Τους στρέψαμε όλους εναντίον μας!

Αφού ξεκαθάρισαν πως εάν η Ελλάδα δεν υιοθετήσει τις αποφάσεις της συμφωνίας της 27ης Οκτωβρίου, δεν μπορεί να καταβληθεί η έκτη δόση, οι Merkel και Sarkozy διεμήνυσαν ότι θέλουν να βοηθήσουν την Ελλάδα, αλλά δεν μπορούν να κάνουν κάτι εάν δεν το θέλει η ίδια.

Στην κοινή ανακοίνωση και συνέντευξη Τύπου οι δύο ηγέτες μετά από τη λήξη της συνάντησης με τον Έλληνα πρωθυπουργό, τόνισαν ότι το δημοψήφισμα θα διεξαχθεί στις 4 Δεκεμβρίου, και το ερώτημα θα αφορά στην παραμονή ή όχι της Ελλάδας στο ευρώ.

Συγκεκριμένα, ο... Γάλλος πρόεδρος Sarkozy τόνισε πως «ελπίζει» η Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ, ωστόσο εάν είναι να διεξαχθεί το δημοψήφισμα, να γίνει το συντομότερο δυνατό. Πρόσθεσε ακόμη πως είναι στο χέρι των Ελλήνων πολιτών εάν η χώρα θα παραμείνει στην ευρωζώνη, διαμηνύοντας ωστόσο ότι «δεν θα αφήσουμε την Ευρώπη ή το ευρώ να καταρρεύσουν».

Επίσης, ο Γάλλος πρόεδρος τόνισε ότι οι χώρες που δείχνουν να αδιαφορούν για τα συμφωνηθέντα της 27ης Οκτωβρίου, θα πρέπει να εγκαταλείψουν την ευρωζώνη.

Η Merkel από την πλευρά της δήλωσε πως «είμαστε προετοιμασμένοι για το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, υποσχόμενη μάλιστα πως δεν πρόκειται να εγκαταλειφθεί το ευρώ, ακόμη και μετά από ενδεχόμενη έξοδο της Ελλάδας.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός εξάλλου, σε δηλώσεις του μετά το πέρας της συνάντησης, τόνισε ότι είναι αισιόδοξος πως «ο ελληνικός λαός είναι έξυπνος και ώριμος για να λάβει τη σωστή απόφαση», εκτιμώντας πως το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα είναι θετικό.

Απαντώντας σε ερώτηση δημοσιογράφου για το εάν θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή την Παρασκευή, δήλωσε «το ελπίζω, αλλά δεν θα έχω πρόβλημα, γιατί έτσι είναι οι δημοκρατικές διαδικασίες».

Επίσης, η επικεφαλής του ΔΝΤ, Christine Lagarde, δήλωσε ότι η επόμενη δόση θα δοθεί στην Ελλάδα μετά από το δημοψήφισμα. Όπως τόνισε ακόμη, «η Ελλάδα πρέπει να απομακρύνει κάθε αβεβαιότητα πριν από τη διανομή των κεφαλαίων». Δήλωσε δε ικανοποιημένη από το γεγονός ότι το δημοψήφισμα θα διεξαχθεί σχετικά νωρίς., καθώς και ότι ελπίζει να βρίσκεται σε θέση να διατάξει την εκταμίευση της δόσης προς την Ελλάδα σύντομα.

από το capital

Η Μέρκελ ξηλώνει την Ευρώπη

Η Ευρωπαϊκή Διάσκεψη Κορυφής της 27ης Οκτωβρίου δεν θα μείνει στην ιστορία μόνο ως η Σύνοδος της τελευταίας ευκαιρίας για την ΕΕ, όπως χαρακτηρίστηκε από πολλά ΜΜΕ. Θα μείνει, κυρίως, επειδή η Μέρκελ κατάφερε να επιβάλει στον Νικολά Σαρκοζί και στους υπόλοιπους Ευρωπαίους τους ρυθμούς του γερμανικού οράματος διακυβέρνησης για την Ευρωζώνη.

Μια εξέλιξη που δεν σημαίνει ούτε εγγυάται απαραίτητα ένα βιώσιμο μέλλον για την Ευρώπη. Μετά τη θυελλώδη νύχτα των Βρυξελλών ο κάθε Ευρωπαίος ηγέτης επέστρεψε στην χώρα του για να χαιρετήσει την «τελική» (ο Θεός να την κάνει) λύση στο πρόβλημα της κρίσης χρέους, με την οποία όλοι οι Ευρωπαίοι είμαστε αντιμέτωποι. Ωστόσο, πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και με τη Σύνοδο Κορυφής της 9ης Μαΐου 2010 ή αν θέλετε και πιο πρόσφατα στις 21 Ιουλίου 2011.

