Το όχι και τόσο μυστικό σχέδιο "σωτηρίας" της Ελλάδας με το ελληνικό όνομα "ΕΥΡΗΚΑ" δημοσιεύτηκε στην οικονομική εφημερίδα της Γαλλίας La tribune και το είδα το πρωί στο capital (σε περίληψη).

Στην αρχή δεν έδωσα σημασία αφού το θεώρησα χωρίς εγκυρότητα. Όταν το είδα να δημοσιεύεται παντού΄και να παίζει στα βραδινά δελτία πραγματικά ανησύχησα.
Και μόνο διαβάζοντας το πρωτο και το δεύτερο σημείο από τα 6 που περιλαμβάνει η "σωτήρια" διαδικασία ανατριχιάζεις.

Λέει:
1. Η Ελλάδα πρέπει να καταγράψει το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων του κράτους (τράπεζες, ακίνητα, τηλεφωνία, λιμάνια κτλ.) σε μία δομή (εταιρεία), όπως ακριβώς συνέβη το 1990 στη Γερμανία για να... ιδιωτικοποιηθούν τα περιουσιακά στοιχεία της Ανατολικής Γερμανίας μετά την Ένωση. Τα περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού κράτους εκτιμώνται τουλάχιστον στα 125 δισ. ευρώ! (το θαυμαστικό είναι του capital και δεν το καταλαβαίνω.)

2. Η εταιρεία αυτή θα εξαγοραστεί από έναν ευρωπαϊκό θεσμό, που θα χρηματοδοτείται από τις χώρες, και η έδρα του θα βρίσκεται στο Λουξεμβούργο. Θα έχει επίσης τη δυνατότητα να οργανώσει τις ιδιωτικοποιήσεις των εν λόγω περιουσιακών στοιχείων, διαδικασία που θα έχει ολοκληρωθεί έως το 2025 (η αντίστοιχη διαδικασία στην Ανατολική Γερμανία διήρκεσε πολύ λιγότερο).

Νομίζω ότι τα πράγματα δεν έχουν ανάγκη από πολλές μεταφράσεις. Όλη η περιουσία μας-γιατί δική μας είναι- γίνεται περιουσία μιας ξένης εταιρείας με έδρα το τεράστιο πλυντήριο χρήματος που έχει οργανωθεί σε κράτος και ονομάζεται Λουξεμβούργο. Σκοπός της εταιρείας είναι όπως λέει πιο κάτω το σχέδιο στο σημείο 3 να πουληθούν αυτά τα "στοιχεία" με σκοπό να μαζευτούν χρήματα που θα πάνε στο EFSF και την ΕΚΤ για επαναγορά ελληνικού χρέους.

Τι δεν λέει το σχέδιο.
α) Το ποιος και πως θα αποφασίσει για το πως θα γίνουν οι ιδιωτικοποιήσεις. Δηλαδή έστω ότι το φάγαμε και ξεπουλάμε. Δεν θα έχουμε ούτε καν λόγο και γνώμη; Μάλλον...

β) Ενώ περιγράφει με λαμπερό τρόπο ότι ετσι το χρέος θα μειωθεί από την επαναγορά στο 88%, δεν ασχολείται καθόλου με το γεγονός ότι πλέον η Ελλάδα θα έχει στερηθεί πολύτιμους πόρους που αποφέρουν έσοδα και επομένως αυτό θα σημαίνει ότι το χρέος δεν θα μειώνεται στη συνέχεια αλλά θα αυξηθεί και πάλι ακόμη κι αν όλα πάνε όπως λέει το σχέδιο.

γ) Δεν λέει ακόμη τι θα γίνει όταν όλες οι εταιρείες πουληθούν και "εξορθολογιστούν" από τζογαδόρους του μαύρου χρήματος και των αγορών που το μόνο που τους ενδιαφέρει δεν είναι απλά το κέρδος αλλά το βραχυπρόθεσμο κέρδος. Τι κοινωνικό και οικονομικό σοκ θα προκαλέσει ενδεχόμενο κύμα απολύσεων.

