Όταν κανένας δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη...

Η ελληνική αντιπολίτευση έχει περάσει το μήνυμα στον Ελληνικό λαό ότι οι Ευρωπαίοι μας εκβιάζουν, ότι καμία συμφωνία με την Ευρώπη δεν μας συμφέρει, ότι μας αδικούν, θέλουν να μας πουλήσουν στα σκλαβοπάζαρα, θέλουν να μας πάρουν τα πετρέλαια, θέλουν να μας πάρουν την περιουσία, θέλουν να μας αποτελειώσουν και πολλά άλλα τα οποία δεν έχει νόημα να απαριθμήσω.

Από την άλλη, υπάρχει μια κυβέρνηση που δεν...έχει κάνει τίποτα το σωστό, δεν έχει ποτέ ενδώσει σε τίποτα προς την αντιπολίτευση (έτσι ώστε να έχουμε κάποιο συμβιβασμό σε οτιδήποτε), έχει πέσει παντελώς έξω σε όλες τις εκτιμήσεις της, έχει πει πολλά ψέματα και πάνω από όλα, μας έλεγε εδώ και δυο χρόνια ότι μια αναδιάρθρωση (κούρεμα) είναι του διαβόλου (ενώ δεν θα έπρεπε) και τώρα ξαφνικά είναι δώρο (που είναι δηλαδή) εξ΄ ουρανού.

Έχουμε δηλαδή μια κατάσταση όπου το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας λαϊκίζει, δεν έχει προτάσεις και το αποτέλεσμα είναι η σημερινή κατάσταση.

Οι Ευρωπαίοι από την άλλη μας λένε κάτι πολύ απλό: θα αναλάβουμε εμείς (οι Ευρωπαίοι) την εξυπηρέτηση του χρέους σας και εσείς θα πρέπει να μειώσετε τα ελλείμματα. Και προκείμενου να μειώσουμε τα ελλείμματα, μας κάνουν τη χάρη να μας κάνουν ένα κούρεμα, για να μας μειωθεί το συνολικό χρέος καθώς και το κόστος εξυπηρέτησης του υπολοίπου ποσού. Τέλος, αναλαμβάνουν αυτοί να χρηματοδοτήσουν τις ανάγκες της οικονομίας μας μέχρι να ορθοποδήσουμε.

Στη μέση σε όλα αυτά είναι λοιπόν ο ελληνικός λαός.

Αυτός ο λαός όμως, δυστυχώς επηρεάζεται από την ελληνική τηλεόραση, όπου μια βόλτα να κάνει κανείς στις πρωινές εκπομπές, θα τραβάει τα μαλλιά του με αυτά που ακούει. Το βράδυ στα κεντρικά δελτία ειδήσεων θα πρέπει να έχει προμηθευτεί ηρεμιστικά για να αντέξει και μέχρι τα μεσάνυχτα, θα πρέπει να πάρει παραισθησιογόνα για να μην τρελαθεί.

Δεν φτάνει δηλαδή η ανεπάρκεια των πολιτικών και του συστήματος όλου, έχουμε και την ανεπάρκεια των ενημερωτικών μέσων, διότι οι καλεσμένοι (με ελάχιστες εξαιρέσεις) είναι οι ίδιοι και οι ίδιοι και δεν επιτρέπουν σε κανέναν να περάσει μια πιο ορθολογική άποψη, μακριά από τις φαμφάρες και τις θεωρίες συνωμοσίας που ακούμε.
Αποτέλεσμα είναι ότι ο ελληνικός λαός έχει μπερδευτεί πάρα πολύ. Τόσο πολύ μάλιστα, που ενώ κάποιοι μας χαρίζουν λεφτά, οι πολιτικοί και τα μέσα ενημέρωσης θέλουν να τον πείσουν ότι κάτι τέτοιο δεν είναι προς το συμφέρον μας.

Το ενθαρρυντικό της όλης υπόθεσης είναι ότι ενώ το 60% των πολιτών είναι ενάντια σε μια νέα δρακόντεια δανειακή σύμβαση, το 70% θέλει να μείνουμε στο ευρώ. Αυτό είναι πολύ θετικό διότι δείχνει ότι η πλύση εγκεφάλου από τους πολιτικούς και τα μέσα ενημέρωσης δεν είναι 100%.

Όταν άκουσα προχτές για το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος, η πρώτη μου σκέψη ήταν θετική. Επιτέλους κάποιος θα μας ρωτήσει την άποψη μας, είπα μέσα μου. Είμαι on the record έχοντας πει ότι η κύρια αίτια όλων των δεινών της Ελλάδος (και γενικότερα της Ευρώπης) είναι η έλλειψη δημοκρατικών θεσμών (έλλειμμα δημοκρατίας). Έλλειμμα δημοκρατίας μεταξύ άλλων σημαίνει και μη υπακοή στους νόμους της αγοράς.

Το κοινοβουλευτικό σύστημα εξ΄ ορισμού είναι φτιαγμένο για να ρίχνει τις ευθύνες σε ένα πρόσωπο... στον εκάστοτε πρωθυπουργό. Σε αντίθεση, ένα προεδρικό σύστημα βάζει προ των ευθυνών του το κοινοβούλιο, όχι την εκτελεστική εξουσία. Αυτό σημαίνει ότι οι βουλευτές έχουν την ευθύνη των αποφάσεων τους και όχι ο πρόεδρος.

Στην Ελλάδα, η αντιπολίτευση (αξιωματική και μη) πάντα ψηφίζει αρνητικά στα πάντα και πάντα λέει τα αντίθετα από ό,τι η όποια κυβέρνηση. Όχι διότι αναγκαστικά είναι λάθος η όποια κυβέρνηση, άλλα διότι έτσι πρέπει να κάνει η αντιπολίτευση (κατά τα ελληνικά ήθη και έθιμα).

Με λίγα λόγια, όλοι βγάζουν την ουρά τους απ΄ έξω και στη συνέχεια λένε δεν το κάναμε εμείς.

Υπάρχουν δυο τρόποι ώστε να αναγκαστούν αυτοί που έχουν την ευθύνη των αποφάσεων τους να τις πάρουν χωρίς να λένε ότι δεν φταίμε εμείς.

Ο ένας τρόπος είναι την πρωτοβουλία των αποφάσεων να την αναλαμβάνει το κοινοβούλιο (ο πρωθυπουργός ή ο πρόεδρος να παίζει δευτερεύοντα ρόλο) και ο δεύτερος τρόπος είναι το δημοψήφισμα.

Σε άλλες δυτικές χώρες, όπου οι θεσμοί λειτουργούν καλύτερα από την Ελλάδα και τα επίπεδα δημοκρατίας είναι υψηλότερα, είναι συνηθισμένο φαινόμενο, όταν το κοινοβούλιο δεν μπορεί να αποφασίσει για ένα θέμα, να το θέσει σε δημοψήφισμα. Στην Ελβετία τα δημοψηφίσματα είναι συχνό φαινόμενο και στις ΗΠΑ διενεργήθηκαν πέρσι περίπου 180 δημοψηφίσματα σε όλα τα επίπεδα.