Από Σύνοδο σε Σύνοδο ο...
γαλλογερμανικός άξονας, η καρδιά της Ευρώπης όπως λέμε, άρχισε να απορρυθμίζεται. Η Γερμανία προχώρησε μπροστά και ο Σαρκοζί, επανειλημμένως, οπισθοχώρησε έναντι των γερμανικών θέσεων για τους λόγους που όλοι γνωρίζουμε. Ένα γεγονός που είχε ως συνέπεια τον επαναπροσδιορισμό των κανόνων του ευρωπαϊκού οικονομικού και νομισματικού παιχνιδιού.

Επιχειρώντας μια ιστορική αναδρομή, θα δούμε πως το παραδοσιακό νομισματικό οικοδόμημα που αναπτύχθηκε από τους Βρετανούς τον 19ο αιώνα στηρίχθηκε στην ύπαρξη μιας Κεντρικής Τράπεζας, η οποία διασφάλιζε τη σταθερότητα των τιμών και είχε το ρόλο του δανειστή έσχατης ανάγκης ιδίως για τα αδύναμα κράτη. Με αυτό το σύστημα, η δημόσια χρεοκοπία που είχε προκαλέσει ανυπολόγιστες καταστροφές στις οικονομίες του 17ου και 18ου αιώνα, εξαφανίζεται και το δημόσιο χρέος μεταλλάσσεται σε ασφαλές στοιχείο του ενεργητικού που οι οικονομικοί παράγοντες αναζητούν και ανταλλάσουν στις αγορές .

Επανέρχομαι στο σήμερα. Οι αμφιβολίες για την ικανότητα της Ελλάδας να τηρήσει τις δανειακές της δεσμεύσεις ήρθαν στην επιφάνεια τον Νοέμβριο του 2009 .

Η καλύτερη απάντηση στην κρίση θα ήταν η ΕΚΤ να αναλάβει δράση ανάλογη αυτής της FED στην Αμερική, με ένα πρόγραμμα απορρόφησης τοξικών ομολόγων και παροχής ρευστότητας στην Ευρωπαϊκή Οικονομία. Παρόλο που η γερμανική διπλωματία εξεπλάγην αρχικώς με την «απειλή» του Ελληνα πρωθυπουργού για προσφυγή και έλευση του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη, εντούτοις λόγω έλλειψης τεχνογνωσίας πάνω σε παρόμοιες καταστάσεις αναγκάστηκε να αποδεχθεί τη συνδρομή του ΔΝΤ προκειμένου να αποφευχθεί μια άτακτη Ελληνική χρεοκοπία… Παράλληλα, όμως, η Γερμανία ανέλαβε δράση για να «ξηλώσει και να ξαναράψει» στα μέτρα της το Ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Ετσι, υιοθέτησε μια σκληρή στάση που βασίζεται πάνω στην σωφρονιστική δράση στρεφόμενη «και καλά» εναντίων των τραπεζών που θα πρέπει εκτός απροόπτου να συνεισφέρουν για την επανακεφαλαιοποίση τους 106,4 δίσ ευρώ και κατά της Ελλάδας, αποδιοργανώνοντας εντελώς μέσα σε δύο χρόνια το οικονομικό και κοινωνικό της σύστημα.

Αυτή η σωφρονιστική δράση, σύμφωνα με τη Γερμανία, θα πρέπει να γίνει αντιληπτή από τους οικονομικούς ιθύνοντες παγκοσμίως ως η επιβεβαίωση ενός καινούργιου δόγματος: τα δημόσια χρέη παύουν να είναι ένα ασφαλές στοιχείο ενεργητικού και η αξιολόγηση τους εξαρτάται από την διαχείριση της δημοσιονομικής πολιτικής του κάθε κράτους. Από την παραπάνω προσέγγιση προέκυψε η δημιουργία ως πιστωτή «έσχατης ανάγκης» του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, του EFSF, που η ενίσχυση του ενεργητικού του, αναμένεται να φθάσει τα 1000 δισ σε πρώτο στάδιο. Ετσι, θα εξασφαλιστεί ένα μέρος των δυνητικών ζημιών για τους επενδυτές ως κίνητρο για την αγορά χρέους κρατών που αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσχέρειες . Αυτός, όμως, ο μηχανισμός έχει ως συνέπεια κάτι που ο πολύς ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται. Την εξυπηρέτηση του ευρωπαϊκού χρέους μέσω μόχλευσης δηλαδή της δημιουργίας νέων χρέων και όχι νέου πλούτου. Ως εκ τούτου, το EFSF είναι καταδικασμένο να γονατίσει υπό το βάρος του χρέους που θα δημιουργεί.