Είναι γνωστό ότι οι ιδιωτικοποιήσεις έχουν κάποιο νόημα όταν οι προς πώληση εταιρείες είναι ζημιογόνες και πρέπει να εξυγιανθούν. Όταν όμως είναι ο ΟΤΕ, η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ (ανατριχιάζω και μόνο που το σκέφτομαι), ο ΟΠΑΠ κλπ. που φυσικά είναι κερδοφόρες και κάποιες πολύ κερδοφόρες τότε απλά συμβαίνουν μόνο από υπόδουλα κράτη. Να πούμε άλλωστε ότι όπως είπε ο ίδιος ο κ.Πάγκαλος η ΔΕΗ αποτιμάται αυτή τη στιγμή στο Χρηματιστήριο στο 1/10 της ακίνητης περιουσίας της. Και μόνο που το συζητάμε λοιπόν είναι ήδη σκανδαλώδες!

Όσο για τις τράπεζες να πούμε πως όλες μαζί αποτιμώνται στα 6,5δις όταν στο ενεργητικό τους έχουν αξίες 495δις!! (Αυτό για να καταλάβουμε τι ωραίος μηχανισμός απαξίωσης είναι το Χρηματιστήριο που τώρα βολεύει το "ελεύθερο" από δεσμεύσεις κεφάλαιο μια χαρά.)

δ) Επίσης ο συσχετισμός ανάμεσα στην περίπτωση της Ελλάδας με την ένωση των δυο Γερμανιών είναι λάθος αν όχι ύποπτος. Η Γερμανία τουλάχιστον διαχειριζόταν τότε την άλλη μισή Γερμανία, ενώ στη δικη μας περίπτωση η ΕΕ βάζει χέρι σε μια ανεξάρτητη χώρα μέσω μιας εταιρείας. Καμία σχέση λοιπόν.

στη φωτό η Μέρκελ κρατάει περιχαρής όλη την Ελλάδα σε ένα φάκελο

Πάμε όμως και στο σημείο 5 που λέει:

Οι διαδικασίες ιδιωτικοποίησης θα έχουν ολοκληρωθεί έως το 2025. σε περίπτωση λοιπόν που υπάρξει υπεραξία, θα αποδοθεί στην Ελλάδα, αφαιρουμένων των τόκων και των εξόδων διαχείρισης. Αν είναι μειωμένα, η Ελλάδα θα αναλάβει το κόστος(!)....

Αυτό τώρα τι σημαίνει; Ότι αν όλα πάνε καλά η εταιρεία θα κερδοσκοπήσει από τόκους, έξοδα διαχείρισης που δεν θα είναι λίγα.
Αν πάλι κάπου κάτι στραβώσει το κόστος θα επιβαρύνει την Ελλάδα!
Δηλαδή αν αντί 125 δις ξεπουληθούμε για 50δις, ή κάτι δεν πάει καλά στην επαναγορά ομόλογων (που δεν θα πάει) τότε και τα πάντα θα έχουμε χάσει και θα πρέπει να πληρώσουμε και τη ζημία που θα προκύψει;;;
Αυτό το σχέδιο προφανώς δεν λέγεται σχέδιο σωτηρίας αλλά σχέδιο καταστροφής και υποδούλωσης.

Όσο για το τι θα συμβεί στους Έλληνες φυσικά δεν δίνουν δεκάρα.
Είναι καθαρό ότι πρέπει να ξυπνήσουμε από το σοκ, να συσπειρωθούμε και να υπερασπίσουμε τη ζωή μας και το αύριο των παιδιών μας. Ας αποδείξουμε ότι μας ενδιαφέρει.