Αυτό που βλέπω με όλες τις αντιδράσεις από τους πάντες, είναι ότι κανένας δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη των λεγομένων του, υποστηρίζοντας τις θέσεις του μέσω ενός δημοψηφίσματος.

Κανένας δεν θέλει να πάρει την πρωτοβουλία και να ψηφίσει ναι ή όχι, είτε για τη δανειακή σύμβαση είτε για κάτι άλλο, προτιμώντας να ρίξει το βάρος της ευθύνης κάπου αλλού, λέγοντας στη συνέχεια ότι δεν φταίω εγώ αλλά ο άλλος.

Σημειώστε δεν παίρνω θέση στο αν η κυβέρνηση πράττει σωστά διενεργώντας δημοψήφισμα για το θέμα της δανειακής σύμβασης. Απλά παρατηρώ ότι όταν κάποιος ξαφνικά μας δίνει την ευκαιρία να αποφασίσουμε για κάτι, εμείς δεν θέλουμε να αποφασίσουμε, προτιμώντας να έχουμε καθαρή τη φωλιά μας και στρουθοκαμηλίζοντας.

Όσον αφορά τον εαυτό μου, χωρίς να ξέρω τι θέμα θα τεθεί προς ψήφιση και αν, δεν έχω κανένα πρόβλημα να πάω στις κάλπες και να αποφασίσω. Και για να είμαι ειλικρινής, είναι κάτι που έπρεπε να έχει γίνει πριν πολλά χρόνια και όχι τώρα. Το αν είναι η κατάλληλη ώρα και αν θα πρέπει η κυβέρνηση να θέσει θέμα δημοψηφίσματος αυτή τη στιγμή είναι άλλο ερώτημα, αλλά ποτέ δεν θα αρνηθώ την πρόκληση του να αποφασίσω αν μου δοθεί.

Σημείωση: Είχα άλλο θέμα να σας γράψω σήμερα, αλλά λόγω του ότι δεν ήξερα αν θα υπήρχε κυβέρνηση μέχρι αργά το βράδυ, αποφάσισα να το καθυστερήσω για μια μέρα.

Στο αυριανό άρθρο λοιπόν θα αναλύσω του τι νομίζω ότι σημαίνει η ενέργεια της κυβέρνησης, ποιος ο αποδέκτης και αν έχουμε να κερδίσουμε κάτι ή όχι από μια τέτοια απόφαση.
γράφει ο Γιώργος Καισάριος

από το capital

Δεν φεύγει με τίποτα...

Ο κ. Παπανδρέου είναι αποφασισμένος να μείνει στην εξουσία όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο μπορεί. Το δημοψήφισμα είναι ένα εύρημα που θυμίζει κόλπο ταχυδακτυλουργού. Την ώρα που το κοινό απαιτεί να κατέβει ο καλλιτέχνης από την σκηνή, επειδή το θέαμα που του προσφέρεται βρίσκεται σε αναντιστοιχία με τα χρήματα που έχει πληρώσει, ο «μάγος» αποφασίζει να βγάλει από το μανίκι του τον επόμενο άσσο. Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι το κοινό δεν συμπαθεί πλέον το πόκερ...

Ας πούμε ότι ο ελληνικός λαός πει «όχι» στο δημοψήφισμα. Επειδή είναι θυμωμένος με την κυβέρνηση, επειδή νιώθει απογοητευμένος από τις εξελίξεις, επειδή δεν... βλέπει μέλλον για τον ίδιο και τα παιδιά του. Για όποιον λόγο, τέλος πάντων. Ας πούμε, λοιπόν, ότι πει «όχι». Αυτό σημαίνει ότι δεν θα ισχύει η συμφωνία με τους Ευρωπαίους; Κι ας πούμε ότι είναι έτσι. Οι άλλοι το ξέρουν; Το ήξεραν όταν προσπαθούσαν να βρουν λύση για το ελληνικό χρέος; Με άλλα λόγια, ο κ. Παπανδρέου αποφάσισε με ένα πολιτικό τέχνασμα να εξαντλήσει και τα τελευταία αποθέματα (μάλλον για ψήγματα μιλάμε) αξιοπιστίας διέθετε...

Η καλύτερη λύση ήταν οι εκλογές. Οποιαδήποτε άλλη λύση σε αυτή την φάση και όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα, δεν προσφέρει κάτι στον τόπο. Ο κ. Παπανδρέου φοβάται να πάει σε εκλογές. Φοβάται την κατάρρευση. Πολύ φοβόμαστε, όμως, ότι η συνέχιση της ακυβερνησίας θα έχει ολέθριες συνέπειες για την χώρα. Εκτός κι αν πιστέψει κανείς ότι στις επόμενες εβδομάδες η κυβέρνηση Παπανδρέου θα κάνει ό,τι δεν έκανε σε δύο ολόκληρα χρόνια.

Για να είμαστε ειλικρινείς, ούτε με τις εκλογές μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι θα δοθεί διέξοδος στα σημερινά αδιέξοδα. Αυτό για το οποίο είμαστε σίγουροι είναι ότι η όποια λύση προκριθεί από τις κάλπες θα έχει την νομιμοποίηση της λαϊκής ψήφου κι αυτό θα στερήσει από οποιανδήποτε να αγνοεί και να αμφισβητεί την έννομη τάξη...

Ανεξάρτητα από την ρητορεία που χρησιμοποιούν μας οδηγούν στην δραχμή. Η πολιτική τους θα αποτελέσει μνημείο πολιτικής ανικανότητας για τις επόμενες γενιές. Αλίμονο! Έχουν αλυσοδεθεί στην καρέκλα της εξουσίας και αρνούνται να την εγκαταλείψουν. Το κακό είναι ότι όσο βυθίζονται στον βούρκο, συμπαρασύρουν μαζί τους μία ολόκληρη κοινωνία...
γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

από το capital

Σημίτης, τα βαμπίρ τραγουδούν ακόμα...

Το πιο αποτελεσματικό όπλο του νεοφιλελευθερισμού είναι η αποβλάκωση που έχει επιφέρει, η υποβάθμιση του δημόσιου λόγου κυρίως μέσω των ΜΜ"Ε" σε επίπεδο πριν απ' την αλφάβητο. Λες και, -λέγε-λέγε-λέγε- η ανθρωπότητα να έχασε τη μνήμη της, να ξεφορτώθηκε γνώσεις, φιλοσοφία, επιστήμη και να μπορεί να συζητά ωσάν τα βασικά να 'ναι τα αταβιστικά της, τα αρχετυπικά της ή το πολύ τα γκλαμουριάρικα νεαντερταλιανά της. Λόγου χάριν ο ανταγωνισμός! μια έννοια που εκλαμβάνουν ως χρήσιμη ακόμα και άνθρωποι καλών προθέσεων.

Σου λένε, πρέπει μια επιχείρηση να 'ναι ανταγωνιστική, έτσι θα αντέξει. Ας αντιπαρέλθουμε το κόστος της ανταγωνιστικότητας για τους μισθούς κι ας δεχθούμε ότι προσπορίζεται την ισχύ της από άλλους παράγοντες.