Παράλληλα, τα 17 κράτη της Ευρωζώνης θα διαχωριστούν σε τρία μέρη:
- Τα υπερχρεωμένα που έχουν ανάγκη από κεφάλαια
- Τα λιγότερο χρεωμένα που στηρίζουν το ταμείο
- Τις ενδιάμεσες χώρες που, ενώ το δημόσιο χρέος τους δεν ήταν σημαντικό, καταλήγουν στην κατηγορία των υπερχεομένων κρατών που θα πνίξουν το Ταμείο και στο τέλος θα δώσουν την χαριστική βολή στην Ευρωζώνη!

Η Μέρκελ, σύμφωνα με οικονομικούς αναλυτές σε Λονδίνο και Παρίσι, παίζει το παιχνίδι του διαβόλου στις πλάτες του στριμωγμένου και αδύναμου από τα χρέη της Γαλλίας Σαρκοζί στον οποίο έχει μεταφέρει την ευθύνη για την τύχη του Ευρώ. Κάθε αναγγελία της Γαλλίας για μια νέα δαπάνη, για προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων (πράγμα αδύνατο), κάθε προεδρική υπόσχεση για την παραμικρή σπατάλη είναι μια βολή κατά του Ευρώ που μπορεί να αποβεί μοιραία. Ειδικά όταν τα παραπάνω κρίνονται ικανά να στερήσουν από τη Γαλλία την προοπτική της μείωσης του δημόσιου ελλείματος και, κατά συνέπεια, τα περίφημα 3Α των οίκων αξιολόγησης ..

So, the winner is…Αngela!!! Και οι χαμένοι; Η Ευρώπη, η Ευρωζώνη, το Ευρώ, ο Νικολά Σαρκοζί και σίγουρα εμείς!
γράφει η Μαρία Δεναξά

από το aixmi

Η Ευρώπη της πλάκας

Αποσβολωμένοι οι Ευρωπαίοι πολίτες πληροφορούνται από τα ΜΜΕ ειδήσεις όπως: «Η Γερμανία αποφάσισε αυτό…», «η κ. Μέρκελ και ο κ. Σαρκοζί αποφάσισαν να αλλάξουν τις συνθήκες ή αποφάσισαν το άλφα ή το βήτα…», «η κ. Μέρκελ οδηγεί την Ελλάδα σε χρεοκοπία…», «ο κ. Σαρκοζί ζητά προστασία των γαλλικών τραπεζών…» και πάει λέγοντας. Δηλαδή ολόκληρη η Ευρώπη των Λαών (κατ’ ευφημισμόν), όλα τα υπόλοιπα κράτη, κάθονται αδύναμα να δουν τι θα αποφασίσουν γι’ αυτά η Γερμανία και η Γαλλία και κυρίως η Γερμανία. Αν είναι δυνατόν!!!

Επίσης, μόλις χθες διαβάσαμε ότι η γερμανική κυβέρνηση σκοπεύει να επιβάλει στην επερχόμενη αναθεώρηση των συνθηκών, εκτός των άλλων και το εξής: Η δύναμη της ψήφου κάθε κράτους μέσα στην ΕΕ, θα είναι ανάλογη με τις οικονομικές του επιδόσεις!!!! Δηλαδή η ψήφος της Ελλάδας, για παράδειγμα, δεν θα είναι στο εξής ίση με την ψήφο της Γερμανίας, όπως είναι σήμερα, αλλά θα έχει δύναμη ανάλογη με τα πλεονάσματα και το ρυθμό ανάπτυξης που θα έχουμε. Αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο veto και άλλες τέτοιες πολυτέλειες δεν θα έχουμε πλέον, αλλά στο εξής, θα είμαστε πλήρως ανύπαρκτοι μέσα στην ΕΕ. Θα είμαστε μια ασήμαντη μειοψηφία, η οποία απλά θα εκτελεί ότι της λένε οι άλλοι.

Αυτή δεν είναι πλέον Ευρώπη των λαών, ούτε ανταποκρίνεται στον δημοκρατικό πολιτισμό που της κληρονόμησε η Ελλάδα, αλλά είναι Ευρώπη της πλάκας και για την ακρίβεια Ευρώπη των κεφαλαιοκρατών. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων δεν θα θέλει να συμμετέχει σε μια τέτοια κεφαλαιουχική Ευρώπη.

Εξάλλου αυτό επιδιώκουν και οι Γερμανοί του Δ΄ Ράιχ. Δηλαδή την οικειοθελή μας αποχώρηση.

από το προεδρική δημοκρατία

Διαγραφή του χρέους και επιστροφή σε εθνικό νόμισμα...

Η ιδέα που είχε ο κ. Στρος Καν και δεν πρόλαβε να την καλλιεργήσει, για την οριστική διαγραφή του ελληνικού χρέους, δεν είναι τελικά για πέταμα. Μέχρι τώρα, από αυτό εδώ το blog, υποστηρίξαμε με θέρμη την λύση για μια αναδιάρθρωση του χρέους με «κούρεμα» τουλάχιστον κατά 50% και ταυτόχρονη παραμονή στο ΕΥΡΩ.

