Τα λάθη των αρχηγών της ΝΔ και το λάθος Σαμαρά...

Όταν το 1990 ο κ. Μητσοτάκης έπιασε σχεδόν 48% και παρόλα αυτά εξέλεξε μόνο 150 βουλευτές, εξ αιτίας του εκλογικού νόμου του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος έβαζε εμπόδιο στην αυτοδύναμη εκλογή της Νέας Δημοκρατίας, έκανε το λάθος (το οποίο αναγνώρισε αργότερα νομίζουμε και ο ίδιος) να προτιμήσει να κυβερνήσει με μόνη την πλειοψηφία μιας επιπλέον ψήφου την οποία εξασφάλισε από την προσχώρηση στην ΝΔ του μοναδικού βουλευτή της ΔΗΑΝΑ κ. Κατσίκη.

Αντιθέτως, έπρεπε να αλλάξει τον εκλογικό νόμο και να... πάει αμέσως πάλι σε εκλογές εξασφαλίζοντας άνετη πλειοψηφία. Εξάλλου κανείς δεν θα τον κατηγορούσε αφού ο ίδιος ο λαός του είχε δώσει μόνο 150 έδρες με τις οποίες δεν μπορούσε συνταγματικά να κυβερνήσει.. Δυστυχώς όμως, για άγνωστους λόγους, προσπάθησε να κυβερνήσει με 150 + 1, απέναντι σε ένα οργισμένο ΠΑΣΟΚ, εξ αιτίας της δίωξης εναντίον του Α. Παπανδρέου και έχοντας να αντιμετωπίσει τα πανίσχυρα πράσινα συνδικάτα, αλλά και μια πράσινη οικονομική ολιγαρχία διαπλεκόμενων συμφερόντων, όπως ο ίδιος τα χαρακτήρισε και κυρίως την πολιτική ολιγαρχία των πολιτικών τζακιών και πολιτικών οικογενειών της Νέας Δημοκρατίας. Το αποτέλεσμα ήταν, να καταστεί όμηρος τόσο των διαπλεκόμενων κρατικοδίαιτων οικονομικών ολιγαρχών όσο των πολιτικών ολιγαρχών της ΝΔ, οι οποίοι αγκαλιά με τους διαπλεκόμενους οικονομικούς ολιγάρχες, έκαναν ότι ήθελαν, απογοητεύοντας τους ίδιους τους Νεοδημοκράτες τουλάχιστον.

Όταν το 2004 ανέλαβε την εξουσία ο κ. Καραμανλής, παρότι μόνος του διέγνωσε το πρόβλημα 5-6 διαπλεκόμενων κρατικοδίαιτων οικονομικών ολιγαρχών που κυβερνούν τη χώρα (νταβατζήδες φέρεται να τους χαρακτήρισε ο ίδιος), καθώς και το οργανωμένο κρατικοδίαιτο καθεστώς (Σύστημα ΠΑΣΟΚ το χαρακτήρισε ο ίδιος), εντούτοις και παρά του ότι διακήρυττε την ανάγκη «επανίδρυσης» του κράτους, πιστός στην ιδεολογία της αποτελεσματικής διαχείρισης, δεν προσπάθησε να αλλάξει το πολιτικό σύστημα, δηλαδή τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού, αλλά συμβιβάστηκε με το ισχύον σύστημα και ως βαθιά συστημικός πολιτικός προσπάθησε να κάνει διαχείριση του Συστήματος ΠΑΣΟΚ και πολιτική κατευνασμού των κρατικοδίαιτων νταβατζήδων. Το αποτέλεσμα ήταν αφενός να καταστεί όμηρος, τόσο των κρατικοδίαιτων οικονομικών ολιγαρχών όσο και των πολιτικών ολιγαρχών της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίο πλέον ξεσάλωσαν και έκαναν ότι ήθελαν, φτάνοντας στο σημείο να απειλείται σχεδόν καθημερινά με πτώση της κυβέρνησης, κυρίως την δεύτερη τεττραετία, από τους ίδιους του τους βουλευτές, πέρα από τις απειλές του κ. Παπανδρέου για την μη εκλογή του ΠτΔ.

