Χάιλ Γκέμπελς!

Τι είναι μια χώρα που γιορτάζει την εθνική της επέτειο φιμωμένη και χωρίς να μπορεί να μιλήσει για την αλήθεια της;

Τι είναι μια χώρα που γιορτάζει τις νίκες της ηττημένη, καθημαγμένη, ντροπιασμένη, πτωχευμένη, καταπτοημένη;

Τι είναι μια χώρα που καταντά, ακριβώς την ημέρα της επετείου της νίκης της, να βλέπει την εθνική της κυριαρχία να καταργείται και να τίθεται υπό την επιτροπεία αυτών που κάποτε αψήφησε – με το αντάρτικο στα βουνά, με το αντάρτικο στις πόλεις, στα κολαστήρια της Μέρλιν, στα μαρτυρικά χωριά της, με τη σιωπηλή και αόρατη στρατιά της που μεγαλούργησε στη συλλογή πληροφοριών και στα σαμποτάζ;

Δυστυχώς, την απάντηση την γνωρίζουμε όλοι: Είναι μια χώρα άθλιων πολιτευτάκηδων, επιγόνων των δοσιλόγων και των άκαπνων, που κυριάρχησαν στην πολιτική της ζωή και συστηματικά, με σχέδιο, την οδήγησαν – οι ασυνείδητοι – στην καταστροφή.

Η σημερινή «σιωπηλή στρατιά» της πατρίδας, οι απόγονοι της ηρωικής νεολαίας του 1940 και της Αντίστασης, παρελαύνει αυτές τις μέρες αποστρέφοντας το βλέμμα από τις εξέδρες των επισήμων (λέμε τώρα) που έμειναν χωρίς «επισήμους», αφού αυτοί απέδρασαν και αποδέχθηκαν ότι δεν έχουν δικαίωμα να γιορτάζουν μαζί με τον λαό.

Θριαμβολογούν πάλι αυτές τις μέρες. Αλλά καθισμένοι στα γραφεία τους, προφυλαγμένοι σε αίθουσες συνεντεύξεων Τύπου, μέσα σε κλοιό αστυνομικών.

Το γεγονός ότι έχουν υποστεί την μεγαλύτερη ταπείνωση - που δεν είναι ούτε το Μνημόνιο, ούτε οι αποφάσεις της 25ης Μαρτίου (άλλη επέτειος αυτή), ούτε εκείνες της 21ης Ιουλίου (άλλος μήνας επετείων κι’ αυτός), ούτε εκείνες της 27ης Οκτωβρίου, αλλά ο αποκλεισμός τους από τον εορτασμό του Έπους - ούτε που τους αγγίζει.

Όλα μπορεί να τα αντέξει ένας πατριώτης. Αλλά να σε αποκαλούν προδότη την ημέρα της Νίκης; Να μην μπορείς να γιορτάσεις μαζί με τον λαό που σε εκλέγει; Να στέκεις μπροστά σε μια νεολαία που επιδεικτικά στρέφει την κεφαλή προς την αντίθετη πλευρά, ενώ μέχρι πριν έναν χρόνο σε χαιρετούσε τιμητικά;

Αν το δέχεσαι αυτό, σημαίνει ότι το αξίζεις. Κανείς δεν αντέχει τέτοια περιφρόνηση αν πιστεύει πως έχει δίκιο, πως έχει πράξει το καθήκον του απέναντι στο λαό και στη χώρα.

Πώς το αντέχουν; Μα επειδή έχουν από καιρό αντικαταστήσει το σύνθημα «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει», με το άλλο, το προσφιλές τους: «Η προπαγάνδα ποτέ δεν πεθαίνει»!

Πώς να τους νοιάξει η επιτήρηση που –σωστά, τέτοιοι που είναι – τους επιβλήθηκε, όταν έχουν αποδειχθεί οι πιο ικανοί και πιο άξιοι συνεχιστές του Γκέμπελς, υπουργού Προπαγάνδας και Δημόσιας Διαφώτισης της ναζιστικής Γερμανίας;

Ως γνωστόν, ο Γκέμπελς, συνήθιζε να λέει πως «δεν λέμε κάτι για να το πούμε, αλλά για να επιτύχουμε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα».

Και αυτό κάνουν στην Ελλάδα, 71 χρόνια μετά τη νίκη επί του φασισμού και τους ηρωικούς αγώνες κατά του Ναζισμού, οι άξιοι συνεχιστές του αρχιπροπαγανδιστή του Χίτλερ.

Ο κ. Παπανδρέου δεν δίστασε να πει πως «αυτή είναι η πιο ιστορική απόφαση από όσες έχουν ληφθεί μέχρι τώρα» - είχε αποκαλέσει και τις άλλες «ιστορικές» και αποδείχθηκαν κουρελόχαρτα, οπότε μπορούμε να φανταστούμε τι θα αποδειχθεί «η πιο ιστορική».

Όταν τολμάς να προφέρεις αυτή τη φράση τις ημέρες που η πατρίδα σου γιορτάζει πράγματι τις πιο ιστορικές στιγμές της, τότε σημαίνει πως το ψέμα σε έχει κυριεύσει και δεν έχεις συναίσθηση του τι λες.

Δεν δίστασε επίσης να πει πως απηλλάγη ο λαός από ένα «ιστορικό βάρος».

Όταν τολμάς, ακριβώς τις ημέρες που το βάρος της Ιστορίας γίνεται ακόμη πιο αισθητό στους ώμους του λαού (σου – λέμε τώρα) να αποκαλείς «ιστορικό βάρος» το άχθος ενός χρέους που προκλήθηκε από κλεψιές και κακοδιαχείριση, τότε απλώς δείχνεις το μέγεθος της ανελλήνιστης παρουσίας σου στον δημόσιο βίο.

Είπε ακόμη ο κ. Παπανδρέου πως (με τις αποφάσεις της 27ης Οκτωβρίου) «κλείνουμε τους λογαριασμούς μας με το παρελθόν»!

Όταν αυτό το λες την ημέρα μιας επετείου «που δώσαμε ακόμη μια φορά εξετάσεις μπροστά στο Θεό και μπροστά στους ανθρώπους, δείξαμε την ταυτότητά μας την Eθνική και βρέθηκε εν τάξει», τότε δεν είσαι σε θέση να αντιληφθείς πως οι λογαριασμοί με το παρελθόν όχι μόνο δεν έκλεισαν, αλλά τώρα ανοίγουν.

Κι’ όταν η εξουσιομανία σου είναι τόσο μεγάλη που ομολογείς την ανικανότητά σου, δέχεσαι την επιτροπεία (διότι πιστεύεις ότι την αξίζεις και έτσι είναι) και την ξεπερνάς λέγοντας ξεδιάντροπα πως είναι καλύτερα να τους έχεις πάνω από το κεφάλι σου «για να μπει τέλος σε αυτό το σόου που γίνεται κάθε τρεις μήνες», απλώς παραδέχεσαι ότι δεν είσαι σε θέση να κάνεις τίποτε.

Και όταν μετά δίνεις τη σκυτάλη στον υπουργό των Οικονομικών, για να παραδεχθεί κι’ αυτός την ανικανότητα του ίδιου και όλης της κυβέρνησης, λέγοντας πως η παρουσία των ελεγκτών πρέπει να είναι συνεχής «για να μη δημιουργούνται επικοινωνιακά προβλήματα και το έργο να γίνεται ταχύτερα», τότε δεν υπάρχει άλλο σκαλοπάτι να κατεβείς στην κλίμακα του ψεύδους και της διαστροφής.