Αν λοιπόν η ανταγωνιστικότητα βοηθήσει μια επιχείρηση να αντέξει (κατ' αρχήν) αυτό σημαίνει ότι (στη συνέχεια) θα την οδηγήσει να κατισχύσει μιας άλλης ανταγωνιστικής επιχείρησης. Κι αυτό θα... συνεχίζεται ώσπου να 'ρθει η σειρά της «δικιάς μας» να φαγωθεί από μιαν άλλη που με τη σειρά της θα φαγωθεί από μιαν επόμενη - ζούγκλα κανονική. Ωσπου μια νέα τάξη μονοπωλιακή να επικρατήσει και να επιβληθεί επί όλων μόνη της ή με συμμάχους, τραστ. Κι όμως τριάντα χρόνια η συζήτηση έχει εφιαλτικά περιχαρακωθεί γύρω από έννοιες όπως ο ανταγωνισμός, ενώ κάθε άλλη συζήτηση για εναλλακτικές οικονομικές πολιτικές έχει εξ ορισμού εξορισθεί ου μην και στιγματισθεί. Αν αυτό δεν είναι αποβλάκωση...

Ως πότε μία χώρα μπορεί να ζει με τη σπάθη του Δαμοκλή πάνω απ' το κεφάλι της; Το ερώτημα δεν είναι θεωρητικό, είναι επείγον. Δεν μπορεί κάθε μέρα μα κάθε μέρα να περιμένει ένας ολόκληρος λαός, μια ολόκληρη κοινωνία ποιο κομμάτι του ουρανού θα πέσει στο κεφάλι της, ποια κεραμίδα θα φάει εσένα ή τον διπλανό σου, ποια τάξη, ποια ομάδα, ποιον κλάδο θα πάρει ο χάρος.

Δεν μπορεί μια χώρα ολόκληρη, ένας λαός ολόκληρος να ζει διαρκώς με την αγωνία του «ξαφνικού θανάτου» μερικών μέσα στον «αργό θάνατο» όλων. Ποια κοινωνία μπορεί να αντέξει συνεχώς, δυο χρόνια τώρα, αλλά και για πολλά απ' τα ερχόμενα έτη το σπαθί του Δαμοκλή πάνω απ' το κεφάλι της, φάσγανο και φάουσα ζαριά, ποιος ζει και ποιος πεθαίνει και κορώνα γράμματα, σήμερα την έβγαλες, αύριο ίσως όχι.

Δεν γίνεται να λειτουργήσει μια κοινωνία σε συνθήκες διαρκούς νευρικής κρίσης δεν μπορεί να κοιτάς τις σφαίρες προσπαθώντας να μαντέψεις ποια γράφει πάνω της το όνομά σου, το όνομα της γυναίκας σου - αίφνης άνεργη, το όνομα του παιδιού σου να φεύγει για την Αυστραλία. Δεν γίνεται!

Από πότε οι φόροι γίνανε τιμωρία για όσους έχουν παιδιά; Από πότε μία κυβέρνηση μπορεί να στήνει στους πολίτες παγίδες σαν τον τελευταίο απατεώνα, όπως αυτή η κομπίνα με τους «εφέδρους» δημόσιους υπαλλήλους τους οποίους εμ στέλνει στην εφεδρεία, εμ κλέβει απ' την ίδιαν τους την αποζημίωση, που θα πάρουν όταν εν τέλει απολυθούν, τα λεφτά που χρειάζεται για να τους πληρώνει στο μεταξύ τους γλίσχρους μισθούς τους;

Που (ξανα)ακούσθηκε να σου πληρώνουν τον μισθό σου από τα ίδια σου τα δεδουλευμένα; Ποιοι εγκέφαλοι σκέφτονται τέτοια πράγματα; τι είναι ο λαός; εχθρός στα απέναντι χαρακώματα τη μια μέρα να τον φυσουνίζουν με χημικά οι μπάτσοι και την άλλη να του ρίχνει όλμους τα νέα μέτρα κατά ριπάς και κατά βούλησιν ο Βενιζέλος ή όποιος άλλος τυχάρπαστος σκεφθεί να βάλει καθάρσιο στις τυρόπιττες για να αυξήσει τα έσοδα των Βεσπασιανών;..

Δεν μπορεί, δεν γίνεται μια χώρα να ζει συνέχεια με το κεφάλι στον πάγκο του χασάπη, δεν μπορεί κάθε πρωί να πιάνει δουλειά η γκιλοτίνα και να απολύεται φέρ' ειπείν από τη Λυρική Σκηνή η κυρία Κωνσταντίνα Στ., ετών 31, η οποία πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας (κι όμως άριστη στη δουλειά της) - μαζί της να απολύονται ακόμα 250 ψυχές, κι όμως ο Μπενύτο να ανοίγει και δεύτερο Γραφείο, να προσλαμβάνει και νέους συμβούλους.

Δεν γίνεται να τρώνε οι κυβερνώντες του φτωχού τ' αρνί, ζητώντας απ' τον κ. Πέτρο Βλ., υπερήλικα και βαρειά άρρωστο, χαράτσι για ένα παλιοχώραφο - είκοσι χρόνια χέρσο, επειδή κάποιος καρεκλοκένταυρος του το βγάζει... οικοδομήσιμο. Το δίλημμα του γέροντα είναι: να πάρει τα φάρμακά του ή να φάει; Διότι και τα δύο δεν μπορεί ...κι εσείς, ω θρασείς, του λέτε ότι «μαζί τα φάγατε» και φέρε μας τώρα χαράτσι. Και γρήγορα, πριν να πεθάνεις! Και πιστεύετε με όλα αυτά ότι δεν θα σας πάρει ο διάολος;

Λιμνάζουν 15 δισ. Ευρώ αναπορρόφητα στα ΕΣΠΑ και σεις ζητάτε από έναν πατέρα τριών ανήλικων, καρδιοπαθή με δύο εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς, που ζει στην Αντίπαρο 143 Ευρώ εισφορά κοινωνικής αλληλεγγύης σε ποιον; στον κοτερούχο, που ο καρδιακός τού φυλάει την έπαυλη; στον φοροφυγά που δίνει τα 143 Ευρώ που καλείται να πληρώσει ο φουκαράς για ένα σούσι σαν αυτά που τρώει ο Γιωργάκης όταν είναι στενοχωρημένος (που υποδούλωσε την Ελλάδα στους Τοκογλύφους);

Και πιστεύετε ότι με όλα αυτά και άλλα μύρια όσα κακά δεν θα σας πάρει ο διάολος;
Οτι δεν θα σας πάρει ο διάολος με τις πέτρες; με τα γιαούρτια, τα αυγά και τις λεμονόκουπες;
Θα σας πάρει, και θα σας σηκώσει! (χωρίς ελικόπτερο)...
γράφει ο ΣΤΑΘΗΣ Σ.

από την enet

Οι υπαλληλίσκοι

Το λεφούσι των υπαλληλίσκων επανέρχεται τώρα δυναμικά στην Ελλάδα, αυτή τη φορά με τις πολιτικές εξελίξεις να το επικροτούν, την ελληνική κυβέρνηση να το εκλιπαρεί για μια ακόμη δόση, και την ελληνική κοινωνία στα όρια της κατάρρευσης.