Ήδη, ακόμα και αυτή τη στιγμή που μιλάμε η λύση αυτή δεν είναι πλέον αποδοτική. Ο μικρός παραγωγικός ιστός της οικονομίας μας, καταρρέει. Η ανεργία αυξάνει δραματικά και στην ανεργία του ιδιωτικού τομέα θα προστεθεί σε λίγο και... η ανεργία από τον Δημόσιο τομέα. Η μεσαία νευραλγική κοινωνική τάξη αποσυντίθεται. Οι ατομικές περιουσίες είναι πλέον επισφαλείς και όσο περνά ο καιρός θα γίνονται όλο και πιο πολύ αντικείμενο απάνθρωπων και ανάλγητων φορολογικών επιθέσεων από την κάθε κυβέρνηση, μέχρι να μας τις αποσπάσει πλήρως.

Έτσι, όπως πάνε τα πράγματα σήμερα, δεν μπορούν να συνεχίσουν, ούτε οδηγούν πουθενά. Στο κάτω κάτω, δεν μπορούμε να θυσιάσουμε δυο – τρεις γενιές, μέχρι να καταφέρουμε να φέρουμε βόλτα το τεράστιο δημόσιο χρέος. Αυτό είναι αδύνατο και μόνο να το σκεφτεί κανείς. Επιπλέον, αλλά μίγματα οικονομικών πολιτικών κ.λ.π., σαν αυτό που προτείνει η Νέα Δημοκρατία, δεν μπορούν να αποδώσουν, αφού, έτσι όπως είναι διαρθρωμένο το κρατικοδίαιτο πολιτικοοικονομικό καθεστώς στη χώρα μας, οποιαδήποτε προσπάθειά μας και οι κόποι μας θα συλλέγονται από τις κρησάρες των διαπλεκόμενων αφεντικών του τόπου. Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, επανεκκίνηση της οικονομίας δεν μπορεί να γίνει, ακόμα και με μείωση του χρέους κατά 50%, πολλώ δε μάλλον, αφού δεν θα μπορούμε να δανειστούμε και θα είμαστε πάντα εξαρτώμενοι από υφεσιακά προγράμματα λιτότητας και από τις δόσεις της τρόικα.

Μια αναδιάρθρωση του χρέους με "κούρεμα" κατά 50% εξάλλου, θα ενεργοποιήσει τα CDS και θα πυροδοτήσει μια αλυσιδωτή αντίδραση οικονομικών προβλημάτων σε διάφορες χώρες. Υπάρχει βέβαια και η ξαφνική και ασύντακτη χρεοκοπία (με τα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα για τις υπόλοιπες χώρες), αλλά εκεί τα πράγματα στην αρχή και για αρκετό διάστημα θα είναι και για μας πολύ πιο οδυνηρά. Πάντως, σε κάθε περίπτωση, είναι προτιμότερη μια πλήρη και ξαφνική χρεοκοπία, από μια συνεχιζόμενη (στο άγνωστο μέλλον) κατάσταση σαν την σημερινή.

Είναι καιρός λοιπόν, να αρχίσουμε να βλέπουμε και μια άλλη λύση, ακόμα πιο προχωρημένη και από αυτή που συστήνει ο κ. Στρος Καν.

Να αρχίσουμε κατ' αρχήν να συζητάμε με τους εταίρους μας στην ΕΕ, την περίπτωση να αναλάβουν εκείνοι (όπως αρχικά προτείνει ο Στρος Καν) το κόστος μιας πλήρους διαγραφής του ελληνικού χρέους. Δηλαδή εξ ολοκλήρου ανάληψης από τους ίδιους τους Ευρωπαίους εταίρους της εξόφλησης του ελληνικού χρέους. Εξάλλου, έτσι όπως πηγαίνουν τα πράγματα τώρα, η Ευρωζώνη κινδυνεύει και μαζί της κινδυνεύουν τράπεζες και κράτη. Το αντάλλαγμα αυτής της βοήθειας θα είναι αφενός η εκούσια έξοδος από την Ευρωζώνη και η δημιουργία Εθνικού Νομίσματος και αφετέρου η σωτηρία των υπόλοιπων ευρωπαϊκών οικονομιών. Είναι φυσικά βέβαιο πως θα ζητηθούν και άλλα ανταλλάγματα, αλλά εδώ χρειάζεται ορθή διαπραγμάτευση με οξυδέρκεια και χωρίς δουλείες, ούτε πανικόβλητες απερισκεψίες σαν αυτή με την Φινλανδία. Με τον τρόπο αυτό:

1) Η Ελλάδα διασώζεται οριστικά και μάλιστα θα μπορεί από την επόμενη κιόλας μέρα να δανείζεται, αφού θα έχει μηδενικό χρέος.,

2) Τα CDS δεν θα ενεργοποιηθούν, αφού δεν πτωχεύει η χώρα, αλλά αναλαμβάνεται το χρέος της από άλλα κράτη και

3) Η Ευρωζώνη διασώζεται.