Αλλά, κατά μια ελπιδοφόρα σύμπτωση - πώς παίζει αλήθεια τα παιχνίδια της η Ιστορία! – ήταν 27 Οκτωβρίου του 1960, όταν ο Στρατής Μυριβήλης εκφωνούσε τον πανηγυρικό της ημέρας στην Ακαδημία Αθηνών, λέγοντας:

«Mεγάλη είναι η ζωή των λαών. Δεν μετριέται με τα χρόνια, όπως η ζωή των ατόμων. Mε τους αιώνες μετριέται, όπως η ζωή της Γης. Λοιπόν, εκεί που πορεύεται την καθημερινή του χαμοζωή ο λαός, απορροφημένος από τις έγνοιες της βιοπάλης, γλεντοκόπος από τη χαρά της νιότης ή σκυθρωπός από τον αγώνα της άχαρης δουλειάς, διχασμένος από τα πάθη και τα ιδιωτικά συμφέροντα, ακούει άξαφνα την ιερή καμπάνα της Φυλής να βαρά συναγερμό. Aυτιάζεται. Σταματά μεσοστρατίς και υψώνει με χτυποκάρδι τα μάτια προς την υψηλότατη κορφή. H καρδιά γιομίζει αναγάλλια, τα μάτια βουρκώνουν. Βλέπουμε στην κορφή ν' ανεμίζει χαιρετιστικά η μεγάλη σημαία του Γένους. Τη γνωρίζουμε τούτη τη σημαία. Tην έχουμε δει να τρικυμίζεται μέσα στους κύκλους του χρόνου. Την είδαμε με τα μάτια των προγόνων, που έχουν πεθάνει πριν από πολλά χρόνια. Την έχουμε στήσει εκεί ψηλά με τα ματωμένα μας χέρια. Aπό τούτη την κορυφογραμμή της 28ης του Oχτώβρη, μπορούμε ν' αγναντέψουμε την πορεία της Φυλής μας. Έρχεται μια μέρα στη ζωή των Εθνών, που οι αιώνες ελέγχουν τα χαρτιά της ιστορικής των ταυτότητας. Tέτοια μέρα για την Eλλάδα είναι η μέρα της Σαλαμίνας, η μέρα του Mαραθώνα, η μέρα του τελευταίου Kωνσταντίνου, η μέρα της 25ης Mαρτίου. Tέτοια είναι και η μέρα της 28ης του Oχτώβρη. Aυτή τη μέρα δώσαμε ακόμη μια φορά εξετάσεις μπροστά στο Θεό και μπροστά στους ανθρώπους. Δείξαμε την ταυτότητά μας την Eθνική και βρέθηκε εν τάξει».

Δυστυχώς για τους Γκέμπελς, αυτές τις μέρες χτυπάει και πάλι η καμπάνα της Φυλής!
γράφει η Σοφία Βούλτεψη

από την Ελεύθερη Ζώνη

Η προπαγάνδα του φόβου

“Είτε έχει ένα λόγο να πει, είτε δεν έχει, ο λαός μπορεί πάντα να συρθεί εκεί που θέλουν οι ηγέτες. Αυτό είναι εύκολο. Το μόνο που έχει να κάνει κανείς είναι να τους πει ότι οι άλλοι τούς επιτέθηκαν και να καταγγείλει τους ειρηνιστές για έλλειψη πατριωτισμού και για το ότι βάζουν την πατρίδα σε κίνδυνο. Πιάνει εξίσου καλά σε οποιαδήποτε χώρα.”
(Από την απολογία του Χέρμαν Γκαίρινγκ στη Δίκη της Νυρεμβέργης)

Η συνταγή είναι παλιά, όσο και δοκιμασμένη κι αποτελείται από τέσσερα απλά βήματα:

1. Ένα ακροατήριο τίθεται μπροστά σε μια απειλή.

2. Γίνεται μια συγκεκριμένη πρόταση για την αντιμετώπιση της απειλής .Όσο πιο τρομακτική η απειλή, τόσο πιο αναπόφευκτη – παρότι ίσως δύσκολη και δυσάρεστη, προβάλλει η πρόταση.

3. Το ακροατήριο πρέπει να... πειστεί για την αποτελεσματικότητα της πρότασης

4. Το ακροατήριο πείθεται ότι είναι ικανό να υλοποιήσει την πρόταση

Έχουν όλα αυτά καμιά σχέση με τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα; Θυμηθείτε:

Κατ΄ αρχάς το αναγκαίο ψευδές δίλημμα: Ή αλλάζουμε, ή βουλιάζουμε. Στη συνέχεια η περιγραφή της απειλής: Χρεοκοπία, περιορισμός της εθνικής μας κυριαρχίας, Τιτανικός, Αργεντινή, τανκς…

Η λύση; Σαν έτοιμη από καιρό. Το Μνημόνιο, η δυσάρεστη πλην αναπόφευκτη πρόταση για την αντιμετώπιση της απειλής. Η λογική πλάνη του ψευδούς διλήμματος «η μνημόνιο η χρεοκοπία» στηρίζεται στη δημιουργία της εντύπωσης ότι οι δύο αυτές λύσεις, ακραία εναλλακτικές η μία της άλλης , αποτελούν τις μοναδικές επιλογές ενώ αποσιωπάται ότι στην πραγματικότητα υπάρχει τουλάχιστον μία ακόμη επιλογή… Έτσι ο φόβος της επαπειλούμενης ολοκληρωτικής κατάρρευσης, έγινε συντριπτικός με αποτέλεσμα οι αντιδράσεις να είναι δυσανάλογα μικρές σε σχέση με τις θυσίες που επιβλήθηκαν. Το ακροατήριο πείσθηκε εύκολα ότι μπορεί να υλοποιήσει την πρόταση…

Δεν αρκούσε όμως αυτό. Ένα ολόκληρο σύστημα πολιτικών, δημοσιογράφων, καλλιτεχνών, καθηγητών, διαμορφωτών της κοινής γνώμης, ανέλαβε να υποδαυλίσει το φόβο, να προβάλλει τη δοθείσα λύση ως τη μόνη ρεαλιστική, να λοιδορεί και ν απαξιώνει οποιαδήποτε φωνή αντίδρασης, οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική λύση. Κεκτημένα κι επιτεύγματα δεκαετιών, έπρεπε να θυσιαστούν μπροστά στο φόβο της χρεοκοπίας.

Παράλληλα, σε μια καταπληκτική επίδειξη κυνικότητας και μακιαβελισμού, έγινε προσπάθεια, οι διάφορες κοινωνικές ομάδες να στραφούν η μια εναντίον της άλλης. Ο φόβος ξυπνά τα αγελαία ένστικτα και η αγέλη αντιδρά με αγριότητα όταν η επιβίωσή της απειλείται από κάποια άλλη αγέλη. Έτσι είδαμε οι έμποροι να στρέφονται κατά των μεταφορέων, οι ιδιωτικοί κατά των δημοσίων υπάλληλων, κάθε ομάδα και κάθε συντεχνία να στοχοποιείται και να εξωθείται σε μάχη επιβίωσης. Και φυσικά όλοι εναντίον των ξένων και των μεταναστών, νόμιμων και μη.

Φυσικά, όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος, ή μάλλον κλομπ και δακρυγόνα. Με πρωτοφανή μεθοδικότητα, οι δυνάμεις ασφαλείας, χρησιμοποιήθηκαν ως στρατός κατοχής. Αρχικά διαλύονταν οι συγκεντρώσεις και οι διαδηλώσεις, με συνεχώς αυξανόμενη χρήση βίας, ώσπου πρακτικά απαγορεύτηκαν, με την προληπτική καταστολή τους, πριν καλά καλά ξεκινήσουν. Όχι. Το εκφράζεσθαι δεν απαγορεύτηκε… Ακόμη.

Κι ο στόχος φάνηκε να επιτυγχάνεται. Ο φόβος έκανε τη δουλειά του. Τα μέτρα πέρασαν. Όμως, παρά την αρτιότητα του σχεδίου, μια σημαντική παράμετρος φαίνεται να μην έχει υπολογιστεί. Φοβάται κανείς, όταν έχει κάτι να χάσει, όταν έχει κάτι να πάθει. Αλλά μια κοινωνία, ένας λαός που σταδιακά οδηγείται στην εξαθλίωση, σύντομα δε θα έχει τίποτα να χάσει. Και τότε ο φόβος θα φύγει. Θα αντικατασταθεί από τυφλή οργή και μίσος. Κι ο φόβος θα γίνει τρόμος γι αυτούς που συνειδητά ή ασυνείδητα έφεραν τα πράγματα ως εδώ. Η περίπτωση της Αργεντινής έχει δυο όψεις…
γράφει ο Δημήτρης Κολτσής

από το antinews

Η “περηφάνεια” του ΓΑΠ...