Υ.Γ. Πρέπει να πούμε πως στην περίπτωση που ένα τέτοιο σχέδιο θα γινόταν πραγματικότητα (Θεός φυλάξει!) υπάρχουν μια σειρά από λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να το βυθίσουν και να το κάνουν να χάσει ακόμα και εκείνα τα "θετικά" που έχουν να κάνουν με τη διάσωση των τραπεζών (το μόνο που τους νοιάζει) και την όποια μείωση του χρέους.

Ελπίζω να μη χρειαστεί να φτάσουμε ποτέ σε αυτή την κουβέντα αλλά επιγραμματικά αναφέρω.
Π.χ. οι τιμές επαναγοράς ομολόγων είναι ένα λεπτό και δύσκολο σημείο που θα μπορούσε να δημιουργήσει πολλές αμφιβολίες (αν είναι υψηλές μικρό όφελος για την Ελλάδα, αν είναι χαμηλές μεγάλη ζημία για την ΕΚΤ), η χρονική διάρκεια μέσα στην οποία θα γινόταν το ξεπούλημα (ως το 2025) προκειμένου να επιτευχθούν καλύτερες τιμές είναι ένα άλλο πολύ σοβαρό σημείο που θα μπορούσε να δημιουργήσει γκρίνιες σε αυτούς που δεν συμφωνούν π.χ. με την "προκαταβολή" στην Ελλάδα του αρχικού ποσού που αναφέρεται. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το σχέδιο προβλέπει πως την όποια ζημιά την πληρώνει στο τέλος η Ελλάδα ενώ είναι γνωστό ότι οι "αγορές" βγάζουν το ψωμί τους δημιουργώντας αμφιβολίες και ανησυχίες ακόμη κι αν αυτό μπορεί να στραφεί αργότερα εναντίον τους. Με λίγα λόγια το απόλυτο αίσχος, η απόλυτη καταστροφή.

Και πάλι απορώ πως είναι δυνατόν ένα τέτοιο σχέδιο να παρουσιάζεται απλά από δελτία όλων των καναλιών χωρίς καν σχολιασμό!!!
γράφει ο Γιώργος Σαρρής

από το ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΡΗΣ

Άψογη καταστροφή

Η οικονομική αναταραχή στην Ευρώπη δεν είναι πλέον πρόβλημα μικρών περιφερειακών οικονομιών, όπως της Ελλάδας. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι μια ολοκληρωτική επίθεση των αγορών σε μεγάλα κράτη, όπως η Ισπανία και η Ιταλία. Σε αυτό το σημείο, οι χώρες που απειλούνται παράγουν περίπου το 1/3 του ΑΕΠ της Ευρωζώνης, γεγονός που σημαίνει πως το ενιαίο νόμισμα βρίσκεται αντιμέτωπο με την προοπτική της εξαφάνισης. Και όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν είναι καν διατεθειμένοι να αναγνωρίσουν τη φύση της απειλής που αντιμετωπίζουν, πόσο μάλλον να την αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά.

Παραπονέθηκα συχνά στο παρελθόν για...
τη «δημοσιονομικοποίηση» του οικονομικού λόγου εδώ στην Αμερική και για το γεγονός ότι η άκαιρη επικέντρωση σε θέματα δημοσιονομικών ελλειμμάτων αποπροσανατόλισε την Ουάσιγκτον από την καταστροφή που βρίσκεται σε εξέλιξη στο μέτωπο της αγοράς εργασίας. Αλλά δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε τέτοιες εμμονές. Μάλιστα, οι Ευρωπαίοι είναι πολύ πολύ χειρότεροι.

Ακούστε τι λένε πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες –κυρίως, αλλά όχι μόνο οι Γερμανοί– και θα νομίσετε ότι το πρόβλημα της ηπείρου τους είναι ηθικής φύσεως: Κυβερνήσεις δανείστηκαν υπερβολικά και τώρα πληρώνουν το τίμημα που τους αξίζει, με τη μορφή μέτρων λιτότητας.