Μετά την αναμενόμενη εκλογική συντριβή του κ. Καραμανλή, το προς στιγμή σάστισμα των πολιτικών ολιγαρχών της ΝΔ και η αδράνειά τους, έδωσαν την ευκαιρία σε 800.000 κομματικά μέλη να εκλέξουν εκείνα αρχηγό. Ενώ όμως ο ίδιος ο Αντώνης Σαμαράς, από την αρχή μίλησε για Νέα Μεταπολίτευση, για αλλαγή στο πολιτικό σύστημα, για κτύπημα της οικογενειοκρατίας κ.λ.π., εντούτοις, αντί να ανοίξει τη δημοκρατία στη βάση του κόμματος και να καταστήσει σημείο αναφοράς και πηγή κάθε εξουσίας το λαό της ΝΔ, παγιδεύεται έκτοτε συνεχώς μέσα στο υπάρχον σύστημα, προσπαθώντας να βρει τα λεπτά σημεία ισορροπίας μεταξύ των πολιτικών ολιγαρχών της Νέας Δημοκρατίας. Μιας ολιγαρχίας που η ίδια τον είχε πολλά χρόνια στο πολιτικό περιθώριο και φυσικά ακόμα και σήμερα δεν τον βλέπει με καλό μάτι. Εκτός αυτού, έχει να αντιμετωπίσει και τους κρατικοδίαιτους οικονομικούς ολιγάρχες οι οποίοι θέλουν, με όργανα το μνημόνιο και την κυβέρνηση Παπανδρέου, να αφαιμάξουν τελείως τον ελληνικό λαό και μετά να τον επιστρέψουν στη δραχμή για να του αρπάξουν και τα υπόλοιπα.

Δυστυχώς, όσο θα περνάει ο καιρός, προβλέπουμε ότι ο Αντώνης Σαμαράς, θα κλείνεται όλο και περισσότερο στην πολιτική περίμετρο που χαράζουν οι ολιγάρχες, μέσα και έξω από τη Νέα Δημοκρατία και όταν κάποτε θα φτάσει η στιγμή της ανάληψης της εξουσίας, θα είναι πάρα πολύ περιορισμένος για να μπορέσει να κάνει τότε αλλαγές.

Κρίμα, γιατί σήμερα είναι η μοναδική ευκαιρία για αλλαγές. Η Ελλάδα έφτασε εδώ που όλοι ξέρουμε και ο λαός ψάχνει ηγέτη να τον ακολουθήσει για να τα αλλάξει όλα και όχι έναν ακόμα διαχειριστή του συστήματος. Τα μέλη της ΝΔ, ανήμπορα να κάνουν κάτι, για την Πατρίδα, για το κόμμα, για τους εαυτούς τους, αηδιάζουν από τους διάφορους αποτυχημένους χαριτοδιπλωμένους (ούτε καν πολιτικά δυναμικούς) ολιγάρχες πολιτικών οικογενειών και διάφορους παρατρεχάμενους βλαχομπαρόκ κομματικούς κολαούζους που γυαλίζει το μάτι τους για εξουσία, χρήμα και προβολή.

Αυτή η κομματική ομάδα δεν έχει μέλλον.

Η δημοσκοπική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, δεν είναι λόγος πανηγυρισμού για την στασιμότητα της Νέας Δημοκρατίας.
Τα καμπανάκια ηχούν έντονα...