Ο «Παπανδρεϊσμός» θα μείνει στην Ιστορία ως το χειρότερο κεφάλαιο, ή τουλάχιστον ένα από τα πέντε χειρότερα, στην ελληνική ιστορία. Ίσως και στην ευρωπαϊκή, γιατί ο γιος του Ανδρέα κοντεύει, σε συνδυασμό με την Merkel (τα δυο άκρα ανίκανων και επικίνδυνων «ηγετών»), να διαλύσει την Ευρώπη (διαλυμένη ποτέ ενωμένη). Μετά την άνευ όρων (ο Jeffrey έχει υπογράψει, ειδικά στους Γερμανούς, «λευκή επιταγή») παράδοση στο Βερολίνο και το Παρίσι, ο προδότης Quisling «πρωθυπουργός» των τοκογλύφων προσκυνάει ΚΑΙ τον αντικαγκελάριο της Γερμανίας, τον Βιετναμέζο Phillip Roesler (άλλος ένας, ας πούμε Ευρωπαίος, «φιλέλληνας» με σχέδιο τύπου Marshall και Schuman για την χρεοκοπία της Ελλάδας).

Μάλιστα του μιλά με περηφάνια για τα «επιτεύγματά» του…
Μισθοί, συντάξεις, επιδόματα τέλος, αντικαθίσταται με ελεημοσύνη, ίσα-ίσα για την μετάβαση στην εκκλησία για το συσσίτιο, ανεργία, χαράτσια, φόροι α λα τούρκα, ακρίβεια, εγκληματικότητα, λαθρομετανάστευση, ναρκωτικά, βιασμοί, δολοφονίες, ποινικοποίηση ουσιαστικά της ιδιοκτησίας, ακρίβεια, αναληθή στοιχεία προϋπολογισμών (για 2-3 έτη τουλάχιστον), «μαγειρεμένα» ελλείμματα και χρέη (ύψος ακριβές για το 2009 ακόμα δεν έχουμε), σπάταλο κράτος, προνόμια πολιτικών, πολυτελής διαβίωση ακόμα, με αστυνομικούς να φυλάνε αυτούς, και κάτι άλλους «σπουδαίους», και να βαράνε ως και ανήλικα παιδιά, μαζί με κουκουλοφόρους, φοροδιαφυγή, απάτη, νέο κύμα μετανάστευσης Ελλήνων, διαλυμένη παιδεία, υγεία, ασφάλιση, ΜΜ"Ε" γκεμπελόσκυλα ή πιστά στην τσόντα και την κλειδαρότρυπα και την σάχλα…

Μαζί με τα ψέματα πριν αναλάβει «πρωθυπουργός» το 2009 για μονόδρομους (η Κύπρος γιατί ρε πήγε Ρωσία που έχει πρόβλημα και εσύ τον Putin τον έγραψες από μακριά γιατί βαράει-και η ΕΕ πονάει όποτε την ακουμπάει-;), Ιθάκη, λεφτά και όσα είπε για όχι νέα μέτρα και τα πανηγύρια μετά τα μνημόνια, το μεσοπρόθεσμο, τον εφαρμοστικό νόμο, τα πολυνομοσχέδια, την σύνοδο της 21ης Ιουλίου (που θα αλλάξει, για να ικανοποιηθεί ο von Schauble) και το… 100ετες ομόλογο (δηλ. από 40 χρόνια με την σύνοδο θα τελειώσει ο Διεθνής Έλεγχος σε 100, όπως στον ΔΟΕ του 1898) εμάς μας έχεις κάνει όχι περήφανους αλλά Τούρκους (όχι στην δουλειά, που ήθελε ο Πάγκαλος) στα νεύρα και στην διάθεση για βία όταν σε βλέπουμε στην τηλεόραση.

Η περηφάνια είναι κάτι που ΔΕΝ έχει ΚΑΝΕΝΑΣ Παπανδρέου. ΔΕΝ μαθαίνεται, ούτε κληρονομείται όπως το όνομα και, δυστυχώς, το αξίωμα Γιωργάκη. Αυτή την έχουν όσοι και όσες άφησες στην ψάθα και τους έχει βρίσει και ο τελευταίος κόπανος σε Γερμανία, Τσεχία, Αγγλία, Ολλανδία, Φιλανδία, Σλοβακία, Αυστρία για την ώρα. Αν ήσουν Έλληνας και αναλάμβανες το χάλι του 2009 θα αρνιόσουν εκείνο το χρέος και θα ΑΠΑΙΤΟΥΣΕΣ διαγραφή του. Δεν θα σιγόνταρες την χολή της Merkel για τεμπελιά, διακοπές.

Με το 1ο εξώφυλλο τύπου FOCUS ή BILD, STERN, SPIEGEL, DE WELT κλπ. οι δημοσιογράφοι θα έκαναν καταναγκαστικά έργα και δεν θα συνέχιζαν να βεβηλώνουν τον Παρθενώνα ή την Αφροδίτη της Μήλου. ΔΕΝ θα ζητούσε κανένας νησιά(Κρήτη και Κέρκυρα) ή να πωληθεί ο Ιερός Βράχος. ΔΕΝ θα έκαναν κηδεία στην Ελλάδα, ούτε θα σχολίαζε Άγγλος κιόλας την αναστήλωση στην Ακρόπολη, ενώ χρωστάει το… μάρμαρο! ΔΕΝ θα βλέπαμε προκλητικές γελοιογραφίες με τον μύθο της Ευρώπης ή με τουρκική(!) σημαία στην Ακρόπολη. ΔΕΝ θα έβαζε μια ακόμα ίδια σημαία κάποιος σε εκκλησία στην Σαντορίνη, ούτε θα μας έλεγαν για το πώς μπήκαμε (χάρη στον Σημίτη, όχι με την θέλησή μας) στο € και ότι πρέπει να γυρίσουμε στην δραχμή (εταιρεία SIXT).

ΔΕΝ θα απαιτούσε κανένας να κυματίζει μεσίστια η σημαία μας λόγω χρέους ούτε την Κω για υποθήκη, ούτε τον Παρθενώνα ως εγγύηση (ειδικά όταν έχει περάσει οικονομικό πρόβλημα παλιά και τον βοήθησαν χωρίς ειρωνείες για «καλό κουράγιο»). Δεν θα ανεχόταν υπουργό με ειδικό βάρος να βρίζει τους πολίτες με κάθε ευκαιρία και να λέει ότι τα έφαγε, τα λεφτά τουλάχιστον, μαζί τους! Θα απαιτούσε, το κυριότερο, ΑΜΕΣΗ αποπληρωμή των πολεμικών αποζημιώσεων της Γερμανίας για τα κατοχικά δάνεια και τα αρχαία που έκλεψαν οι ναζί κατακτητές το 1940. Είναι και οικονομικό και ηθικό θέμα, για την δικαίωση της μνήμης όσων δολοφονήθηκαν από τα χιτλερικά στρατεύματα (πχ. Δίστομο).

Οι ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ δεν χορεύουν ζεϊμπέκικο μάλιστα μπροστά σε Τούρκο και ΔΕΝ τους ανοίγουν πόρτα που δεν τους αξίζει διάπλατη στην ΕΕ. Περηφάνια και ΑΛΛΗ ΜΙΑ προδοσία στην Κύπρο δεν είναι συμβατή. Οι ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ Έλληνες μιλούν ΠΑΝΤΑ και ΠΑΝΤΟΥ ελληνικά, όχι αγγλικά. Να βάλουν οι άλλοι το ακουστικό με την μετάφραση. Αλλά αυτό το χρειάζεσαι και εσύ Έλληνα της διασποράς. Επειδή εμείς είμαστε, παρά τα όσα ακούσαμε δυό χρόνια τώρα, ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ και ΕΛΛΗΝΕΣ και στο τέλος θα δικαιωθούμε, ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ να παραιτηθείτε ΟΛΟΙ, από τον ΑΧΡΗΣΤΟ Πρόεδρο Παπούλια ως τον καφετζή της Βουλής!