Ωστόσο, αυτή η ιστοριούλα ισχύει, αν ισχύει, μόνο στην περίπτωση της Ελλάδας και για κανέναν άλλον. Ειδικά η Ισπανία, για παράδειγμα, είχε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς και πολύ χαμηλό χρέος πριν από την κρίση του 2008. Οι δημοσιονομικές της επιδόσεις, θα μπορούσε να πει κανείς, ήταν άψογες. Και παρότι δέχθηκε βαρύ πλήγμα από την κατάρρευση της αγοράς ακινήτων, παραμένει ένα κράτος με χαμηλό σχετικά χρέος.

Για ποιο λόγο λοιπόν η Ισπανία –μαζί με την Ιταλία που έχει υψηλότερο χρέος αλλά μικρότερα ελλείμματα– βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο του κυκλώνα; Η απάντηση είναι ότι οι χώρες αυτές βρίσκονται αντιμέτωπες με κάτι ανάλογο με τις μαζικές αναλήψεις μετρητών από τα γκισέ των τραπεζών, μόνο που σε αυτήν την περίπτωση οι αναλήψεις γίνονται από κράτη και όχι –ή, καλύτερα, και όχι μόνο– από τις τράπεζές τους.

Ιδού πώς δουλεύει το σύστημα: Οι επενδυτές πιστεύουν, αδιάφορο για ποιους λόγους, ότι ένα κράτος θα χρεοκοπήσει. Έτσι, δεν αγοράζουν τα ομόλογά του, παρά μόνο με πολύ υψηλά επιτόκια, λόγω της κρίσης εμπιστοσύνης. Τα υψηλά αυτά επιτόκια όμως δυσχεραίνουν τη δημοσιονομική κατάσταση του κράτους, καθιστώντας την προοπτική της χρεοκοπίας αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Και καθώς συμβαίνει αυτό, ξεσπάει ταυτόχρονα και τραπεζική κρίση, καθώς τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του εν λόγω κράτους έχουν συνήθως επενδύσει μαζικά στα ομόλογά του.

Μια χώρα με δικό της νόμισμα, όπως, ας πούμε, η Βρετανία, μπορεί βεβαίως να βρει διέξοδο από μια τέτοια κρίση. Αν είναι αναγκαίο, η Τράπεζα της Αγγλίας θα παρέμβει αγοράζοντας κρατικά ομόλογα της χώρας, τυπώνοντας έτσι νέο χρήμα. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε βέβαια να ενισχύσει τον πληθωρισμό (αν και είναι αμφίβολο κατά πόσον αυτό είναι πιθανό σε συνθήκες κρίσης), αλλά σε κάθε περίπτωση ο πληθωρισμός είναι μικρότερη απειλή για τους επενδυτές απ’ ό, τι η χρεοκοπία. Η Ισπανία και η Ιταλία όμως δεν έχουν δικό τους νόμισμα. Ως εκ τούτου, η απειλή της αυτοεκπληρούμενης προφητείας είναι πέρα για πέρα αληθινή, αφού τα επιτόκια των ομολόγων των δύο αυτών κρατών διαμορφώνονται σε επίπεδα διπλάσια από τα αντίστοιχα της Βρετανίας.

Αυτό που θα έπρεπε να κάνουν τώρα ο κ. Τρισέ και οι συνάδελφοί του στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι να αγοράζουν ισπανικά και ιταλικά ομόλογα, αυτό που θα έκαναν και οι δύο αυτές χώρες δηλαδή αν είχαν δικά τους νομίσματα. Αυτό έκανε και η ΕΚΤ πριν από μερικές εβδομάδες, με αποτέλεσμα προσωρινή ανακούφιση για τα δύο κράτη. Σχεδόν αμέσως όμως, παρενέβησαν οι ηθικολόγοι, οι οποίοι μισούν την ιδέα ότι οι χώρες που αμάρτησαν, δημοσιονομικά υποτίθεται, θα συγχωρεθούν. Η πρόβλεψη ότι θα επικρατήσουν οι απόψεις των ηθικολόγων προκάλεσε νέο πανικό στις αγορές.