Χρειάζεται όμως πολιτική βούληση από τα κράτη της Ευρωζώνης, για την αγορά επί της ουσίας του ελληνικού χρέους, αλλά αυτό μπορεί να τελικά προτιμηθεί από τον κίνδυνο κατάρρευσης των ευρωπαϊκών οικονομιών.

Η λύση αυτή, θα πρέπει όμως να συνοδευτεί ταυτόχρονα και από κάποιες εσωτερικές δικές μας ενέργειες και αλλαγές, διαφορετικά θα είναι δώρον άδωρον, καθόσον από την επομένη θα αρχίσουν να τρέχουν και πάλι τα δημόσια ελλείμματα και να δημιουργείται και πάλι χρέος.

Ειδικότερα:
1) Θα πρέπει να καταρρεύσει πλήρως το σάπιο και διεφθαρμένο κρατικοδίαιτο πολιτικοοικονομικό καθεστώς, μέσα από την πλήρη αλλαγή του πολιτικού συστήματος, προς την κατεύθυνση της πραγματικής δημοκρατίας και της συμμετοχής του λαού στη λήψη των αποφάσεων, ώστε να ελευθερωθούν οι στρόφιγγες του δημόσιου χρήματος από τα χέρια της κρατικοδίαιτης διαπλοκής και να ανοίξει η πραγματική οικονομία στην κοινωνία.

2) Κρατικοποίηση όλων των ελληνικών τραπεζών αρχικά, αφού εξ αιτίας της διαγραφής του χρέους οι ελληνικές τράπεζες θα καταρρεύσουν.

3) Άμεσες διαρθρωτικές αλλαγές για να αναπτυχθεί νέα σύγχρονη παραγωγική μηχανή στη χώρα και

4) Συνταγματική πρόβλεψη για ισοσκελισμένους ετήσιους προϋπολογισμούς και μηδενικό δημοσιονομικό έλλειμμα, κάτι που σήμερα είναι αδύνατον να γίνει ακόμα και αν προβλεφθεί.

Μπορεί όλα τα πιο πάνω να είναι ένα καλό όνειρο, αλλά είναι μια λύση που θα πρέπει να αρχίσουμε να την δουλεύουμε μέσα στην ΕΕ.

από το προεδρική δημοκρατία

Άψογη καταστροφή

Η οικονομική αναταραχή στην Ευρώπη δεν είναι πλέον πρόβλημα μικρών περιφερειακών οικονομιών, όπως της Ελλάδας. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι μια ολοκληρωτική επίθεση των αγορών σε μεγάλα κράτη, όπως η Ισπανία και η Ιταλία. Σε αυτό το σημείο, οι χώρες που απειλούνται παράγουν περίπου το 1/3 του ΑΕΠ της Ευρωζώνης, γεγονός που σημαίνει πως το ενιαίο νόμισμα βρίσκεται αντιμέτωπο με την προοπτική της εξαφάνισης. Και όλες οι ενδείξεις συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν είναι καν διατεθειμένοι να αναγνωρίσουν τη φύση της απειλής που αντιμετωπίζουν, πόσο μάλλον να την αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά.

Παραπονέθηκα συχνά στο παρελθόν για...
τη «δημοσιονομικοποίηση» του οικονομικού λόγου εδώ στην Αμερική και για το γεγονός ότι η άκαιρη επικέντρωση σε θέματα δημοσιονομικών ελλειμμάτων αποπροσανατόλισε την Ουάσιγκτον από την καταστροφή που βρίσκεται σε εξέλιξη στο μέτωπο της αγοράς εργασίας. Αλλά δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε τέτοιες εμμονές. Μάλιστα, οι Ευρωπαίοι είναι πολύ πολύ χειρότεροι.

Ακούστε τι λένε πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες –κυρίως, αλλά όχι μόνο οι Γερμανοί– και θα νομίσετε ότι το πρόβλημα της ηπείρου τους είναι ηθικής φύσεως: Κυβερνήσεις δανείστηκαν υπερβολικά και τώρα πληρώνουν το τίμημα που τους αξίζει, με τη μορφή μέτρων λιτότητας.