ΔΕΝ ξέρετε τι σας περιμένει τον χειμώνα. Ελλείψει χρημάτων για πετρέλαιο θα κάψουμε ό,τι δικό σας βρούμε. Αν είμαστε τυχεροί κάποιον από το «κόμμα» σου ΓΑΠ! Ο Phillip και ΟΛΟΙ οι άλλοι θα πάρουν το… δάκτυλο της Αφροδίτης από εμάς! ΜΟΝΟ! Χρωστάνε και κρύβουν χρέη και από τους Γερμανούς τα παλιογουρούνια!
γράφει η Σοφία Τ.

από το citypress-gr

Σε θέση μάχης οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της κυβέρνησης

Έτοιμοι δηλώνουν οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί της κυβέρνησης, περιμένοντας να δοθεί το σχετικό σήμα για να ξεκινήσουν το βρόμικο παιχνίδι, της προετοιμασίας και κυρίως της παραπλάνησης της ελληνικής κοινής γνώμης για την «συντεταγμένη χρεοκοπία» της χώρας. Στόχος τους να πείσουν τους Έλληνες ότι αυτό που πρόκειται να συμβεί είναι μεγάλη επιτυχία της κυβέρνησης Παπανδρέου και προς όφελος του λαού.

Τα παραδοσιακά φερέφωνα, οι «παπαγάλοι» και διάφοροι δημοσιολογούντες χαρτογιακάδες και δημοσιογράφοι, θα επιχειρήσουν για λογαριασμό της αποτυχημένης κυβέρνησης που έριξε στη φτώχια τον ελληνικό λαό να μας πείσουν ότι το «κούρεμα» που θα υποστούμε και η εξαθλίωση που μας περιμένει είναι επιτυχία, αφού αποφύγαμε τα χειρότερα!

Ποτέ δεν θα πουν όμως ποια ήταν τα... χειρότερα, όπως ποτέ δεν είπαν γιατί μετά από δύο χρόνια αιματηρών θυσιών του λαού, χρεοκοπούμε πανηγυρικά! Ποτέ δεν θα ομολογήσουν ότι τα δυο χαμένα αυτά χρόνια, ήταν χρήσιμα για τους δανειστές μας προκειμένου να οχυρωθούν όσο το δυνατόν καλύτερα από τα ελληνικά απόνερα!

από το enimerosi24

Ο αντίχριστος είναι στο δημόσιο

Βοήθα την Κυβέρνηση και την Τρόικα στο έργο τους.

Διέδωσε αυτή την αφίσα παντού για να μάθει ο λαός όλη την αλήθεια για το πως οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι απειλούν την παγκόσμια οικονομία. Να απολυθούν όλοι για να επανέλθει ο πλανήτης στην τροχιά του.

Όταν τους ξεκάνουμε, συνεχίζουμε από εκεί που το αφήσαμε με τους μετανάστες που φταίνε για όλα, εκτός και αν έχουμε πρόχειρους και τους ταξιτζήδες. Ότι μας υποδείξει ο MEGA και το ΣΚΑΪ.

από το antista/chef

Δεν κινδυνεύουμε από την χρεοκοπία, αλλά από την… κυβέρνηση

Το ότι οι «πασόκοι» είναι άσοι στην προπαγάνδα, νομίζω ότι θα το παραδεχόταν, με ικανοποίηση, ακόμα και ο δάσκαλος του είδους, ο Φον Γκαίμπελς. Γιατί το γράφω αυτό;

Εδώ και μερικές μέρες έχει φουντώσει πάλι η συζήτηση για την ενδεχόμενη πτώχευση της Ελλάδος. Και η Κυβέρνηση, από την πλευρά της, κάνει ο,τι περνάει από το χέρι της για να δραματοποιήσει την κατάσταση. Όλως, περιέργως, την εξυπηρετεί βραχυπρόθεσμα, ανεξαρτήτως της μακροπρόθεσμης ζημιάς που προκαλείται στην αξιοπιστία και το μέλλον της χώρας.

Το γιατί την εξυπηρετεί είναι προφανές. Στο εσωτερικό τα έχουν θαλασσώσει, γενικώς. Λέγεται ότι η αύξηση των δαπανών του 2011 σε σχέση με το 2010, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Είναι αυτό το νούμερο, που λέει κάθε βράδυ ο κ. Πρετεντέρης!

Στο εξωτερικό, έχουν φτάσει στο αμήν με την ανικανότητα, του άλλοτε αγαπημένου τους παιδιού. Όλο λόγια είναι και από έργα μηδέν!

Αυτό το πιεστικό κλίμα, καθιστά επιβεβλημένη τη...λήψη νέων εισπρακτικών μέτρων για να κλείσει ο προϋπολογισμός του 2011. Φαίνεται ότι σ’ αυτό η τρόικα είναι αμετακίνητη.

Οι κύριοι Βενιζέλος και Παπανδρέου, είχαν την φαεινή ιδέα να προκαλέσουν μια ρήξη με την τρόικα, τις συνέπειες της οποίας δεν είχαν εκτιμήσει ορθώς. Και τώρα βρίσκονται με …το πιστόλι στον (δικό τους) κρόταφο!

Η τρόικα, με τις πλάτες της ΕΕ, υπαγορεύει όρους! Όροι στους οποίους το… όχι, σημαίνει μη έλευση της τρόικας. Μη έλευση της τρόικας, σημαίνει όχι έκτη δόση! Και πάει λέγοντας!

Η κυβέρνηση δεν μπορούσε, σαν να μη συμβαίνει τίποτα, να βγει και να ανακοινώσει νέα μέτρα! Έπρεπε προηγουμένως, να στηθεί το κατάλληλο σκηνικό!

Κατ’ αρχήν ανέλαβαν δράση οι γνωστοί …φίλοι, Σόρος και Ρουμπινί!

Δεν χρειαζόταν και πολύ για να πάρουν σειρά τα γνωστά ΜΜ"Ε" που διψάνε για αίμα και σενάρια καταστροφής.

Τα υπόλοιπα τα ξέρετε! Ψάχναμε τον πρωθυπουργό μεταξύ Αθήνας και Νέας Υόρκης και τελικά βρέθηκε στο …Λονδίνο.

Ύστερα, ο κ. Βενιζέλος άρχισε τα διαγγέλματα(υψηλοτάτου και δημοκρατικοτάτου επιπέδου: μη μιλάτε γιατί ότι λέτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον μας ) και τις τηλεδιασκέψεις!

Και τα ντόπια ΜΜ"Ε", να μας παρουσιάζουν έναν ορυμαγδό μέτρων.

-100 χιλιάδες απολύσεις, λέει το ένα!

-150 χιλιάδες προσθέτει το άλλο!

-Μειώσεις μισθών έως και 30%, διαλαλεί ο ένας!

-Μπορεί να φτάσει και 50%, συμπληρώνει ο άλλος!

-Σενάρια επί σεναρίων!

-Τα ακούει ο κόσμος και παγώνει το αίμα στις φλέβες του….

Λοιπόν, με τον κίνδυνο να με …απολύσει ο Προφήτης, αναλαμβάνω το ρίσκο της πρόβλεψης!

Πρώτον: η έκτη δόση θα εγκριθεί!

Δεύτερον: δεν θα απολυθούν 100 χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι!

Τρίτον: δεν θα μειωθούν οι μισθοί κατά 50%

Τέταρτον: δεν θα πτωχεύσει η χώρα. Αν συμβεί το μοιραίο, αυτό θα γίνει από ατζαμοσύνη των κυβερνώντων! Σας θυμίζω ότι και για τον Τιτανικό έλεγαν ότι είναι …αβύθιστος! Αλλά ξέρετε την ιστορία!

Έκτον: δεν θα βγούμε από το ευρώ!

Που στηρίζω τη …..βεβαιότητά μου αυτή;

Σήμερα δημοσιοποιήθηκε (τυχαία υποθέτω;) μια έκθεση των ….5 μεγάλων αδελφών (Nomura, Credit Suisse, Fitch, Morgan Stanley και Deutsche Bank) που προβλέπει:

1. H Ελλάδα είναι πιο μικρή και από τη …Lehman Brothers!!! Αν, όμως, την αφήσουν να πτωχεύσει θα δημιουργήσει πολύ κακό προηγούμενο, ενώ και το πλήγμα για το κύρος της Ευρωζώνης θα είναι τεράστιο.