Μετά από πολύμηνη αδράνεια, Βερολίνο και Παρίσι θα πρέπει να αποφάσισαν το μέλλον της Ελλάδας. Αυτό δείχνουν οι δηλώσεις Μέρκελ και Σαρκοζί. Και καθώς το Βερολίνο ήδη έχει αποστείλει το task force του κ. Ράιχενμπαχ, σήμερα η Ελλάδα δέχτηκε και την αποστολή Γάλλων εμπειρογνωμόνων που σύντομα θα έρθουν στην Ελλάδα. Η χώρα περνάει στη συγκυβέρνηση του γαλλογερμανικού άξονα.

Μέχρι να βρεθεί η "τελική λύση". Είναι θέμα χρόνου. Μόλις η Ευρώπη αποφασίσει τον... τρόπο επίλυσης της ελληνικής κρίσης (κουρέματα, ξυρίσματα και τα περαιτέρω), όλα θα μπουν σε μια νέα σειρά. Τις χρόνιες ελληνικές παθογένειες θα τις αναλάβουν οι γαλλογερμανοί υπαλληλίσκοι. Είναι πλέον πασιφανές πώς παρόλες τις διεθνείς διαβεβαιώσεις, σημαντικές αλλαγές δεν μπορούν να γίνουν από μέσα. Η αντίδραση του κόσμου είναι λογική, συχνά μερικώς ιδεολογική, αλλά το βραχυκύκλωμα είναι κυρίως δομικό. Το "σύστημα ΠΑΣΟΚ" και η Ελλάδα που δημιούργησε έχουν πάθει δομική ηλεκτροπληξία σε όλα τα επίπεδα. Η παλιά Ελλάδα πεθαίνει.

Κάθε ματιά στην καθημερινότητα της πατρίδας (προσωπική και ειδησεογραφική), είναι μια θλιβερή υπερπαραγωγή ενός οχλοκρατικού χαβαλέ καπελωμένου με τη διακυβέρνηση μερικών αφισσοκολλητών που νόμισαν πως μπορούν να διοικήσουν κράτος. Δεν λειτουργεί πλέον τίποτα, δεν υπάρχει σχέδιο, η σήψη έφτασε στο τέλος της και χρειάζεται νυστέρι.

Ήρθε η ώρα που το τσουνάμι θα σαρώσει τα πάντα. Η Ιστορία μας έχει ήδη υπερκεράσει. Θα μείνει μόνον η πικρή ανάμνηση πως για όλα τα τερατώδη προβλήματα αυτής η επιχειρηματικά παρθένας και ανεκμετάλλευτης χώρας, εμείς δεν μπορέσαμε να κάνουμε τίποτα. Η άφιξη των υπαλληλίσκων θα είναι μια τραγική επανάληψη της Ιστορίας.

από το Locus Publicus - Editorium

Εφιάλτης στην κοινωνία!

Η ύφεση προβλέπεται ότι θα είναι πάνω από το 5% και η ανεργία φλερτάρει με το εφιαλτικό όριο του 20%. Σήμερα αποδεικνύεται ότι χάθηκαν δύο πολύτιμα χρόνια με αδιέξοδες προσωπικές πολιτικές. Αυτά που λέει σήμερα ο κ. Βενιζέλος για την επαναφορά των αντικειμενικών κριτηρίων φορολόγησης για τους ελεύθερους επαγγελματίες, για παράδειγμα, θα έπρεπε να έχουν εφαρμοστεί εδώ και καιρό. Κι άλλα πολλά...

Ο ιστορικός του μέλλοντος θα αναρωτιέται για ποιόν λόγο δεν... έγιναν σε αυτή την χώρα τα αυτονόητα, έστω και την τελευταία στιγμή. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να του απαντήσουμε. Ούτε εμείς που ζούμε από πολύ κοντά τα γεγονότα και γνωρίζουμε αρκετές λεπτομέρειες από τα διαδραματισμένα γεγονότα.

Θα σας δώσω ένα και μόνο περιστατικό για να καταλάβετε με τι έχουμε «μπλέξει». Μεγάλη εταιρεία του δημοσίου περίμενε την υπογραφή απόφασης από υπουργό για να μπορέσει να προχωρήσει σε μία νέα δραστηριότητα. Δραστηριότητα που θα είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση των κερδών και κατά συνέπεια του κέρδους του δημοσίου. Τόσο μέσω του μερίσματος, όσο και μέσω της φορολογίας. Η υπογραφή δεν έμπαινε επί σειρά μηνών και έτσι τα στελέχη της εταιρείας αποφάσισαν να ρωτήσουν ευγενικά στο γραφείο του κυρίου υπουργού, μην τυχόν και το σχετικό έγγραφο είχε χαθεί. Η απάντηση που πήραν ήταν αφοπλιστική: «Ο κύριος υπουργός δεν έχει χρόνο. Ασχολείται με το να σώσει την Ελλάδα»...

Εμείς θα λέγαμε ότι αν ο κύριος υπουργός είχε περισσότερο χρόνο για τα απλά, μικρά και καθημερινά προβλήματα και μοιραζότανε με τους συναδέλφους του το... τιτάνιο έργο της σωτηρίας της χώρας, μάλλον θα ήμασταν σε καλύτερο σημείο από αυτό που έχουμε φτάσει.

Αλλά, την κρίσιμη ώρα ασχολιόντουσαν με την «πράσινη ανάπτυξη» και με άλλες σαχλαμάρες. Ήταν στον κόσμο τους, πουλώντας ανεφάρμοστες θεωρίες και επιδεικνύοντας στην ελληνική κοινωνία ένα πρόσωπο αυταρχικό και αλαζονικό. Αυτό πληρώνουμε σήμερα.

Η συνέχεια θα είναι δύσκολη. Και γίνεται ακόμη πιο δύσκολη από την ώρα που λείπει ένα αρραγές εσωτερικό μέτωπο. Σε μία πραγματικά κρίσιμη ώρα για τον ελληνισμό, το πολιτικό προσωπικό της χώρας δεν εμφανίστηκε αντάξιο της πρόκλησης που δέχτηκε. Ούτε τώρα, που ο κίνδυνος έχει μεγεθυνθεί, παρατηρούμε κάτι αξιοσημείωτο στις πολιτικές εξελίξεις που να μας επιτρέπει να αισιοδοξούμε. Για να μην πούμε αυτό που υποψιαζόμαστε: Πολλοί εντός και εκτός κυβέρνησης παρακαλούν να αποτύχει ο κ. Βενιζέλος στο έργο του. Δεν τους ενδιαφέρει η χώρα, αλλά η ήττα των «αντιπάλων» τους...
γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης

από το capital

Το τέλος του Φιλελευθερισμού και η Νέα Εποχή!

Όλα δείχνουν ότι έχουμε φτάσει στο «σημείο μηδέν» και ότι είμαστε πλέον έτοιμοι να περάσουμε σε …άλλη διάσταση, στη διάσταση που λέγεται: New Age!