από το προεδρική δημοκρατία

Η κρίση απέδειξε ότι η «δημοκρατία» μας είναι για τα μπάζα

Όλα τα ελληνικά μεταπολιτευτικά κόμματα και όλα τα ανεγκέφαλα παπαγαλάκια στα ΜΜ"Ε", καμάρωναν και προπαγάνδιζαν τα τελευταία 37 χρόνια, την μεταπολιτευτική δημοκρατία μας. Η μόνιμη επωδός όλων ήταν ότι «η δημοκρατία μας είναι ισχυρή, η δημοκρατίας μας δεν κινδυνεύει». Τα διάφορα κονδύλια έρεαν αλλά πήγαιναν στις τσέπες των παρασίτων του κρατικοδίαιτου καθεστώτος, ενώ στο λαό έφθαναν μόνο μέσα από τα δίκτυα εκλογικής πελατείας και με τη λογική της εκλογικής πελατείας.

Μάταια κάποιοι περισσότερο υποψιασμένοι προσπαθούσαν να... επισημάνουν την αλήθεια, ότι δηλαδή η πολυδιαφημιζόμενη «δημοκρατία» μας δεν ήταν τίποτε άλλο από μια διαπλεκόμενη αντιπαραγωγική πολιτικοοικονομική ολιγαρχία με έντονα στοιχεία οικογενειοκρατίας και κληρονομικότητας και ότι αυτή η «δημοκρατία» θα οδηγήσει με μαθηματική βεβαιότητα σε οικονομικές και εθνικές κρίσεις, τις οποίες μάλιστα δεν θα μπορεί να διαχειριστεί.

Πριν «αλέκτωρ λαλήσει τρις» αποδείχθηκε ότι πρώτον η πολλά υποσχόμενη «δημοκρατία» μας, μας οδήγησε σε οικονομική (προς το παρόν) κρίση και δεύτερον ότι δεν μπορεί να διαχειριστεί την κρίση που η ίδια προκάλεσε. Αποδείχθηκε ότι η ελληνική δημοκρατία δεν στηριζόταν στην παραγωγική δύναμη της ελληνικής κοινωνίας, στη λαϊκή δύναμη, αλλά ήταν μια επίπλαστη κατάσταση που στηριζόταν στις αγορές, δηλαδή στα δανεικά των τοκογλύφων.

Ξαφνικά λοιπόν και με την πρώτη δανειακή δυσκολία, η «δημοκρατία» μας απέβαλε το δημοκρατικό της προσωπείο και μετατράπηκε σ’ αυτό που έκρυβε πάντα μέσα της. Σε μια πρωθυπουργοκεντρική δικτατορία χωρίς κανόνες, η οποία ακολουθεί πιστά τους κανόνες των αγορών, αφού έτσι κι αλλιώς ο λαός ήταν πάντα "γραμμένος". Το Σύνταγμα παραβιάζεται συστηματικά, τα λαϊκά κεκτημένα αναιρούνται χωρίς να ζητηθεί καν η γνώμη του λαού, η δημόσια περιουσία παραχωρείται, η Εθνική Κυριαρχία εγκαταλείπεται υπέρ των τοκογλύφων και τόσο οι ίδιοι οι πολίτες όσο και οι ατομικές τους περιουσίες μένουν πλέον έρμαια στα χέρια ντόπιων και διεθνών τυχοδιωκτών.

Είναι δε τόσο ανύπαρκτη μεταξύ μας η όποια αίσθηση της δημοκρατίας και τόσο ανύπαρκτη τη δική μας δυνατότητα παρέμβασης, που ενώ βλέπουμε που μας πηγαίνουν, εντούτοις έχουμε μείνει με σταυρωμένα τα χέρια και επιτρέπουμε στο ίδιο διαπλεκόμενο πολιτικοοικονομικό καθεστώς να διαχειριστεί τις τύχες μας. Αν είναι δυνατόν!!!

Να χαιρόμαστε λοιπόν την μεταπολιτευτική μας «δημοκρατία» και τουλάχιστον ας απολαύσουμε βαθιά στον καναπέ μας ή στην ξαπλώστρα της θάλασσας, την ίδια την καταστροφή μας.

Αν μη τι άλλο, θα είναι μια δυνατή εμπειρία.