2. Tο κόστος διάλυσης της Ευρωζώνης θα ανέλθει στα 430 δις ευρώ, ενώ το κόστος σωτηρίας της Περιφέρειας στα 260 δις ευρώ! Άρα συμφέρει η σωτηρία!

3. Θα “προικοδοτηθεί» με περισσότερα κεφάλαια το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας.

4. Για την Ελλάδα μεθοδεύεται ένα γενναίο κούρεμα του χρέους μεταξύ 50-60%.

Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, θα μας τη… φέρει πάλι; Θα ρωτούσε ο … Αδέξιος Δεξιός.

Αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η οικονομία! Είναι η Κυβέρνηση!

Και αυτό αρχίζουν πλέον να το φωνάζουν όλοι.

Η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου αντιμετωπίζει τα εξής …σωρευτικά προβλήματα:

1. Όλοι ομολογούν ότι απέτυχε

2. Σχεδόν κανένας δεν πιστεύει ότι μπορεί να εφαρμόσει τις απαιτούμενες πολιτικές

3. Δεν έχει πλέον λαϊκή νομιμοποίηση. Το Eurogroup αποδόμησε το τέλος στα ακίνητα επειδή πείσθηκε ότι η λαϊκή αγανάκτηση θα το ακυρώσει στην πράξη!

Συμπέρασμα: Ο κ. Παπανδρέου βρίσκεται αντιμέτωπος με το εξής δίλημμα:

Αν πάρει τα μέτρα, θα πέσει επειδή δεν αντέχει η κοινωνία!

Αν δεν πάρει τα μέτρα, θα πέσει επειδή θα σταματήσει τη χρηματοδότηση η τρόικα!
(οι φωτό είναι από το καταπληκτικό antista/chef)
γράφει ο Αδέξιος... Προφήτης

από το antinews

Λοβερδισμός, το ανώτατο στάδιο του αριβισμού

Διασκευή του πίνακα του Καραβάτζιο “Νάρκισσος”

Ο Αντρέας πράγματι είπε τα πράγματα με το όνομα τους. Όχι για τους δημόσιους υπαλλήλους και την αριστερά αλλά για το που πάει πραγματικά το ΠΑΣΟΚ και ποιόν εκπροσωπεί πια. Διαβάστε εδώ τις δηλώσεις του: Επίθεση Α. Λοβέρδου, στους δημοσίου υπαλλήλους, το Σύνταγμα και την αριστερά.

O Ανδρέας ο Λοβέρδος εξελίσσεται στο κοινωνικό πρότυπο του εκσυγχρονιστήτης χώρας και της πορείας της προς το μέλλον. Ενσαρκώνει τον άνθρωπο που προκειμένου να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του είναι έτοιμος να πει και να κάνει οτιδήποτε, να πατήσει επί πτωμάτων, να συκοφαντήσει, να πει ψέματα με τον ίδιο τρόπο που θα έλεγε κάποιος την πιο απλή αλήθεια. Είναι η χαρακτηριστική περίπτωση του ανθρώπου: “αυτές είναι οι αρχές μου και αν δεν σας αρέσουν έχω κι άλλες”. Πάνω απ’ όλα όμως ξεκαθαρίζει το τοπίο. Ότι δηλαδή, ο νεοφιλελευθερισμός, ο τροϊκανισμός, η ανθρωποφαγία, ο εκσυγχρονισμός, ο αριβισμός, ο νεποτισμός και άλλες ευγενείς έννοιες, είναι πλευρές του ίδιου νομίσματος. Η μία συμπληρώνει την άλλη.

Ο γίγαντας της σκέψης Αντρέας διέγνωσε ότι την κρίση έφεραν…“Το 1 εκατ. υπάλληλοι που ταλαιπωρούν τους 10 εκ. Έλληνες έφερε τα πράγματα εδώ που είναι σήμερα”. Τώρα το πως γίνεται τότε η κρίση να είναι πανευρωπαϊκή και όχι μόνο… θα μας το αποκαλύψει άλλη φόρα.

Είναι πλέον φανερό ότι η ζυγαριά έγειρε. Δεν είναι πια οι ακροδεξιοί του Λ’ΑΟΣ που στηρίζουν την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, αλλά το ΠΑΣΟΚ που ενστερνίζεται την μία μετά την άλλη τις σκοτεινές “αξίες” της ακροδεξιάς και δεξιάς μαζί και την χουντική ρητορεία για την μεταπολίτευση. Οι αριβίστες που παρίσταναν τους φιλολαϊκούς “σοσιαλιστές” για να βρίσκονται στην εξουσία, πετάνε τη μάσκα και μας αποδεικνύουν πόσο μεγάλη λέρα πρέπει να είσαι για να κυβερνάς γαλέρα. Όσοι έφτιαξαν το διεφθαρμένο σύστημα, σήμερα το κατεδαφίζουν για να φτιάξουν ένα ακόμα πιο διεφθαρμένο ελπίζοντας να παραμείνουν στον αφρό. Όχι. Ο Λοβέρδος δεν είναι η εξαίρεση, όπως δεν είναι και ο Πάγκαλος. Είναι πρωτοπόροι της λογικής εξέλιξης του ΠΑΣΟΚ. Είναι εικόνες από το μέλλον που φιλοδοξεί την επανάληψη του πιο σκοτεινού παρελθόντος. Την εποχή της πιο άγριας συσσώρευσης του πλούτου που γνώρισε η σύγχρονη ανθρωπότητα την εποχή της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης ή την εποχή των τσιφλικάδων για την Ελλάδα. Κάντε υπομονή και έρχονται και άλλοι πίσω από τον Λοβέρδο με πρώτη την Αννούλα.

Ο Αντρέας μας δεν παρέλειψε μαζί με τον νεοφιλελεύθερο κανιβαλισμό να υιοθετήσει και την χρυσαυγήτικη ανάλυση για την μεταπολίτευση… “Διότι στη μεταπολιτευτική Ελλάδα η αξία της ζωής είναι μόνο αν είσαι αριστερός. Αν δεν είσαι αριστερός, σε πεθαίνουν σε δύο μέρες”.
Έλεγα κι εγώ….
Γιατί περνάω τόσο καλά…;

από το antista/chef

Όταν η προπαγάνδα αποτυπώνεται στα γκάλοπ

Οι πρώτες δημοσκοπήσεις μετά τη θερινή ραστώνη δεν μας έκαναν σοφότερους. Αν εξαιρέσουμε την μεγάλη απόκλιση – όσον αφορά στη διαφορά μεταξύ των δύο μεγάλων κομμάτων – που εμφανίζει η μία από τις τρεις εταιρίες σε σχέση με τα ευρήματα των άλλων δύο, τα πράγματα βρίσκονται εκεί που τα αφήσαμε πριν από το καλοκαίρι.

Το μόνο καινούργιο στοιχείο είναι αυτό της (μεθοδευόμενης) συγκυβέρνησης.

Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση και η Νέα Δημοκρατία προηγείται, έχοντας διευρύνει μεν τη διαφορά της, αλλά χωρίς να εμφανίζει τάση αυτοδυναμίας.

Τα ποσοστά της αδιευκρίνιστης ψήφου παραμένουν υψηλά – το ίδιο και αυτά της αποχής.

Δεν βγαίνουν ενδιαφέροντα συμπεράσματα; Μα και βέβαια. Το πρώτο είναι πως... οι εκλογές βρίσκονται προ των πυλών. Με το ένα κόμμα λίγο κάτω από το 20% και το άλλο λίγο πάνω από το 20%, είναι η κατάλληλη ώρα για να γίνουν οι εκλογές, προκειμένου να προκύψει συγκυβέρνηση, ώστε να γίνουν οι αλλαγές.

Με τις λεπτομέρειες δεν είναι εύκολο να ασχοληθούμε, καθώς όλα δείχνουν πως κατάφεραν να τον αποδιοργανώσουν τον λαό.