Στις αρχές της δεκαετίας του 90 με την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, η ευφορία και η αίσθηση της νίκης από τη φιλελεύθερη δύση εκφράστηκε και σε θεωρητικό επίπεδο. Το πιο πολυσυζητημένο έργο της εποχής ήταν το βιβλίο του Φράνσις Φουκουγιάμα με τίτλο: «Το τέλος της ιστορίας και ο τελευταίος άνθρωπος». Το κλίμα της περιόδου επέτρεπε στον Φουκουγιάμα να θριαμβολογεί υποστηρίζοντας πως η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι το ακροτελεύτιο σημείο ιδεολογικής εξέλιξης της ανθρωπότητας καθώς είναι απαλλαγμένη από τις θεμελιακές εσωτερικές αντιφάσεις που αντιμετώπισαν όλα τα άλλα πολιτικά συστήματα. Επίσης υποστήριζε πως οι αρχές της αγοράς έχουν εξαπλωθεί έχοντας κατορθώσει να επιτύχουν πρωτόγνωρα επίπεδα υλικής ευημερίας ακόμα και στον τρίτο κόσμο, αποφεύγοντας ωστόσο να δώσει κάποια χειροπιαστά παραδείγματα!

Ο ενθουσιασμός με τον οποίο χαιρέτιζε το... παράδειγμα της Λατινικής Αμερικής στις αρχές της δεκαετίας του 90, για την υιοθέτηση νεοφιλελεύθερων πολιτικών μάλλον θα πρέπει να έχει εξανεμιστεί στο μεταξύ, καθώς η ίδια περιοχή μετά από δύο δεκαετίες είναι καζάνι που βράζει, με την Αργεντινή να έχει περάσει διά πυρός και σιδήρου, ενώ είδαμε τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις να ανατρέπονται (Βενεζουέλα, Βραζιλία, Βολιβία κ.λ.π.).

Πως βλέπει τις εξελίξεις σήμερα ο καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής Οικονομίας στη Σχολή Προηγμένων Διεθνών Σπουδών Πολ Νίτσε του Πανεπιστημίου Τζονς Χόπκινς;

O Φράνσις Φουκουγιάμα (τρίτης γενιάς Ιαπωνοαμερικανός, γεννημένος στο Σικάγο στις 27 Οκτωβρίου 1952) υπήρξε από τους ιδρυτές του νεοσυντηρητικού κινήματος στις ΗΠΑ, ωστόσο αποκήρυξε τον μιλιταρισμό του Μπους και των συντρόφων του και σήμερα ομολογεί δημοσίως ότι ψήφισε Ομπάμα, αν και δηλώνει ήδη απογοητευμένος. «Δεν μετανιώνω που ψήφισα Ομπάμα. Πιστεύω ότι η αποτυχία του έχει να κάνει με το γεγονός ότι ανακάτεψε πολλούς ετερόκλητους ανθρώπους με διαφορετικές απόψεις [την ίδια αποτυχημένη συνταγή ακολούθησε και ο συμπατριώτης του στο Μέγαρο Μαξίμου] και τώρα καλείται να κάνει τις επιλογές του απέναντι στις ομάδες που τον στήριξαν», λέει. Και συνεχίζει: «Είμαι περισσότερο απαισιόδοξος από ποτέ για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στη μέση μιας μεγάλης οικονομικής κρίσης το σύστημα αποδείχθηκε ανίκανο[sic] να λάβει σημαντικές αποφάσεις, όπως απέδειξε και η ενίσχυση της δύναμης των Ρεπουμπλικανών τον Νοέμβριο. Οι εποχές όμως απαιτούν συναίνεση [να πάλι τα κοινά με το Μέγαρο Μαξίμου]».

Τι απέγινε η αισιοδοξία του Φουκουγιάμα; Μήπως βιάστηκε να προσδιορίσει το τέλος της Ιστορίας με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης; Μήπως τότε ήταν απλά η αρχή του τέλους; Ας δούμε πως βλέπει ο ίδιος τα πράγματα σήμερα:
«Η κρίση έδειξε ότι υπάρχει πρόβλημα στις αρρύθμιστες αγορές κεφαλαίου και στο αγγλοσαξονικό μοντέλο που προωθούν οι ΗΠΑ και η Βρετανία. Στη δεκαετία του ΄80 οδήγησε σε μεγάλη ανάπτυξη, αλλά η σημερινή κρίση δείχνει ότι ο χρηματοπιστωτικός τομέας είναι πολύ επικίνδυνος. Και αυτό, διότι οι τράπεζες μπορούν να επιβάλουν ρίσκα στην υπόλοιπη οικονομία, κάτι που δεν συμβαίνει με τον τομέα των υπηρεσιών, για παράδειγμα. Αποτύχαμε να ρυθμίσουμε το σύστημα και υπάρχει πρόβλημα με αυτό το καπιταλιστικό μοντέλο. Εναλλακτική δεν έχουμε, αλλά πρέπει να βρούμε ένα νέο μείγμα, τη σωστή αναλογία ανάμεσα στην αγορά και το κράτος, πάντα βέβαια μέσα στο πλαίσιο της οικονομίας της αγοράς κι ενός δημοκρατικού συστήματος».

Εξετάζοντας τα πράγματα νηφάλια, θα πρέπει να παραδεχτούμε, πως αυτό το οποίο στην ουσία έχει αποτύχει παταγωδώς είναι η διεθνής διαπλοκή μεταξύ Κράτους και Αγορών. Το φαινόμενο αυτό που έχουμε ζήσει τόσο έντονα στον τόπο μας έχει αποδειχτεί ότι ήταν μια «πανδημία» διεθνούς έκτασης και απλά εδώ σε εμάς -λόγω νοοτροπίας- τα πράγματα έγιναν ποιο γρήγορα φανερά. Η διαπλοκή αυτή είναι που έκανε τα πράγματα να ξεφύγουν από τον έλεγχο και να βρισκόμαστε σήμερα αντιμέτωποι με την κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Τα πράγματα δείχνουν να έχουν μάλιστα ξεφύγει σε τέτοιο σημείο, που η πρόταση Φουκουγιάμα για «αναθεώρηση της σχέσης μεταξύ αγοράς και κράτους» να φαντάζει παρωχημένη και μη εφαρμόσιμη.

Το μόνο που απομένει πλέον στο παγκόσμιο σύστημα διακυβέρνησης είναι, η ΚΡΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΟΡΩΝ.
Τι σημαίνει αυτό;
Σημαίνει απλά το τέλος του φιλελευθερισμού, με τον ίδιο τρόπο που συνέβη και η ανατροπή του «υπαρκτού σοσιαλισμού»: ΕΝ ΜΙΑ ΝΥΚΤΙ, μέσα από τις εξεγέρσεις του όχλου!
Η πτώση των δίδυμων πύργων στη Νέα Υόρκη πριν δέκα χρόνια αυτό είχαν σηματοδοτήσει. Το ερώτημα όμως είναι: ποιοι έδωσαν τότε το μήνυμα και ποιοι το έλαβαν;

Αν κάνουμε ένα play back στα γεγονότα και βάλουμε τα κομματάκια του παζλ στη σωστή τους θέση, τότε θα διακρίνουμε καθαρά την κλιμακούμενη εξέλιξη προς αυτό το σχεδιασμένο τέλος και την αρχή μια Νέας Εποχής.