Επιπλέον πρόβλημα δημιουργείται και από την εμμονή της ΕΚΤ να διατηρήσει το «άψογο» σκορ της στη διατήρηση της σταθερότητας των τιμών. Έτσι, σε μια στιγμή που η Ευρώπη χρειάζεται απεγνωσμένα ισχυρή αναπτυξιακή ώθηση και μάλιστα λίγος πληθωρισμός θα βοηθούσε σε αυτήν την προσπάθεια, η ΕΚΤ μειώνει τις στρόφιγγες της κυκλοφορίας του χρήματος, προσπαθώντας να αποκρούσει πληθωριστικές πιέσεις οι οποίες υπάρχουν μόνο στη φαντασία της. Και τώρα οδηγούμαστε στο σημείο καμπής. Δεν μιλάμε για μια κρίση που θα κορυφωθεί σε ένα ή δύο χρόνια, αλλά στις αμέσως επόμενες μέρες. Το ερώτημα είναι επομένως αν η ΕΚΤ θα κάνει αυτό που πρέπει, να μειώσει δηλαδή τα επιτόκια και να δανείσει απλόχερα. Ή μήπως οι Ευρωπαίοι είναι τόσο απασχολημένοι με την τιμωρία των αμαρτωλών που θα αμελήσουν να σώσουν τους εαυτούς τους;
Όλος ο κόσμος παρακολουθεί...

από την Καθημερινή

Ο θίασος του Γιώργου θα καταφέρει τελικά να μας βγάλει από το ευρώ

Η συντεχνία των ανίκανων μας παίρνει στο λαιμό της. Ο θίασος της πτώχευσης παίζει τις τελευταίες πράξεις του έργου. Οι θεατές απαιτούν να κατέβει άμεσα το κακόγουστο θέαμα που παρακολουθούν και να πάρουν πίσω τα λεφτά τους. Ο κ. Παπανδρέου και η κυβέρνησή του θα περάσουν στην Ιστορία ως ένα από τα πλέον ανίκανα κυβερνητικά σχήματα που ανέλαβαν τις τύχες του τόπου...

Μέχρι χτες οι Ευρωπαίοι το ψιθύριζαν στα αυτιά μας υπό την μορφή απειλής:«Αν δεν κάνετε τα δέοντα θα βγείτε από την Ευρώπη». Σήμερα το λένε ανοικτά και προετοιμάζονται για μία Ευρώπη δίχως τους Έλληνες.

Ο κυβερνητικός θίασος του κ. Παπανδρέου μας σπρώχνει ολοταχώς έξω από την ζώνη του ευρώ. Ένας θίασος ανίκανων και αναποτελεσματικών ανθρώπων, ανεπάγγελτων στην πλειοψηφία τους, οδηγεί την χώρα στην καταστροφή.

Εδώ και δύο χρόνια όλοι τους λένε ότι το βασικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι τα έξοδα του δημόσιου τομέα και η φοροδιαφυγή. Δεν έχουν κάνει το παραμικρό, ούτε για το ένα ούτε για το άλλο. Δεν θέλουν να κάνουν κάτι για να διορθώσουν τα κακώς κείμενα. Δεν προσπάθησαν καν να σώσουν την χώρα από το «ατύχημα». Συμπεριφέρονται λες και το επιδιώκουν...

Δεν πιστεύουμε πλέον ότι ο κ. Παπανδρέου και οι συνεργάτες του έχουν να προσφέρουν κάτι. Δεν τους εμπιστευόμαστε, όπως δεν τους εμπιστεύεται κάποιος αυτή την στιγμή σε ολόκληρη της Ευρώπη.

Το κλίμα που επικρατεί στο εξωτερικό για την Ελλάδα είναι κακό. Μιλάνε ανοικτά για την χρεοκοπία. Πιο καθαρά δεν θα μπορούσαν να το πουν. Είναι σαφές ότι μόνο με ένα θαύμα θα μπορούσαμε να σωθούμε και δεν πιστεύουμε στα θαύματα. Ούτε και στα ατυχήματα.