Αν εξαιρέσουμε την δημοσκόπηση της ΚΑΠΑ Research που εμφανίζει τον κόσμο, σε ποσοστό 56,2%, να επιθυμεί να εξαντλήσει την τετραετία η κυβέρνηση (!), η ιδέα της συγκυβέρνησης – κατάλληλα προπαγανδισμένης - κερδίζει έδαφος.

Από την άλλη πλευρά, ο κόσμος εξακολουθεί να δηλώνει πως δεν επιθυμεί εκλογές (σε ποσοστό 67% κατά την δημοσκόπηση της ALCO).

Μάλιστα, όπως προκύπτει από την δημοσκόπηση της MRB το 56,4% δέχεται την συγκυβέρνηση μετά από εκλογές, ενώ το 52,1% τάσσονται υπέρ της συγκυβέρνησης χωρίς εκλογές. Η πρόσθεση δεν βγαίνει, αλλά προφανώς απαντήθηκαν δύο διακριτά ερωτήματα από τους ίδιους ανθρώπους.

Προκύπτει, λοιπόν, ότι η πλύση εγκεφάλου πήγε καλά, αφού παραπάνω από τους μισούς Έλληνες θεωρούν ότι δεν χρειάζεται να ερωτώνται σχετικά με το ποιοι θα σχηματίζουν κυβέρνηση σ’ αυτή τη χώρα.

Και το λένε αυτό, την ίδια ώρα που πιστεύουν πως το ακολουθούμενο πρόγραμμα (Μνημόνιο, Μεσοπρόθεσμο κλπ) δεν οδηγεί πουθενά, είναι αποτυχημένο – αλλά και σ’ αυτήν την περίπτωση δεν τους ρώτησε κανείς.

Και την ίδια ώρα (στην έρευνα της MRB) θέλουν η κυβέρνηση να προχωρήσει και να εφαρμόσει τα μέτρα – που προβλέπουν μνημόνιο και μεσοπρόθεσμο με τα οποία… διαφωνούν!

Μοιρασμένοι είναι οι Έλληνες και σχετικά με το αν είναι θετικές ή όχι οι αποφάσεις της 21ης Ιουλίου.

Εντάξει, αλλά με βάση ποια ενημέρωση απαντούν; Με βάση την επίσημη κυβερνητική προπαγάνδα, φυσικά. Ουδείς φαντάζεται ότι οι Έλληνες διάβασαν το κείμενο. Διότι το κείμενο (δύο κείμενα, για την ακρίβεια) προβλέπει και τις εγγυήσεις που ζητούν τώρα οι Φιλανδοί.

Αν γνώριζαν οι Έλληνες πως οι αποφάσεις της 21ης Ιουλίου περιλαμβάνουν τις εγγυήσεις, θα βρισκόταν έστω και ένας ο οποίος να συμφωνούσε με αυτές;

Επομένως, επί ποίου θέματος κλήθηκαν να απαντήσουν – και μάλιστα χωρίς να υπάρχει στο ερωτηματολόγιο το θέμα των εγγυήσεων, αν και αυτό είναι που κυρίως μας απασχολεί από τις 16 Αυγούστου;

Με λίγα λόγια, συμπέρασμα δεν βγαίνει. Η χώρα πηγαίνει στα κουτουρού. Το μόνο βέβαιο είναι πως οι Έλληνες όχι μόνο δεν βλέπουν φως στο τέρμα του τούνελ, αλλά είναι σίγουροι πως το τρένο τους έχει πατήσει.

Προκύπτει επίσης και μια ακόμη βεβαιότητα: Ότι η ζοφερή κατάσταση που έχει δημιουργηθεί έχει επιτείνει την σύγχυση και πλέον όλα έχουν πάρει μια μοιραία τροπή.

Με δεδομένο ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει, στήνεται το επόμενο σκηνικό, αυτό της συγκυβέρνησης, που πάντως – ό,τι κι’ αν εμφανίζουν οι δημοσκοπήσεις – δεν μπορεί να προκύψει χωρίς εκλογές, διότι κάτι τέτοιο θα αποτελούσε εκτροπή.

Οποιαδήποτε κυβέρνηση συνεργασίας που δεν θα ήταν προϊόν της βούλησης του λαού, θα οδηγείτο αμέσως σε πτώση, μετά από μεγάλη κοινωνική αναταραχή, καθώς θα επιδίωκε να επιβάλει μέτρα χωρίς να έχει νωπή εντολή.

Επομένως, συγκυβέρνηση μπορεί να υπάρξει (αρκεί οι συγκυβερνήτες να μην χρησιμοποιήσουν τους ίδιους άχρηστους και άσχετους – ο καθένας τους δικούς του), αλλά αφού ο λαός δώσει με την ψήφο του αυτή την εντολή.

Είναι απλό και ας μην επιχειρηθεί. Κατάφεραν να κάνουν τον λαό να χάσει τον προσανατολισμό του και να μην μπορεί να σκεφθεί επαγωγικά. Ας μην τον οδηγήσουν και στον εμφύλιο!

Υ.Γ. Αν χρησιμοποιήσουν τους ίδιους άχρηστους και άσχετους (βάλε τον τάδε να βάλω τον δείνα), και η συγκυβέρνηση που θα έχει προκύψει από εκλογές θα πέσει με μεγάλο πάταγο, οπότε η χώρα θα βρεθεί επίσης σε συνθήκες κοινωνικής αναταραχής. Διότι μπορεί ο λαός να λέει τώρα ότι δεν θέλει εκλογές και συμφωνεί με την συγκυβέρνηση, αλλά δεν μπορούμε να φανταστούμε πως θα βρεθούν κάποιοι οι οποίοι θα παραπέμπουν στα… γκάλοπ όταν η χώρα θα βυθιστεί στο πηγάδι του εμφυλίου.
γράφει η Σοφία Βούλτεψη

από την Ελεύθερη Ζώνη

Λιβύη όπως Κόσοβο για την προπαγάνδα

Στο ζενίθ βρίσκεται ο πόλεμος της προπαγάνδας στη Λιβύη, με τις φρικιαστικές εικόνες και περιγραφές από τον εντοπισμό 53 νεκρών σε σήψη να κυριαρχούν σε όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα του πλανήτη.

Τα 53 πτώματα βρέθηκαν σε αποθήκη στην Τρίπολη και σύμφωνα με μαρτυρίες δεν είναι οι μόνοι.

Σύμφωνα με τον ανταποκριτή του Sky News Στιούαρτ Ράμσεϊ, που συνομίλησε με ντόπιους στην περιοχή έχασαν τη ζωή τους τουλάχιστον 150 άτομα, κυρίως πολίτες, που, κατά τον Ράμσεϊ και τις πηγές του (που δήλωσαν «αυτόπτες μάρτυρες» και... παρέμειναν ζωντανοί) εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από τις δυνάμεις του Καντάφι που μάχονταν για να κρατήσουν την πρωτεύουσα υπό τον έλεγχό τους.

Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, οι νεκροί, πολλοί από τους οποίους, όπως ειπώθηκε, είχαν τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα – γεγονός που παραπέμπει σε έγκλημα πολέμου – εκτελέστηκαν επειδή προσπαθούσαν να λιποτακτήσουν (στη μία ή στην άλλη πλευρά, άγνωστο).

Μια τρίτη εκδοχή θέλει τους νεκρούς, προέρχονταν από γειτονικές χώρες και έφθασαν στη Λιβύη για να πολεμήσουν υπέρ του Καντάφι και εκτελέστηκαν από τις δυνάμεις των εξεγερμένων.

Διαλέγετε και παίρνετε, αλλά το βέβαιο είναι πως καταβάλλεται προσπάθεια να δημιουργηθεί το υπόβαθρο, προκειμένου να στηθούν οι κατηγορίες ενώπιον του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.

Η υπόθεση θυμίζει έντονα όσα συνέβησαν στην πρώην Γιουγκοσλαβία, στην περιοχή του Κοσσόβου, όταν ανακοινώθηκε πως σε ένα χωριό, το Ρατσάκ, βρέθηκαν πτώματα Κοσσοβάρων, οι οποίοι, σύμφωνα με την τότε προπαγάνδα, είχαν εκτελεστεί από τους Σέρβους.