Όλες οι προγνώσεις και όλα τα σενάρια για έξοδο από την κρίση, καθώς και οι σπασμωδικές κινήσεις της Frau Merkel, μοιάζουν “κουκλοθέατρο” γι αυτούς που έχουν οργανώσει την ανατροπή.
Τι θα φέρει όμως η «επόμενη μέρα»;
Ας ρωτήσουμε τον αξιότιμο Κύριο Μπαν Κι Μουν… αυτός σίγουρα γνωρίζει.
Αυτό που δεν γνωρίζει όμως… είναι… τι θα φέρει η …μεθεπόμενη!

από το Alkimos archive

Η Ευρώπη αργοπεθαίνει

Είχε γράψει κάποτε ο ιστορικός Tony Judt «Ο 21^ος αιώνας θα ανήκει στην Ευρώπη». Οι ιστορικοί όμως, δεν είναι προφήτες, και παρά το ότι ο 21^ος αιώνας μόλις ξεκίνησε, το μέλλον δεν προβλέπεται ευνοϊκό για την Ευρώπη.

Πολλοί άλλοι ιστορικοί ήταν εξίσου αισιόδοξοι. Όχι εγώ. Πριν από πέντε χρόνια είχα γράψει το βιβλίο The Last Days of Europe, και

κατηγορήθηκα για απαισιοδοξία. Σήμερα όμως, ακόμη και εγώ αισθάνομαι

πως οι πρώην ενθουσιασμένοι με την Ευρώπη, το παρακάνουν με τον

πεσιμισμό τους. Διότι ακόμη κι αν η Ευρώπη παρακμάζει, δεν είναι

απαραίτητο πως θα καταρρεύσει τελείως.





Στη σημερινή εποχή, όπου η Ευρώπη πλήττεται από πολλαπλές κρίσεις,

είναι πολύ εύκολο να γελάμε με τις αυταπάτες του παρελθόντος. Οι

μεταπολεμικές ελίτ της ηπείρου πάλεψαν για να... πετύχουν μια πιο

δημοκρατική κοινωνία. Προσπάθησαν να μειώσουν το χάσμα μεταξύ πλούτου

και φτώχειας, και να προσφέρουν κοινωνικές υπηρεσίες που καμιά γενιά του

παρελθόντος δεν απόλαυσε. Είχαν να αντιμετωπίσουν συγκρούσεις και

αναταραχές. Και πολλές ευρωπαϊκές χώρες πέτυχαν αυτόν τον στόχο, και

είχαν κάθε λόγο να είναι περήφανες.





Η επιτυχία της Ευρώπης θεμελιώθηκε πάνω σε δυο παγκόσμιους πολέμους,

σε δικτατορίες, στον φασισμό και στον κομμουνισμό, κλπ. Υπήρχε όμως ή

τουλάχιστον έτσι φαίνονταν, μια ευρωπαϊκή ταυτότητα βασισμένη σε κοινές

αξίες. Οι σκεπτικιστές το απέδιδαν σε κάποιο υλικό συμφέρον και μόνο.

Όλα άλλωστε ξεκίνησαν ως μια ένωση εμπορικής φύσης. Ο πατέρας της ΕΕ Jean

Monnet είχε προβλέψει τους κινδύνους. Αργότερα παραδέχθηκε πως αν του

ξαναδίνονταν η ευκαιρία, θα έδινε μεγαλύτερη έμφαση στον πολιτισμό, παρά

στην οικονομία.





Πότε άρχισε να στραβώνει το κλίμα; Σίγουρα η σημερινή κρίση είναι

οικονομική. Ήταν αναμφίβολα λάθος να πιστεύουμε ότι μπορεί να υπάρξει

οικονομική ένωση, χωρίς παράλληλα και μια πολιτική. Μήπως όμως η κρίση

επήλθε επειδή το ευρωπαϊκό όραμα για κοινωνικό κράτος, έπασχε εγγενώς;


Παρά τη σημασία της, η οικονομική κρίση δεν είναι παρά ένα μόνο μέρος

της όλης θλιβερής ιστορίας, και ίσως, ούτε καν το πιο σημαντικό. Σήμερα

υπάρχει παντελής απουσία της κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας και των

κοινών αξιών. Τα ξεχωριστά εθνικά συμφέροντα είναι μεγαλύτερα από τα

κοινά. Η σημερινή κρίση οφείλεται στην έλλειψη αλληλεγγύης, ηγεσίας, και

πολιτικής θέλησης. Πρόκειται για μια κρίση εσωτερικών εντάσεων, και

αποτυχημένης ενσωμάτωσης των πληθυσμών (όπως αποδεικνύουν τα γεγονότα

της Βρετανίας). Για πολύ μεγάλο διάστημα, οι ελίτ της Ευρώπης

ζούσαν σε μια άρνηση. Ήθελαν περισσότερη δημοκρατία, αλλά δεν ήταν

έτοιμες για την διάβρωση της εξουσίας που τελικά οδηγεί στην αναρχία.





Ως ένα βαθμό, η πολιτική ελίτ, τα ΜΜ"Ε", και η κοινή γνώμη, έπαψαν να

δίνουν σημασία στη σκοτεινή πλευρά της εσωτερικής πολιτικής. Άρχισαν να

αγνοούν την εισοδηματική ανισότητα και τις συνέπειες της νεανικής

ανεργίας. Επικεντρώθηκαν στις διεθνείς σχέσεις, και στην ειρηνική

συνύπαρξη, ενώ ο υπόλοιπος κόσμος λειτουργούσε ακόμη στα πλαίσια σφαιρών

επιρροής, και ισορροπίας δυνάμεων. Παράλληλα, η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη

απομακρύνθηκε από τη πίστη της προς την Ευρώπη.





Πολλοί Ευρωπαίοι παραπονιούνται για έλλειψη δημοκρατίας, και

ανησυχούν για τη παντοδυναμία των Βρυξελλών. Για να επιβιώσει όμως η

ήπειρος, χρειάζεται ηγεσία. Πως αλλιώς θα αντιμετωπίσει το μέλλον;

Κάποια Ασιάτες πολιτικοί φιλόσοφοι, ήδη προειδοποιούν πως η Ευρώπη

χρειάζεται οπωσδήποτε ένα πιο ασιατικό, απολυταρχικό μοντέλο

διακυβέρνησης, αν είναι να αντιμετωπίσει το ζόρικο μέλλον.