Ωστόσο, αυτή η ιστοριούλα ισχύει, αν ισχύει, μόνο στην περίπτωση της Ελλάδας και για κανέναν άλλον. Ειδικά η Ισπανία, για παράδειγμα, είχε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς και πολύ χαμηλό χρέος πριν από την κρίση του 2008. Οι δημοσιονομικές της επιδόσεις, θα μπορούσε να πει κανείς, ήταν άψογες. Και παρότι δέχθηκε βαρύ πλήγμα από την κατάρρευση της αγοράς ακινήτων, παραμένει ένα κράτος με χαμηλό σχετικά χρέος.

Για ποιο λόγο λοιπόν η Ισπανία –μαζί με την Ιταλία που έχει υψηλότερο χρέος αλλά μικρότερα ελλείμματα– βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο του κυκλώνα; Η απάντηση είναι ότι οι χώρες αυτές βρίσκονται αντιμέτωπες με κάτι ανάλογο με τις μαζικές αναλήψεις μετρητών από τα γκισέ των τραπεζών, μόνο που σε αυτήν την περίπτωση οι αναλήψεις γίνονται από κράτη και όχι –ή, καλύτερα, και όχι μόνο– από τις τράπεζές τους.

Ιδού πώς δουλεύει το σύστημα: Οι επενδυτές πιστεύουν, αδιάφορο για ποιους λόγους, ότι ένα κράτος θα χρεοκοπήσει. Έτσι, δεν αγοράζουν τα ομόλογά του, παρά μόνο με πολύ υψηλά επιτόκια, λόγω της κρίσης εμπιστοσύνης. Τα υψηλά αυτά επιτόκια όμως δυσχεραίνουν τη δημοσιονομική κατάσταση του κράτους, καθιστώντας την προοπτική της χρεοκοπίας αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Και καθώς συμβαίνει αυτό, ξεσπάει ταυτόχρονα και τραπεζική κρίση, καθώς τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα του εν λόγω κράτους έχουν συνήθως επενδύσει μαζικά στα ομόλογά του.

Μια χώρα με δικό της νόμισμα, όπως, ας πούμε, η Βρετανία, μπορεί βεβαίως να βρει διέξοδο από μια τέτοια κρίση. Αν είναι αναγκαίο, η Τράπεζα της Αγγλίας θα παρέμβει αγοράζοντας κρατικά ομόλογα της χώρας, τυπώνοντας έτσι νέο χρήμα. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε βέβαια να ενισχύσει τον πληθωρισμό (αν και είναι αμφίβολο κατά πόσον αυτό είναι πιθανό σε συνθήκες κρίσης), αλλά σε κάθε περίπτωση ο πληθωρισμός είναι μικρότερη απειλή για τους επενδυτές απ’ ό, τι η χρεοκοπία. Η Ισπανία και η Ιταλία όμως δεν έχουν δικό τους νόμισμα. Ως εκ τούτου, η απειλή της αυτοεκπληρούμενης προφητείας είναι πέρα για πέρα αληθινή, αφού τα επιτόκια των ομολόγων των δύο αυτών κρατών διαμορφώνονται σε επίπεδα διπλάσια από τα αντίστοιχα της Βρετανίας.

Αυτό που θα έπρεπε να κάνουν τώρα ο κ. Τρισέ και οι συνάδελφοί του στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι να αγοράζουν ισπανικά και ιταλικά ομόλογα, αυτό που θα έκαναν και οι δύο αυτές χώρες δηλαδή αν είχαν δικά τους νομίσματα. Αυτό έκανε και η ΕΚΤ πριν από μερικές εβδομάδες, με αποτέλεσμα προσωρινή ανακούφιση για τα δύο κράτη. Σχεδόν αμέσως όμως, παρενέβησαν οι ηθικολόγοι, οι οποίοι μισούν την ιδέα ότι οι χώρες που αμάρτησαν, δημοσιονομικά υποτίθεται, θα συγχωρεθούν. Η πρόβλεψη ότι θα επικρατήσουν οι απόψεις των ηθικολόγων προκάλεσε νέο πανικό στις αγορές.

Επιπλέον πρόβλημα δημιουργείται και από την εμμονή της ΕΚΤ να διατηρήσει το «άψογο» σκορ της στη διατήρηση της σταθερότητας των τιμών. Έτσι, σε μια στιγμή που η Ευρώπη χρειάζεται απεγνωσμένα ισχυρή αναπτυξιακή ώθηση και μάλιστα λίγος πληθωρισμός θα βοηθούσε σε αυτήν την προσπάθεια, η ΕΚΤ μειώνει τις στρόφιγγες της κυκλοφορίας του χρήματος, προσπαθώντας να αποκρούσει πληθωριστικές πιέσεις οι οποίες υπάρχουν μόνο στη φαντασία της. Και τώρα οδηγούμαστε στο σημείο καμπής. Δεν μιλάμε για μια κρίση που θα κορυφωθεί σε ένα ή δύο χρόνια, αλλά στις αμέσως επόμενες μέρες. Το ερώτημα είναι επομένως αν η ΕΚΤ θα κάνει αυτό που πρέπει, να μειώσει δηλαδή τα επιτόκια και να δανείσει απλόχερα. Ή μήπως οι Ευρωπαίοι είναι τόσο απασχολημένοι με την τιμωρία των αμαρτωλών που θα αμελήσουν να σώσουν τους εαυτούς τους;
Όλος ο κόσμος παρακολουθεί...