Κύριε Παπανδρέου η χρεοκοπία μιας χώρας δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ατύχημα και δεν μπορεί να μείνει ατιμώρητη...
γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

από το capital

Αντιμέτωπος με την απόλυτη καταστροφή ο ΓΑΠ

Πριν προλάβει η κυβέρνηση να χαρεί τη νέα μεγάλη της "επιτυχία", πριν προλάβουν να σβήσουν τα χαμόγελα για τη "μεγαλύτερη τράπεζα της νοτιοανατολικής Ευρώπης", η πραγματικότητα ήρθε για μια ακόμα φορά αμείλικτη, να απειλεί τον κ. Πρωθυπουργό με σενάρια συγκυβέρνησης ή παραίτησης:

1. Η προσμονή της ανόδου του χρηματιστηρίου, που υποτίθεται ότι θα πυροδοτούσε η φούσκα της συγχώνευσης, δεν κράτησε ούτε δύο μερόνυχτα και πλέον το Βατερλώ του κ. Παπανδρέου στη ΔΕΘ αναμένεται, παρέα με τον ανάλογο πάταγο.

2. Πληθαίνουν οι φήμες ότι τo περιβόητο roll over με το οποίο η κυβέρνηση θα πετύχαινε τη βελούδινη αναδιάρθρωση, έχει ναυαγήσει. Οι αιτίες πολλές. Επισήμως αναφέρεται ότι είναι... τελικώς ανέφικτο να συγκεντρωθούν τα 136δις που απαιτούσε η απόφαση της συνόδου. Εκτός όμως από την επίσημη δικαιολογία που επιστρατεύεται, ισχύουν ακόμα δύο αποτρεπτικοί παράγοντες: Η γκάφα του υπουργού οικονομικών με τις Φινλανδικές εγγυήσεις και η εμμονή της S&P να εγγράψει το roll over ως χρεοκοπία.

Με τον τρόπο αυτό, ο κ. Πρωθυπουργός έχει ξεμείνει εντελώς από υποσχέσεις και ευχολόγια και είναι αντιμέτωπος με το φάσμα μιας απόλυτης καταστροφής:

• Το ντόμινο των τραπεζών φαίνεται πως είναι ante portas


• Τα δημόσια έσοδα έχουν καταρρεύσει


• Τα πανεπιστήμια βράζουν ήδη, όπως βράζουν οι δημόσιοι υπάλληλοι αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας και πλέον η μόνη σοβαρή ισχύς της θλιβερής κυβέρνησης είναι οι χιλιάδες άνδρες της αστυνομίας, παραταγμένοι απέναντι σε ένα εξαγριωμένο πλήθος.

Τώρα που μας τέλειωσαν και οι πρόθυμοι "Βενιζέλοι", που ήταν μια κάποια λύσις, τώρα που ο κ. Σαμαράς αρνείται να συναινέσει στο έγκλημα, ένας μοιραίος Πρωθυπουργός ψάχνει απεγνωσμένα κάποιον, για να του παραδώσει την εξουσία και το χάος που ο ίδιος δημιούργησε.

από το antinews

Αν το Λονδίνο ήταν η καλοκαιρινή Αθήνα του 2003…

Επιστρέψτε για λίγο νοερά στο ελληνικό καλοκαίρι του 2003. Το τελευταίο προ-Ολυμπιακό. «Δείτε» την Αθήνα και τα προάστιά της να καίγονται –κυριολεκτικά και μεταφορικά– με τα «βίαια επεισόδια» (μετά νεκρών) να φιλοξενούνται στα πρωτοσέλιδα όλου του πλανήτη.