από το προεδρική δημοκρατία

Ύαινες της πολιτικής

Οι ΠΑΣΟΚοι, έπεσαν να φάνε ό,τι απέμεινε από το πτώμα που λέγεται Ελλάδα αφού το κατασπάραξαν οι τίγρεις των αγορών. Βιάζονται να ξεπουλήσουν τον πλούτο της χώρας για τις μίζες. Όσο χαμηλότερη τιμή πουλήσουν τόση μεγαλύτερη η μίζα. Γι αυτό και η βιασύνη.

Το ΠΑΣΟΚ γνωρίζει ότι δεν θα ξαναδεί εξουσία. Έχοντας ανάγκη από ψηφοφόρους και ακολουθώντας Σημιτική πολιτική με Γεωργιανούς και λοιπούς που έφεραν με καραβιές αεροπλάνων να ψηφίσουν τότε, τώρα σκαρφίστηκε τις ΜΚΟ.

Δεν ενδιαφέρονται να βγάλουν από το τέλμα την... Ελλάδα. Τους ενδιαφέρει η εξουσία και μίζα. Αυτός είναι ο λόγος που κωλυσιεργούν τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, αφού το 70% είναι ΠΑΣΟΚ όπως φαίνεται από τις διοικήσεις των συνδικαλιστών τους οργάνων. Φροντίζουν πριν αρχίσουν οι απολύσεις λόγω μνημονίου, να αντικαταστήσουν τον κομματικό στρατό τους με προσλήψεις δια της πλαγίας οδού. Καθηγητές της κομπίνας για να ξεφύγουν τα ΑΣΕΠ δημιούργησαν ΜΚΟ. Έχουν το πεπόνι έχουν και το μαχαίρι. Οι ίδιοι νομοθετούν οι ίδιοι εκτελούν.

Ας μη βιασθούν να διαμαρτυρηθούν για τον χαρακτηρισμό.

Οι ΜΚΟ είναι εταιρίες όπως αποδεικνύετε, βολέματος ψηφοφόρων και μίζας και είναι αυτός ο λόγος που έσπευσαν βουλευτές και μη να ιδρύσουν. Θα μοιράσουν το χρήμα μεταξύ τους κυβερνητικοί παράγοντες και κάποιοι από την αντιπολίτευση για να κλείσουν τα στόματα.

Ποιοι αντιπροσωπεύουν τις ΜΚΟ τι εμπειρία υπάρχει, με ποιες προϋποθέσεις θα αναλάβουν έργο, υπάρχουν προδιαγραφές καλής εκτέλεσης έργου ή είναι μίζα ενοικίασης ανθρώπων;

Δηλαδή και διορίζουν ψηφοφόρους και τα οικονομάνε. Εύγε!!!

Δεν προχώρησαν σε μετατάξεις υπαλλήλων για να στελεχώσουν εφορίες ώστε να βοηθηθεί η είσπραξη οφειλών στο δημόσιο. Καθυστέρησαν τον διορισμό εφόρων.

Σκόπιμα παρουσιάζουν ανίκανη την κρατική μηχανή για είσπραξη οφειλών προκειμένου να αναθέσουν σε ιδιωτικές εταιρίες την είσπραξη, για το κέρδος κάποιων υμετέρων πίσω από αυτές και φυσικά με επιλογή από ποιους θα τα πάρουν.

Η συνταγή ίδια. Ρίχνουν έξω μια εταιρία για να πουληθεί σε τιμή ευκαιρίας. Βλέπε νοσοκομείο Ντυνάν κ.α.

Απομυζούν τον συνταξιούχο, τον μισθωτό και τον μικρό ελεύθερο επαγγελματία κυνηγούν τον μικρογιατρό για φακελάκι 40 ευρώ και χαρίζονται σε μεγαλοοφειλέτες.

Αυξάνουν τις αμοιβές τους με εξεταστικές επιτροπές σκανδάλων στη Βουλή, ακόμη και όταν ομολογούν κάποιοι όπως ο Τσουκάτος, γνωστή η περιουσιακή κατάσταση Τσοχατζόπουλου, αλλά δεν βρίσκουν ένοχο.