από την Καθημερινή

Το πρώτο βήμα επιστροφής στη “νέα δραχμή”;

Το σενάριο εξόδου από το ευρώ εμφανίζεται πλέον όλο και πιο συχνά σαν μια από τις πιθανές συνέπειες της διελκυστίνδες στην οποία έχουμε περιέλθει.

Όλα αυτά εξαιτίας της άγνοιας και της αδυναμίας του παρασιτικού πελατειακού κράτους να υπερβεί τον εαυτό του και έστω την ύστατη στιγμή, εκμεταλλευόμενο την βοήθεια των εταίρων, να αλλάξει ρότα...

Οι πολιτικοί ταγοί της πελατειακής δημοκρατίας προτίμησαν να... «μπλοφάρουν», επιδιώκοντας να πάρουν τα λεφτά, όχι με αντάλλαγμα τις μεταρρυθμίσεις, αλλά την απειλή των συνεπειών μιας ελληνικής κατάρρευσης...

Δηλαδή, σαν να απειλεί κάποιος τους γείτονες πως αν απασφαλίσει την ισχυρή βόμβα που έχει στο σπίτι του, το ωστικό κύμα που θα ακολουθήσει την έκρηξη, θα κάνει ζημιές και στα υπόλοιπα κτίρια της γειτονιάς...

Η αντίληψη της «μπλόφας» έναντι των εταίρων εμπεριεχόταν στην κούφια αερολογία της στρατηγικής της δήθεν επαναδιαπραγμάτευσης των κομμάτων της αντιπολίτευσης και φαίνεται πως υιοθετήθηκε και από την κυβέρνηση σταδιακά από την Άνοιξη και μετά.

Το Der Spiegel φαίνεται ορθά είχε αναγγείλει, τον περασμένο Ιούνιο, πως ο τότε υπουργός οικονομικών είχε ζητήσει έκθεση για τις επιπτώσεις πιθανής αποχώρησης της Ελλάδας από το ευρώ, σε μια προσπάθεια γνωστοποίησης στους εταίρους του επιχειρούμενου εκβιασμού.

Συνέπεια αυτής της αλλαγής πλεύσης ήταν το προ ημερών χαρτί της διακοπής των διαπραγματεύσεων με την τρόικα, δήθεν για να συνεχιστεί η διαπραγμάτευση σε υψηλό πολιτικό επίπεδο.

Από την μια πλευρά οι μεταρρυθμίσεις που είχαμε αναλάβει να κάνουμε είτε φαλκιδεύονταν με ρυθμίσεις που δεν άλλαζαν τίποτα, είτε δεν γίνονταν καθόλου. Ο εκβιασμός αποσκοπούσε να συνεχίσουν να μας τροφοδοτούν με τις δόσεις του δανείου και είχε σαν στόχο την διαιώνιση της ελληνικής παρασιτοκρατίας...

Μέχρι τη χρεοκοπία η παρασιτοκρατία απομυζούσε την ικανότητα της χώρας να δανείζεται από τις αγορές λόγω ευρώ. Στη συνέχεια, επιχειρήθηκε να απομυζήσει τον Ευρωπαίο φορολογούμενο, μέσω των δανείων της τρόικα, αλλά και μέσω της επιδίωξης του ευρωομολόγου χωρίς να προηγηθεί η μεταρρύθμιση πρώτα.

Φευ όμως, όλα τα ψέματα έχουν κοντά πόδια. Τα ψέματα στην οικονομία ακόμη περισσότερο καθώς έχουν να κάνουν με αριθμούς...

Σαν αποτέλεσμα, η «μπλόφα» βρήκε «τοίχο», οργή και άρνηση εκταμίευσης της έκτης δόσης. Τα «σαΐνια» της ελληνικής πολιτικής σκηνής δεν έχουν λάβει σοβαρά υπόψη τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης στην Ευρώπη και τις ενστάσεις εντός των κοινοβουλευτικών ομάδων στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια.

Κρίνοντας από τη σπουδή των βασικών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων να υπερασπιστούν το ευρώ, θεώρησαν πως μπορούν να εκβιάσουν μια παράταση των καλών ημερών για τους «τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» των συντεχνιών του δημοσίου και των επαγγελματικών συντεχνιών που συνιστούν την ραχοκοκαλιά των κομματικών τους μηχανισμών και των ψηφοφόρων τους.