Φανταστείτε τώρα την αντίδραση της διεθνούς κοινότητας. Όχι μόνο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, αλλά όλων όσων συνδέονται αμέσως ή εμμέσως με την ασφάλεια της διοργάνωσης –εταιριών, συμβούλων, μεσαζόντων, υπηρεσιών τεχνογνωσίας. Πριν καν σβήσει το τελευταίο αποκαΐδι, οι έξτρα συμβάσεις που θα...υπογράφονταν σε χρόνο dt υπό την απειλή της αφαίρεσης των Αγώνων, θα εκτόξευαν το κόστος αυτής της ασφάλειας στο άπειρο.

Επιστροφή στο Λονδίνο του σήμερα, τώρα. Τα τριήμερα βίαια επεισόδια ήταν πράγματι «πρώτο θέμα» σε όλα τα διεθνή μέσα ενημέρωσης (ή μάλλον, δεύτερο, αφού προηγήθηκε το Αυγουστιάτικο τσουνάμι των αγορών που έπληξε την παγκόσμια Οικονομία), ωστόσο η κάλυψή τους ελάχιστα τα συνέδεσε με το γεγονός ότι σε ένα χρόνο από τώρα η βρετανική πρωτεύουσα φιλοξενεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όσο κι αν ψάξει κανείς δεν θα πέσει πάνω σε υστερικές κραυγές για την ασφάλειά τους, δεν θα βρει απειλές για ακύρωσή τους, δεν θα δει απεσταλμένους εταιριών με συμπληρωματικές συμβάσεις ανά χείρας –μέχρι στιγμής, τουλάχιστον.

Ακόμη κι οι εκπρόσωποι της ΔΟΕ (μεταξύ αυτών ο γνώριμός μας Ντένις Όσβαλντ) επισκεπτόμενοι το Λονδίνο εν μέσω χάους περιορίσθηκαν σε δηλώσεις του τύπου «η ασφάλεια παραμένει βασική προτεραιότητα» –με την ηχηρή (και ξένη προς εμάς) επισήμανση «ωστόσο την έχουν αναλάβει οι τοπικές αρχές»...

Γιατί αυτή η διαφορά; Έχει να κάνει με την καλύτερη οργάνωση των βρετανικών αρχών; Με την αποτελεσματικότητα της εκεί αστυνομίας –η οποία, ωστόσο, αμφισβητείται από τους ίδιους τους Βρετανούς; Με την πυγμή («ο νόμος θα πέσει πάνω σας») του Ντέιβιντ Κάμερον;

Ή μήπως με τα ελάχιστα περιθώρια που «δίνει» το Λονδίνο στους ενδιαφερόμενους κατασκευαστές-προμηθευτές-μεσάζοντες να σπεύσουν προς άγραν έξτρα, πανάκριβων, συμβάσεων Ολυμπιακής ασφάλειας;

Για να το αντιστρέψουμε, αρκεί να θυμηθούμε ότι στη δική μας διοργάνωση το εν λόγω κόστος ξεπέρασε κατά πέντε φορές εκείνο της Ολυμπιάδας του Σίδνεϊ. Επισήμως, ανήλθε στο 1,022 δισ. ευρώ μόνο σε ό,τι αφορά τα μέσα και το ανθρώπινο δυναμικό του υπουργείου Δημοσίας Τάξης –χωρίς να προσμετρηθούν αμοιβές και προμήθειες των δεκάδων φορέων, οργανισμών και συμβούλων που πήραν μέρος στο security party. Έξι χρόνια μετά δε, ακόμη δεν έχει λυθεί το... μυστήριο του πανάκριβου συστήματος C4I, που το πληρώσαμε πάνω από 200 εκατ. ευρώ αλλά δεν το χρησιμοποιήσαμε γιατί ήταν ελλιπές –και άρα μη λειτουργικό.

Πριν βιαστούμε να κατηγορήσουμε «τους ξένους» για τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά εις βάρος μας, ας θυμηθούμε σκηνές από το δικό μας προ-Ολυμπιακό διάστημα. Κι ας αναρωτηθούμε εάν έφταιγε μόνο το γεγονός ότι οι «δικοί μας» Αγώνες ήταν οι πρώτοι μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 για το υπέρογκο κόστος της ασφάλειας «που μαζί με τις υποδομές οδήγησαν σε εκρηκτική άνοδο τις δαπάνες και ανέβασαν το εθνικό έλλειμμα στο 5,3%», κατά το πρόσφατο τεύχος του Forbes.