Θα φθάσει το μαχαίρι στο κόκαλο μας λένε και προφανώς εννοούν το δικό μας.

Τους φτύνουν και αυτοί νομίζουν βρέχει.

Είναι τυχαίο ότι σε θέσεις κλειδιά διορίζουν και προωθούν άτομα για την ανθελληνικότητά τους όπως στην παιδεία για αλλαγή της Ιστορίας, υμνητές του Κεμάλ, όσους αμφισβητούν την γενοκτονία των Ελλήνων από τους Τούρκους ;

Δεν νομίζω. Οι τυχοδιώκτες προωθούνται.

Ξεσηκωθείτε, οργανωθείτε, αντισταθείτε. Λεφτά υπάρχουν. ΓΑΠ
του Σπυρίδωνος Σουσάνη

από το taxalia

Τι πολίτευμα έχει η Ελλάδα; Εναλλασσόμενη φεουδαρχία (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ) με κληρονομικό δικαίωμα

Γενικά μιλώντας, έχω πολλά προβλήματα με το πολιτικό σύστημα όπως είναι φτιαγμένο, διότι όπως σας έχω πει, δεν θεωρώ ότι στην Ελλάδα έχουμε δημοκρατία.

Πριν μερικά χρόνια με ρώτησαν τι πολίτευμα έχουμε στην Ελλάδα και απάντησα ως εξής: Πολίτευμα της Ελλάδος: Εναλλασσόμενη φεουδαρχία (ΠΑΣΟΚ – ΝΔ) με κληρονομικό δικαίωμα.

H κατάσταση έχει ως εξής:
Έχεις τον Βασιλιά (σημερινός πρωθυπουργός που κάνει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι).
Η Αυλή, που εκτελεί τις επιθυμίες του βασιλιά (Βουλευτές & και λοιποί ανώτατοι αξιωματούχοι).
Έχεις τους επιστάτες, που διαχειρίζονται το φέουδο (σημερινοί δημόσιοι υπάλληλοι).
Τέλος έχεις και τους χωρικούς που δουλεύουν τη γη (Ελληνικός Λαός).
Ένας φίλος όμως με διόρθωσε... στο facebook. Ξέχασα τους γελωτοποιούς... δηλαδή τους δημοσιογράφους!!! Αν και βέβαια οι γελωτοποιοί δεν αποτελούν μέρος της κυβέρνησης (αυτών που παίρνουν τις αποφάσεις), εντούτοις ήταν αναπόσπαστο μέρος της αυλής!!!

Το πρόβλημα με το όλο πολιτικό οικοδόμημα είναι ότι αυτοί που εκλέγονται (με ελάχιστες εξαιρέσεις) δεν έχουν καμία επαφή με τους ψηφοφόρους τους και καμία επαφή με τα προβλήματα της χώρας.

Ειδικά δε όσον αφορά τους βουλευτές επικρατείας. Δεν είναι τίποτα άλλο από έναν τρόπο να βάζει τον όποιο εκλεκτό θεωρεί πρέπον η εκάστοτε πολιτική κλίκα.

Πάρτε για παράδειγμα την κυρία Έλενα Παναρίτη, που προχτές είπε ότι δεν είναι Ελληνίδα αλλά Αμερικανίδα. Αφήνοντας στην άκρη τις δηλώσεις της, με ποιο δικαίωμα αυτή η κυρία μπήκε στο κοινοβούλιο; Ποιος την ξέρει και από που μας ήρθε; Η απάντηση είναι ότι μπήκε στη βουλή με το τερτίπι του ψηφοδελτίου επικρατείας.

Και ερωτώ; Ποιος την ξέρει αυτή την κυρία; Τι προϊστορία έχει στην Ελλάδα, τι αγώνα έχει κάνει και τι απόψεις έχει εκθέσει, έτσι ώστε να έχει την εμπιστοσύνη του Έλληνα ψηφοφόρου και να νομοθετεί;

Η απάντηση είναι καμία. Έγινε βουλευτής διότι προφανώς ήταν κολλητή του κυρίου πρωθυπουργού ή κάποιου άλλου μέσα στο κυβερνών κόμμα. Έχει τον τίτλο του βουλευτή, αλλά κανένας δεν την ξέρει και κανένας δεν την είχε ακουστά.