Όλως τυχαίως, τα πτώματα είχα ανακαλυφθεί μετά την εκ μέρους του Βελιγραδίου απόρριψη της Συνθήκης του Ραμπουϊγιέ, οπότε και έπρεπε να δικαιολογηθεί η εκστρατεία που θα ξεκινούσε.

Αργότερα, αποκαλύφθηκε από παρατηρητή του ΟΑΣΕ, ότι οι νεκροί είχαν σκοτωθεί σε άλλη χρονική στιγμή σε μάχη, ήσαν αντάρτες του UCK, από τους οποίους είχαν αφαιρεθεί οι στολές τους και είχαν επιμελώς τοποθετηθεί ο ένας πλάι στον άλλο στο Ρατσάκ.

Από την υπόθεση δεν μπορούσαν να λείψουν και οι ιστορίες βιασμού αλά Κόσσοβο. Σύμφωνα με την εφημερίδα The Sunday Times of Malta, πέντε γυναίκες μέλη της επίλεκτης ομάδας σωματοφυλάκων του Μουάμαρ Καντάφι αποκάλυψαν στην ψυχολόγο Σεχάμ Σεργκέουα, στη Βεγγάζη, ότι κακοποιούνταν σεξουαλικά από τον συνταγματάρχη και τους γιους του – για να τις απολύσουν όταν τις… βαρέθηκαν!

Αυτό θυμίζει έντονα την περίπτωση της νεαρής Κοσσοβάρας Ραϊμόντα, η οποία αποκάλυψε στις κάμερες (και η εικόνα έκανε τον γύρο του κόσμου) ότι η αδελφή της βιάστηκε και μετά δολοφονήθηκε. Για να αποκαλυφθεί αργότερα από την ίδια πως… δεν είχε αδελφή!

Και επειδή η Ιστορία έχει συνέχεια, ακριβώς χθες, ο υπουργός Εξωτερικών του Κοσσόβου Ενβέρ Χοτζάι δήλωσε ότι το Κόσσοβο αναγνωρίζει το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο των Λίβυων εξεγερμένων ως τη νόμιμη εξουσία της Λιβύης.

Στο μεταξύ, ο Μουστάφα Αμπντελτζαλίλ, ηγέτης του Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου (CNT), του πολιτικού οργάνου των εξεγερμένων, απηύθυνε επείγουσα ανθρωπιστική έκκληση για την Τρίπολη, κάνοντας λόγο κυρίως για έλλειψη ιατρικών υλικών. Έκανε επίσης λόγο για έλλειψη διατροφικών προϊόντων πρώτης ανάγκης στην πρωτεύουσα, αποδίδοντας τις διακοπές νερού και ηλεκτρικού που παρατηρούνται στην Τρίπολη, σε σαμποτάζ των δυνάμεων του Καντάφι.

Ο τελευταίος πάντως έχει ήδη μετατραπεί σε προπαγανδιστικό θρύλο, καθώς εξακολουθεί να διαφεύγει την σύλληψη, με την Αλγερία να διαψεύδει κατηγορηματικά ότι έχει περάσει στο έδαφός της.

Η επιβεβαίωση απόλυτη και σ’ αυτόν τον πόλεμο: Η αλήθεια είναι το πρώτο θύμα, όπως έγραψε ο διάσημος πολεμικός ανταποκριτής Φίλιπ Νάιτλι.

Διότι, όπως είχε πει ο Τσόρτσιλ, «σε καιρό πολέμου η αλήθεια είναι τόσο πολύτιμη, που πρέπει να την κρύβουμε κάτω από πολλά μαξιλάρια ψεμάτων»!
γράφει η Σοφία Βούλτεψη

από το Ελεύθερη Ζώνη

“Η Δημοκρατία διοικείται από το χέρι ενός αόρατου μηχανικού”

Όταν κάπου εκεί στα τέλη του προπερασμένου αιώνα ο μεγάλος Ανατόλ Φρανς κατέληγε στο συμπέρασμα – απόφθεγμα «Η Δημοκρατία διοικείται από το χέρι ενός αόρατου μηχανικού», ίσως να μην φανταζόταν καν πως στα χρόνια, στις δεκαετίες, στους αιώνες που θα ακολουθούσαν θα αποδεικνυόταν πως είχε κάνει την σημαντικότερη διαπίστωση όλων των εποχών.

Ο «αόρατος μηχανικός», όπως κομψά αποκάλεσε την λειτουργία της προπαγάνδας ο μεγάλος και εξαιρετικά πολιτικοποιημένος συγγραφέας, κυριάρχησε και...εξακολουθεί να κυριαρχεί με τρόπο απόλυτο, φθάνοντας ανίκητος ως τον 21ο αιώνα.

Η δράση του αναπτύχθηκε στο έπακρο, τόσο σε θεωρητικό, όσο και σε πρακτικό επίπεδο, από τον υπουργό Προπαγάνδας και Δημόσιας Διαφώτισης της ναζιστικής Γερμανίας Γιόζεφ Γκέμπελς, που δεν κουραζόταν να επαναλαμβάνει πως «δεν λέμε κάτι για να το πούμε, αλλά για να επιτύχουμε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα».

Πρόκειται για μια καθαρά σκόπιμη διαδικασία, στην οποία, όμως, δεν εμπλέκονται μόνο οι εμπνευστές μιας συγκεκριμένης προπαγανδιστικής δραστηριότητας, αλλά αναγκαστικά χρησιμοποιούνται και εκείνοι που για άλλους, δικούς τους λόγους, που δεν εντάσσονται πάντα στον αρχικό προπαγανδιστικό σκοπό, δέχονται να λάβουν μέρος σ’ αυτήν.

Τα παραδείγματα είναι σχεδόν καθημερινά. Και συχνά βλέπουμε τον «αόρατο μηχανικό» να βάζει το χέρι του, συνήθως φροντίζοντας για την αποσιώπηση των σημαντικών και την υπερπροβολή των ασήμαντων ή και ψευδογεγονότων, που χρησιμεύουν στην συγκάλυψη των πραγματικών γεγονότων.

Τις τελευταίες ημέρες, ο μηχανισμός βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη με βάση δύο μεγάλα θέματα.

Το πρώτο είναι το ζέον θέμα της απεργίας των ταξί.

Όχι μόνο δεν δίνεται η αναγκαία έμφαση και δεν ζητούνται με την αναγκαία αποφασιστικότητα οι εξηγήσεις για την υπαναχώρηση της κυβέρνησης μόνο και μόνο επειδή άλλαξε ο υπουργός, αλλά και καταβάλλεται προσπάθεια να στραφούν τα πυρά κατά των θυμάτων της εξαπάτησης.

Ο «αόρατος μηχανικός» κατόρθωσε να εξαφανίσει και το περίφημο (και απολύτως υπαρκτό) sms της τρόικας, που, με αφορμή τα τρομερά και καταστροφικά επεισόδια των τελευταίων είκοσι σχεδόν ημερών, διερωτάται τι συνέβη και αποκαλεί την αλλαγή στάσης εκ μέρους του κ. Ραγκούση «strange movement» - περίεργη κίνηση.

Δεν ήταν αρκετό αυτό για να ξεσηκωθεί θύελλα; Δεν έπρεπε να έχει γίνει σημαία για την αντιπολίτευση; Δεν έπρεπε ήδη τα υπόλοιπα μέλη της κυβέρνησης – και κυρίως ο υπουργός των Οικονομικών – να διερευνήσουν αυτήν την «περίεργη κίνηση»; Δεν έπρεπε να υπάρξει ομοβροντία ερωτήσεων στη Βουλή;

Τίποτε. Άκρα του τάφου σιωπή. Μερικές κουβέντες του αέρα μόνο – και μερικοί «γραφικοί» που επιμένουν να ζητούν απαντήσεις.

Προσέξτε τώρα. Στις 24 Ιουλίου, το «Βήμα της Κυριακής» είχε δημοσιεύσει συνέντευξη του προκατόχου του κ. Ραγκούση, Δ. Ρέππα, ο οποίος έλεγε σαφώς πως η μόνη πρόβλεψη του Προεδρικού Διατάγματος που δεν υιοθετήθηκε από τον κ. Ραγκούση, είναι αυτή που «ισχύει σε όλη την Ευρώπη» και «συνδέει τον αριθμό των αδειών με τον πληθυσμό μιας πόλης ή περιοχής».