Ένα μέλλον που έχει δυο διαφορετικά (γενικά) σενάρια. Κανένας δεν

μπορεί να ξέρει ποιο απ τα δύο θα επιλεγεί. Το πρώτο θέλει την ΕΕ να

διαλύεται ολικά ή μερικά, μέσα στα επόμενα χρόνια. Οι δυνατές οικονομίες

θα παραμείνουν ενωμένες, μέσα σε νέα πλαίσια συνεργασίας. Οι πιο

αδύναμες θα αποπεμφθούν. Οι δεύτερες θα τα βρουν σκούρα μέσα στις

αυξανόμενες οικονομικές ανισορροπίες και τον προστατευτισμό. Ίσως

προχωρήσουν σε μια δική τους πιο χαλαρή ένωση, ελπίζοντας πως κάποτε να

«ανέβουν και πάλι κατηγορία». Το μέλλον του ευρώ είναι αβέβαιο. Μπορεί

να επιβιώσει τη σημερινή κρίση, αλλά τι θα γίνει με την επόμενη;





Το δεύτερο σενάριο: Μια ανάκαμψη από τη σημερινή κρίση, σύντομα ή σε

λίγο καιρό. Έχει ξαναγίνει και στο παρελθόν. Η Γερμανία, για παράδειγμα,

χρειάστηκε λιγότερα από 20 χρόνια μετά την ήττα της στον Α` Π.Π για να

ξαναδυναμώσει, και να αποτελέσει φοβερή απειλή για την υπόλοιπη Ευρώπη.

Κάτι ανάλογο έγινε και με τη Ρωσία, μετά τη πτώση της ΕΣΣΔ.


Που θα βασιστεί όμως μια τέτοια θαυματουργή ανάκαμψη; Ίσως στην

κρισιμότητα του ζητήματος, και στην πεποίθηση ότι χρειάζονται οπωσδήποτε

και επειγόντως ριζικές αλλαγές.





Προς το παρόν δεν υπάρχουν κάποιες ενδείξεις πως ο δυναμισμός θα

κυριαρχήσει επί της κόπωσης. Και με δεδομένη τη δημογραφική της

εξασθένηση, η Ευρώπη θα χρειαστεί μετανάστες. Βέβαια, η πρόσφατη

εμπειρία σ αυτόν τον τομέα δεν είναι καθόλου ευχάριστη. Αυτό που

χρειάζεται είναι ένα γερό σπρώξιμο, αλλά κι αυτό απαιτεί πολλή ελπίδα…


Το πιο πιθανό σενάριο, και αυτό που σίγουρα δεν θα πετύχει είναι το

εξής: Λίγες μεταρρυθμίσεις, και συνέχιση της καθημερινότητας του στυλ

business as usual. Τα πιο πλούσια κράτη θα βοηθήσουν τα φτωχότερα με

ημίμετρα. Μπορεί αυτή η τακτική να πετύχει αυτή τη φορά, αλλά σίγουρα

όχι την επόμενη. Ακόμη κι αν θα θέλει η Βόρειος Ευρώπη να αναλάβει

αποφασιστική δράση, δεν θα έχει την απαιτούμενη δύναμη για να το κάνει.





Το να διαλυθεί η ΕΕ κοστίζει. Πιο πολύ από το να διατηρηθεί. Για αυτό

και η σημερινή κατάσταση μάλλον θα συνεχιστεί. Μια μεγάλη, όχι και τόσο

ευτυχισμένη οικογένεια, που θα μαλώνει διαρκώς, επειδή τα εθνικά

συμφέροντα δεν λαμβάνονται σοβαρά υπόψη, αδύναμη να συντονίσει την

εσωτερική της πολιτική, χωρίς κοινή άμυνα ή κοινή εξωτερική πολιτική.

Συνεχώς γκρινιάζοντας, και απειλώντας, τα διάφορα κράτη μέλη στο τέλος

θα παραμείνουν στη στρούγκα. Έτσι θα επιβιώσει η ΕΕ. Όχι όμως όπως ήταν

το αρχικό της όραμα. Όχι ως ηθική και πολιτική υπερδύναμη του 21^ου αιώνα.





Πως όμως θα γίνει η αποχώρηση της ΕΕ από τη λέσχη των μεγάλων

υπερδυνάμεων; Θα υπάρξει μαλακή ή σκληρή προσγείωση; Δεν υπάρχει καμία

μαγική συνταγή, παρά μόνο η απλή λογική.





Ψυχολογικά, η νέα μειωμένης ισχύος θέση της στη παγκόσμια κατάταξη,

μπορεί να φανεί δύσκολη. Έχοντας συνηθίσει η Ευρώπη να είναι ισχυρή και

να επηρεάζει, δύσκολα θα προσαρμοστεί στο νέο καθεστώς. Οι φιλοδοξίες

της θα πρέπει να συμμαζευτούν. Και η Ευρώπη θα πρέπει να σταματήσει τα

κηρύγματα στον υπόλοιπο κόσμο για ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερία, και

δημοκρατία. Όπως είχε πει κάποτε ο Κινέζους υπουργός Εξωτερικών

στον ομόλογό του από τη Σιγκαπούρη: «Εμείς είμαστε μεγάλοι, και εσείς

μικροί. Πρέπει λοιπόν να συμπεριφέρεστε ανάλογα».


Το μέλλον είναι σκοτεινό.


του Walter Laqueur

από το The National Interest

μετάφραση antinews

Εντροπία, Ελλάδα και ελπίδα...

Εντροπία είναι ένας όρος της θερμοδυναμικής που περιγράφει το βαθμό αταξίας ενός συστήματος. Στην καθημερινότητα θα λέγαμε ότι ένα δωμάτιο με τα πράγματα πεταμένα εδώ και εκεί έχει μεγάλη εντροπία (μεγάλη αταξία) ενώ αντίθετα ένα τακτοποιημένο δωμάτιο έχει μικρή εντροπία (τάξη).

Όπως λέει η θερμοδυναμική για να ελαττώσουμε την εντροπία ενός συστήματος χρειάζεται να καταβάλουμε έργο, έτσι και για να βάλουμε μία τάξη στο δωμάτιο χρειάζεται να κοπιάσουμε. Χωρίς προσπάθεια τα... πράγματα τείνουν σε αταξία και για το λόγο αυτό η νοοτροπία της ελάχιστης προσπάθειας που το πολιτικό σύστημα έχει περάσει στην κοινωνία αποσκοπεί στη μείωση της ικανότητας της να αντιδρά και τελικά την οδηγεί στη διάλυση και την υποταγή της.

Σε μία κοινωνία ο κόπος που χρειάζεται για τη διατήρηση της τάξης καταβάλλεται από τον καθένα ξεχωριστά και ισοδυναμεί με τη συμμόρφωση του στους κανόνες που, αν και διαφέρουν ανάλογα με τον πολιτισμό, συγκροτούν ένα λειτουργικό σύστημα. Η εκπαίδευση των μελών για τη σωστή συμπεριφορά τους, σύμφωνα και με τον Αριστοτέλη, αποτελεί ευθύνη των πολιτικών αρχόντων.

Τα τελευταία χρόνια οι “άρχοντες” διδάσκουν μόνο τη διεκδίκηση δικαιωμάτων χωρίς τις αντίστοιχες υποχρεώσεις, που κατοχυρώνουν τα δικαιώματα αυτά, με αποτέλεσμα ο ένας πολίτης να περιορίζει την ελευθερία και τη ζωή του άλλου. Το αποκορύφωμα του παραλόγου αποτελεί το άκρως ανήθικο φαινόμενο όπου οι πολιτικοί άρχοντες, έχοντας δώσει παραδείγματα κατάχρησης εξουσίας και αρπαγής δημόσιου πλούτου, επιρρίπτουν ευθύνες για συνενοχή του λαού επειδή σε αυτή τη συμπεριφορά τους ο λαός είδε τον προτεινόμενο τρόπο για την επιβίωση του.