Τουλάχιστον, από κάποιες συγκρίσεις ας βγουν και συμπεράσματα.
Της Μαρίνας Μάνη

από το capital

Θα συμβεί σήμερα η συντέλεια του κόσμου;

Μετά την υποβάθμιση της Οικονομίας των ΗΠΑ από την S&P, βγήκαν και πάλι από την Άβυσσο οι αρχάγγελοι της Κόλασης και απειλούν με κατάρρευση τον καπιταλισμό. Είναι αλήθεια ότι η υποβάθμιση αιφνιδίασε όσους είχαν υποτιμήσει το πρόβλημα χρέους της Αμερικής. Όπως και είναι αλήθεια ότι οι ΗΠΑ εξακολουθούν να έχουν μεγάλη πολιτική και στρατιωτική δύναμη και αυτό δεν πρέπει να μας διαφεύγει...

Οι προσεκτικοί αναγνώστες θα θυμούνται ότι είχαμε αναφερθεί στην προοπτική της ανάδειξης του προβλήματος του αμερικανικού χρέους από την πρώτη στιγμή που... ξέσπασε η κρίση στην Ευρώπη. Αυτό που ήταν φανερό ήταν ότι το πραγματικό οικονομικό πρόβλημα βρισκότανε από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Στην Ευρώπη ήταν μεγαλύτερο το πολιτικό από το οικονομικό πρόβλημα. Όσο για την Ελλάδα, τα είχαμε όλα σε μία και μόνο συσκευασία. Το σίγουρο είναι ότι το ελληνικό πρόβλημα προβλήθηκε υπερβολικά σε σχέση με το βαθμό επηρεασμού της παγκόσμιας οικονομικής ισορροπίας.

Όλα αρχίζουν πλέον να γίνονται φανερά. Η κρίση στην καρδιά της Ευρώπης ξεσπάει όταν βρίσκεται λύση στο ελληνικό πρόβλημα. Δηλαδή, αν δεν είχαν δοθεί επιπλέον τόσα χρήματα στην Ελλάδα, τι θα είχε συμβεί; Κατά πάσα πιθανότητα ό,τι και σήμερα, με την διαφορά ότι η Ελλάδα θα «χρεωνότανε» το τέλος του κόσμου.

Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα εξακολουθεί και είναι το ίδιο με εκείνο που υπήρχε όταν ξέσπασε η κρίση: «Πώς θα αντιμετωπιστεί η κρίση χρέους της Αμερικής» ή αλλιώς «πως οι Αμερικανοί θα αξιοποιήσουν την μεγάλη τους δύναμη για να πληρώσουν τελικά λιγότερα απ’ όσα οφείλουν»!

Οι διεθνείς διασκέψεις και τα new deals είναι ίσως η απάντηση στο οξύ πρόβλημα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι Οικονομίες. Το θέμα είναι ποιος θα βγει κερδισμένος και ποιος χαμένος από μία νέα παγκόσμια συμφωνία. Κι οι Αμερικανοί θα είναι σίγουρα στην πλευρά των κερδισμένων. Σε κάθε άλλη περίπτωση, αν υπήρχε Δικαιοσύνη επί της γης, θα τα είχαν χάσει σίγουρα όλα...

Στο ερώτημα αν ένας Οίκος Αξιολόγησης μπορεί να υποβαθμίσει την Αμερικανική Οικονομία, η απάντηση είναι: «Ναι, αν αυτός είναι ένας τρόπος να οδηγηθούν όλοι γρηγορότερα σε ένα τραπέζι για να παζαρέψουν τι έχουν να προσφέρουν στους Αμερικάνους»...

γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

από το capital