Απαντούσε μάλιστα ο κ. Ρέππας και στο επιχείρημα του κ. Ραγκούση, σύμφωνα με το οποίο το επίμαχο προεδρικό διάταγμα δεν είχε συζητηθεί σε κανένα κυβερνητικό όργανο και επομένως ούτε είχε εγκριθεί, ούτε ο ίδιος ήταν υποχρεωμένος να το εφαρμόσει.

Όπως είπε ο κ. Ρέππας (επαναλαμβάνω, στις 24 Ιουλίου, στο «Βήμα της Κυριακής»), «δεν συζητούνται στο Υπουργικό Συμβούλιο οι κανονιστικές πράξεις. Είναι θέμα συναρμοδίων υπουργών των οποίων η υπογραφή έχει τεθεί στο σχετικό Προεδρικό Διάταγμα. Αν είχε σταλεί το Προεδρικό Διάταγμα στο Συμβούλιο Επικρατείας, θα είχαμε ήδη τη γνωμοδότησή του. Και αν μεν κρινόταν αντισυνταγματικό τότε, με αυτό το δεδομένο, ο χώρος των ταξί δεν θα είχε κανέναν λόγο να στραφεί εναντίον της κυβέρνησης και να αντιδρά. Αν, πάλι, το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε ορθή από άποψη συνταγματικότητας τη ρύθμιση αυτή, θα έπρεπε να είναι μια πολιτική αποδεκτή προς εφαρμογή [..] Αυτό μπορεί να γίνει και τώρα. Ο αρμόδιος υπουργός όλα αυτά τα γνωρίζει και τα σταθμίζει».

Σαφές; Προφανώς. Έγινε καμιά φασαρία με αφορμή την ξεκάθαρη τοποθέτηση Ρέππα; Καμία.

Συνεχίζω – παρακολουθώντας τις κινήσεις του «αόρατου μηχανικού». Μια εβδομάδα μετά, στις 31 Ιουλίου, την προηγούμενη Κυριακή δηλαδή, πάλι το «Βήμα της Κυριακής», δημοσιοποίησε τις επιστολές που ο πρώην υφυπουργός Πέτρος Δούκας είχε στείλει στον τότε πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή – τέσσερις επιστολές μεταξύ του 2004 και του 2008 – δια των οποίων είτε διεκτραγωδούσε την κατάσταση, είτε προειδοποιούσε για τα επερχόμενα δεινά στην οικονομία.

Αν και οι επιστολές είναι γνωστές από καιρό, αν και ο κ. Δούκας έχει επανειλημμένα μιλήσει γι’ αυτές, αν και ο ίδιος έχει επανέλθει πολλές φορές με προτάσεις του για το τι πρέπει να γίνει τώρα, έγινε ο κακός χαμός.

Συγγνώμη, αλλά υπήρχε καμιά αμφιβολία ότι ο Καραμανλής γνώριζε την κατάσταση;

Ο ίδιος δεν την είχε περιγράψει στην ομιλία του και με τις εξαγγελίες του, προεκλογικά, στην ΔΕΘ;

Όλοι δεν γνωρίζουμε πως ο κ. Προβόπουλος είχε προεκλογικά ενημερώσει τόσο τον κ. Καραμανλή, όσο και τον κ. Παπανδρέου για την ζοφερή κατάσταση;

Δεν υπάρχουν ανάλογες δηλώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων της ίδιας περιόδου;

Φυσικά, υπήρξαν καθυστερήσεις και απαράδεκτες δηλώσεις ενασχολούμενων με την οικονομία της χώρας – μέσα στην παγκόσμια κρίση του 2008 – σύμφωνα με τις οποίες η ελληνική οικονομία ήταν άτρωτη και θωρακισμένη – αυτή μόνη σε ολόκληρο τον κόσμο!

Φυσικά, δεν μάθαμε ποτέ τι έγινε και, ενώ τον Ιούνιο του 2007, βγήκαμε από την διαδικασία του υπερβολικού ελλείμματος, μετά υπήρξε μια τόσο ραγδαία κατάρρευση.

Φυσικά, δεν έχουμε ακόμη πληροφορηθεί τι συνέβη μεταξύ του 2007 και του 2009, με αποτέλεσμα τον απόλυτο εκτροχιασμό.

Φυσικά επικράτησε και τότε – όπως άλλωστε και σήμερα – η λογική της παρεοκρατίας και της χρησιμοποίησης σε καίριες θέσεις προσώπων που δεν ήξεραν ούτε τι είναι το ΑΕΠ!

Αλλά, πέστε μου, γιατί δόθηκε τώρα τόσο μεγάλη δημοσιότητα στις γνωστές επιστολές Δούκα;

Μήπως επειδή έχουν αρχίσει να ακούγονται φωνές που ζητούν να μάθουν τι ακριβώς έκανε η παρούσα κυβέρνηση και ο ίδιος ο πρωθυπουργός μεταξύ του Οκτωβρίου 2009 και του Μαρτίου 2010, οπότε τρέξαμε με ορμή προς το «ασφαλές καταφύγιο» του μηχανισμού στήριξης;

Εννοώ, μήπως όλα αυτά γίνονται για να καλυφθεί μια πρόσφατη ολιγωρία με μια παλαιότερη; Και για να εξυπηρετηθεί αυτός ο σκοπός χρησιμοποιήθηκαν οι επιστολές Δούκα, ως ξαναζεσταμένη σούπα;

Προς επίτευξη αυτού του προπαγανδιστικού σκοπού, αγνοούνται, βέβαια, και όλα τα στοιχεία που συνέθεταν το πολιτικό σκηνικό της εποχής.

Ήθελε η τότε κυβέρνηση να μεταρρυθμίσει το ασφαλιστικό; Ο κ. Παπανδρέου – μαζί με την ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ – ξεκινούσε να συγκεντρώνει υπογραφές για δημοψήφισμα.

Ήθελε η τότε κυβέρνηση να αναμορφώσει το καθεστώς των βαρέων και ανθυγιεινών; Ξεσηκωνόταν θύελλα στη Βουλή, με κραυγές και διαμαρτυρίες.

Ήθελε η τότε κυβέρνηση να λάβει μέτρα; Μα τι λέτε τώρα. Αφού λεφτά υπήρχαν.

Στην εξάμηνη απραξία του κ. Παπανδρέου, αμέσως μετά την άνοδό του στην εξουσία, αναφέρθηκε με πρόσφατες συνεντεύξεις του ο πρώην υπουργός Προκόπης Παυλόπουλος, χαρακτηρίζοντας μάλιστα την λέξη «απραξία» ως «επιεικέστερη εκδοχή».

Παράλληλα, υπογράμμισε πως ο κ. Δούκας δεν μπορεί να είναι επιλεκτικώς αξιόπιστος, καθώς στις τέσσερις επιστολές περιλαμβάνεται και αυτή της 2οής Ιουλίου 2004, όπου διεκτραγωδεί τα χάλια της οικονομίας, αμέσως μετά την αποχώρηση της κυβέρνησης Σημίτη.

Αλλά πέρα από όλα αυτά – από όπου προκύπτει πως ευθύνες έχουν όλοι, καθώς και η Νέα Δημοκρατία δεν κατάφερε να αντιμετωπίσει ούτε την προπαγάνδα, ούτε τα προβλήματα της οικονομίας – κάποιος θα πρέπει επιτέλους να μας απαντήσει:

Πώς είναι δυνατόν η ίδια εφημερίδα να δημοσιεύει σε δύο αλλεπάλληλες Κυριακές δύο εξίσου ενδιαφέροντα θέματα και έμφαση να δίνεται μόνο στο ένα;

Και μάλιστα να εξαφανίζεται αυτό που αφορά το καυτό παρόν και να υπερπροβάλλεται αυτό που αφορά το χιλιοειπωμένο παρελθόν;

Μάλλον θα πρέπει να ρωτήσουμε τον Ανατόλ Φρανς από το υπερπέραν…
γράφει η Σοφία Βούλτεψη

από το Ελεύθερη Ζώνη