Παρά τον εκμαυλισμό του ο λαός διακρίνει ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά διότι του ζήτησαν άμεσα να πληρώσει τις συνέπειες. Το 70 % περίπου αντιτίθεται στο διεφθαρμένο σύστημα ενώ το υπόλοιπο 30% αποτελεί τους βολεμένους υπηρέτες του. Είναι φυσικό το 70% του λαού να έχει μεγάλη δυσκολία να συσπειρωθεί γύρω από μία νέα πολιτική πρόταση διότι λόγω της σύγχυσης αλλά και της προβοκάτσιας υπάρχουν αφενός μεν πολλές προτάσεις αφετέρου λόγω και της ατομιστικής παιδείας που του έχουν επιβάλει αδυνατεί να δει την προοπτική της κάθε πρότασης και να την αξιολογήσει.

Το σύστημα μέσω της πολυετούς προπαγάνδας των ΜΜ"Ε" και της αντεθνικής εκπαίδευσης έχει διαστρεβλώσει όλα τα στοιχεία που χρειάζεται ένας λαός για να συσπειρώνεται σε δύσκολες περιστάσεις. Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, εθνική συνείδηση, γλώσσα, ιστορία, ατομική ευθύνη, αναγνώριση του καλύτερου άλλου, αυτοθυσία υπέρ του συνόλου και εργατικότητα έχουν καταπολεμηθεί, διαστρεβλωθεί και εκμαυλιστεί.

Όλα αυτά αποτελούν τεράστια προβλήματα σε όσους προσπαθούν να συσπειρώσουν ένα τέτοιο κοινωνικό σύνολο συν τις δυσκολίες που το ίδιο το σύστημα επιβάλλει με, την αποσιώπηση της κάθε προσπάθειας, τη υποβάθμιση των ανθρώπων που προσπαθούν, το θόρυβο που δημιουργούν τα παπαγαλάκια του, την απασχόληση της κοινής γνώμης με τα θέματα που εκείνο επιλέγει, την απόκρυψη των εναλλακτικών προτάσεων, και κυρίως με την αυτοχρηματοδότηση του από δημόσιους πόρους από τους οποίους αποκλείονται όσοι στην ουσία έχουν νέες πολιτικές προτάσεις.

Παρά ταύτα έχει δημιουργηθεί ένα ελάχιστο πλαίσιο στόχων όπως:
1. Απονομιμοποίηση της κυβέρνησης αλλά και του πολιτικού συστήματος.
2. Παύση πληρωμών προς στους δανειστές και αναδιαπραγμάτευση του χρέους.
3. Επιστροφή σε εθνικό νόμισμα μέχρι που η Ευρώπη να αποκτήσει πολιτική συνοχή με κοινό προϋπολογισμό και με κοινή δημοσιονομική πολιτική.
4. Συνεργασία με τους υπόλοιπους Ευρωπαϊκούς λαούς για την Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση
5. Σύσταση συντακτικής επιτροπής για την αναθεώρηση του συντάγματος έτσι ώστε να εξασφαλίζει την ανεξαρτησία των εξουσιών, εκτελεστικής, νομοθετικής, δικαστικής, την κατάργηση οικογενειοκρατίας και προνομίων υπουργών και διοικητών δημόσιων οργανισμών, την άμεση εκλογή του Προέδρου από το λαό και την κατάργηση της χρηματοδότησης των κομμάτων με αυστηρό έλεγχο των οικονομικών τους.
6. Έλεγχος και προστασία της Ελληνικής ιθαγένειας.
7. Υπεράσπιση εθνικών θεμάτων σε Θράκη, Μακεδονία, Αιγαίο, Κύπρο.
8. Αναδρομική τιμωρία ενόχων, προδοτών και καταχραστών από το 1981 με βάση το νέο σύνταγμα.

Στα 6 και 7 μπορεί να μη συμφωνεί η αριστερά συντασσόμενη με την παγκοσμιοποίηση αλλά αυτή είναι ήδη μέρος του συστήματος. Αυτό που ακόμη παραμένει αναπάντητο είναι ο τρόπος απονομιμοποίησης του συστήματος και η νομιμοποίηση της διάδοχης κατάστασης χωρίς αυτή να προέρχεται ή να καπελωθεί από το σύστημα. Καλείστε όλοι να κάνετε τις προτάσεις σας, η Ελλάδα ανήκει σε όλους και η ευθύνη για την επιβίωση της είναι καθήκον όλων μας. Όπως έχει πει και ο αείμνηστος πρόεδρος της Αμερικής John Kennedy “μη ρωτάς τι έκανε η πατρίδα σου για σένα αλλά ρώτησε τι έκανες εσύ για την πατρίδα σου”. Και με αυτό εμμέσως προκαλούμε τον Κώστα Καραμανλή να μιλήσει, εάν πράγματι έχει να πει κάτι.

Δύο δρόμοι υπάρχουν που και οι δύο ελέγχονται από το σύστημα. Ο δρόμος της εκλογικής αναμέτρησης του ανοργάνωτου λαού με τα κόμματα του συστήματος που θα τον κερδίσουν νομιμοποιώντας την ετυμηγορία του 30% και ο δρόμος της λαϊκής εξέγερσης που θα τον ανατρέψουν δίδοντας όπλα σε προβοκάτορες και ξένους μισθοφόρους, όπως έγινε και στις βορειοαφρικανικές χώρες. Βεβαίως υπάρχει και η περίπτωση να το βάλλουν στα πόδια ή να φύγουν με ελικόπτερο. Ποιος να ξέρει άραγε; Όπου και να πάνε θα τους ξετρυπώσουμε.

Προφανώς το σύστημα που λέγεται Ελλάδα έχει μεγάλη εντροπία και πρέπει να βρούμε το έργο που χρειάζεται για να τη μειώσουμε και να σώσουμε την πατρίδα μας. Η ενέργεια αυτή βρίσκεται στην ψυχή του Έλληνα, στην ψυχή του καθενός μας και δεν χρειάζεται παρά μόνο να την αφυπνίσουμε. Είναι εκεί και περιμένει το κάλεσμα της ιστορίας που το γνωρίζει εδώ και χιλιάδες χρόνια.

Ηλίας Σταμπολιάδης
Καθηγητής
Πολυτεχνείο Κρήτης

από το Κίνημα Ανιδιοτελών Ελλήνων Νέων Αρχών

Είμαστε στον πάτο του βαρελιού ως κοινωνία!

Πείτε μου μια χώρα της Ευρώπης, όπου υπουργός της κυβέρνησης θα έλεγε αυτά που είπε ο Λοβέρδος χθες στο κανάλι του ΔΝΤ και δεν θα είχε γυρίσει ανάποδα το σύμπαν!

Είναι δυνατόν; Το άτομο μας την λέει στα μούτρα κι εμείς αντί για τις πλατείες πάμε ...παραλίες!
Η μέγιστη παρακμή.
Ο πάτος.

Δείτε ξανά για να χορτάσετε:

από το taxalia