Έτσι φτάσαμε στο σημείο να κινδυνεύει η εκταμίευση της έκτης δόσης, αλλά και η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη, καθώς έχουν αυξηθεί οι φωνές που το θέτουν πλέον ευθέως.

Τα δυο αυτά ενδεχόμενα σημαίνουν σε γενικές γραμμές και με απλά λόγια τα εξής.

Αναβολή έκτης δόσης...
Η αναβολή εκταμίευσης της έκτης δόσης σημαίνει πως το ελληνικό κράτος τους επόμενους μήνες δεν θα έχει τη δυνατότητα να καταβάλει μισθούς, συντάξεις και άλλες κρατικές δαπάνες όπως π.χ. φάρμακα, θέρμανση στα σχολεία κλπ.

Τα «σαΐνια» της κομματοκρατίας που κυβερνάνε πριν μπλοφάρουν δεν είχαν προσέξει πως μέχρι το τέλος του χρόνου δεν έχουμε σοβαρές λήξεις ελληνικών ομολόγων και έτσι η δόση προοριζόταν για άλλες ανάγκες πέραν το δανειστών...

Τώρα αναζητούνται λύσεις έκδοσης «βεβαιώσεων οφειλών», σύμφωνα με τα ρεπορτάζ του κυριακάτικου τύπου, έναντι μισθών προς συνταξιούχους και δημοσίους υπαλλήλους. Κάτι τέτοιο θα έχει διττή σημασία.

Η "νέα δραχμή"...
Κατ’ αρχήν αποτελεί το πρώτο βήμα επιστροφής στη νέα δραχμή, η έξοδος από το ευρώ προς το παρόν δεν προβλέπεται νομικά, αλλά αυτό δεν σημαίνει πολλά πράγματα, γιατί πολύ εύκολα μπορεί να μας επιβληθεί.

Αν η τρόικα και κυρίως η ΕΚΤ σταματήσουν να δίνουν ρευστότητα, η πρώτη μέσω του κράτους και η δεύτερη μέσω τραπεζών στην ελληνική οικονομία, θα έχουμε πλήρη παράλυση και φαινόμενα έλλειψης τροφίμων και καυσίμων.

Μοιραία και υπό το βάρος εκτάκτων συνθηκών, η όποια κυβέρνηση θα αποφασίσει να τυπώσει «κάτι» για να συνεχιστούν υποτυπωδώς οι συναλλαγές και στοιχειωδώς η οικονομική δραστηριότητα.

«Οι βεβαιώσεις οφειλών» του κράτους προς τους δημόσιους υπαλλήλους αποτελούν το πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή.

Τι άλλο είναι το χρήμα από ένα κομμάτι χαρτί που βεβαιώνει πως ο κομιστής δικαιούται την αξία ανταλλαγής ή αποταμίευσης που αναγράφεται πάνω;...

Δεν είναι μονόδρομος...
Η εξέλιξη αυτή όμως δεν αποτελεί ακόμη ανεπίστρεπτη διαδικασία εξόδου από το ευρώ και γι’ αυτό ίσως αποδειχτεί εξέλιξη με θετικές συνέπειες.

Θα έχει θετικές συνέπειες γιατί μια σημαντική μερίδα της κοινής γνώμης με ευήκοα ώτα στο λαϊκισμό των μαγικών οικονομικών λύσεων θα βιώσει την αξία των λόγων όσων υποστηρίζουν πως σημασία έχει να συνεχίζεις να παίρνεις το μισθό που έπαιρνες και να διατηρείς τα κεκτημένα και ας είναι και σε δραχμές.

Με απλά λόγια, οι «βεβαιώσεις οφειλών» του χρεοκοπημένου δημοσίου θα έχουν μικρή ή δεν θα έχουν καμιά αξία ανταλλαγής, όπως θα συνέβαινε επί μακρόν και με μια πιθανή «νέα δραχμή» μιας παρασιτικής και χρεοκοπημένης οικονομίας...

Με αυτή την έννοια, τι αξία έχει μια άδεια ταξί ή φαρμακοποιού ή συμβολαιογράφου σε έστω περίκλειστο και προστατευμένο επάγγελμα, όταν δεν θα υπάρχει αντικείμενο προνομιακής εκμετάλλευσης...

Με απλά λόγια, συμφέρει να έχεις επαγγελματική άδεια με μικρότερα περιθώρια κέρδους λόγω ανοιχτού περιβάλλοντος και ανταγωνισμού σε μια οικονομία που θα καταφέρνει πάλι να παράγει εισοδήματα και πλούτο σε ένα νόμισμα σταθερό με ανταλλακτική αξία στο εξωτερικό...
Παρά προνόμια σε μια νεκρή οικονομία...
γράφει ο Κ. Στούπας

από το capital