Είναι αυτή η αρρωστημένη νοοτροπία της κλίκας και του κάνω ό,τι θέλω, όπως το θέλω, με το έτσι θέλω, επειδή γουστάρω, που μας έχει φέρει σε αυτή την κατάσταση.

Και αυτό δεν ισχύει μόνο από την πλευρά της εκάστοτε κυβέρνησης, το ίδιο ισχύει και στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Το όλο σκηνικό είναι μια μεγάλη φαρσοκωμωδία, όπου εκλέγονται άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με τον κόσμο που υποτίθεται εκπροσωπούν.

Πόσους από τους βουλευτές που είναι σε αυτό το αρρωστημένο κοινοβούλιο γνωρίζετε; Πόσοι από αυτούς ξέρετε που στέκονται;, Πόσοι σας έχουν εκθέσει τις απόψεις τους για το οτιδήποτε; Πιο σημαντικό, ποιοι έχουν μίαν οποιαδήποτε άποψη, ανεξάρτητη, που, ενδεχομένως να μην συμβαδίζει με τις επίσημες προτάσεις του κόμμα που ανήκουν;

Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν τα βάζω με το βιογραφικό της κυρίας Παναρίτη (το οποίο είναι άψογο) και δεν παίρνω θέση για τις απόψεις της (τις οποίες άλλωστε δεν ξέρω), δεν είναι αυτό το θέμα μου. Ίσως να είναι και η εξυπνότερη βουλευτής που έχει το Ελληνικό κοινοβούλιο, δεν το ξέρω.

Το θέμα μου είναι ότι μπήκε στο κοινοβούλιο από το παράθυρο και χωρίς καμία αναμέτρηση. Αυτό είναι το θέμα και όχι τι βιογραφικό έχει και ακόμα λιγότερο τι δήλωσε σχετικά με το τι αισθάνεται, που ενδεχομένως να τονίσω μπορεί και να έχει παρερμηνευτεί.

Στη λίστα λοιπόν για το τι θα πρέπει να αλλάξει σε αυτή η χώρα για να γίνουμε δημοκρατία, βάλτε και μια big fat Greek συνταγματική αναθεώρηση, όπου μεταξύ άλλων θα πρέπει να γίνει διαχωρισμός μεταξύ νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, κατάργηση των βουλευτών επικρατείας αλλά και το δικαίωμα του καθενός να πολιτεύεται όπου τον συμφέρει, άσχετα αν δεν έχει πατήσει ποτέ πόδι στην περιοχή που υποτίθεται ότι καλείται να εκπροσωπήσει (μεταξύ άλλων).

Πολλοί λένε ότι πρέπει να μειωθούν οι βουλευτές από τους 300 στους 200. Και να γίνει αυτό, δεν θα αλλάξει τίποτα αν δεν αλλάξουν οι θεσμοί αυτής της δημοκρατίας και ο τρόπος που παίρνονται οι αποφάσεις.

Και αυτό ακούει εις το όνομα μιας προεδρικής δημοκρατίας, όπου ο ψηφοφόρος θα ψηφίζει ξεχωριστά για τον πρόεδρο (που θα έχει όλες τις εκτελεστικές εξουσίες – καταργούμε παντελώς τον Πρόεδρο της δημοκρατίας και τον πρωθυπουργό) και ξεχωριστά για το νομοθετικό σώμα (όπου στο ψηφοδέλτιο θα μπαίνουν κατόπιν προκριματικής διαδικασίας, ανταγωνιζόμενου άλλους του ιδίου κόμμα που θα ήθελαν να πάρουν το χρίσμα για τη θέση στο ίδιο ψηφοδέλτιο).
γράφει ο Γιώργος Καισάριος

από το capital